Jaszczur - Bojkowski Ślad zapowiadał się jak niezła wyrypa. Baza w Chacie Socjologa, schronisku bez prądu, bez bieżącej wody, gdzieś pośród otryckich lasów. Noc przy świecach w Chacie Socjopa....eee loga, co złego może się wydarzyć? Mam przeczucie, że kręcić tu będą całkiem niezły slasher o głupich turystach i chyba wygraliśmy casting do roli ofiar :)

Niestety obowiązki Krakowie trzymają nas w Krakowie w piątek do 21:00. Oznacza to, że w Bieszczady dotrzemy planowo między 1:00 - 2:00 w nocy. Nie uśmiecha nam się dymać z 4 plecakami (rowerowy + bety do spania / na głowę) nocą przez las, dlatego łapiemy nocleg na dole - w Zatwarnicy, koło 10 km od Dwernika, z którego wychodzi niebieski szlak do Chaty. W praktyce do Zatwarnicy docieramy o 2:30 bo nasz GPS wymyślił sobie bardzo ciekawy skrót. Nie chcą jechać leśną drogą (na której są zakazy!) muszę nadrobić około 30 km.
Gdy finalnie docieramy do miejsca zakwaterowania, ekspresem kładziemy się spać bo o 8:00 następnego dnia trzeba wyruszyć.

Poranek wita nas deszczem. Doskonale... Ubieramy się hydro-fobowo i ruszamy. Postanawiamy skrócić sobie drogę do schroniska, startując nie z Dwernika ale z Chmiela. Do końca asfaltu i potem ścieżką dydaktyczną do Chaty. Koniec asfaltu się zgadza, ścieżka dydaktyczna już nie do końca. Jeszcze się rajd nie zaczął a my już z kompasem wprowadzamy poprawki i dwukrotnie musimy się cofnąć do innej drogi. Leje nieprzeciętnie...droga jest rozjeżdżona przez "porywaczy drewna" więc od początku brodzimy w błocie. Mimo wodoodpornych ciuchów, jesteśmy mokrzy. Do tego podejście nas strasznie zmęczyło - nie jest do dobry znak przed startem. Najgorsza jest myśl, że gdziekolwiek nie pojedziemy to będziemy musieli wrócić do bazy "na metę". Finalnie docieramy do Chaty i mamy na wejściu 400 m przewyższenia.

BAZA:
Malo wita nas w Chacie. Część zawodników jest już w trasie (TP50), a my dostajemy naszą mapę.
Oczywiście muszą być lidary i dziwne przekształcenia, bo inaczej Jaszczur nie byłby Jaszczurem. Są także pousuwane fragmenty, które trzeba dopasować a na trasie czają się na nas punkty stowarzyszone. Kwintesencja jaszczurowatości.
Ponad pół godziny schodzi nam na zaplanowaniu wstępnego szkicu trasy. Mapa nie ma żadnych szlaków, nie ma większości dróg, część punktów wisi głęboko w terenie, a na mapie nie ma żadnej opcji dojścia nawet w ich szeroko rozumiane okolice.

Ta linia, która niby przechodzi przez 29 i 28 oraz lidary (B iC) to nie jest droga. To jakaś granica - rezerwatu, parku, nie wiemy, nie jest to napisane :)
Cóż zrobić, ruszamy...

PASMO OTRYTU
Wyjście z chaty jest traumatyczne. Jesteśmy mokrzy, a na zewnątrz jest 3 stopnie i wieje. Zaczyna nas telepać, próbujemy się rozgrzać jazdą ale niewiele to daje. Rowery są mokre i zimne, siadanie w wilgotnych spodniach na mokrym siodełku...doznania jak na jakimś dobrym bdsm party :)
Ruszamy niebieskim szlakiem - wygląda że prowadzi przez środek pasma, więc tak jak chcemy iść. Szybko łapiemy pierwszy lidar - w bazie się okaże, że zaczęliśmy od stowarzysza. Dobry początek, ale nie będzie to nasz ostatni stowarzysz dzisiaj (Na Jaszczurze punkty są za 100 pkt przeliczeniowych, a stowarzysze za 60 pkt - więc nie ma tragedii).  Ruszamy dalej i wtedy zaczyna pomału wychodzić słońce. Jak normalnie ukrywam się przez nim pod drzewami, tym razem wychodzę z cienia i "wygrzewam" się w jego promieniach. W mokrych ciuchach 6 stopni ciepła jest lepsze niż 3. Ilość słońca dupy nie urywa...ale zawsze ją lekko ogrzeje :)


Trzymamy się niebieskiego szlaku i łapiemy okoliczne lidary, na których punkty poukrywane są w wąwozach, na skarpach i w krzakach.
W pewnym momencie niebieski nas opuszcza odbijając na jakąś drogę, a my kierujemy się nadal na północy zachód. Bardzo intryguje mnie punkt 27, którego opis to "Wielkość zwierciadła".
Mój chory umysł już widzi, na co możemy się natknąć.

Mierzymy wielkość zwierciadła, ale nie jest to dla mnie proste bo mój chory matematycznie umysł słyszy głos: "jako odpowiedź wpisz średnicę", "nie, nie, na pewno chodzi o pole. Licz", "Panowie, wystarczy promień. On najlepiej charakteryzuje koło" :)

RUINY, CMENTARZE i ROPA
Ciśniemy dalej, ale dzień pomału zaczyna się kończyć. Jest jeszcze jasno, ale zostało nam jakieś 2h dnia. Łapiemy po drodze kolejne punkty i zjeżdżamy czymś co kiedyś było ścieżką w stronę Soliny. Gdy docieramy do drogi, jest 19:00 i robi się już ciemno. Zrobiło się także bardzo zimno, zaczyna na nowo padać deszcz...który z czasem przejdzie w deszcz ze śniegiem. 
Przedzieramy się przez jakieś pola aż do cmentarza i potem dalej do kaplicy na wzgórzu. Znowu jesteśmy cali w błocie, ale dotarliśmy do najdalej na północ położonych punktów. Zaczynamy wracać...jest prawie 20:00, do limitu mamy 4 godziny. Trochę mało, patrząc że mamy do powrotu całe pasmo Otrytu i ponowne podejście do Chaty Socjologa.
Ruszamy na południe, po punkty związane z wydobywaniem ropy. Należy odczytać z którego rurociągu, ropa wylewał się bezpośrednio do Sanu. Przy okazji zapoznajemy się również z arcyciekawą historią tych terenów, zwłaszcza z okresy II wojny światowej, gdy (aby uniknąć bombardowania i późniejszego pożaru magazynów ropy) ropa została wylana do Sanu. 3 dni trwało opróżnianie zbiorników, a ludzie łapali płynącą ropę w każde możliwe naczynie, w ostatniej fazie nawet do maselniczek.
Zaliczamy (jak się potem okaże - stowarzysze) 3 punkty na Lini Obowiązkowego Przejścia. Wąwóz jest piękny, ale co zaniosło tam organizatora? Kto włazi w takiej rzeczy z własnej woli? Wąwóz z dość dużym potokiem, stromy i kamienisty...a my dymamy pod górę z rowerami. Zdjęcie to nasze zejście w dół.

W Górach Bystrzyckich znajduje się niesamowicie ciekawy pomnik - figura "Strażnika Wieczności". "Wiecznością" nazywana jest droga przez te góry, o długości około 7km - prosta jak strzała, bez zakrętów, bez odbić, bez punktów widokowych, po prostu na wprost przez las. W paśmie Otrytu znajdujemy podobna drogę - ma wszakże sporo zakrętów, ale wije się prze 14 km. Lekko, a miejscami nawet dość ostro pod górę, bez żadnych odbić, innych niż leśne ścieżki. Musimy ją pokonać. Idzie to strasznie wolno. Jedziemy czasem 7-8 km/h ze względu na zmęczenie i podjazd. Czas płynie, a droga zdaje się nie kończyć. Do tego dorywa mnie Sleepmonster...czuć zarwaną noc z piątku na sobotę. Przysypiam i kręcę pod górę (lub pcham). Jest po 21:00, ciemno, pada deszcz a drogi nie ubywa. Najgorsze, że gdy już ją przejdziemy, to będziemy przechodzić obok naszego miejsca noclegu w Zatwarnicy. Trzeba minąć ciepłe i przytulne miejsce, pojechać te kolejnych 10 km do Dwernika i potem niebieskim szlakiem przez godzinę pchać do bazy. Psychicznie to masakra...najchętniej został bym w Zatwarnicy, no ale kurde wtedy nie zaliczymy rajdu. Trzeba się zmobilizować, a ze Sleepmonsterem na karku to bardzo trudne.
W pewnym sensie pomaga śnieg, robi się bardzo "rześko". Otrzeźwia mnie to niemal w jeden chwili i...jeszcze bardziej kusi aby zjechać do Zatwarnicy. Zmuszamy się jednak jechać dalej i mijamy nasz "domek". Łapiemy ostatnie punkty po drodze i jedziemy do Dwernika.

Ostatnia prosta do bazy...szkoda, że to ponad godzina pchania po błocie pod górę. Jest 23:00, mamy godzinę i 15 minut do limitu. Próbujemy wdrapać się do Chaty. Błoto jest nieprzeciętne. Miejscami pcham rower za kierownicę, a rower stoi w miejscu...to nogi jadą w tył. Zakopujemy się po kostki. Jest stromo, a my jesteśmy już wykończeni...
Braknie nam czasu, nie zmieścimy się w limicie. Nie ma szans się przedrzeć z rowerami na szczyt bez spóźnienia. Podejmujemy decyzję o ukryciu rowerów. Schodzimy ze szlaku w głęboki wąwóz i ukrywamy rowery za wykrotem. Jest ciemna noc, nawet świecąc latarką ze szlaku nie ma szans ich zobaczyć. Resztę drogi robimy pieszo. Docieramy do bazy na 5 minut przed limitem. Wykończeni...

W Chacie impreza przy świecach. Gitara, bębny i śpiewy. Oddajemy kartę i posilamy się gęstą zupą. Jest grubo po północy. Zaliczyliśmy liczbowo 24 pkt z 32. Jednak będziemy mieć odjęte punkty za stowarzysze - cóż zrobić :)

"JA TU NA DESZCZU, WILKI JAKIEŚ..."
Odpoczywamy chwilę i przebieramy się w najbardziej suche ciuchy jakie mamy. Czeka nas jeszcze droga z powrotem do Zatwarnicy. Wyruszamy za Chaty przed 2:00 w nocy i schodzimy z buta przez nocny las. Wracamy do kryjówki i bierzemy nasze maszyny. Pozostało ponownie przedrzeć się przez ocean błota w dolnej części szlaku i potem 10 km drogą.
Zjeżdżamy w dół i wyglądamy jak błotne bałwany. Docieramy do Dwernika i ruszamy.
Na drodze przez las spotykamy...wilki! 4 sztuki. Jestem gotowy odpalić blat i lecieć jak finisz na Rajdzie Wilczym (zjawiskowe nie? :P), ale szczęśliwie poznały szermierzy z Szkoły Fechtunku ARAMIS i schodzą nam z drogi. Obserwują nas z pobocza i mijamy się z obustronnym szacunkiem. Sleepmonster? Co to jest sleepmonster? Adrenalina działa cuda :)
Do miejsca zakwaterowania docieramy około wpół do czwartej (na czas letni).

Idziemy spać...po dwóch niemal całkowicie zarwanych nocach zasypiamy w mgnieniu oka.
Przy powrocie zatrzymamy się na myjni i spowodujemy niezła konsternację dla obsługi.
"Państwo tu będą pranie robić?" ale jak zobaczyli jak wyglądają buty i rowery, to pytania się skończyły.

Rajd przygodowy, to jakieś przygody wystąpić muszą. Dla nas zaczęły jeszcze przed samym rajdem, jako że zapisaliśmy się na Trasę Rowerową 100 km. Najważniejszą cechą tej trasy było to, że się nie odbyła.
Finalnie wystartowaliśmy zatem na trasie OPEN (2 x odcinek pieszy, 2 x odcinek ROWER).
Trasa stricte rowerowa została anulowana tak ze 2 tygodnie przed zawodami. Zły Człowiek ze Śląska – znany jako Marcin F lub pod pseudonimem "Organizator" specjalnie do nas dzwonił w tej sprawie.
Przepraszał za zamieszanie i namówił nas na start w kategorii OPEN.

Zły człowiek ze Śląska, bardzo zły…uśpił naszą czujność pochlebstwem, rozbudził zaufanie obietnicą jedzenia, wzbudził uczucie empatii…a potem dowalił nam 25 km pieszo z limitami czasowymi na punktach.
Jak pisałem setki razy: ROWER TAK, BIEG NIE.
Czytałem o takim wypadku, jak jakiś gość w Grecji, zapisał się na Maraton do Aten…w sumie nie Maraton, tylko Przygodówkę, bo były tam różne zadania (nic nadzwyczajnego: rozbicie armii wroga, dostarczenie wiadomości po bitwie itp)…i po tym biegu On zmarł !!!
Pisali o tym w „NAJ” i „PANI DOMU” więc poznałem trochę to ryzyko…

Przybywamy do Cieszyna mając spory zapas czasowy do startu. Jest czas pogadać i pożartować ze znanymi nam (z niejednego rajdu) ekipami. Jesteśmy gotowi gdy zaczyna się odprawa.
Dostajemy 2 karty startowe: jedną na część miejską (pieszą) i drugą na pozostałą część trasy (rower, trek, rower). Na drugiej karcie widzę, że ta druga część piesza/TREK ma tylko 3 punkty. Obstawiam, że Zły Człowiek ze Śląska dokonał wyboru: Czantoria, Barania Góra i Skrzyczne. Szczęśliwie jestem w błędzie, nie będzie aż tak źle – będą to 3 inne szczyty Beskidu Śląskiego.
No dobra dwa plus jakiś chory wąwóz - co Go tam zaniosło, rozumiem że szukał miejsca na punkt ale dlaczego wlazł w coś takiego...?
Na pierwszą część miejską jest limit 2h…to ZŁO. Bardzo złe zło. Tak nie wolno z tymi limitami...niech ktoś Mu to powie...
Po odprawie ruszamy na rynek, a tam oficjalne powitanie przez Burmistrza (bardzo miło), rozdanie map i startujemy.

(Uwaga poniższe zdjęcia to zarówno materiały własne jak i udostępnione publicznie na FB po rajdzie - więc jak ktoś się chce rzucać, to proponuję MOST).


MIASTO, MASA, MASZYNA
Miasto jest – jesteśmy na Rynku w Cieszynie.
Masa jest – ponad 190 uczestników rajdu.
Pozostaje tylko Maszyna…i tu już wietrzę problem.
Zły Człowiek ze Śląska nakazał zostawić maszyny na Rynku. Otoczył murem. Więzi i przetrzymuje - trzeba iść z buta.
Pierwszy punkt jaki robimy to wbiegnięcie na Wieżę Piastowską, tak na rozgrzewkę a potem zadanie z geografii: czy Albania graniczy z Serbią, czy Czarnogóra graniczy z Chorwacją…Panie, toć to wszystko JUGOSŁAWIA. Nie chcą jednak uznać takiej odpowiedzi. Trzeba przypominać sobie mapę Europy.
Chwilę później przekraczamy granicę i jesteśmy w Czeskim Cieszynie. Tutaj mamy do wykonania dwa małe zadania: odpisać 4 pierwsze cyfry z numeru telefonu piekarni w Rynku, jak i spisać cenę mleka, które można kupić w…automacie z mlekiem.

Wracamy na polską stronę i liczymy kłódki nad jednym z przęseł Mostu Sportowego. Potem basen, ale tu jest spora kolejka. Trzeba przepłynąć 6 długości. Do dyspozycji nie mamy całego basenu, a jakieś 2-3 tory, co owocuje koniecznością oczekiwania.
Zjadło nam to trochę czasu. Resztę punktów zaliczamy ekspresem i biegniemy z powrotem na Rynek. Wpadamy tam koło 11:55 czyli z drobnym zapasem. Musieliśmy odpuścić zadanie na ściance wspinaczkowej, za co dostaliśmy 15 min kary, ale była straszna kolejka i nie zdążylibyśmy dotrzeć na Rynek do południa.
Regulamin to regulamin – mamy być o 12:00 z powrotem, to jesteśmy (a przynajmniej próbujemy być).

OKRES BŁĘDÓW I WYPACZEŃ – WERSJA CZESKA
Wyruszamy na część rowerową. Tutaj kolejność punktów jest już obowiązkowa. Wypadamy z Cieszyna i dość łatwo zaliczamy pierwszy punkt. Następnie przekraczamy granicę z Czechami. Musimy złapać punktów leżące u naszych sąsiadów. Już chwilę za granicą dostrzegamy, że dzisiejszy dzień to będzie walka nie tylko z upałem i zmęczeniem, ale i z mapą.
Mapa to dodatkowy gracz, który postanowił dyktować własne warunki. Powiedzmy, że miejscami jest ona dość orientacyjna. Na tyle orientacyjna...
Zły Człowiek ze Śląska postanowił z nas zakpić – w październiku 2015 rzucił na Silesia Race jedną z najdokładniejszych map jaką dostaliśmy na rajdzie ever (każdy zakręt, każda ścieżka, idealne odwzorowanie lasów itp.). Wybił się tym mocno ponad przeciętność – tym razem postanowił wybić się ponownie, ale z drugiej strony osi opisanej jako przeciętność. 
Na początku myśleliśmy, że to nam idzie tak fatalnie z nawigacją ale jak nawet ekipa organizatorów z KrakINO zapytała nas „czy Wam także nic się tutaj nie zgadza”, to podniosło nas to trochę na duchu. Ta ekipa organizuje chore gry orientacyjne, ale Zły Człowiek ze Śląska dopadł także ich.
Pewnie jeździ na rowerku, jak na Rajdzie w Katowicach i zagaduje:

„Hello. I want to play a game”

W sumie to każda ekipa, którą spotkaliśmy pomstowała na mapę. Rozbieżności ze stanem rzeczywistym były sporo. Zaowocowało to tym, że liczba popełnionych błędów i późniejszych poprawek nawigacyjnych, jakie musieliśmy robić była bardzo duża.

Najlepsza jednak była akcja gdy jedna z ekip wmawiała nam, że mapa nie jest zorientowana na północ.
My: Jak to nie?
Oni: Zobaczcie, macie różne wiatrów w rogu mapy narysowaną i jest ona obrócona o kąt.
My: CO!?!
Patrzymy. No jest róża wiatrów…no jest obrócona o kąt. No było by szkoda, gdyby było to po prostu logo Silesii.

Gruba pomyłka, która może lekko utrudnić nawigację ale w sumie nas to nie dziwi. Pewne rzeczy na tej mapie tak się nie zgadzały, że ludzie szukali przyczyn tego stanu wszędzie. Co tu dużo mówić, my też zaliczyliśmy kilka mocniejszych wtop z tą mapą. Na przykład:

Lecimy dalej, ale zatrzymuje nas guma. Co ciekawe jest to w miejscu, gdzie jedna ekipa właśnie łata dętkę (i to po raz drugi raz od startu!). Mija nas kilka zespołów – nie mieliśmy dużej przewagi, ale teraz mamy za to sporą…stratę. Naprawiamy koło i włączamy tryb POŚCIG.
Plan jest prosty: podjazd z jeziorem po prawej i potem na punkt.
Podjazd jest, jezioro też…ale po lewej. Pchamy jakaś łąką i znowu debatujemy: JAK? – przecież odbiliśmy w jedną jedyną drogę, naprzeciw przystanku PKS. Jakim cudem jesteśmy po złej stronie jeziora?

Udaje się jednak znaleźć punkt i teraz wybieramy czerwony szlak w stronę granicy Polski, aby przed nią odbić na ścieżkę prowadząco do kolejnego punktu. Najpierw zjazd po korzeniach i kamieniach a potem asfaltem pod górę. Trzymamy się czerwonego szlaku – wraz z nami podąża zespół OSA OPOLE. Doganiamy jeszcze dwie inne ekipy.
Nagle GRANICA – a więc jesteśmy za daleko.
Chwilę debatujemy i finalnie każda ekipa decyduje się na inny wariant. OSA zawraca i chyba planuje drogą na około, inna ekipa ciśnie dalej szlakiem wzdłuż granicy, my wracamy kilkaset metrów i uderzamy w zielony szlak dydaktyczny.

Zjazd to szeroka droga przez las - LUZ,
kilkadziesiąt metrów dalej to zjazd do wąska droga w lesie – SPOKO,
kolejne kilkadziesiąt metrów robi się singielek – MOŻE BYĆ,
kolejne kilkadziesiąt metrów i mamy zarośnięty singielek – NO DOBRA…,
nagle SIATKA, teren zamknięty.

Jakiś wielki ośrodek z domkami, na mapie jest tu oczywiście zielono.
Mapa rozkłada ręce i mówi: DOMKI? Ja nic o tym nie wiem?

Droga zamknięta, ale można iść wzdłuż siatki…pokrzywy. Znowu, mam ich lekko dość po Tropicielu, a jest ich tu sporo. Przedzieramy się i lecimy dalej w dół. Jest asfalt, na którym skręcamy w lewo i zaczynamy podjeżdżać to co właśnie zjechaliśmy (acz po innym zboczu).
Według mapy ta droga nie ma żadnych odbić i prowadzi prosto na punkt. Na 4-tym (dwu- trzy-drogowym) skrzyżowaniu zaczynamy się zastanawiać czy na tej mapie cokolwiek się zgadza!!
Kompas jednak pomaga utrzymać właściwy kierunek i odnajdujemy punkt. Jednakże błąd związany z dojazdem do granicy, cofnięciem się, przedzieraniem się przez pokrzywy, potem konferencje nawigacyjne z kompasem na skrzyżowaniach, których według mapy nie ma.

MAPA na to: to nie moje skrzyżowania, takie skrzyżowania można kupić w każdym sklepie ze skrzyżowaniami.

Kosztują nas ponad 1,5h. Zastanawiamy się jak OSA i ten drugi zespół czy wybrali lepiej (potem dowiemy się, że mimo inne drogi mieli BARDZO PODOBNE problemy, co zaowocowało bardzo podobnym czasem przejazdu do naszego).
Pora wracać na polską stronę – na jednej z przełączy spotykamy kuzyna Filipa(jednego z naszych Szermierzy). Także próbuje wrócić na polską stronę. Granica na mapie przebiega wschód – zachód, my walimy na północ a idziemy bardzo długi kawałek wzdłuż granicy.

MAPA: To jakiś problem?
Finalnie udaje nam się wrócić „do naszych”.

W bazie dowiadujemy się, że baz czynna będzie do 21:00. Za każdą minutę spóźnienia po 21:00, naliczą nam godzinę kary!!
Zły Człowiek ze Śląska znowu zamyka punkty w trakcie rajdu, rechocząc przy tym nad naszym losem.
Limit jest do 24:00, ale po rowery musimy wrócić tutaj do 21:00. Daje to 3h na ostatnią część rowerową – mamy wrażenie, że (uwaga BARDZO SUBIEKTYWNE wrażenie) starczyłoby nam 2h, natomiast mamy pewność, że braknie nam tej godziny na treku. No cóż, regulamin to regulamin. Robimy krótką przerwę na popas i wyruszamy na „spacer” po górach Beskidu Śląskiego.
Jeszcze tylko zadanie: dopasować liście do drzew. Basia robi to bezbłędnie…ja bym rozpoznał tylko dąb i klon, bo Wehrmacht i Kanada :P

BIEG HERETYKÓW
Na treku znowu spotykamy się z OSĄ. Jedna z akcji z nimi, niemal wzruszyła mnie do łez. Jesteśmy chwilę przed nimi, idziemy drogą i szukamy naszego odbicia w prawo. Jest! Tzn. w prawo jak w prawo…to jest raczej w górę. PION. Po prostu pion. Zaczynamy wspinaczkę, jest tak stromo że zastanawiam się nad obozem aklimatyzacyjnym. OSA jeszcze tej ściany nie widzi. Będą tu lada chwilę, czekam na ten moment. Jeszcze kilka sekund. SĄ – już prawie! Wytężam uszy, chcę to usłyszeć głośno i wyraźnie:
ECHO mnie nie zawodzi i przynosi mi oczekiwane: „…-wa, …-wa, …-wa”.
Dokładnie na to czekałem. Morale w górę :D

Przedzieramy się przez szczyt. Ścieżka znika – idziemy na azymut, trzymając się kompasu.
Punkt ma być przy zakręcie strumienia, na skarpie. Mapa znowu robi sobie jaja. Według niej jest tylko jeden skręt strumienia a my znajdujemy jeden, drugi…o rozejście strumieni. Byłoby szkoda, gdyby na mapie nie było takich rzeczy.
Finalnie udaje nam się jednak znaleźć punkt, po zwiedzeniu 3 lub 4 skarp.
Mamy 2 punkty z części pieszej, nie zrobimy trzeciego – nie ma szans aby go złapać i być o 21:00 w bazie. Mamy do niego 700 m, ale to podejście na kolejny szczyt – nie zdążymy wrócić do 21:00. Trudno, trzeba uciekać.
Z powrotem przez szczyt czyli podejście pod tą samą górę z drugiej strony czy okrężną, ale dłuższą drogą?
Decydujemy się na drogę dłuższą, ale aby zdążyć musimy biec…ZŁO !!!
Nienawidzimy biegania, jak my cholernie nienawidzimy biegania…ale biegniemy. Zły Człowiek ze Śląska zaciera pewnie ręce w dzikiej ekstazie….
Do kroćset… krucafuks… psiakość…do diaska…biegniemy…naprawdę upadliśmy tak nisko?
Aramisy biegną…to jest herezja…ale do bazy docieramy o 20:50, czyli w czasie.

ZNOWU W SIODLE
Dość tej herezji. Odpalamy nasze Bestie i wracamy do gry. Zostały 3 punkty i baza. Dwa ostatnie punkty poszły gładko i bez problemów. Tylko ten pierwszy rowerowy trochę namącił, bo już opis wskazywał, że będzie ciekawie „pokrzywy po pachy”.
Długo błądzimy po nie tej polanie, co trzeba – ale tym razem to ewidentnie nasz błąd nawigacyjny. Pokrzywy się zgadzały i skusiło nas w nie wejść. Są plus tej sytuacji – reumatyzm mi nie grozi. Finalnie udaje się odnaleźć punkt, ale przeszukałem chyba wszystkie zgrupowania pokrzyw w promieniu kilometra…

Do bazy docieramy o 23:00 czyli na spokojnie.
Nasz wynik to piąte miejsce w kategorii MIX.
Jak na niebiegających, serwis opony i 1,5h wtopę w Czechach to wynik bardzo dobry.
Bawiliśmy się świetnie, a wszystkie złośliwie uwagi są oczywiście żartem. Rajdy Złego Człowieka ze Śląska są „wypas osom”, więc i w Cieszynie nie mogło nas zabraknąć.
I to mimo anulowania trasy rowerowej 100 km...i to mimo 25 km trasy pieszej…niech to wystarczy za naszą ocenę rajdu.

P.S Parę osób pytało nas czemu tak nie lubimy biegania. To dość proste. szermierka to tak niesamowicie inny profil wysiłku od biegania, że po prawie 15 latach ciężko się przestawić z profilu "GAZ-HAMULEC" na jednostajne tempo.

Dzień spędziliśmy jeżdżąc po górach w Masywie Ślęzy, ale noc miała należeć do Tropiciela.
Do bazy docieramy 22:00 czyli jest czas na spokojną rejestrację i nawet trochę snu w aucie.
Nasz start to godzina 0:20.

START:
Na kilka minut przed startem dostajemy mapy. Na mapie nie ma jednego punktu kontrolnego, należy go sobie samodzielnie wyznaczyć, wiedząc że znajduje się on w odległości 2,2 km od jednego ze znanych punktów oraz w odległości 2,5 km od innego znanego punktu.
Na razie jednak nie myślimy o tym punkcie bo zamierzamy zacząć od drugiej części mapy.
Ruszamy punktualnie o 0:20 i kierujemy się na pierwszy punkt kontrolny, a tam pierwsze zadanie. Należy dopasować śląskie nazwy przedmiotów do tychże przedmiotów leżących na stole. W teorii proste zadanie ale oprócz flaszki dostajemy nazwy takie jak fuzekla, bajgiel, knefel czy binder.
Jest zabawa, ale udaje nam się to zrobić. Druga część zadania wymaga większego wysiłku intelektualnego bo trzeba zatachać dwie wielkie drewniane belki stąd….w piz** , a potem z powrotem.
Rozgrzani po belkach uderzamy na najbardziej wysunięty punkt trasy – chcemy zaliczyć go póki jesteśmy w miarę wypoczęci (o ile można tak powiedzieć po zaliczeniu Ślęży i Raduni za dnia).
Udaje nam się go dość łatwo znaleźć i ruszamy na kolejne punkty.

STARA CEGIELNIA
Docieramy w bardzo ciekawe miejsce.
Szkoda tylko, że szukaliśmy punktu w dziurze a nie na szczycie. Zaowocowało to rowerem na plecach i wyłażeniem z tej dziury. Skarpa nieprzeciętna była. W naszym 10-cio stopniowym rankingu noszenia roweru na plecach, taka mocna 8-meka. Dobrze, że na punkcie rozdawali batony bo się mogłem posilić po noszeniu.

CLEAR CLEAR CLEAR
Wpadamy do starego folwarku przy Zamku na Wodzie. Tam punkt iście militarny – wybieramy broń: decyduję się na nieśmiertelny AK47, z którego strzelałem w wojsku. Należy oczyścić budynek z problemów. Wpadam z instruktorem i lecą komendy: CHECK THE CORNERS, MOVE, CLEAR, SHOOT, CRAWL – tak, tak, oprócz strzelania trzeba się przeprawiać przez przeszkody np. przeczołgać kawałek i dopiero potem walić do celów. Fantastyczny punkt i świetna zabawa.
Budynek oczyszczony, bez strat w zakładnikach (do zielonych celów nie strzelamy!), 15 minut nagrody do odliczenia od czasu przebycia trasy. Lecimy dalej…

UWAGA STRASZY
Jak widzę taki napis na mapie to mi się gęba sama cieszy. Tropiciel ma niesamowicie klimatyczne rajdy. Dojeżdżamy do starego cmentarza, a tam informacja: zgasić oświetlenie. I już wiemy, że będzie fajnie.
Otrzymujemy mała LED’ową świeczkę i musimy udać się w podróż przez stary cmentarz w poszukiwaniu dawnych, pogańskich znaków. Drogę wskażą nam świetliki, czyli inne małe LED’owe świeczki poustawiane wzdłuż nagrobków.
Drugą częścią zadania jest – zgodnie z przeciekami – odgadnięcie o jakim staro-słowiańskim demonie mowa. Siada nocą na piersi, ściska nogami i pije waszą krew. Kto to jest? Tak wiem, kobieta też…ale tym razem chodziło o Zmorę.

AHMED TERRORYSTA
Na kolejnym punkcie zostaję uprowadzony przez Ahmeda Terrorystę i moja drużyna (Basia) musi przeprowadzić negocjacje z porywaczem. Jeśli będą skuteczne zostanę uwolniony. Powiem Wam, że obsługa zaszalała bo mnie przykuli szybkozłączką (zipy/trytytki) do drzewa a Basia musiała rozwiązać zagadkę logiczną…SUDOKU
NIE !!! szachy, warcaby, kwadraty magiczne, Jolki, wirówki, szarady…ale nie sudoku. O co chodzi w Sudoku? Nigdy w to nie graliśmy…
Chyba zostanę do rana przykuty do drzewa.
Dobrze, że obsługa wyjaśniła Basi zasady tej gry bo byłoby ciekawie.
Tymczasem ja wdaję się w rozmowę z Ahmedem. To Ahmed z Frankfurtu, prawdziwy niemiecki terrorysta. Chyba się wkurzy, jeśli Mu powiem, że „jak ostatni raz byłem nad Frankfurtem to nie lądowałem”. Ech ten 44-ty rok, ogromny smog nad miastem. Fosfor jest jednak niesamowity…
Nie mówię Mu tego, co by Go nie drażnić a Basi w tym czasie udaje się rozwiązać zagadkę.
Ma liczby, teraz musi je poukładać we właściwą kolejność i otworzyć walizkę – tam są narzędzia, którymi mnie uwolni.

IHRE PAPIERE, BITTE
Kolejny punkt to harcerze, u których trzeba rozwiązać szyfr podstawieniowy.
Jeśli nam się to uda, dostaniemy od nich wskazówki w którym miejscu wolno przekroczyć nam drogę szybkiego ruchu (przepusty pod jezdnią) oraz przepustkę, którą trzeba okazać stacjonującemu tam…Wehrmachtowi!
Udaje nam się rozwiązać zadanie i dostajemy prawdziwą przepustkę – dokument ze zdjęciem i adnotacjami urzędowymi:
- okazywać bez wezwania
- strażnik ma prawo otworzyć ogień bez ostrzeżenia
Musimy upodobnić się do osoby na zdjęciu oraz przekonać Oficera Wehrmachtu – ponoć wielkiego służbistę – aby nas przepuścił.
Robi się niesamowity klimat. Uwielbiam takie akcje
Szykuję się zatem na rozmowę z Oficerem Dyżurnym. Zamierzam Go zaskoczyć niespodziewanym atakiem – nie, nie chodzi mi o „z kopyta w plery” ale o nakrzyczenie na Niego, że utrudnia nam ważną misję i pogrożenie Mu donosem do Feldmarszałka. Coś na kształt akcji z filmu „Walkiria”.
Szykuję sobie tekst postaci:

“Wir sind Offizieren im Dienst. Wir konnen nicht hier warten. Sie storen. Rufen Sie den Generalfeldmarschall an! „

Okazuje się jednak, że Oficer zachwyca się naszymi kaskami i wcale nie trzeba się z Nim kłócić, aby nas przepuścił. Fajnie, ale z drugiej strony trochę szkoda klimatu. Inna sprawa, że dotarliśmy na ten punkt w 3 ekipy, więc rozmowa w klimacie mogła by się nie udać bo nie wszyscy potrafią się wczuć.
Następny punkt to także żołnierze, ale tym razem pada w naszą stronę „Zdrastwujtie, Tawarisz. Wnimanie MINY” . Krasnaja Armia ciepło nas wita na swoim…polu minowym.

W GROCIE KRÓLA…DREWNA?
Zaraz po rozprawieniu się z Armią Czerwoną wpadamy na punkt obsługiwany przez Sekcję Grotołazów Wrocław. Do wykonania jest jedno z 4 losowanych zadań. Podział prac słuszny: ja losuję, Basia wykonuje.
Wylosowałem jej „drewnianą jaskinię”. Musi przejść przez bardzo wąskie przejście imitujące zwężenie się jaskini. Co tu dużo pisać – sami popatrzcie.


Na koniec SGW robi nam pamiątkowe zdjęcie, które udostępni po rajdzie na swoim FB.
Lecimy dalej.


Wypadamy z lasu, skręcamy na asfalcie i ciśniemy ile fabryka dała. 35km/h jest MOC. Mijamy jedną ekipę, drugą ekipę, trzecią ekipę. Ciśniemy aż do granicy lasu. LASU? Jak to lasu? Przecież mieliśmy jechać przez miejscowość.

Patrzę na mapę i pytam:
- Mała skręciliśmy w prawo, prawda?
- Nie, w lewo. Krzyczę za Tobą od kilometra, że źle ale ciśniesz jak opętany
- Doskonale, wybornie…

Wracamy. Mijamy jedną ekipę, drugą, trzecią…te same, tylko w drugą stronę. Dziwnie na nas patrzą…
Następny 2 punkty idą szybko, acz czas zaczyna nas coraz bardziej gonić. Jest już po świcie, a trasy przed nami jeszcze sporo. Na jednym z wspomnianych punktów musimy przeprawić się przez most linowy. Fantastyczne zadanie, bardzo nam się podobało.

TAJEMNICZY PUNKT P
Nadszedł czas na zaatakowanie punktu P. Wykreślamy na mapie zadane okręgi i otrzymujemy 2 hipotetyczne punkty P. Na odprawie powiedzieli „szukaj wskazówek – jeśli nie znajdziesz rzuć monetą i niech o ona zadecyduje o losie twojej drużyny”.
Dwa miejsca: jedno to dawna piaskownia, drugie to Grób Nieznanego Żołnierza w środku lasu.
Wybieramy Piaskownię –sugerując się, że„ P” jak piaskownia.
W bazie po rajdzie dowiem się, że były 2 punkty P (rewelacja!!!) i niezależnie od wyboru można było ten punkt zaliczyć, jeśli się go tylko znalazło.
Miejsce na punkt rewelacyjne – sami zobaczcie:


Zostaje nam niecałe 3h do limitu czasu i 3 punkty. Wydaje się to formalnością, ale w tym miejscu los postanowił z nas zakpić. Postanowił poddać nas iście morderczej próbie, której nie podołał niegdyś koń Artax – kto zna film „Niekończąca się opowieść” ten wie o co chodzi. Podobnie jak Artax i Atreyu znaleźliśmy się…

W BAGNACH ROZPACZY
Z punktu P postanawiamy udać się na kolejny punkt drogą koło starej przepompowni. Odchodzi ona od drogi, którą przyjechaliśmy na pkt P, gdzieś w połowie wielkiej łąki. W praktyce jednak do starej piaskowni nie przyjechaliśmy drogą, ale lekko wydeptanym pasem łąki – odbicia w kierunku przepompowni także nie widzieliśmy.
Oznacza to, że drogi te istnieją tylko na mapie i dawno zarosły przez ogromną łąkę (ta łąka jest naprawdę duża – ma tak dobrych kilka kilometrów).
Postanawiamy się „wyazymutować z kompasem” na dawną przepompownię, bo objechanie tej łąki zajmie strasznie dużo czasu – trzeba kombinować przez oddalone miejscowości bo nie ma innych dróg. Ruszamy zatem „na szagę”, nie wiedząc że będzie to największy nasz błąd na tym rajdzie – o ile nie ever.
Zaczynamy iść przez mokrą, wysoką trawę (rosa). Z każdym metrem łąką jednak dziczeje, pojawiają się osty, pokrzywy, kolczaste krzaki itp. Idziemy jednak dalej za wskazaniem kompasu. Dosłownie po chwili wkraczamy w królestwo pokrzyw – niektóre z nich sięgają do klatki piersiowej. Wszystko jest także mokre od porannej rosy. Nie mija kilka minut jak jesteśmy mokrzy i poparzeni. Bardzo poparzeni. Odnajdujemy jednak budynek starej przepompowni. W zasadzie to ruiny zarosłe jeszcze większymi pokrzywami – niemniej, teraz już powinno być bliżej niż dalej. Na północ lub na wschód od ruin aż do granicy lasu. Ruszamy, ale kierunek północny odcina nam rzeka. Według mapy powinien być tu mostek i droga za nim, ale nic z tych rzeczy się tu nie pojawia – są tylko pokrzywy. Nie uśmiecha nam się wracać przez nie (bo szliśmy tu z 10 minut i to cały czas przez morze tych diabelnych roślin), więc brniemy dalej – wschód nas także urządza.
Poglądowo wygląda to tak:


Przecinamy kolejne cieki wodne – jedne mniejsze, inne większe. Pokrzywy zamieniły się w szuwary. Grunt pod nogami to błoto, jest bardzo podmokło ale da się iść. Szuwary stają się coraz wyższe, w pewnym momencie niektóre są naszej wysokości więc widoczność staje się bardzo ograniczona.
Na horyzoncie widać jednak korony drzew – granica lasu, tam chcemy dotrzeć. Nagle drogę odcina nam kolejna rzeka, także nie do przejścia zmuszając nas do skrętu na południe.


Południe nie urządza nas w żaden sposób, ale nie mamy wyboru – tzn można się cofnąć, ale do starej przepompowni mamy już kawał drogi, a powrót do punktu P i szukanie innej opcji to było by teraz 40-50 min w plecy. Szukamy przeprawy przez rzekę, która nas odcina.
Z każdym krokiem jednak przecinamy kolejne cieki wodne a rzeka wydaje się rozszerzać a nie zwężać – nigdzie nie ma się jak przeprawić. Nagle – TRACH – kolejna rzeka i mamy już zupełnie fatalny kierunek zachodni…


Co gorsza gruntu już nie ma właściwie wcale, czasami idziemy po kostki w wodzie i błocie. Szuwary nadal przysłaniają widoczność, każdy krok to spora utrata energii bo zasysa buty, rower trzeba nieść a i tak utyka w roślinności.Wściekli postanawiamy wrócić do głównego koryta, ale nie chcemy wracać po kwadracie bo to kawał drogi, tylko idziemy na azymut na północ… błąd, błąd, błąd.
Wchodzimy jeszcze głębiej w bagna. Część cieków wodnych jest do przejścia, część nie – więc ciągle skręcamy, staramy się wyminąć, potem korygujemy, przekraczamy kolejne rzeczki. Nagle nas znowu odcina…
Nagle uświadamiamy sobie, że jesteśmy gdzieś pośrodku bagna – nie umiemy wrócić się po własnych śladach. Część rzek jest do przejścia, część nie – co sprawia, że zaczynamy chodzić w kółko. Widzimy to na kompasie. Krążymy po bagnie i nie umiemy z niego wyjść!
Poglądowo oczywiście (X to nasze położenie) – bardzo poglądowo, bo nasza widoczność to 4-5 m szuwar przed nami, a przebiegów tych strumieni nie znamy



Pierwszy raz w życiu mamy taką sytuację – wiemy gdzie jesteśmy na mapie, wiemy gdzie chcemy iść, a nie jesteśmy w stanie. Nie jesteśmy też w stanie się wrócić. Utknęliśmy na dobre.
Zgubiliśmy się w życiu nie raz, ale taką sytuację mamy po raz pierwszy.
Jest jeszcze jedna zmienna w tym równaniu – komary. Wjechaliśmy im na chatę, wpadliśmy im na kwadrat, niemal słyszę jak krzyczą „O chipsy przyszły”. Są tu ich 1000-ce. Koszmar.
Brodzimy w wodzie, poniżej kilka zdjęć jak o wyglądało.

Mija 1,5 godziny a my nadal chodzimy w kółko po bagnie – o którym dowiem się później z internetu, że nazywa się „Użytek Zielone Łąki” i „Rozlewiska Moczarki” (jak miło prawda….). Próbujemy iść na północ lub wschód, ale ciągle nas „zawraca” jakaś rzeka. Czasem wpadamy w błoto do połowy łydki. Masakra. Jest naprawdę źle bo wiemy już, że przepadło miano Tropiciela – nie zaliczymy wszystkich punktów w limicie czasowym, ale co gorsze zaczyna być realne że nie dotrzemy do bazy w limicie czasowym z tym co mamy. Minęło 1,5h a my nadal nie potrafimy wyjść z tej pułapki. Poparzeni, pogryzieni, wściekli, przybici i zniechęceni…tylko co dalej.
Nie ma nawet jak: „pierdol***ć tym wszystkim i wyjechać w Bieszczady” bo najpierw trzeba wyjść z tego bagna.

Dobra, krytyczna sytuacja wymaga niestandardowych rozwiązań – pada pomysł: „przeprawmy się przez rzekę na dziko”. Trzeba będzie wejść do wody po pas z rowerem nad głową, ale przejdziemy dalej – na wschód lub północ. I tak jesteśmy cali mokrzy. Szukamy stosunkowo wąskiego kawałka rzeki, ale nim wejdę chcę wiedzieć w co wchodzę – biorę kawałek drąga z krzaków i wkładam. Dość głęboko, ale dotykam dna…a tu drąg MLASK i ciężko go wyjąć, tak go zasysa. Dno to muł. No nie ma bata przez to przejść…Abstrahując od doznań estetycznych, to może być nawet nie do końca bezpieczne.
Koszmar. Ten pomysł odpada.

Stoimy pomiędzy rozlewiskami, a komary mają prawdziwą ucztę. Co dalej?




Artax, koń który utonął w Bagnach Rozpaczy…jakoś tak przypomina mi się „Niekończąca się opowieść”. Nie mówię jednak o tym skojarzeniuBasi, bo widzę że Ona ma już bardzo dość.
Ja też nie jestem w dużo lepszym stanie psychicznym.
Można go opisać „K***A, CHCĘ STĄD WYJŚĆ. NATYCHMIAST!!!”
Najgorsza jest złudna nadzieja – widzimy drzewa, tam musi być początek lasu. Przedzieramy się tam, a drzewa stoją w wodzie. Za nimi dalsza część bagien. To nie była granica lasu, zagajnik pośrodku moczarów – jak na zdjęciu powyżej.

Staramy się zorientować gdzie będzie najkrócej do któregokolwiek końca tego bagna. Chrzanić północ i wschód, południe jest zajebistym kierunkiem jeśli tylko tam jest bardziej sucho J
Walimy na południe – gdzieś na horyzoncie widzę kable, linia wysokiego napięcia. Słup na pewno nie stoi na największym bagnie. Próbujemy się tam kierować. Finalnie im bliżej słupa tym coraz bardziej sucho, nadal roślinność wysoka i szuwarowopodobna ale grunt twardszy.
Udaje się dotrzeć do słupa i dalej na południe, do torów.
Straciliśmy ponad 2h…miano przepadło. 3 punkty do zrobienia plus powrót do bazy a zostało 45 min.
Postanawiamy zaliczyć jeszcze jeden punkt, ten po drodze do bazy i potem zastanowić się co dalej.
Najważniejsze, że udało się wyjść z tej koszmarnej pułapki.

FINISH – ARAMIS STYLE
Docieramy na punkt zaraz za torami kolejowymi. Podbijamy się i chwilę rozmawiamy z obsługą. Są zaskoczeni jak wyglądamy – przemoczeni, ubłoceni jakby przed chwilą przeszedł jakiś wodny armagedon. Mówimy w 2 zdaniach co się stało i mówimy, że jesteśmy wściekli bo miano nam przepadło. Wściekli i przygnębieni. Wtedy odbywa się kluczowy dialog Basi z obsługą punktu:
Obsługa: Może zdążycie, ile macie czasu jeszcze. Jest 7:40
Basia: Do 8:20. 40 minut
Obsługa: 40 minut…uh. Trochę ciężko, punkty nie są daleko, ale 40 minut to trochę mało.
Trochę mało co…nie powiedział „nie ma szans”, „pozamiatane”, „to niemożliwe”. Powiedział „trochę mało”.Ta myśl wierci w umyśle.

Basia mnie pyta: to co robimy?
„Wracamy do bazy w limicie czasu, ale bez kompletu czy robimy wszystkie punkty i przyjeżdżamy trochę spóźnieni”
Trochę spóźnieni…trochę mało…znowu to trochę.
Odpowiadam: „Wybieram opcję numer 3”
Basia: „Czyli…?”
Komplet w limicie czasu!! Ale nie mówię tego na głos. Zamiast tego mówię: „wrzucaj trójkę”.

Mój umysł jest już gdzieś indziej, widzę tylko zegar i drogę. Nie dochodzi do mnie co Basia mi odpowiada, nie słyszę też co mówi na to obsługa punktu. Zegar i droga. Nie ma w mojej głowie miejsca na nic więcej.
40 minut, nie wiem czy to realne, ale postanawiam postawić wszystko na jedną kartę.
Ruszam z kopyta, Basia za mną. Słyszę że krzyczy „ale co robimy?”.
Nie odpowiadam, cisnę. Nie chcę zapeszać. 40 min, jeśli zdobędziemy jeden punkt i zdołamy tu wrócić w 20 min to jest szansa. Stąd do ostatniego punktu jest krócej niż do tego, na który właśnie ciśniemy. Jeśli obecnie atakowany zaliczymy w 20 min, to ten ostatni także w 20 minut wyrwiemy. Cisnę przez las, Basia za mną –myślę jedź, nie zwalniaj, zabijesz mnie w bazie za ten pomysł, ale teraz JEDŹ, JEDŹ, JEDŹ !!
Wpadamy na punkt – czas 11 minuty. Podbijamy kartę i teraz powrót. Kolejne 11 minut, jak od linijki. 22 minuty na punkt i powrót. Miało być 20, mamy opóźnienie ale ostatni punkt jest bliżej niż był ten. Bliżej = nie potrzebuję 22 minut. Może 18 wystarczy!
Napieramy, krzyczę do Basi że zdążymy!

Przecinamy drogę i wpadamy w kolejny las. Staramy się nawigować„w locie” czyli bez zatrzymania: w lewo, w lewo, w prawo, druga w lewo, prosto, w lewo…jest ciężko bo szarpie na korzeniach, a my mamy pełen gaz. Byle się nie pomylić, byle się nie pomylić.
Koniec drogi, skręt w lewo lub prawo. K***A. Czyli gdzieś nam jedna ścieżka uciekła…pomyliliśmy się. W lewo czy w prawo? Gdzie jest ta Diabelska Góra (tak się nazywało miejsce, gdzie był ostatni punkt)?
Chcę jechać w prawo – kompletnie na czuja. Basia mówi: „NIE. Mamy 10 minut do dyskwalifikacji, w prawo jedziemy ‘OD BAZY’. Rąbneliśmy się gdzieś w tym lesie. Nie wiemy gdzie dokładnie, lećmy na bazę aby nie było dyskwalifikacji”.
To rozsądne, skręcamy zatem w lewo. No trudno, jednak się nie uda. Szansa była i tak mała. Mamy 10 min na powrót do bazy. Klnę pod nosem i jedziemy, nagle kątem oka dostrzegam ścieżkę – idzie w górę, ostro w górę. HAMULEC. To będzie tu. DIABELSKA GÓRA. O dzięki Ci Mała,że wybrałaś w lewo – poprowadziłaś nas przy samej górze. Basia jeszcze tego nie widzi, pyta mnie co robię.
Myślę: JAK TO CO? ZWYCIĘŻAM !!!
To przecież tutaj. Zostawiamy rowery i wbiegamy prawie po pionowej skarpie – jest punkt.
PODBIJAJ !!! wyję do obsługi. Dostajemy wpis, jest 8:12. 8 minut. Zbiegamy w dół, wskakujemy na rowery i kręcimy ile się da.

Jest 8:19 gdy wpadamy na teren bazy. 8:20 gdy zdajemy karty. Udało się.
Nie wierzę, ale udało się.
Miano TROPICIELA zdobyte, po raz 3-ci.
Leżymy na trawie przed bazą…z trudem łapiemy oddech. Teraz mogę umrzeć. Wyprawcie mi jednak pogrzeb godny TROPICIELA J
Walka jak o złoto z Markiem na Mistrzostwach na Rapierze. Emocje podobne, ból ten sam :D

Nazwa IROKEZ zawsze będzie kojarzyć mi się z "IROKEZ ŻELAZKO", czyli z zawodami, które odbyły się dwa lata temu. Organizatorem był wielki i niesamowity mapo-rysownik COMPASS, więc impreza wyszła rewelacyjnie, a dla nas były to pierwsze zawody w formule ROGAINING'u - czyli zupełnie nowe dla nas doświadczenie.
Dwa lata trzeba było czekać na drugą edycję imprezy, ale doczekaliśmy się.
Tym razem baza jednak nie była w Żelazku, ale w Nowej Górze (okolice znanego i lubianego, acz nielichego podjazdu w Miękini).
Rogaining czyli nikt nie zrobi całej trasy, a punkty w terenie mają punkty przeliczeniowe w zależności od odległości od bazy i trudności nawigacyjnej. Innymi słowy - kluczowa jest TAKTYKA !!

Zrywamy się wcześniej rano w sobotę i lecimy do Nowej Góry. Jadąc autem planujemy nie finiszować w ostatnich sekundach rajdu, bo górka w Miękini skutecznie może pokrzyżować nam plany. Trzeba uwzględnić, że powrót do bazy to będzie naprawdę długi i mozolny podjazd, którego nie można zlekceważyć.
Przybywamy na miejsce i rejestrujemy się w bazie. Pierwsza miła niespodzianka - COMPASS rozdaje starsze edycje map za darmo (szarpałem jak Reksio szynkę) oraz sprzedaje z 30-40% zniżką nowe wydania map (targałem jak komornik telewizor). Finalnie już przed zawodami, mamy jakieś 15 map w ręku. HAHAHAHA ja już dzisiaj wygrałem - wracam obładowany mapami.

O 9:30 zaczyna się odprawa - dostajemy dwa ogromne arkusze map.
Jakby ktoś chciał je zobaczyć, to są dostępne na stronie imprezy ----> http://irokez24.pl/

Teraz kierunek punkt 34 - zagajnik. Łykamy go bez większych problemów i kierujemy się na 68. Problemy witajcie !!
Opis punktu: DÓŁ. Wszystkie pięknie, ale po 3679-tym dole, pozostaje nam do zbadania tylko 4967 dołów. Masakra jakaś. Dół za dołem, dołem pogania. W końcu udaje się nam znaleźć punkt, ale godzina w plecy jak nic - tzn. godzina na spacery po lesie, po jakimś nie takim łagodnym zboczu.

Godzina w plecy, ale dużo czasu jeszcze więc ruszamy na 57. Kolejny dół, acz tym razem trochę łatwiej nam on przychodzi. Potem szybki skok i powrót po 47 i lecimy już na 33. Gdy na mapie są zaznaczone linie wysokiego napięcia, nawigacja jest dużo dużo prostsza. Łatwo łapiemy 33 i lecimy do Drogi Żołnierskiej i dalej na Pustynią Starczynowską po punkt 82.

Wjeżdżamy w pustynię, wyliczamy z mapy gdzie powinien być punkt i niemal jak po sznurku na niego trafiamy (trzeba trochę pochaszczować od głównej drogi ale bez jeżyn i róż więc nie ma tragedii).

Kolejny ruchem jest przelot przez Bukowno na znany nam parking nad dawną kopalnią i lecimy po najdroższy punkt na tej mapie - 91.
Łapiemy go i dalej przez kopalnię ku Diable Górze. Wymijamy ją jednak, nie pchając się tym razem na jej szczyt i jedziemy po 46.
Tutaj ukrywamy rowery w krzakach i idziemy z buta pod nielichą górkę, na azymut od głównej drogi. Jest trochę podejścia ale łapiemy 46-stkę.
Zaczyna się weryfikacja planu. Mieliśmy jechać na 74, ale ten punkt jest dość daleko i sporo czasu stracimy jadąc po niego. Uznajemy, że się nie opłaca, lepiej kontynuować pętlę po zagęszczeniu punktów, a nie jechać specjalnie po jeden tam i z powrotem.
Odpuszczamy 74 i lecimy na przez Płoki na 67 (ścieżkami "na południe").
Wyliczamy gdzie powinien być i odbijamy ze ścieżki na azymut - chwila poszukiwań i jest.
Lecimy dalej przez Psary i atakujemy 66 - piękny wąwóz!

Czas leci nieubłaganie, zbliża się godzina 16:00. Musimy znowu weryfikować plany - kwintesencja rogainingu!!
Miało być teraz 45 i 73, ale odpuszczamy na rzecz Puszczy Dulowskiej (płasko i sporo punktów). Leciemy na 72, gdzieś tam zostawiając sobie opcję powrotu po 73, jak się uda (ale od południa - od Puszczy).
Ruszamy w Puszczę ale te punkty to nie główne ścieżki znanej nam Puszczy a mokradła :)
Zaczyna się zabawa z bagnami.

72 udaje się nam znaleźć, ale trzeba parę razy rower ponosić aby dotrzeć. Następnie próbujemy zaatakować 65 od północy, ale rozlewiska nam skutecznie powstrzymują. Spotykamy tu Grzegorz L., który również postanowił się przedzierać przez bagna - cieszy, że nie jesteśmy jedyni, którzy taki wariant wybierają.
Finalnie jednak objeżdżamy mokradła w trójkę i 65 łapiemy od porządnej drogi.
Teraz skok na 42, Grzesiek nas wyprzedza i wracając z punktu krzyczy "podjechałem pod sam punkt!!" - za chwilę wiemy już o co Mu chodziło, rzeczywiście podjechać pod punkt to nie taka prosta sprawa. Jest dość grząsko, ale się udaje :)
Skaczemy po 54, który łapiemy dość łatwo ale postanawiamy nie wracać po 73, tylko cisnąć na zachód. Znowu, sporo czasu by nas kosztował skok po 73, a tak kierujemy się na 31 i potem na 53.
Ruiny pod 31 poszły szybko, bo zaatakowaliśmy od drogi, ale pod 53 było ostre podejście z buta. Kolejna "dobra techniczna skarpa" do pokonania :).
Przeskakujemy na drugą mapę - dochodzi 20:15. Zostało już bardzo mało czasu (limit do 22:00 a Miękinia nie wybacza błędów).
Łapiemy zatem jeszcze 41 i 61 i kierujemy się na bazę. 61 to jest MEGA punkt --> ogromna skała, chore nachylenie stoku, wspinaczka na czworakach, zjazd na butach. Doskonały punkt !!!
Jest 21:20 kiedy wpadamy do Krzeszowic. Chcielibyśmy złapać jeszcze 63 i 35 po drodze, ale nie ryzykujemy. Podjazd pod Miękinie gdy ma się ponad 100 km w nogach nie idzie szybko. Ale mamy zapas, nie trzeba finiszować w typowy dla nas, morderczy sposób.
Do bazy docieramy koło 21:45.

Nasz wynik to ponad 1000 punktów przeliczeniowych, co Basi daje 5-te miejsce. Niezły start i świetny rajd. Compas pokazał klasę i to po raz kolejny. Czpaki z głów bo trasa fantastyczna (mówię to z pełną świadomością że całej nie widziałem :P)

...czyli nasza druga przygoda w długi weekend. Dopełnienie "Majowej masakry mapą sportową", którą zafundowaliśmy sobie na naszym kochanym Dolnym Śląsku.
Ludy, które nas dobrze znają wiedzą, że właściwie nigdy nie narzekamy na regulaminy, zasady czy organizację, bo zdajemy sobie sprawę jak ciężką pracą jest przygotować profesjonalny rajd. A my tą pracę zawsze staramy się docenić!

Podobnie będzie i tym razem, ale - jak nigdy - pojawią się również pewne przemyślenia i komentarze, a może nawet pewne słowa krytyki. Powód? Po prostu nasz pierwszy "RAJD 360" otarł się o kilka ważnych kwestii, o których nie sposób nie wspomnieć. Otarł się dużo bardziej niż wszystkie inne rajdy do tej pory!
No, ale od początku...ostrzegam jednak, relacja będzie długa.
WSTĘP:Po 7:00 rano żegnamy się z Organizatorami i Uczestnikami Rudawskiej Wyrypy. Fajnie by było zostać i pogadać trochę dłużej, ale musimy uciekać aby zdążyć zdać przepaki w bazie Rajdu 360. Opuszczamy zatem "Janowice Niemałe" i lecimy do Szklarskiej Poręby.

W Szklarskiej meldujemy się po 8:00 i zdajemy przepaki. Okazuje się, że odprawa już się odbyła, więc po rejestracji "otrzymujemy" jej skróconą wersję. Rajd będzie składał się z następujących części:
- Zadanie logiczne na starcie (aby rozbić stawkę na wejściu) - bardzo dobry pomysł !
- Etap biegu na orientację 1 (około 7 km po Szklarskiej Porębie)
- Etap rowerowy 1 (około 32 km)
- Etap kajakowy (około 20 km, podczas tego etapu Zadanie Specjalne)
- Trek (około 26 km, trzeba jakoś wrócić po rowery)
- Etap rowerowy 2 (około 36 km)
- Etap biegu na orientację 2 (9 km po lesie)
- Etap rowerowy 3 (finisz 12 km z Zadaniem Specjalnym pośrodku)

To co na wejściu nie podoba nam się w regulaminie (i co będzie się za nami ciągnąć do końca rajdu) to:

Wyruszamy z Krakowa około 15:00 tak aby dotrzeć do bazy Wyrypy między 21:00 a 22:00.

Doskonała atmosfera, fantastyczne zawody, genialne zagadki i zadania specjalne, Marcin F. jak zawsze w najwyższej formie, słowem...PERFEKCYJNY DZIEŃ tak?  No nie do końca...coś poszło nie tak jak powinno i nie mam tu na myśli pogody bo dla nas pogoda to jedynie luźne wskazówki i jedziemy niezależnie od warunków atmosferycznych. Ma na myśli że miała być walka o podium a była...tylko WALKA.

Rajd zorganizowany był perfekcyjnie, ekipa z Silesii jest naprawdę niesamowita w te klocki. O całym evencie możemy wypowiadać się jedynie w superlatywach - to my zawiedliśmy i to w sposób jaki nie powinien się wydarzyć...Cóż, wypadki chodzą po ludziach, ale ludzie po wypadach czasem nie.

No ale po kolei.
Na odprawie dostajemy 2 mapy + kopertę.
Pierwsza mapa to mapa części miejskiej gdzie obowiązuje scorelauf, a druga to mapa Katowic i Lasów Murckowskich, gdzie scorelauf obowiązuje w teorii - tzn. trasa jest ułożona w pętlę, więc wielu możliwości nie ma.
Natomiast kopertę można otworzyć dopiero na punkcie dość daleko oddalonym od bazy - super sprawa, klimat jak w filmach szpiegowskich, brakuje tylko napisu TIBI ET IGNI !!
Planujemy trasę, postanawiamy zacząć od wieżowca "ALTUS". Zadanie to wbiec na 30 piętro.Ciśniemy zatem po schodach w kierunku nieba. Mijamy jakieś ekipy, inne ekipy mijają nas - widać różne podejścia do tematu:
- "Tato, już 10-te!!" 
- "Rany, jeszcze 20 pięter"
Wpadamy na 30 piętro i zaliczamy nasz pierwszy punkt kontrolny. To była niezła rozgrzewka! Lecimy schodami w dół i dopadamy do rowerów. Teraz kierunek Międzynarodowe Centrum Kongresowe, gdzie czeka kilka zagadek logicznych.
Anagram oraz zadania matematyczne. Trzeba chwile pomyśleć, ale dajemy radę - punkt zaliczony. Lecimy do centrum Katowic.
Kolejny punkt to sklep z grami, gdzie losuje się obrazki a następnie trzeba szybko wymyślić historię je łączącą.
Dostajemy: samolot, kłódka i żarówka. Basia jak zawsze idzie w klimaty horror:

"To był rutynowy lot. Nic nie zapowiadało tego co miało się stać. Piloci siedzieli w kabinie, gdy nagle ktoś zatrzasnął drzwi za ich plecami...i wtedy zgasło światło". ARGHHH...

Łapiemy dwa klasyczne punkty po drodze i lecimy przez Park z konkretną prędkością i... no właśnie.
Do dziś nie wiem co się stało. Zaliczamy "niesamowitą" kraksę synchroniczną (nie zderzywszy się!).
W tym samym momencie lądujemy na ziemi "waląc betami" o bruk. 
Zaliczyłem w swoim życiu niejedną kraskę na rowerze - w górach, w dolinach, na lodzie, na hopach...ale dawno, naprawdę dawno nie walnąłem o glebę z taką siłą.
Straż miejska będzie mieć ubaw oglądając monitoring - dwa rowery w tym samym momencie wykonują synchroniczny "pad na ryj".
No JACKASS...nadal nie wiem co zrobiliśmy, było chyba po prostu bardzo ślisko w tamtym miejscu.
Gorsze jednak, że nie jest to upadek bez konsekwencji. Basia "tylko" mocno się potłukła - dziura w łokciu, obity bark, stłuczone biodro i nadkręcone kolano (przez "tylko" rozumiem brak trwałej kontuzji). Natomiast ja rozwalam/skręcam(?) kolano...i to oczywiście to samo, z którym mam "problemy z więzadłami" od kontuzji złapanej na Mistrzostwach w Szermierce Klasycznej w 2012 roku.
Wiecie, permanentny "niedobór chlorku aluminium" (ALCL3). Jak nie wiecie o co chodzi to wygooglajcie frazę "kolano urazy ACL LCL"...

Nie jestem w stanie stać...Znam ten ból wewnątrz kolana: za pierwszym razem kosztował mnie 10 tygodni rehabilitacji, za drugim już tylko 6...doświadczenie robi swoje! Jakoś zwlekamy się z drogi i siadamy na ławce. Deszcz wesoło sobie siąpi, a my siedzimy w środku parku w Katowicach i zastanawiamy się co dalej.

...pojawia się pomysł wycofania z rajdu - całkiem słuszny i rozsądny. Postanawiam jednak pojechać kawałek i zobaczyć jak będzie - w końcu i tak trzeba do bazy wrócić na rowerze. Nie wiem czy to był dobry pomysł - no dobra, wiem że był zły, ale bardzo nie chciałem zjeżdżać do bazy. Wbrew wszelkiej logice jedziemy zatem dalej z opcją "jak będzie źle to zjeżdżamy".
Prędkość "przelotowa" spada do rekreacyjnej 10-14 km/h i taka utrzyma się do końca rajdu. 
Wpadamy na punkt z zadaniem z piłeczkami - trzeba odbić między sobą piłeczkę (przy użyciu paletek) co najmniej 8 razy.
Zadanie banalne ale jesteśmy lekko rozbici...udaje nam się chyba przy 50-tej próbie.

Po zaliczeniu zadania suniemy sobie dalej niespiesznie na kolejne punkty.
Wpadamy na punkt, gdzie trzeba dokończyć cytaty sławnych ludzi - udaje się 5/6.
Chwilę później punkt z zadaniem specjalnym - "skakanie w workach" taaaa fantastycznie...co to jest okrągłe i mnie nienawidzi? Tak zgadza się - to ŚWIAT!
Zgłaszamy, że nie nie ma opcji wykonać tego zadania z tym kolanem. Dostajemy wpis w kartę i lecimy dalej.
Zaliczamy punkt z zadaniem Frisbee i lecimy na plażę - tam czeka nas zadanie kajakowe. Trzeba popłynąć do 2 punktów - zadanie fajne, łatwe i przyjemne. Trochę nas to relaksuje, co bardzo nam potrzebne.
Kolejny punkt to CROSSFIT. Acha...przypomnijcie mi, aby następnym razem rozwalił się PO zadaniach sprawnościowych, wszystkim będzie trochę łatwiej. Jakoś zaliczamy ciągnięcie odważnika przez łąkę i gonimy czołówkę...z naszą zawrotną prędkością 10-12 km/h.

Teraz kierujemy się do Lasów Murckowskich. Strasznie lubię te lasy, to fantastyczne miejsce ale dzisiaj jestem lekko nie w formie.
Lecimy pętle po lasach w kierunku odwrotnym niż sugerowany przez Marcina na odprawie - a co?! BUNT, REBELIA :)
Otwieramy kopertę na wskazanym punkcie, a tam dodatkowa mapa i dodatkowe punkty. Spróbujemy je zaliczyć jednak po pętli Murckowskiej bo - przez to, że jedziemy w odwrotnym kierunku - musielibyśmy zawrócić.
Hmmm, może Marcin nie sugerował kierunku bez powodu...

Kolejny punkt to osławiona "eksploracja hałdy" z odprawy technicznej. Byliśmy tu na Tropicielu, wdrapujemy się pod krzyż, ale punktu nie ma. Ktoś się nie bał i za....brał. Amba fatima, było i ni ma - amba to takie zwierze, co zobaczy to zabierze.
Robimy zatem zdjęcie i "ciśniemy" dalej.

Lecimy głębiej w las i spotykamy... Marcina - super sprawa, sam jeździ po trasie i robi zdjęcia uczestnikom. SZACUN !!
Poniższe zdjęcie to właśnie jego zasługa:


Wpadamy na Linię Warunkowego Przejechania - w sumie to przejścia bo wykroty i krzory. Tam do odnalezienia są 3 punkty - na mapie nie ma ich dokładnej lokalizacji. Wiadomo tylko, że będą na tej linii. Odnajdujemy je bez problemu i lecimy dalej.

Niestety nie udaje nam się zaliczyć punktu przy Kopalni - czynny był tylko do 14:00, a my jesteśmy tam 14:30. Cóż jak się jeździ wolno, to tak bywa. Trzeba było się nie rozbijać po parku...
Kolejny punkt przy fantastycznym jeziorze, na zakręcie drogi. Podbijamy kartę i kierujemy się w ku bazie. Niestety nie zdążymy zaliczyć mapy z koperty - za mała prędkość aby nawet próbować. Łapiemy ostatni punkt (czynny do 16:00) o 16:03 i wracamy na bazę.

Dojeżdżamy do bazy z 10 minutowym zapasem.
Było świetnie. Rewelacyjna trasa, super klimat rajdu, genialne miejsce...bardzo żałujemy, że nie udało się 3-ciej mapy zrobić, no ale sukcesem jest to, że objechaliśmy do końca trasę. Finalnie daje nam to 6-te miejsce, co w zaistniałych okolicznościach jest naprawdę dobrym wynikiem.

Na pocieszenie w losowaniu nagród wygrywam BIDON - Basia go znowu zgubi, to bardziej niż pewne, ale i tak miło :)

Teraz ortopeda i po raz kolejny etap "składanie się".
Za tydzień KORNO - nie wiem czy pojedziemy, sprawa bardzo otwarta nadal w obecnej sytuacji.
Za dwa tygodnie Bike Orient, a za trzy Rudawska Wyrypa i Rajd 360 (dwa rajdy w weekend majowy 24h + 34h, ze snem pomiędzy oczywiście).
Trzeba się zatem składać jak najszybciej...trzymajcie kciuki.

Zachwyceni rajdem IV Żywiołów w 2015 roku z niecierpliwością wyczekiwaliśmy edycji zimowej. Rower, trekking oraz zadania specjalne czyli wszystko co charakteryzuje doskonałą zabawę.

Do bazy w Bydlinie przybywamy po 7:00 i od razu wpadamy na naszego ulubionego Piechura. Kogo jak kogo, ale Jego nie mogło tu zabraknąć. Idziemy razem na odprawę a tam dowiadujemy się, że:
- jaskinia będzie umiarkowanie ciasna (kłamstwo!!)
- siepacze ALP aktywni na trasie, więc w rezerwatach nie schodzić z wyznaczonych traktów
- baza wysunięta w Żelazku (tam gdzie byłą baza Irokeza w 2014)
- część rowerowa kolejność obowiązkowa, część piesza scorelauf
Rozdanie map i oficjalny start.

Lecimy z tłumem do pierwsze skrzyżowania: szlakiem przez las czy dłuższą drogą na około asfaltem. Zgadnijcie co wybraliśmy i za moment pchamy rowery po śniegu po jakaś nielichą górkę. Po 20 min pchania zaczynają się - jak zawsze - pierwsze wątpliwości czy była to dobra decyzja, ale zjazd "na gaz" po śniegu rozwiewa wszelakie wątpliwości. Pod oponami wesoło chrupie, a my lecimy w dół przez las. Trochę "szarpie" na zakrętach bo sporo białego nieubitego puchu, a i miejscami lód pod śniegiem.

Szybko chwytamy dwa pierwsze punkty i uderzamy na Ryczów. Znamy to miejsce z niejednego rajdu - Strażnica nadal stoi jak stała :)
Lecimy dalej przez miejscowość i za moment ponownie w las. Tutaj na trasie towarzyszy nam ekipa Silesia Race, którą bardzo polubiliśmy po Rajdzie Katowice i rajdzie Silesia Race. Kierujemy się na Hutki-Kanki - mam słabość do tego urokliwego miejsca. Fajnie być tu znowu, a do tego pierwszy raz zimą. Wyhaczamy kolejnego punkta i teraz kierunek Żelazko.   

W bazie wysuniętej zostawiamy rowery i wyruszamy na 20 km część pieszą po okolicznych lasach.
Zajmie nam ona sporo...dużo więcej niż się spodziewaliśmy. No ale Szermierze nie biegają - ile my mamy lat aby biegać?
Broń biała przy pasie wymusza krok Arystokraty a nie jakieś gonienie po traktach :P
(tak jest na wszystkich naszych rajdach przygodowych - na częściach pieszych zawsze tracimy najwięcej i trwonimy każdą przewagę nad innymi zespołami...oczywiście o ile jest ktoś za nami, bo zdarza się nam robić za ariergardę).

Lecimy po naszemu czyli nieraz na azymut przez las bez ścieżki.
Dla niekumatych:
a) na azymut - na skróty (sic!), szybko i sprawnie miedzy drzewami
b) na szagę - na skróty (+ / -), krzory, jeżyny, chaszcze, rzeki
c) na rympał - na skróty (???) rower na plecach, my na czworakach na skarpie, w bagnie po pas itp 

Nagle robi się "na szagę" bo rzeka. Mostu nie ma, a nie będziemy nadrabiać 3 km do mostu (nie pieszo!).
Tu drobna uwaga co do mostu - skrót zakładał przeprawę przez rzekę, mostu tu miało nie być.
Jakoś tylko ta rzeka szersza niż zakładaliśmy - dobrze, że w miarę płytka.
Tak więc, buty do łapy i boso przez rzekę. Jest cudownie, temperatura koło - 3 stopni a my po kolana w wodzie.

Zaliczamy wszystkie punkty trasy pieszej i dosłownie na 3 minuty przed zmrokiem jesteśmy w bazie wysuniętej.
Odśnieżamy rowery i ruszamy na drugą część rowerową. Miejscami (przy rzece) temperatura spada do -11, średnio jest koło -8.

a) wspinaczka
Uprząż i luźno wisząca drabinka linowa. Właśnie wtedy dowiedziałem się, że jestem nie tylko gruby ale i ciężki.
Niemniej wyleźliśmy na sam szczyt aż do lampionu. Dla mnie było o tyle trudne, że będąc w górskich butach ledwie mieściłem stopę na strasznie wąskich szczebelkach.

b) jaskinia
Umiarkowanie ciasna tak? Basia ledwo się tam wczołgała!! I słowo wczołgała nie jest przenośnią.

Po zadaniach lecimy przez las żółtym szlakiem pod dwa ostatnie punkty, a potem już do bazy.

Pierwszy rajd w tym roku i pierwszy komplet punktów!!
Bez charakterystycznego dla nas morderczego finishu z walką o życie, a za to z prawie godzinnym zapasem.
Znak zmian czy wypadek przy pracy? 

Na kolejną edycję Jaszczura, w Beskidzie Niskim, czekamy jak na szpilkach. Zakochani w formule tej imprezy po edycji "Ukryty Wapień", nie możemy się doczekać sprawienia sobie tak fantastycznego prezentu na rocznicę ślubu.
Punkty w formie: policz krzyże na opuszczonym cmentarzu w środku lasu, rzut obiektu od strony zachodniej, azymut dawnej linii elektrycznej plus bardzo trudna nawigacyjnie trasa - to jest przepis na niesamowity rajd.
Niemniej, życie bywa przewrotne i uznało za stosowne prześladować nas pechem przez cały rajd...ale nie daliśmy się!!

W sobotę musimy wstać po 4-tej, a więc przygotowujemy wszystko w piątek wieczorem i kładziemy się spać, wierząc że wszystko pójdzie zgodnie z planem.