A co do samych Pacanów, to niedawno większość z Nich jechała rajd Wisła 1200 km, czyli od Baraniej Góry (źródła Wisły), aż po jej ujście (Wisły, nie Baraniej Góry, Baranie Łby!). Abstrahując, że przejechali to całe w limicie, a niektórzy to nawet w czasie po prostu niemożliwym, to miałem w robocie fajną akcję. Ktoś wkleił w maila "grupy rowerowej" informację, że właśnie trwa taki rajd i komentarz postaci "patrzcie jaki dystans, jakie wyzwanie, to muszą być komandosi, herosi, terminatory lub olimpijczycy". Nie, to był Jarek, Zbigniew, Grzesiek, Daniel - bez kitu, znamy około 3/4 uczestników. Znamy bo razem z Nimi gonimy za lampionami po lasach... lub jak dzisiaj, po polach spalonych słońcem...


Dzieci kukurydzy...
Pamiętacie ten horror? Część trzecia miała podtytuł "Miejscowy żniwiarz", a część piąta "Pola grozy". W sumie to nie wiem, co pasuje do nas dziś bardziej, bo horror to przeżyliśmy na pewno. Naszym planem było przejechać polną ścieżką około 2 km - objazd pola kosztowałby nas bardzo dużo czasu, bo nie-polem naprawdę sporo kilometrów trzeba by nadrobić. Ruszamy zatem ścieżką, która wyłożona jest betonowymi płytami. Trochę baliśmy się, że ścieżka może być nieprzejezdna, a tutaj klasa - płyty. Chwilę później jednak płyty się kończą, acz ścieżka biegnie dalej... tylko po to aby zniknąć w polach. Teraz idziemy na dziko, przez cały świętokrzyski przegląd upraw: tytoń, ziemniaki, cebula(!), różne zboża i nagle pach kukurydza. Jak przez wszystkie poprzednie uprawy prowadziła - wątpliwej jakości, ale jednak - ścieżka, to przez kukurydzę nie ma nic. Zarosło wszystko. Przedrzeć się przez to z rowerem, to jest tragedia. Tracimy tam w cholerę czasu walcząc, aby się wyrwać z tej kukurydzianej pułapki. Rower utyka przy każdym kroku, niesamowicie trudno jest go wyrwać z pędów, które łapią się właściwie wszystkich wystających elementów - wykańcza nas to. Gdy w końcu dotrzemy do drogi, jesteśmy tak styrani, że ciężko nam złapać oddech. Do tego spoceni, ubrudzeni zbożem, pyłem, kukurydzą... mam ochotę zerwać z siebie skórę i drapać ją piłą, tak wszystko swędzi. Sami popatrzcie jak to wyglądało:

Na mecie witamy się z tymi, którzy od dawna już w bazie. Dostajemy pamiątkowe medale za uczestnictwo, a ja - pierwsze co z nim robię - to upuszczam. Rozpada się on na tysiąc kawałków... roztrzaskał jak nasze marzenia o rzeczywistość :)
Zacieram wszystkie możliwe ślady, aby mój ortopeda się nie dowiedział, że tu byłem... a tak serio, to nie zauważyłem, że położyłem go na plecaku. Potem plecak zarzuciłem na plecy, resztę sobie dopowiedzcie.
Co ciekawe, tak bardzo nie pamiętałem że medal leży na plecaku, że jak coś walnęło na ziemię, to się zastanawiałem co to mogło być. Wyszła śmieszna sytuacja, bo jedna z Zawodniczek zaczęła zbierać kawałki medalu z ziemi... myślę: kurcze, zahaczyłem ją plecakiem? Wytrąciłem jej medal z ręki? Głupio by było... zbieram się by powiedzieć przepraszam, a ta wręcza mi kawałki medalu i mówi, że szkoda trochę, że nie będę miał pamiątki bo to mój. No jaja...
Niemniej czekają nas większe jaja, bo właśnie ogłaszają, że ... BASIA WYGRAŁA JATKĘ w kategorii kobiet. Co???
O co chodzi... przecież było trochę zawodniczek i to naprawdę dobrych. Co się dzisiaj stało to ja nie wiem... czy wykończył ludzi upał, czy coś innego. Naprawdę nie wiem. Cieszyć się cieszymy - to jasne, ale traktujemy ten wynik jako naprawdę przypadek. Więcej szczęścia niż rozumu - ten rozdział miał mieć nawet tytuł "Wynik KALEKI od ideału", ale los chciał inaczej :)

CYTATY:
1. Mortal Kombat (film) Rayden do Liu Kanga, o wyzwaniu na pojedynek Shang Tsunga