Wpisy archiwalne w miesiącu
Luty, 2019
| Dystans całkowity: | 207.00 km (w terenie 0.00 km; 0.00%) |
| Czas w ruchu: | b.d. |
| Średnia prędkość: | b.d. |
| Liczba aktywności: | 2 |
| Średnio na aktywność: | 103.50 km |
| Więcej statystyk | |
Rajd Liczyrzepy - zima 2019
-
DST
97.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Sobota, 23 lutego 2019 | dodano: 25.02.2019
Sobota to dzień w który budzik nierzadko dzwoni
około 2:30. Planujemy wyruszyć w trasę około 3:30, tak aby gdzieś w
okolicach 7:00 (najlepiej chwilę przed) być w okolicach Bystrzycy, niedaleko Oławy. Wstawanie idzie ciężko… niby to normalna
godzina pobudki na nasze sobotnie wypraw , ale jednak jest to pierwszy
raz w tym roku. Na 4 Żywioły w styczniu mieliśmy rzut beretem bo do
Wolbromia, a Silesia Race startowała o północy (wystarczyło zatem się po
prostu nie kłaść)… nie było takiego szoku
jak teraz. Tegoroczna, zimowa edycja Liczyrzepy zmusza nas do powrotu, w
znany nam reżim rajdowy. Mozolnie, ale jakoś udaje nam się ogarnąć i nawet planowo, czyli chwilę przed 4:00 rano ruszamy z rowerami
na dachu w kierunku Wrocławia. Termometr wskazuje,
że jest – 8 stopni, czyli „ludzki pan! kopnął a mógł zabić, ludzki
pan…” . Rok temu, o tej porze było -11, a za dnia niewiele więcej. Dziś, gdy wyjdzie słońce, mamy zbliżyć się nawet do zera… mam tylko nadzieję, że nie jest
to prognoza naszego wyniku. Na razie jednak mrozik trzyma, a my suniemy przez
mrok na zachód, wśród innych aut z rowerami na dachu… a nie, czekaj! O
takiej porze w sobotę, z rowerami, to suniemy sami...
Rogaining - „Ty uważaj na to słowo!”
Do Bystrzycy przybywamy kilka minut przed 7:00, więc do odprawy mamy jeszcze pół godziny. W bazie, nie ma może statusu „elita w komplecie”, ale znanych i mocnych ekip jest naprawdę sporo. Powiedziałbym nawet, że bardzo dużo. Rejestrujemy się na szybko i zostaje nam trochę czasu na luźne pogawędki, podczas których oczywiście staramy się zaprosić wszystkich na naszą Kompanię Korną. Jednocześnie jesteśmy świadkami fantastycznego pocisku w wykonaniu Pawła, zwycięzcy poprzedniej edycji.
Gdy Łukasz i Jarek jeszcze przed odprawą, nieoficjalnie tłumaczą komuś, że trasa będzie rozgrywana na zasadach rogainingu, przechodzący obok Paweł rzuca krótkie: „Ty uważaj na to słowo”.
Myślałem, że padnę… tak, wiem, to hermetyczne. Hermetyczne jak niegdyś dialog:
- Nie rozumiem tej książki: gdy wyciągnięto go z wody, był cały sinus igrek. O co chodzi?
- Siny, pacanie, chodzi o słowo siny.
albo:
Mistrz gry: Idziecie przez spaloną wieś i widzicie zgliszcza
Gracz: A ile Hit Points’ów ma Zgliszcz?
No dobra, już tłumaczę o co chodzi. Rogaining, jak pewnie większość z Was już wie, to trasa nie do zrobienia nawet przez najlepszych. Nikt nie da rady przejechać je w całości w zadanym czasie. Rok temu Paweł albo nie zrozumiał, że rajd jest rozgrywany jako rogaining albo ta informacja jakoś do Niego nie dotarła… Zrobił komplet punktów. To złośliwe wtrącenie w rozmowę prowadzoną na boku, gdy chłopaki tłumaczą o co chodzi w tej zabawie, uważam za boskie. Pocisk jak z Tygrysa w 44-tym :)
Cholera, zostawiłem Żelazko na gazi…. eee … w bazie
Tymczasem do bazy przybywa coraz więcej zawodników. Organizatorzy pędzą nas zatem na wielką salę, bo za moment zacznie się odprawa. Dosłownie chwilę później słyszę znajomy świst kabla w powietrzu. Przybył Andrzej, na styk bo na styk, ale zdążył. Fajnie się znowu zobaczyć. W sumie dobrze będzie kolejny raz pojechać razem, bo te wspólne rajdy cechowała zawsze bardzo miła atmosfera. Dzisiaj jednak jakoś nam to nie wyjdzie. Nie ma jak się zgadać aby jechać razem, bo wszyscy słuchamy odprawy, a Andrzej przybył trochę spóźniony. Natomiast gdy rozdadzą mapy, to zupełnie zniknie nam On z oczu, gubiąc się gdzieś w tłumie. Nawet nie będziemy wiedzieć czy wyjechał przed czy po nas, ani na jaki wariant się zdecydował. No nic, trudno… polecimy dziś klasycznie, "rozważnie i romantycznie" czyli we dwójkę.
Planujemy wariant północno-wschodni, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Chcemy zrobić „tłuste” punkty na północnym-wschodzie, a potem dopaść zagęszczenie punktów w okolicy bazy. W drugim rzucie strategicznym, jeśli starczy czasu, planujemy złapać co popadnie na zachodzie i południu. Tak szczerze, to południe właściwie z założenia nie będzie realne przy dzisiejszym limicie czasu, ale z zachodnich punktów coś tam powinno udać nam się wyrwać.
Nawigacja (prawie) doskonała… czyli wtopa niemała
Ruszamy! Wiele ekip kieruje się po swoje pierwsze punkty na południe, a my zgodnie z planem ruszamy na wschód.
Zaowocuje to, że mimo faktu iż uczestników jest sporo, to my nie będziemy mieć tłoku przy pierwszych lampionach.
I bądź tu mądry: czy to oznacza że wybrałeś tak dobrze, a wszyscy inni dali się zwieść i cisną gorszym wariantem, czy też może twój wariant daleki jest od optymalnego i jako jedyny ciśniesz "od dupy strony"… jak myślicie, które to mogło być?
Wiecie, to tak samo, jakbyście jechali autostradą, a w radiu podawali ostrzeżenie: „Uwaga, jakieś szaleniec leci pod prąd”.
Rozglądacie się dokoła i myślicie „Jak to jeden? Chyba wszyscy!”
Niemniej na 3 pierwsze punkty wbijamy idealnie. Po prostu, po mistrzowsku: wymierzeni, wyazymutowani zgarniamy lampiony jak doświadczeni (chyba przez los…) wyjadacze. Zajmuje nam to 45 min – jest pięknie. Gnamy po 4-ty punkt i jest szansa złapać go przed godziną 9:00. Da nam to 4 punkty na godzinę – dla nas wynik doskonały. Statystycznie na rajdach łapiemy 1-2 pkt/godz, acz wiadomo że to bardzo zależy od rajdu, trudności terenowo-nawigacyjnych i odległości miedzy punktami…. Są i takie rajdy, że jeden lampion na trzy godzinny, to i tak jest dobrze.
Niemniej, jakoś tak statystycznie 2 na godzinę to jakaś tam nasza, typowa średnia. Gdy robimy 3 jest dobrze. Kiedyś udało się nam wyrwać 4 i to jest nasz rekord. Acz tak jak mówię, porównywanie takich statystyk nie do końca ma sens, ale jednak cieszy, więc to robimy… w sumie w życiu wiele rzeczy, które nie do końca mają sens, cieszą. Coś może powiedzieć o tym nasza grupa szermiercza, kiedy w trakcie ćwiczeń ogólnorozwojowo-siłowych bawimy się w tzw. „bezsensowne pokonywanie przestrzeni” – tego się nie da opisać, musicie kiedyś przyjść i spróbować…
Wracając jednak do rajdu, lecimy na wyrównanie rekordu. Jest 8:48 czyli mamy 12 minut, a punkt jest w miarę niedaleko. Wyrównamy dzisiaj nasz rajdowy rekord. Pokażemy, że nie był on jakimś pojedynczym strzałem, ale powtarzalnym osiągnięciem… i było by wszystko git, gdybyśmy na niecały kilometr przed punktem ,nie skręcili w złą ścieżkę... która chwilę później zanikła gdzieś w polu. Samo pole to przelecieliśmy na gazie, ale potem zaczęły się krzaki i utknęliśmy, jak to my, w gęstwinie.
Kompas jest bezlitosny, miała być północ, północy nie ma… co najwyżej możemy mieć pół dnia spędzone w nieprzebieżnych krzakach, jeśli się nie wycofamy. No i rekord poszedł się paść. Nim połapaliśmy gdzie popełniliśmy błąd, wróciliśmy do rozstaju dróg, pojechaliśmy właściwą ścieżką i zgarnęliśmy lampion, minęło ponad 20 minut. Na punkcie zameldowaliśmy się tuż przed 9:30. Czyli jednak nasz 4-punktowy rekord to nie była nowa jakość jazdy, ale jakiś tam przypadkowy ewenement, a teraz mamy klasyczny „powrót do średniej” (*)
„Cmentarz to świetne miejsce! Ludzie giną aby się tam dostać…” a my coś trafić tam nie możemy
Lecimy dalej. W tej części mapy mamy trochę większe przeloty między punktami, więc nie wpadają one już tak szybko jak te pierwsze. Dzień jest słoneczny i piękny, ale jak zrobimy sobie krótki popas w środku lasu, tak koło 10:30, to bez ruchu zmarzniemy.
Ktoś mógłby się śmiać, że robimy popas niedługo po starcie. Po pierwsze, śniadanie jedliśmy o 3:00 w nocy, po drugie zawsze jest dobra pora na jedzenie. Rajd krótki (9h), więc tym razem jesteśmy bez krokietów i bułek z kotletem.
Drugo-śniadając gdzieś w środku lasu, podejmujemy decyzję, że na kolejny punkt „stary, żydowski cmentarz”, polecimy przez las, a nie na około. Jest to o tyle odważna decyzja, że ścieżek mamy tutaj setki... naprawdę setki ("były ich tysiące, a nawet setki...") i dobrze się na niego wynawigować będzie ciężko. Postanawiamy jednak spróbować, bo objazd to nadołożenie dużej ilości kilometrów. Ruszamy w las i wszystko idzie nawet w miarę dobrze. Ścieżki zgadzają się z mapą, zakręty dróg także, odległości lecą zgodnie z tymi zmierzonymi na mapie… a cmentarza nie ma. Szukając go stracimy około 20 min, nie wiedząc że wyszliśmy niecałe 100 metrów od niego...
Był po naszej prawej – odbiliśmy na ostatniej przecince za wcześniej w lewo i potem, nie wiedząc o tym drobnym błędzie, tylko pocisnęliśmy prosto zamiast w prawo na cmentarz. W praktyce wyszło, że minęliśmy cmentarz drogą równoległą, która przechodziła niecałe 100 metrów od lampionu !!! Będąc niemal na punkcie czytaj „w kółku” na mapie, ciężko było wprowadzić korektę, zwłaszcza że myśleliśmy iż wyszliśmy idealnie… finalnie dostaniemy 20 min w plecy szukając miejsca, które jest tuż przy nas.
Nie ma jednak co lamentować, trzeba cisnąć dalej. Północny-wschód wyczyszczony, czas kierować się w zagęszczenie lampionów w środkowej części mapy. Nie jest źle, ale to już drugi spory błąd nawigacyjny. To trochę dużo…
Wszystko o nas w jednym kadrze: "Tędy, zaufaj mi, to dobry skrót. Co się będziemy dobrą drogą telepać, dawaj na rympał..."
"That was too close..." (*)
Wpadamy na asfalt i gnamy drogą przez las ile fabryka dała. Nagle wzdłuż drogi, ale ewidentnie zbliżając się do niej napierają dwa ogromne jelenie. Nie, nie sarny... ale byki (duże samce jelenia). Zaraz przetną nam drogę i przeskoczą na jej drugą stronę. Kiedy są już właściwie na jezdni, tak dosłownie paręnaście metrów od nas... nagle, z ogromną prędkością wyprzedza nas samochód. Gość gna jakby piekła nie było - nie wiem jaką miał prędkość, ale na oko, to na bidę mocno ponad 100 km/h. Mija nas w ułamku sekundy, a jeleń zaczyna właśnie skok przez drogę. Wszystko dzieje się dosłownie na wyciągnięcie ręki. Kierowca nawet nie zauważył wypadającego z lasu zwierzaka: brak jakiegokolwiek manewru autem, brak zaświecenia się świateł stopu... z naszej perspektywy sylwetka jelenia znika przed maską auta. Czekam na potężny huk - dźwięk gniecionej blachy i trzask pękającego szkła, a oczyma wyobraźni już widzę te urocze konwersacje z panami w niebieskim, że to nie my nasłaliśmy tego jelenia, że nie był on naszym agentem... że naprawdę chciałem dobrze, gdy dobiłem kierowcę i robiłem jeleniowi sztuczne oddychanie... i że pierwszy raz słyszę aby sztuczne oddychanie robiło się z drugiej strony....
...no więc, kiedy już niemal słyszę huk uderzenia, jeleń wyłania się zza samochodu. Lusterko ociera mu się o tyłek, tak że iskry z futra lecą. Przeszedł przed autem - po prostu na styk. Drugi zwierzak się przestraszył i odskoczył od drogi z powrotem w las. Gość za kierownicą miał naprawdę szczęście mierzone w centymetrach, ale na dzielni też będzie miał co opowiadać: niecodziennie klepie się jelenia lusterkiem po zadku. Codziennie to można klepać jedynie biedę :)
Dzięki temu że obaj zainteresowani rozwojem wypadków (jeśli łapiecie aluzję), postanowili odłożyć zajęcia z fizyki (zderzenia niesprężyste) na inny termin, jedziemy dalej bez konieczności konwersacji z ludźmi w niebieskich strojach.
PARTY HARD na bunkrze
Niedługo po akcji z jeleniem wjeżdżamy na zagęszczenie punków na mapie. Tutaj niemal przez cały czas będziemy spotykać różne znane i mniej znane (zarówno nam i w w świecie) ekipy. Jest tu także sporo bunkrów, w tym jeden z punktów opisanych jako „drzewo na kulochwycie”. Co to byłyby za rajd bez bunkrów i fortyfikacji. Pierwszy z godnych uwagi obiektów to wieża obserwacyjna, którą możecie zobaczyć na zdjęciu powyżej. Drugi to jeszcze większy obiekt, na którym…. No właśnie. Lokalsi robią sobie party hard z alkoholem. Zawsze śmieszą mnie takie sytuacje. Pewnie przez 99% czasu nie ma tu nikogo, więc zbiera się ekipa pochlać sobie w spokoju, ale wybrali zły dzień. Dziś przewali się przez ten obiekt dziesiątki zawodników. Dobrze, że chłopaki nie wpadły na pomysł aby zerwać lampion… co czasem takie lokalne pacany wymyślą. Wtedy zamiast paro-sekundowej wizyty zawodnika na punkcie, zaczyna się (po kilku chwilach, gdy przybywają następni) grupowe szukanie lampionu i misterny plan pozbycia się intruzów, sprawia, że jest ich coraz więcej i zostają na dłużej. Jak apokalipsa zombie :)
Gdy przybywamy w to miejsce, lokalsi wyglądają jakby byli już pogodzeni z losem.
Dziś będą pić, nawiedzani regularnie przez kolejne postacie szukające kartki na drzewie.
Głośnik po Bluetooth’ie napiera techniawą, ale Oni nawet nie zwracają na nas uwagi, gdy dopadamy do lampionu. My także znikamy równie szybko, niczym nawiedzające ich duchy dawnych libacji… :D
JELCZem wozimy owce na Zamek na Wodzie :)
Taaa... jak zawsze, tytuł rozdziałóww na tym blogu, mogą być lekko niepokojące, ale już tłumaczę o co chodzi. Przelatujemy przez rozległe lasy w okolicy miasta JELCZ-Laskowice, które jest domem marki samochodów, którą upodobały sobie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej. Kierujemy się na północny-zachód mapy, zaliczając po drodze kolejne bunkry, których jest tutaj naprawdę sporo. Zapuszczamy się daleko po naszą, jedyną dzisiaj, 90-tkę, której opis to "Zamek na wodzie". Szkoda, że jesteśmy na rowerach, a nie ciężarówką bo fajnie byłoby cisnąć Jelczem przez Jelcz. Ech takie rzeczy, to tylko na naszym ukochanym Dolnym Śląsku: Jelczem przez Jelcz czy też walim na Walim :)
Gdy wpadamy nad wodę, nad którą ma być nasz zamek, to widzę że niektórzy mają tutaj życie FULL WYPASS. Brniemy przez stado owiec pilnowane i zarządzane przez dwie kozy. Bogaty w doświadczenia po zadymach z nieraz naprawdę niebezpiecznymi psami pasterskimi w górach, gdy widzę dwa duże czarne, ruchome obiekty przy owczym stadzie, od razu nastawiam się na problemy. Dopiero kiedy te dwa obiekty zaczynają robić "meee, meee" stwierdzam... Dolnośląskie - to jednak stan umysłu. Ale i tak kochamy to województwo. Udaje nam się (cudem) uniknąć stratowania przez stado i możemy się dostać na zamek, który okazują się urokliwą ruiną w zagajniku na niewielkim wzgórzu. Świetne miejsce na punkt kontrolny!
W 66 dziś nie gramy !!!
Zostało nam niewiele czasu, coś koło godziny i 40 minut. Południa mapy nie chwycimy dzisiaj za wiele, ale planujemy wyrwać jeszcze 3-4 punkty, kierując się do bazy. Wygląda to na realny plan. Na pierwszy ogień spróbujemy zatem zaatakować pkt nr 66. Jest niedaleko drogi, ale gdy zbliżamy się do odbicia w pole zaczyna martwić nas jakość ścieżki prowadzającej do niego. Chwilę później okazuje się, że nasze obawy nie były bezpodstawne. Gliniaste błoto zapycha przerzutki i zakleja koła, tak że nie chcą się kręcić. Przed nami spory kawałek przez takie warunki, więc zaczynamy się zastanawiać czy jest sens tracić tutaj czas… którego nie mamy zbyt wiele, na walkę z tym punktem. 60 pkt przeliczeniowych to nie jest mało, ale realnie patrząc, kosztować nas będzie ten lampion naprawdę sporo minut. Postanawiamy go odpuścić na rzecz złapania innych punktów w drodze do bazy. Decyzja okaże się dobra, bo expresem przeskoczmy na punkt 73. Tutaj powtórka z rozrywki i podobne warunki, ale jednak trochę mniej grząsko. O ten punkt postanawiamy powalczyć. Zejdzie nam tu czasu… oj zejdzie. Basia jest lżejsza i łatwiej przyjdzie jej pokonanie błota. Ja w pewnym momencie zapcham się tak mocno, że zostanę z tyłu, sporo za Szkodnikiem, by wyczyścić rower, który przestał się toczyć… a potem złapać oddech, bo niesienie zalepionego gliną roweru trochę mnie sponiewiera …
Dorwie mnie tu nawet jakiś gość jeżdżący pick-up’em po polu i będzie pytał czy wszystko w porządku.
Finalnie jednak uda się zdobyć 73, zwłaszcza że jeden z przejeżdżających zawodników pociśnie mi po ambicji, że zostałem z tyłu :P
Gdy dotrę z powrotem do drogi i dogonię Szkodnika, okaże się że zostało nam niecałe pół godziny…. Nadszedł czas decyzji. Odpuścić 46 i gnać do bazy (właściwie bez ryzyka spóźnienia) czy też zawalczyć jeszcze o to 46. Wg mapy droga do 46 jest lepszej klasy niż ta co prowadziła na odpuszczone 66. Poza tym z 46-tki nie trzeba wracać, tylko można przedrzeć się stamtąd dalej do asfaltu, który zaprowadzi nas już do bazy. Postanawiamy pojechać po ten punkt… popełniając 3-ci gruby błąd dzisiaj. Trzeba było, wzorem doświadczonego szulera, powiedzieć PAS i nie grać w 46, tak jak nie graliśmy w 66.
"Przez ile dróg musi przejść każdy z nas..." (*)
Tego nie wiem, ale chcielibyśmy chociaż przez jedną. I to jest właśnie problem, bo stąd nie ma już żadnej drogi. Do naszego ostatniego punktu (nr 46) jeszcze jakaś ścieżka prowadziła (bynajmniej nie tej klasy, co na mapie), to od niego w stronę bazy nie ma już nic - mimo, że na mapie są tutaj dwie. Wszystko zaorane. Dosłownie, bo pole po horyzont. Niby dzień jak co dzień z życia orientalisty, ale mamy 15 minut do limitu a warun nie współpracuje. Podobnie jak do punktów 66 i 73 gleba to gliniaste błoto, które oblepia wszystko, zapycha napędy i prześwit między oponą a koroną amortyzatora. Nie ma szans po tym jechać, ciężko się pcha, bo błoto jest tak lepkie, że koła przestają się kręcić. Rower niesie się ciężko, bo gleba zasysa także i buty, a rower oblepiony tą mazią waży o wiele więcej niż normalnie. Przedzieramy się w stronę cywilizacji, ale pole zdaje się nie kończyć. Nie tak jak czas... czas się kończy i to sakramencko szybko. Walimy na wprost przez pole, po najkrótszej "drodze" (drodze... dobry żart), do najbliższego asfaltu. Wiemy, że na pewno spóźnimy się na metę, ale pozostaje pytanie ile. Każda minuta to 10 punktów kary.
CYTATY:
1) "Powrót do średniej" - tu zatrzymam się na chwilę dłużej:
(*) „powrót do średniej” – nie chodzi tutaj właściwie o cytat sam w sobie, ale o nawiązanie do książki, którą bardzo bym Wam chciał polecić. Wg mnie to jedna z najważniejszych książek jakie przeczytałem w życiu. Otwiera oczy na schematy ludzkiego myślenia i heurystyki czyli uproszczone reguły wnioskowania i błędy poznawcze. Z jednej strony książka jest fascynująca, z drugiej przerażająca, bo może przewartościować wasze postrzeganie wiedzy i doświadczenia.
Autor poświęcił niemal całe swoje życia nad badaniem jak myślimy i jakim złudzeniom poznawczym ulegamy.
Przeczytajcie koniecznie tą pozycję, a wasz System 2 Wam za to podziękuje.
Z kolei wasz System 1 przestanie być tak wiarygodny, jak do tej pory Wam się wydaje.
Zwłaszcza polecam rozdziały o jaźni doznającej i jaźni pamiętającej oraz o tym czym naprawdę jest doświadczenie i jak wygląda proces budowania wiedzy eksperckiej w naszym umyśle. Rozdział o „powrocie do średniej” też jest dobry, a rozdział o decyzjach związanych z podejmowaniem ryzyka uważam za wybitny. Opis typowych błędów poznawczych z przykładami także otwiera oczy na świat. Przeczytacie. Naprawdę warto. KAHNEMAN DANIEL "Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym".
2) Lando Carlissian w "Powrocie Jedi" gdy urwał antenę Sokoła Milenium.
3) Chyba wszystkim znana piosenka.
Rogaining - „Ty uważaj na to słowo!”
Do Bystrzycy przybywamy kilka minut przed 7:00, więc do odprawy mamy jeszcze pół godziny. W bazie, nie ma może statusu „elita w komplecie”, ale znanych i mocnych ekip jest naprawdę sporo. Powiedziałbym nawet, że bardzo dużo. Rejestrujemy się na szybko i zostaje nam trochę czasu na luźne pogawędki, podczas których oczywiście staramy się zaprosić wszystkich na naszą Kompanię Korną. Jednocześnie jesteśmy świadkami fantastycznego pocisku w wykonaniu Pawła, zwycięzcy poprzedniej edycji.
Gdy Łukasz i Jarek jeszcze przed odprawą, nieoficjalnie tłumaczą komuś, że trasa będzie rozgrywana na zasadach rogainingu, przechodzący obok Paweł rzuca krótkie: „Ty uważaj na to słowo”.
Myślałem, że padnę… tak, wiem, to hermetyczne. Hermetyczne jak niegdyś dialog:
- Nie rozumiem tej książki: gdy wyciągnięto go z wody, był cały sinus igrek. O co chodzi?
- Siny, pacanie, chodzi o słowo siny.
albo:
Mistrz gry: Idziecie przez spaloną wieś i widzicie zgliszcza
Gracz: A ile Hit Points’ów ma Zgliszcz?
No dobra, już tłumaczę o co chodzi. Rogaining, jak pewnie większość z Was już wie, to trasa nie do zrobienia nawet przez najlepszych. Nikt nie da rady przejechać je w całości w zadanym czasie. Rok temu Paweł albo nie zrozumiał, że rajd jest rozgrywany jako rogaining albo ta informacja jakoś do Niego nie dotarła… Zrobił komplet punktów. To złośliwe wtrącenie w rozmowę prowadzoną na boku, gdy chłopaki tłumaczą o co chodzi w tej zabawie, uważam za boskie. Pocisk jak z Tygrysa w 44-tym :)
Cholera, zostawiłem Żelazko na gazi…. eee … w bazie
Tymczasem do bazy przybywa coraz więcej zawodników. Organizatorzy pędzą nas zatem na wielką salę, bo za moment zacznie się odprawa. Dosłownie chwilę później słyszę znajomy świst kabla w powietrzu. Przybył Andrzej, na styk bo na styk, ale zdążył. Fajnie się znowu zobaczyć. W sumie dobrze będzie kolejny raz pojechać razem, bo te wspólne rajdy cechowała zawsze bardzo miła atmosfera. Dzisiaj jednak jakoś nam to nie wyjdzie. Nie ma jak się zgadać aby jechać razem, bo wszyscy słuchamy odprawy, a Andrzej przybył trochę spóźniony. Natomiast gdy rozdadzą mapy, to zupełnie zniknie nam On z oczu, gubiąc się gdzieś w tłumie. Nawet nie będziemy wiedzieć czy wyjechał przed czy po nas, ani na jaki wariant się zdecydował. No nic, trudno… polecimy dziś klasycznie, "rozważnie i romantycznie" czyli we dwójkę.
Planujemy wariant północno-wschodni, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Chcemy zrobić „tłuste” punkty na północnym-wschodzie, a potem dopaść zagęszczenie punktów w okolicy bazy. W drugim rzucie strategicznym, jeśli starczy czasu, planujemy złapać co popadnie na zachodzie i południu. Tak szczerze, to południe właściwie z założenia nie będzie realne przy dzisiejszym limicie czasu, ale z zachodnich punktów coś tam powinno udać nam się wyrwać.
Nawigacja (prawie) doskonała… czyli wtopa niemała
Ruszamy! Wiele ekip kieruje się po swoje pierwsze punkty na południe, a my zgodnie z planem ruszamy na wschód.
Zaowocuje to, że mimo faktu iż uczestników jest sporo, to my nie będziemy mieć tłoku przy pierwszych lampionach.
I bądź tu mądry: czy to oznacza że wybrałeś tak dobrze, a wszyscy inni dali się zwieść i cisną gorszym wariantem, czy też może twój wariant daleki jest od optymalnego i jako jedyny ciśniesz "od dupy strony"… jak myślicie, które to mogło być?
Wiecie, to tak samo, jakbyście jechali autostradą, a w radiu podawali ostrzeżenie: „Uwaga, jakieś szaleniec leci pod prąd”.
Rozglądacie się dokoła i myślicie „Jak to jeden? Chyba wszyscy!”
Niemniej na 3 pierwsze punkty wbijamy idealnie. Po prostu, po mistrzowsku: wymierzeni, wyazymutowani zgarniamy lampiony jak doświadczeni (chyba przez los…) wyjadacze. Zajmuje nam to 45 min – jest pięknie. Gnamy po 4-ty punkt i jest szansa złapać go przed godziną 9:00. Da nam to 4 punkty na godzinę – dla nas wynik doskonały. Statystycznie na rajdach łapiemy 1-2 pkt/godz, acz wiadomo że to bardzo zależy od rajdu, trudności terenowo-nawigacyjnych i odległości miedzy punktami…. Są i takie rajdy, że jeden lampion na trzy godzinny, to i tak jest dobrze.
Niemniej, jakoś tak statystycznie 2 na godzinę to jakaś tam nasza, typowa średnia. Gdy robimy 3 jest dobrze. Kiedyś udało się nam wyrwać 4 i to jest nasz rekord. Acz tak jak mówię, porównywanie takich statystyk nie do końca ma sens, ale jednak cieszy, więc to robimy… w sumie w życiu wiele rzeczy, które nie do końca mają sens, cieszą. Coś może powiedzieć o tym nasza grupa szermiercza, kiedy w trakcie ćwiczeń ogólnorozwojowo-siłowych bawimy się w tzw. „bezsensowne pokonywanie przestrzeni” – tego się nie da opisać, musicie kiedyś przyjść i spróbować…
Wracając jednak do rajdu, lecimy na wyrównanie rekordu. Jest 8:48 czyli mamy 12 minut, a punkt jest w miarę niedaleko. Wyrównamy dzisiaj nasz rajdowy rekord. Pokażemy, że nie był on jakimś pojedynczym strzałem, ale powtarzalnym osiągnięciem… i było by wszystko git, gdybyśmy na niecały kilometr przed punktem ,nie skręcili w złą ścieżkę... która chwilę później zanikła gdzieś w polu. Samo pole to przelecieliśmy na gazie, ale potem zaczęły się krzaki i utknęliśmy, jak to my, w gęstwinie.
Kompas jest bezlitosny, miała być północ, północy nie ma… co najwyżej możemy mieć pół dnia spędzone w nieprzebieżnych krzakach, jeśli się nie wycofamy. No i rekord poszedł się paść. Nim połapaliśmy gdzie popełniliśmy błąd, wróciliśmy do rozstaju dróg, pojechaliśmy właściwą ścieżką i zgarnęliśmy lampion, minęło ponad 20 minut. Na punkcie zameldowaliśmy się tuż przed 9:30. Czyli jednak nasz 4-punktowy rekord to nie była nowa jakość jazdy, ale jakiś tam przypadkowy ewenement, a teraz mamy klasyczny „powrót do średniej” (*)
„Cmentarz to świetne miejsce! Ludzie giną aby się tam dostać…” a my coś trafić tam nie możemy
Lecimy dalej. W tej części mapy mamy trochę większe przeloty między punktami, więc nie wpadają one już tak szybko jak te pierwsze. Dzień jest słoneczny i piękny, ale jak zrobimy sobie krótki popas w środku lasu, tak koło 10:30, to bez ruchu zmarzniemy.
Ktoś mógłby się śmiać, że robimy popas niedługo po starcie. Po pierwsze, śniadanie jedliśmy o 3:00 w nocy, po drugie zawsze jest dobra pora na jedzenie. Rajd krótki (9h), więc tym razem jesteśmy bez krokietów i bułek z kotletem.
Drugo-śniadając gdzieś w środku lasu, podejmujemy decyzję, że na kolejny punkt „stary, żydowski cmentarz”, polecimy przez las, a nie na około. Jest to o tyle odważna decyzja, że ścieżek mamy tutaj setki... naprawdę setki ("były ich tysiące, a nawet setki...") i dobrze się na niego wynawigować będzie ciężko. Postanawiamy jednak spróbować, bo objazd to nadołożenie dużej ilości kilometrów. Ruszamy w las i wszystko idzie nawet w miarę dobrze. Ścieżki zgadzają się z mapą, zakręty dróg także, odległości lecą zgodnie z tymi zmierzonymi na mapie… a cmentarza nie ma. Szukając go stracimy około 20 min, nie wiedząc że wyszliśmy niecałe 100 metrów od niego...
Był po naszej prawej – odbiliśmy na ostatniej przecince za wcześniej w lewo i potem, nie wiedząc o tym drobnym błędzie, tylko pocisnęliśmy prosto zamiast w prawo na cmentarz. W praktyce wyszło, że minęliśmy cmentarz drogą równoległą, która przechodziła niecałe 100 metrów od lampionu !!! Będąc niemal na punkcie czytaj „w kółku” na mapie, ciężko było wprowadzić korektę, zwłaszcza że myśleliśmy iż wyszliśmy idealnie… finalnie dostaniemy 20 min w plecy szukając miejsca, które jest tuż przy nas.
Nie ma jednak co lamentować, trzeba cisnąć dalej. Północny-wschód wyczyszczony, czas kierować się w zagęszczenie lampionów w środkowej części mapy. Nie jest źle, ale to już drugi spory błąd nawigacyjny. To trochę dużo…
Wszystko o nas w jednym kadrze: "Tędy, zaufaj mi, to dobry skrót. Co się będziemy dobrą drogą telepać, dawaj na rympał..."
"That was too close..." (*)
Wpadamy na asfalt i gnamy drogą przez las ile fabryka dała. Nagle wzdłuż drogi, ale ewidentnie zbliżając się do niej napierają dwa ogromne jelenie. Nie, nie sarny... ale byki (duże samce jelenia). Zaraz przetną nam drogę i przeskoczą na jej drugą stronę. Kiedy są już właściwie na jezdni, tak dosłownie paręnaście metrów od nas... nagle, z ogromną prędkością wyprzedza nas samochód. Gość gna jakby piekła nie było - nie wiem jaką miał prędkość, ale na oko, to na bidę mocno ponad 100 km/h. Mija nas w ułamku sekundy, a jeleń zaczyna właśnie skok przez drogę. Wszystko dzieje się dosłownie na wyciągnięcie ręki. Kierowca nawet nie zauważył wypadającego z lasu zwierzaka: brak jakiegokolwiek manewru autem, brak zaświecenia się świateł stopu... z naszej perspektywy sylwetka jelenia znika przed maską auta. Czekam na potężny huk - dźwięk gniecionej blachy i trzask pękającego szkła, a oczyma wyobraźni już widzę te urocze konwersacje z panami w niebieskim, że to nie my nasłaliśmy tego jelenia, że nie był on naszym agentem... że naprawdę chciałem dobrze, gdy dobiłem kierowcę i robiłem jeleniowi sztuczne oddychanie... i że pierwszy raz słyszę aby sztuczne oddychanie robiło się z drugiej strony....
...no więc, kiedy już niemal słyszę huk uderzenia, jeleń wyłania się zza samochodu. Lusterko ociera mu się o tyłek, tak że iskry z futra lecą. Przeszedł przed autem - po prostu na styk. Drugi zwierzak się przestraszył i odskoczył od drogi z powrotem w las. Gość za kierownicą miał naprawdę szczęście mierzone w centymetrach, ale na dzielni też będzie miał co opowiadać: niecodziennie klepie się jelenia lusterkiem po zadku. Codziennie to można klepać jedynie biedę :)
Dzięki temu że obaj zainteresowani rozwojem wypadków (jeśli łapiecie aluzję), postanowili odłożyć zajęcia z fizyki (zderzenia niesprężyste) na inny termin, jedziemy dalej bez konieczności konwersacji z ludźmi w niebieskich strojach.
PARTY HARD na bunkrze
Niedługo po akcji z jeleniem wjeżdżamy na zagęszczenie punków na mapie. Tutaj niemal przez cały czas będziemy spotykać różne znane i mniej znane (zarówno nam i w w świecie) ekipy. Jest tu także sporo bunkrów, w tym jeden z punktów opisanych jako „drzewo na kulochwycie”. Co to byłyby za rajd bez bunkrów i fortyfikacji. Pierwszy z godnych uwagi obiektów to wieża obserwacyjna, którą możecie zobaczyć na zdjęciu powyżej. Drugi to jeszcze większy obiekt, na którym…. No właśnie. Lokalsi robią sobie party hard z alkoholem. Zawsze śmieszą mnie takie sytuacje. Pewnie przez 99% czasu nie ma tu nikogo, więc zbiera się ekipa pochlać sobie w spokoju, ale wybrali zły dzień. Dziś przewali się przez ten obiekt dziesiątki zawodników. Dobrze, że chłopaki nie wpadły na pomysł aby zerwać lampion… co czasem takie lokalne pacany wymyślą. Wtedy zamiast paro-sekundowej wizyty zawodnika na punkcie, zaczyna się (po kilku chwilach, gdy przybywają następni) grupowe szukanie lampionu i misterny plan pozbycia się intruzów, sprawia, że jest ich coraz więcej i zostają na dłużej. Jak apokalipsa zombie :)
Gdy przybywamy w to miejsce, lokalsi wyglądają jakby byli już pogodzeni z losem.
Dziś będą pić, nawiedzani regularnie przez kolejne postacie szukające kartki na drzewie.
Głośnik po Bluetooth’ie napiera techniawą, ale Oni nawet nie zwracają na nas uwagi, gdy dopadamy do lampionu. My także znikamy równie szybko, niczym nawiedzające ich duchy dawnych libacji… :D
JELCZem wozimy owce na Zamek na Wodzie :)
Taaa... jak zawsze, tytuł rozdziałóww na tym blogu, mogą być lekko niepokojące, ale już tłumaczę o co chodzi. Przelatujemy przez rozległe lasy w okolicy miasta JELCZ-Laskowice, które jest domem marki samochodów, którą upodobały sobie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej. Kierujemy się na północny-zachód mapy, zaliczając po drodze kolejne bunkry, których jest tutaj naprawdę sporo. Zapuszczamy się daleko po naszą, jedyną dzisiaj, 90-tkę, której opis to "Zamek na wodzie". Szkoda, że jesteśmy na rowerach, a nie ciężarówką bo fajnie byłoby cisnąć Jelczem przez Jelcz. Ech takie rzeczy, to tylko na naszym ukochanym Dolnym Śląsku: Jelczem przez Jelcz czy też walim na Walim :)
Gdy wpadamy nad wodę, nad którą ma być nasz zamek, to widzę że niektórzy mają tutaj życie FULL WYPASS. Brniemy przez stado owiec pilnowane i zarządzane przez dwie kozy. Bogaty w doświadczenia po zadymach z nieraz naprawdę niebezpiecznymi psami pasterskimi w górach, gdy widzę dwa duże czarne, ruchome obiekty przy owczym stadzie, od razu nastawiam się na problemy. Dopiero kiedy te dwa obiekty zaczynają robić "meee, meee" stwierdzam... Dolnośląskie - to jednak stan umysłu. Ale i tak kochamy to województwo. Udaje nam się (cudem) uniknąć stratowania przez stado i możemy się dostać na zamek, który okazują się urokliwą ruiną w zagajniku na niewielkim wzgórzu. Świetne miejsce na punkt kontrolny!
W 66 dziś nie gramy !!!
Zostało nam niewiele czasu, coś koło godziny i 40 minut. Południa mapy nie chwycimy dzisiaj za wiele, ale planujemy wyrwać jeszcze 3-4 punkty, kierując się do bazy. Wygląda to na realny plan. Na pierwszy ogień spróbujemy zatem zaatakować pkt nr 66. Jest niedaleko drogi, ale gdy zbliżamy się do odbicia w pole zaczyna martwić nas jakość ścieżki prowadzającej do niego. Chwilę później okazuje się, że nasze obawy nie były bezpodstawne. Gliniaste błoto zapycha przerzutki i zakleja koła, tak że nie chcą się kręcić. Przed nami spory kawałek przez takie warunki, więc zaczynamy się zastanawiać czy jest sens tracić tutaj czas… którego nie mamy zbyt wiele, na walkę z tym punktem. 60 pkt przeliczeniowych to nie jest mało, ale realnie patrząc, kosztować nas będzie ten lampion naprawdę sporo minut. Postanawiamy go odpuścić na rzecz złapania innych punktów w drodze do bazy. Decyzja okaże się dobra, bo expresem przeskoczmy na punkt 73. Tutaj powtórka z rozrywki i podobne warunki, ale jednak trochę mniej grząsko. O ten punkt postanawiamy powalczyć. Zejdzie nam tu czasu… oj zejdzie. Basia jest lżejsza i łatwiej przyjdzie jej pokonanie błota. Ja w pewnym momencie zapcham się tak mocno, że zostanę z tyłu, sporo za Szkodnikiem, by wyczyścić rower, który przestał się toczyć… a potem złapać oddech, bo niesienie zalepionego gliną roweru trochę mnie sponiewiera …
Dorwie mnie tu nawet jakiś gość jeżdżący pick-up’em po polu i będzie pytał czy wszystko w porządku.
Finalnie jednak uda się zdobyć 73, zwłaszcza że jeden z przejeżdżających zawodników pociśnie mi po ambicji, że zostałem z tyłu :P
Gdy dotrę z powrotem do drogi i dogonię Szkodnika, okaże się że zostało nam niecałe pół godziny…. Nadszedł czas decyzji. Odpuścić 46 i gnać do bazy (właściwie bez ryzyka spóźnienia) czy też zawalczyć jeszcze o to 46. Wg mapy droga do 46 jest lepszej klasy niż ta co prowadziła na odpuszczone 66. Poza tym z 46-tki nie trzeba wracać, tylko można przedrzeć się stamtąd dalej do asfaltu, który zaprowadzi nas już do bazy. Postanawiamy pojechać po ten punkt… popełniając 3-ci gruby błąd dzisiaj. Trzeba było, wzorem doświadczonego szulera, powiedzieć PAS i nie grać w 46, tak jak nie graliśmy w 66.
"Przez ile dróg musi przejść każdy z nas..." (*)
Tego nie wiem, ale chcielibyśmy chociaż przez jedną. I to jest właśnie problem, bo stąd nie ma już żadnej drogi. Do naszego ostatniego punktu (nr 46) jeszcze jakaś ścieżka prowadziła (bynajmniej nie tej klasy, co na mapie), to od niego w stronę bazy nie ma już nic - mimo, że na mapie są tutaj dwie. Wszystko zaorane. Dosłownie, bo pole po horyzont. Niby dzień jak co dzień z życia orientalisty, ale mamy 15 minut do limitu a warun nie współpracuje. Podobnie jak do punktów 66 i 73 gleba to gliniaste błoto, które oblepia wszystko, zapycha napędy i prześwit między oponą a koroną amortyzatora. Nie ma szans po tym jechać, ciężko się pcha, bo błoto jest tak lepkie, że koła przestają się kręcić. Rower niesie się ciężko, bo gleba zasysa także i buty, a rower oblepiony tą mazią waży o wiele więcej niż normalnie. Przedzieramy się w stronę cywilizacji, ale pole zdaje się nie kończyć. Nie tak jak czas... czas się kończy i to sakramencko szybko. Walimy na wprost przez pole, po najkrótszej "drodze" (drodze... dobry żart), do najbliższego asfaltu. Wiemy, że na pewno spóźnimy się na metę, ale pozostaje pytanie ile. Każda minuta to 10 punktów kary.
...gdy
docieramy do asfaltu jest 16:58, do przejechania mamy coś koło 3-4 km.
Dotrzeć do bazy na 17:00 nie ma szans, ale będziemy walczyć o jak
najmniejsze spóźnienie. Po przygodzie z błotem wyglądamy trochę jak John
McClane w "Szklanej Pułapce 3" w tej scenie (pamiętacie? W wolnym
tłumaczeniu było tam "Dopiero jutro mam pranie").
Co ja będę
pisał... znacie już tą historię: ciśniemy ile tylko się da i nie
hamujemy dla nikogo. Nawet dla jeleni wybiegających na drogę. Gdy lecimy
na metę, wyznajemy zasadę, że "co na drodze, to pod koła". Dotyczy także
budynków, jezior i przepaści :)
Na metę wpadamy 17:08 czyli spóźnieni o 8 minut. 80 punktów kary do wyniku. Sporo... zwłaszcza, że nasz ostatni punkt był za 40 punktów. Cudownie: +40, -80. Czuję się tak jak zawsze, gdy stracę na wadze: kupię wagę za 50 zł, a sprzedam za 30. Trzeba było zjeżdżać do bazy, omijając 46, byłoby -40 bo bez punktu, ale +80 bo bez spóźnienia. No, ale kto mógł wiedzieć, że droga wywiedzie nas w pole... znowu, dosłownie.
Na metę wpadamy 17:08 czyli spóźnieni o 8 minut. 80 punktów kary do wyniku. Sporo... zwłaszcza, że nasz ostatni punkt był za 40 punktów. Cudownie: +40, -80. Czuję się tak jak zawsze, gdy stracę na wadze: kupię wagę za 50 zł, a sprzedam za 30. Trzeba było zjeżdżać do bazy, omijając 46, byłoby -40 bo bez punktu, ale +80 bo bez spóźnienia. No, ale kto mógł wiedzieć, że droga wywiedzie nas w pole... znowu, dosłownie.
Basia ze swoim wynikiem
dzisiaj ląduje na trzecim miejscu podium, tracąc do miejsca drugiego... 1
minutę. Wystarczyło spóźnić się 7 minut a nie 8, czyli dostać 70 pkt
kary a nie 80 i wskoczyła by na miejsce drugie. No, ale nie zawsze jest to takie proste. W szermierce jest podobnie: przecież wystarczy trafić
a samemu nie dostać. Gdzie tu jakaś filozofia? Proste, prawda? :)
W bazie siedzimy prawie do 20:00 bo dobrze gada się ze tymi wszystkimi zakręconymi ekipami, które przyjeżdżają pół Polski (a czasem całą), aby tylko dotrzeć na te rajdy. Musimy jednak zbierać się, aby w miarę sensownie (czytaj: nie nad ranem) dotrzeć do domu, bo w niedzielę jedziemy do Dąbrowy do Monique i TomAsh'a siedzieć nad mapami KOMPANI KORNEJ.
W bazie siedzimy prawie do 20:00 bo dobrze gada się ze tymi wszystkimi zakręconymi ekipami, które przyjeżdżają pół Polski (a czasem całą), aby tylko dotrzeć na te rajdy. Musimy jednak zbierać się, aby w miarę sensownie (czytaj: nie nad ranem) dotrzeć do domu, bo w niedzielę jedziemy do Dąbrowy do Monique i TomAsh'a siedzieć nad mapami KOMPANI KORNEJ.
W tym miejscu, raz jeszcze zapraszamy wszystkich
serdecznie 22-24 marca do Lanckorony, na trasę tworzoną przez chore i
niestabilne umysły. Czekają na Was zagadki Lorda SFAROC'a, zadania
terenowe i bardzo, bardzo wiele lampionów (z liczbą punktów kontrolnych
zbliżamy się do setki).
CYTATY:
1) "Powrót do średniej" - tu zatrzymam się na chwilę dłużej:
(*) „powrót do średniej” – nie chodzi tutaj właściwie o cytat sam w sobie, ale o nawiązanie do książki, którą bardzo bym Wam chciał polecić. Wg mnie to jedna z najważniejszych książek jakie przeczytałem w życiu. Otwiera oczy na schematy ludzkiego myślenia i heurystyki czyli uproszczone reguły wnioskowania i błędy poznawcze. Z jednej strony książka jest fascynująca, z drugiej przerażająca, bo może przewartościować wasze postrzeganie wiedzy i doświadczenia.
Autor poświęcił niemal całe swoje życia nad badaniem jak myślimy i jakim złudzeniom poznawczym ulegamy.
Przeczytajcie koniecznie tą pozycję, a wasz System 2 Wam za to podziękuje.
Z kolei wasz System 1 przestanie być tak wiarygodny, jak do tej pory Wam się wydaje.
Zwłaszcza polecam rozdziały o jaźni doznającej i jaźni pamiętającej oraz o tym czym naprawdę jest doświadczenie i jak wygląda proces budowania wiedzy eksperckiej w naszym umyśle. Rozdział o „powrocie do średniej” też jest dobry, a rozdział o decyzjach związanych z podejmowaniem ryzyka uważam za wybitny. Opis typowych błędów poznawczych z przykładami także otwiera oczy na świat. Przeczytacie. Naprawdę warto. KAHNEMAN DANIEL "Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym".
2) Lando Carlissian w "Powrocie Jedi" gdy urwał antenę Sokoła Milenium.
3) Chyba wszystkim znana piosenka.
Kategoria Rajd, SFA
Silesia Race - zima 2019
-
DST
110.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Sobota, 9 lutego 2019 | dodano: 10.02.2019
Początek lutego zaczynamy jak co roku, czyli wyprawą na Śląsk - tym
razem do Jaworzna, aby wziąć udział w Silesia Race - zima 2019.
Organizator Marcin F. to komandos z SAS'u (Silesia Adventure Sports),
więc wiemy że trasa będzie syta. Zaraz po piątkowym
treningu szermierki, kiedy tylko kończymy zajęcia z zasłony
przeciw-7mej, pakujemy rowery na dach naszego SFA-Panzerkampfwagen i
ruszamy w noc. Towarzyszy nam ekipa z KrakINO (Natasza, od której
zdjęcia promują na FB naszą Kompania Korną i Adam, czyli jeden z
najlepszych nawigatorów na tym łez padole, gość tak wymiata z mapą, że
ja pier***...eee... ogólnie wymiata). Będą Oni pomagać Marcinowi w organizacji. A jeśli już
jesteśmy przy Marcinie to, może dwa słowa o tym co dla nas dziś
przygotował:
"Śmiejąc się w dół przez mur,
patrząc na ludzki ból,
co ze słońca wydusza dziś blask
"Śmiejąc się w dół przez mur,
patrząc na ludzki ból,
co ze słońca wydusza dziś blask
mogę po lunie rzec,
że będziesz dziś tu biec,
jako gość w FORTECY MYCH ŁASK..." (*)
...biec, jechać i płynąć, bo nasza trasa czyli "PROFI" składa się z kilku etapów: BnO (w teorii bieg na orientację, ale wiecie co sądzimy o bieganiu jak zwierzęta), etapów rowerowych oraz spływu kajakowego (tak, wiemy że jest luty. Zauważyliśmy).
Kiedy przybywamy do Jaworzna, koło 22:30 na termometrze jest -4 stopnie. Czeka nas zimna noc. W przeciwieństwie do Krakowa jest tu nadal sporo śniegu i lodu. Taaaa... mojego ukochanego lodu. Rok temu na Silesia Race, jak na lodzie walnęliśmy betami o ziemię, to myślałem że nie wstaniemy. Na ostatnich 4 Żywiołach, w styczniu, Szkodnik także pokazał się jako specjalista ds. poślizgów. Do dziś pewnie mają traumę w Wolbromiu po wstrząsach jakie spowodował po pokazowych upadkach na ziemię.
jako gość w FORTECY MYCH ŁASK..." (*)
...biec, jechać i płynąć, bo nasza trasa czyli "PROFI" składa się z kilku etapów: BnO (w teorii bieg na orientację, ale wiecie co sądzimy o bieganiu jak zwierzęta), etapów rowerowych oraz spływu kajakowego (tak, wiemy że jest luty. Zauważyliśmy).
Kiedy przybywamy do Jaworzna, koło 22:30 na termometrze jest -4 stopnie. Czeka nas zimna noc. W przeciwieństwie do Krakowa jest tu nadal sporo śniegu i lodu. Taaaa... mojego ukochanego lodu. Rok temu na Silesia Race, jak na lodzie walnęliśmy betami o ziemię, to myślałem że nie wstaniemy. Na ostatnich 4 Żywiołach, w styczniu, Szkodnik także pokazał się jako specjalista ds. poślizgów. Do dziś pewnie mają traumę w Wolbromiu po wstrząsach jakie spowodował po pokazowych upadkach na ziemię.
Wbijamy do
bazy, a tam trochę znajomych twarzy. No tak, grupa ludzi chcących
pojeździć na rowerze w lutym, po nocy jest ograniczona. Tymczasem Marcin
rozkłada się odprawą i wyznacza nowy standard rajdów rowerowych :)
Multimedialna
prezentacja punktów kontrolnych: zdjęcie 1 - tak wygląda pkt nr 1,
zdjęcie 2 - tak wygląda pkt nr 2.
No jaja... czyżby poziom wykształcenia spadł aż tak nisko, że nie wystarczy już oznaczenie na mapie. Trzeba łopatologicznie pokazać: "SZUKACIE TEGO". Niemniej okazuje się, że to po prostu nowa formuła rajdu. Karty startowe dostaniemy dopiero na pierwszym przepaku. Pierwsze punkty kontrolne to obiekty w terenie, których zdjęcia mamy wykonać. Ha, ha.. u nas na Kompani Kornej w marcu tak prosto nie będzie: czekają Was zagadki i zadania, związane z takimi obiektami. Niemniej dzisiaj, mamy wszystko podane jak na tacy: wystarczy to tylko znaleźć, błądząc nocą po lesie. Cokolwiek jednak będzie się dziać na trasie, musimy pamiętać, że główne założenie trasy to być na drugim przepaku między 8:00 a 10:00. Tam zaczyna się etap pieszy, który kończy się kajakami (nimi spłyniemy z powrotem w to miejsce). Nie stawienie się tutaj do 10:00 oznacza dyskwalifikację. Czas przed 8:00 i po kajakach mamy wykorzystać na zbieranie wszystkich innych punktów kontrolnych. Trzeba będzie zatem dobrze wszystko zaplanować.
Ostatni będą... 3-cimi :)
No jaja... czyżby poziom wykształcenia spadł aż tak nisko, że nie wystarczy już oznaczenie na mapie. Trzeba łopatologicznie pokazać: "SZUKACIE TEGO". Niemniej okazuje się, że to po prostu nowa formuła rajdu. Karty startowe dostaniemy dopiero na pierwszym przepaku. Pierwsze punkty kontrolne to obiekty w terenie, których zdjęcia mamy wykonać. Ha, ha.. u nas na Kompani Kornej w marcu tak prosto nie będzie: czekają Was zagadki i zadania, związane z takimi obiektami. Niemniej dzisiaj, mamy wszystko podane jak na tacy: wystarczy to tylko znaleźć, błądząc nocą po lesie. Cokolwiek jednak będzie się dziać na trasie, musimy pamiętać, że główne założenie trasy to być na drugim przepaku między 8:00 a 10:00. Tam zaczyna się etap pieszy, który kończy się kajakami (nimi spłyniemy z powrotem w to miejsce). Nie stawienie się tutaj do 10:00 oznacza dyskwalifikację. Czas przed 8:00 i po kajakach mamy wykorzystać na zbieranie wszystkich innych punktów kontrolnych. Trzeba będzie zatem dobrze wszystko zaplanować.
Ostatni będą... 3-cimi :)
Ten tytuł ma podwójne
znaczenie, ale nie uprzedzajmy faktów. Rozważmy najpierw pierwsze
znaczenie tych słów. Czemu ostatni? Bo jesteśmy najsłabszą ekipą ze
wszystkich tutaj. Wiecie, że nie biegamy, więc rajdy przygodowe idą nam
znaczenie słabiej niż rowerowe rajdy na orientację: tracimy wiele czasu
na częściach biegowych, na których zamiast biec to chodzimy, albo czasem
skracamy je - odpuszczając część punktów kontrolnych - aby zaoszczędzić
trochę czasu na etapy rowerowe.
Dodatkowo zawsze w
takich chwilach przeżywam dysonans poznawczy. Pierwsza myśl to zawsze:
"co my tu robimy?". Wymiatacze, napieracze, ciśnieniowcy... i gdzieś tam
my, na szarym końcu. Z drugiej strony pojawia się też druga myśl: "ale
jesteśmy tutaj. Startujemy na PROFI, trasie która wiele osób odstraszy
samym schematem". Silesia to 16 godzin trasy, więc powiedzmy sobie że
ten dysonans gdzieś tam po głowie się pląta, ale najbardziej odczuwalny
to był na Grassor 300 (300 km w limicie 24 godziny) czy na AR Kraków 2017 (gdzie zrobiliśmy rowerem 218 km w ponad 30 godzin). Stajesz na
odprawie i obok Ciebie sama elita. Zespoły, z którymi po prostu nie masz
szans... a mimo to startujesz i jeszcze Cię to cieszy. Ciekawe odczucie
zwichrowanego umysłu.
Czemu 3-cimi? Dlatego że
Marcin zdecydował się na wprowadzenia startu interwałowego. Oznacza to,
że drużyny będą startować nie wszystkie naraz ale co minutę. Kolejność
wyznaczy przygotowane zadanie: dwie kartki A4 cytatów pochodzących z
kultowych filmów lub będących autorstwa postaci historycznych. Kto
poradzi sobie najlepiej startuje pierwszy i tak dalej, zgodnie z
wynikami zadania. Standardowo, jeśli będzie taka sama liczba poprawnych
odpowiedzi, pierwszy poleci zespół, który zrobił to w najkrótszym
czasie. Zadanie pójdzie nam całkiem nieźle i mamy 3-cią minutę startową.
Wylecimy z bazy zatem z około 15 minutową przewagą nad niektórymi
wymiataczami. Hahaha, jakby miało nam to coś dać... no ale coś tam
osiągnęliśmy! Sukces to sukces, prawda :D
Co by wielkiego wstydu nie było, wybiegamy w noc... tylko po to aby zaraz przejść do marszu :)
No i Sztos!
Pierwsza etap, czyli tzw. prolog to część miejska, gdzie mamy odnaleźć kilka miejsc w Jaworznie, którego większość mieszkańców albo już śpi albo układa się do snu.
No i Sztos!
Pierwsza etap, czyli tzw. prolog to część miejska, gdzie mamy odnaleźć kilka miejsc w Jaworznie, którego większość mieszkańców albo już śpi albo układa się do snu.
Zwiedzamy zatem to miasto nocą. Wykorzystuję ten
czas na obserwacje w jakim stanie są drogi i chodniki: czy jest ślisko.
Drugi etap to będzie rower i wolałbym wiedzieć czy droga na której będę
gnał ile fabryka dała zaakceptuje nagłe, ostre hamowanie w razie
potrzeby. Nawet nie jest źle, ciekawe jak będzie za miastem, po lasach.
Nawigacja po mieście jest prosta, zwłaszcza że mapa, którą otrzymaliśmy
ma nazwy ulic. Jednym z punktów, który mamy sfotografować to bar "Sztos". Można było się tego spodziewać, w końcu trasę planował Marcin :)
Gdzieś na mieście czai się także Nataszka i robi zdjęcia tym biegającym i tym niebiegającym zawodnikom :D
Łapiemy 4 z 6 punktów kontrolnych i wracamy do bazy. Nie będziemy przecież pieszo pchać się na drugi koniec miasta. Ile my mamy lat? Od tego są samochody, autobusy, rowery, hulajnogi, co Wam bardziej pasuje... na drugi koniec miasta z buta to się chodziło przed naszą erą, choć już wtedy ludzie kombinowali z końmi :)
"Ludzie w śniegu... na ułomnych wsparłszy się nogach,
Krok mylący na lodzie, na złudzie...
ponurzy anieli codziennej ślizgawki" (*)
Wracamy do bazy. "Jesteście drudzy" - krzyczą w bazie. Jak się nie robi całej trasy, to się ma wyniki, prawda?
"Odpalamy" nasze maszyny i ruszamy dalej w noc. Już na obrzeżach miasta czeka na mnie mój ulubiony lód. Mogę jeździć po piasku, po błocie, czasem zdarza się nawet jechać strumieniem, ale do lodu mam szacunek. Zwłaszcza, że często go nie widać. Nie przepadam też za tym wektorem przyspieszenia skierowanym w dół, który pojawia się nagle, gdy koło postanowi się poślizgnąć. Choć samo spadanie jest w sumie bezbolesne... tylko to lądowanie boli. Wiecie, to nie prędkość zabija... tylko nagła jej utrata. Basia jak zwykle standardowo: "Misiek, ciśniesz!!!" i napiera z przodu. Szkodnik jest fanem innej kampanii społecznej:
"-Zwolnij! Śmierć jeździ szybko!
-Spoko, spoko, mnie nie dogoni".
Ciekawe ile będę tym razem czekał na efekty tego "ciśniesz".
CYTATY:
1) Polska wersja piosenki "Joker song". Link jest do polskiej wersji. Oryginał tutaj. Jeśli lubicie Batmana to Wam się spodoba :)
2) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Pejzaż zimowy"
3) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Tradycja"
5) Matthew Stover "Zemsta Sithów". Ksiażka dla miłośników GW obowiązkowa, niesamowicie uzupełnia EIII
6) Wiersz Julina Tuwima "Lokomotywa"
7) Piosenka Quaz "Pod czarną flagą" (tribute dla znanej serii gier)
8) Film "7 samurajów"
9) Aria z "Barona Cygańskiego"
Łapiemy 4 z 6 punktów kontrolnych i wracamy do bazy. Nie będziemy przecież pieszo pchać się na drugi koniec miasta. Ile my mamy lat? Od tego są samochody, autobusy, rowery, hulajnogi, co Wam bardziej pasuje... na drugi koniec miasta z buta to się chodziło przed naszą erą, choć już wtedy ludzie kombinowali z końmi :)
"Ludzie w śniegu... na ułomnych wsparłszy się nogach,
Krok mylący na lodzie, na złudzie...
ponurzy anieli codziennej ślizgawki" (*)
Wracamy do bazy. "Jesteście drudzy" - krzyczą w bazie. Jak się nie robi całej trasy, to się ma wyniki, prawda?
"Odpalamy" nasze maszyny i ruszamy dalej w noc. Już na obrzeżach miasta czeka na mnie mój ulubiony lód. Mogę jeździć po piasku, po błocie, czasem zdarza się nawet jechać strumieniem, ale do lodu mam szacunek. Zwłaszcza, że często go nie widać. Nie przepadam też za tym wektorem przyspieszenia skierowanym w dół, który pojawia się nagle, gdy koło postanowi się poślizgnąć. Choć samo spadanie jest w sumie bezbolesne... tylko to lądowanie boli. Wiecie, to nie prędkość zabija... tylko nagła jej utrata. Basia jak zwykle standardowo: "Misiek, ciśniesz!!!" i napiera z przodu. Szkodnik jest fanem innej kampanii społecznej:
"-Zwolnij! Śmierć jeździ szybko!
-Spoko, spoko, mnie nie dogoni".
Ciekawe ile będę tym razem czekał na efekty tego "ciśniesz".
Powiem Wam, że zaskakująco długo, ale gdy się doczekam, będzie to niemniej spektakularne niż w Wolbromiu :)
Stanie się to, o dziwo, na podjeździe. Szkodnik stanie na pedałach i da do pieca z prawej nogi. Byłoby przykro, gdyby tyle koło nie znalazło oparcia w gruncie. Szkodnik oparcie w gruncie już znajdzie... twarde oparcie. Ma zdrowie tak walić o ziemie, wstawać i otrzepywać się i cisnąć dalej.
Każda para ma swoje ciśnienie :)
Przed powrotem do domu, z Kosmą i Tomkiem omawiamy kilka ustaleń na
naszą imprezę. Już teraz zapraszamy w marcu do Lanckorony, na drugą
edycję Wiosennego CZARNEGO KoRNO, tym razem pod tytułem KOMPANIA KORNA. Stanie się to, o dziwo, na podjeździe. Szkodnik stanie na pedałach i da do pieca z prawej nogi. Byłoby przykro, gdyby tyle koło nie znalazło oparcia w gruncie. Szkodnik oparcie w gruncie już znajdzie... twarde oparcie. Ma zdrowie tak walić o ziemie, wstawać i otrzepywać się i cisnąć dalej.
Każda para ma swoje ciśnienie :)
Jako, że
wyruszyliśmy z bazy na trasę rowerową jako jeden z pierwszych zespołów,
niedługo potem zaczynają nas doganiać inne ekipy, które zaliczyły etap
pierwszy w całości. Lecimy po zaśnieżonych lasach. Uwielbiam rower zimą
(gdyby tylko nie ten lód...). Chrupanie opon na śniegu, przecinanie
kołem białego puchu i mielenie go pomiędzy oponą a koroną amortyzatora -
rewelacja. Trochę szarpie, ale jako że jest ujemna temperatura, jedzie
się świetnie. Miejscami droga jest mocna zalodzona, więc trzeba jednak
uważać. Łapiemy pierwszy punkt przy jeziorach i wyjeżdżamy z lasu obok włości
Pana Taurona. Klimat industrialny, zwłaszcza nocą, robi niesamowite
wrażenie. Zatrzymujemy się porobić kilka zdjęć, bo jest na noc
popatrzeć. Niby codzienny widok wielu ludzi, ale jednak w zimowej,
nocnej aurze jest po prostu magiczny.
My robimy zdjęcia pary
buchającej z kominów, a inne pary (MM i MIX) mijają nas ścigając się w
najlepsze. Normalnie, na rowerowym rajdzie i my byśmy się z nimi
ścigali, ale to przygodówka... nie ma co się zabijać. Jak to mówią: "nie
uciekaj, tylko się zmęczysz..." Jak ktoś siedzi w temacie, to jeden
rzut oka na listę startową i będzie wiedział o czy mówię.
Oprócz budynków należących do Pana Taurona odwiedzamy - jak to u Marcina - mosty Pana Pociągów. Musimy niezauważeni przeprawić się przez niego. Spokojnie, to światło to nie pociąg, ale tylko taka gra perspektyw - to moja czołówka na kasku.
Po drugiej stronie mostu, słupek przypomina nam to, co w życiu jest najważniejsze. Jeśli nie wiecie o co chodzi, to dość łatwo można się domyślić. To nie liczba, ale liczbY liter w pewnych słowach :)
Zwiedzamy także "czerwoną" dzielnicę Jaworzna :)
Jakiś czas później, w pewnym nocnym, śnieżnym lesie odnajdujemy wejść do podziemi. Grałem w za dużo RPG'ów aby wchodzić w takie miejsca bez fireball'a, który rzuci trochę światła na to co czai się w mroku i wywoła jęk podziwu... tego czegoś co tam siedzi. Nie po to ćwiczymy od 15 lat szermierkę, aby wchodzić w takie miejsca bez sprzętu. Tym razem jednak obejdzie się bez tłuczenia rogacizny.
W śląskim właśnie zaczęły się ferie, więc pewnie wszystko wyjechało na ferie i nie ma komu golda w podziemiach pilnować :)
Wielki taktyk miewa czasem dobre serce :)
Oprócz budynków należących do Pana Taurona odwiedzamy - jak to u Marcina - mosty Pana Pociągów. Musimy niezauważeni przeprawić się przez niego. Spokojnie, to światło to nie pociąg, ale tylko taka gra perspektyw - to moja czołówka na kasku.
Po drugiej stronie mostu, słupek przypomina nam to, co w życiu jest najważniejsze. Jeśli nie wiecie o co chodzi, to dość łatwo można się domyślić. To nie liczba, ale liczbY liter w pewnych słowach :)
Zwiedzamy także "czerwoną" dzielnicę Jaworzna :)
Jakiś czas później, w pewnym nocnym, śnieżnym lesie odnajdujemy wejść do podziemi. Grałem w za dużo RPG'ów aby wchodzić w takie miejsca bez fireball'a, który rzuci trochę światła na to co czai się w mroku i wywoła jęk podziwu... tego czegoś co tam siedzi. Nie po to ćwiczymy od 15 lat szermierkę, aby wchodzić w takie miejsca bez sprzętu. Tym razem jednak obejdzie się bez tłuczenia rogacizny.
W śląskim właśnie zaczęły się ferie, więc pewnie wszystko wyjechało na ferie i nie ma komu golda w podziemiach pilnować :)
Wielki taktyk miewa czasem dobre serce :)
Docieramy do pierwszego przepaku, zlokalizowanego w
podziemiach przy kościele. Jesteśmy przedostatnią (jest ktoś za nami,
szok!) ekipą na tym punkcie. Wszyscy inni dawno już wybiegli na BnO. Marcin
wita nas w podziemiach i mówi, że ma trochę "potion of health" (mówię Wam: ciepła
herbata potrafi zdziałać cuda). Możemy się trochę zagrzać, zwłaszcza że
zrobiło się naprawdę zimno na zewnątrz. Mamy też chwilkę aby coś zjeść i
odpocząć. Zaczynamy rozmowę z Marcinem, że znaleźliśmy lukę w
regulaminie rajdu.
Według regulaminu dyskwalifikacja czeka wszystkie zespoły, które nie dotrą do Przepaku numer 2 w godzinach 8:00 - 10:00. Regulamin, w przeciwieństwie do zeszłorocznego, nie mówi nic o dyskwalifikacji za nie stawienie się na etap kajakowy. 7-8 km z buta od przepaku numer 2 do początku kajaków oraz sam spływ (około 10 km, bo rzeka meandruje) zabierze nam pewnie ze 4 godziny. Punkty kontrolne to przepak i start kajaków czyli liczbowo są to 2 punkty.
Taktycznie, nie startując na kajakach, moglibyśmy wykorzystać te 4 godziny do rowerowego zdobywania innych punktów kontrolnych. To naprawdę świetna taktycznie opcja, dla każdej ekipy, która jest za słaba na zrobienie całej trasy w limicie czasu.
W 4 godziny powinniśmy wyhaczyć o wiele więcej punktów kontrolnych niż 2. To nie byłoby oszustwo, to czysta taktyka: żaden z punktów regulaminu nie został by złamany. To jak pułapka offside'owa w piłce nożnej. Tam także to nie jest oszustwo, ale umiejętne zastosowania zasad gry, które przerywają akcje przeciwnika w określonym momencie.
Taktyka to podstawa w szermierce i pokochałem to zagadnienie lata temu. Nie ma to jak dobry: EVIL masterplan! Mówimy jednak Marcinowi, że nie odwalimy takiej akcji, bo żal nam kajaków w lutym. Takie zagranie może wyratowało by nas od ostatniego miejsca, ale czy to byłoby takie prawdziwe zwycięstwo? To zupełnie tak, jakby u nas w SFA, regulamin zapomniał podać że walki na zawodach odbywają się jeden na jeden. Wpadłbym na pojedynek z 5-cioma uzbrojonymi kumplami. Regulaminu bym nie złamał, ale przeciwnika już tak... czy byłbym jednak lepszym szermierzem od Niego? Tego nie wiem. Lepszym taktykiem byłbym na pewno.
Tak, taktykiem. Przypominam aby nie mylić działań strategicznych z taktycznymi i operacyjnymi: strategia - czy wchodzę w pojedynek czy nie, co chce na nim zyskać; taktyka - jakie działania podejmuje aby zapewnić sobie zwycięstwo, bardzo zależne od napotkanego przeciwnika, działania operacyjne: w jaki sposób realizuję obraną taktykę. Na wojnie takie rozwiązania są na wagę złota (maksymalizacja strat wroga, minimalizacja strat własnych, pułapki, "fikcyjne pakty i sojusze" (*), niszczenie morale wroga, zaskakujące manewry i ataki na najsłabiej bronione miejsca, odcinanie zaopatrzenia przeciwnika... ogólnie im brudniej się gra z przeciwnikiem, tym bardziej chroni się życie własnych żołnierzy. No, ale na rajdzie? Nie będziemy robić siary i pojedziemy na kajaki. Niemniej Panie Marcinie regulamin wypadałoby uściślić przed następną edycją ;P
Kto pilnuje zbiornika?
Zostawiamy rowery i ruszamy z buta na trasę BnO. Trasa tego etapu przebiegać będzie w okolicy Zbiornika Wydra. Wiecie już zatem kto go pilnuje. Mieści się tutaj także Centrum Nurkowe bo miejsce jest niemal identyczne jak krakowski Zakrzówek, z tą różnicą że porobiono tu więcej infrastruktury turystycznej (wiaty, ścieżki spacerowe, tablice informacyjne itp). Z tej części rajdu złapiemy tylko 3 punkt z 11, bo zbyt dużo czasu zajęło by nam zagłębienie się pieszo w lasy obok zbiornika. Samo miejsce jednak bardzo nam się podobało i koniecznie musimy tu wrócić za dnia i wiosną albo latem. Kilka zdjęć dla Was:
Gdy kończymy BnO, jest naprawdę zimno. Nic dziwnego bo niedługo będzie świtać. Wyjście z ciepłego "przepaku" w noc po raz kolejny to takie trochę traumatyczne przeżycie. Zbieramy się jednak w sobie, zapinamy kurtki, naciągamy czapki (pod kaskiem) i ruszamy. Planujemy na przepak 2 stawić się równo na 8:00 aby mieć jak najwięcej czasu na dotarcie do kajaków i sam spływ. Do 8:00 postaramy się złapać jeszcze kilka punktów kontrolnych (jak najwięcej! bo po kajakach nie zostanie wiele czasu do limitu).
To uczucie, gdy ktoś zaora twoje sny...
"Najpierw - powoli - jak żółw – ociężale,
Ruszyła - maszyna - po szynach - ospale,
Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem,
I kręci się, kręci się koło za kołem..."
Zbieramy co się da, z punktów kontrolnych po lasach w okolicach Jaworzna i kierujemy się na przepak numer 2. Z mapy wynika, że powinniśmy tam dotrzeć planowo czyli chwilę po godzinie 8:00 rano... ale wiecie jak bywa z planami. Przyszła KOLEJ na to, do czego Marcin ma największy POCIĄG czyli TORY.
"Dla wolności i morza
Szklanicy rumu i śpiewu fal
Dla kobiet za szybkich
I skrzyni złota płyniemy w dal" (*)
Gdy docieramy do początku spływu, znowu jesteśmy jednym z pierwszych zespołów tutaj. Odpuszczenie punktów na BnO przy Wydrze znowu rzuciło nas na początek stawki. Jeśli ktoś nie zapyta o wynik, tylko wyciągnie wniosek na podstawie tego, że jesteśmy na czele to uzna nas za wymiataczy :)
Wśród swoich czyli "wielka sława to żart" (*) :)
Według regulaminu dyskwalifikacja czeka wszystkie zespoły, które nie dotrą do Przepaku numer 2 w godzinach 8:00 - 10:00. Regulamin, w przeciwieństwie do zeszłorocznego, nie mówi nic o dyskwalifikacji za nie stawienie się na etap kajakowy. 7-8 km z buta od przepaku numer 2 do początku kajaków oraz sam spływ (około 10 km, bo rzeka meandruje) zabierze nam pewnie ze 4 godziny. Punkty kontrolne to przepak i start kajaków czyli liczbowo są to 2 punkty.
Taktycznie, nie startując na kajakach, moglibyśmy wykorzystać te 4 godziny do rowerowego zdobywania innych punktów kontrolnych. To naprawdę świetna taktycznie opcja, dla każdej ekipy, która jest za słaba na zrobienie całej trasy w limicie czasu.
W 4 godziny powinniśmy wyhaczyć o wiele więcej punktów kontrolnych niż 2. To nie byłoby oszustwo, to czysta taktyka: żaden z punktów regulaminu nie został by złamany. To jak pułapka offside'owa w piłce nożnej. Tam także to nie jest oszustwo, ale umiejętne zastosowania zasad gry, które przerywają akcje przeciwnika w określonym momencie.
Taktyka to podstawa w szermierce i pokochałem to zagadnienie lata temu. Nie ma to jak dobry: EVIL masterplan! Mówimy jednak Marcinowi, że nie odwalimy takiej akcji, bo żal nam kajaków w lutym. Takie zagranie może wyratowało by nas od ostatniego miejsca, ale czy to byłoby takie prawdziwe zwycięstwo? To zupełnie tak, jakby u nas w SFA, regulamin zapomniał podać że walki na zawodach odbywają się jeden na jeden. Wpadłbym na pojedynek z 5-cioma uzbrojonymi kumplami. Regulaminu bym nie złamał, ale przeciwnika już tak... czy byłbym jednak lepszym szermierzem od Niego? Tego nie wiem. Lepszym taktykiem byłbym na pewno.
Tak, taktykiem. Przypominam aby nie mylić działań strategicznych z taktycznymi i operacyjnymi: strategia - czy wchodzę w pojedynek czy nie, co chce na nim zyskać; taktyka - jakie działania podejmuje aby zapewnić sobie zwycięstwo, bardzo zależne od napotkanego przeciwnika, działania operacyjne: w jaki sposób realizuję obraną taktykę. Na wojnie takie rozwiązania są na wagę złota (maksymalizacja strat wroga, minimalizacja strat własnych, pułapki, "fikcyjne pakty i sojusze" (*), niszczenie morale wroga, zaskakujące manewry i ataki na najsłabiej bronione miejsca, odcinanie zaopatrzenia przeciwnika... ogólnie im brudniej się gra z przeciwnikiem, tym bardziej chroni się życie własnych żołnierzy. No, ale na rajdzie? Nie będziemy robić siary i pojedziemy na kajaki. Niemniej Panie Marcinie regulamin wypadałoby uściślić przed następną edycją ;P
Kto pilnuje zbiornika?
Zostawiamy rowery i ruszamy z buta na trasę BnO. Trasa tego etapu przebiegać będzie w okolicy Zbiornika Wydra. Wiecie już zatem kto go pilnuje. Mieści się tutaj także Centrum Nurkowe bo miejsce jest niemal identyczne jak krakowski Zakrzówek, z tą różnicą że porobiono tu więcej infrastruktury turystycznej (wiaty, ścieżki spacerowe, tablice informacyjne itp). Z tej części rajdu złapiemy tylko 3 punkt z 11, bo zbyt dużo czasu zajęło by nam zagłębienie się pieszo w lasy obok zbiornika. Samo miejsce jednak bardzo nam się podobało i koniecznie musimy tu wrócić za dnia i wiosną albo latem. Kilka zdjęć dla Was:
Gdy kończymy BnO, jest naprawdę zimno. Nic dziwnego bo niedługo będzie świtać. Wyjście z ciepłego "przepaku" w noc po raz kolejny to takie trochę traumatyczne przeżycie. Zbieramy się jednak w sobie, zapinamy kurtki, naciągamy czapki (pod kaskiem) i ruszamy. Planujemy na przepak 2 stawić się równo na 8:00 aby mieć jak najwięcej czasu na dotarcie do kajaków i sam spływ. Do 8:00 postaramy się złapać jeszcze kilka punktów kontrolnych (jak najwięcej! bo po kajakach nie zostanie wiele czasu do limitu).
To uczucie, gdy ktoś zaora twoje sny...
Tyle razy już
próbowaliśmy, noc przed całonocnymi rajdami, dobrze się wyspać... i
zawsze wychodzi to tak samo. Z czwartku na piątek śpimy tylko kilka
godzin i teraz, czyli nad ranem, zaczyna nas mulić senność. Ech zawsze
tak jest. Po prostu zawsze. Jak się dobrze wyśpimy to zarwanie jednej
nocy, to nie jest jakiś duży problem... ale jak się nie wyśpimy, to
sleepmonster gryzie, dusi, drapie...
Noc pomału umiera i wschodni odcinek horyzontu zaczyna pomału, najpierw nieśmiało tlić się bladym, ledwie widocznym promieniem słońca, aby za chwile zabłysnąć żółto-czerwoną eksplozją światła, rozpraszając otaczający nas mrok...
Noc pomału umiera i wschodni odcinek horyzontu zaczyna pomału, najpierw nieśmiało tlić się bladym, ledwie widocznym promieniem słońca, aby za chwile zabłysnąć żółto-czerwoną eksplozją światła, rozpraszając otaczający nas mrok...
Pamiętacie?
"Ciemność jest szczodra, jest cierpliwa i zawsze zwycięża, ale w samym sercu jej siły leży jej słabość: wystarczy jedna, jedyna świeca, by ją pokonać..." (*)
Mówiąc w skrócie jest pięknie. Przedzieramy się przez ośnieżone pola w promieniach wschodzącego słońca... ale sleepmonster uczepił się naszych pleców, wbił szpony w ramiona i szepce do ucha: zamknij oczy. Niech go szlag...jest cięższy niż nasze wielkie plecaki, a myślałem że to niemożliwe. Nie pomaga nawet próba utopienia go w kofeinie z puszki. Nie odpuszcza... No nic. Chyba trzeba odwołać się do klasyki. Niech będzie to na przykład Oscar Wilde: "Jedynym sposobem pozbycia się pokusy jest jej uleganie".
"Ciemność jest szczodra, jest cierpliwa i zawsze zwycięża, ale w samym sercu jej siły leży jej słabość: wystarczy jedna, jedyna świeca, by ją pokonać..." (*)
Mówiąc w skrócie jest pięknie. Przedzieramy się przez ośnieżone pola w promieniach wschodzącego słońca... ale sleepmonster uczepił się naszych pleców, wbił szpony w ramiona i szepce do ucha: zamknij oczy. Niech go szlag...jest cięższy niż nasze wielkie plecaki, a myślałem że to niemożliwe. Nie pomaga nawet próba utopienia go w kofeinie z puszki. Nie odpuszcza... No nic. Chyba trzeba odwołać się do klasyki. Niech będzie to na przykład Oscar Wilde: "Jedynym sposobem pozbycia się pokusy jest jej uleganie".
Zatrzymuję
się gdzieś pośrodku ośnieżonych pól, kładę w śniegu rower, wygrzebuję z
pod białego puchu dość gęstą kępę trawy, wtulam się w nią i niemal
natychmiast odpływam, spytać Morfiego co tam u niego słychać...
Dźwięk, najpierw cichy i pochodzący z oddali... ale ewidentnie narasta i zbliża się niewątpliwe. Morfie mówi "olej to", ale parę chwil później przestaję słyszeć co do mnie mówi. Coś zagłusza jego słowa. Dźwięk jest naprawdę głośny... brzmi to... to... jak silnik? Silnik i koła mielące zmarznięty śnieg? Wielkie koła?! Staram się ponieść powieki, ale ważą chyba z tonę... jakoś jednak wracam do świata żywych i co widzę? Jakiś gość napiera traktorem przez ośnieżone pole prosto na mnie. Będziesz tu kosił? Halo! Jest luty! Jest luty o świcie w sobotę. Co Ty traktorem robisz w polu?
Dźwięk, najpierw cichy i pochodzący z oddali... ale ewidentnie narasta i zbliża się niewątpliwe. Morfie mówi "olej to", ale parę chwil później przestaję słyszeć co do mnie mówi. Coś zagłusza jego słowa. Dźwięk jest naprawdę głośny... brzmi to... to... jak silnik? Silnik i koła mielące zmarznięty śnieg? Wielkie koła?! Staram się ponieść powieki, ale ważą chyba z tonę... jakoś jednak wracam do świata żywych i co widzę? Jakiś gość napiera traktorem przez ośnieżone pole prosto na mnie. Będziesz tu kosił? Halo! Jest luty! Jest luty o świcie w sobotę. Co Ty traktorem robisz w polu?
Nasz wzrok się spotyka. Jego spojrzenie wyraża: "Witaj, przybyłem zaorać twoje sny, ha ha ha..."
Próbuję
Mu pomachać, ale tak aby nie odczytał tego gestu jako SOS. Wiecie,
obudziłem się już na tyle, że wiem jak to wygląda z jego perspektywy.
Jedzie sobie gość traktorem po swoim polu (ch*** że w lutym nad ranem -
może lubi), widzi gościa z rowerem, leżącego w śniegu, wtulonego w jakąś
kępę trawy. Gdybym był w pasiakach czy innym więziennym uniformie to
dało by się to jakoś wyjaśnić, ale mam kask ze szczęką, górską kurtkę, 3
włączone latarki typu szperacz leśny i rower. Do najbliższej drogi
asfaltowej jest ponad kilometr, więc nie wiem jaką musiałbym mieć
prędkość, gdyby miałoby mnie wynieść z jakiegoś zakrętu aż tutaj. Muszę
zatem wyglądać naprawdę dziwnie...
Mija mnie z lekko
zaskoczonym wyrazem twarzy, ale się nie zatrzymuje. Są pewne priorytety,
prawda? Śnieg sam się nie zaora. Poza tym, przecież nie będzie się
zatrzymywał przy każdym ciele leżącym w jego polu. Przecież by Mu dnia
na oranie zabrakło.
Pojechał... patrzę na zegarek. Spałem 6
minut. Cudownie... sześć minut, bo obudził mnie traktor orający śnieg w
polu. Ważne jednak, że to wystarczy aby sleepmonster się odwalił. Znowu
go oszukałem. Trzeba się zatem spieszyć, zwykle kilka godzin zajmuje mu
skapnięcie się, że zrobiłem go w wała :)
Ciśnijmy dalej.
Ciśnijmy dalej.
"Najpierw - powoli - jak żółw – ociężale,
Ruszyła - maszyna - po szynach - ospale,
Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem,
I kręci się, kręci się koło za kołem..."
Zbieramy co się da, z punktów kontrolnych po lasach w okolicach Jaworzna i kierujemy się na przepak numer 2. Z mapy wynika, że powinniśmy tam dotrzeć planowo czyli chwilę po godzinie 8:00 rano... ale wiecie jak bywa z planami. Przyszła KOLEJ na to, do czego Marcin ma największy POCIĄG czyli TORY.
Jeśli byliście kiedykolwiek
na któreś z jego imprez, to wiecie że ten Gość to koszmar SOK'istów.
Ma u Nich wyrok śmierci, nagroda za jego głowę jest naprawdę POCIĄGająca, ale ciągle udaje Mu się wymknąć z ich rąk.
Finalnie meldujemy się na przepaku prawie o
godzinie 9:00, zamiast o 8:00, no ale wiecie różne sposoby omijania
zakazanych miejsc, zabierają trochę czasu. Zostawiamy
rower, wciągamy na szybko jakieś śniadanie z plecaka i ruszamy z buta
przez las, wzdłuż Białej Przemszy. Godzina straty do planu... mimo że
nie walczymy dziś o wynik, to chcemy zrobić jak najwięcej punktów
kontrolnych, a właśnie zaliczyliśmy godzinę "w plecy". Ruszamy na kajaki
szybkim marszem. Ma u Nich wyrok śmierci, nagroda za jego głowę jest naprawdę POCIĄGająca, ale ciągle udaje Mu się wymknąć z ich rąk.
Aby dotrzeć do
przepaku musielibyśmy przeprawić się przez tory, w okolicy nieczynnej
stacji kolejowej "Sosnowiec - Jęzor". Wiemy, że to nie po BHP'owemu,
więc oczywiście nie zdecydowaliśmy się na tak lekkomyślne działanie.
Przeprawiliśmy się w to miejsce w zupełnie inny sposób, ale gdybyśmy
jednak chcieli to przeprawić się tutaj, to mogłoby to wyglądać tak:
Najpierw przeszlibyśmy ze 3 różne linie kolejowe, ale potem mogłoby się okazać, że mimo że stacja jako taka nie jest czynna, to ruch pociągów tutaj bardzo duży. Moglibyśmy utknąć między składami węgla i stali, które ospale poruszałby się po szynach i mogłyby nas uwięzić pomiędzy dwoma liniami torów. Najpewniej spróbowalibyśmy wyminąć je z przodu, ale wtedy mogli by wyjść Panowie w pomarańczowych kamizelkach. Najpewniej wtedy pewnie postaralibyśmy się przed Nimi jakoś ukryć. Sądzę, że wpadlibyśmy także na pomysł, aby przeprawić się przejściem podziemnym, ale mogłoby się okazać zamurowane i pewnie wtedy musielibyśmy się wycofać z powrotem na tory. Obstawiam, że wtedy nie mając zbytnio innego wyboru, spróbowalibyśmy przeprawić się za składami i potem przedrzeć przez pozostałe 5 linii torów. Uważalibyśmy aby nic nie zaskoczyło nas z tyłu, idąc wzdłuż nasypu, bo ruch pociągu mógłby być tu naprawdę duży. Potem przyspieszylibyśmy kroku ciesząc się, że Pan w pomarańczowej kamizelce, który do nas by wołał, znajdowałby się kilka linii torów dalej. Sądzę, że dalibyśmy radę zniknąć Mu z oczu za kolejnym składem jakoś skryć się za nasypem. Ostatecznie pewnie wymanewrowalibyśmy go, bo przecież jesteśmy sprytni i udało by się nam jakoś wymknąć z tej kolejowej pułapki. Szacuję jednak, że ze względu na stopień skomplikowania sprawy, przeprawa tutaj zajęłaby nam dobre 43 minuty. Z zegarkiem w ręku.
Zdjęcia pochodzą oczywiście z internetu. Takie zdjęcia można kupić w każdym sklepie ze zdjęciami.
Najpierw przeszlibyśmy ze 3 różne linie kolejowe, ale potem mogłoby się okazać, że mimo że stacja jako taka nie jest czynna, to ruch pociągów tutaj bardzo duży. Moglibyśmy utknąć między składami węgla i stali, które ospale poruszałby się po szynach i mogłyby nas uwięzić pomiędzy dwoma liniami torów. Najpewniej spróbowalibyśmy wyminąć je z przodu, ale wtedy mogli by wyjść Panowie w pomarańczowych kamizelkach. Najpewniej wtedy pewnie postaralibyśmy się przed Nimi jakoś ukryć. Sądzę, że wpadlibyśmy także na pomysł, aby przeprawić się przejściem podziemnym, ale mogłoby się okazać zamurowane i pewnie wtedy musielibyśmy się wycofać z powrotem na tory. Obstawiam, że wtedy nie mając zbytnio innego wyboru, spróbowalibyśmy przeprawić się za składami i potem przedrzeć przez pozostałe 5 linii torów. Uważalibyśmy aby nic nie zaskoczyło nas z tyłu, idąc wzdłuż nasypu, bo ruch pociągu mógłby być tu naprawdę duży. Potem przyspieszylibyśmy kroku ciesząc się, że Pan w pomarańczowej kamizelce, który do nas by wołał, znajdowałby się kilka linii torów dalej. Sądzę, że dalibyśmy radę zniknąć Mu z oczu za kolejnym składem jakoś skryć się za nasypem. Ostatecznie pewnie wymanewrowalibyśmy go, bo przecież jesteśmy sprytni i udało by się nam jakoś wymknąć z tej kolejowej pułapki. Szacuję jednak, że ze względu na stopień skomplikowania sprawy, przeprawa tutaj zajęłaby nam dobre 43 minuty. Z zegarkiem w ręku.
Zdjęcia pochodzą oczywiście z internetu. Takie zdjęcia można kupić w każdym sklepie ze zdjęciami.
"Dla wolności i morza
Szklanicy rumu i śpiewu fal
Dla kobiet za szybkich
I skrzyni złota płyniemy w dal" (*)
Gdy docieramy do początku spływu, znowu jesteśmy jednym z pierwszych zespołów tutaj. Odpuszczenie punktów na BnO przy Wydrze znowu rzuciło nas na początek stawki. Jeśli ktoś nie zapyta o wynik, tylko wyciągnie wniosek na podstawie tego, że jesteśmy na czele to uzna nas za wymiataczy :)
Ubieramy dodatkowe hydrofobowe sprzęty
(spodnie, kurtki, rękawiczki nieprzemakalne) i ruszamy. Jeszcze tylko
chwilka rozmowy z bardzo miłą obsługą i lądujemy na wodzie. Ruszamy z
nurtem Przemszy. Jeszcze gdzieś po drodze dorwie nas Nataszka i walnie
nam parę zdjęć ze spływu.
Przemsza jest kręta, mamy tutaj też
sporo wiatrołomów, a także występują na niej miejsca oznaczone jako
niebezpieczne (oby tylko nie KRAKENy... Kraken'ów się boję). Moje doświadczenie kajakowe jest powalające:
prawie zginąłem na Dunajcu na tzw. white-water'ach (Mountain Touch Challenge w Szczawnicy),
prawie zginąłem na Bobrze na zniszczonym jazie (Team 360, Szklarska Poręba)... ale ogólnie spoko.
Pod pierwszym zwalonym
drzewem Basia się jakoś mieści, ja nie. Ryjem wycieram korę, potem
krzaki i znowu Basia się mieści pod gałęziami, ja idę taranem. Drugie
zwalone drzewo staram się złapać rękami, aby znowu ryja nie obić, co
czyni ze mnie niemal hamulec ręczny, obraca nam to kajak o 180 stopni i
płyniemy tyłem. Nurt jest spory, ale jakoś udaje nam się obrócić dziobem
do kierunku spływu.
Przez miejsca niebezpieczne przenosimy kajak i ciągniemy go po krzakach. Czasem nawet spory odcinek. Gdzie ta butelka rumu, ja się pytam - na trzeźwo jest ciężej. Gdzie ta skrzynia złota... gdzie te szybkie kobiety. Szybko to tylko wpadamy w kłopoty i tracimy czas na kolejnych przeszkodach. Z jedną drużyną która nas dogoniła pomagamy sobie wzajemnie w trudniejszym miejscach i jakoś udaje nam się dotrzeć z powrotem na przepak numer 2. Tam dowiadujemy się, że były ekipy które się skąpały całe. W lutym... nie zazdroszczę. Nam "jeszcze raz udało się przeżyć" (*). Przebieramy się w suche rzeczy, wsiadamy na rowery i ruszamy na ostatni dziś etap.
Przez miejsca niebezpieczne przenosimy kajak i ciągniemy go po krzakach. Czasem nawet spory odcinek. Gdzie ta butelka rumu, ja się pytam - na trzeźwo jest ciężej. Gdzie ta skrzynia złota... gdzie te szybkie kobiety. Szybko to tylko wpadamy w kłopoty i tracimy czas na kolejnych przeszkodach. Z jedną drużyną która nas dogoniła pomagamy sobie wzajemnie w trudniejszym miejscach i jakoś udaje nam się dotrzeć z powrotem na przepak numer 2. Tam dowiadujemy się, że były ekipy które się skąpały całe. W lutym... nie zazdroszczę. Nam "jeszcze raz udało się przeżyć" (*). Przebieramy się w suche rzeczy, wsiadamy na rowery i ruszamy na ostatni dziś etap.
Wśród swoich czyli "wielka sława to żart" (*) :)
Jest
13:00, mamy 3 godziny do limitu. Postaramy się złapać wszystko co się
jeszcze da. Tak zaplanowaliśmy trasę, że teraz zbieramy punkty niedaleko
Jaworzna, więc niemal w każdej chwili można bezpiecznie zjechać do
bazy.
Tymczasem, południe przynosi po prostu upał. Nocą
było sporo na minusie, teraz mam wrażenie że jest z 15 stopni. Jak mawiał Heraklit "Wszystko
płynie". Lód który zalegał na drogach jest tylko wspomnieniem, można
cisnąć... no chyba że było go tak dużo, że jest teraz lodem pokrytym
wodą. Wtedy nie nie do końca można grzać ile fabryka dała.
Deja
Vu pełną gębą - rok temu było dokładnie tak samo. W nocy zimno, w dzień
niemal lato. A wiecie co przychodzi na koniec zimy? Roztopy i błoto. Gdy
wjeżdżamy do lasu, w kilka chwil jesteśmy cali w błocie. Fontanny
błotnistej mazi zalewają nam nogi, buty a nawet twarze, ale nawigacyjnie
wbijamy się bezbłędnie po kolejne punkty.
Na tym odcinku spotykamy zawodników, którzy wystartowali na innych trasach w sobotę rano i przedpołudniem: pieszych, rowerowych, rodzinnych. Właściwie na każdym punkcie wpadamy na znane nam twarze i osobistości świata orientacji. Jak nie Darek, to Grzegorz, jak nie Grzegorz to jeszcze ktoś inny.
Na tym odcinku spotykamy zawodników, którzy wystartowali na innych trasach w sobotę rano i przedpołudniem: pieszych, rowerowych, rodzinnych. Właściwie na każdym punkcie wpadamy na znane nam twarze i osobistości świata orientacji. Jak nie Darek, to Grzegorz, jak nie Grzegorz to jeszcze ktoś inny.
Na jednym podjeździe usłyszymy świst i poczujemy
znane nam z Mordownika pieczenie między barami gdy Andrzej zwany "Kablem
od Żelazka" smagnie nas zalotnie po plecach. Na metę
wpadniemy 15 minut przed limitem, a w bazie jeszcze więcej znajomych
twarzy: jak nie Zdezorientowani, to DJK71, jak nie Di Dżej K71, to Kosma
i Tomek oraz wiele innych pozytywnie zakręconych osób, których nie
sposób wymienić wszystkich.
No i wracamy do drugiego
znaczenia rozdziału, ostatni będą trzecimi. W rankingu lądujemy na
trzecim miejscu podium. Wszyscy nam gratulują mimo, że staramy się
wytłumaczyć że nie ma czego, bo jesteśmy ostatni. Na naszej trasie były
całe 3 zespoły mieszane (na całym rajdzie wystartowało około 400 osób,
ale na trasie PROFI 16h, zespołów mieszanych, czyli nie męsko-męskich,
były tylko trzy).
Chwilę później łapie nas jakiś przesympatyczny człowiek i pyta czy udzielimy Mu wywiadu. My na to, że przecież jesteśmy ostatnią ekipą i niech lepiej zrobi wywiad ze zwycięzcami, a On na to że gdzieś mu uciekli i nie wie gdzie są, a poza tym trzeci stopień podium to także osiągnięcie. Pan nie daje się przekonać, że jesteśmy 3-ci bo nie było więcej zespołów w naszej kategorii i finalnie udzielamy wywiadu, w którym omawiamy zarówno bieżącą imprezę, jak i ogólnie rajdy na orientację. Słowem: "Wielka sława to żart"
Chwilę później łapie nas jakiś przesympatyczny człowiek i pyta czy udzielimy Mu wywiadu. My na to, że przecież jesteśmy ostatnią ekipą i niech lepiej zrobi wywiad ze zwycięzcami, a On na to że gdzieś mu uciekli i nie wie gdzie są, a poza tym trzeci stopień podium to także osiągnięcie. Pan nie daje się przekonać, że jesteśmy 3-ci bo nie było więcej zespołów w naszej kategorii i finalnie udzielamy wywiadu, w którym omawiamy zarówno bieżącą imprezę, jak i ogólnie rajdy na orientację. Słowem: "Wielka sława to żart"
Czekają na Was syte i srogie trasy, trasy miłe i przyjemne oraz zagadki i zadania terenowe. Zapraszamy do zapisów.
A jeśli lubicie dziwne zdjęcia to zapraszamy na śledzenia wydarzenia na FB, gdzie w sposób trochę niepokojący promujemy nasz rajd.
A jeśli lubicie dziwne zdjęcia to zapraszamy na śledzenia wydarzenia na FB, gdzie w sposób trochę niepokojący promujemy nasz rajd.
CYTATY:
1) Polska wersja piosenki "Joker song". Link jest do polskiej wersji. Oryginał tutaj. Jeśli lubicie Batmana to Wam się spodoba :)
2) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Pejzaż zimowy"
3) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Tradycja"
5) Matthew Stover "Zemsta Sithów". Ksiażka dla miłośników GW obowiązkowa, niesamowicie uzupełnia EIII
6) Wiersz Julina Tuwima "Lokomotywa"
7) Piosenka Quaz "Pod czarną flagą" (tribute dla znanej serii gier)
8) Film "7 samurajów"
9) Aria z "Barona Cygańskiego"
Kategoria Rajd, SFA
