Oto i druga część opowieści o tych, którzy wzgardzili snem. Z "Jaszczura - Kamienne Sciany" wyjeżdżamy około 22:00. Do Wołowa z Plichowic mamy 2 godziny drogi, a nasz start wypada o 00:30. Tutaj ponownie chcielibyśmy podziękować ekipie Tropiciela, za przychylenie się do naszej prośby i ustawienia naszego startu najpóźniej jak się da. Kolejny raz przepraszamy za kłopoty i raz jeszcze obiecujemy, że na pewno NIE będzie to ostatni raz. Dwa rajdy - jeden w dzień, drugi w nocy to świetna zabawa i bardzo nas cieszy, że po raz kolejny udało się złapać taką parę imprez.

Ostatni, czwarty już Jaszczur w tym roku. Dla nas niestety tylko trzeci, bo nie udało nam się dotrzeć na lipcową edycję "Astronomiczne Odległości". Czemu? Bo nazwa zobowiązuje i był  on rozgrywany w astronomicznej odległości od Krakowa (Frombork), a do tego my w tym czasie jechaliśmy właśnie na obóz szermierczy. Do tego ta edycja pokrywa się z inną, genialną imprezą - TROPICIELEM. Szczęśliwie da się to jakoś pogodzić i w klasyczny już dla nas sposób, startujemy tu i tu - za dnia na Jaszczurze, a nocą na Tropicielu.   
Jaszczurowe limity mają czasem po 18 godzin, więc nie uda nam się zostać na całym rajdzie, ale i tak nie jest źle - dzięki temu, że nasz start na Tropicielu wypada o 00:30, to uda nam się zaliczyć większą część Jaszczura.

"Tęsknię za ciepłym dotykiem świtu,
tam gdzie jeziora mają barwę nefrytu,
tęsknię za miejscem dziecięcych przygód
tam gdzie powietrze ma zapach bursztynu
Dziś - ruszam w drogę, niosę ciężkie brzemię,
choć mam chłodne dłonie, to słońce goreje.
To jest przeznaczenie, które każe mi iść naprzód
Kochana Drużyno - NIE ZWALNIAJMY MARSZU" (*)

To właśnie czuję kiedy jedziemy na Jaszczura – Kamienne Ściany. Jaszczur to jeden z naszych ulubionych rajdów a Dolny Śląsk to jedno z najpiękniejszych polskich województw, które my po prostu uwielbiamy. Byliśmy tu dziesiątki razy: od Gór Izerskich, przez Rudawy Janowickie czy Góry Kamienne po Stawy Milickie, ale zawsze, po prostu zawsze kochamy tu wracać. A dziś mamy ZNOWU piękne połączenie, czyli Jaszczur na Pogórzu Izerskim.
Czemu znowu? Bo dokładnie rok temu, w końcówce października, niedaleko stąd odbywał się inny Jaszczur, a my podążaliśmy wtedy Ścieżką Muflona. Była to jeden z tych rajdów, który sponiewierał nas naprawdę zacnie i srogo… był to także jeden z najwspanialszych rajdów w naszej karierze. Jeśli kiedyś pokuszę się o zestawienie naszych najlepszych (subiektywnie oczywiście) rajdowych przygód, to na liście tej znajdziecie "Jaszczur – Ścieżka Muflona".
Lekkie uczucie deja vu towarzyszy nam  zatem właściwie od samego początku wyprawy. Znowu wyruszamy o 3:00 w nocy w kierunku Sudetów i lecimy, niemal pustą o tej godzinie A4-rką. Co więcej deja vu jest związane nie tylko z zeszłorocznym Jaszczurem. Jedziemy przecież do Plichowic, nad Zaporę. Tuż obok jest Wieża Rycerska w Siedlęcinie, a gdzieś niedaleko zamek we Wleniu, czyli atrakcje Doliny Bobru. To tereny także innej naszej przygody – naszego pierwszego, ponad-dobowego (34 godz) rajdu – team 360, z bazą w Szklarskiej Porębie. Oj wiele się wtedy działo... Na przykład, prawie zabił nas Pan z Niedźwiedziem na smyczy, a kajaki... zamiast nimi płynąć, to nieśliśmy je niebieskim szlakiem w lesie, ku wielkiemu zdziwieniu gapiów.
No i ten nieśmiertelny żart o kajaku i patelniach – jak ktoś nie zna, odsyłam do relacji z tamtej imprezy. Tutaj znajdziecie wszystko o powyższych zdarzeniach.
 A Rudawskie czy Kaczawskie Wyrypy? Także zahaczały o te tereny i to niejednokrotnie!!.
Jedziemy zatem - po raz kolejny w Krainę Wygasłych Wulkanów - tropić Jaszczura dniem i n… ano właśnie, tym razem nie nocą.
Nocą to przejeżdżamy na Tropiciela do Wołowa („nad” Wrocławiem), czyli znowu łapiemy dwie imprezy w jeden dzień.
W związku z tym chcieliśmy być w Plichowicach najwcześniej jak się da, bo o 22:00 najpóźniej musimy opuścić bazę. Nasza start na Tropicielu mamy o 00:30, a to jednak będzie ze 2 godziny drogi do Wołowa. 
No ale dosyć. To tyle tytułem wstępu, pora na PORA… a nie, to później (z tekstu dowiecie się o co chodzi), pora na drogę… nie, nie, to też nie to… nie na drogę, pora w drogę. Na drogę to dostaliśmy drożdżówkę. Jak to u Malo :)

"Zapachniało powiewem jesieni..."(*) czyli ELEKTRO egzekutor na wypasie
Mapa jak zawsze jaszczurowa - dość poglądowa i z dużą ilością wycinków do dopasowania. Tym razem jednak bez wycinków historycznych, dzisiaj właściwie same lidary. Dopasowujemy to co się da i ruszamy w drogę. Korekty i zmiany będą robione po drodze - "w locie".
Jesień czuć już w każdym oddechu. Chłód październikowego poranka, kolorowe drzewa i lekkie poranne mgły. No jest pięknie... trochę zimno, ale pięknie. Nie ma co narzekać. Ruszamy na południe. Obstawialiśmy, że Malo rozrzuci punkty w kierunku Wlenia, a tu taka niespodzianka - ruszamy w kierunku Doliny Bobru. Po przejechaniu pierwszych 200 metrów, zaczyna się klasyka czyli pchanie pod górę, bez ścieżki przez pole. To jest niesamowite na Dolnym Śląsku, nawet jak jesteśmy tam na urlopie, bez rajdu - zawsze, każdą wycieczkę rowerową niemal zaczynamy od pchania. Nie wiem jak to możliwe, ale tak już jest.
Ciśniemy pod górę, delektując ciszą jesiennego poranka, tu nagle BZZZZ.... BZZZ.... BZZZZ... Pastuchy. No nie!! Znowu. Jak na ostatnim Rajdzie Waligóry, gdzie zostałem wypieszczony za wszystkie czasy. Próbujemy przeprawić się przez przeszkody bezboleśnie, ale prąd ma inne plany. To nie pastuchy, to elektro-egzekutory!!! Jakie tu mają krowy, że potrzebują takiego kopa? Krowę taki strzał to chyba od razu zamienia w ciepły posiłek. BZZZ.... BZZZ....BZZZ.... Szkodnik ratuj się, giniemy.... BZZZZ....BZZZZ....BZZZZ.... Powinienem się cieszyć, bo ortopeda zawsze kierował mnie na prądy, ale kurde nie 22 000V. Kij z Voltami... napięcie to tylko różnica potencjałów (a te pastuchy tutaj to mają naprawdę dobry potencjał), ale Andre Marie (AMPERE) jest dziś morderczy. Czemu nie działa różnicówka? BZZZZZ.... jak to jej nie ma? Kto to rychtował, jak to przeszło odbiór? BZZZZZZZZZ.... Grześ!!!! puść ten przewód!!! BZZZZZZZZZZZZZ.... nie mogę, nie dam rady.... BZZZZZZZ.... Szkodnik, powiedz Simbie, że zostanie królem.... BZZZZZZZZZ.... Nie możesz umrzeć!!! Dziś twoja kolej mycia garów! Nie ma takiej opcji abyś umarł!!!
Przeszliśmy, punkt zebrany. To było naprawdę pozytywne - w znaczeniu dodatniej polaryzacji - doświadcznie... normalnie naładowałem baterię na lata.




Skała z widokiem 360 stopni
Tak, jest tutaj taka wielka skała, z takim widokiem. Ale nie chodzi mi tutaj tak naprawdę o zakres widoczności z tej skały, ale o wspomniany już rajd 360. Tutaj stał jeden z punktów na tamtym rajdzie - to bardzo fajnie, znowu odwiedzić to miejsce. Ech, bywam sentymentalny... nasze pierwsze 34-godzinne sponiewieranie się w błocie i brudzie. Tego się nie zapomina... to się leczy, aby nie mieć koszmarów. Powiedziałbym, że prądem ale dziś już podziękuję za tą opcję.
Szkodnik ciśnie na skałkę i odrysowuje na kartę znaki, jakie tam są. Jeszcze szybkie zdjęcie i już nas nie ma.
Spadamy już żółtym i niebieskim szlakiem w dół, w kierunku Bobru. "Chodź pomaluj mój szlak, na żółto i na niebiesko" (*) :)



Szkodnik vs skarpa - podejście pierwsze:

Szkodnik vs skarpa - podejście drugie (trzeba sposobem):


Tylko dla Orłów czyli za MALO silni na silnię
Skoro tytuł tego Jaszczur, to Kamienne Ściany to muszą  takowe gdzieś wystąpić. Główną jest oczywiście zapora w Plichowicach, ale na razie podziwiamy ją z daleka. Punkty w jej okolicy będziemy zdobywać przy powrocie, bo wracać będziemy właśnie po drugiej stronie jeziora. Ruszamy zatem w poszukiwaniu innych kamiennych ścian. Pierwszą jest elektrownia, gdzie mamy odrysować emblemat nad jednym z jej wejść. Byliśmy w tym miejscu parę razy, jeżdżąc szlakami Doliny Bobru, ale nigdy nie zwróciłem uwagi na emblemat nad bramą. Oglądaliśmy elektrownię, przejeżdżaliśmy kładką nad jeziorem, ale tego orła nie widzieliśmy nigdy wcześniej.

Emblemat nad wejściem... emblemat nad wejściem? O co może chodzić?

Chwilę później wpadamy na kolejne kamienne ściany - zbiór różnego rodzaju ruin. Przez chwilę nie możemy znaleźć punkt, aż tu nagle... o k****. Jak On tam wlazł. Jak MY mamy tam wleźć, aby potwierdzić punkt kontrolny? Masakra. Widzimy, że kod punktu to X! czyli silnia z X (czemu nie n? wiadomo, że typ zmiennej można zdefiniować dowolnie, ale jednak x sugeruje w jakimś stopniu liczby rzeczywiste a nie naturalne. Do silni pasowałoby najbardziej n, chociaż matematyka jest piękna i radzi sobie z takimi problemami). A jakby komuś było mało, to polecam również ten filmik.
Jakbyśmy sobie tej silni nie definiowali, to my nie jesteśmy wystarczająco silni aby tam wleźć. Mamy wrażenie, że przy punkcie nie ma kredki, więc wpisujemy na naszą kartę X1 własnym długopisem. W bazie się okażę, że kredka jednak była i byli też tacy, co odpisali kod wymaganą kredką z lampionu, czyli musieli tam wleźć. Szacun.  




Jakiej ORIENTacji był Król Artur i ile ważyły jego pory?
Król Artur? Z tego co pamiętam to posuwał Ginewrę i Morganę (jedną na plecach, a druga na boku), więc wychodziłoby że niby hetero.
Niemniej kojarzę, że uwielbiał również Lance-Lota, więc to już nie takie pewne :)
Czemu piszę o Królu Arturze w relacji z rajdu na orientację? No więc właśnie, Panie i Panowie… Siedlęcin. Wieża książęca.
Pasuje Wam? Król Artur na Dolnym Śląsku!! Jest XIV wiek, właśnie postawili wieżę, a jakiś artysta:

- Wieża nam wyszła na wypasie, ale trochę tu pusto. Jebn**łbym tu freska?
- O! Fresk to pomysł w pyteczkę. A masz jakiś pomysł, co narysować?
- Ostatnio jak byłem na Wyprawie Krzyżowej to opowiadali mi historię jakieś Sir Lancelota. Kupy się nie trzymała, ale słuchało się dobrze w przerwie napierd***nia z AXE'a niewiernych. Może ją zatem tutaj przedstawię.

Niesamowite to jest, po prostu niesamowite.  XIV wiek, a Ci "freskują" historię Lancelota z Jeziora... nad Jeziorem Modrym w Siedlęcinie.
Wracając do rajdu, naszym zadaniem tutaj jest naszkicować wieżę od zadanej przez Malo strony. To zadanie dla Basi bo moje zdolności artystyczne nie pozwalają na wykonanie tej czynności na poziomie wyższym niż „upośledzony”.
Kiedy Basia szkicuje wieże, a ja trzaskam fotki nagle niemal znikąd pojawia się Malo. Pytamy co tu robi, a On że po pora przyjechał. Jakiego pora? Pora, na zupę (posiłek regeneracyjny w bazie rajdu). Potrzebuje 7 kg, a w Plichowicach nie mieli. W Siedlęcinie maja to kupił i zaraz wraca gotować ziemniaczano-porową. Pasuje Wam taki klimat? Jakie zdziwienie musiało być w sklepie, wchodzi taki Malo i rzuca „pora na zupę”. Ekspedientka na to: przecież nie ma jeszcze nawet 15:00. 7 kg pora na zupę dawaj, mówię :)
No tak było. Naprawdę. No, a do zupki to się jeszcze jakiś sucharek znajdzie: dzwoni baba do lekarza i „W jakich porach Pan przyjmuje”. W sztruksach .


 

Tak wiem… ten tytuł brzmi źle. Bardzo źle. Zwłaszcza słowa eksponować i turbo nie powinny znaleźć się w tym samym zdaniu, no ale tak wszyło. Nasze kolejne zadanie to wyznaczyć azymut i odległość do najwyższego komina ze wskazanego miejsca. Jest tylko jeden problem - wskazane miejsce to wiadukt kolejowy. Czynny wiadukt kolejowy. Trzeba na niego wleźć, uważając na SOK'istów i dostać się na jego środek... i oby wtedy nie leciał tędy żaden pociąg, bo będzie ciekawie. BHP tak bardzo. 
Cóż, do tej pory (znowu te pory!!!) tory i inne punkty kolejowe to był konik Marcina F. na Rajdach Katowice, ale widzę że to jest zaraźliwe i teraz przyszła kolej na Malo :)
Łapiemy szybki pomiar azymutu i spadamy... tzn. nie z wiaduktu. No niby, z wiaduktu, ale nie spadamy - spadamy, tylko spadamy - uciekamy nim poczujemy (jadący) do tego miejsca jakiś większy pociąg.
Następny punkt to policzenie turbozespołów elektrowni. Nie wszystkich oczywiście, ale tych eksponowanych :)
Jest tego tutaj trochę, ale ogarniamy jeszcze liczby od 1 do 6, więc udaje nam się uporać z tym zadaniem.

Wchodzimy na lidar, na którym jest MNOgo punktów bo są tutaj aż 3 do odnalezienia. Punkty M, N oraz O. To jeden z trudniejszych lidarów, ale postanawiamy się wyazumutować od zakrętu drogi i cisnąc przez krzory. Nie ma innej opcji złapania tego punktu. Ukrywamy rowery z dala od drogi, w "choinkach" i ruszamy z buta. Krzory okazują się dorodne: drapią, parzą i tną. Do tego robi się naprawdę stromo. Łapiemy pierwszy punkt na małej skałce, a potem ponownie z pomocą azymutu idziemy na kolejny. Okazuje się on dużą platformą widokową, a na karcie należy naszkicować plan ustawienia metalowych barierek. Okazuje się, że to miejsce nazywa się TRAFALGAREM. Oczywiście, że prowadzi tutaj normalna droga, nawet ta sama od zakrętu której się azymutowaliśmy, no ale my nie mamy normalnej mapy. Mamy laserowy skan terenu...
Tym sposobem przedzieraliśmy się przez okrutne zło leśne, zamiast wjechać tutaj rowerem od ścieżki.
Taka nasza prywatna bitwa pod Trafalgarem... bitwa z kolczastymi przyjaciółmi, stromiznami, wiatrołomami. No cały Jaszczur...
W przeciwieństwie do prawdziwej bitwy, która była właściwie ostatnią wielka bitwą żaglowców w historii świata, czuję że to nasza NIE ostatnia taka bitwa z leśnym złem :)

Oj trzasnąć może, bo to już naprawdę wiekowy most. Trochę też w nie najlepszym stanie. Co ciekawe jeszcze niedawno kursowały tędy pociągi. Pamiętam jak na jednej z naszych wakacyjnych wypraw, obecność pociągu na tym moście naprawdę nas zaskoczyła i stwierdziliśmy, że Maszynista powinien mieć jakiś dodatek, za pracę w warunkach zagrożenia życia.
Gdy wchodzimy na mostek, beleczki wesoło sobie skrzypią... skrzypią i szepcą o rychłym upadku z wysokości do jeziora. Idziemy jednak dalej, latarkami oświecając dziury i inne pułapki. Lampion wisi dokładnie na środku mostu. Z przeciwka nagle światło - POCIĄG !!!... nie, nie, to tylko inna ekipa (piesza), która zdąża na punkt z innej strony. Ponoć Oni mieli gorzej, bo z tamtej strony mostu brakowało jeszcze więcej belek i desek. 

Jeśli czytaliście „Pana Lodowego Ogrodu” (jak nie to, to bardzo polecam bo to naprawdę świetna książka i nawet jak nie przepadacie za fantasy, to wg mnie ta pozycja wyróżnia się zarówno pomysłem, jak i jakością warsztatu pisarskiego), to wiecie kim był Filar – Syn Oszczepnika. To kolejne z naszych zadań, aby policzyć filary na starej stacji kolejowej w Plichowicach. Docieramy tam już po zmroku i wpadamy na imprezę lokalnej społeczności. Pytają nas co robimy, kiedy chodzi od słupa do słupa i coś liczymy. Mówimy, że musimy policzyć filary – najpierw trochę zaskoczeni, zaczynają nam pomagać, ale pojawia się z ich strony pytanie czy filar to to samo co kolumna i czy my w ogóle na pewno wiemy co robimy :)
Towarzystwo bardzo miło, acz trochę wstawione, więc liczenie nie idzie im zbyt sprawnie. Podają nam trochę losowe liczby. Zadanie jednak naprawdę ich zaaferowało: „od lat tutaj mieszkam, ale nigdy się nie zastanawiałem ile tu jest filarów”.
Myślę, że byłoby to jednak trochę niepokojące gdy takie rzeczy były przedmiotem twojej codziennej troski… albo byłbyś po prostu Inspektorem Budowlanym… albo Budowlańcem, co zakosił jeden z filarów i teraz próbował wyczaić czy konstrukcja wytrzyma i czy się ktoś nie kapnie, że jednego brakuje.
Wychodzi na to, że mamy 20 wolnostojących i 4 „wpisane” w ścianę. Koledzy zadowoleni, że mogli nam pomóc wracając do raczenia się trunkami, a my ruszamy dalej.

Słowo wprowadzenia: widzenie tunelowe to oczywiście wada wzroku, ale według pewnego Wielkiego Taktyka (Ci, którzy wiedzą że na pewnym etapie mojego życia trudniłem się rozwiązywaniem "Kryminalnych Zagadek Krakowa", wiedzą także o kim mowa) jest to sztywność poznawcza, która polega na tym, że nie widzi się innych rozwiązań i żadnych alternatyw.  Zgadzam się w 100%, gość nie widział żadnych alternatyw do swoich iście taktycznych wizji... potem czasem zapłakał nad swoim losem. Niemniej jako, że łzy stówkami z policzków sobie ocierał, to taki bardzo nieszczęśliwy to on nie był.
Dziś to jednak Szkodnik wykaże się widzeniem tunelowym...
Kolejne zadanie jest bardzo ciekawe. Na mapie mamy dwa punkty zaznaczone w tym samym miejscu, ale w instrukcji do zadnia mamy napisane, że mamy odnaleźć dwa różne lampiony. Włażę na jakąś pioną ścianę, zjeżdżam na ryju, włażę ponownie, znowu zjeżdżam... aż w końcu udaje mi się wygramolić na górę. Jest lampion, ale tylko jeden. Obszukuje okolice punkty, ale nic. Krążę i krążę, ale nie udaje mi się odnaleźć drugiego lampionu. W bazie dowiem się, że pod wzgórzem był tunel i drugi punkt był dokładnie w tym samym miejscu, co pierwszy, ale pod ziemią - w tunelu. Mocne, mocne
ALE... ja nie zauważyłem na mapie tunelu. Szkodnik zauważył, nawet ktoś Go tam pytał czy da się tym tunelem przejść (kiedy ja krążyłem na szczycie w poszukiwaniu lampionu). Szkodnik udzielił wyczerpujący instrukcji i czekał aż zlezę... słowem się nie odezwał o tunelu. To nie pierwszy raz spotykamy się z taką zagadkę. Gdyby się Szkodniczek odezwał słowem o tunelu, to byśmy go sprawdzili natychmiast, a tak odjechaliśmy w stronę zachodzącego słońca (a przepraszam, słońce to zaszło jakieś 2 godziny temu) - w stronę mroku, z jednym punktem a nie dwoma. Słowem pogratulować: ja jak ślepy koń na wyścigach: "nie widzę przeszkód", tunelu także. Szkodnik o tunelu wie, ale postanawia nic nie mówić, bo po co... może sam się domyślę :D

Uderzamy na nasz ostatni punkt dzisiaj - trzeba się zbierać do bazy. Przeprawiamy się przez zaporę i wchodzimy w las. Musimy odnaleźć dość wysoko położony punkt widokowy. Idziemy do góry stromą ścieżką, ale nie jesteśmy pewni czy dobrze skręciliśmy. Nagle ktoś nas woła "tutaj, tutaj".
No to lecimy w stronę głosu... a tu BUM taka scena.
Jakiś brodaty gość SIEDZI właściwie na lampionie i to nie  sam... ale z dziewczyną, na oko koło 16 lat. 
Koleś ma na bidę z 50 lat. Zagaduje do nas: "ha ha ale mnie nakryliście na uwodzeniu 16-stki"
Ciężko potraktować to jak żart, bo lepią się do siebie naprawdę mocno. Mówimy, że podbijemy punkt i nie będziemy przeszkadzać, a Oni żebyśmy się przysiedli, zrobili sobie z Nimi zdjęcia, bo Im koledzy i koleżanki nie uwierzą, że ktoś ich nakrył nocą w lesie... i to ktoś szukający kartek na drzewach.  
Mówimy grzecznie, że dziękujemy ale spieszymy się, ale gość nie odpuszcza i zagaduje - jak Wam się podoba 16-którą uwiodłem.
Ona do Niego: "Ty mnie, raczej ja Ciebie"
On: "O nie, nie 16-tki to moja specjalność."
Ona: "Ho ha a Żona wie"
On: "Tak, a Tata?"
Ona: "Przecież Tata Cię lubi"
Jestem trochę w trybie "I don't wanna live on this planet anymore...", mam ochotę dodać do tego Tata Cię lubi "chyba aż za mocno i dlatego to czasem piecze", ale gryzę się w język.
Spadamy, ale Ci nadal wołają za nami, że zdjęcie by chcieli, bo to pierwszy raz, jak ich ktoś nakrył w lesie i koledzy Im nie uwierzą.
Jeszcze z takimi szperaczami na kaskach, to wyglądamy pro i będą mieć extra na pamiątkę złapania na gorącym uczynku...
Dziwne mają ludzie zachcianki :)
Ech...

Wpadamy do bazy kilka minut przed 21:00. Planowo – tak aby odpocząć, coś zjeść, przebrać się i ruszać na Tropiciela.
To dziwne uczucie tak wcześnie zjeżdżać z Jaszczura, ale dzisiaj tak musi być.
Dostajemy talerz zupy porowej, z możliwością dokładki, a baza aż wrze… wszyscy dyskutują ile było filarów na stacji i czy powinno podawać się te „wbudowane” w ścianę czy nie. Pojawiają się głosy, że chodziło o kolumny a nie filary. 
To wygląda naprawdę dziwnie – grupa ludzi zażerających się porami, debatuje czy filar to to samo co kolumna, zastanawia się czym różni się on od przęsła, podpory i pylonu. Mówię do Basi, weź ich zniszcz normą budowlaną – niech zamilkną i pokłonią się NORMALIZACJI, ale Basia sama pałaszuje (czujecie ten szermierczy klimat – PAŁASZuje) zupę i nie ma czasu na debaty budowlane. Szkodnik wpieprza pory, aż Mu się uszy trzęsą... chociaż zawsze mówił, że ZAPORE (Plichowicką...) nie przepada. Nie wierzcie jednak Szkodnikowi, tak tylko mówi, bo jak moja Mama zrobi sałatkę z pora, jabłka i śmietany to czasem Szkodnik ją pochłonie nim ja się zorientuje, że ją podano na stół !!!
Zostawiamy spierające się towarzystwo bo na nas już PORA!!
Ruszamy przez noc... na Tropiciela, ale to już całkiem inna historia.

Puchar Wrocławia to drugie, po Pucharze Neptuna, zawody lokalne tegorocznego Pucharu 3 Broni. W praktyce oznacza to, że znowu gnamy A4-rką, wypakowani żelastwem po sam dach, tylko po to aby – przez dwa dni - wesoło obijać sobie maski. Od kliku lat, pierwsze zawody Pucharu organizują nasze Północne Rubieże czyli Grupa Armii „SFA Północ” (zwykle oznacza to Trójmiasto lub Tripolis – jeśli życzycie sobie bardziej dramatyczną nazwę). Drugie zawody to domena Grupy Armii „SFA Południe” z lokalizacją - wymiennie – w Krakowie lub Wrocławiu). Jako, że w tym roku gospodarzem naszego najważniejszego eventu, czyli Mistrzostw Polski w Szermierce Klasycznej, będzie właśnie Kraków, to zawody lokalne rozgrywamy w stolicy Dolnego Śląska, walcząc jednocześnie o Puchar Wrocławia. To tyle tytułem wstępu.

Utracony błękit Pary…eee… Wrocławia
Nie, nie chodzi mi o rozbitą butelkę pysznego denaturatu do porannej bułeczki, ale o fakt że utraciliśmy nasze małe Królestwo Niebieskie.
Teraz to pewnie jeszcze bardziej nie wiecie o co chodzi – niepojęta bywa myśl na tym blogu, przyznacie – prawda?
Chodzi o to, że zawody organizujemy przy ulicy Kamieńskiego, a nie jak zawsze bywało na Kruczej (kruczo-czarno-jedwabistej:P). Powodów jest wiele, ale nie są one na tyle istotne aby o nich napisać. Ważniejszy jest raczej w mym sercu pewien sentyment do naszej starej, wściekle-niebieskiej sali. Była to sala w starej szkole w wysokiej kamienicy… na 4 piętrze. Nie, nie takim zwykłym 4 piętrze. Mówię o starym budownictwie, mówię o naprawdę wysokich kamienicach w centrum miasta...
Wytachać cały ten nasz sprzęt na samą górę, to było jak droga do nieba. Kto z Was nie taszczył 8 rapierów, 12 szpad, 4 szabli, 2 kaftanów, 2 masek, 2 wielkich hokejowych ochraniaczy korpusu, 5 litrów wody, 10 drożdżówek, laptopa… po schodach na Kruczej, ten nie zna życia. Jeśli ktoś zapyta czemu nie poszliśmy dwa razy, to odpowiem... hmmm bo wtedy nie tachalibyśmy tego na 4 piętro, ale na 8-me łącznie. Poza tym iść dwa razy po towary/zakupy/bagaże do auta to oznaka słabości – każdy prawdziwy mężczyzna to przyzna, prawda? :D
Co więcej, sala nie dość, że sięgała niemal nieba to była wściekle niebieska. Efekt halo (nie mylić z efektem Hall’a) widoczny był wszędzie. W tak intensywnej poświacie, wszystkie zdjęcia wychodziły z dominantą niebieską. Istny dramat fotografa.., ale sala sama w sobie była bardzo fajna. Naprawdę ją lubiłem, bo przesiąknięta była krwią i potem wielu szermierzy, przelaną na niejednych zawodach. To tam zdobyłem swój pierwszy Puchar 3 Broni, to tam w grudniu 2012, w walce z Sebastianem skręciłem kolano – koszmar, który będzie prześladować mnie przez kolejne lata, do dziś i już chyba zawsze... To tam Marek walczył na rapiery mając obie złamane ręce (serio!), to tam odbył się pierwszy bojowy test naszego programu do rozgrywania zawodów. Wiele wspomnień z tym miejscem się wiążę... no ale tym razem spotykamy się w innym, też fajnym, miejscu!


Złowieszczy Jonathan z Idared
W piątek tuż przed wyjazdem jak zawsze dopada nas lekka nerwówka. Musimy spakować wszystko co jest potrzebne i niczego nie zapomnieć. A jest tego trochę: banery, roll-up, kaftany, maski, broń, dodatkowe ochraniacze do szabli, sprzęt wypożyczalniowy dla nowych osób, które startować będę pierwszy raz, laptop z programem do rozgrywania naszych zawodów itp.
Jak Wam już niegdyś wspominałem, zawsze staramy się jak najszybciej „wyciągnąć” nowe osoby w szkole na zawody. Czasami zatem – mimo że mamy naprawdę ogromną wypożyczalnię – jakiegoś elementu sprzętu nam zabraknie.
Dzięki uprzejmości Marcina, który użycza nam własnego ekwipunku (jako, że sam nie może jechać ze względu na przebytą niedawno kontuzję) udaje nam się pokryć braki w wyposażeniu. Generuje to jednak dość hermetyczną humorystycznie sytuację.
Pojawia się pytanie: skoro Marcin użyczył Pawłowi swojej broni i namaścił go przed walką, czy to oznacza że został jego lanistą a Paweł jego championem?
Ja się tylko zastanawiam czemu Paweł został nazywany gatunkiem jabłek? No i czemu Championem? OK na LOBO to może On nie wygląda, ale przecież są też inne, całkiem smaczne, gatunki. Chwila burzy mózgów i tak do grona znamienitych postaci takich jak: Geralt z Libii, Demokryt z Abwery, Tomasz z Akwenu czy Sedes z Bakelitu dołącza Jonathan z Idared (jak ktoś nie ogarnia to oba słowa to gatunki jabłek – gdyby zrobić to samo dla ziemniaków, to jakąś dziewczyna można by przezwać Irga z Ibis).
U nas tak zawsze, jak się trochę stresujemy to uciekamy w absurdalny i hermetyczny humor. Wrocław musi się zatem strzec bo wśród potężnej krakowskiej ekipy nawiedzi ich także złowieszczy, złodupny Jonathan z Idared. Gość ma +4 do jeb**cia na maskę i zmniejsza o 40% procent światła u przeciwnika…. Jest tak wielki, że je zasłania :D


"Laboratorium Diabła"(*) czyli wszyscy lubimy eksperymenty na ludziach
Przez wiele lat zawodów wypracowaliśmy naprawdę fajny, a jednocześnie stosunkowo prosty system rozgrywania zawodów. Było to nieliche przedsięwzięcie bo, aby zwłaszcza w pierwszych rundach zawodnicy nie trafiali na przeciwników, których mają na co dzień na treningu. Kolejnym założeniem było to, aby osoby które odpadną w pierwszej rundzie, także sobie powalczyły – obecnie ktoś kto przegrywa wszystko ma i tak 12 walk!! To już konkret, 12 przeciwników nie ze swojej filii SFA. Można nieźle przy-expić !!!
Jednocześnie, zwycięzca danej kategorii (np. w Szpadzie) nie ma 1024 walk plus nadal Szablę i Rapier do rozegrania. Sami widzicie, dwa przeciwstawne założenia: przegrany jak najwięcej starć, wygrany jak najmniej.
Powiem Wam, że eksperymentowaliśmy na ludziach. Układaliśmy ludzi w szeregi (SZEREG!!!), ciągi, macierze… układaliśmy jakiś system zawodów i sprawdzaliśmy go dla „n” zawodników. A przypominam, że „n” w matematyce to liczba naturalna, większa od kilku!! Liczyliśmy sumy dla n =25, dla n = 50, dla n = 100 i potem sumy w nieskończoności (to by były duże zawody).
Aż w końcu, gdzieś około 2010-2011 roku wykształcił się finalny system rozgrywania zawodów, oparty na grupach trójkowych i używany przez nas do dziś. Jedną z jego największych zalet jest to, że uniemożliwia kombinowanie znane z innych sportów (jak ten wygra z tamtym, a Ci przegrają dwoma punktami, to – jeśli wygram –  przejdę). U nas każdy zbiera punkty przez całe zawody (nie ma walk o pietruszkę – trochę szkoda bo to fajny Pan Warzyw). Do półfinału awansują 4 „najlepsze wyniki” zawodów, a grupy są tylko narzędziem porządkowo-organizacyjnym. Oznacza to, że to czy wyjdziecie dalej czy nie, zależy głównie od Was, a nie od szczęśliwych dla Was wyników w innych grupach.
Niemniej ten sezon, po kilku latach jest ponownie sezonem eksperymentalnym, na którym testujemy nowe rozwiązania. Stało się to konieczne, ponieważ poziom zawodników wzrósł tak bardzo, że od dwóch lat stajemy czasem przed problemem, o którym wcześniej nikt nawet nie mógł marzyć. Tak, dokładnie. Marzyć! To jest ten problem z cyklu: mam tyle gotówki, że nie mieści mi się w domu, albo mam 10 samochodów ale tylko 6 miejsc parkingowych. Sami przyznacie, że jest to problem, ale zupełnie inny niż ten, kiedy nie mielibyście z czego żyć. Jednakże, jak mawiał nasz Fechtmistrz – Prof. Zbigniew Czajkowski, który prowadził nasz kurs instruktorski na AWF Katowice(i ogólnie legenda polskiej szermierki, trener medalisty olimpijskiego – Franke. Nie, nie Marcin :P, ) „problemów nie należy się bać. Problemy należy dostrzegać i eliminować” .
Naszym problemem jest to, że od pewnego czasu mam y tak wielu dobrych zawodników, że próg wyjścia z eliminacji nierzadko wynosi komplet lub prawie komplet punktów (zwycięstw). W naszej ocenie jest to zbyt ostre kryterium, ponieważ jest to poziom, dla wielu trochę słabszych zawodników, po prostu na razie nieosiągalny. Odnosząc to do życia: pomyślcie o dowolnym, ale bardzo trudnym, egzaminie. Zdasz jak masz 100%. 99% oznacza, że nie zdałeś. Odnieście to do rajdów: wszystkie harpagany i tak ułożą się na pudle czy tabeli tak jak to sobie wywalczą, ale każdy kto nie miałby kompletu punktów, łapał by NKL. Dla wielu osób będzie to zaporowe kryterium. Sami chyba przyznacie – że będzie ono wpływało demotywująco na zawodników początkujących i trochę słabszych niż elita.
Uznaliśmy zatem, że trzeba złagodzić kryterium wyjścia z eliminacji i znowu eksperymentujemy z systemem (dodajemy jedną rundę walk, zmieniamy kryterium odcięcia po rundzie pierwszej, rozszerzamy grupy ćwierćfinałowe itp., itd.), tak aby zwiększyć rozkład wyników. Słowem testujemy nowe rozwiązania , które dla elity nie zmienią praktycznie nic, ale dla wielu początkujących zawodników ustawią pewien cel (np. przejście do ćwierćfinału lub do kolejnej rundy eliminacji), który nie będzie Mount Everestem na innym kontynencie, ale będzie osiągalny. Niełatwo, nie bez pracy i walki, ale jednak osiągalny.



"Control my center line…. You must have fear, surprise and intimidation on your side" (*)
Osiągalny cel, tak? Opowiadałem Wam przed chwilą o celu, jaki stawiać mogą sobie początkujący zawodnicy, ale każdy z nas ma jakiś cel do postawienia samemu sobie. 15 lat z bronią w ręką to nadal za mało aby uznać, że umiemy walczyć bronią białą. Przed nami jeszcze wiele, wiele lat nauki i doświadczeń – kto stoi w miejscu, ten się cofa.
Zarówno Basia, jak i ja, mamy jeszcze wiele do odkrycia na tym polu… a uczyć się chcemy!! Przez kilkanaście lat stosowałem w Rapierze pewien, bardzo odpowiadający mi styl walki. Częściej, niż rzadziej było to skuteczne rozwiązanie na wszelakich przeciwników, ale poziom rośnie… a od 2012 roku, niektóre elementy dynamicznej pracy nóg są dla mnie nieosiągalne przez kolano (ruchy i momenty skrętne podczas chodzenia po okręgu to dokładnie to co jest wymagane… i to czego powinienem unikać). Oznacza to, że muszę wypracować substytut dla tych działań. Zmiana taktyki i techniki walki, którą tak polubiłem i którą walczę od lat, to ekstremalnie trudna rzecz – dla psychiki (konsekwencja i dyscyplina, pamięć o tym czego nie robić, mimo że stosowało się to od lat).
Zwłaszcza na zawodach, gdzie podświadomie chcemy stosować działania, których jesteśmy pewni, które dobrze umiemy, a nie te, których dopiero się uczymy. To niemal jak walka ze dwoma przeciwnikami naraz. Tym naprzeciw i tym – gorszym – tym w twojej głowie. Podczas gdy ja zastępuję nową techniką prowadzenia broni uszczerbki na mobilności, Basia musi kompensować swój wzrost. Rapier, czyli ponad 1m czystego ostrza, w połączeniu w kimś wysokim o długich ramionach, to jest masakra zasięg.
Dodając do tego długość wypadu…ta broń siega Cię niemal przez połowę długości sali!!
Basia także zatem uczy się innych działań niż stosowała do tej pory. Dla Niej to chyba jeszcze trudniejsze niż dla mnie, bo jej grzechem w szermierce, jest brak cierpliwości. To, że wie co powinna zrobić, nie oznacza że już to umie i że zawsze jej wyjdzie. Wiązania Rapiera przeciwnika i skrót odległości w odpowiednim timingu i fazach ruchu, odpowiednie operowanie dystansem… setki elementów, które muszą ze sobą współgrać. I tak oto uczymy się… począwszy od łatwych warunków na treningach, w zadanych ćwiczeniach w parach, po warunki najtrudniejsze czyli zawody, gdzie stawką jest przejście dalej, a przeciwnik daje z siebie wszystko aby nas pokonać.
Dla mnie jednak cel jest jednak jasny. Wyraża go cytat z Hrabiego Dooku, który uczył Generała Grievous'a w serii „Clone Wars”. Psycha to podstawa każdej walki… a najlepiej to złamanie jej przeciwnikowi. Dla wielu z Was będzie to zwykła bajka, ale nawet nie zdajecie sobie sprawy ile prawdziwej szermierki jest w tych słowach. Filmik na dole posta.




„Wrocław jak zawsze poddaje się ostatni…” (*)
Niedzielne finały. No było na co popatrzeć. Niektóre walki były po prostu śliczne. Wymiany na żelazie, dynamiczna praca nóg: wypady i wznowienia. Wiązania kling i krycia linii. Takie walki lubię obserwować. Takie walki uwielbiam sędziować. Taki walkie kocham toczyć!!
Do ćwierćfinałów dostali się przedstawiciele różnych filii SFA, ale półfinały i finały należały już właściwie tylko do Grupy Armii „SFA Południe” (mowa o Szpadzie i Rapierze, bo w Szabli Grupa Armii "SFA Środek" także pokazała pazurki).
Wrocław vs Kraków. No prawie, bo parszywy los w parach półfinałowych zmusił do bratobójczej walki zarówno jednych jak i drugich. No ale dzięki temu zarówno walka o trzecie miejsce jak i finał były już Kraków vs Wrocław. Kto wygrał? No cóż, mówiłem Wam że nie będę podawał tutaj wyników i tego będę się trzymał. Tytuł rozdziału można interpretować zarówno na korzyść Wrocławia, który mógłby być last-man-standing, jak i Krakowa., który mógł przejść po wszystkich, a Wrocław był ostatnim przeciwnikiem. Poza tym, należałoby najpierw zapytać w której broni, bo to kolosalne ma znaczenie. Są u nas szermierze uniwersalni, jak i specjaliści niektórych od typów broni.
Poniżej ekipa krakowska:




Wracamy do domu zmęczeni po dwóch dniach zmagań, ale także szczęśliwi i zadowoleni. Jesteśmy dokładnie na półmetku sezonu zawodów. Już niedługo ostatnie z zawodów lokalnych w Piotrkowie, a potem już tylko Mistrzostwa. Puchar 3 Broni 2018 czeka.
A my czekamy na Was – może ktoś z Was, Czytelników-nie-szermierzy, w końcu się skusi aby nas odwiedzić na jakimś treningu i spróbować czegoś nowego. Powiem Wam szczerze, że ja pokochałem oba światy: świat lampionów i świat płaszcza i szpady. Nie umiałbym dziś między nimi wybrać. No, ale w sumie po co wybierać, skoro można żyć w obu.

CYTATY:
1) Tytuł filmu o straszliwej historii z okresu II Wojny Światowej. Jednostka 731 czyli japoński ośrodek "badawczy". Kto nie wie co to było, polecam przeczytać, bo nieznajomość historii to najlepsza droga do jej powtórzenia.
2) Star Wars Clone Wars (jeszcze te pierwsze, rysunkowe - bezpośrednie prequele do EIII)
3) Kazik "Mars napada"