Rajd Liczyrzepy - zima 2018
-
DST
90.00km
-
Sprzęt Dart(h)Moor Primal
-
Aktywność Jazda na rowerze
Sobota, 24 lutego 2018 | dodano: 25.02.2018
Nowa pozycja w naszym kalendarzu. Rok temu odbyła się pierwsza edycja,
ale nie byliśmy w stanie na nią dotrzeć. Mieliśmy już inne
zobowiązania...i tak nie uwierzycie: natury nie szermierczej, nie
rowerowej, mieliśmy się spotkać z ludźmi i być mili. Też się wtedy
dowiedziałem - postawiony trochę przed faktem dokonanym, że mamy jakieś życie
socjalne. Niemniej, nie o tym miało być, w tym roku
wychodzę z założenia, że "I'll come to thee by the moonlight, though hell should bar the way" (a), więc ruszamy na Rajd Liczrzepy.
"To 24 był lutego, poranna zrzedła mgła..." czyli Jaro! SŁAW nasz przyjazd !!
Jak poranna, jest środek nocy!! Budzik dzwoni nam o 1:30 nad ranem (położyliśmy się w piątek o 22:00). O 2:15 pakujemy rowery na auto i ruszamy. Musimy wyruszyć tak wcześniej, bo odprawa jest o 7:30, start o 8:00 rano, a trzeba dotrzeć spory kawałek "nad" Wrocław - nad Stawy Milickie. Noc wita nas mrozem, a poniższe zdjęcie zrobione jest zaraz za Krakowem, na autostradzie - później będzie tylko gorzej.
Ciśniemy niemal pustą autostradą; zgadnijcie ile jeszcze aut ma na dachu rowery. Dodatkowo z zamontowanymi numerami startowymi - tak, jesteśmy leniwe buły i ostatnio nowe numery montujemy na numery z poprzedniego rajdu. Tak więc, według informacji na kierownicy będziemy startować na imprezie: Silesiańskie Żywioły Liczyrzepy !!!
Organizatorzy rajdu (między innymi Jarek i Łukasz) są nam bardzo dobrze znani. To wymiatacze z różnych imprez, którzy bardzo dobrze jeżdżą, ale jednak nie mają szczęścia w grze w statki. Ciągle tylko PUDŁO, PUDŁO, PUDŁO :)
Cieszymy się jak dzieci, że w tym roku uda dotrzeć na Liczyrzepę. Tzn. ja się cieszę, bo Szkodnik drzemie niemal całą drogę. Nasz GPS nie byłby sobą, gdyby do Krośnic nie przywiódł nas od dupy strony, acz przez piękny skalno-ziemny wąwóz, w którym nie było śladu ani jedno auta, które by tędy jechało (oczywiście, że istnieje coś takiego jak droga główna, ale nasz GPS jakoś tak po kimś ma zawsze wariant przez krzory).
Odprawa jest krótka i treściwa: punkty będą poukrywane i niewidoczne z daleka. Dostajemy około 20 minut na zaplanowanie trasy i punkt 8:00 ruszamy.
Dziki (i) strumień
Dzień pomału budzi się do życia i chłosta mrozem. Acz w pierwszym lesie, do którego wpadamy nie będzie to tak odczuwalne, jak na łąkach i polach w późniejszej części rajdu, gdzie zaatakuje nas naprawdę mocny wiatr. Mróz bywa jednak pomocny, ponieważ część dróg to byłoby błota. A tak, uwięzione, zniewolone okowami mrozu, nie ma jak pochwycić nas swoimi pazurami. Jednakże przeszkadza nam w inny sposób: niegdyś jeździły tu traktory (chyba ze dwie dywizje rolników pancernych...), bo kolein jest tu zatrzęsienie. Niby zamarznięte, ale "miota nami jak szatan", non-stop zahaczam pedałami o ziemię i wysadza mnie z siodła. Przy n-tym takim zdarzeniu (a "n" to liczba naturalna większa od kilku), zaczynam wygłaszać na głos co sądzę, o zaistniałej sytuacji... przedzieramy się jednak dalej, bo jeden z punktów jest w rozwidleniu strumieni. Błoto się kończy, zaczynają się wykroty i wiatrołomy, czyli klasyka, a tu nagle dwa wielkie dziki !! Nawiązujemy kontakt wzrokowy, one patrzą na nas, my na nie. Obie strony zaskoczone, nagle jeden z dzików:
- Żołędzia?
Kiwamy przecząco głowami... znowu zapada cisza, stoimy w milczeniu. Dzik wzdycha:
- Czy to wygląda na rozwidlenie strumieni? Lampion jest 100 metrów dalej, w głębi lasu.
Kiwamy twierdząco głowami
- No idźcie i dajcie zjeść w spokoju.
Przechodzimy dalej i Pan Dziku miał rację, lampion jest dokładnie tak jak mówił, 100 metrów dalej.
Alfred wiecznie żywy nadal filmy kręci czyli "Ptaki 2: Głód przestworzy"
Wypadamy z lasów na pola. Jak wspominałem, tutaj wieje i natychmiast robi się strasznie zimno. Mimo podwójnych rękawic, palce zaczynają mi odpadać. Nie znoszę tego uczucia... Lecimy jednak dalej, czeka nas kilkukilometrowy przelot polami. Ciśniemy po zmarzniętej ziemi, a wiatr po prostu wyje: witajcie na Dolnośląskiej Syberii. Nagle przed naszymi oczami:
Chyba trafiliśmy na plan horroru "Ptaki 2" bo niebo zaczyna żyć własnym życiem. Hałas jaki się podniósł także jest imponujący. Najlepsze, że po dźwięku "wygląda" to na gęsi... ale nie wiem czy to możliwe. Ja z biologią zawsze byłem na bakier. Tak czy siak, lokalne luftwaffe robi niezły harmider i krąży nad naszymi głowami czekając aż padniemy w boju, aby ucztować na padlinie nim mróz uczyni ją nieprzydatną do spożycia.
Licznik: "ja tu chyba zostanę... zostawcie mnie tu. Pozwólcie mi umrzeć w spokoju"
Znowu las. Wpadamy na stary cmentarz pośród drzew. Lubię takie miejsca - nie w znaczeniu, że lubię akurat cmentarze, ale chodzi o opustoszałe, zapomniane historyczne obiekty. Miejsce robi wrażenie, zwłaszcza że część mogił ma wejście do podziemi. Od razu nasuwa się skojarzenie z Diablo!!
Ja: Szkodnik dajemy do Dungeon'ów? Potłuczemy trochę rogacizny i kozłów.
Szkodnik: mówiłam Ci, żebyś się leczył. Wyjeżdżamy!!
Ja: ..ale Rogacizna?
Szkodnik: WYJEŻDŻAMY !!!
No to wyjechaliśmy... kilometr ze cmentarzem Szkodnik krzyczy, że nie ma licznika. Jest jednak pewny, że na cmentarzu jeszcze był. Wiedziałem!!! To Demony, podziemna Rogacizna - porwały licznik. Wracamy! Jednak wpadniemy z wizytą do Dungeon'ów!!
SUPER !! Mam swoje sprawdzone sposoby na lokalną rogaciznę:
Wpadamy na cmentarz, a licznik leży przy mogile. Nawet jeszcze nie zaciągnęły go w głąb otchłani. "To 24 był lutego, poranna zrzedła mgła..." czyli Jaro! SŁAW nasz przyjazd !!
Jak poranna, jest środek nocy!! Budzik dzwoni nam o 1:30 nad ranem (położyliśmy się w piątek o 22:00). O 2:15 pakujemy rowery na auto i ruszamy. Musimy wyruszyć tak wcześniej, bo odprawa jest o 7:30, start o 8:00 rano, a trzeba dotrzeć spory kawałek "nad" Wrocław - nad Stawy Milickie. Noc wita nas mrozem, a poniższe zdjęcie zrobione jest zaraz za Krakowem, na autostradzie - później będzie tylko gorzej.
Ciśniemy niemal pustą autostradą; zgadnijcie ile jeszcze aut ma na dachu rowery. Dodatkowo z zamontowanymi numerami startowymi - tak, jesteśmy leniwe buły i ostatnio nowe numery montujemy na numery z poprzedniego rajdu. Tak więc, według informacji na kierownicy będziemy startować na imprezie: Silesiańskie Żywioły Liczyrzepy !!!
Organizatorzy rajdu (między innymi Jarek i Łukasz) są nam bardzo dobrze znani. To wymiatacze z różnych imprez, którzy bardzo dobrze jeżdżą, ale jednak nie mają szczęścia w grze w statki. Ciągle tylko PUDŁO, PUDŁO, PUDŁO :)
Cieszymy się jak dzieci, że w tym roku uda dotrzeć na Liczyrzepę. Tzn. ja się cieszę, bo Szkodnik drzemie niemal całą drogę. Nasz GPS nie byłby sobą, gdyby do Krośnic nie przywiódł nas od dupy strony, acz przez piękny skalno-ziemny wąwóz, w którym nie było śladu ani jedno auta, które by tędy jechało (oczywiście, że istnieje coś takiego jak droga główna, ale nasz GPS jakoś tak po kimś ma zawsze wariant przez krzory).
Odprawa jest krótka i treściwa: punkty będą poukrywane i niewidoczne z daleka. Dostajemy około 20 minut na zaplanowanie trasy i punkt 8:00 ruszamy.
Dziki (i) strumień
Dzień pomału budzi się do życia i chłosta mrozem. Acz w pierwszym lesie, do którego wpadamy nie będzie to tak odczuwalne, jak na łąkach i polach w późniejszej części rajdu, gdzie zaatakuje nas naprawdę mocny wiatr. Mróz bywa jednak pomocny, ponieważ część dróg to byłoby błota. A tak, uwięzione, zniewolone okowami mrozu, nie ma jak pochwycić nas swoimi pazurami. Jednakże przeszkadza nam w inny sposób: niegdyś jeździły tu traktory (chyba ze dwie dywizje rolników pancernych...), bo kolein jest tu zatrzęsienie. Niby zamarznięte, ale "miota nami jak szatan", non-stop zahaczam pedałami o ziemię i wysadza mnie z siodła. Przy n-tym takim zdarzeniu (a "n" to liczba naturalna większa od kilku), zaczynam wygłaszać na głos co sądzę, o zaistniałej sytuacji... przedzieramy się jednak dalej, bo jeden z punktów jest w rozwidleniu strumieni. Błoto się kończy, zaczynają się wykroty i wiatrołomy, czyli klasyka, a tu nagle dwa wielkie dziki !! Nawiązujemy kontakt wzrokowy, one patrzą na nas, my na nie. Obie strony zaskoczone, nagle jeden z dzików:
- Żołędzia?
Kiwamy przecząco głowami... znowu zapada cisza, stoimy w milczeniu. Dzik wzdycha:
- Czy to wygląda na rozwidlenie strumieni? Lampion jest 100 metrów dalej, w głębi lasu.
Kiwamy twierdząco głowami
- No idźcie i dajcie zjeść w spokoju.
Przechodzimy dalej i Pan Dziku miał rację, lampion jest dokładnie tak jak mówił, 100 metrów dalej.
Alfred wiecznie żywy nadal filmy kręci czyli "Ptaki 2: Głód przestworzy"
Wypadamy z lasów na pola. Jak wspominałem, tutaj wieje i natychmiast robi się strasznie zimno. Mimo podwójnych rękawic, palce zaczynają mi odpadać. Nie znoszę tego uczucia... Lecimy jednak dalej, czeka nas kilkukilometrowy przelot polami. Ciśniemy po zmarzniętej ziemi, a wiatr po prostu wyje: witajcie na Dolnośląskiej Syberii. Nagle przed naszymi oczami:
Chyba trafiliśmy na plan horroru "Ptaki 2" bo niebo zaczyna żyć własnym życiem. Hałas jaki się podniósł także jest imponujący. Najlepsze, że po dźwięku "wygląda" to na gęsi... ale nie wiem czy to możliwe. Ja z biologią zawsze byłem na bakier. Tak czy siak, lokalne luftwaffe robi niezły harmider i krąży nad naszymi głowami czekając aż padniemy w boju, aby ucztować na padlinie nim mróz uczyni ją nieprzydatną do spożycia.
Licznik: "ja tu chyba zostanę... zostawcie mnie tu. Pozwólcie mi umrzeć w spokoju"
Znowu las. Wpadamy na stary cmentarz pośród drzew. Lubię takie miejsca - nie w znaczeniu, że lubię akurat cmentarze, ale chodzi o opustoszałe, zapomniane historyczne obiekty. Miejsce robi wrażenie, zwłaszcza że część mogił ma wejście do podziemi. Od razu nasuwa się skojarzenie z Diablo!!
Ja: Szkodnik dajemy do Dungeon'ów? Potłuczemy trochę rogacizny i kozłów.
Szkodnik: mówiłam Ci, żebyś się leczył. Wyjeżdżamy!!
Ja: ..ale Rogacizna?
Szkodnik: WYJEŻDŻAMY !!!
No to wyjechaliśmy... kilometr ze cmentarzem Szkodnik krzyczy, że nie ma licznika. Jest jednak pewny, że na cmentarzu jeszcze był. Wiedziałem!!! To Demony, podziemna Rogacizna - porwały licznik. Wracamy! Jednak wpadniemy z wizytą do Dungeon'ów!!
SUPER !! Mam swoje sprawdzone sposoby na lokalną rogaciznę:
Ja: Licznik wstawaj, uciekamy nim wrócą.
Licznik: zostawcie mnie... odejdźcie, ja chcę tu umrzeć. Moja opowieść już skończona.
Ja:
Licznik, nie pierdziel głupot. Wstawaj nim nadejdą, Szkodnik zabezpiecz
flankę. Wal do wszystkiego co się rusza. Ja go stąd zabiorę.
Szkodnik: Ale... ale tutaj są inni zawodnicy.
Ja: Dopuszczalne straty. Pokryj ziemię ogniem jeśli trzeba.Musimy go stąd wyciągnąć.
Licznik: nieeee... zostawcie mnie, nie dam rady.
Ja: pakuj się na kierownicę i spadamy stąd. Hapaj nowe baterie bo coś zmizerniałeś.
Licznik: OOO jest moc!!! Poznaj moich dwóch kolegów: Pan Volt i Pan Amper. Oni są bez WAT !!! :D
Udało się. Nie straciliśmy towarzysza w tym upiornym miejscu...
Grubasy na cyplu
Ciśniemy. Póki jesteśmy w ruchu nawet nie jest bardzo zimno, ale jak się na chwilę zatrzymamy to zaraz nadgryza nas mróz. A jak czasem wiatr zawieje to robi się lodowato, ale nie jedziemy dalej. Dojeżdżamy do stawów i wbijamy na groblę.
Punkt na końcu cypla, głęboko wchodzącego w jezioro. Atakujemy i spotykamy tam... ROWEROWY WIELUŃ, strasznie sympatyczną ekipę. Razem uderzamy na koniec cypla po lampion, a Oni informują nas że będą na naszym Wiosennym CZARNYM KoRNO. Rewelacja !!!
Jeszcze tylko zdjęcie na punkcie, już mamy ruszać dalej, jak tu nagle nie zauważę jednego z ich roweru:
"Jakie Ty masz opony - co to za rozmiar". Odpowiedź to "3.0" aaaa no oszalałem. Patrzę na moje grubasy 2.4" - zawsze mi wszyscy mówią, że jeżdżę na bardzo grubych oponach, a Ci tu napierają na 3.0". Przy nich, moje wyglądają jak opony "spacerowe" na poobiednią przejażdżkę, a nie na eksplorację lasów, gór i mokradeł. Zakochałem się... zawstydzony swoim małym rozmiarem, z zazdrością łypię na gabaryty kolegi. Zawsze wiedziałem, że grube jest piękne..
Mosty są dla słabych
Docieramy do końca drogi...rzeka. Jesteśmy odcięci. Pasowałoby nam się przeprawić na drugą stronę, ale objazd do najbliższego mostu to kawał drogi. Trochę to ryzykowane, bo rzeka dość głęboka (nie tak aby nas zakryło, ale wystarczająco aby skąpać się po pas a jest -6 stopni i do bazy daleko), ale lecimy na dziko. Byle tylko nie wpaść, byle tylko nie wpaść... ale jakoś przedzieramy się z rowerami po zwalonym drzewie:
Pkt 92 czyli o tym jak się zgubić w lesie
No tutaj to się zgubimy. Najpierw ucieka nam gdzieś ścieżka i "przestrzelamy" skręt w lewo. Potem próbując skorygować błąd wpadamy na jakąś górkę z napisem "Ostoja zwierzyny" wchodzisz na własną odpowiedzialność, bo hodujemy tutaj kaczki krzyżówki (krzyżówki np z tygrysem). Staramy się ominąć to miejsce, ale kolejne korekty marszruty wprowadzają nas jeszcze głębiej w las. Nie ma tutaj połowy ścieżek, jakie są na mapie. Idziemy zatem na dziko, przez wiatrołomy i chaszcze. Robi się gęsto, ale brniemy dalej. Punkt to tzw. "granica kultur" czyli to typ punktów, które mnie zabijają. To może być w sumie wszystko. Np. wchodzę w zagajnik składający się z samych brzóz, a obok rosną świerki. No jest to jakaś granica kultur. Rozdzielamy się i ruszamy na poszukiwania. Po 15 minutach bezowocnego czesania lasu, staram się wrócić po własnych śladach i liczę na to, że Szkodnik także poradzi sobie z tym zadaniem, bo jak nie to zaraz będziemy szukać nie punktu, ale siebie nawzajem. Szkodnik nie dość, że sobie poradził, to jeszcze lampion znalazł... ale kosztowało nas to ponad 30 minut. Trochę rozbiło nam to plan, jaki mieliśmy i musimy wprowadzić znaczne korekty wybranego wariantu. Zdjęcie jest z innych punktów - o wiele ładniejszych miejsc :P
Mróz się czasem przydaje:
Joanna z wieży Odyńca czyli wszystko po kolei :)
Jest 16:20 - zostało 40 minut. Postanawiamy złapać jeszcze co najmniej jeden punkt, a jak się da to jeszcze 3. Jeden w rezerwacie "Góra Joanny", dwa pozostałe mamy po drodze do bazy. Atakujemy wzgórze i docieramy do ciekawej budowli. Wieża ma nawet swoją nazwę "Wieżą ODYNIEC". Bardzo ładne miejsce, świetnie że dali tutaj punkt. Nie mamy jednak zbyt wiele czasu aby tu zostać, szybkie zdjęcia i lecimy na bazę, bo robi się krucho z czasem (jak zawsze).
Odpalamy tryb "gaz do dechy" i ciśniemy do bazy. Po drodze udaje się - zgodnie z planem - zebrać jeszcze dwa punkty. Jeden z nich jest na wyspie w skansenie kolejki wąskotorowej. Tak to nie jest błąd, na wyspie :)
Wpadamy do bazy około 5 minut przed limitem, czyli z bardzo dużym zapasem. Zostajemy na after-party, gdzie siedzimy z wieloma różnymi zawodnikami i zespołami, rozmawiając o różnych rajdach, w tym odpowiadając na pytania dotyczące Wiosennego CZARNEGO KoRNO. Zapowiada się, że odwiedzi nas niezła ekipa, co nas niesamowicie cieszy. O wynikach nie piszę, bo główna klasyfikacja jest tylko OPEN, więc wszystkie 3 miejsca biorą najwięksi wymiatacze. Paweł to nawet nie zrozumiał, że impreza to roganing i nie da się zrobić wszystkich punktów, więc przyjechał z kompletem. Prawie 140 km w 9h, z czego bardzo dużo w terenie. Masakra :)
Chwilę po 21:00 wyruszamy z powrotem do domu. Tymczasem pogoda coraz łaskawsza dla rowerzystów, bo auto pokazuje już -14, ale to panikarz jest :)
Zgodnie z prośbą, acz dzisiaj tylko jeden się pojawił:
a) Piosenka "Highwayman" w wykonaniu: Loreena McKennitt.
Mało jest piosenek gdzie pada słowo Rapier, tutaj aż dwa razy. Niesamowita ballada :)
Licznik: OOO jest moc!!! Poznaj moich dwóch kolegów: Pan Volt i Pan Amper. Oni są bez WAT !!! :D
Udało się. Nie straciliśmy towarzysza w tym upiornym miejscu...
Grubasy na cyplu
Ciśniemy. Póki jesteśmy w ruchu nawet nie jest bardzo zimno, ale jak się na chwilę zatrzymamy to zaraz nadgryza nas mróz. A jak czasem wiatr zawieje to robi się lodowato, ale nie jedziemy dalej. Dojeżdżamy do stawów i wbijamy na groblę.
Punkt na końcu cypla, głęboko wchodzącego w jezioro. Atakujemy i spotykamy tam... ROWEROWY WIELUŃ, strasznie sympatyczną ekipę. Razem uderzamy na koniec cypla po lampion, a Oni informują nas że będą na naszym Wiosennym CZARNYM KoRNO. Rewelacja !!!
Jeszcze tylko zdjęcie na punkcie, już mamy ruszać dalej, jak tu nagle nie zauważę jednego z ich roweru:
"Jakie Ty masz opony - co to za rozmiar". Odpowiedź to "3.0" aaaa no oszalałem. Patrzę na moje grubasy 2.4" - zawsze mi wszyscy mówią, że jeżdżę na bardzo grubych oponach, a Ci tu napierają na 3.0". Przy nich, moje wyglądają jak opony "spacerowe" na poobiednią przejażdżkę, a nie na eksplorację lasów, gór i mokradeł. Zakochałem się... zawstydzony swoim małym rozmiarem, z zazdrością łypię na gabaryty kolegi. Zawsze wiedziałem, że grube jest piękne..
Mosty są dla słabych
Docieramy do końca drogi...rzeka. Jesteśmy odcięci. Pasowałoby nam się przeprawić na drugą stronę, ale objazd do najbliższego mostu to kawał drogi. Trochę to ryzykowane, bo rzeka dość głęboka (nie tak aby nas zakryło, ale wystarczająco aby skąpać się po pas a jest -6 stopni i do bazy daleko), ale lecimy na dziko. Byle tylko nie wpaść, byle tylko nie wpaść... ale jakoś przedzieramy się z rowerami po zwalonym drzewie:
Pkt 92 czyli o tym jak się zgubić w lesie
No tutaj to się zgubimy. Najpierw ucieka nam gdzieś ścieżka i "przestrzelamy" skręt w lewo. Potem próbując skorygować błąd wpadamy na jakąś górkę z napisem "Ostoja zwierzyny" wchodzisz na własną odpowiedzialność, bo hodujemy tutaj kaczki krzyżówki (krzyżówki np z tygrysem). Staramy się ominąć to miejsce, ale kolejne korekty marszruty wprowadzają nas jeszcze głębiej w las. Nie ma tutaj połowy ścieżek, jakie są na mapie. Idziemy zatem na dziko, przez wiatrołomy i chaszcze. Robi się gęsto, ale brniemy dalej. Punkt to tzw. "granica kultur" czyli to typ punktów, które mnie zabijają. To może być w sumie wszystko. Np. wchodzę w zagajnik składający się z samych brzóz, a obok rosną świerki. No jest to jakaś granica kultur. Rozdzielamy się i ruszamy na poszukiwania. Po 15 minutach bezowocnego czesania lasu, staram się wrócić po własnych śladach i liczę na to, że Szkodnik także poradzi sobie z tym zadaniem, bo jak nie to zaraz będziemy szukać nie punktu, ale siebie nawzajem. Szkodnik nie dość, że sobie poradził, to jeszcze lampion znalazł... ale kosztowało nas to ponad 30 minut. Trochę rozbiło nam to plan, jaki mieliśmy i musimy wprowadzić znaczne korekty wybranego wariantu. Zdjęcie jest z innych punktów - o wiele ładniejszych miejsc :P
Mróz się czasem przydaje:
Joanna z wieży Odyńca czyli wszystko po kolei :)
Jest 16:20 - zostało 40 minut. Postanawiamy złapać jeszcze co najmniej jeden punkt, a jak się da to jeszcze 3. Jeden w rezerwacie "Góra Joanny", dwa pozostałe mamy po drodze do bazy. Atakujemy wzgórze i docieramy do ciekawej budowli. Wieża ma nawet swoją nazwę "Wieżą ODYNIEC". Bardzo ładne miejsce, świetnie że dali tutaj punkt. Nie mamy jednak zbyt wiele czasu aby tu zostać, szybkie zdjęcia i lecimy na bazę, bo robi się krucho z czasem (jak zawsze).
Odpalamy tryb "gaz do dechy" i ciśniemy do bazy. Po drodze udaje się - zgodnie z planem - zebrać jeszcze dwa punkty. Jeden z nich jest na wyspie w skansenie kolejki wąskotorowej. Tak to nie jest błąd, na wyspie :)
Wpadamy do bazy około 5 minut przed limitem, czyli z bardzo dużym zapasem. Zostajemy na after-party, gdzie siedzimy z wieloma różnymi zawodnikami i zespołami, rozmawiając o różnych rajdach, w tym odpowiadając na pytania dotyczące Wiosennego CZARNEGO KoRNO. Zapowiada się, że odwiedzi nas niezła ekipa, co nas niesamowicie cieszy. O wynikach nie piszę, bo główna klasyfikacja jest tylko OPEN, więc wszystkie 3 miejsca biorą najwięksi wymiatacze. Paweł to nawet nie zrozumiał, że impreza to roganing i nie da się zrobić wszystkich punktów, więc przyjechał z kompletem. Prawie 140 km w 9h, z czego bardzo dużo w terenie. Masakra :)
Chwilę po 21:00 wyruszamy z powrotem do domu. Tymczasem pogoda coraz łaskawsza dla rowerzystów, bo auto pokazuje już -14, ale to panikarz jest :)
Zgodnie z prośbą, acz dzisiaj tylko jeden się pojawił:
a) Piosenka "Highwayman" w wykonaniu: Loreena McKennitt.
Mało jest piosenek gdzie pada słowo Rapier, tutaj aż dwa razy. Niesamowita ballada :)
Kategoria Rajd, SFA
komentarze
Virus | 11:24 poniedziałek, 5 marca 2018 | linkuj
Czarnooch to zapraszam 19.05 na wiosenną edycję Rajdu Liczyrzepy - piękne widoki gwarantowane ;)
czarnooch | 22:58 wtorek, 27 lutego 2018 | linkuj
Żałuję, że nie byłem :( Teraz moje zdrowie fizyczne w pełnej gotowości szykuje się na następny wyjazd. Zdrowie psychiczne jak zwykle bez zmian - nie spełnia norm unijnych ;)
Komentuj
