Jako, że mamy dzisiaj dzień wolny, postanawiamy wyjść sobie na Babia Górę zobaczyć zachód słońca. Parkujemy na "Krowiarkach" o 13:15 bo w góry wychodzi się przecież z samego rana :P (no ale pamiętacie, że "...siódma rano to dla mnie noc").
Na szczycie spotkaliśmy GOPR'owca na spacerze :)
Robił On pomiar prędkości wiatru i mówi: 110 km/h... ogólnie to urywało łeb.

No i dotarliśmy do końca Pucharu 3 Broni 2024. Eh, ale to minęło! Masakra jak ten czas leci - przecież jeszcze przed chwilą zawodnicy przygotowywali się do pierwszych zawodów sezonu! A teraz? Jesteśmy już po wszystkich zmaganiach i rozstrzygnięciach. Ha, powiem więcej: zaczynają się przygotowania do Ligii B na wiosnę 2025 roku. Można zatem powiedzieć, że nie zwalniamy tempa! Zostańmy jednak jeszcze na chwilę, na pewnej hali sportowej w Siemanowicach Śląskich, bo to właśnie tam odbyły się najważniejsze zawody sezonu 2024 czyli MISTRZOSTWA. Jak zawsze zapodam Wam ze dwa słowa o samych zawodach jako takich oraz pewną "lekcję" szermierki. To już pewna tradycja na tym blogu :)   

Kiedy będzie łatwo? Już było !!!
Dokładnie tak! Kiedyś dostawało się medale za każdą z konkurencji osobno, więc jak mieliście trochę szczęścia to dało się przywieźć z takich Mistrzostwa 4 medale (w Szpadzie, Szabli, Rapierze plus jeden za wynik w Trójboju Klasycznym). Od jakiegoś czasu nie ma już takiej opcji. Teraz liczy się tylko wynik w Trójboju czyli suma waszych wyników we wszystkich z wyżej wymieniony konkurencji. To oznacza, że aby przywieźć medal z Mistrzostwa to trzeba uzyskać dobre wyniki we wszystkich broniach. Co ciekawe, czasem wystarczy mieć na przykład trzy razy czwarte miejsce, aby wskoczyć na podium w Trójboju, ale dzieje się to dość rzadko... częściej, aby zdobyć medal medal, to musicie mieć jednak sumę "trzech podium". 
Podniosło to trudność niebotycznie, no ale jesteśmy przecież w Lidze A - profesjonalnej, więc nie oczekujcie taryfy ulgowej. Bilety ulgowe przysługują tylko młodszym (stażem), znajdziecie to w zasadzie w każdym regulaminie :)
Co więcej, pamiętajcie że u nas, samo dostanie się do finału, wcale nie oznacza od razu jakiegoś medalu. Zawsze można dostać wynik postaci: cztery czwarte miejsca. Stanie się tak, gdy postanowicie zakończyć wszystkie swoje walki trafieniami obopólnymi. Ach, jak ja wtedy lubię bawić się tymi nieprzyznanymi, nierozdanymi medalami. Topię je sobie na kuchence, podgrzewając posiłek nocą gdzieś w lesie na jakieś ultra wyrypie... ach jak wtedy pięknie płyną... niczym łzy zawodników, którzy musieli obejść się smakiem. Piękne uczucie :D
Pamiętacie moją dywizję... eee... dewizę sędziowską? "Zawsze przychylę się na waszą niekorzyść" :P
ZAWSZE. Tak więc moi Drodzy, jeśli pytacie kiedy będzie łatwiej, to mówię, że już było, a teraz proszę zabrać się za trening i przygotowania do kolejnego sezonu zawodów :P  

No dobrze... zawsze piszę Wam coś o walce i szermierce jako takiej, więc nie może być inaczej i tym razem.
Ostatnio, przy okazji relacji z Pucharu Wieliczki, poruszaliśmy temat jak odmiennie wygląda walka bronią białą, od tego co widzimy w filmach czy grach. Skończyliśmy konkluzją, że więcej nie zawsze znaczy lepiej. Kto nie widział lub nadal nie wie o co chodzi, tego odsyłam do wpisu z tamtych zawodów.
Może zostańmy zatem w okolicy tego tematu, zwłaszcza że na koniec tej relacji mam dla Was "historię jednej akcji", w której obserwowaliśmy dość widowiskowy, ale i skuteczny unik - a tak naprawdę asekurację upadku połączoną z wycofaniem się/unikiem. No właśnie, upadek... to się zdarza. Wchodzimy w zwarcia, walczymy na pełnej... prędkości i nieraz się zdarzy, że albo po zderzeniu, albo po błędzie pracy nóg lub na skutek przypadku (np. poślizgnięcie) wasz przeciwnik kończy na deskach. Co teraz? Rzucić się i dobić? Zrobić z nim filmową jatkę i zrobić "dosiad" na następnie siłować się dociskając broń do jego gardła?
Mogę powiedzieć, że hmmm... "i TAK, i NIE", czyli dam Wam moją ulubioną odpowiedź (prawie tak ulubioną, jak odpowiedź po szóstej :P). Wszystko zależy jednak od sytuacji i jeśli przewracacie się w zwarciu razem z przeciwnikiem, to jeszcze większy skrót odległości i dosiad plus kontrola jego ręki uzbrojonej, to może być najlepsze co możecie zrobić! Rozważmy jednak sytuację trochę inną, częstszą ---> wasz przeciwnik, z jakiegoś powodu - np. uznał to zajebisty pomysł - przewraca się, a Was dzieli od Niego kilka metrów. Widziałem już nieraz, jak zawodnik stojący startuje wtedy do ataku, chcąc wykorzystać zaistniałą sytuację i nierzadko kończy się tym, iż nabija się na broń zawodnika leżącego. I aż widać to zdziwienie zza maski. Dlaczego tak się dzieje?
Otóż z kilku powodów:
- po pierwsze: przewracający się przeciwnik zwykle traci... równowagę hahaha... niezły suchar, nie?
No dobra, ale tak na serio:
- po pierwsze: przewracający się przeciwnik zwykle działa instynktownie bo sytuacja jest także dla niego zaskoczeniem. Zwykle nie planujecie upadku... no chyba że chcecie wyłudzić ubezpieczenie, ale w normalniej sytuacji próbujecie raczej uniknąć upadku. Natomiast działania intuicyjne będą zwykle instynktownym natarciem, a zatem jeśli próbujesz "dojechać" przewracającego się przeciwnika to oczekuj, że pojawi się z jego strony takowe. Bardzo często o tym zapominamy!
- po drugie: przewracający nie za bardzo ma się jak bronić. Jeśli wiecie jak działa mechanika zasłon, to będziecie świadomi że zasłona w trakcie upadku raczej nie będzie skuteczna... a więc przeciwnatarcie/natarcie będzie BARDZO racjonalnym działaniem! Ma ono na celu powstrzymać atakującego przeciwnika, zapobiec temu atakowi... w myśl zasady: skoro nie mam się jak obronić, to muszę powstrzymać ten atak, wystawiam zatem broń - przecież nikt się na nią głupio nie rzuci, prawda? PRAWDA...?
- po trzecie: natarcie to będzie lecieć po "dziwnej", nietypowej trajektorii. Nie będzie to natarcie pchnięciem prostym na bark, które parowaliście tysiące razy (albo nie... jeśli nie umiecie zasłon...), ale będzie to natarcie gdzieś od dołu, często ukośne/diagonalne, a może nawet jakiś tzw. "hakiem"... ogólnie, natarcie wyjdzie ku górze z poziomu parteru, a to nie jest typ natarcia, przed którym broniliście się setki razy. Często może być ono nawet PONIŻEJ waszej granicy postrzegania akcji, a to już jest problem, bo bronimy się tylko przed tym co widzimy. 
Dlatego też, taka sytuacja często kończy się trafieniem obopólnym i dużym zdziwieniem strony atakującej, bo przecież miało się taaaaką przewagę!
Co zatem zrobić? Powiem szczerze: jeśli nie jesteście jeszcze bardzo doświadczonym szermierzem, to najlepiej będzie pozwolić przeciwnikowi wstać. Wiem, wiem... chciałoby się wtedy... wiem, ale to trzeba umieć! Jak nie umiesz, to nie ryzykuj - to są zawody !!!
Co bardziej doświadczeni zawodnicy mogą próbować trafić WSTAJĄCEGO przeciwnika... wstającego, nie leżącego! I to może fajnie zadziałać, bo proces wstawania jest bardzo skomplikowany ruchowo, Bardziej niż mogłoby to się nam wydawać, a dołożenie do niego skutecznej obrony bronią jest BAAAARDZO trudne. Nadal jednak - właśnie dlatego że jest to proces trudny - trzeba liczyć się z tym, że "pójdzie tam" przypadkowe, instynktowne natarcie (takie machnięcie bronią w waszą stronę) zamiast obrony. Niemniej jest to moment o wiele bardziej bezpieczny niż wbiegnięcie w przewracającego się zawodnika.
Inną taktyką jest próba trafienia części ciała, która jest DALEKO od broni przeciwnika (np. noga). Tak aby dać sobie czas na reakcję, gdyby jednak jakiś "random" w waszą stronę poleciał. Pamiętacie, że z chwilą zadawania trafienia jesteście także najbardziej bezbronni. Wasza broń trafia i nie da się wtedy wziąć nią zasłony... będzie to możliwe ułamek sekundy później... ale u nas.... ułamki sekund to jest wieczność.    
Uważajcie zatem na upadających, nie wiadomo co potrącą, zahaczą, nabiją :P :P :P 
Nie każdy sytuacja, która wygląda jakby dawała Wam przewagę, tą przewagę rzeczywiście daje.

To tyle na dzisiaj. Do zobaczenia gdzieś na planszy! 
A na koniec: spora galeria z Mistrzostw. Enjoy!  

Ruszamy na sporą pętlę z Sopotni: Pilsko (1557m), Rysianka (1322m) oraz Romanka (1366). Tym razem towarzyszą nam Iga i Paweł, czyli moja kuzynka z mężem. Dobrze znowu wrócić w Beskid Żywiecki i w końcu zrobić tą pętlę, bo jakoś tak zawsze dwójkami nam wpadały te szczyty: albo bez Pilska albo bez Romanki. A zawsze byliśmy fanami obfitych pakietów sportowych, więc nie wzgardzimy trójeczką :D
Na górze już początki zimy, ale to jeszcze nie czas na wyjście w góry "w szpilkach". Kijki na razie wystarczą.
Zaliczymy dziś także wszystkie kolory szlaków: od szlaku w kolorze szkarłatu po szlak w kolorze nadziei. Będzie także lazur, czerń i złoto.
Leci galeria:

Wyprawa w dawno niewidziane PIENINY. W planie Durbaszka, zjazd na Słowację i atak na nasz ukochany Veterny Vrch (1111m), czyli jedziemy odwiedzić Miśka z flagą.
A później łapiemy nieznany nam wcześniej szlak, który wyprowadzi nas górami do Czerwonego Klasztoru. Powrót do auta po zmroku już klasykiem pienińskim czyli Przełomem Dunajca.
Plan max był bardziej ambitny aby wrócić ze Szczawnicy do Jaworek przez Radziejową i Wielki Rogacz... ale nie dało rady, nie jak dzień się kończy o 16:00. Szkoda, no ale wrócimy tu w lecie! I tak pękło nam dzisiaj 1600m przewyższenia.
A o 8:00 rano w Jaworkach (parking) było -7.... to już nie jest jesień! Gryzło po ryju naprawdę mocno :P

Trzecie i ostatnie zawody lokalne Pucharu 3 broni 2024. Ostatnia szansa dla zawodników aby skoczyć (lub spaść he, he...) w rankingu przed zbliżającymi się Mistrzostwami. Tym razem gościmy w Wieliczce, czyli w naszej stosunkowo nowej filii, która jednak bardzo prężnie już działa! Licząc wszystkie grupy dochodzimy do 40 osób... to naprawdę wynik rewelacyjny jak na nie-stary oddział, a jako że Wieliczka jest rzut maską od Krakowa, to dla nas z Basią zawody niemal "domowe". Jak zawsze sobotnie eliminacje zaczną się o 12:00, a jako że nie musimy gnać dwustu czy trzystu kilometrów postanawiamy... pojechać chociaż z osiemdziesiąt :D i zjeść śniadanie na Mogielicy. 
Zwłaszcza, że ma być dzisiaj inwersja, czyli Beskid Wyspowy pokaże dlaczego nazywa się Wyspowy. Tak też czynimy i wschód słońca zaliczamy na podejściu zielonym szlakiem, potem herbatka na wieży widokowej, a o 11:57 meldujemy się w Wieliczce. To przełączanie się między dwoma światami jest niesamowite czasami: w jednej chwili liczą się tylko góry, kompas i mapa, aby moment później myśleć już tylko o kryciu linii czwartej i przeciwtempach poprzez zasłony długie :P
No, ale do rzeczy - pora na kilka słów o zawodach jak i - tradycyjnie już - jakieś przemyślenie szermiercze.
Zdjęcia pochodzą jak zawsze z naszej górskiej "szturmówki", więc nie oczekujcie jakieś mega jakości - na potrzeby bloga to ważne że są.

Na dwóch zdjęciach gdzieś powyżej mogliście zobaczyć historię jednej akcji. Po "wymianie" na żelazie, jednemu z zawodników wypada Rapier i instynktownie się wycofuje, broniąc odległością. Oznacza to jednak, że jego przeciwnik ma nadal Rapier i Lewak. Nabył zatem bardzo dużą przewagę i ustawiony jest tak - taktycznie bardzo słusznie - aby "zguba" nie mogła zostać podniesiona. Oczywiście, na zawodach można zobaczyć wiele postaw w takich chwilach: od pozwolenia przeciwnikowi na podniesienie broni, po wykorzystanie swojej przewagi. Pozwolenie podniesienia to spory gest, często wykonują go zawodnicy bardzo pewni swojego poziomu, bo nie możecie mieć pewności, że wasza "wspaniałomyślność" nie doprowadzi Was do klęski. To świadomie zrezygnowanie z WYPRACOWANEJ przewagi - nikt nie ma takiego obowiązku, nie po to ją sobie wypracowujecie... niemniej, pozwolić czy nie to trochę inne zagadnienie. Przeanalizujmy co stało się w tej walce, a że miałem przyjemność ją sędziować, to mam "podgląd" z pierwszej ręki.
Drugi zawodnik odrzuca swój Lewak i podnosi upuszczony przez przeciwnika Rapier. Ma zatem dwa Rapiery, dwie długie i bardzo skuteczne bronie... czy ma jednak przewagę?
W mojej ocenie "NIE" - osobiście uważam to działanie za błąd. "Filmowo" to ekstra mieć dwa Miecze, dwa Rapiery, dwa Topory... ale praktycznie to utrudnia walkę. Z jakiegoś powodu do Rapiera dodaje się Lewak, czyli broń krótszą. Powodem tym jest geometria - bardzo ciężko walczy się dwoma długimi broniami. Zwykle kończy się to tym, że jedną z broni trzyma się w ręce nieużywaną, a walczy się drugą. Dwie długie bronie trochę sobie przeszkadzają wzajemnie, ich trajektorie za bardzo się przecinają i dlatego jedna zaczyna być używana dużo mniej.
W praktyce zatem, w mojej percepcji, odrzucenie Lewaka i podniesienie drugiego Rapiera było wpadnięciem w pułapkę typowo filmowo-gamingową. Wygląda zajebiście i... tyle. Nic poza tym.
Bardzo "ładnie" wyszło to w tej akcji, gdzie "dwu-rapierowy" zawodnik tak naprawdę nie wykorzystał drugiego Rapiera... bo ten Mu przeszkadzał. Cofnął go na biodro i poszedł bardzo do przodu... drugi z zawodników, mając do dyspozycji tylko jedna krótszą broń i będąc zapędzony w róg planszy, zrobił jedyną słuszną rzecz. Postawił wszystko na jedną kartę i zaatakował próbując uniknąć Rapiera... jednego... drugiego nie musiał, bo ten był cofnięty daleko. Unik się nie udał, ale natarcie weszło... w praktyce skończyło się zatem trafieniem obopólnym. Z punktu widzenia zawodnika na przegranej pozycji (z jedną, krótszą bronią) to wynik dobry, bo nie przegrał! W percepcji zawodnika dwu-długo-broniowego to porażka, bo wygrana powinna być formalnością. Czego nas to uczy? Wielu rzeczy:
- "zaszczuty" przeciwniki zaatakuje, bo nie ma wyboru i będzie to dla Niego najrozsądniejsze co może zrobić (niż stać i czekać aż dostanie trafienie)
- dwie długie bronie nie zawsze dają przewagę... w zasadzie to nie "nie zawsze", a nigdy :P
- nie zmieniajcie w walce wyuczonej i dobrze działającej konfiguracji (nawet gdyby ta druga długa broń dała Wam jakąś tam przewagę, to ile razy ćwiczyliście walkę dwoma Rapierami, a ile razy Rapierem i Lewakiem? Czy nie lepiej działać w trybie znanym i wyuczonym, zwłaszcza na zawodach?). Nie mylcie mi jednak tego punktu ze zmiana taktyki, która nie działa - mówimy tutaj o TECHNICE.
- nie lekceważcie przeciwnika nawet mając przewagę - walka nie jest wygrana, dopóki nie jest wygrana :P (tak, wiem - tautologia, ale taka jest prawda)
Co powinien zrobić zawodnik z dwoma broniami? Wygrać - jedną się obronić przed potencjalnym atakiem, a drugą dopełnić formalności.
Niemniej, szalenie ciekawa sytuacja do obserwowania.

O 12:00 musimy być w Wieliczce, bo wtedy zaczyna się wtedy Puchar Wieliczki 2024, czyli nasze trzecie w tym roku zawody szermiercze Ligi A (Trójbój klasyczny, Puchar 3 Broni - nasze wzajemne obijanie sobie masek ma wiele...hmmm... twarzy?). Odkąd bardziej skupiamy się na organizacji oraz sędziowaniu (ej, bez głupich komentarzy bo nasz pierwszy start jako zawodnicy to był rok 2003 więc swoje się już nawalczyliśmy... ) to zwykle robimy tak, że w soboty - gdy trwają eliminacje - uderzamy gdzieś w teren, a w niedzielę skupiamy się na dobrym poprowadzeniu finałów. Jednakże, Wieliczka to przecież niemal Kraków czyli zawody mamy praktycznie "u siebie" i fajnie byłoby być na całości.
Z drugiej strony w górach będzie można podeptać chmury bo jest inwersja... a w takich chwilach Beskid Wyspowy pokazuje dlaczego nazywa się "wyspowym"...
No nic, trudne sytuacje wymagają rozwiązań niestandardowych ---> budzik na 4:00 rano. "Dzida" na Przełęcz Rydza Śmigłego i "zielonym" na Mogielicę.
Śniadanie zjemy na wieży :D
Przed 11:00 z powrotem w aucie i "dzida" na Wieliczkę.
Innymi słowy cytując klasyka (kto pamięta z jakiego to było filmu? Ha, kto go widział, film z roku 1991 - TUTAJ)
"- Musisz wybrać, góra albo ja..."
- Będą miał Was obie!" (czyli bierzemy z życia ile się tylko da, a potem negocjujemy jeszcze trochę :P)

Do San Escobar mieliśmy się wybrać już dawno, ale długo czekaliśmy na wizę :D
Wpadła nam ona idealnie pod kątem terminu, bo w kraju nad Wisłą temperatury stają się coraz niższe, więc pora uciekać w egzotyczne kraje. Chociaż wiecie, to nie są sprawy o których mówi się publicznie i nie mogę Wam wszystkiego powiedzieć. Zostańmy zatem przy wersji z wizą, a protokół dyplomatyczny zostawcie już pod naszą opieką. Co Wam będę mówił, że pełnię tam rolę attache wojskowego i odbyłem spotkanie z san-escobarskimi dyplomatami, w tym z chargé d’affaires, konsulem oraz ambasadorem :D 
Przy okazji wizyty zostaliśmy oprowadzeni po stolicy Santo-Subito, popływaliśmy w jeziorze De Naturato, zdobyliśmy szczyt Pica Chu, odwiedziliśmy Park Narodowy Vina Tusca , a po kolacji zatrzymaliśmy na dłużej w La Trynie :D 
Największą atrakcją było jednak mecz na stadionie Carne Gole oraz inspekcja rezerw złota zgromadzonych w Banku Narodowym w San Tander :D 
To jest niesamowite. Zakochałem się w tej miejscówce. Genialny pomysł ktoś miał aby zrobić taką miejscówkę - TUTAJ.  
Po wizycie w San Escobar udaliśmy w pobliskie kniej i lasy, no i pękło 85 km. Nieźle jak na listopadową przejażdżkę gdy na pytanie "która godzina", możecie bezkarnie odpowiedzieć "16-sta w nocy...". Inna sprawa, że w San Escobar miało być ciepło, a na początku dnia było -3 stopnie (w takcie dojazdu) i -1 na początku wycieczki. 
Chwilę po opuszczeniu egzotycznego kraju przedzieraliśmy się - no a jak mogło być inaczej - przez dziką roślinność :P
No i co w niej znaleźliśmy? Grób, tych którzy nie dali rady się przedrzeć... nie wierzycie? Zobaczcie zdjęcia poniżej.
Potem na listę miejsc odwiedzonych wpadł zabytkowy ohel cadyków, a chwile potem odwiedziliśmy przejechany w całości tego rocznego lata SZLAK PIEKIELNY.
Fajna Ryba nie była w planie, bo byliśmy tu kiedyś z Kingą, ale w sumie byliśmy już tak blisko... a czas był niezły... że grzechem byłoby nie wpaść na rybkę. Dosłownie "NA", bo to najwyższy naturalny pagór województwa łódzkiego (Strach padł na Śródmieście gdy okrutny Tauron oszukał system i zbudował Górę Kamieńsk.... był kiedyś o tym jakiś film, jak dobrze pamiętam, "Władca struktur formalizujących własności algebraiczne liczb całkowitych oraz arytmetyki modularnej" czy jakoś tak...
- Pierścieni, Władca Pierścieni - Szkodnik.
- Nigdy nie pamiętam tych głupich nazwa, definicja to definicja, jednoznaczna!

W lesie ciekawa akcja... dużo o tym teraz mówią. Spotykamy starszego Pana, który się zgubił zbierając grzyby.
Pyta nas, którędy do miejscowości X (nazwa nieważna), my z mapy odczytujemy, że idzie źle... wyszedł po drugiej stronie lasu i obecnie oddala się od wskazanego miejsca.
Upiera się jednak, że nie potrzebuje pomocy, bo dzwonił już do bliskich i mają go odebrać... no OK, ale mają go odebrać z X, a On się od X oddala!
Pokazujemy Mu, że X jest pod drugiej stronie lasu, a teraz idzie w kierunku torów kolejowych. On mówi, że sobie poradzi, ale jakbyśmy spotkali czarnego forda na świętokrzyskich blachach, to abyśmy powiedzieli, że będzie w X.
NIE BĘDZIE bo idzie "od" X w... pizdu... upiera się jednak, że idzie dobrze. Mapa go nie przekonuje... no i co z tym robić? Obezwładnić czy zastraszyć? Co byście wybrali... aby nakłonić Pana do zmiany kierunku. Obyło się jednak bez przemocy (ech... trochę szkoda, już się nastawiłem...), ale przeleciliśmy lasem spory kawałek - na rowerze to jednak odległości szybko pękają.
Udało się namierzyć forda... oczywiście "porzuconego", bo ktoś zostawił go i chyba poszedł szukać pana do lasu z buta. 
Niemniej po powrocie do pana i informacji, że ford stoi zupełnie w innym kierunku niż on teraz idzie, nagle uwierzył mapie i się tam skierował.
Trochę nie ogarniam tego... nie tego, że można się zgubić w lesie... my się na co drugim rajdzie zgubimy w lesie, ale że nadal upierał się, iż idzie dobrze, mimo że mapa pokazywała inaczej.
Zapytacie może czy nie miał Google... no nie miał, bo telefony klawiszowe czasem nie mają :P
Ważne, że dotarł do forda, tam już sobie poradzą... chyba, że zgubi się poszukujący, no ale wierzymy że dał radę "nie" :P

Lecimy dalej i na spontanie podejmujemy decyzję aby uderzyć na Fajną Rybę oraz nową wieżę widokową w Bożej Woli.
Tak, z Bożej Woli udało się trafić na wierzę. Zacnie, nieprawdaż?
Koniec dnia to jakieś odmienne stany świadomości słońca, bo dało taki spektakl kolorów podczas zachodu słońca, że - jak to mawiała moja nauczycielka z LO - oglądaliśmy to z zapartym stolcem :D
A w nocy, już właściwie przy aucie, przelot Starlinków - mega dobrze widoczny pociąg na niebie.
No piękny dzień. Jak na listopadową wycieczkę, to kosmos atrakcji :)