No i dotarliśmy do końca Pucharu 3 Broni 2024. Eh, ale to minęło! Masakra jak ten czas leci - przecież jeszcze przed chwilą zawodnicy przygotowywali się do pierwszych zawodów sezonu! A teraz? Jesteśmy już po wszystkich zmaganiach i rozstrzygnięciach. Ha, powiem więcej: zaczynają się przygotowania do Ligii B na wiosnę 2025 roku. Można zatem powiedzieć, że nie zwalniamy tempa! Zostańmy jednak jeszcze na chwilę, na pewnej hali sportowej w Siemanowicach Śląskich, bo to właśnie tam odbyły się najważniejsze zawody sezonu 2024 czyli MISTRZOSTWA. Jak zawsze zapodam Wam ze dwa słowa o samych zawodach jako takich oraz pewną "lekcję" szermierki. To już pewna tradycja na tym blogu :)   

Kiedy będzie łatwo? Już było !!!
Dokładnie tak! Kiedyś dostawało się medale za każdą z konkurencji osobno, więc jak mieliście trochę szczęścia to dało się przywieźć z takich Mistrzostwa 4 medale (w Szpadzie, Szabli, Rapierze plus jeden za wynik w Trójboju Klasycznym). Od jakiegoś czasu nie ma już takiej opcji. Teraz liczy się tylko wynik w Trójboju czyli suma waszych wyników we wszystkich z wyżej wymieniony konkurencji. To oznacza, że aby przywieźć medal z Mistrzostwa to trzeba uzyskać dobre wyniki we wszystkich broniach. Co ciekawe, czasem wystarczy mieć na przykład trzy razy czwarte miejsce, aby wskoczyć na podium w Trójboju, ale dzieje się to dość rzadko... częściej, aby zdobyć medal medal, to musicie mieć jednak sumę "trzech podium". 
Podniosło to trudność niebotycznie, no ale jesteśmy przecież w Lidze A - profesjonalnej, więc nie oczekujcie taryfy ulgowej. Bilety ulgowe przysługują tylko młodszym (stażem), znajdziecie to w zasadzie w każdym regulaminie :)
Co więcej, pamiętajcie że u nas, samo dostanie się do finału, wcale nie oznacza od razu jakiegoś medalu. Zawsze można dostać wynik postaci: cztery czwarte miejsca. Stanie się tak, gdy postanowicie zakończyć wszystkie swoje walki trafieniami obopólnymi. Ach, jak ja wtedy lubię bawić się tymi nieprzyznanymi, nierozdanymi medalami. Topię je sobie na kuchence, podgrzewając posiłek nocą gdzieś w lesie na jakieś ultra wyrypie... ach jak wtedy pięknie płyną... niczym łzy zawodników, którzy musieli obejść się smakiem. Piękne uczucie :D
Pamiętacie moją dywizję... eee... dewizę sędziowską? "Zawsze przychylę się na waszą niekorzyść" :P
ZAWSZE. Tak więc moi Drodzy, jeśli pytacie kiedy będzie łatwiej, to mówię, że już było, a teraz proszę zabrać się za trening i przygotowania do kolejnego sezonu zawodów :P  

No dobrze... zawsze piszę Wam coś o walce i szermierce jako takiej, więc nie może być inaczej i tym razem.
Ostatnio, przy okazji relacji z Pucharu Wieliczki, poruszaliśmy temat jak odmiennie wygląda walka bronią białą, od tego co widzimy w filmach czy grach. Skończyliśmy konkluzją, że więcej nie zawsze znaczy lepiej. Kto nie widział lub nadal nie wie o co chodzi, tego odsyłam do wpisu z tamtych zawodów.
Może zostańmy zatem w okolicy tego tematu, zwłaszcza że na koniec tej relacji mam dla Was "historię jednej akcji", w której obserwowaliśmy dość widowiskowy, ale i skuteczny unik - a tak naprawdę asekurację upadku połączoną z wycofaniem się/unikiem. No właśnie, upadek... to się zdarza. Wchodzimy w zwarcia, walczymy na pełnej... prędkości i nieraz się zdarzy, że albo po zderzeniu, albo po błędzie pracy nóg lub na skutek przypadku (np. poślizgnięcie) wasz przeciwnik kończy na deskach. Co teraz? Rzucić się i dobić? Zrobić z nim filmową jatkę i zrobić "dosiad" na następnie siłować się dociskając broń do jego gardła?
Mogę powiedzieć, że hmmm... "i TAK, i NIE", czyli dam Wam moją ulubioną odpowiedź (prawie tak ulubioną, jak odpowiedź po szóstej :P). Wszystko zależy jednak od sytuacji i jeśli przewracacie się w zwarciu razem z przeciwnikiem, to jeszcze większy skrót odległości i dosiad plus kontrola jego ręki uzbrojonej, to może być najlepsze co możecie zrobić! Rozważmy jednak sytuację trochę inną, częstszą ---> wasz przeciwnik, z jakiegoś powodu - np. uznał to zajebisty pomysł - przewraca się, a Was dzieli od Niego kilka metrów. Widziałem już nieraz, jak zawodnik stojący startuje wtedy do ataku, chcąc wykorzystać zaistniałą sytuację i nierzadko kończy się tym, iż nabija się na broń zawodnika leżącego. I aż widać to zdziwienie zza maski. Dlaczego tak się dzieje?
Otóż z kilku powodów:
- po pierwsze: przewracający się przeciwnik zwykle traci... równowagę hahaha... niezły suchar, nie?
No dobra, ale tak na serio:
- po pierwsze: przewracający się przeciwnik zwykle działa instynktownie bo sytuacja jest także dla niego zaskoczeniem. Zwykle nie planujecie upadku... no chyba że chcecie wyłudzić ubezpieczenie, ale w normalniej sytuacji próbujecie raczej uniknąć upadku. Natomiast działania intuicyjne będą zwykle instynktownym natarciem, a zatem jeśli próbujesz "dojechać" przewracającego się przeciwnika to oczekuj, że pojawi się z jego strony takowe. Bardzo często o tym zapominamy!
- po drugie: przewracający nie za bardzo ma się jak bronić. Jeśli wiecie jak działa mechanika zasłon, to będziecie świadomi że zasłona w trakcie upadku raczej nie będzie skuteczna... a więc przeciwnatarcie/natarcie będzie BARDZO racjonalnym działaniem! Ma ono na celu powstrzymać atakującego przeciwnika, zapobiec temu atakowi... w myśl zasady: skoro nie mam się jak obronić, to muszę powstrzymać ten atak, wystawiam zatem broń - przecież nikt się na nią głupio nie rzuci, prawda? PRAWDA...?
- po trzecie: natarcie to będzie lecieć po "dziwnej", nietypowej trajektorii. Nie będzie to natarcie pchnięciem prostym na bark, które parowaliście tysiące razy (albo nie... jeśli nie umiecie zasłon...), ale będzie to natarcie gdzieś od dołu, często ukośne/diagonalne, a może nawet jakiś tzw. "hakiem"... ogólnie, natarcie wyjdzie ku górze z poziomu parteru, a to nie jest typ natarcia, przed którym broniliście się setki razy. Często może być ono nawet PONIŻEJ waszej granicy postrzegania akcji, a to już jest problem, bo bronimy się tylko przed tym co widzimy. 
Dlatego też, taka sytuacja często kończy się trafieniem obopólnym i dużym zdziwieniem strony atakującej, bo przecież miało się taaaaką przewagę!
Co zatem zrobić? Powiem szczerze: jeśli nie jesteście jeszcze bardzo doświadczonym szermierzem, to najlepiej będzie pozwolić przeciwnikowi wstać. Wiem, wiem... chciałoby się wtedy... wiem, ale to trzeba umieć! Jak nie umiesz, to nie ryzykuj - to są zawody !!!
Co bardziej doświadczeni zawodnicy mogą próbować trafić WSTAJĄCEGO przeciwnika... wstającego, nie leżącego! I to może fajnie zadziałać, bo proces wstawania jest bardzo skomplikowany ruchowo, Bardziej niż mogłoby to się nam wydawać, a dołożenie do niego skutecznej obrony bronią jest BAAAARDZO trudne. Nadal jednak - właśnie dlatego że jest to proces trudny - trzeba liczyć się z tym, że "pójdzie tam" przypadkowe, instynktowne natarcie (takie machnięcie bronią w waszą stronę) zamiast obrony. Niemniej jest to moment o wiele bardziej bezpieczny niż wbiegnięcie w przewracającego się zawodnika.
Inną taktyką jest próba trafienia części ciała, która jest DALEKO od broni przeciwnika (np. noga). Tak aby dać sobie czas na reakcję, gdyby jednak jakiś "random" w waszą stronę poleciał. Pamiętacie, że z chwilą zadawania trafienia jesteście także najbardziej bezbronni. Wasza broń trafia i nie da się wtedy wziąć nią zasłony... będzie to możliwe ułamek sekundy później... ale u nas.... ułamki sekund to jest wieczność.    
Uważajcie zatem na upadających, nie wiadomo co potrącą, zahaczą, nabiją :P :P :P 
Nie każdy sytuacja, która wygląda jakby dawała Wam przewagę, tą przewagę rzeczywiście daje.

To tyle na dzisiaj. Do zobaczenia gdzieś na planszy! 
A na koniec: spora galeria z Mistrzostw. Enjoy!  

Ruszamy na sporą pętlę z Sopotni: Pilsko (1557m), Rysianka (1322m) oraz Romanka (1366). Tym razem towarzyszą nam Iga i Paweł, czyli moja kuzynka z mężem. Dobrze znowu wrócić w Beskid Żywiecki i w końcu zrobić tą pętlę, bo jakoś tak zawsze dwójkami nam wpadały te szczyty: albo bez Pilska albo bez Romanki. A zawsze byliśmy fanami obfitych pakietów sportowych, więc nie wzgardzimy trójeczką :D
Na górze już początki zimy, ale to jeszcze nie czas na wyjście w góry "w szpilkach". Kijki na razie wystarczą.
Zaliczymy dziś także wszystkie kolory szlaków: od szlaku w kolorze szkarłatu po szlak w kolorze nadziei. Będzie także lazur, czerń i złoto.
Leci galeria:

Wyprawa w dawno niewidziane PIENINY. W planie Durbaszka, zjazd na Słowację i atak na nasz ukochany Veterny Vrch (1111m), czyli jedziemy odwiedzić Miśka z flagą.
A później łapiemy nieznany nam wcześniej szlak, który wyprowadzi nas górami do Czerwonego Klasztoru. Powrót do auta po zmroku już klasykiem pienińskim czyli Przełomem Dunajca.
Plan max był bardziej ambitny aby wrócić ze Szczawnicy do Jaworek przez Radziejową i Wielki Rogacz... ale nie dało rady, nie jak dzień się kończy o 16:00. Szkoda, no ale wrócimy tu w lecie! I tak pękło nam dzisiaj 1600m przewyższenia.
A o 8:00 rano w Jaworkach (parking) było -7.... to już nie jest jesień! Gryzło po ryju naprawdę mocno :P

O 12:00 musimy być w Wieliczce, bo wtedy zaczyna się wtedy Puchar Wieliczki 2024, czyli nasze trzecie w tym roku zawody szermiercze Ligi A (Trójbój klasyczny, Puchar 3 Broni - nasze wzajemne obijanie sobie masek ma wiele...hmmm... twarzy?). Odkąd bardziej skupiamy się na organizacji oraz sędziowaniu (ej, bez głupich komentarzy bo nasz pierwszy start jako zawodnicy to był rok 2003 więc swoje się już nawalczyliśmy... ) to zwykle robimy tak, że w soboty - gdy trwają eliminacje - uderzamy gdzieś w teren, a w niedzielę skupiamy się na dobrym poprowadzeniu finałów. Jednakże, Wieliczka to przecież niemal Kraków czyli zawody mamy praktycznie "u siebie" i fajnie byłoby być na całości.
Z drugiej strony w górach będzie można podeptać chmury bo jest inwersja... a w takich chwilach Beskid Wyspowy pokazuje dlaczego nazywa się "wyspowym"...
No nic, trudne sytuacje wymagają rozwiązań niestandardowych ---> budzik na 4:00 rano. "Dzida" na Przełęcz Rydza Śmigłego i "zielonym" na Mogielicę.
Śniadanie zjemy na wieży :D
Przed 11:00 z powrotem w aucie i "dzida" na Wieliczkę.
Innymi słowy cytując klasyka (kto pamięta z jakiego to było filmu? Ha, kto go widział, film z roku 1991 - TUTAJ)
"- Musisz wybrać, góra albo ja..."
- Będą miał Was obie!" (czyli bierzemy z życia ile się tylko da, a potem negocjujemy jeszcze trochę :P)

Do San Escobar mieliśmy się wybrać już dawno, ale długo czekaliśmy na wizę :D
Wpadła nam ona idealnie pod kątem terminu, bo w kraju nad Wisłą temperatury stają się coraz niższe, więc pora uciekać w egzotyczne kraje. Chociaż wiecie, to nie są sprawy o których mówi się publicznie i nie mogę Wam wszystkiego powiedzieć. Zostańmy zatem przy wersji z wizą, a protokół dyplomatyczny zostawcie już pod naszą opieką. Co Wam będę mówił, że pełnię tam rolę attache wojskowego i odbyłem spotkanie z san-escobarskimi dyplomatami, w tym z chargé d’affaires, konsulem oraz ambasadorem :D 
Przy okazji wizyty zostaliśmy oprowadzeni po stolicy Santo-Subito, popływaliśmy w jeziorze De Naturato, zdobyliśmy szczyt Pica Chu, odwiedziliśmy Park Narodowy Vina Tusca , a po kolacji zatrzymaliśmy na dłużej w La Trynie :D 
Największą atrakcją było jednak mecz na stadionie Carne Gole oraz inspekcja rezerw złota zgromadzonych w Banku Narodowym w San Tander :D 
To jest niesamowite. Zakochałem się w tej miejscówce. Genialny pomysł ktoś miał aby zrobić taką miejscówkę - TUTAJ.  
Po wizycie w San Escobar udaliśmy w pobliskie kniej i lasy, no i pękło 85 km. Nieźle jak na listopadową przejażdżkę gdy na pytanie "która godzina", możecie bezkarnie odpowiedzieć "16-sta w nocy...". Inna sprawa, że w San Escobar miało być ciepło, a na początku dnia było -3 stopnie (w takcie dojazdu) i -1 na początku wycieczki. 
Chwilę po opuszczeniu egzotycznego kraju przedzieraliśmy się - no a jak mogło być inaczej - przez dziką roślinność :P
No i co w niej znaleźliśmy? Grób, tych którzy nie dali rady się przedrzeć... nie wierzycie? Zobaczcie zdjęcia poniżej.
Potem na listę miejsc odwiedzonych wpadł zabytkowy ohel cadyków, a chwile potem odwiedziliśmy przejechany w całości tego rocznego lata SZLAK PIEKIELNY.
Fajna Ryba nie była w planie, bo byliśmy tu kiedyś z Kingą, ale w sumie byliśmy już tak blisko... a czas był niezły... że grzechem byłoby nie wpaść na rybkę. Dosłownie "NA", bo to najwyższy naturalny pagór województwa łódzkiego (Strach padł na Śródmieście gdy okrutny Tauron oszukał system i zbudował Górę Kamieńsk.... był kiedyś o tym jakiś film, jak dobrze pamiętam, "Władca struktur formalizujących własności algebraiczne liczb całkowitych oraz arytmetyki modularnej" czy jakoś tak...
- Pierścieni, Władca Pierścieni - Szkodnik.
- Nigdy nie pamiętam tych głupich nazwa, definicja to definicja, jednoznaczna!

W lesie ciekawa akcja... dużo o tym teraz mówią. Spotykamy starszego Pana, który się zgubił zbierając grzyby.
Pyta nas, którędy do miejscowości X (nazwa nieważna), my z mapy odczytujemy, że idzie źle... wyszedł po drugiej stronie lasu i obecnie oddala się od wskazanego miejsca.
Upiera się jednak, że nie potrzebuje pomocy, bo dzwonił już do bliskich i mają go odebrać... no OK, ale mają go odebrać z X, a On się od X oddala!
Pokazujemy Mu, że X jest pod drugiej stronie lasu, a teraz idzie w kierunku torów kolejowych. On mówi, że sobie poradzi, ale jakbyśmy spotkali czarnego forda na świętokrzyskich blachach, to abyśmy powiedzieli, że będzie w X.
NIE BĘDZIE bo idzie "od" X w... pizdu... upiera się jednak, że idzie dobrze. Mapa go nie przekonuje... no i co z tym robić? Obezwładnić czy zastraszyć? Co byście wybrali... aby nakłonić Pana do zmiany kierunku. Obyło się jednak bez przemocy (ech... trochę szkoda, już się nastawiłem...), ale przeleciliśmy lasem spory kawałek - na rowerze to jednak odległości szybko pękają.
Udało się namierzyć forda... oczywiście "porzuconego", bo ktoś zostawił go i chyba poszedł szukać pana do lasu z buta. 
Niemniej po powrocie do pana i informacji, że ford stoi zupełnie w innym kierunku niż on teraz idzie, nagle uwierzył mapie i się tam skierował.
Trochę nie ogarniam tego... nie tego, że można się zgubić w lesie... my się na co drugim rajdzie zgubimy w lesie, ale że nadal upierał się, iż idzie dobrze, mimo że mapa pokazywała inaczej.
Zapytacie może czy nie miał Google... no nie miał, bo telefony klawiszowe czasem nie mają :P
Ważne, że dotarł do forda, tam już sobie poradzą... chyba, że zgubi się poszukujący, no ale wierzymy że dał radę "nie" :P

Lecimy dalej i na spontanie podejmujemy decyzję aby uderzyć na Fajną Rybę oraz nową wieżę widokową w Bożej Woli.
Tak, z Bożej Woli udało się trafić na wierzę. Zacnie, nieprawdaż?
Koniec dnia to jakieś odmienne stany świadomości słońca, bo dało taki spektakl kolorów podczas zachodu słońca, że - jak to mawiała moja nauczycielka z LO - oglądaliśmy to z zapartym stolcem :D
A w nocy, już właściwie przy aucie, przelot Starlinków - mega dobrze widoczny pociąg na niebie.
No piękny dzień. Jak na listopadową wycieczkę, to kosmos atrakcji :)

Dzień po naszej kolejnej tatrzańskiej wyrypie na Lodową Przełęcz wybieramy się na przejażdżkę po okolicach Krakowa (ukochane DOLINKI !!!). Dochodzą nas bowiem słuchy, że jesień w Dolinkach wymiata... i to nie tylko liście, ale także zmysły. I powiem Wam, że nie kłamali - jest pięknie. Po prostu złota jesień.
Tym razem nasz wybór pada na czerwony szlak w okolicach Frywałdu, potem Bukowa Góra, Garb Tenczynski i tzw. "Szwedzka Droga" nad Krzeszowicami. Naprawdę szwedzka. To jest naprawdę trakt zbudowany jeszcze w czasach Potopu Szwedzkiego (kilka słów o historii tego miejsca - TUTAJ)
Powrót przez Rudawę i Nielepice. Być może niektórym z Was (nawet tym z Krakowa) niewiele mówią te nazwy, ale ja się tutaj poruszam bez mapy, a kolory tutejszych szlaków to znam na pamięć gdzie który biegnie. Lecimy ze zdjęciami... acz to Dolinki, więc wyjazdy tutaj nie są bez-kosztowe, swoje trzeba zapłacić... niby przejażdżka popołudniem, a 700m przewyższenia pyknie! Kochamy Dolinki :D :D :D

Foto-relacja z TROPICIELA 33 - szczególnego dla nas, bo dzięki temu że po raz kolejny udało się nam zrobić komplet punktów kontrolnych w limicie, sięgnęliśmy po złotą odznakę TROPICIELA (9-krotne zdobycie miana Tropiciela). Weekend bez snu: za dnia JASZCZUR, a nocą Tropiciel... wracają w niedzielę do Krakowa stwierdzimy, że jest za ładnie aby nie złapać jeszcze jakieś krótkiej wycieczki. 

[30.12.2024] WPIS NIEDOKOŃCZONY... czyli

"Po miesiącu pięknych dni
zbrakło forsy, zbrakło sił,
nowy rejs już zacząć mam
nowej pannie digi dam..."

Zbrakło sił aby napisać tą relację... tymczasem nowy rejs (w rok 2025) już za moment zacząć trzeba... nowym rajdom relacje przyjdzie dać...
Zostawiam zatem to co udało się napisać do tej pory, acz jest w w zasadzie tylko wstęp...

[19.10.2024]
Hardcore'owy weekend czas zacząć... iście twardo-rdzeniowy bo liczba godzin snu w okresie: piątek wieczór - niedziela wieczór wyniesie niecałe 5 (słownie: pięć) i żadna z nich nie przypadnie na noc z soboty na niedzielę :P Czasem mam wrażenie, że jesteśmy już za starzy na takie akcje... wiecie jak jest, zaczyn kusić klasyczny tryptyk weekendowy: kocyk - łóżeczko - herbatka... a potem przychodzi taki weekend jak ten... i znowu przechodzimy w tryb "sen jest dla słabych" oraz "w moich żyłach płynie czysta kofeina" i a odwalamy jakaś (kolejną) głupią akcję. Co tym razem? NA BOGATO bo to będzie więcej niż rajd, to będą dwa rajdy (te rowerowe) oraz rajd przez połowę Polski aby wszędzie zdążyć na czas. Małopolskie, Śląskie, Opolskie, Łódzkie, Wielkopolskie i Dolnośląskie czyli chyba "jeszcze stać ich na to by historii się przypomnieć, wskoczyć w siodło i wykrzesać ogień z ostrza" (całość TUTAJ, oczywiście Mistrz Jacek). No ale zacznijmy od początku bo jak zawsze potrzeba było dobrego planowania i elastyczności w działaniach operacyjnych.

Jaszczury na Dolnym Śląsku mają czasem pod górę... i nie chodzi mi o to, że pod górę bo Sudety, to wprawdzie też, ale mówię o problemach organizacyjnych. Kultowy i jeden z najlepiej przeze mnie wspominanych "Jaszczur - Ścieżka Muflona" odbył się dopiero przy trzeciej próbie... ale tam było przejebane. Naprawdę srogo przejebane - jak kogoś ciekawy to relacja jest TUTAJ. Teraz "Bludny Balvan", mający rozegrać się na pograniczu polsko-czeskim także odbyć się nie może. To już drugi raz dla tej imprezy, więc właśnie wyrównała wynik w "przekładaniu" z Muflonem. Jak za rok się nie odbędzie, to wyjdzie na prowadzenie... Ech, sami widzicie jak to ostatnio bywa: jak nie urok, to... ruscy psują pogodę (GRAD)... czyli ciągle coś. No ale tym razem powód był naprawdę gruby: powódź... Malo musiał zatem odwołać Jaszczura na pograniczu polsko-czeskim, bo to nie czas i miejsce na rajdy w tamtym terenie. Na stronie Jaszczura ogłasza zatem, że 50-ta (pasuje Wam? PIĘĆDZIESIĄTA !!!) odbędzie się w Puszczy Pyzdrskiej. Wow! Tych terenów zupełnie nie znamy... ale nasz drogi Pacan przekłada także imprezę o tydzień czyli wpycha się nam na termin Rajdu Waligóry i Tropiciela.
No żesz... a tak pięknie mieliśmy poukładany kalendarz. Mieliśmy jechać na Waligórę i potem na Tropiciela, a tu konflikt z Jaszczurowatym!
Zawsze powtarzam jednak, że jak życie wali Was w twarz, to trzeba w odpowiedzi sprzedać Mu solidnego kopa. Eskalacja do deeskalacji, a zgliszcza i ruiny powstałe w procesie jakoś się posprząta. Gdy tydzień temu także "wypadł nam z kalendarza" rajd , to uderzylismy w Tatry, na Rohacze i udało nam się zobaczyć widmo Brocken'u (no! Takie alternatywny to ja rozumiem i szanuję!). Gorzej z najbliższym weekendem, bo nie damy rady złapać Rajdu Waligóry i Jaszczura... Tropiciel nie jest problemem, bo start mamy po północy. Obskoczymy - damy radę. Ciężki wybór, ale Jaszczur jest dłuższy niż Waligóra, no i Jaszczur jest... JASZCZUREM !!!... dodatkowo z Jaszczura na Tropiciela jest około 150 km, a nie 400... no szkoda Rajdu Waligóry, ale finalnie wybieramy Puszczę Pyzdrską i to mimo tego, że na Waligórę byliśmy już zapisani.
Nowy plan:
- dzida za Kalisz i start na Jaszczurze
- skończenie rajdu o zmierzchu (jak nigdy - zjechanie z Jaszczura przed nocą brzmi jak herezja, ale nie ma innej opcji)
- dzida z Wielkopolskiego w Dolnośląskie
- Tropiciel
- powrót do Krakowa
To nie jest pierwszy raz jak skaczemy z Jaszczura na Tropiciela (Z "Kamiennych Ścian" zrobiliśmy to samo - TUTAJ, acz wtedy, przy "zgodności" województw, nie trzeba było z Jaszczura zjeżdżać przed zmrokiem).
Budzik dzwoni koło 3:00 w nocy, bo mamy 5 godzin dojazdu... przetniemy małopolskie, śląskie, fragmentem opolskiego, łódzkie i wielkopolskie aby zameldować się przed 10:00 spory kawałek za Kaliszem. Jaszczura numer 50 czas zacząć!

Diabeł numer 1: No proszę, proszę. Państwa to się tutaj nie spodziewałem. Krzysiek i Jarek przyjeżdżają na Jaszczura. Lekki szok i niedowierzanie, bo to przecież impreza dla koneserów. Mamy tu przecież mało jazdy, a wiele chaszczowania czyli dokładnie odwrotność tego co ceni sobie "czołówka Pucharu"... chociaż i tak, jeśli mam być absolutnie szczery, to płaskie Jaszczury (czytaj: te-nie-górskie) to są w miarę, jakoś tam przejezdne. Chłopaki chcą spróbować swych sił na "rajdzie Szkodników, pacanów i zbieraczy padliny". Ciekawe jak spodoba Im się taka impreza... a robiąc tutaj duży spoiler, ten Jaszczur okaże się zaskakująco przejezdny, więc trafili w miarę bezboleśnie. Można zatem tą sytuację interpretować dwojako, zależnie od przyjętej optyki:
-  dobrze, że na swój pierwszy raz trafili na taką edycję, może - dzięki temu - się nie zniechęcą za bardzo
- szkoda, że nie trafili na przejebaną edycję, aby podzielić nasz żałosny los na tym kurwi dole... eeee.... łez padole, łez padole!
Ciekawe co ich zaskoczy na trasie... a mówiąc o zaskoczeniu, znacie ten dowcip -->
Mąż pichci jakieś dobroci w kuchni i pyta żony: "co chcesz na obiad?"
Ona: "Zaskocz mnie"
On: RUCHAM TWOJĄ SIOSTRĘ!
Ja myślicie, udało się zaskoczyć :D :D :D ?
Wracając... 
Siadamy do planowania naszego wariantu. Celujemy aby być w okolicach zmroku z powrotem w bazie, tak aby na spokojnie zjeść, przebrać się i nie musieć gnać na Tropiciela na ostatnią chwilę. Uznajemy, że najprawdopodobniej uda nam się zatem zrobić tylko jedną z map. Wybór pada zatem na tą z większą ilością punktów opisowych/zagadek. To jest przecież kwintesencja Jaszczura!
Na załączonym powyżej zdjęciu to ten arkusz po prawej stronie. Oprócz odcinków "wysokościowych" na mapie mamy także wycinki z 1935 roku, przedstawiające różne domy i zabudowania... co to dokładnie będzie, przyjdzie nam odkryć po drodze. Przypisanie wycinków do otworów w mapie zajmie nam klasycznie... jak zawsze tutaj... około 45 minut i nie mamy żadnej pewności, że zrobiliśmy to dobrze. Najwyżej trzeba będzie korygować w terenie.
Diabeł numer 2: Wychodząc z bazy przekonujemy się, że "wielka sława to żart" bo łapie nas inny jaszczurowy rowerzysta i pyta:
- Szkodnik?
- (Basia w konsternacji trochę) yyy Tak.
- Ha! Widziałem, że to Wy.
Hahaha, okazało się, że rozpoznano nas "po blogu". To miłe, ale i śmieszne zarazem - tego bym się nie spodziewał, bo wiele tutejszych wpisów jest hmmm hermetycznych i stawia nas w dziwnym świetle... albo w krzywym zwierciadle. (patrz kawał o zaskoczeniu...) Tak, skwitujmy to takim określeniem aby nie powiedzieć inaczej :D
Jak to było w całości? "Wielka sława to żart, wariant nasz chuja jest wart, lampion toczy się w chaszcz, gałęzie znów drapią w paszcz..." czy jakość tak (TUTAJ możecie sprawdzić czy nic nie popieprzyłem z tekstem) 

Ruszamy w Puszczę odkrywać kompletnie nam nieznane tereny. Oczywiście nie mamy także żadnej pewności czy wycinki wysokościowe przypasowaliśmy poprawnie do pustych "dziur" na mapie... tego nie da się do końca określić w bazie. Mamy swoje typy, mamy zrobione przypisania, ale dopiero w terenie będziemy w stanie zweryfikować czy zostało to dobrze zrobione.
Właściwie od samego początku naszej wyprawy trafiamy na miejsca mocno związane z historią. Chociaż dobrze wiemy, że lasy nierzadko skrywają różne tajemnicę, to nadal jesteśmy zaskoczeni jak wiele tajemniczych miejsc w tej puszczy dzisiaj odnajdziemy. 
Związane jest to z faktem, że tereny te były niegdyś dość mocno zamieszkane... dość mocno w rozumieniu leśnych osad i przyczółków, a nie metropolii miejskich - więc weźcie sobie na to poprawkę...

[30.12.2024]... i tu opowieść się urywa... "zbrakło forsy, zbrakło sił..." (całość to szanta - TUTAJ), ale skoro jeden obraz mówi więcej niż 1000 słów to zapraszam do sporej galerii z rajdu...