Niektóre drogi to leśne autostrady i wtedy lecimy ile fabryka dała, ale odcinki zapiaszczone skutecznie nas spowalniają. Sami porównajcie:




Na otwartych przestrzeniach, gdy na takim piaseczku oprze się słoneczko, to idzie umrzeć z gorąca. Niemniej kiedy cień lasu daje nam schronienie, to w zagęszczeniu punkty wchodzą co 15-20 minut. Wody z plecaka ubywa w niepokojąco szybkim tempie, mimo że nasze wielkie plecaki to kilka litrów zapasów (tylko ja, wraz z bidonem przy ramie miałem ze sobą od startu: 4,5 litra - a trzeba by jeszcze doliczyć zapas w plecaku Basi). Dzięki temu nie dotknie nas kryzys i nie będziemy musieli zjeżdżać z trasy do jakieś miejscowości. Owszem skończymy u wodopoju (sklep) celem uzupełnienia strat, ale będzie to popołudniem i po drodze.
W niektórych miejscach trasy przedzieramy się również przez różne kanały i rzeczki. Niektóre trzeba przechodzić na dziko, ale inne mają dla nas komfortowe mostki zrobione z drabiny :




Północne rubieże mapy
Trzymamy się planu. Zebraliśmy sporo "mniejszych" punktów w - szeroko rozumianych - okolicach bazy i teraz wyruszamy na północ, po nasze najdroższe punkty.  Przed nami 80-tki i nawet 90-tka, gdzieś na końcu mapy. Piach nie odpuszcza i niektóre drogi to makabra. Są jednak i piękne trakty, po których lecimy nawet koło 30km/h. Mijamy się parę razy z ekipą z OrientAkcji, potem wpadamy na Grześka Liszkę, któremu pokazujemy, że nasze rowery nadal zdobią numery startowe z Liszkora. Powiedzieliśmy Mu, że tak nam się podobał rajd, że chcemy wozić te numery jako piękne wspomnienie... przecież nie powiemy Mu, że nie chciało nam się ich ściągać :)
Mijamy kilku piechurów - to naprawdę kawał drogi od bazy, więc jesteśmy pod wrażeniem, że zapuścili się aż tutaj. Jednak najdłuższa trasa piesza ma 24 godziny limitu, więc mogą sobie na to pozwolić. Tutaj chciałbym zapytać czemu nasza trasa nie ma 24 godzin limitu? Albo chociaż 16-stu... Ech, no szkoda.
Docieramy w piękne zakole rzeki, ale aby się do niego dostać musimy porzucić nasze rowery w gęstwinie i cisnąć na azymut przez nieliche krzory i wiatrołomy. Jest gęsto i podmokło, ale docieramy w miejsce, które naprawdę robi na nas wrażenie. No ten punkt był warty swoich 80 punktów przeliczeniowych:




"RZEŹNIK DRZEW" czyli pogoń w ramach operacji "Pustynna burza" (*)
Mamy złapane północne 80-tki. Ciśniemy bardzo długim przelotem w kierunku 90-tki. Nagle piach... znowu mnóstwo piachu. Roman, z którym przez chwilę jechaliśmy, chyba nie zauważył zmiany nawierzchni bo znika gdzieś na horyzoncie. Gna jakby nic się nie zmieniło. Walczymy z piachem, idzie nam ciężko, a tu nagle ryk piły spalinowej i silnika. Odwracamy się, a za nami napiera Rzeźnik Drzew. Zauważył nas i zaczął nas ścigać. Przyspieszamy, kręcimy ile sił w nogach... czy zdołamy Mu uciec. Co chwilę rzucamy okiem przez ramię. Traktor miażdży piach swoimi grubymi koła... za kierownicą Rzeźnik Drzew. Piła łańcuchowa w jego ręku. Na twarzy maska z ludzkiej skóry. On istnieje i nas znalazł! Walczymy już nie o punkty, ale życie. Nie pozwolimy Mu się dorwać. Nasze koła ślizgają się na piasku, ale nie poddajemy się. Przecież jak nas dojdzie... jak nas dogoni...
...to będziemy jechać cały czas w potężnej chmurze piachu. Jazda za traktorem po piaszczystych drogach, to będzie droga do Pylicy Murowanej (taka miejscowość :P). Będzie jak pod El Alamein w 1942, będzie jak zadyma w Zatoce w ramach operacji "Pustynna Burza". Robimy zatem wszystko aby utrzymać się przed jadącym traktorem. Udaje nam się to i w okolice 90-tki docieramy w takim tempie, że udaje nam się dogonić Romana :)
Sama 90-tka to istny gąszcz. Tutaj zdjęcie: w drodze na


Czasami najlepsze wyjście to... wyjście na piwo.
Chwilę po nas na 90-tce melduje się Grzesiek Liszka, którego następnym celem jest... sklep. Upał dał się we znaki wszystkim. Grzesiek obiera kierunek na miejsce, gdzie dadzą Mu zimne piwo. My mamy jeszcze trochę zapasów (niecałe 1,5 litra), ale także z chęcią uzupełnimy braki. 1,5 litra w plecaku to na moim wskaźniku "obszar alarmowy", jeśli mamy jeszcze kilka godzin napierać. Jeszcze nie krytyczny, ale uzupełnienie zapasów korzystnie wpłynie na morale :)
Ciśniemy zatem za Nim. I tak sklep, który zaznaczony jest na mapie, jest nam po drodze. Po długim asfaltowym przelocie, oczywiście pod naprawdę mocny wiatr, meldujemy się wraz z Grześkiem u wodopoju. Siadamy chwilę na asfalcie i debatujemy nad wariantami.
Grzesiek, szczęśliwy bo dostał po co przyjechał, pyta o nasze plany. My chcemy łapać kolejne 70-tki i 60-tki na obrzeżach mapy, kierując się na południe. Niemniej już po chwili rozmowy przyznajemy Mu rację, że jego wariant może być lepszy. Mówi nam, że zupełnie niepotrzebnie pojechał na północ, bo gdyby zaatakował wschodnie zagęszczenie "mniejszych" punktów to w tym samym czasie, zdobyłby więcej punktów przeliczeniowych. Weryfikujemy zatem nasz plan. Odpuszczamy 70-tki, które są dość daleko od nas i zaatakujemy 40-tki i 50-tki w lasach na południe od bazy. Jest 14:45, zostało nam 3 godziny 15 minut. Rzeczywiście oddalanie się od bazy zaowocuje złapaniem dwóch, może 3 punktów i morderczym finiszem. Południowe zagęszczenie "tańszych" punktów jest warte o wiele więcej niż 2 lub nawet 3 razy 70. Z tak zmienionym wariantem żegnamy się i ruszamy, bo czas nagli. Nie wiemy czy nasza decyzja jest dobra, ale coś trzeba było wybrać. Argumenty naszego rozmówcy nas przekonały, teraz skonfrontujemy nasz wybór z rzeczywistością. 
Tymczasem kolejne zdjęcia z trasy: 



"Noc była piękna jak sen, a Śmierć...Śmierć była jeszcze piękniejsza"
Zaczynamy realizować nasz nowy plan. Oczywiście nie obędzie się bez problemów, bo sprzęt zgłasza, że "chciałbym serwis". Pytam zatem: "kiedy?", a rower na to: "no teraz".
No kurde wymyśliłeś!! Dobrze, że były to tylko drobne przeprawy z przerzutką, które udało się ogarnąć w 10-15 minut. Zawsze to jednak starta kilku minut, a czasu nie zostało nam już wiele. Mimo przeszkód, lecimy jednak jak od linijki, punkt za punktem wpada w naszą kartę. Nie są drogie bo to 30-tki, 40-tki, jakaś 50-tka, ale wpadają co 15-20 minut. Chyba było to dobra decyzja. Co więcej, nawigacja idzie nam dzisiaj bezbłędnie i mamy nadzieję, że tak zostanie już do końca. Czas ucieka, ale punktów na karcie przybywa w bardzo szybkim tempie: mrowisko, okop, szczyt wydmy, dąb itp.

Przedostatni punkt to "Kapliczka Stachury". Tabliczka na drzewie ma niemal romantyczny klimat (romantyczny w znaczeniu Mickiewicza). To ciekawe, że tak przedstawiona historia wydaje się niemal uspokajająca. Ciekawe czy ktokolwiek wie, czy naprawdę to tak to wyglądało? Czy ten człowiek rzeczywiście siadł po drzewem i odszedł we śnie, czy też może dostał np. zawału i konał w tym miejscu przez 6 godzin albo i dłużej, nim go ktoś znalazł. To niesamowite, jak mimo wszystkich naszych osiągnięć jako ludzkość, staramy się oswoić śmierć. Takie miejsce skłaniają do refleksji.  Jak przypomnę sobie dziesiątki wspomnień wojennych jakie czytałem, to zawsze przewija się podobny motyw... ogień, wybuchy, pociski rozrywają ludzi na strzępy, ale rodzina zawsze zapyta "czy nie cierpiał przed śmiercią". Wolą usłyszeć, że ktoś odszedł nagle, ale w spokoju, niż dowiedzieć się prawdy, np. że zginął zmiażdżony gąsienicami czołgu. Zatapia się statki o wyporności XXX, a nie morduje marynarzy. Zestrzeliwuje się samoloty, a nie zabija pilotów. Niszczy dywizje i bataliony, a nie zabija ludzi w mundurach. Tak jest łatwiej - warto przeczytać tą niesamowitą książkę (analiza psychologiczna i socjologiczna).
Jesteśmy najpotężniejszą rasą na ziemi, zdolną niemal nawet do zniszczenia własnej planety, ale śmierć przeraża nas nie mniej, a może nawet bardziej niż wszystkie inne stworzenia tu mieszkające. Tak więc napis na tabliczce jest niemal błogi...



Mieleckie bagna mają... KOLCE
Ostatni punkt dzisiaj. Wisienka na torcie bo to 80-tka. Według na mapie jest ona na środku bagien. Wiecie jak kochamy bagna, moczary i mokradła. Tzn. ja kocham, Basia trochę jednak mniej :)
Zostało 35 minut, dajemy sobie góra 10 min na odnalezienie tego punktu. Trzeba przecież jeszcze do bazy dojechać, a to ponad 4 km.
Wchodzimy zatem w obszar podpisany na mapie jako podmokły, ale wszystko suche tutaj. No halo, gdzie są moje bagna... nie ma, oszukali mnie.
Nagle coś mnie HARAT po ręce i patrzę, że krwawię... odwracam się i HARAT, HARAT, HARAT. Auaaa...w co myśmy znowu wleźli? Tu wszystko ma kolce!! Wszystko się nas czepia. Masakra. Próbujemy przejść niepoharatani, ale słabo to idzie. Mijam jakieś różę, to wchodzę w ostrężyny, wymijam ostrężyny to wpadam w tarninę. Ej no co jest? Miało być tu mokro?
Będzie mokro jak utoczymy Ci krew z żył - odpowiada mi dorodny kolczasty przyjaciel.
Ja już jestem mokra, mogąc Cię kolcami haratać - odpowiada mi jego koleżanka.
No jest w tym jakaś logika... nie odzywam się już zatem, przedzieram się przez kolce w ciszy, jeszcze tylko przejście przez zbutwiałe drzewo przez rzekę... pewnie sporo osób dzisiaj tędy przeszło, więc czemu miałoby się załamać właśnie pode mną.
A słyszałeś coś o wytrzymałości zmęczeniowej i cyklach obciążenia? - pyta mnie zbutwiałe drzewo.
Jesteśmy na granicy cyklu, tak? - pytam
ychy ychy - chichocze.
Acha...
No, ale punkt zdobyty. Lecimy na bazę. Trzeba przycisnąć, ale nawet bez większego stresu wychodzi nam finisz. Wpadamy na metę na 4 minuty przed 18:00.

"I wszystko to jak krew w piach" (*)
Krew bo kolczaści nie zawiedli, a piach bo było go dziś pod dostatkiem. Poharatani i zmęczeni, ale szczęśliwi. Udało się przejechać cały rajd bez większego błędu nawigacyjnego. Nie mówię tutaj o wycofaniu się z jakieś ścieżki i starcie 2-3 minut, ale o takich wtopach co kosztują po pół godziny i dłużej, a które lubią nam się przytrafiać.
Tym razem poszło bezbłędnie z czego jesteśmy dumni, ale... co z tego, skoro klasyfikacja jest tylko OPEN :)
Z naszym wynikiem Basia miała by pierwsze miejsce w kategorii kobiet, ale takiej kategorii nie ma. Oj byłoby przykro, gdyby były to Mistrzostwa Polski w Roganingu, prawda? Dobrze, że nie są... a czekaj, wróć :)
No szkoda straszna, bo wynik byłby dziś niesamowity. Patrząc po innych Zawodniczkach, które wywalczyły 2-gie i 3-cie miejsce, to też Im przykro trochę, że nie ma odrębnej kategorii. Finalnie mamy 6-ste miejsce w OPEN, przed wieloma Zawodnikami, którzy regularnie z nami wygrywają, tak więc jesteśmy mega zadowoleni ze startu... tylko szkoda, że Mistrzynią Polski w Roganingu został Roman. Mistrzem zresztą też !!!
No ale co by nie mówić, Mistrzem to jest naprawdę. Mistrzynią to nie wiem, nie sprawdzałem :D :D :D
Wracamy do domu bardziej niż zadowoleni bo udało się zwiedzić kolejne nieznane nam tereny, acz z lekkim uczuciem niedosytu. Czemu nasz najlepszy start ever musiał wypaść podczas imprezy bez odrębnej klasyfikacji. Taki trochę cichot losu i ironia.
Pewnie jak będzie odrębna klasyfikacja to wtedy położymy rajd pokazowo, jak to czasem mamy w zwyczaju :)