Nasze podejrzenie zamienia się w stuprocentową pewność - Złotoróg wie o naszej obecności. Wczoraj w dolinie nad Planicą prawie udało nam się go dorwać, ale wymknał się w ostatniej chwili. Cholera, teraz na pewno będzie ostrożniejszy, co sprawi że jeszcze ciężej będzie nam go wytropić. Spodziewamy się fałszywych tropów oraz podstawionych (dez)informatorów. 
Co więcej Złotoróg, świadom już naszej obecności, zaczyna czynnie przeciwdziałać naszej operacji. Uruchomił już swoją specjalną, bojową stację pogodową, która ma za zadanie utrudnić nam poszukiwania. Zaczęła ona napierać... i zalewają nas strugi deszczu. Będzie gorzej, bo musimy jechać na ponad 1500m n.p.m, a to oznacza, że zacznie także chłostać nas zimno i sromota :P  

Informacje przekazane przez grupę OVC wskazują na pewien "ruski" ślad w kontekście naszych poszukiwań. Nie mamy pewności czy trop jest prawdziwy, ale przy braku innych informacji pozostaje nam reagować na otrzymane dane - nie mamy możliwości zaplanowania większej operacji w terenie na podstawie wskazówek otrzymanych z wyprzedzeniem. Musimy działać na bieżąco. Sprawa ewidentnie się komplikuje... ale nie pozostaje nic innego jak podążyć tym tropem. Przed nami tzw. RUSKA DROGA... mam nadzieję, że przy takich obrocie spraw, nie natrafimy na miłośników niemieckiej muzyki klasycznej. Ostatnim razem w Syrii trzeba było sięgnąć po mocniejsze argumenty aby w końcu odpuścili (relacja TUTAJ).

Na pierwszy ślad, czyli potwierdzenie że otrzymane informacje są wiarygodne, trafiamy tuż za Kranjską Górą. Miejsce kultu!!!  Złotoróg ewidentnie tutaj bywa i ma swoich wyznawców. OVC dobrze nas zatem naprowadziły - ruszamy wspomnianą RUSKĄ DROGĄ na przełęcz Vrsić. Leje, naprawdę leje... a nas czeka podjazd przez 24 serpentyny. Srogo. To jest kilka kilometrów ciągłego podjazdu, duża liczba przewyższeń do zrobienia. Wspinamy się zatem mozolnie, zakręt za zakrętem. Na jednym z wirażu odkrywamy tzw. RUSKĄ KAPILCĘ - udaje nam się dostać do akt opisujących to miejsce (macie je TUTAJ).

Historia tego miejsca sięga wielkiej wojny zwanej światową... nikt jeszcze wtedy nie podejrzewał, że będzie to zaledwie "pierwsza" światowa. No chyba, że Ferdynand... On o Traktacie Wersalskim powiedział "to nie pokój, to zawieszenie broni na 20 lat". I k***a, miał rację... warto czasem posłuchać mądrych ludzi... 
Wspinamy się wciąż wyżej i wyżej w deszczu. Złotoróg się rozkręca - jego stacja pogodowa zaczyna srogo nawalać, ale jesteśmy dobrze przygotowani na taki warun. Hydrofobowe warstwy kewlaru i nomex.. eee... goretex'u, goretex'u oczywiście chronią nas przed najgorszym. Łykamy 24 serpentyny, nie jest łatwo ale jakoś "wchodzą" i jesteśmy na ponad 1600m (od ostatniej serpentyny do przełęczy jest nadal pod górę - tyle że już bez zakrętów :P).
Mgły przewalają się przez góry, jest pięknie ale nie jesteśmy tu przecież dla przyjemności, mamy robotę - rozkładamy stanowisko z optyką taktyczną i przechodzimy do obserwacji. Włączam tryb termowizyjny i wypatruję ukrywającego się Złotoroga (nie wierzycie, że mamy taki sprzęt? To obczajcie TO lub TO)  
Ślad prowadzi dalej - szalonym zjazdem przez serpentyny po drugiej stronie przełęczy. Po drodze udaje nam się odnaleźć skitraną miejscówkę Złotego - tunel wydrążony w górze. Sprytne, ale udało się ją wyczaić. Depczemy Ci po kopytach, Rogozłoty :P 

Hint operacyjny dla innych agentów. Zawsze warto zaciągnąć informacji u źródła, dlatego na nasz radar wpadają źródła Soczy.
Ścieżka do nich to będzie hardcore - prawie via ferrata !!!, czyli średniej trudności droga rowerowa :D
Uważajcie tylko aby kierownica Was nie odepchnęła za bardzo od ściany, bo można glebnąć w dół i złamać sobie jakaś ważną kość... np. podstawę czaszki... 
Niesamowity trakt i niesamowite miejsce. Zobaczcie na zdjęcia poniżej!

Tymczasem zaczyna mnie ten deszcz irytować - dzwonię do Agenta J. 
- Da się coś z tą stacją Złotorogiego zrobić? Napiera jak ruscy na Berlin w 45-tym i zaczyna nas to już trochę drażnić. Z-hack'ujcie to jakoś!
- Zobaczymy co da się zrobić, trzymajcie się tam. Uruchamiam departament "Cyber" i chłopaki spróbują...  ale "forteca, klasyka - potrójna ściana ognia". 
- A próbowałeś emacsem przez sendmail? - pytam
No i powiem Wam, że spróbowali. Piękną robotę odwalili --> "zdjęli" główny serwer stacji i deszcz się skończył. Rogotzłoty musi być wściekły, ale wychodzi piękne słońce!
Cyber-ekipa wykonała lepszy atak DDoS niż ja kiedyś na Pocztę Polską, gdy wysłałem dwie paczki równolegle... 

Obstawiamy zatem, że teraz może nastąpić PRZEŁOM w naszych poszukiwaniach i tak też się dzieje - trafiamy na Mały i Wielki Przełom Rzeki Soczy. Powiem Wam tak - coś pięknego! 
Rowery przypięliśmy do stalowych lin jednego z mostów i poszliśmy na pieszy patrol po okolicy.  
Kolejne tropy prowadziły do Wodnego Gaju czyli królestwa małych wodospadów i różnego rodzaju układów przelewowych. Znowu zeszło nam ze 45 minut na pieszej eksploracji!
Zwłaszcza, że natrafiamy także na tablice informacyjnie o tzw. froncie włoskim (przeciw wojskom austro-węgierskim) podczas IWW z dokładnie rozrysowanymi liniami frontów !!! 
12 bitew o Dolinę Soczy, straty włoskie przekraczające milion, a austro-węgierskie ponad pół milion... dolina ta spłynęła krwią (także polską, ale o tym w innym odcinku), okopy na wysokości 2000 metrów, artyleria wyzwalająca lawiny aby "zmieść" wojska wroga... linia frontu na wysokości 2200m... przeraża i fascynuje jednocześnie...

Nadszedł czas decyzji czy wracać na track, którym pojechała nasza grupa czy zaryzykować i spenetrować jeszcze cała dolinę nad Wodnym Gajem.
Postanawiamy podjąć ryzyko, może grupa nie odnotuje naszej nieobecności - meldujemy się DJ'owi, że zostajemy w terenie do nocy i ruszamy pod górę... kolejne srogie przewyższenia wchodzą. Ślady prowadzą wciąż wyżej i wyżej... ale tam odkrywamy kolejny kult Złotoroga. Czuję, że jesteśmy blisko.
Pod schroniskiem znowu spinamy rowery i z buta szlakiem pieszym do góry - na kolejny wodospad i tutaj Rogotzłoty nas zrobił po prostu na szaro.
"Na wodospad" wprawdzie dotarliśmy, ale ukrył przed nami znak "Koniec pota" (koniec drogi) i będąc przekonani, że nad nami znajdziemy jeszcze jedną platformę widokową, zaczęliśmy wspinać się zanikającą ścieżką bardzo stromym zboczem. W pewnym momencie ścieżka zanika zupełnie, a my wspinamy się już niemal na czworakach między drzewami...