Zachwyceni ideą jak i wynikiem na naszym pierwszym rajdzie, poczytawszy trochę o całym Pucharze Polski w Rowerowych Maratonach na Orientację, z wielką chęcią jedziemy do Szczepocic na legendarny Bike Orient. Piękne słońce, w miarę pusta S1 - nic nie zapowiada spektakularnej klęski jaką odniesiemy tego dnia. No może prawie nic, bo to mógł być jakiś znak:

bo ignorując znak dany od losu, nadal pełni optymizmu kierowaliśmy się do bazy rajdu.

Co pamiętamy z tych zawodów:
- tłok, dużo uczestników
- nasze pierwsze poważne błędy nawigacyjne
- komary, 1000-ce komarów,
- rewelacyjnie wyposażony pkt żywieniowy, na razie najlepszy ever
- wyspa w bagnie - dobrze że był most :)
- burza z rzęsistą ulewą

...no i najważniejsze. Przeszacowanie sił względem trasy. Morderczy, ale nieudany finisz do bazy w końcówce czasu połączony z awarią przerzutki oraz zakopaniem się w piasku. 13 minut spóźnienia na metę, - 13 punktów do wyniku. Patrząc, że był to nasz drugi rajd to i tak jest to pewien sukces że po operacji odejmowania nadal byliśmy na plusie. Niewiele, ale jednak na plusie.
Porażka, upadek, katastrofa, klęska, bicz boży, blamaż... ale także bezcenna lekcja. Wiele się wtedy nauczyliśmy, bezcenne doświadczenie które nieraz zaprocentowało w przyszłości.

...czyli pierwszy rajd na orientację SZKOŁY FECHTUNKU ARAMIS.
Trochę już minęło czasu tamtego zdarzenia, ale jedno pamiętamy jak dziś: jechaliśmy totalnie nieświadomi, jak to wszystko będzie wyglądać.
Okazało się, że to genialna zabawa w gronie bardzo fajnych ludzi (trochę to dziwne, bo przecież to nie szermierka...)
W praktyce oznaczało to dla nas, że nie raz jeszcze pojawimy się takich imprezach.

Na rajdzie tym poznaliśmy również Dominika z Sosnowca, który stał się towarzyszem naszych przygód na wielu kolejnych rajdach.

Tak też zaczyna się opowieść "Szermierze-na-rowerze" :)
Owszem kiedyś jeździliśmy dużo po okolicach Krakowa (Dolinki, Puszcza Niepołomicka, Podgórki Tynieckie itp), ale także i w Górach: Gorce, Pieniny. Ba, nawet się mandat dostało w Tatrach, po słowackiej stronie za "dobry techniczny zjazd" z przełęczy Zawory, skrzywiło tarcze na zjeździe z Chaty przy Zielonym Plesie, ale jednak potem Szermierka zawładnęła naszym życiem. Góry zostały, ale pieszo - rower odpalaliśmy sporadycznie, kilka razy w roku - najczęściej na jakąś wycieczkę kilku-szczytową a nie "po bulwarze", ale jednak sporadycznie.
Pierwszy rajd na orientacje - Jurajskie KoRNO pokazał, że stara miłość nie rdzewieje (jak się ją smaruje) i złapaliśmy bike-cyla na nowo. Od tego czasu zaczyna się współdzielenie pasji - jeden weekend zawody szermierze, drugi rowerowe i tak się kręci. 
Dziękujemy Rowerowej Norce za wciągnięcie nas w ten świat - niby przyjechaliśmy z własnej woli, ale Oni sprawili żeśmy to pokochali :)

Majówkę 2013 spędzaliśmy - jak prawie zawsze - na naszym ukochanym Dolnym Śląsku, a dokładnie w Srebrnej Górze. Do tego w wyborowym towarzystwie bo wśród Szermierzy i ich połówki, kochanek, partnerów, niewolnicy, figlarnych kochasiów, dopełnień trójkątów, czworokątów...nie wnikam w szczegóły tych związków. Ważne że mocna szermiercza ekipa, co wieczór obijająca sobie maski przy ognisku - ba, nawet robiąca pokaz walk dla Twierdzy, a Twierdzę tam mają nielichą.

Niemniej, nasza pierwsza wycieczka w 2013 roku. Nie, nie...nie pierwsza górska. Nie pierwsza dłuższa. Pierwsza zupełnie. Na liczniku mamy w 2013 roku zrobione z 600 m. Może 620, ale bym się nie rozpędzał. Jak to mawiamy w SFA "żelazo nie klęka" a jak "padłeś - POMPUJ", więc nie pękamy i ruszamy na podbój Gór Sowich po raz kolejny.

- dobry plan nie jest zły: "o 13:00 będziemy na Sowie".
- 17:00 też nie jest złą godziną aby być na Sowie
- Basia po założeniu jej pierwszy raz opon 2.3": "Strach przed zjazdami jest irracjonalny" :)
- spotkaliśmy Pacana Leśnego, a wyglądało to mniej więcej tak:

Pacan Leśny (PL): Przepraszam Państwa, nie szła tędy taka kobieta ubrana na sportowo?
Szermierze (Sz): Niestety nie, a zgubiliście się Państwo?
PL: Wlokła się za mną niemiłosiernie i zostawiłem ją jaką godzinę temu, a Jej nie ma i nie ma. Teraz szukam.
Sz: Może zadzwoni Pan do Niej.
PL: Nie mam telefonu.
Sz: Pożyczymy.
PL: Nie znam numeru.
Sz: To może zadzwonić do domu czy do znajomego, do rodziny. Do kogoś kto ma jej numer.
PL: Nie znam numeru do nikogo. Poza tym mam jej komórkę w plecaku więc to nic nie da.
Sz: Ciężka sprawa, ale na rowerach jesteśmy szybsi - rozglądniemy się.
PL: Nie wiem czy będzie na szlaku...
Sz: ??? przecież mówił Pan, że idzie wolniej.
PL: Ale Ona nie wie którym szlakiem poszedłem, a było kilka rozejść szlaków.
Sz: Ale wie dokąd idą Państwo docelowo?
PL: Nie, nie mówiłem Jej. Przecież idzie ze mną.
Sz: No ale właśnie nie idzie bo...
PL: Bo się wlecze niemiłosiernie i nie mam zdrowia czekać.
Sz: Aha...

Finalnie zguba się odnalazła, trochę dzięki naszemu patrolowi po ścieżkach. A ja się już odnalazła to dostała zjebę że się wlecze...i gubi.
Ostra para :)