Kolejny raz w tym roku, równolegle odbywają się dwie świetne imprezy: Rajd Waligóry należący do Pucharu Bike Orientu oraz Silesia Race. Silesia , rozgrywana jest w nieprzebytych lasach Miasteczka Śląskiego. Las bardzo nas kusi, ale - wybacz Marcin, zacny z Ciebie Hanys i kochamy twoje imprezy, ale tym razem walimy tańcować z Goralami :)
Góry to Góry. Gór nie odpuścimy, zwłaszcza naszych ukochanych Gorców, a baza rajdu jest w Ochotnicy... więc na wejściu zapachniało Lubaniem i Gorcem. Wiesz jak jest - "Dwie wieże" (widokowe) i inne takie. No więc, musi być i powrót knura... no cóż, najchudszy nie jestem, więc wszystko pasuje. Ruszamy zatem na Rajd Waligóry do Ochotnicy. Zwłaszcza, że na rajd zapisali się - dawno przez nas niewidziani - Magda i Mateusz. Magda zaatakuje samotnie trasę pieszą 50km, a Mateusz dołączy do nas na rowerze i razem ruszymy na podbój Gorców...i Beskidu Wyspowego, bo Piotrek (Organizator) przywalił trasę-kosmos: sytą w przewyższenia i szczyty, z różnych górskich partii.

Z każdą minutą drogi ubywa kilometrów do celu... i stopni na termometrze. W okolicach Szczawy termometr pokazuje 2,5 stopnia, a w Tylmanowej już 1 stopień. Bosko - jesień pełną gębą, chociaż taka temperatura to mogłaby być już na pograniczu jesieni i zimy. Finalnie ma być dzisiaj ponoć około 15 stopni, ale jak wysiadamy z auta to jest naprawdę rześko. Zapowiada się, że w pierwszych godzinach rajdu, trochę zmarzniemy, acz wierzę, że Piotrek "BikeOrient" Organizator - zadbał o to, abyśmy dobrze się rozgrzali już po starcie. W końcu to Ochotnica, stąd nie da się jechać w dół :)
Rozglądam się po bazie i podoba mi się scena, którą widzę: jest koło 6:00 rano, a wszyscy biegają z rowerami i trzęsą się z zimna. Co chwilę słychać magiczną inkantację: "k****, ale jest zimno". Zapowiada się dobra impreza :)

Dobry techniczny podpych z rana :P
No to zaczynamy. Pierwszy punkt jest bardzo blisko bazy, ale zalecane było brać go od północy bo od południa nie ma mostu - jest bród. Jest 2 stopnie na termometrze, więc jakoś tak nie palimy się na kąpiel. Ale są i tacy, którym nie straszne były zimne wody:

My uderzamy od północy, przedzieramy się przez jakąś łąkę i zjeżdżamy nad rzekę. W połowie zjazdu porzucamy rowery w krzakach i zbiegamy w dół. Mateusz pyta nas "co Wy robicie?" - no cóż, to nasz sprawdzony sposób, zaraz będziemy się wracać pod górę, więc łatwiej będzie bez rowerów. Skoro i tak musimy wrócić ten kawałek, to po co dodawać sobie pchania. Mateusz zjeżdża nad rzekę i musi nas potem gonić z rowerem, a ten bynajmniej Mu nie pomaga na takim podejściu.

Chwilę później jednak pchamy już wszyscy razem. Ściana jest nieprzeciętna. Im wyżej, tym robi się większy pion. Kolejną chwilę później, łatwiej jest nieść rower niż go pchać, co też uskuteczniam. Okulary parują mi tak, że nic nie widzę, ale może to i lepiej - nie widzę, że ta ściana nie zamierza się skończyć. Nie minęła godzina rajdu, a pot zalewa nam oczy, a licznik przewyższeń odpalił naliczanie sekundowe. Finalnie dotachaliśmy się na szczyt i zgarniamy nasz drugi punkt. Potem przelot garbem do kapliczki, gdzie wisi kolejny punkt oraz otwiera się piękny widok na Lubań i kolegów :)


"Ale urwał, ale to było dobre..."
Lecimy w kierunku na Wierch Młynne - przełęcz, którą za dziecka pokonywałem wielokrotnie na niejednej z rowerowych wypraw (ale o tym później, w specjalnym sentymentalny rozdziale - na razie skupmy się na teraźniejszości). Lecimy zatem na Wierch Młynne, a po drodze jeden z zawodników walczy z rowerem. Zatrzymujemy się i próbujemy Mu pomóc. Nie ma z tym większego problemu bo zerwał się po prostu łańcuch. Skuwamy go na szybko i ruszamy dalej, ale zakręt dalej Kolega otwiera drugą linię wsparcia technicznego, bo nagle słychać TRZASK i przerzutka wesoło sobie lata obok roweru - urwany hak. Mam wrażenie gry komputerowej:
LEVEL 1 - łańcuch, poradziłeś sobie, OK; no to:
LEVEL 2 - nagłe uderzenie Kapitana Hak.
Co będzie na LEVEL'u 3?
Wtedy dojeżdża Wojtek i mówi: "koniec jazdy na dzisiaj" i pokazuje "urwany" wielotryb. Trochę mnie to wgięło... ale niestety Wojtkowi nie damy rady pomóc. Awaria jest zbyt duża - wielka szkoda, bo nie damy rady się odwdzięczyć się za poratowanie nas na Wiosennym Korno rozgrywanym w oponach ...eee... oparach absurdu :) "Po Beskidzie błądzą ludzie, kare konie w chmurach rżą..."
...błądzą bo punktów szukają. A mają gdzie szukać, bo napieramy przez Beskid Wyspowy. Najpierw punkt gdzieś w masywie Zbludzkich Wierchów, a chwilę potem ciśniemy podjazd przez Zbludzę i Zalesie, tylko po to aby atakować punkt na zboczu Modynia. Następne zbocze to już masyw Mogielicy. Punkt nie są ulokowane wprawdzie na szczytach tych gór, ale ukrywają się dość wysoko na tych garbach, więc trzeba ostro podjeżdżać lub podpychać pod nie. Trochę szkoda, że lampiony nie wiszą na szczytach - bo jak na Mogielicy byłem chyba z 50 razy, to na Modyniu jeszcze nigdy..., ale nie ma co narzekać bo i tak jest masakra. Konie w chmurach rżą jak dzikie z naszych poszukiwań, bo licznik przewyższeń bije jakby nie znał umiaru.


Przy zjeździe z pod Mogielicy, aby złapać jeden z punktów stosujemy naszą sprawdzoną technikę. Rowery w ukryciu i ciśniemy na azymut chorym zboczem najpierw w dół, a potem z powrotem. Czy dało się to objechać drogą? Oczywiście, ale po co? :D
Jej Wysokość Mogielica :)

Gorc Wujek, Gorc - nie Gorec. No dymamy, dymamy. Cóż zrobić? Idziemy przez Nową Polanę, niebieskim szlakiem. Szlak biegnie tak jak pamiętam, stromym podejściem i czasem łatwiej jest nieść rower niż pchać. Dobrze znowu tu być i dobrze będzie zobaczyć nową wieżę widokową na Gorcu. Trochę boję się jak to wyszło, bo Gorc to zawsze była dla mnie wspaniała, dzika góra z zarośniętym i stromym szczytem, a teraz postawili tu wieżę widokową. Nie wyszło to jednak bardzo źle. Tabliczka GORC 1228m nadal stoi jak stała, więc nawet bardzo mi tej góry nie zniszczyli. Seria zdjęć z podejścia i szczytu:








"Gór co stoją nigdy nie dogonię, znikających punktów na mapie..."

Mam nadzieję, że na Mordowniku nie będzie powtórki, bo to straszne być świadkiem takiej psiej tragedii ponownie... poza tym kończą mi się zapasy gazu :P

"Miłej masakry"

Ciśniemy w ciszy, a podjazd zdaje się nie kończyć. Po drodze na szczyt łapiemy nasze dwa pierwsze punkty dzisiaj, chociaż trzeba po nie trochę zboczyć z naszego głównego traktu. Finalnie docieramy do czerwonego szlaku, a nim nadal w górę, aż na samą Gubałówkę. Na razie tu pusto: turystów jeszcze nie ma, kolejka jeszcze nie ruszyła, a sklepy dopiero się otwierają. Z Gubałówki musimy jednak zjechać kawałek dalej, w stronę stronę Zakopanego, bo punkt jest ukryty w wąwozie przy jednej ze ścieżek.

W ostatniej chwili zapisaliśmy się zatem na Piachulca i okazało się, że trafiliśmy na fantastyczny rajd, który zapamiętaliśmy jako dwa rajdy w jednym. Składał się z dwóch pętli: pierwsza, płaska po Lasach Wierzchosławickich, w piękny, słoneczny dzień i druga, ze sporymi przewyższeniami (po pogórzu), w równie piękny deszczowy dzień.