Zawody szermiercze ŁÓDŹ 2019
-
Aktywność Sztuki walki
Niedziela, 26 maja 2019 | dodano: 28.05.2019
Gdy duża część czytelników tu zaglądających uderza
na OrientAkcje lub Kierat, my zapominamy na chwilę o rowerach i
lampionach punktów kontrolnych i w sobotni poranek ciśniemy do Łodzi. Jeśli zastanawiacie się, jak mogliśmy zapomnieć o punktach kontrolnych, to powiem Wam, że było to tak. Stoję sobie na spokojnie na warcie i nagle podbija dwóch typów w dziwnym kabriolecie. Jeden to dziadek w kapturze, a drugi to jakiś lokalny wujo-pomagier na farmie wilgoci. Myślę sobie: "o! ta dwójka będzie na pewno wiedzieć coś o lampionach". Pytam dziadka czy dostanę je na OrientAkcji, a On mi na to, że "to nie są lampiony, których szukacie". Wyglądał dziwne, ale był naprawdę przekonywujący. Tym sposobem zamiast na akcję, to jedziemy na na zawody szermiercze do Łodzi.
Kto zna nas trochę bardziej od strony żelaza, ten może zapytać: ale jak to? Przecież zawody Pucharu 3 Broni odbywają się u Was we wrześniu, październiku i listopadzie. To skąd nagle jakiś maj?
Jestem Wam winny słowo wyjaśnienia, bo rzeczywiście nie opisywałem jeszcze tutaj naszych majowych event’ów.
Podobne jak o innych zawodach, nie robię relacji minutowej, ale podzielę się z Wami różnymi przemyśleniami, refleksjami oraz postaram się przybliżyć Wam jeszcze bardziej, czemu na rajdach na orientację jeździmy wyłącznie pod (jedyną słuszną) banderą Szkoły Fechtunku ARAMIS (SFA). Zapraszam zatem na opowieść o mieście środka… Polski.
„Tylko nieznane przeraża człowieka, ale dla tego który stawia mu czoło, to już nie jest nieznane…”
Zawody Pucharu 3 Broni, czyli właśnie te rozgrywane na koniec lata i jesień to duże imprezy, na które stawiają się zawodnicy ze wszystkich poziomów wyszkolenia. Nierzadko (czytaj zawsze) oznacza to ostrą i zażartą rywalizację o każdy pucharowy punkt oraz o miejsce w ogólnym rankingu na koniec cyklu. Dla wielu osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z szermierką, pierwsze zawody to ogromne przeżycie, ale i duży stres. Wiecie pytania kotłujące się w głowie: czy jestem wystarczająco gotowy, czy się nie skompromituję…. Przecież broń w ręce mam dopiero niecały rok, a tam będą zawodnicy z 10-letnim stażem… i tak dalej, i tak dalej. Jeśli chodzi o wymyślanie różnego rodzaju fobii i strachów nasz umysł nie ma sobie równych.
Ich umysły jeszcze nie wiedzą, jak wygląda prawdziwa walka. Pamiętacie tą scenę (jak nie wstyd, wtedy kierunek przypisy, ale nie zapomnijcie o samo-biczowaniu wieczorem w ramach kary) - ona jest prawdziwa do bólu:
- Are you ready?
- I can... I can barely stands
(niespodziewany but na klatę) - Death does not wait for you to be ready! Death is not cosiderate... or fair (leci drugi na klatę) (*)
Wychodząc zatem naprzeciw tymże obawom (w trochę bardziej cywilizowany sposób niż ten powyżej), 3 lata temu zaczęliśmy organizować dodatkowe zawody, które mają pomóc oswoić się naszym nowym szermierzom z klimatem zawodów. Tak oto narodziły się:
- zawody Kobiet (i to mimo tego, że jest u nas odrębna klasyfikacja kobiet w Pucharze)
- zawody Debiutantów/Nowicjuszy
W pierwszych zawodach startują same dziewczyny - to oczywiste, ale często są to młodsze stażem Zawodniczki. Te najlepsze w nich nie występują – oddając możliwość mniej doświadczonym Koleżankom pobić się o medale. Czemu to robią? Na to pytanie odpowie Wam następy rozdział naszej opowieści, ale nie będzie to odpowiedź wprost – naświetlę Wam pewne zagadnienie, a wnioski spróbujcie wyciągnąć sami. Wierzę, że Wam się uda :)
Drugie zawody są dla dwóch grup naszych uczniów: pierwsza z nich to osoby, które są w szkole krócej niż dwa lata. Jeśli były odważne, to być może startowały już w Pucharze 3 Broni, czyli w warunkach o wiele trudniejszych, ale nadal ich doświadczenie sparingowe nie jest duże. Druga grupa to osoby, które mają nieokreślony odgórnie staż w szkole, ale nigdy jeszcze w zawodach nie startowały i będzie to ich debiut.
Oczywiście dziewczyny spełniające wszystkie warunki (czyli bycie dziewczyną i debiutantem), mogą wystartować zarówno w sobotę, jak i w niedzielę czyli w obydwu zawodach. Dziewczyny spełniające tylko jeden warunek np. bycie debiutantem, w kategorii kobiet wystartować nie mogą. Albo na odwrót – mogłem coś pomieszać… ale ja tu sędziować przyjechałem. Sędziować i oglądać przemoc, a nie problemy gender rozkminiać.
Jednocześnie Łódź jest naszym dość świeżym, acz już mocno ugruntowanym oddziałem, więc uczynienie z niej gospodarza eventu bardzo podniesie prestiż tej placówki… a i wszyscy mają relatywnie blisko: od Tripolis (Trójmiasta), przez Toruń, Warszawę, Wrocław, Katowice i Kraków.
"Wojna nie ma nic z kobiety” Hmmm a może właśnie nie i „Piekło nie zna furii takiej jak kobieta wzgardzona” (*)
Słowo komentarza dlaczego kobiety walczą u nas w kategorii OPEN, bo może wydać Wam się to dziwne.
Odpowiedź jest prosta: szermierka jest niesamowitą sztuką walki, gdzie siła, szybkość, wytrzymałość mają ogromne znaczenie… ale tylko do pewnego momentu: na etapie high-level oraz mistrzowskim predyspozycje fizyczne bardzo tracą na znaczeniu i liczy się psycha, technika oraz taktyka. Widać to z resztą po wynikach, gdy niektóre zawodniczki lądują na podium w kategorii OPEN, w teorii fizycznie nie mając najmniejszych szans z jakimś wielkoludem. Nie jest to jednak walka na gołe pięści i kopyta.
Myślicie, że to przypadek albo ktoś Im odpuszcza? To powiem Wam tak: sport walki, totalna rywalizacja, od tej walki zależy czy przejdziesz dalej, jesteś wielkim facetem – dwa razy większym od dziewczyny naprzeciwko Ciebie i trochę nie wyobrażasz sobie, że możesz tą walkę przegrać...
no bo tak trochę głupio będzie i koledzy będą się śmiać… czujecie to?
No więc właśnie! Uwierzcie, że nikt Im nie odpuszcza, a część osób to chce po nich przejść za wszelką cenę. Po prostu zmieść dziewczynę z planszy i najwyżej przeprosić później, że nie chciało się walnąć aż tak mocno…. Ale to oczywiście dopiero po wygranej.
Nie wierzycie? Polecam jedno ze zdjęć poniżej.
A mimo to stają na podium w kategorii OPEN. A mimo to wracają z medalami.
Ograniczenie dziewczyn do startu tylko we własnym gronie, bardzo mocno wpłynęło by na ich poziom. Statystycznie na sporty walki przychodzi więcej męskiej części społeczności, co automatycznie przekłada się to, że liczba dobrych zawodników jest spora (statystyki i rachunek prawdopodobieństwa). Gdyby kobiety miały walczyć tylko we własnym gronie, zostałaby odebrana Im szansa na zmierzenie się z wieloma trudnymi przeciwnikami w trudnych warunkach, a wyniki pokazują, że nie są w tym starciu bez szans.
A walka z trudnymi przeciwnikami, wysoka poprzeczka i trudności… czyż to nie jest to, co nas rozwija, uczy, umacnia? Tak, ja wiem… czasem też frustruje, jak przegrywamy po raz n-ty… ale taka jest droga do Mistrzostwa. Mimo, że kocham cytaty:
„there is only one way to become a champion, never f***king lose” (*),
ale chyba wiecie, że to nie do końca prawda i to Alfred ma rację, a Gannicus blefuje (jeśli pamiętacie teleturniej z lat 90-tych "Szalone Liczby" i teksty typu Dusia ma racje,a January blefuje).
Tak więc, to Alfred prawdę Wam powie:
„Why do we fall , Mr Bruce? So we can learn to pick ourselves up" (*)
Dobra, dość słów - popatrzcie na akcje, które udało się uchwycić w obiektywie.
Ach te walki na Rapiery. Klaudia i Magda w zwarciu.
Wiktorii marzy się wiktoria i broni się zasłoną czwartą przed natarciem ze strony Magdy.
Marika odrąbuje Magdzie ramię.
Kasia ze stoickim spokojem broni się zasłoną przed natarciem w pierś.
Marika w natarciu na głowę w wypadzie skoczno-ślizgowym. Czy Paula zdąży z zasłoną?
Marika może mieć problem z wyhamowaniem przed Rapierem, który nagle zawisł przed jej twarzą.
Dzień jak co dzień u Kasi. Zasłona - odpowiedź to naprawdę spoko taktyka.
Podium w trójboju klasycznym - Zawody Kobiet. Takie bukiety to ja rozumiem.
„Styk nad białą linią”
Pasuje Wam, jak to brzmi… ? Jest klimat, nie?
Powiedzcie to jeszcze jakimś grobowym głosem i robi się psychodela.
Zawodnicy na miejsca, salut, postawa, styk… nad białą linią, walczyć!
Hermetyczne - wiem, wybaczcie - niemniej idzie się domyślić, że są to komendy poprzedzające walkę. Styk oznacza, że klingi powinny się ze sobą zetknąć – w Szpadzie i Rapierze zawodnicy zaczynają daleko od siebie, ale w Szabli walkę rozpoczynają w styku broni (czemu tak jest – o tym może innym razem bo to złożony temat. Nie W(y)BIEGAJMY tak szybko w przyszłość…). Dobra, już kończę z tymi hermetycznymi docinkami i odpowiadam jasno i klarownie. Na razie niech Wam wystarczy fakt bez wyjaśnienia: Szable zaczynają w styku, a tak jakoś wyszło, że najważniejsze walki czyli od ćwierćfinału wzwyż, sędziowaliśmy w takim miejscu sali, że styk kling wypadał nad białą linią na parkiecie. No i wyszło samo: Styk nad białą linią.
A skoro jesteśmy już przy zawodnikach to powiem Wam, że dopisało!
18 osób!! To piękny wynik, zwłaszcza że mówimy tylko o Debiutantach.
Oznacza to, że do grupy wszystkich naszych zawodników dołączyło właśnie 18 nowych osób.Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to nasze wrześniowe czy październikowe zawody powiększą się o taką liczbę osób. To jest mocny wzrost!
Jeśli chodzi o zawody kobiet, to było ich mniej niż w tamtym roku (stosunek 6 do 10), ale cóż… nie udało się w tym roku części dziewczyn namówić na start. Co ciekawe niektóre wystartowały w niedzielę w zawodach debiutantów (czyli w open) nie startując w kategorii im dedykowanej!! To tak jakby ktoś miał jeszcze wątpliwości odnośnie poprzedniego rozdziału :)
Tu chciałbym także podziękować wszystkim doświadczonym (tym szermierczo i tym przez los) Zawodnikom i Instruktorom, którzy przyjechali pomóc w organizacji i sędziować. Sam wiem, jak jest to ciężkie wystać całe zawody, kiedy się nie walczy i tylko sędziuję… człowieka skręca, ciągnie na planszę, ale to nie jest event dla nas. My tu jesteśmy tylko oprawą… dziękujemy, że stanęliście na wysokości zadania i pomogliście nam w organizacji tego eventu.
Paweł i Michał w walkach eliminacyjnych
Wiktoria Wiktorii nad Robertem.
Finał Szpady: Miłosz vs Kasia.
Finał Szpady: Miłosz vs Kasia. Punkt za punkt!
Łódź you like to… DIE?
Zakochałem się w tej grze słów… Łódź you like. Hah piękne! Nie, nie jest to mój test – przyznam się bez bicia. Przechadzając się ulica Piotrkowską po prostu wpadła mi w oczy siatka… to znaczy nie dosłownie. Nie, że dostałem siatką po ryju, ale że zauważyłem po prostu dziewczynę z siatka z takim napisem na ramieniu no i mnie urzekła…. Eeee zamotałem… napis nie był na ramieniu, ale na siatce, no i nie dziewczyna mnie urzekła ale siatka (Basia, naprawdę! Nie będę przecież dojeżdżał do Łodzi – no bez przesady. Wszędzie, ale nie do Łodzi… tzn. eee… to znaczy nigdzie, oczywiście że nigdzie...) . Dobra, dość bo zaraz zgi… wracajmy do tematu.
Jak brzmiało pytanie? A właśnie: ŁÓDŹ YOU LIKE 2 DIE? Ja mówię NIE, ale inni już niekoniecznie tak odpowiadają na to pytanie.
Jako, że były to zawody Debiutantów to poziom walk był bardzo zróżnicowany. Czasami zaskakująco wysoki (i nie przesadzam, naprawdę parę osób zaprezentowało się z bardzo dobrej strony i pokazało, że nie próżnują na treningach), a czasami taki że ECH… nie, nie jest to jęk zachwytu. Jest to po prostu jęk – taki bez dodatkowego określenia.
Oczywiście, nie nabijam się z tego – wszyscy przecież się uczymy i każdy z nas był kiedyś na takim etapie (niektórzy nadal są...).
No i znowu zrobiło się hermetycznie. Zapytacie mnie, na o jakim etapie mówię. Już tłumaczę wszystkim nie szermierczym Czytelnikom. Już rok temu, podczas relacji z Pucharu Neptuna 2018 pisałem Wam o trafieniach obopólnych czyli dublach. W naszej filozofii trafienia obopólne to najgorsze, co może się zdarzyć w walce. Oznacza to bowiem, że obaj zawodnicy zaniedbali swoją obronę i najprawdopodobniej nie żyją. Każdy z nich zadał trafienia i żaden z nich trafienia nie uniknął. U nas wynik takiej walki jest gorzej punktowany niż wynik walki przegranej (w relacji z Neptuna macie szczegóły).
Ta także jedna z głównych różnic między szermierką klasyczną na szermierką sportową. W szermierce sportowe – w bardzo dużym uproszczeniu – zawodnikom nie opłaca się bronić. Atak lub kontratak statystycznie przynosi więcej korzyści niż obrona, ponieważ punkt zdobywa osoba która trafi pierwsza, a jeśli trafienia zostaną zadane w tym samym momencie (mówimy tu o milisekundach…) to obaj walczący otrzymują punkty. Dlatego też szermierka sportowa dla przypadkowego widza jest (co najmniej) nieczytelna: dwie osoby rzucają się na siebie, a sędzia decyduje kto był pierwszy. Co gorsza, bazując na takiej zasadzie dawno przestała być sztuką walki. To sport o określonych zasadach, niemający już niestety wiele wspólnego z prawdziwą walką na ostrą broń.
U nas także zdarzają się trafienia obopólne, a im mniejszy stopnień wyszkolenia zawodników tym trafień takich jest więcej. Dlaczego tak jest? To bardzo złożone zagadnienie treningowe ale w dużym uproszczeniu opiera się to na: braku kontroli nad walką (działania chaotyczne), przecenieniu własnych sił, niedocenienia sił przeciwnika, zaniedbaniu obrony lub czasem na najzwyklejszej panice – zamknięciu oczu i wystawieniu ręki do przodu.
Skoro mówimy o zawodach debiutantów to trafień obopólnych trochę było. Zobaczcie tę serię zdjęć i wyobraźcie sobie co by było gdyby broń była ostra. No, Szpady to by weszły chyba po rękojeść i to w obu zainteresowanych. Tak się przegrywa walki... widowiskowo.
Zawodnicy muszą nauczyć się bronić. Muszą nauczyć się wygrywać z przeciwnikiem, zapewniając sobie jednocześnie bezpieczeństwo. Dlatego też zawody – zwłaszcza dla Debiutantów – są tak cennym doświadczeniem.
U nas zaliczenie 2 lub 3 trafień obopólnych na zawodach powoduje, że nie wychodzi się dalej.
Czasami nawet już 1 trafienie obopólne sprawia, że nie przechodzi się do kolejnego etapu zawodów. Dzieje się tak, gdy duża liczba innych zawodników wygra swoje walki „na czysto”. Zasada ta wymusza zatem na Zawodnikach konieczność obrony. Chyba jesteśmy jedynym sportem / sztuką walki, gdzie do finału wchodzą 4 osoby, ale może zaistnieć sytuacja, gdy nikt nie zdobywa ani pierwszego, ani drugiego, ani trzeciego miejsca. Wszyscy dostają miejsce czwarte i nie odbywa się dekoracja medalowa, ponieważ żaden medal nie zostaje przyznany.
Myślicie, że to sytuacja hipotetyczna? Otóż nie, jestem laureatem jednego z takich czwartych miejsc. Marek także. (dla Nieszermierczych Czytelników – nasz główny Trener). I dwójka innych świetnych szermierzy również. Nie wytrzymaliśmy presji i obie walki półfinałowe zakończyły się trafieniami obopólnymi. Bolesna lekcja pokory dla nas wszystkich i piękny dowód na poprawne działanie naszego systemu. Nikt z nas nie wygrał. Wszyscy polegliśmy.
Bartek w natarciu.
Odpuszczanie dziewczynom, level expert :)
Oczywiście nauka bezpiecznej walki, nie przychodzi łatwo. Z jednej strony dysponujemy w pełni profesjonalnym sprzętem ochronnych, który zapewnia naprawdę wysoki poziom bezpieczeństwa walki, co umożliwia nam sparingi na pełnej sile i prędkości. Jest to poziom realności nie do odwzorowania np. w walce wręcz – bo tam ze względów bezpieczeństwa nie wolno na przykład uderzać w tył głowy, a u nas jest prosta zasada „jeśli uważasz że dasz radę mnie trafić, to to zrób – czekam”.
Mówimy oczywiście o trafieniach „na czysto” czyli bez jednoczesnego otrzymania trafienia.
Z drugiej strony, ten sam poziom bezpieczeństwa sprawia, że zawodnicy gubią gdzieś w walce strach przed bronią. Wiedząc, że nic Im się nie stanie, decydują się na bardzo niebezpieczne, czasem wręcz samobójcze akcje, byle tylko trafić przeciwnika. Coś, na co nie odważyli by się w prawdziwej walce… a nawet jeśli tak, to prawdopodobieństwo śmierci w takiej akcji było by duże, Zakładając zatem, że Im by ta akcja się udała, to zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa w krótkim czasie przestawali by jednak być zawodnikami i to permanentnie. Kończyli by karierę naprawdę nadziani…
Aby Wam to wyjaśnić zastosuję jeden ze znanych sposób narracji: mianowicie metodę AZD – analogię z d***
Wyobraźcie sobie że skaczecie z 3 piętra na beton. Tak powtarzalnie, 3 razy w tygodniu po 40-50 razy. Przed upadkiem chroni Was rozpięta poniżej siatka. Po kilkunastu skokach to zaczniecie może nawet robić akrobacje, bo strach zupełnie zniknie. Przecież nigdy Wam się nic nie stało.
Ale jak sprawa będzie wyglądać gdy zdemontujemy siatkę. Skoczycie? Czemu nie? Przecież nigdy Wam się nic nie stało. Skoczycie przecież w ten sam, znany Wam już sposób. Nawet lot będzie podobny.
Ktoś mi butnie powie: ja skoczę! OK, super! To zróbmy eksperyment. Statystycznie, ile razy Wam się nic nie stanie (tak, jest to możliwe), a ile razy złamiecie sobie jakąś ważną kość – np. podstawę czaszki. Naprawdę jestem ciekawy wyników! Kto chętny?
Wiecie, co różni tą sytuację od zdjęcia protektorów i walkę na ostrą broń? Nieuchronność. Z grawitacją nie podyskutujecie. Powiedzenie, że w nią nie wierzycie, nie zmieni faktu uderzenia czaszką w ziemię.
Ale założenia względem umiejętności przeciwnik nie są już dla Was takie pewne?
Panie, jestem tak dobry że On mnie nie trafi. Nie ma na to szans. Naprawdę wygodna opinia. Niestety częsta... Jakże budująca nasze ego. Przecież każdy chce być najlepszym. Z jakiegoś powodu zakładamy, że to nam musi się udać.
Pamiętajcie, żeby ktoś był najlepszy to inni muszą być gorsi… sorry, tak to działa.
Dlatego przeciwnik z bronią to bardzo niebezpieczna osoba, nawet jeśli czujecie się fechtmistrzami. Nigdy nie wolno Wam założyć, że jest on niegroźny!! To prosta droga do kłopotów. Zaufacie swoim Instruktorom, a wyszkolimy Was... (może nie w dwa księżyce, ale na pewno w jakimś skończonym czasie), na naprawdę zacnych szermierzy.
"You know how fight 6 men. We can teach you how to engage 600" (*)
Zapamiętajcie jedno: duble przytrafiają się każdemu. Nawet w walkach na poziomie mistrzowskim.
Niemniej matematyka i jej narzędzie w postaci analizy statystycznej to wasz wielki przyjaciel.
Jeśli większość waszych walk (z różnymi przeciwnikami) kończy się dublami, to już nie jest to pech czy wypadek przy pracy.
Powtarzalność na poziomie 70 czy 80 procent to już prawidłowość. Oznacza to, że albo wy walczycie dublogennie albo to wasi przeciwnicy tak walczą, ale Wy NIE UMIECIE sobie z tym radzić. W obu przypadkach jest to WASZ brak kompletnego wyszkolenia technicznego i taktycznego.
Tak, wiem. Przyznanie się do tego nie będzie miłe… ale będzie to pierwszy krok na drodze do stania się lepszym szermierzem.
Pierwszy i chyba najważniejszy, bo otwierający oczy i drogę do wielu tajemnic władania bronią białą.
Czasami zabraknie centymetrów... a może czasem obrona odległością uda się o włos. To może zależeć od punktu widzenia :)
A Kasia nadal zasłona - odpowiedź... i tak ma być wszędzie! Zasłona to gwarant waszego bezpieczeństwa :)
"We're not going to do anything right now. This is a happy moment" (*)
Dobra… wystarczy już tej instruktorskiej gadki. Zaraz mi ktoś zarzuci, że zabijam naszym Zawodnikom radość z medali i wyników moralizatorskim wykładem o filozofii szermierki.
Gratulujemy wszystkim, którzy wystąpili, niezależnie od miejsc jakie zdobyli. Doświadczenie jakie zdobyliście jest bezcenne i uwierzcie na słowo, zaprocentuje już na jasień, kiedy wystartujemy z Pucharem 3 Broni 2019.
A co do medali, to ładnie się to ułożyło. Prawie każda filia coś wyrwała dla siebie. Nie podaję pełnych wyników, bo nie to przecież chodzi ale wspomnę tylko, że Tripolis zdominowało podium w Szpadzie, Rapierowe złoto i brąz trafiają do Krakowa, Łódź okupuje podium w zawodach kobiet, Szablowe medale lecą także do Katowic.
Jako Instruktorzy SFA jesteśmy dumni z każdego Zawodnika, który wziął udział w zawodach, a jako przedstawiciele filii Kraków składamy szczególne gratulację „naszym” którzy pokazali że Twierdza SFA Kraków to potęga, z którą trzeba się liczyć.
A na koniec, taka luźna uwaga organizacyjna. Pamiętajcie, że zawody to kapitalne narzędzie treningowe, ale i super zabawa. Rywalizujcie, nakręcajcie się (byle pozytywnie), dawajcie z siebie wszystko i nie przejmujcie jak Wam coś nie wyjdzie. Wyjdźcie z założenia, że na jakimkolwiek turnieju o złote gacie nie warto zajmować 3-ciego miejsca.
Złote gacie są spoko, srebrne ujdą w tłumie, ale od trzeciego miejsca to wolałbym jednak, w takiej sytuacji miejsce tuż poza podium.
I tym lekko chorym akcentem kończę dzisiejszą opowieść :)
CYTATY:
1) "Star Wars E4". Parafraza sceny z poszukiwaniem droidów.
2) Książka "Ziemia, planeta ludzi" autorstwa Antoine Marie Roger de Saint-Exupéry
3) Film "Batman Begins". Bruce Wayne zaczyna swój trening w Lidze Cieni - pierwszy krok na drodze do legendy, którą się stanie.
4) Tytuł książki o kobietach podczas II wojny światowej, autorstwa Swietłany Aleksijewicz
5) Klasyka. William Congreve "The Mourning Bride"
6) Serial "SPARTACUS: Bogowie Areny". Słowa Gannicus, o tym jak stał się Czempionem.
7) Film "Batman Begins" ciąg dalszy treningu Bruce (nota bene pojedynek szermierczy na zamarzniętym jeziorze)
8) "Star Wars E3: Zemsta Sith'ów" gdy Anakin dowiaduje się, że Padme jest w ciąży.
Kto zna nas trochę bardziej od strony żelaza, ten może zapytać: ale jak to? Przecież zawody Pucharu 3 Broni odbywają się u Was we wrześniu, październiku i listopadzie. To skąd nagle jakiś maj?
Jestem Wam winny słowo wyjaśnienia, bo rzeczywiście nie opisywałem jeszcze tutaj naszych majowych event’ów.
Podobne jak o innych zawodach, nie robię relacji minutowej, ale podzielę się z Wami różnymi przemyśleniami, refleksjami oraz postaram się przybliżyć Wam jeszcze bardziej, czemu na rajdach na orientację jeździmy wyłącznie pod (jedyną słuszną) banderą Szkoły Fechtunku ARAMIS (SFA). Zapraszam zatem na opowieść o mieście środka… Polski.
„Tylko nieznane przeraża człowieka, ale dla tego który stawia mu czoło, to już nie jest nieznane…”
Zawody Pucharu 3 Broni, czyli właśnie te rozgrywane na koniec lata i jesień to duże imprezy, na które stawiają się zawodnicy ze wszystkich poziomów wyszkolenia. Nierzadko (czytaj zawsze) oznacza to ostrą i zażartą rywalizację o każdy pucharowy punkt oraz o miejsce w ogólnym rankingu na koniec cyklu. Dla wielu osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z szermierką, pierwsze zawody to ogromne przeżycie, ale i duży stres. Wiecie pytania kotłujące się w głowie: czy jestem wystarczająco gotowy, czy się nie skompromituję…. Przecież broń w ręce mam dopiero niecały rok, a tam będą zawodnicy z 10-letnim stażem… i tak dalej, i tak dalej. Jeśli chodzi o wymyślanie różnego rodzaju fobii i strachów nasz umysł nie ma sobie równych.
Ich umysły jeszcze nie wiedzą, jak wygląda prawdziwa walka. Pamiętacie tą scenę (jak nie wstyd, wtedy kierunek przypisy, ale nie zapomnijcie o samo-biczowaniu wieczorem w ramach kary) - ona jest prawdziwa do bólu:
- Are you ready?
- I can... I can barely stands
(niespodziewany but na klatę) - Death does not wait for you to be ready! Death is not cosiderate... or fair (leci drugi na klatę) (*)
Wychodząc zatem naprzeciw tymże obawom (w trochę bardziej cywilizowany sposób niż ten powyżej), 3 lata temu zaczęliśmy organizować dodatkowe zawody, które mają pomóc oswoić się naszym nowym szermierzom z klimatem zawodów. Tak oto narodziły się:
- zawody Kobiet (i to mimo tego, że jest u nas odrębna klasyfikacja kobiet w Pucharze)
- zawody Debiutantów/Nowicjuszy
W pierwszych zawodach startują same dziewczyny - to oczywiste, ale często są to młodsze stażem Zawodniczki. Te najlepsze w nich nie występują – oddając możliwość mniej doświadczonym Koleżankom pobić się o medale. Czemu to robią? Na to pytanie odpowie Wam następy rozdział naszej opowieści, ale nie będzie to odpowiedź wprost – naświetlę Wam pewne zagadnienie, a wnioski spróbujcie wyciągnąć sami. Wierzę, że Wam się uda :)
Drugie zawody są dla dwóch grup naszych uczniów: pierwsza z nich to osoby, które są w szkole krócej niż dwa lata. Jeśli były odważne, to być może startowały już w Pucharze 3 Broni, czyli w warunkach o wiele trudniejszych, ale nadal ich doświadczenie sparingowe nie jest duże. Druga grupa to osoby, które mają nieokreślony odgórnie staż w szkole, ale nigdy jeszcze w zawodach nie startowały i będzie to ich debiut.
Oczywiście dziewczyny spełniające wszystkie warunki (czyli bycie dziewczyną i debiutantem), mogą wystartować zarówno w sobotę, jak i w niedzielę czyli w obydwu zawodach. Dziewczyny spełniające tylko jeden warunek np. bycie debiutantem, w kategorii kobiet wystartować nie mogą. Albo na odwrót – mogłem coś pomieszać… ale ja tu sędziować przyjechałem. Sędziować i oglądać przemoc, a nie problemy gender rozkminiać.
Jednocześnie Łódź jest naszym dość świeżym, acz już mocno ugruntowanym oddziałem, więc uczynienie z niej gospodarza eventu bardzo podniesie prestiż tej placówki… a i wszyscy mają relatywnie blisko: od Tripolis (Trójmiasta), przez Toruń, Warszawę, Wrocław, Katowice i Kraków.
"Wojna nie ma nic z kobiety” Hmmm a może właśnie nie i „Piekło nie zna furii takiej jak kobieta wzgardzona” (*)
Słowo komentarza dlaczego kobiety walczą u nas w kategorii OPEN, bo może wydać Wam się to dziwne.
Odpowiedź jest prosta: szermierka jest niesamowitą sztuką walki, gdzie siła, szybkość, wytrzymałość mają ogromne znaczenie… ale tylko do pewnego momentu: na etapie high-level oraz mistrzowskim predyspozycje fizyczne bardzo tracą na znaczeniu i liczy się psycha, technika oraz taktyka. Widać to z resztą po wynikach, gdy niektóre zawodniczki lądują na podium w kategorii OPEN, w teorii fizycznie nie mając najmniejszych szans z jakimś wielkoludem. Nie jest to jednak walka na gołe pięści i kopyta.
Myślicie, że to przypadek albo ktoś Im odpuszcza? To powiem Wam tak: sport walki, totalna rywalizacja, od tej walki zależy czy przejdziesz dalej, jesteś wielkim facetem – dwa razy większym od dziewczyny naprzeciwko Ciebie i trochę nie wyobrażasz sobie, że możesz tą walkę przegrać...
no bo tak trochę głupio będzie i koledzy będą się śmiać… czujecie to?
No więc właśnie! Uwierzcie, że nikt Im nie odpuszcza, a część osób to chce po nich przejść za wszelką cenę. Po prostu zmieść dziewczynę z planszy i najwyżej przeprosić później, że nie chciało się walnąć aż tak mocno…. Ale to oczywiście dopiero po wygranej.
Nie wierzycie? Polecam jedno ze zdjęć poniżej.
A mimo to stają na podium w kategorii OPEN. A mimo to wracają z medalami.
Ograniczenie dziewczyn do startu tylko we własnym gronie, bardzo mocno wpłynęło by na ich poziom. Statystycznie na sporty walki przychodzi więcej męskiej części społeczności, co automatycznie przekłada się to, że liczba dobrych zawodników jest spora (statystyki i rachunek prawdopodobieństwa). Gdyby kobiety miały walczyć tylko we własnym gronie, zostałaby odebrana Im szansa na zmierzenie się z wieloma trudnymi przeciwnikami w trudnych warunkach, a wyniki pokazują, że nie są w tym starciu bez szans.
A walka z trudnymi przeciwnikami, wysoka poprzeczka i trudności… czyż to nie jest to, co nas rozwija, uczy, umacnia? Tak, ja wiem… czasem też frustruje, jak przegrywamy po raz n-ty… ale taka jest droga do Mistrzostwa. Mimo, że kocham cytaty:
„there is only one way to become a champion, never f***king lose” (*),
ale chyba wiecie, że to nie do końca prawda i to Alfred ma rację, a Gannicus blefuje (jeśli pamiętacie teleturniej z lat 90-tych "Szalone Liczby" i teksty typu Dusia ma racje,a January blefuje).
Tak więc, to Alfred prawdę Wam powie:
„Why do we fall , Mr Bruce? So we can learn to pick ourselves up" (*)
Dobra, dość słów - popatrzcie na akcje, które udało się uchwycić w obiektywie.
Ach te walki na Rapiery. Klaudia i Magda w zwarciu.
Wiktorii marzy się wiktoria i broni się zasłoną czwartą przed natarciem ze strony Magdy.
Marika odrąbuje Magdzie ramię.
Kasia ze stoickim spokojem broni się zasłoną przed natarciem w pierś.
Marika w natarciu na głowę w wypadzie skoczno-ślizgowym. Czy Paula zdąży z zasłoną?
Marika może mieć problem z wyhamowaniem przed Rapierem, który nagle zawisł przed jej twarzą.
Dzień jak co dzień u Kasi. Zasłona - odpowiedź to naprawdę spoko taktyka.
Podium w trójboju klasycznym - Zawody Kobiet. Takie bukiety to ja rozumiem.
„Styk nad białą linią”
Pasuje Wam, jak to brzmi… ? Jest klimat, nie?
Powiedzcie to jeszcze jakimś grobowym głosem i robi się psychodela.
Zawodnicy na miejsca, salut, postawa, styk… nad białą linią, walczyć!
Hermetyczne - wiem, wybaczcie - niemniej idzie się domyślić, że są to komendy poprzedzające walkę. Styk oznacza, że klingi powinny się ze sobą zetknąć – w Szpadzie i Rapierze zawodnicy zaczynają daleko od siebie, ale w Szabli walkę rozpoczynają w styku broni (czemu tak jest – o tym może innym razem bo to złożony temat. Nie W(y)BIEGAJMY tak szybko w przyszłość…). Dobra, już kończę z tymi hermetycznymi docinkami i odpowiadam jasno i klarownie. Na razie niech Wam wystarczy fakt bez wyjaśnienia: Szable zaczynają w styku, a tak jakoś wyszło, że najważniejsze walki czyli od ćwierćfinału wzwyż, sędziowaliśmy w takim miejscu sali, że styk kling wypadał nad białą linią na parkiecie. No i wyszło samo: Styk nad białą linią.
A skoro jesteśmy już przy zawodnikach to powiem Wam, że dopisało!
18 osób!! To piękny wynik, zwłaszcza że mówimy tylko o Debiutantach.
Oznacza to, że do grupy wszystkich naszych zawodników dołączyło właśnie 18 nowych osób.Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to nasze wrześniowe czy październikowe zawody powiększą się o taką liczbę osób. To jest mocny wzrost!
Jeśli chodzi o zawody kobiet, to było ich mniej niż w tamtym roku (stosunek 6 do 10), ale cóż… nie udało się w tym roku części dziewczyn namówić na start. Co ciekawe niektóre wystartowały w niedzielę w zawodach debiutantów (czyli w open) nie startując w kategorii im dedykowanej!! To tak jakby ktoś miał jeszcze wątpliwości odnośnie poprzedniego rozdziału :)
Tu chciałbym także podziękować wszystkim doświadczonym (tym szermierczo i tym przez los) Zawodnikom i Instruktorom, którzy przyjechali pomóc w organizacji i sędziować. Sam wiem, jak jest to ciężkie wystać całe zawody, kiedy się nie walczy i tylko sędziuję… człowieka skręca, ciągnie na planszę, ale to nie jest event dla nas. My tu jesteśmy tylko oprawą… dziękujemy, że stanęliście na wysokości zadania i pomogliście nam w organizacji tego eventu.
Paweł i Michał w walkach eliminacyjnych
Wiktoria Wiktorii nad Robertem.
Finał Szpady: Miłosz vs Kasia.
Finał Szpady: Miłosz vs Kasia. Punkt za punkt!
Łódź you like to… DIE?
Zakochałem się w tej grze słów… Łódź you like. Hah piękne! Nie, nie jest to mój test – przyznam się bez bicia. Przechadzając się ulica Piotrkowską po prostu wpadła mi w oczy siatka… to znaczy nie dosłownie. Nie, że dostałem siatką po ryju, ale że zauważyłem po prostu dziewczynę z siatka z takim napisem na ramieniu no i mnie urzekła…. Eeee zamotałem… napis nie był na ramieniu, ale na siatce, no i nie dziewczyna mnie urzekła ale siatka (Basia, naprawdę! Nie będę przecież dojeżdżał do Łodzi – no bez przesady. Wszędzie, ale nie do Łodzi… tzn. eee… to znaczy nigdzie, oczywiście że nigdzie...) . Dobra, dość bo zaraz zgi… wracajmy do tematu.
Jak brzmiało pytanie? A właśnie: ŁÓDŹ YOU LIKE 2 DIE? Ja mówię NIE, ale inni już niekoniecznie tak odpowiadają na to pytanie.
Jako, że były to zawody Debiutantów to poziom walk był bardzo zróżnicowany. Czasami zaskakująco wysoki (i nie przesadzam, naprawdę parę osób zaprezentowało się z bardzo dobrej strony i pokazało, że nie próżnują na treningach), a czasami taki że ECH… nie, nie jest to jęk zachwytu. Jest to po prostu jęk – taki bez dodatkowego określenia.
Oczywiście, nie nabijam się z tego – wszyscy przecież się uczymy i każdy z nas był kiedyś na takim etapie (niektórzy nadal są...).
No i znowu zrobiło się hermetycznie. Zapytacie mnie, na o jakim etapie mówię. Już tłumaczę wszystkim nie szermierczym Czytelnikom. Już rok temu, podczas relacji z Pucharu Neptuna 2018 pisałem Wam o trafieniach obopólnych czyli dublach. W naszej filozofii trafienia obopólne to najgorsze, co może się zdarzyć w walce. Oznacza to bowiem, że obaj zawodnicy zaniedbali swoją obronę i najprawdopodobniej nie żyją. Każdy z nich zadał trafienia i żaden z nich trafienia nie uniknął. U nas wynik takiej walki jest gorzej punktowany niż wynik walki przegranej (w relacji z Neptuna macie szczegóły).
Ta także jedna z głównych różnic między szermierką klasyczną na szermierką sportową. W szermierce sportowe – w bardzo dużym uproszczeniu – zawodnikom nie opłaca się bronić. Atak lub kontratak statystycznie przynosi więcej korzyści niż obrona, ponieważ punkt zdobywa osoba która trafi pierwsza, a jeśli trafienia zostaną zadane w tym samym momencie (mówimy tu o milisekundach…) to obaj walczący otrzymują punkty. Dlatego też szermierka sportowa dla przypadkowego widza jest (co najmniej) nieczytelna: dwie osoby rzucają się na siebie, a sędzia decyduje kto był pierwszy. Co gorsza, bazując na takiej zasadzie dawno przestała być sztuką walki. To sport o określonych zasadach, niemający już niestety wiele wspólnego z prawdziwą walką na ostrą broń.
U nas także zdarzają się trafienia obopólne, a im mniejszy stopnień wyszkolenia zawodników tym trafień takich jest więcej. Dlaczego tak jest? To bardzo złożone zagadnienie treningowe ale w dużym uproszczeniu opiera się to na: braku kontroli nad walką (działania chaotyczne), przecenieniu własnych sił, niedocenienia sił przeciwnika, zaniedbaniu obrony lub czasem na najzwyklejszej panice – zamknięciu oczu i wystawieniu ręki do przodu.
Skoro mówimy o zawodach debiutantów to trafień obopólnych trochę było. Zobaczcie tę serię zdjęć i wyobraźcie sobie co by było gdyby broń była ostra. No, Szpady to by weszły chyba po rękojeść i to w obu zainteresowanych. Tak się przegrywa walki... widowiskowo.
Zawodnicy muszą nauczyć się bronić. Muszą nauczyć się wygrywać z przeciwnikiem, zapewniając sobie jednocześnie bezpieczeństwo. Dlatego też zawody – zwłaszcza dla Debiutantów – są tak cennym doświadczeniem.
U nas zaliczenie 2 lub 3 trafień obopólnych na zawodach powoduje, że nie wychodzi się dalej.
Czasami nawet już 1 trafienie obopólne sprawia, że nie przechodzi się do kolejnego etapu zawodów. Dzieje się tak, gdy duża liczba innych zawodników wygra swoje walki „na czysto”. Zasada ta wymusza zatem na Zawodnikach konieczność obrony. Chyba jesteśmy jedynym sportem / sztuką walki, gdzie do finału wchodzą 4 osoby, ale może zaistnieć sytuacja, gdy nikt nie zdobywa ani pierwszego, ani drugiego, ani trzeciego miejsca. Wszyscy dostają miejsce czwarte i nie odbywa się dekoracja medalowa, ponieważ żaden medal nie zostaje przyznany.
Myślicie, że to sytuacja hipotetyczna? Otóż nie, jestem laureatem jednego z takich czwartych miejsc. Marek także. (dla Nieszermierczych Czytelników – nasz główny Trener). I dwójka innych świetnych szermierzy również. Nie wytrzymaliśmy presji i obie walki półfinałowe zakończyły się trafieniami obopólnymi. Bolesna lekcja pokory dla nas wszystkich i piękny dowód na poprawne działanie naszego systemu. Nikt z nas nie wygrał. Wszyscy polegliśmy.
Bartek w natarciu.
Odpuszczanie dziewczynom, level expert :)
Oczywiście nauka bezpiecznej walki, nie przychodzi łatwo. Z jednej strony dysponujemy w pełni profesjonalnym sprzętem ochronnych, który zapewnia naprawdę wysoki poziom bezpieczeństwa walki, co umożliwia nam sparingi na pełnej sile i prędkości. Jest to poziom realności nie do odwzorowania np. w walce wręcz – bo tam ze względów bezpieczeństwa nie wolno na przykład uderzać w tył głowy, a u nas jest prosta zasada „jeśli uważasz że dasz radę mnie trafić, to to zrób – czekam”.
Mówimy oczywiście o trafieniach „na czysto” czyli bez jednoczesnego otrzymania trafienia.
Z drugiej strony, ten sam poziom bezpieczeństwa sprawia, że zawodnicy gubią gdzieś w walce strach przed bronią. Wiedząc, że nic Im się nie stanie, decydują się na bardzo niebezpieczne, czasem wręcz samobójcze akcje, byle tylko trafić przeciwnika. Coś, na co nie odważyli by się w prawdziwej walce… a nawet jeśli tak, to prawdopodobieństwo śmierci w takiej akcji było by duże, Zakładając zatem, że Im by ta akcja się udała, to zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa w krótkim czasie przestawali by jednak być zawodnikami i to permanentnie. Kończyli by karierę naprawdę nadziani…
Aby Wam to wyjaśnić zastosuję jeden ze znanych sposób narracji: mianowicie metodę AZD – analogię z d***
Wyobraźcie sobie że skaczecie z 3 piętra na beton. Tak powtarzalnie, 3 razy w tygodniu po 40-50 razy. Przed upadkiem chroni Was rozpięta poniżej siatka. Po kilkunastu skokach to zaczniecie może nawet robić akrobacje, bo strach zupełnie zniknie. Przecież nigdy Wam się nic nie stało.
Ale jak sprawa będzie wyglądać gdy zdemontujemy siatkę. Skoczycie? Czemu nie? Przecież nigdy Wam się nic nie stało. Skoczycie przecież w ten sam, znany Wam już sposób. Nawet lot będzie podobny.
Ktoś mi butnie powie: ja skoczę! OK, super! To zróbmy eksperyment. Statystycznie, ile razy Wam się nic nie stanie (tak, jest to możliwe), a ile razy złamiecie sobie jakąś ważną kość – np. podstawę czaszki. Naprawdę jestem ciekawy wyników! Kto chętny?
Wiecie, co różni tą sytuację od zdjęcia protektorów i walkę na ostrą broń? Nieuchronność. Z grawitacją nie podyskutujecie. Powiedzenie, że w nią nie wierzycie, nie zmieni faktu uderzenia czaszką w ziemię.
Ale założenia względem umiejętności przeciwnik nie są już dla Was takie pewne?
Panie, jestem tak dobry że On mnie nie trafi. Nie ma na to szans. Naprawdę wygodna opinia. Niestety częsta... Jakże budująca nasze ego. Przecież każdy chce być najlepszym. Z jakiegoś powodu zakładamy, że to nam musi się udać.
Pamiętajcie, żeby ktoś był najlepszy to inni muszą być gorsi… sorry, tak to działa.
Dlatego przeciwnik z bronią to bardzo niebezpieczna osoba, nawet jeśli czujecie się fechtmistrzami. Nigdy nie wolno Wam założyć, że jest on niegroźny!! To prosta droga do kłopotów. Zaufacie swoim Instruktorom, a wyszkolimy Was... (może nie w dwa księżyce, ale na pewno w jakimś skończonym czasie), na naprawdę zacnych szermierzy.
"You know how fight 6 men. We can teach you how to engage 600" (*)
Zapamiętajcie jedno: duble przytrafiają się każdemu. Nawet w walkach na poziomie mistrzowskim.
Niemniej matematyka i jej narzędzie w postaci analizy statystycznej to wasz wielki przyjaciel.
Jeśli większość waszych walk (z różnymi przeciwnikami) kończy się dublami, to już nie jest to pech czy wypadek przy pracy.
Powtarzalność na poziomie 70 czy 80 procent to już prawidłowość. Oznacza to, że albo wy walczycie dublogennie albo to wasi przeciwnicy tak walczą, ale Wy NIE UMIECIE sobie z tym radzić. W obu przypadkach jest to WASZ brak kompletnego wyszkolenia technicznego i taktycznego.
Tak, wiem. Przyznanie się do tego nie będzie miłe… ale będzie to pierwszy krok na drodze do stania się lepszym szermierzem.
Pierwszy i chyba najważniejszy, bo otwierający oczy i drogę do wielu tajemnic władania bronią białą.
Czasami zabraknie centymetrów... a może czasem obrona odległością uda się o włos. To może zależeć od punktu widzenia :)
A Kasia nadal zasłona - odpowiedź... i tak ma być wszędzie! Zasłona to gwarant waszego bezpieczeństwa :)
"We're not going to do anything right now. This is a happy moment" (*)
Dobra… wystarczy już tej instruktorskiej gadki. Zaraz mi ktoś zarzuci, że zabijam naszym Zawodnikom radość z medali i wyników moralizatorskim wykładem o filozofii szermierki.
Gratulujemy wszystkim, którzy wystąpili, niezależnie od miejsc jakie zdobyli. Doświadczenie jakie zdobyliście jest bezcenne i uwierzcie na słowo, zaprocentuje już na jasień, kiedy wystartujemy z Pucharem 3 Broni 2019.
A co do medali, to ładnie się to ułożyło. Prawie każda filia coś wyrwała dla siebie. Nie podaję pełnych wyników, bo nie to przecież chodzi ale wspomnę tylko, że Tripolis zdominowało podium w Szpadzie, Rapierowe złoto i brąz trafiają do Krakowa, Łódź okupuje podium w zawodach kobiet, Szablowe medale lecą także do Katowic.
Jako Instruktorzy SFA jesteśmy dumni z każdego Zawodnika, który wziął udział w zawodach, a jako przedstawiciele filii Kraków składamy szczególne gratulację „naszym” którzy pokazali że Twierdza SFA Kraków to potęga, z którą trzeba się liczyć.
A na koniec, taka luźna uwaga organizacyjna. Pamiętajcie, że zawody to kapitalne narzędzie treningowe, ale i super zabawa. Rywalizujcie, nakręcajcie się (byle pozytywnie), dawajcie z siebie wszystko i nie przejmujcie jak Wam coś nie wyjdzie. Wyjdźcie z założenia, że na jakimkolwiek turnieju o złote gacie nie warto zajmować 3-ciego miejsca.
Złote gacie są spoko, srebrne ujdą w tłumie, ale od trzeciego miejsca to wolałbym jednak, w takiej sytuacji miejsce tuż poza podium.
I tym lekko chorym akcentem kończę dzisiejszą opowieść :)
CYTATY:
1) "Star Wars E4". Parafraza sceny z poszukiwaniem droidów.
2) Książka "Ziemia, planeta ludzi" autorstwa Antoine Marie Roger de Saint-Exupéry
3) Film "Batman Begins". Bruce Wayne zaczyna swój trening w Lidze Cieni - pierwszy krok na drodze do legendy, którą się stanie.
4) Tytuł książki o kobietach podczas II wojny światowej, autorstwa Swietłany Aleksijewicz
5) Klasyka. William Congreve "The Mourning Bride"
6) Serial "SPARTACUS: Bogowie Areny". Słowa Gannicus, o tym jak stał się Czempionem.
7) Film "Batman Begins" ciąg dalszy treningu Bruce (nota bene pojedynek szermierczy na zamarzniętym jeziorze)
8) "Star Wars E3: Zemsta Sith'ów" gdy Anakin dowiaduje się, że Padme jest w ciąży.
Kategoria SFA
Rajd Hawran 2019
-
DST
96.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Niedziela, 12 maja 2019 | dodano: 13.05.2019
Druga edycja Hawrana zabiera nas znowu w mój ukochany Beskid Niski.
Pisałem Wam już wiele razy, że nigdy nie możemy zdecydować się, które z
gór kochamy bardziej: czy są to Izery z ich bez-samogłoskowym SMRK'iek,
Jego Wysokość Śnieżnik i Skalnikowe Konie Apokalipsy czy też Królowa
Beskidu Niskiego Lackowa, Wielki Rogacz z Beskidu Sądeckiego albo góra "po przejściach i góra z przeszłością" (*) czyli bieszczadzki
Rozsypaniec. Dobrze zatem, że nie musimy wybierać i tydzień po wizycie w
Izerach (ostatni dzień majówki, mimo bycia mocno styranym przez Rudawską Wyrypę spędziliśmy na SingleTrek'ach) wyruszamy w okolice Wysowej
odwiedzić dawno niewidziany Beskid Niski, ale Stromy. Na wstępie
przestrzegam jednak, że w tej relacji zdjęć z rajdu będzie DUUUUUŻO... o
wiele, więcej niż normalnie, bo było po prostu niesamowicie. Zarówno
pod kątem pięknych widoków, jak i ostrych kadrów złapanych przez nasze
"pancerniaki" (aparaty z wysokim IP oraz z funkcją kruszenia lodu i
skał).
"Utonęły w zieleni pól i puchu nieba, morzu liści i wełnianym swetrze trwa, moja pamięć, moje myśli..."(*)
...chyba o sterowaniu modalnym. No ale pomału, dojdziemy do tego.
Bazą rajdu jest szkoła w Banicy, niedaleko Wysowej oraz jeszcze bliżej miejscowości Izby, z której jest rzut maską (szermierczą) do Przełęczy Beskid nad Izbami... a wiecie, co stamtąd jest już blisko? Wiem, że wiecie - Jej Wysokości, Królowa Beskidu Niskiego Lackowa (998m). Blisko nie oznacza łatwo, bo szlak z Beskidu na Lackową to jedno z najstromszych podejść w Beskidach. Robiliśmy je kiedyś z rowerami...tu naprawdę ciężko jest rower nawet wnieść, bo to niemal pionowa ściana. Zapomnijcie o pchaniu, bo się nie da. Rower na plecy i trzymamy się leśnych przyjaciół czyli drzew, aby nie odpaść od ściany. Gdy zbliżamy się do Banicy, Lackowa wita nas swoim pięknym masywem, przesłaniającym niemal pół horyzontu. W sumie to dobre miejsce na punkt!!! Jednakże żaden organizator jeszcze się na to nie odważył. Może czeka ten zaszczyt, na naszą imprezę w Beskidzie Niskim... choć obstawiam, że trasy rowerowe nie byłyby tym pomysłem zachwycone. Umieszczenie tam lampionu dla rowerzystów to było by czyste zło. To co Szkodnik, kiedy robimy Wiosenne KoRNO w Niskim, ale Stromym? :D
Wracając do relacji, aby tu dotrzeć na 7-mą rano, musieliśmy wyruszyć po 4-tej rano z domu. Gdy przybywamy do Banicy, wiele znanych twarzy właśnie budzi się do życia, po wczorajszym before-party. Jest zatem chwila pogadać, pośmiać się oraz pożalić się Jarkowi i Łukaszowi, że nie dotrzemy w tym roku na wiosenną edycję Rajdu Liczyrzepy. Miała być podobnie jak rok temu, Liczyrzepa za dnia i Tropiciel w nocy, no ale nie da się być wszędzie. Na pocieszenie zostaje nam fakt, że "nie przepadną" nam nowe tereny, bo impreza jest w Borach Dolnośląskich, gdzie przesiedzieliśmy cała majówkę. Gdy wymieniamy z Jarkiem wrażenia z dolnośląskich kniei, Organizatorzy wołają nas na odprawę.
1) Parafraza piosenki zespołu Raz, Dwa, Trzy "Czy te oczy mogą kłamać"
2) Wspaniała ballada o Beskidzie Niskim. Piękne słowa o magicznym miejscu. Kocham ten utwór - znajdziecie go na końcu wpisu.
3) Jak w relacji z ostatniej wyrypy, wiersz Adama Asnyka "Ulewa". Śpiewana wersja tutaj.
4) Parafraz wiersza Juliusza Słowackiego "Testament mój"
5) Film "Batman begins" - scena gdy Ra's mówi Bruce'owi, kim powinien stać się dla przeciwnika.
6) Piosenka stara jak świat: "Zabrałaś serce moje"
7) Książka Jarosława Grzędowicza "Pan Lodowego Ogrodu"
"Utonęły w zieleni pól i puchu nieba, morzu liści i wełnianym swetrze trwa, moja pamięć, moje myśli..."(*)
...chyba o sterowaniu modalnym. No ale pomału, dojdziemy do tego.
Bazą rajdu jest szkoła w Banicy, niedaleko Wysowej oraz jeszcze bliżej miejscowości Izby, z której jest rzut maską (szermierczą) do Przełęczy Beskid nad Izbami... a wiecie, co stamtąd jest już blisko? Wiem, że wiecie - Jej Wysokości, Królowa Beskidu Niskiego Lackowa (998m). Blisko nie oznacza łatwo, bo szlak z Beskidu na Lackową to jedno z najstromszych podejść w Beskidach. Robiliśmy je kiedyś z rowerami...tu naprawdę ciężko jest rower nawet wnieść, bo to niemal pionowa ściana. Zapomnijcie o pchaniu, bo się nie da. Rower na plecy i trzymamy się leśnych przyjaciół czyli drzew, aby nie odpaść od ściany. Gdy zbliżamy się do Banicy, Lackowa wita nas swoim pięknym masywem, przesłaniającym niemal pół horyzontu. W sumie to dobre miejsce na punkt!!! Jednakże żaden organizator jeszcze się na to nie odważył. Może czeka ten zaszczyt, na naszą imprezę w Beskidzie Niskim... choć obstawiam, że trasy rowerowe nie byłyby tym pomysłem zachwycone. Umieszczenie tam lampionu dla rowerzystów to było by czyste zło. To co Szkodnik, kiedy robimy Wiosenne KoRNO w Niskim, ale Stromym? :D
Wracając do relacji, aby tu dotrzeć na 7-mą rano, musieliśmy wyruszyć po 4-tej rano z domu. Gdy przybywamy do Banicy, wiele znanych twarzy właśnie budzi się do życia, po wczorajszym before-party. Jest zatem chwila pogadać, pośmiać się oraz pożalić się Jarkowi i Łukaszowi, że nie dotrzemy w tym roku na wiosenną edycję Rajdu Liczyrzepy. Miała być podobnie jak rok temu, Liczyrzepa za dnia i Tropiciel w nocy, no ale nie da się być wszędzie. Na pocieszenie zostaje nam fakt, że "nie przepadną" nam nowe tereny, bo impreza jest w Borach Dolnośląskich, gdzie przesiedzieliśmy cała majówkę. Gdy wymieniamy z Jarkiem wrażenia z dolnośląskich kniei, Organizatorzy wołają nas na odprawę.
Maciek, Magda i Piotrek rozdają mapy i mówią
nam, że wczoraj tak lało, że będziemy mieć dzisiaj sporo błota na
trasie. Omawiają również kilka szczegółów dotyczących niektórych
punktów, z których część leżeć będzie także po słowackiej stronie
granicy.
Cytaty:Siadamy do map i... nie ma punktu na
Lackowej. Są dwa w dolnych częściach masywu Królowej, ale na szczycie
nie wisi żaden lampion. Hahaha... nam by się podobało, ale Organizatorzy
chyba właśnie wybrali życie: uniknęli linczu z rąk wielu obecnych tu
Towarzyszy Broni i Niedoli. No cóż, Wasza Wysokość, widzimy się
następnym razem. Z markerem w ręce planujemy nasz wariant. Będzie kilka
innych "niskich ale stromych" górek , więc trzeba dobrze przemyśleć jak
jedziemy, zwłaszcza że punkty mają swoje wagi od 2 do 9. Suma wszystkich
do zdobycia to 123, ale patrząc na mapę, już wiemy że nie damy rady zrobić całości. Trzeba
wyznaczyć funkcję optymalizacji... ech jak to było?
Muszę przypomnieć sobie Zasadę Maksimum Pontriagina, która bazując na
równaniach Lagrange'a oraz równaniach Hamiltona, mówi jakie sterowanie
u(t) należy przyłożyć, aby uzyskać wynik optymalizujący zadane kryterium
sterownia, przy uwzględnieniu funkcjonału kosztów (czyli funkcji stanu i
zmiennych związanych z tym sterowaniem - u nas będzie to pewnie czas,
droga oraz przewyższenia).
Planujemy oczywiście zgarnąć
wszystko za granicą, bo w tamtych terenach nas jeszcze nie było. Ech
kiedyś trzeba będzie zaliczyć Busov (1002m) - Króla Beskidu Niskiego, najwyższy
szczyt tych gór, który leży jednak w pełni po
słowackiej stronie, stąd do Korony Gór Polski należeć nie może. Lackowa i
Busov, iście królewska para :)
Ruszamy!!! Przed nami 10 godzin i sporo przewyższeń.
Na pierwszy ogień chcemy wyrwać dwa dość tanie punkty w okolicy bazy, ale jak widzimy jaka droga (błoto...) prowadzi do pierwszego z nich, postanawiamy odpuścić go i lecieć dalej. Jest wart zbyt mało aby tracić czas na błotniste podejście. Lecimy zatem w stronę dawnego okopu. Tutaj musi podjechać przez łąkę, która jest miękka i grząska, ale jechać się da. Zbieramy nasz pierwszy punkt i już mamy cisnąć dalej, kiedy widzimy że na pominięty przez nas punkt, od drugiej strony (czyli tam gdzie właśnie jesteśmy) prowadzi dobra, utwardzona droga. Robimy zatem szybki szermierczy wypad po opuszczony wcześniej lampion i chwilę później już nas nie ma.
Szkodnik z widokiem na Królową
Z pewną bardzo sympatyczną acz Małodobrą postacią na jednym z punktów :)
"... głośniej się potok gniewa"
Jako, że przez Beskid Niski w dniu poprzedzający rajd przeszły burze, to drogi są pełne błota... albo i nie... czasem tych dróg po prostu nie ma, bo są pod wodą. Potoki bezprawnie zajęły tereny należące do dróg i teraz szumią z zadowolenia. Suchą nogą tu nie przejdziecie... Kiedy kierujemy się w stronę wysiedlonej wioski i (odnowionej już) cerkwi Bieliczna, musimy pokonać niezliczoną ilość brodów, ale i tak sporą część trasy jedziemy po prostu rzeką. Lokalne bobry także dołożyły swój wkład w zarządzanie gospodarką wodną w tym regionie, więc jest tu naprawdę wodny chaos. Walimy zatem na wprost przez wzburzone wody potoku, a wszędzie tam gdzie droga oparła się rzece, tam walczymy z błotem. Jeśli chodzi jednak o błoto, to jest to dopiero przedsmak tego, co nas dziś czeka - wiecie taki trailer albo wersja demo. Na zdjęciach możecie zaobserwować naszą psychiczną zmianę nastawienia. Pierwsze brody staramy się przekroczyć suchą nogą, ale kiedy przeszkody wodne robią się coraz większe/dłuższe/szersze/trudniejsze w pewnym momencie najprościej jest jechać po prostu na wprost. I tak o suchych butach tego rajdu nie skończymy, więc Szkodnik dawaj wpierjot :)
To nie rzeka, to droga :)
Nielicha ta bobrowa zapora z lewej, nie sądzicie?
Szkodnik ciśnie przez wzburzone wody :)
Ja się pytam, jak? Jak Szkodniku mogłeś zrobić coś takiego z koszykiem na bidon? JAK?!?
Jak lampiony przez Maćka rzucane na szaniec...(*)
Na pierwszy ogień chcemy wyrwać dwa dość tanie punkty w okolicy bazy, ale jak widzimy jaka droga (błoto...) prowadzi do pierwszego z nich, postanawiamy odpuścić go i lecieć dalej. Jest wart zbyt mało aby tracić czas na błotniste podejście. Lecimy zatem w stronę dawnego okopu. Tutaj musi podjechać przez łąkę, która jest miękka i grząska, ale jechać się da. Zbieramy nasz pierwszy punkt i już mamy cisnąć dalej, kiedy widzimy że na pominięty przez nas punkt, od drugiej strony (czyli tam gdzie właśnie jesteśmy) prowadzi dobra, utwardzona droga. Robimy zatem szybki szermierczy wypad po opuszczony wcześniej lampion i chwilę później już nas nie ma.
Szkodnik z widokiem na Królową
Z pewną bardzo sympatyczną acz Małodobrą postacią na jednym z punktów :)
"... głośniej się potok gniewa"
Jako, że przez Beskid Niski w dniu poprzedzający rajd przeszły burze, to drogi są pełne błota... albo i nie... czasem tych dróg po prostu nie ma, bo są pod wodą. Potoki bezprawnie zajęły tereny należące do dróg i teraz szumią z zadowolenia. Suchą nogą tu nie przejdziecie... Kiedy kierujemy się w stronę wysiedlonej wioski i (odnowionej już) cerkwi Bieliczna, musimy pokonać niezliczoną ilość brodów, ale i tak sporą część trasy jedziemy po prostu rzeką. Lokalne bobry także dołożyły swój wkład w zarządzanie gospodarką wodną w tym regionie, więc jest tu naprawdę wodny chaos. Walimy zatem na wprost przez wzburzone wody potoku, a wszędzie tam gdzie droga oparła się rzece, tam walczymy z błotem. Jeśli chodzi jednak o błoto, to jest to dopiero przedsmak tego, co nas dziś czeka - wiecie taki trailer albo wersja demo. Na zdjęciach możecie zaobserwować naszą psychiczną zmianę nastawienia. Pierwsze brody staramy się przekroczyć suchą nogą, ale kiedy przeszkody wodne robią się coraz większe/dłuższe/szersze/trudniejsze w pewnym momencie najprościej jest jechać po prostu na wprost. I tak o suchych butach tego rajdu nie skończymy, więc Szkodnik dawaj wpierjot :)
To nie rzeka, to droga :)
Nielicha ta bobrowa zapora z lewej, nie sądzicie?
Szkodnik ciśnie przez wzburzone wody :)
Ja się pytam, jak? Jak Szkodniku mogłeś zrobić coś takiego z koszykiem na bidon? JAK?!?
Jak lampiony przez Maćka rzucane na szaniec...(*)
Kolejny
lampion wisi na dawnym szańcu, niedaleko krzyża upamiętniającego
Konfederatów Barskich. W naszym wariancie musimy skręcić przed Lackową w
lewo (ech szkoda...). Niemniej błotnisty podjazd tutaj też daje nam się
we znaki, ale udaje się dotrzeć do zarośniętego szańca. Jesteśmy tu w 6
osób, ale lampionu nigdzie nie ma. Ja zatrzymuję się porobić kilka
zdjęć, bo jest tu pięknie, ale nie zmienia to faktu, że lampionu znaleźć
nie możemy. To jest na pewno właściwie miejsce. Jest krzyż, jest łąka,
jest punkt triangulacyjny i jest dawny szaniec (bardzo wyraźnie widać go
w terenie), no ale lampionu nigdzie nie ma. Czas mija, a my szukamy i to
w dość w sporej grupie. No nic, dzwonimy do Organizatora, ale Maciek widział co robi, wybierając na bazę rajdu Banicę
- nie ma tam zasięgu!
Wszystkie próby dodzwonienia się do Niego, aby zapytać o lampion spalają na panewce. Kiedy mamy już wpisać BPK (brak punktu kontrolnego) ktoś dostrzega lampion ukryty tuż przy ziemi, na uschniętym drzewie. Debata o tym czy lampion był dobrze ustawiony, czy też mapa nie była do końca dokładna będą trwać w bazie do późnych godzin wieczornych. Ważne jednak, że udało się go znaleźć. Szkoda, że mamy ze 20 minut w plecy, no ale zdarza się... taki urok tego sportu. Paweł na przykład, czyli zdobywca drugiego miejsca, wjechał na ten punkt zupełnie go nie szukając. Magia orienteering'u :)
Na granicy... błędu i przyczepności
Wszystkie próby dodzwonienia się do Niego, aby zapytać o lampion spalają na panewce. Kiedy mamy już wpisać BPK (brak punktu kontrolnego) ktoś dostrzega lampion ukryty tuż przy ziemi, na uschniętym drzewie. Debata o tym czy lampion był dobrze ustawiony, czy też mapa nie była do końca dokładna będą trwać w bazie do późnych godzin wieczornych. Ważne jednak, że udało się go znaleźć. Szkoda, że mamy ze 20 minut w plecy, no ale zdarza się... taki urok tego sportu. Paweł na przykład, czyli zdobywca drugiego miejsca, wjechał na ten punkt zupełnie go nie szukając. Magia orienteering'u :)
Na granicy... błędu i przyczepności
Wjeżdżamy na
Słowację przez przełęcz Beskid nad Izbami i puszczamy się długim leśnym
zjazdem w kierunku miejscowości Fricka. Nim jednak dotrzemy do
cywilizacji musimy pochwycić lampion umieszczony na pniu w dużym jarze.
Szkodnik chwyta go bez większego problemu, ale ja ślizgam się na stromym
i dość błotnistym stoku... kończy się to przejazdem obok punktu,
bynajmniej nie na rowerze, ale na tyłku. Lekko rozpaczliwie ratuję się
przed osunięciem do potoku chwytając pnia, na którym wisi
lampion. Dobrze, że nie zerwałem punktu kontrolnego :D
Chwilę później ciśniemy już przez Słowację. Na tym etapie dołącza do nas Staszek z Bikeholiców, który chwilę przed nami zjechał z szańca, a teraz udało nam się go dogonić. Od teraz sporą część rajdu przejedziemy razem. Ostrzegamy Go jednak, że "serdecznie zapraszamy, ale żeby się nie zdziwił, bo my czasem wybieramy warianty z dupy". Odpowiada nam, że "jest to powszechnie wiadome". Hahah... no po prostu "Legend, Mr. Wayne, legend" (*) :)
Chwilę później ciśniemy już przez Słowację. Na tym etapie dołącza do nas Staszek z Bikeholiców, który chwilę przed nami zjechał z szańca, a teraz udało nam się go dogonić. Od teraz sporą część rajdu przejedziemy razem. Ostrzegamy Go jednak, że "serdecznie zapraszamy, ale żeby się nie zdziwił, bo my czasem wybieramy warianty z dupy". Odpowiada nam, że "jest to powszechnie wiadome". Hahah... no po prostu "Legend, Mr. Wayne, legend" (*) :)
Z drogi odbijamy w prawo, ale rzeka którą musimy
przekroczyć jest w tym miejscu naprawdę szeroka. Ciężko ją będzie przejechać, bo woda - na pierwszy rzut oka - wydaje się sięgać, mniej
więcej, do kolan.
Postanawiamy cisnąć dalej i poszukać jakieś przeprawy a potem skorygować kierunek, będąc już po drugiej stronie. Kilkaset metrów dalej udaje nam się znaleźć zwężenie koryta potoku i wtedy bierzmy go z biegu. Trafiamy na jakąś przeogromną łąkę z przepięknym widokiem i bardzo stromym podejściem. Mozolnie wspinamy się przez trawy pod górę. W pewnym momencie postanawiamy ukryć rowery w gęstwinie, podskoczyć z buta po punkt i wrócić do rowerów. Ma to na celu uniknąć tachania naszych maszyn w tę i z powrotem pod nielichą górę. Jednakże, chwilę po ich ukryciu i ostrym podejściu, znajdujemy drogę którą dobrze mogło by się zjechać po zdobyciu lampionu. Wtopa i błąd. Przeklinając swoją głupotę wracamy po rowery, a Staszek idzie szukać lampionu. Tym sposobem robimy sobie to chore podejście dwa razy... raz "na lekko" (taaa... na lekko), a raz z rowerami. Kiedy dotachamy się z powrotem do Staszka, mówi On nam że nie może znaleźć punktu. Idziemy zatem dalej już we trójkę, pchając rowery wciąż wyżej i wyżej. W pewnym momencie widzę... słupek graniczy. GRRRRR... wydymaliśmy za wysoko. O wiele za wysoko. Dopchaliśmy się ponownie do granicy, gdy punkt wisi sobie przy paśniku (a tak naprawdę na lizawce) sporo niżej. Zjazd do niego to minuta, ale wypchanie rowerów tutaj było zupełnie niepotrzebne i kosztowało ns z pół godziny jak nic. Cudownie...
Postanawiamy cisnąć dalej i poszukać jakieś przeprawy a potem skorygować kierunek, będąc już po drugiej stronie. Kilkaset metrów dalej udaje nam się znaleźć zwężenie koryta potoku i wtedy bierzmy go z biegu. Trafiamy na jakąś przeogromną łąkę z przepięknym widokiem i bardzo stromym podejściem. Mozolnie wspinamy się przez trawy pod górę. W pewnym momencie postanawiamy ukryć rowery w gęstwinie, podskoczyć z buta po punkt i wrócić do rowerów. Ma to na celu uniknąć tachania naszych maszyn w tę i z powrotem pod nielichą górę. Jednakże, chwilę po ich ukryciu i ostrym podejściu, znajdujemy drogę którą dobrze mogło by się zjechać po zdobyciu lampionu. Wtopa i błąd. Przeklinając swoją głupotę wracamy po rowery, a Staszek idzie szukać lampionu. Tym sposobem robimy sobie to chore podejście dwa razy... raz "na lekko" (taaa... na lekko), a raz z rowerami. Kiedy dotachamy się z powrotem do Staszka, mówi On nam że nie może znaleźć punktu. Idziemy zatem dalej już we trójkę, pchając rowery wciąż wyżej i wyżej. W pewnym momencie widzę... słupek graniczy. GRRRRR... wydymaliśmy za wysoko. O wiele za wysoko. Dopchaliśmy się ponownie do granicy, gdy punkt wisi sobie przy paśniku (a tak naprawdę na lizawce) sporo niżej. Zjazd do niego to minuta, ale wypchanie rowerów tutaj było zupełnie niepotrzebne i kosztowało ns z pół godziny jak nic. Cudownie...
Znaleziona
droga, która miała nas sprowadzić w dół robi to, ale jest tak zabłocona
że po zjeździe wyglądamy jak błotne bałwany. Błoto mam na kasku,
okularach... no po prostu wszędzie. Przyczepność także pozostawia wiele do życzenia i miejscami, zjeżdża się jak po lodzie. Staszek gna jednak do przodu a my za
nim. Kolejne góry już czekają.
Niskobeskidzkie 3 Korony :)
Święta Góra Jawor... czyli szukajcie a znajdziecie :)
Banany dają siłę, a Czereśnie... CZAS !!!
Niskobeskidzkie 3 Korony :)
Święta Góra Jawor... czyli szukajcie a znajdziecie :)
Łapiemy
punkt na kolejnej wielkiej łące i zaczynamy podejście - trochę na
azymut, a trochę szlakiem - z powrotem do granicy Polski. Tym razem już
planowo, bo kolejny punkt zlokalizowany jest prawie na szczycie góry
Jawor, zwanej Świętą Górą.
Znajduje się tutaj też
drewniana cerkiew z 1929 i cudowne źródełko. Góra ta uważana jest za
wyznawców prawosławia za świętą, bo w okresie międzywojennym miało dojść
tu do objawień maryjnych. Więcej o tym miejscu możecie poczytać sami.
My
musimy wdrapać się wysoko ponad Cerkiew, aż pod tzw. ławę artyleryjską.
Co to za miejsce możecie wyczytać na tabliczce, której zdjęcie tutaj
umieszczam.
Co ciekawe spotykamy tutaj Zawodników z trasy turystycznej (krótszej), która ma punkt niedaleko stąd, ale w innym miejscu. Rozwieszony jest on w drzewie, dosłownie - w pustym drzewie. Gdy wbijamy na to miejsce, jest ich tu (Zawodników, nie drzew) chyba z 15-stu. Wszyscy biegają w kółko i szukają lampionu. Przetrząsają kolejne hektary lasu i okoliczne krzaki, krzycząc do siebie "tutaj też nie ma!!!". Patrzę przed siebie: przy szlaku wielkie drzewo z ogromną dziurą - niczym drzwi. Patrzę jak wszyscy biegają w tę i z powrotem, niektórzy to nawet dookoła tego drzewa.... podchodzę, no wisi. Zgodnie z instrukcją w drzewie, w środku. Trzymam właśnie los 15-stu osób w swoim ręku, ale mam zbyt miękkie serce aby.... Ech krzyczę, że "przecież jest tutaj". Przybiegają i euforia! Szok i niedowierzanie. Ale co tam, niech się cieszą. My musimy pchać dalej... na szczyt jest naprawdę stromo. Nasz punkt wisi dużo, dużo wyżej. Ciśniemy zatem mozolnie krok za krokiem, łapiąc kolejne przewyższenia.
"Zabrałaś serce moje, zabrałaś moje sny, a mnie pozostawiłaś..." kolejne podjazdy
Pod szczytem Świętej Góry łapiemy, dobrze znaną nam drogę, prowadzącą na Blechnarkę i ruszamy dzikim zjazdem w dół. Tutaj błota nie ma, więc można puścić zarówno klamki jak i wodze fantazji. Chwilę później wpadamy też Wysowej i gdy mijamy naszą ulubioną karczmę "Dziurnówka" to cieszę się, że właśnie zmierzamy na punkt żywieniowy. Gdyby nie ten fakt, to nie było by opcji się tutaj NIE zatrzymać na obiad. Co tam jakieś rajdy, wiecie jakie tu mają kotlety? Skręcamy na Ropki i zaczynamy ponownie wspinać się n-tym już dzisiaj podjazdem. Po paru minutach walki ze stromą drogą docieramy tam gdzie rozdają żywność... nie, no do Afryki, ale do Swystowego Sadu (tak wiem, to było ciężkie ale znacie mój czarny humor - nie bierzcie życia na serio bo nie wyjdziecie z niego żywi). Na punkcie żywieniowym są owoce i ciasteczka w kształcie serca! Dla kogoś to kocha słodycze, nie może być słodszego sposobu wyrażenia miłości do ciasteczek. Zaczynam się zażerać, ale Szkodnik jak zawsze czujny... gdy upływa 10 min, zaczyna się klasyczne już "zbieramy się". Po dwóch kolejnych pada już stanowczym tonem "jedziemy!!", a gdy staram się zagłuszyć "głos sumienia" mlaskaniem, Szkodnik zabiera mi ciasteczka. No, nie... nie wierzę... "Zabrałaś serce moje, zabrałaś moje sny..." o leżeniu w trawie i zażeraniu się dobrociami. Chwilę później, już bez serca (zostało na stole...) ciśniemy dalej.
Szczytowa liczba CENTISZTOKSÓW...
Przed nami góra o imieniu Szwejka (785m). Z każdym przebytym metrem, droga coraz bardziej staje w pionie. Niski ale stromy, tak? Końcowe partie to naprawdę ciężkie podejście, wiecie taki podjazd z cyklu "każdy umiera w samotności". W trakcie wspinaczki dyskutujemy ze Staszkiem dalszy warianty. My chcemy, skoro jest to szczyt, zjechać z jego drugiej strony aby, dość dobrze wyjść w kierunku kolejnego pasma górskiego, na którym są dwa punkty kontorlne. Czemu akurat ten kierunek? Na to odpowie kolejny rozdział - na razie wspinamy się pod Szwejkę. Staszek mówi nam, że nie jeździ dzisiaj do końca, bo trzymają go zobowiązania rodzinne i szczytowaniu będzie wracał. Szkoda, że nie będziemy cisnąć dalej razem, ale i tak towarzyszył nam przez pół dnia, co było bardzo miłe. Gdy już wytachamy się na szczyt, łapiemy lampion, żegnamy się z Towarzyszem Broni i ruszamy w dół.
Plan był prosty: skoro szczyt, to będzie zjazd? A skoro zjazd, to będzie szybko i zyskamy sporo na czasie, prawda?
No i normalnie tak by było, gdyby nie... błoto. Lasy Państwowe robią tu drogę, a jak zestawicie tą informację z faktem, że wczoraj padało... tak, kaplica... Zapychające wszystko błoto. Nieważne że jest stromo w dół, jechać się nie da. To błoto jest silniejsze niż grawitacja... ja się pytam ile to ma centistoksów? Dla nietechnicznych, jest to jednostka lepkości kinematycznej... Rower, jak i buty grzęzną tak, że nie da się ich wyjąć. No normalnie brakuje tylko Reynoldsa i jego liczby. Masakra. Popatrzcie na zdjęcia to zrozumiecie o czym mówię...
Ja mam to podjechać, tak? Żartujesz sobie, prawda?
No dobra, skoro trzeba... Szkodnik do przodu...
..a my za Nim
Szwejka!!!
Wszyscy kochamy zjazdy po błocie...
Co ciekawe spotykamy tutaj Zawodników z trasy turystycznej (krótszej), która ma punkt niedaleko stąd, ale w innym miejscu. Rozwieszony jest on w drzewie, dosłownie - w pustym drzewie. Gdy wbijamy na to miejsce, jest ich tu (Zawodników, nie drzew) chyba z 15-stu. Wszyscy biegają w kółko i szukają lampionu. Przetrząsają kolejne hektary lasu i okoliczne krzaki, krzycząc do siebie "tutaj też nie ma!!!". Patrzę przed siebie: przy szlaku wielkie drzewo z ogromną dziurą - niczym drzwi. Patrzę jak wszyscy biegają w tę i z powrotem, niektórzy to nawet dookoła tego drzewa.... podchodzę, no wisi. Zgodnie z instrukcją w drzewie, w środku. Trzymam właśnie los 15-stu osób w swoim ręku, ale mam zbyt miękkie serce aby.... Ech krzyczę, że "przecież jest tutaj". Przybiegają i euforia! Szok i niedowierzanie. Ale co tam, niech się cieszą. My musimy pchać dalej... na szczyt jest naprawdę stromo. Nasz punkt wisi dużo, dużo wyżej. Ciśniemy zatem mozolnie krok za krokiem, łapiąc kolejne przewyższenia.
"Zabrałaś serce moje, zabrałaś moje sny, a mnie pozostawiłaś..." kolejne podjazdy
Pod szczytem Świętej Góry łapiemy, dobrze znaną nam drogę, prowadzącą na Blechnarkę i ruszamy dzikim zjazdem w dół. Tutaj błota nie ma, więc można puścić zarówno klamki jak i wodze fantazji. Chwilę później wpadamy też Wysowej i gdy mijamy naszą ulubioną karczmę "Dziurnówka" to cieszę się, że właśnie zmierzamy na punkt żywieniowy. Gdyby nie ten fakt, to nie było by opcji się tutaj NIE zatrzymać na obiad. Co tam jakieś rajdy, wiecie jakie tu mają kotlety? Skręcamy na Ropki i zaczynamy ponownie wspinać się n-tym już dzisiaj podjazdem. Po paru minutach walki ze stromą drogą docieramy tam gdzie rozdają żywność... nie, no do Afryki, ale do Swystowego Sadu (tak wiem, to było ciężkie ale znacie mój czarny humor - nie bierzcie życia na serio bo nie wyjdziecie z niego żywi). Na punkcie żywieniowym są owoce i ciasteczka w kształcie serca! Dla kogoś to kocha słodycze, nie może być słodszego sposobu wyrażenia miłości do ciasteczek. Zaczynam się zażerać, ale Szkodnik jak zawsze czujny... gdy upływa 10 min, zaczyna się klasyczne już "zbieramy się". Po dwóch kolejnych pada już stanowczym tonem "jedziemy!!", a gdy staram się zagłuszyć "głos sumienia" mlaskaniem, Szkodnik zabiera mi ciasteczka. No, nie... nie wierzę... "Zabrałaś serce moje, zabrałaś moje sny..." o leżeniu w trawie i zażeraniu się dobrociami. Chwilę później, już bez serca (zostało na stole...) ciśniemy dalej.
Szczytowa liczba CENTISZTOKSÓW...
Przed nami góra o imieniu Szwejka (785m). Z każdym przebytym metrem, droga coraz bardziej staje w pionie. Niski ale stromy, tak? Końcowe partie to naprawdę ciężkie podejście, wiecie taki podjazd z cyklu "każdy umiera w samotności". W trakcie wspinaczki dyskutujemy ze Staszkiem dalszy warianty. My chcemy, skoro jest to szczyt, zjechać z jego drugiej strony aby, dość dobrze wyjść w kierunku kolejnego pasma górskiego, na którym są dwa punkty kontorlne. Czemu akurat ten kierunek? Na to odpowie kolejny rozdział - na razie wspinamy się pod Szwejkę. Staszek mówi nam, że nie jeździ dzisiaj do końca, bo trzymają go zobowiązania rodzinne i szczytowaniu będzie wracał. Szkoda, że nie będziemy cisnąć dalej razem, ale i tak towarzyszył nam przez pół dnia, co było bardzo miłe. Gdy już wytachamy się na szczyt, łapiemy lampion, żegnamy się z Towarzyszem Broni i ruszamy w dół.
Plan był prosty: skoro szczyt, to będzie zjazd? A skoro zjazd, to będzie szybko i zyskamy sporo na czasie, prawda?
No i normalnie tak by było, gdyby nie... błoto. Lasy Państwowe robią tu drogę, a jak zestawicie tą informację z faktem, że wczoraj padało... tak, kaplica... Zapychające wszystko błoto. Nieważne że jest stromo w dół, jechać się nie da. To błoto jest silniejsze niż grawitacja... ja się pytam ile to ma centistoksów? Dla nietechnicznych, jest to jednostka lepkości kinematycznej... Rower, jak i buty grzęzną tak, że nie da się ich wyjąć. No normalnie brakuje tylko Reynoldsa i jego liczby. Masakra. Popatrzcie na zdjęcia to zrozumiecie o czym mówię...
Ja mam to podjechać, tak? Żartujesz sobie, prawda?
No dobra, skoro trzeba... Szkodnik do przodu...
..a my za Nim
Szwejka!!!
Wszyscy kochamy zjazdy po błocie...
Banany dają siłę, a Czereśnie... CZAS !!!
Zjazd
ze Szwejki kosztował nas prawie 40 min. Zjazd! Pasuje Wam? Normalnie
przemknęlibyśmy to w kilka minut, a schodziliśmy z tej góry niemal tyle
samo, ile trwało podejście na nią. Rowery są tak ubłocone, że aż jestem
zdziwiony, że napędy działają właściwie bez zarzutu. To w sumie cieszy,
bo zaczynamy wspinać się na kolejne górskie pasmo, do niebieskiego
szlaku, który leci potem na Flaszę i Suchą Homolę (dobrze je znamy z
naszych własnych wypraw). Nie ma tu wprawdzie drogi na wprost, ale do
szlaku jest "tylko" 900 metrów podejścia przez las. Ciśniemy zatem na
azymut pod górę. Las jest przebieżny więc żadne krzory nas nie
spowalniają... spowalnia nas tylko znowu nachylenie stoku. Kiedy
dopchamy się już do niebieskiego, okaże się on naprawdę fajnym leśnym
singlem. Ruszamy zatem na poszukiwanie Czereśni Czasu. Naprawdę! Nie
pisałem Wam tego na początku, ale na rajdzie obowiązuje jedna zasada: rajd
trwa 10 godzin lub 10 i pół godziny. Te dodatkowe 30 min można zarobić
pod warunkiem zdobycia 3 punktów specjalnych, z których dwa już mamy.
Były to normalne lampiony, tylko na mapie oznaczone były dodatkowo jako specjalne.
Drzewo czereśni jest właśnie 3-cim takim punktem. Gdy je zdobędziemy
wydłużymy sobie limit rajdu o pół godziny. Niby niewiele, ale to zawsze coś, a
skoro ten fajny niebieski szlak wyprowadzi nas niemal bezpośrednio na
poszukiwane drzewo, to czemu nie? Ludzie przed maratonami zażerają się
bananami, bo są wysoko-energetyczne, bo chcę mieć więcej siły, a wygląda
na to, że wystarczyłoby jeść czereśnie aby mieć po prostu więcej czasu.
Po
schrupaniu smakowitych 30 minut ruszamy ponownie w dół, ale tym razem w
kierunku wodospadu, gdzie wisi kolejny lampion. Wjeżdżamy teraz w
tereny Mordownika 2018, którego baza była w Uściu Gorlickim i na którym
udało nam się zdobyć Immortala. Na niektórych skrzyżowaniach mam takie deja vu, że muszę się pilnować aby nie pojechać z pamięci po mordownicze punkty.
"Tutaj decyzje podejmuje się w ułamku sekundy i raz na zawsze. Ręce można umyć ewentualnie potem... z krwi"
Czyli nastał czas decyzji. Nie zostało nam już wiele czasu, a jesteśmy spory kawałek od bazy. Mamy też już sporo w nogach, bo na niejedną górę się już dzisiaj wdrapaliśmy. Patrzymy na mapę i na zegarek. Możemy zaatakować pewną 50-tkę i obstawiamy, że będzie nas to kosztować około godziny. Potem zostanie nam ostatnia godzina (już po doliczeniu czereśniowych 30 minut), na powrót do bazy. Zdołamy wtedy złapać może jeszcze jakaś 20-stkę czy 30-stkę w okolicy bazy. Możemy też nie niepokoić swoją obecnością wspomnianej 50-tki i ruszyć już teraz w stronę bazy, ale po to aby wyczyścić teren ze wszystkich "małych, tanich" punktów w jej okolicy. Liczymy co się bardziej opłaca i wychodzi, że druga opcja da nam 2x30, 3x20 oraz 1x40 czyli więcej niż 50 + kombinacja (2x 20 LUB 1x20, 1x30). Bierzemy zatem opcję zbierania "maluchów" i zawracamy na południe. Czy słusznie? Zapytajcie Hamiltona, Pointragina i innych miłych Panów, którzy rozważali różne zagadnienia optymalizacji. Tylko wiecie, zapytać można zawsze, czasem tylko ciężko zrozumieć odpowiedzieć. Ci Panowie już tak po prostu mają :)
"Tutaj decyzje podejmuje się w ułamku sekundy i raz na zawsze. Ręce można umyć ewentualnie potem... z krwi"
Czyli nastał czas decyzji. Nie zostało nam już wiele czasu, a jesteśmy spory kawałek od bazy. Mamy też już sporo w nogach, bo na niejedną górę się już dzisiaj wdrapaliśmy. Patrzymy na mapę i na zegarek. Możemy zaatakować pewną 50-tkę i obstawiamy, że będzie nas to kosztować około godziny. Potem zostanie nam ostatnia godzina (już po doliczeniu czereśniowych 30 minut), na powrót do bazy. Zdołamy wtedy złapać może jeszcze jakaś 20-stkę czy 30-stkę w okolicy bazy. Możemy też nie niepokoić swoją obecnością wspomnianej 50-tki i ruszyć już teraz w stronę bazy, ale po to aby wyczyścić teren ze wszystkich "małych, tanich" punktów w jej okolicy. Liczymy co się bardziej opłaca i wychodzi, że druga opcja da nam 2x30, 3x20 oraz 1x40 czyli więcej niż 50 + kombinacja (2x 20 LUB 1x20, 1x30). Bierzemy zatem opcję zbierania "maluchów" i zawracamy na południe. Czy słusznie? Zapytajcie Hamiltona, Pointragina i innych miłych Panów, którzy rozważali różne zagadnienia optymalizacji. Tylko wiecie, zapytać można zawsze, czasem tylko ciężko zrozumieć odpowiedzieć. Ci Panowie już tak po prostu mają :)
Ruszamy
zatem na południe i kończymy rajd w towarzystwie Tomka, który też na
koniec zostawił sobie dożynanie małych punktów. Przed ostatnim punktem
spotykamy również Łukasza, który - jak się okazało - zdobył prawie
wszystkie punkty. Zabrakło Mu tylko jednego punktu - kosmos, bo nam
zabrakło 6-ciu.
Z Łukaszem to było śmieszenie, On podjeżdżał ,
my lecimy zjazdem z punktu. Czas komunikacji to zatem jakieś dwie-trzy sekundy, bo
mijamy się "na prędkości". Łukasz rozważa czy zdąży po ostatni punkt i
pyta czy limit spóźnień jest korzystny. Ja krzyczę, że średnio i tyle
się widzieliśmy... pomogłem, prawda? Wszystko jasne. No, ale jak w takiej
sytuacji wyjaśnić, że za każde rozpoczęte 5 minut, odejmowany jest 1
punkt przeliczeniowy. Powiedziałem zatem prawdę, że średnio... na pewno Mu to bardzo pomogło :P
Do
bazy zjeżdżamy na 3 minut przed limitem, więc bez ostrego finiszu ale
też bez zapasu czasu właściwie, więc decyzja "o małych punktach" była chyba
zarówno dobra, jak i wyliczona co do minuty. Pora
na after-party, rozmowy, analizy wariantów, a potem zbieramy się do
domu. To był piękny dzień w jakże pięknym Beskidzie Niskim. Beskid
Niski, sercu bliski - jak mawiają. Jeszcze tu wrócimy i to nie raz. W końcu trzeba
ponownie odwiedzić pewną Królową, a i u Króla staramy się o audiencję.
Może potrzebuje jakiś Szermierzy do swojej gwardii. Służymy naszymi
Rapierami !!!
Niskobeskidzkie kapliczki
Wszystkie kolory zieleni :)
Niskobeskidzkie kapliczki
Wszystkie kolory zieleni :)
1) Parafraza piosenki zespołu Raz, Dwa, Trzy "Czy te oczy mogą kłamać"
2) Wspaniała ballada o Beskidzie Niskim. Piękne słowa o magicznym miejscu. Kocham ten utwór - znajdziecie go na końcu wpisu.
3) Jak w relacji z ostatniej wyrypy, wiersz Adama Asnyka "Ulewa". Śpiewana wersja tutaj.
4) Parafraz wiersza Juliusza Słowackiego "Testament mój"
5) Film "Batman begins" - scena gdy Ra's mówi Bruce'owi, kim powinien stać się dla przeciwnika.
6) Piosenka stara jak świat: "Zabrałaś serce moje"
7) Książka Jarosława Grzędowicza "Pan Lodowego Ogrodu"
Kategoria SFA, Rajd
Rudawska Wyrypa 2019
-
DST
120.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Sobota, 4 maja 2019 | dodano: 06.05.2019
Na Rudawską Wyrypę jeździmy nieprzerwanie od 2014 roku, więc jak to
mówią „niejedno już widzieliśmy”. Nie da się jednak ukryć, że tegoroczna
edycja bardzo przypominała nam naszą pierwszą przygodę z tą imprezą. Po
części dlatego, że – podobnie
jak wtedy – Wyrypą kończyliśmy długą, rowerową majówkę na Dolnym
Śląsku, ale także dlatego że warunki pogodowe były zbliżone do tych,
którymi Rudawy przywitały nas za pierwszym razem. Oto opowieść o deszczu, śniegu i zmęczeniu... a w tle USA ARMY :)
SEMPER FI czyli "...i cały misterny plan w pizdu" (*)
Tak, jak już wspomniałem majówkę spędzaliśmy na Dolnym Śląsku, a dokładniej to w Borach Dolnośląskich. Stamtąd przejeżdżaliśmy bezpośrednio na Wyrypę, co w praktyce oznaczało to, że przed 200-kilometrowym, 24-godzinnym maratonem zafundowaliśmy sobie sporo ponad 500 km na rowerze. W sumie doliczając Wyrypę – wyjdzie około 650 km na cały wyjazd. Nasze, poprzedzające Rudawską wyprawy, zostały już (lub zostaną w najbliższym czasie) opisane na tym blogu w kilku oddzielnych fotorelacjach. Innymi słowy, na ten długi, górski maraton przyjechaliśmy już nieźle wytyrani... Planem było oczywiście (chociaż) w dzień poprzedzający zawody odpocząć i wyspać się, tak aby się trochę zregenerować przed Wyrypą. Nie udało się... jak mamy wolne, to jakoś to tak samo wychodzi, że idziemy na rower z rana i wracamy późną nocą. Nie inaczej było i tym razem... nawet w dzień Wyrypy - w piątek - byliśmy na ostatniej wycieczce rowerowej. Skoro maraton startuje o północy z piątku na sobotę, a pokój musieliśmy zdać do 11:00 to... poszliśmy na rower dojeździć niezwiedzone jeszcze okolice Przemkowskiego Parku Krajobrazowego. Wyszło 54 km... 54 km na kilka godzin przed 200-stu kilometrowym maratonem górskim... Plan był prosty: sen i odpoczynek. Co znowu poszło nie tak? Mieliśmy dzień dla siebie, bez pracy, bez zobowiązań, bez pośpiechu... to już chyba nie jest nawet błąd. To chyba już wybór.
Jedziemy zatem na Rudawską mając w nogach wykręcone 500 km przez ostatnie dni, w tym 54 "przed chwilą".
Dobrze, że udało się chociaż załapać na jakiś obiad przed startem, bo nie było to takie pewne. Wiecie, mamy 3-ci maj, a my na jakimś końcu świata, na bezdrożach gdzie nawet o Orlen ciężko...
Kiedy ruszamy z Borów w Rudawy udaje nam się znaleźć jakąś małą, czynną przydrożną restaurację. To Trzebień - no jaja! Przecież to znane Wam z niedawnego posta okolice poligonu Żagań - Świętoszów. CAMP TRZEBIEŃ - czyli wojska amerykańskie. Jestem pewny, że jak wbijemy do lokalu to spotkamy tutaj US Army... i tak też jest. Mocna akcja. Małe miasteczko na końcu świata i wielka geopolityka. Przecież nie są Oni tu turystycznie. Ich obecność tutaj wiąże się ściśle z polityką krajów-hegemonów i państwa aspirujących do tego miana. Cokolwiek sądzicie o obecnej sytuacji politycznej, fakt jest faktem - siedzimy sobie w małym przydrożnym barze i jemy obiad z US Army.
Niedługo później zostawiamy Bory Dolnośląskie za nami i kierujemy się w Rudawy Janowickie. Do Janowic Wielkich, czyli do bazy rajdu przybywamy około 22:15, więc mamy spory zapas czasu przed odprawą (o godzinie 23:15). Wystarczy aby się przywitać z Organizatorami i Zawodnikami, przebrać i przygotować rowery, chociaż one są w sumie gotowe bo przed chwilą przecież wykręciły 54 km...
Góry Ołowiane to ciężkie góry... w końcu nazwa zobowiązuje
Odprawa. Czekają nas 3 pętle po Rudawach. Na każdą z pętli otrzymamy inną kartę startową, którą musimy zdać w bazie, aby móc pobrać kolejną. Nie da się zatem zebrać punktów z dwóch pętli naraz. Do tego jeszcze klasyczny OS (odcinek specjalny)... tak, to ten sam co roku, ten znienawidzony przez wszystkich OS. Śmieję się oczywiście, ale ogólnie robi się go szybciej z buta niż na rowerze, bo noszenia jest dużo. Zawsze robiliśmy go całego, no bo to w końcu dużo punktów na małym obszarze, więc było to opłacane. Niemniej zawsze było też 3-4 godzin noszenia roweru lub pchania przez wiatrołomy i krzaki. Tym razem mamy zaliczyć tylko 3 dowolne punkty (z ośmiu) podczas dowolnej z pętli. Nie wierzę. Ludzi Pan... kopnął, a mógł zabić. Ludzki Pan. Pamiętam OS po nocy w deszczu na naszej pierwszej Rudawskiej. To był hardcore. Oczywiście wtedy postanowiliśmy sobie, że już nigdy więcej ten OS po nocy robić nie będziemy. Wiecie, ile razy robiliśmy go po nocy od wtedy? ZAWSZE... i zawsze nieplanowo. Tylko jakoś tak nam schodziło na nim, że nas noc tam zawsze zastała. Tym razem mamy szansę zrobić go za dnia. Naprawdę dużą szansę. Mam nadzieję, że chociaż tego nie spapramy pokazowo. Na Liszkorze też mieliśmy nie jechać na Leskowiec, a byliśmy tam o 23:04...
Serce Rudaw czyli Kamienną Ławeczkę, zamek Bolczów czy Skalnik znamy bardzo dobrze [pamiętajcie myśl przewodnią zeszłorocznej edycji: Dobre śniadanie nie składa się z (podjazdu pod) Gruszków, ale potrzebny jest Gorący Kociołek :D ]
Jedna z pętli leci jednak po najmniej znanym nam paśmie Rudaw - po Górach Ołowianych (chociaż niektórzy zaliczają je już do Gór Kaczawskich). Jest zatem okazja zobaczyć nowe tereny, mimo że byliśmy tutaj wiele razy. Bierzemy tą opcję w ciemno, zwłaszcza że start jest o północy, więc jasno nie będzie. Inna sprawa, że pozwoli nam to uniknąć rozpoczęcia od podjazdu pod Miedziankę.
K***a, jak ja go nienawidzę... nie tak stromy aby nie było wstyd pchać, a stromy na tyle że idzie umrzeć. Zwłaszcza, jak się ma 500 km w nogach... solidarnie ze Szkodniczkiem odmawiamy podjazdu pod Miedziankę. Chcemy wracać nim do bazy, czyli jechać nim w dół. Oczywiście zdefiniuje to nową sytuację, w której czekają nas inne, niemniej ostre podjazdy bo jakoś do tej Miedzianki dostać się musimy.
Rowerzystów jest całych 7-miu na trasie 200 i dwóch na trasie 100 km (ta ostatnia startuje dopiero rano), więc ruszamy po prostu w tłumie :P
Nogi bolą od samego startu. Jesteśmy wykończeni nim tak naprawdę zaczęliśmy. Kręci się ciężko, a część miejsc gdzie normalnie by się podjechało, pchamy. Jesteśmy sponiewierani i wytyrani, ale nie żałujemy. Warto było :)
Pierwsze nocne punkty to ruiny schroniska na Różance, a potem różnego rodzaju skały, których szukamy w ciemnym lesie kilkanaście minut. Okaże się, że przestrzeliliśmy je o 20 metrów. Za dnia nie sposób byłoby ich nie dostrzec bo błąd azymutu był minimalny, ale w nocy przeszliśmy po prostu obok, nie zauważając ich. Uroki nocnej nawigacji :)
"Szmaragdowy świt" czyli "wiedziałem, że masz zbyt rogatą duszę by umrzeć"
... a Szmaragdy są zielone. I taki też taki zastaje nas świt. Jesteśmy gdzieś w środku wielkiej zielonej łąki z widokiem, na zielone wzgórza. W pierwszych promieniach wschodzącego słońca, zieleń jest tak intensywna, że aż kłuje w oczy. Zdjęcie tego nie odda, zwłaszcza że obiektyw nie był w stanie ogarnąć całego obszaru, ale jest tu po prostu pięknie. Pięknie i zielono. Szron pokrył trawy i mieni się srebrem na zielonym dywanie. Szkoda, że zdjęcie nie oddaje tego, jak mokra jest ta trawa :)
Mamy w nogach pierwsze 20 km i już ponad 600 metrów przewyższenia, ale uparcie ciśniemy dalej. Mamy zbyt rogate dusze aby umrzeć na jakimś podjeździe. Nie da się jechać, trzeba pchać. Nie da się pchać, trzeba nieść.
Pierwszą pętlę kończymy nad ranem. Wracamy do bazy i pobieramy drugą kartę. Teraz postanawiamy zaliczyć również i OS... ha, nawet od niego zacząć. Powinno udać się zrobić go zatem dnia, bo do zmroku mamy około 14-15 godzin. To powinno wystarczyć aby wyrobić się przed zmrokiem. Nie wierzycie? Przyjedźcie kiedyś i zróbcie cały ten cholerny OS z rowerem. To czyste zło.
A teraz trochę zdjęć.
Szkodnik unika wody jak ognia :)
Nowy styl jazdy na rowerze :)
Karkonosze całe w śniegu, ale nie bój żaby... już niedługo śnieg przyjdzie i do nas. Na razie klimaty wiosenne :)
Warianty, warianty, warianty... i pomyśleć, że to pomysł Szkodnika. Mówiłem Mu, że dobra droga była 300 metrów dalej, ale nie... ciśniemy skrótem...eee... to jest... skarpą. I to ponoć ja zawsze chcę przez krzory :)
"Hello Darkness, my old friend… " (*)
Gdy wspinamy się podjazdem z Bukowca, czuję na karku znajomy oddech. Ten sam, który czułem nie raz… ten, który tak dobrze znam i który zawsze przyprawia mnie o dreszcze. Nie, nie mówię o człowieku z wielką, krzywą laską, z którym widuję się 6 grudnia :D
Chodzi mi o sleepmonstera. Wbił się swymi szponami w mój ciężki plecak i trzyma się naprawdę mocno. Najpierw słyszę cichy szept „zamknij oczy”… a potem szept ten staje się coraz bardziej natarczywy. Brzmi teraz bardziej jak rozkaz niż namawianie, a mnie coraz ciężej utrzymać otwarte źrenice. Za każdym razem kiedy zamknę powieki, otula mnie błoga i spokojna ciemność. Podniesienie powiek w górę zaczyna wymagać niemal nadludzkiej siły… siły której już dawno nie mam. Kto nie zna tego uczucia, ten nie zrozumie go w pełni… bo da się zasnąć podczas wysiłku. To tylko kwestia poziomu zmęczenia. Na ostatnim Tropicielu zasnąłem podczas jazdy i zjechałem z drogi w krzoki. Podjazd jest ciężki, nogi palą tępym bólem przy każdym obrocie korby, a ciemność przynosi spokój i wytchnienie. Łapię się na tym, że za każdym zamknięciem oczu, mija coraz większa chwila nim otwieram je ponownie. Nienawidzę tego uczucia… i czuję, że nim przegrywam. Gdy podjazd się kończy i zaczynamy zjeżdżać łąką, robi się jakaś masakra. Oczy zamykają mi się na tak długie chwile, że za moment zaliczę nielichego dzwona i to na sporej prędkości.
Niech krew zaleje… a wystarczyło się wyspać. Byliśmy na urlopie, nic nie stało na przeszkodzie aby się dobrze wyspać przed wyrypą… i podobnie jak przez 4 ostatnie lata, nie udało nam się to… to już chyba znowu nie błąd czy pech. To ponownie wybór…
Muli mnie tak bardzo, że muszę się chwilę przespać. Nie jestem w stanie tego zwalczyć… muszę iść za radą Francisa Bacona: "Jedynym sposobem pozbycia się pokusy jest jej ulegnięcie", a że Francis wiedział co mówi, bo twierdził, że:
"Wiedza to władza sama w sobie" a "prawdziwa wiedza to znajomość przyczyn", to postanawiam Mu zaufać.
Nie ma tutaj wprawdzie żadnych ułożonych, pościnanych drzew, na których można by się położyć. Jest tylko wielka łąka i gęste, zakrzaczone zagajniki. Trudno. Padam w trawę, przy małym osuwisku ziemi i zamykam oczy… ciemność otula mnie momentalnie. Witaj ponownie, Stary Przyjacielu… dawno się nie widzieliśmy...
...rozpostarł z mgły utkany płaszcz
i rosę z chmur wyciska,
a strugi wód z wilgotnych paszcz
spływają na urwiska...
...na piętra gór, na ciemny bór
zasłony spadły sine
w deszczowych łzach granitów gmach
rozpłynął się w równinę...
...nie widać nic - błękitów tło,
i całe widnokręgi
zasnute w cień, zalane mgłą,
porżnięte w deszczu pręgi...
...i dzień i noc, i nowy wschód
przechodzą bez odmiany
dokoła szum rosnących wód
strop niebios ołowiany...
...i siecze deszcz, i świszcze wiatr
głośniej się potok gniewa (...)
mrok szary i ULEWA... (*)
…najpierw czuję chłód. Wydaje się jakiś odległy, niemal nierzeczywisty ale jednak odczuwalny i przenikliwy. Potem kapanie wody, kap, kap, kap…
Uczucie zimna nasila się… próbuję skulić się w sobie, ale nic to nie daje. Zimno i hałas narastają… Otwarcie oczy wymaga niemal katorżniczego wysiłku, z trudem bo z trudem, ale mi się to udaje. Ciemność ustępuje miejsca światłu... a obudzone zmysły chciwie wychwytują kolejne bodźce. Jestem cały mokry…. Nadal leżę w trawie, a wszędzie dookoła mnie jest po prostu ściana deszczu . Nie, nie tak, że zaczyna właśnie padać… musi lać od jakiegoś czasu.. Nie wiem od kiedy. Obudziło mnie dopiero uczucie zimna. Patrzę na zegarek… spałem 20 minut, z czego ileś w deszczu…. Jest mi naprawdę zimno. Trochę trudno się dziwić, skoro leżę na mokrej łące, z nieba leją się na mnie hektolitry wody, a termometr pokazuje 2 stopnie na plusie. Trzeba zacząć się ruszać, nim przemarznę całkowicie. Z trudem, ale jakoś wstaję na nogi… deszcz ścieka mi po kasku i kurtce. Mówiłem już, że jest przenikliwie zimno?
Ech wszystko zgodnie z prognozą. Popołudniem miało zacząć lać i leje… za jakieś 2-3h deszcz powinien przejść w śnieg. Po prostu PKP... pięknie, k***a, pięknie...
Pamiętam naszą pierwszą Rudawską. Deszcz, deszcz, deszcz… a gdy już przemokliśmy całkowicie, to przyszedł mróz. Pamiętam, że nie byłem w stanie zmieniać przerzutek, bo tak bolały palce u rąk. Pamiętam jak telepało mnie z zimna, a jedynym schronieniem była mała zadaszona wiata, pod którą próbowaliśmy przeczekać najgorsze… a ono wcale nie chciało przejść. Zapowiada się dzisiaj powtórka z rozrywki..
Chciałoby się powiedzieć, że tym razem jesteśmy lepiej przygotowani, bogatsi o 5 lat doświadczenia… ale głupio będzie to brzmieć w ustach gościa, który jeszcze przed chwilą spał w deszczu na trawie. Owszem, mamy sprzęt i wyposażenie, ale podczas takiej ulewy wszystko prędzej czy później przemaka.
Przynajmniej sleepmonster zostawił mnie w spokoju i już dziś, aż do powrotu do bazy, nie będzie mnie niepokoił.
Pora ruszać. "Jedźmy nikt nie woła…" (*) kolejne punkty na nas czekają
To, że telepie mnie z zimna, nie zmienia faktu że góry w deszczu są piękne. Gdy chmury opierają się o zbocza albo lasy parują, a z nieba napiera wodą… no umówmy się, to też ma swój klimat. Za każdym razem przypomina mi to wiersz Asnyka którego fragment to tytuł tego akapitu.
Ulewa jest nieprzeciętna. Numer startowy na kierownicy roweru Basi to mozaika barw godna samego Picassa, mój jeszcze opiera się spływającej po nim wodzie i da się go jeszcze przeczytać.
Łapiemy jeszcze dwa punkty i tym samym kończymy drugą pętlę. Teraz jeszcze przyjdzie nam wydymać na Przełęcz Karpnicką, bo musimy przeprawić się na drugą stronę gór, aby wrócić do bazy... po trzecią kartę i ruszać dalej.
Zawsze na geografii uczyli mnie, że pogod to po prostu chwilowy stan klimatu na danym obszarze, więc nie można mówić, nie nie ma pogody na jazdę :)
WINTER IS… BACK !!!
…i chyba ma ale, że ktoś jej się kazał wynosić się tak wcześniej. Zgodnie z prognozami deszcz przechodzi w śnieg. Niby nie pada bardzo mocno, ale temperatura spadła i większość z tego co zleci z nieba, nie topnieje. W niedługim czasie, polany i drzewa oblepione są białym puchem. Gdy wychodzimy z kartą na trzecią pętlę jest już naprawdę źle:
a im dalej od bazy, tym robi się coraz ciekawiej:
tym bardziej, że ponownie wchodzimy w góry:
A potem robi się totalna masakra, bo gleba tutaj to ta nasza ulubiona glina - ta, która lepi się i zapycha wszystko. Dobrze nawodniona przez deszcz, zmieszana z miękkim, mokrym śniegiem tworzy mieszankę zabójczą. Mieszanka ta oblepia wszystko i to tak obficie, że koła przestają się kręcić i nie da się nawet pchać roweru. Koła są tak zblokowane gliną o tylny trójkąt i koronę amortyzatora, że nie kręcą się wcale. Czasami jedynym rozwiązaniem jest wzięcie roweru na plecy. Łąkę o szerokości 700 metrów idziemy ponad godzinę... dzień także już pomału umiera i zaczyna się nasza druga noc w lesie.
Mimo ciężkich warunków udaje nam się wyrwać 5 lampionów z trzeciej pętli. Ostatni z nich zlokalizowany jest na dziedzińcu Zamku Bolczów - piękne i tajemnicze miejsce. Niestety było już całkowicie ciemno, więc bez zdjęcia tym razem.
Do bazy zjeżdżamy około 22:30. Mamy zrobione 120 km i 2700 przewyższeń. Ledwie trzymamy się na nogach... sponiewieraliśmy się jak dziki w błocie. W bazie, gdy kładę się na karimacie, zasypiam niemal od razu.
Rano czeka nas jeszcze rozdanie nagród. Basia, jak co roku jest jedyną dziewczyną na najdłuższej trasie rowerowej więc to formalność.
To było mocne zakończenie majówki. "To już jest koniec, nie ma już nic, jesteśmy wolni, możemy iść" (*)
Zgadza się... jesteśmy wolni.Trasa miała 200 km, zrobiliśmy 120... ale pocieszającym jest faktem, że napieracze na TR100 robili po 50-60 km. Ech te strome Rudawy :)
Cytaty:
1. Semper Fi - skrócone łacińskie: Semper fidelis - zawsze wierny. Dewiza Korpusu Piechoty Morskiej USA Army.
2. Cytat z filmu "Kiler'ów dwóch"
3. Komiks Green Lantern. Opowieść pod tytułem "Szmaragdowy świt". Jak nie przepadam za tą postacią, to tą historię uważam za wybitną. W końcu "to absurd prosić Cię, abyś patrzył na życie naszymi oczami". Naprawdę warto.
4. Piosenka Simon & Garfunkel "Sound of silence"
5. Wiersz Adama Asnyk "Ulewa". Tu macie wykonanie muzyczne
6. Adam Mickiewicz "Sonety Krymskie - Stepy Akermańskie"
7. Elektryczne Gitary "To już jest koniec"
SEMPER FI czyli "...i cały misterny plan w pizdu" (*)
Tak, jak już wspomniałem majówkę spędzaliśmy na Dolnym Śląsku, a dokładniej to w Borach Dolnośląskich. Stamtąd przejeżdżaliśmy bezpośrednio na Wyrypę, co w praktyce oznaczało to, że przed 200-kilometrowym, 24-godzinnym maratonem zafundowaliśmy sobie sporo ponad 500 km na rowerze. W sumie doliczając Wyrypę – wyjdzie około 650 km na cały wyjazd. Nasze, poprzedzające Rudawską wyprawy, zostały już (lub zostaną w najbliższym czasie) opisane na tym blogu w kilku oddzielnych fotorelacjach. Innymi słowy, na ten długi, górski maraton przyjechaliśmy już nieźle wytyrani... Planem było oczywiście (chociaż) w dzień poprzedzający zawody odpocząć i wyspać się, tak aby się trochę zregenerować przed Wyrypą. Nie udało się... jak mamy wolne, to jakoś to tak samo wychodzi, że idziemy na rower z rana i wracamy późną nocą. Nie inaczej było i tym razem... nawet w dzień Wyrypy - w piątek - byliśmy na ostatniej wycieczce rowerowej. Skoro maraton startuje o północy z piątku na sobotę, a pokój musieliśmy zdać do 11:00 to... poszliśmy na rower dojeździć niezwiedzone jeszcze okolice Przemkowskiego Parku Krajobrazowego. Wyszło 54 km... 54 km na kilka godzin przed 200-stu kilometrowym maratonem górskim... Plan był prosty: sen i odpoczynek. Co znowu poszło nie tak? Mieliśmy dzień dla siebie, bez pracy, bez zobowiązań, bez pośpiechu... to już chyba nie jest nawet błąd. To chyba już wybór.
Jedziemy zatem na Rudawską mając w nogach wykręcone 500 km przez ostatnie dni, w tym 54 "przed chwilą".
Dobrze, że udało się chociaż załapać na jakiś obiad przed startem, bo nie było to takie pewne. Wiecie, mamy 3-ci maj, a my na jakimś końcu świata, na bezdrożach gdzie nawet o Orlen ciężko...
Kiedy ruszamy z Borów w Rudawy udaje nam się znaleźć jakąś małą, czynną przydrożną restaurację. To Trzebień - no jaja! Przecież to znane Wam z niedawnego posta okolice poligonu Żagań - Świętoszów. CAMP TRZEBIEŃ - czyli wojska amerykańskie. Jestem pewny, że jak wbijemy do lokalu to spotkamy tutaj US Army... i tak też jest. Mocna akcja. Małe miasteczko na końcu świata i wielka geopolityka. Przecież nie są Oni tu turystycznie. Ich obecność tutaj wiąże się ściśle z polityką krajów-hegemonów i państwa aspirujących do tego miana. Cokolwiek sądzicie o obecnej sytuacji politycznej, fakt jest faktem - siedzimy sobie w małym przydrożnym barze i jemy obiad z US Army.
Niedługo później zostawiamy Bory Dolnośląskie za nami i kierujemy się w Rudawy Janowickie. Do Janowic Wielkich, czyli do bazy rajdu przybywamy około 22:15, więc mamy spory zapas czasu przed odprawą (o godzinie 23:15). Wystarczy aby się przywitać z Organizatorami i Zawodnikami, przebrać i przygotować rowery, chociaż one są w sumie gotowe bo przed chwilą przecież wykręciły 54 km...
Góry Ołowiane to ciężkie góry... w końcu nazwa zobowiązuje
Odprawa. Czekają nas 3 pętle po Rudawach. Na każdą z pętli otrzymamy inną kartę startową, którą musimy zdać w bazie, aby móc pobrać kolejną. Nie da się zatem zebrać punktów z dwóch pętli naraz. Do tego jeszcze klasyczny OS (odcinek specjalny)... tak, to ten sam co roku, ten znienawidzony przez wszystkich OS. Śmieję się oczywiście, ale ogólnie robi się go szybciej z buta niż na rowerze, bo noszenia jest dużo. Zawsze robiliśmy go całego, no bo to w końcu dużo punktów na małym obszarze, więc było to opłacane. Niemniej zawsze było też 3-4 godzin noszenia roweru lub pchania przez wiatrołomy i krzaki. Tym razem mamy zaliczyć tylko 3 dowolne punkty (z ośmiu) podczas dowolnej z pętli. Nie wierzę. Ludzi Pan... kopnął, a mógł zabić. Ludzki Pan. Pamiętam OS po nocy w deszczu na naszej pierwszej Rudawskiej. To był hardcore. Oczywiście wtedy postanowiliśmy sobie, że już nigdy więcej ten OS po nocy robić nie będziemy. Wiecie, ile razy robiliśmy go po nocy od wtedy? ZAWSZE... i zawsze nieplanowo. Tylko jakoś tak nam schodziło na nim, że nas noc tam zawsze zastała. Tym razem mamy szansę zrobić go za dnia. Naprawdę dużą szansę. Mam nadzieję, że chociaż tego nie spapramy pokazowo. Na Liszkorze też mieliśmy nie jechać na Leskowiec, a byliśmy tam o 23:04...
Serce Rudaw czyli Kamienną Ławeczkę, zamek Bolczów czy Skalnik znamy bardzo dobrze [pamiętajcie myśl przewodnią zeszłorocznej edycji: Dobre śniadanie nie składa się z (podjazdu pod) Gruszków, ale potrzebny jest Gorący Kociołek :D ]
Jedna z pętli leci jednak po najmniej znanym nam paśmie Rudaw - po Górach Ołowianych (chociaż niektórzy zaliczają je już do Gór Kaczawskich). Jest zatem okazja zobaczyć nowe tereny, mimo że byliśmy tutaj wiele razy. Bierzemy tą opcję w ciemno, zwłaszcza że start jest o północy, więc jasno nie będzie. Inna sprawa, że pozwoli nam to uniknąć rozpoczęcia od podjazdu pod Miedziankę.
K***a, jak ja go nienawidzę... nie tak stromy aby nie było wstyd pchać, a stromy na tyle że idzie umrzeć. Zwłaszcza, jak się ma 500 km w nogach... solidarnie ze Szkodniczkiem odmawiamy podjazdu pod Miedziankę. Chcemy wracać nim do bazy, czyli jechać nim w dół. Oczywiście zdefiniuje to nową sytuację, w której czekają nas inne, niemniej ostre podjazdy bo jakoś do tej Miedzianki dostać się musimy.
Rowerzystów jest całych 7-miu na trasie 200 i dwóch na trasie 100 km (ta ostatnia startuje dopiero rano), więc ruszamy po prostu w tłumie :P
Nogi bolą od samego startu. Jesteśmy wykończeni nim tak naprawdę zaczęliśmy. Kręci się ciężko, a część miejsc gdzie normalnie by się podjechało, pchamy. Jesteśmy sponiewierani i wytyrani, ale nie żałujemy. Warto było :)
Pierwsze nocne punkty to ruiny schroniska na Różance, a potem różnego rodzaju skały, których szukamy w ciemnym lesie kilkanaście minut. Okaże się, że przestrzeliliśmy je o 20 metrów. Za dnia nie sposób byłoby ich nie dostrzec bo błąd azymutu był minimalny, ale w nocy przeszliśmy po prostu obok, nie zauważając ich. Uroki nocnej nawigacji :)
"Szmaragdowy świt" czyli "wiedziałem, że masz zbyt rogatą duszę by umrzeć"
... a Szmaragdy są zielone. I taki też taki zastaje nas świt. Jesteśmy gdzieś w środku wielkiej zielonej łąki z widokiem, na zielone wzgórza. W pierwszych promieniach wschodzącego słońca, zieleń jest tak intensywna, że aż kłuje w oczy. Zdjęcie tego nie odda, zwłaszcza że obiektyw nie był w stanie ogarnąć całego obszaru, ale jest tu po prostu pięknie. Pięknie i zielono. Szron pokrył trawy i mieni się srebrem na zielonym dywanie. Szkoda, że zdjęcie nie oddaje tego, jak mokra jest ta trawa :)
Mamy w nogach pierwsze 20 km i już ponad 600 metrów przewyższenia, ale uparcie ciśniemy dalej. Mamy zbyt rogate dusze aby umrzeć na jakimś podjeździe. Nie da się jechać, trzeba pchać. Nie da się pchać, trzeba nieść.
Pierwszą pętlę kończymy nad ranem. Wracamy do bazy i pobieramy drugą kartę. Teraz postanawiamy zaliczyć również i OS... ha, nawet od niego zacząć. Powinno udać się zrobić go zatem dnia, bo do zmroku mamy około 14-15 godzin. To powinno wystarczyć aby wyrobić się przed zmrokiem. Nie wierzycie? Przyjedźcie kiedyś i zróbcie cały ten cholerny OS z rowerem. To czyste zło.
A teraz trochę zdjęć.
Szkodnik unika wody jak ognia :)
Nowy styl jazdy na rowerze :)
Karkonosze całe w śniegu, ale nie bój żaby... już niedługo śnieg przyjdzie i do nas. Na razie klimaty wiosenne :)
Warianty, warianty, warianty... i pomyśleć, że to pomysł Szkodnika. Mówiłem Mu, że dobra droga była 300 metrów dalej, ale nie... ciśniemy skrótem...eee... to jest... skarpą. I to ponoć ja zawsze chcę przez krzory :)
"Hello Darkness, my old friend… " (*)
Gdy wspinamy się podjazdem z Bukowca, czuję na karku znajomy oddech. Ten sam, który czułem nie raz… ten, który tak dobrze znam i który zawsze przyprawia mnie o dreszcze. Nie, nie mówię o człowieku z wielką, krzywą laską, z którym widuję się 6 grudnia :D
Chodzi mi o sleepmonstera. Wbił się swymi szponami w mój ciężki plecak i trzyma się naprawdę mocno. Najpierw słyszę cichy szept „zamknij oczy”… a potem szept ten staje się coraz bardziej natarczywy. Brzmi teraz bardziej jak rozkaz niż namawianie, a mnie coraz ciężej utrzymać otwarte źrenice. Za każdym razem kiedy zamknę powieki, otula mnie błoga i spokojna ciemność. Podniesienie powiek w górę zaczyna wymagać niemal nadludzkiej siły… siły której już dawno nie mam. Kto nie zna tego uczucia, ten nie zrozumie go w pełni… bo da się zasnąć podczas wysiłku. To tylko kwestia poziomu zmęczenia. Na ostatnim Tropicielu zasnąłem podczas jazdy i zjechałem z drogi w krzoki. Podjazd jest ciężki, nogi palą tępym bólem przy każdym obrocie korby, a ciemność przynosi spokój i wytchnienie. Łapię się na tym, że za każdym zamknięciem oczu, mija coraz większa chwila nim otwieram je ponownie. Nienawidzę tego uczucia… i czuję, że nim przegrywam. Gdy podjazd się kończy i zaczynamy zjeżdżać łąką, robi się jakaś masakra. Oczy zamykają mi się na tak długie chwile, że za moment zaliczę nielichego dzwona i to na sporej prędkości.
Niech krew zaleje… a wystarczyło się wyspać. Byliśmy na urlopie, nic nie stało na przeszkodzie aby się dobrze wyspać przed wyrypą… i podobnie jak przez 4 ostatnie lata, nie udało nam się to… to już chyba znowu nie błąd czy pech. To ponownie wybór…
Muli mnie tak bardzo, że muszę się chwilę przespać. Nie jestem w stanie tego zwalczyć… muszę iść za radą Francisa Bacona: "Jedynym sposobem pozbycia się pokusy jest jej ulegnięcie", a że Francis wiedział co mówi, bo twierdził, że:
"Wiedza to władza sama w sobie" a "prawdziwa wiedza to znajomość przyczyn", to postanawiam Mu zaufać.
Nie ma tutaj wprawdzie żadnych ułożonych, pościnanych drzew, na których można by się położyć. Jest tylko wielka łąka i gęste, zakrzaczone zagajniki. Trudno. Padam w trawę, przy małym osuwisku ziemi i zamykam oczy… ciemność otula mnie momentalnie. Witaj ponownie, Stary Przyjacielu… dawno się nie widzieliśmy...
...rozpostarł z mgły utkany płaszcz
i rosę z chmur wyciska,
a strugi wód z wilgotnych paszcz
spływają na urwiska...
...na piętra gór, na ciemny bór
zasłony spadły sine
w deszczowych łzach granitów gmach
rozpłynął się w równinę...
...nie widać nic - błękitów tło,
i całe widnokręgi
zasnute w cień, zalane mgłą,
porżnięte w deszczu pręgi...
...i dzień i noc, i nowy wschód
przechodzą bez odmiany
dokoła szum rosnących wód
strop niebios ołowiany...
...i siecze deszcz, i świszcze wiatr
głośniej się potok gniewa (...)
mrok szary i ULEWA... (*)
…najpierw czuję chłód. Wydaje się jakiś odległy, niemal nierzeczywisty ale jednak odczuwalny i przenikliwy. Potem kapanie wody, kap, kap, kap…
Uczucie zimna nasila się… próbuję skulić się w sobie, ale nic to nie daje. Zimno i hałas narastają… Otwarcie oczy wymaga niemal katorżniczego wysiłku, z trudem bo z trudem, ale mi się to udaje. Ciemność ustępuje miejsca światłu... a obudzone zmysły chciwie wychwytują kolejne bodźce. Jestem cały mokry…. Nadal leżę w trawie, a wszędzie dookoła mnie jest po prostu ściana deszczu . Nie, nie tak, że zaczyna właśnie padać… musi lać od jakiegoś czasu.. Nie wiem od kiedy. Obudziło mnie dopiero uczucie zimna. Patrzę na zegarek… spałem 20 minut, z czego ileś w deszczu…. Jest mi naprawdę zimno. Trochę trudno się dziwić, skoro leżę na mokrej łące, z nieba leją się na mnie hektolitry wody, a termometr pokazuje 2 stopnie na plusie. Trzeba zacząć się ruszać, nim przemarznę całkowicie. Z trudem, ale jakoś wstaję na nogi… deszcz ścieka mi po kasku i kurtce. Mówiłem już, że jest przenikliwie zimno?
Ech wszystko zgodnie z prognozą. Popołudniem miało zacząć lać i leje… za jakieś 2-3h deszcz powinien przejść w śnieg. Po prostu PKP... pięknie, k***a, pięknie...
Pamiętam naszą pierwszą Rudawską. Deszcz, deszcz, deszcz… a gdy już przemokliśmy całkowicie, to przyszedł mróz. Pamiętam, że nie byłem w stanie zmieniać przerzutek, bo tak bolały palce u rąk. Pamiętam jak telepało mnie z zimna, a jedynym schronieniem była mała zadaszona wiata, pod którą próbowaliśmy przeczekać najgorsze… a ono wcale nie chciało przejść. Zapowiada się dzisiaj powtórka z rozrywki..
Chciałoby się powiedzieć, że tym razem jesteśmy lepiej przygotowani, bogatsi o 5 lat doświadczenia… ale głupio będzie to brzmieć w ustach gościa, który jeszcze przed chwilą spał w deszczu na trawie. Owszem, mamy sprzęt i wyposażenie, ale podczas takiej ulewy wszystko prędzej czy później przemaka.
Przynajmniej sleepmonster zostawił mnie w spokoju i już dziś, aż do powrotu do bazy, nie będzie mnie niepokoił.
Pora ruszać. "Jedźmy nikt nie woła…" (*) kolejne punkty na nas czekają
To, że telepie mnie z zimna, nie zmienia faktu że góry w deszczu są piękne. Gdy chmury opierają się o zbocza albo lasy parują, a z nieba napiera wodą… no umówmy się, to też ma swój klimat. Za każdym razem przypomina mi to wiersz Asnyka którego fragment to tytuł tego akapitu.
Ulewa jest nieprzeciętna. Numer startowy na kierownicy roweru Basi to mozaika barw godna samego Picassa, mój jeszcze opiera się spływającej po nim wodzie i da się go jeszcze przeczytać.
Łapiemy jeszcze dwa punkty i tym samym kończymy drugą pętlę. Teraz jeszcze przyjdzie nam wydymać na Przełęcz Karpnicką, bo musimy przeprawić się na drugą stronę gór, aby wrócić do bazy... po trzecią kartę i ruszać dalej.
Zawsze na geografii uczyli mnie, że pogod to po prostu chwilowy stan klimatu na danym obszarze, więc nie można mówić, nie nie ma pogody na jazdę :)
WINTER IS… BACK !!!
…i chyba ma ale, że ktoś jej się kazał wynosić się tak wcześniej. Zgodnie z prognozami deszcz przechodzi w śnieg. Niby nie pada bardzo mocno, ale temperatura spadła i większość z tego co zleci z nieba, nie topnieje. W niedługim czasie, polany i drzewa oblepione są białym puchem. Gdy wychodzimy z kartą na trzecią pętlę jest już naprawdę źle:
a im dalej od bazy, tym robi się coraz ciekawiej:
tym bardziej, że ponownie wchodzimy w góry:
A potem robi się totalna masakra, bo gleba tutaj to ta nasza ulubiona glina - ta, która lepi się i zapycha wszystko. Dobrze nawodniona przez deszcz, zmieszana z miękkim, mokrym śniegiem tworzy mieszankę zabójczą. Mieszanka ta oblepia wszystko i to tak obficie, że koła przestają się kręcić i nie da się nawet pchać roweru. Koła są tak zblokowane gliną o tylny trójkąt i koronę amortyzatora, że nie kręcą się wcale. Czasami jedynym rozwiązaniem jest wzięcie roweru na plecy. Łąkę o szerokości 700 metrów idziemy ponad godzinę... dzień także już pomału umiera i zaczyna się nasza druga noc w lesie.
Mimo ciężkich warunków udaje nam się wyrwać 5 lampionów z trzeciej pętli. Ostatni z nich zlokalizowany jest na dziedzińcu Zamku Bolczów - piękne i tajemnicze miejsce. Niestety było już całkowicie ciemno, więc bez zdjęcia tym razem.
Do bazy zjeżdżamy około 22:30. Mamy zrobione 120 km i 2700 przewyższeń. Ledwie trzymamy się na nogach... sponiewieraliśmy się jak dziki w błocie. W bazie, gdy kładę się na karimacie, zasypiam niemal od razu.
Rano czeka nas jeszcze rozdanie nagród. Basia, jak co roku jest jedyną dziewczyną na najdłuższej trasie rowerowej więc to formalność.
To było mocne zakończenie majówki. "To już jest koniec, nie ma już nic, jesteśmy wolni, możemy iść" (*)
Zgadza się... jesteśmy wolni.Trasa miała 200 km, zrobiliśmy 120... ale pocieszającym jest faktem, że napieracze na TR100 robili po 50-60 km. Ech te strome Rudawy :)
Cytaty:
1. Semper Fi - skrócone łacińskie: Semper fidelis - zawsze wierny. Dewiza Korpusu Piechoty Morskiej USA Army.
2. Cytat z filmu "Kiler'ów dwóch"
3. Komiks Green Lantern. Opowieść pod tytułem "Szmaragdowy świt". Jak nie przepadam za tą postacią, to tą historię uważam za wybitną. W końcu "to absurd prosić Cię, abyś patrzył na życie naszymi oczami". Naprawdę warto.
4. Piosenka Simon & Garfunkel "Sound of silence"
5. Wiersz Adama Asnyk "Ulewa". Tu macie wykonanie muzyczne
6. Adam Mickiewicz "Sonety Krymskie - Stepy Akermańskie"
7. Elektryczne Gitary "To już jest koniec"
Kategoria Rajd, SFA
Alfred robi niezłe laski... i lubi wąwozy :)
-
DST
30.00km
-
Aktywność Nordic Walking
Poniedziałek, 29 kwietnia 2019 | dodano: 09.05.2019
Bory Dolnośląskie, epizod 3. Tym razem pieszo.
Najpierw odwiedzamy urokliwe lasy rezerwatów "Annobrzeskie wąwozy" oraz "Dalkowskie jary".
Zielono, stromo i setki wąwozów i jarów. Po prostu ślicznie tam jest.
A potem gwóźdź programu, wizyta w opuszczonej fabryce dynamitu oraz innych materiałów wybuchowych DAG Alfred Nobel.
Fabryka ma ponad 200 budynków (pasuje Wam? 200, słownie dwieście... i wszystko opuszczone w środku lasu).
Fabryka miała własną elektrociepłownię, oczyszczalnię ścieków, dworce z peronami i kilkoma liniami kolejowymi, hale produkcyjne i silosy na materiały do produkcji . Wszystko to jest dostępne pod eksploracje i robi niesamowite wrażenie.
Jak chcecie poczytać więcej o tym, lekko złowieszczym miejscu, to tutaj, no i google'ać :)
Zdjęcia i historia obiektu
Bory Dolnośląskie kryją wiele tajemnic...
Kategoria SFA, Wycieczka
Kiedy Harry poznał... BASZTA downhill i południk 15
-
DST
96.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Niedziela, 28 kwietnia 2019 | dodano: 02.05.2019
Bory Dolnośląskie - Epizod 2. Zostajemy w klimatach wojenno-wojskowych bo dzień zaczynamy od wizyty w dawnym obozie jenieckim w Żaganiu. To stąd nastąpiła tzw. Wielka Ucieczka (znacie tą historię?). Tu właśnie przez zbudowany przez więźniów "tunel Harry".
(nazwa postu to oczywiście nawiązanie do tytułu klasyki kinowych romansów) nastąpiła jedna z najbardziej spektakularnych ucieczek z więzienia ("Skazani na Shawshank" to przy tych gościach amatorzy, albo - w sumie - naśladowcy, bo przecież to życie pisze najlepsze historie).
Tu taka ciekawostka: duża część obozu znajduje się na terenie poligonu Żagań - Świętoszów. Do wielu budynków, cmentarza wojennego czy też pomników prowadzą ścieżki dydaktyczne, ale - zgodnie z regulaminem jednostki wojskowej - na teren poligonu wstęp jest tylko za zgodą Komendanta. W każdym przewodników napisane jest aby koniecznie ten obóz zwiedzić, a Opiekun Muzeum to nam nawet trasę przejazdu między poszczególnymi punktami rysował... no trochę zamot z tymi przepisami... a potem się dziwić, że ludzie hasają po poligonie podczas ostrzałów...
...gdy ktoś pytał, ogrodzeń nie ma. Są tylko znaki "Teren wojskowy, zakaz wstępu" i szlabany na głównych drogach - ale takie jak te zielone do lasu, aby auta nie wjeżdżały.
Z Żagania ruszamy na zachód w kierunku Żar w poszukiwaniu najpierw Cudownej Kapliczki (cudownie było tam w końcu dotrzeć, po 1,5 godziny przedzierania się przez kopny piach w lasach), ruin dawnego pałacu myśliwskiego oraz szlaku 3 Wież (dwie z nich macie na zdjęciach poniżej). Z jednej z wież jest mega zjazd!! a Strava powiedziała Szkodnikowi, że ma 7-me miejsce na trasie "BASZTA DOWNHILL". Mogłoby być wyżej gdyby nie fakt, że dróg jest tutaj tysiące (na mapie całe 3), szlaki idą zupełnie inaczej niż te na mapie i niemal na każdym skrzyżowaniu mieliśmy postój z kompasem, aby ogarnąć się jak dalej jechać. Niemniej jest tu pięknie i naprawdę na Wzniesieniach Żarskich idzie poszaleć !!! Idzie też się skutecznie pogubić. Informacja sprawdzona i zweryfikowana :).
Mimo problemów nawigacyjnych, udało nam się wyczaić stare, opuszczone (i niestety zaniedbane) Mauzoleum Górników, a na koniec dnia jeszcze park dworski w Iłowej.
Ciekawostką dnia był jednak Pomnik POŁUDNIKA 15. Chyba każdy wie, co on dla nas oznacza... CZAS SIĘ DOKSZTAŁCIĆ, a słowa CZAS jest tutaj słowem kluczowym :)
Kategoria SFA, Wycieczka
-Przez POLIGON na Borówki! Co Ty NATO? -Nie wieŻe...
-
DST
106.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Sobota, 27 kwietnia 2019 | dodano: 01.05.2019
Pierwsza z wielu wypraw tegorocznej majówki - Bory Dolnośląskie, Epizod Pierwszy.
Borówki to kapitalny rezerwat z torfowiskami, ale ale ale... kto z Was cisnął kiedyś przez poligon czołgowy ŻAGAŃ - ŚWIĘTOSZÓW.
W sumie to chyba nawet legalnie bo o zgodę zapytaliśmy i zgodę otrzymaliśmy!!! Dwukrotnie.
Niemniej - po fakcie - net powiedział nam, że zgoda powinna być wydane przez samego Komendanta Poligonu. Zgodo-dawacze na Komendantów nie wyglądali, ale byli przekonywujący :)
Poza tym to jest właśnie Polska... jeden ze zgodo-dawaczy opowiadał nam, że to tutaj nagminne... że czasem Abramsy przepędzają grzybiarzy z poligonu. Powiem szczerze, że znając polską mentalność, nie zdziwiłbym się gdyby czasem było na odwrót.
"Panie, zabieraj mi ten złom z dobrej grzybni... las mi rozjeżdżacie tymi puszkami"
Śmiech śmiechem, ale wypadki śmiertelne się tutaj zdarzają... ludzie lekceważą zakazy wstępu w dniu strzeleń, a tutaj nawala artyleria!
Ta na szybko:
Luty 1998 roku -małżeństwo z Lubiechowa weszło na teren
poligonu i chcąc zaspokoić swoją ciekawość podnieśli z ziemi metalowy
przedmiot. Okazał się to niewybuch, który eksplodował w rękach tych
ludzi. Oboje zginęli na miejscu.
Październik 1999 roku -
na poligonie trwało strzelanie artylerii samobieżnej. Grzybiarze z
Małomic nie zwracała uwagi na wybuchy i ostrzeżenia na granicy poligonu.
Jeden z pocisków zabił trzy kobiety.
My też spotkaliśmy Amerykanów. I powiem Wam, że jak z lat 90. Grupa napiera z CAMP TRZEBIEŃ przez wieś na jakieś PARTY HARD, bo cisną z boomboxem przy uchu, a "czarne" rytmy lecą na pełen regulator. Wśród nich jest też niejeden "Malowany Człowiek" - jeśli kojarzycie ten tekst wiedźmy z "Robin Hood: Książę Złodziei"
Wbiliśmy także do nieczynnej poradzieckiej bazy wojskowej.
Jakby ktoś chciał o tym miejscu przeczytać więcej, to tutaj znajdzie trochę informacji - Baza Pstrąże.
A czemu nie wieże? Bo miał być dziś cztery (3 obserwacyjne no-name i jedna Żelazna Wieża, a nie było żadnej...)
I nie to, że wtopiliśmy nawigacyjnie. Miejsca odnalezione, ale to wież nie było. Chyba, że tak dobrze skitrali bo strzelań na poligonie w majówkę owszem nie ma, ale są zajęcia z pozoracji działań (dzień jak co dzień w pracy :D ) oraz z maskowania. Być może maskowali duże obiekty w lesie i im się udało :)
Kategoria SFA, Wycieczka
Wielkanocny Mini Rajd na Orientację - Bieruń
-
DST
60.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Poniedziałek, 22 kwietnia 2019 | dodano: 24.04.2019
Krótka foto-relacja ze spontanicznego wypadu do Bierunia na mini-rajd przygodowy, rozgrywany w Poniedziałek Wielkanocny.
Dwa etapy piesze, dwa etapy rowerowe i zadanie specjalne w formie tzw. „quizu wiedzy bezużytecznej”.
Zwłaszcza, to ostatnie nas mocno kusiło, acz finalnie nie była to taka zupełnie bezużyteczna wiedza, bo pytania dotyczyły np. przeliczania jednostek mocy (w sumie to nie wiem jak przeliczyć MANĘ na MIDICHLORIANY) czy też porównanie wytrzymałości betonu na ściskanie i rozciąganie.
Oczywiście nie obyło się także bez wpakowania w wiatrołomy, które to (wpakowanie się) Basia określiła zdaniem „drogi nie ma, ale kierunek mamy wyśmienity”.
Baliśmy się także czy ukończymy ten rajd, bo nie miał on limitu czasowego. Jak wpaść na metę, na sekundy przed limitem czasowym, skoro takowy nie istnieje?
Gdzieś, ktoś kiedyś rzucił, że niby do 16:00 jest czas, ale nie było to oficjalne. Nie musieliśmy się zatem spieszyć FCA-le…
(hahah… to było mocno hermetyczne: trasa rajdu zahaczała o Tychy i jechaliśmy wzdłuż fabryki FIATA. Niemniej nazwa "fabryka FIATA" jest już trochę zwyczajowa, bo obecnie to koncern FCA Fiat Chrysler Automobiles)
…ale kiedy zdobyliśmy ostatni punkt na 12 minut przed 16:00, to postanowiliśmy powalczyć o bycie przed 16:00 na mecie. Ot tak, aby nie wypaść z wprawy, skoro sezon rajdów już ruszył. No i udało się.
Dwa etapy piesze, dwa etapy rowerowe i zadanie specjalne w formie tzw. „quizu wiedzy bezużytecznej”.
Zwłaszcza, to ostatnie nas mocno kusiło, acz finalnie nie była to taka zupełnie bezużyteczna wiedza, bo pytania dotyczyły np. przeliczania jednostek mocy (w sumie to nie wiem jak przeliczyć MANĘ na MIDICHLORIANY) czy też porównanie wytrzymałości betonu na ściskanie i rozciąganie.
Oczywiście nie obyło się także bez wpakowania w wiatrołomy, które to (wpakowanie się) Basia określiła zdaniem „drogi nie ma, ale kierunek mamy wyśmienity”.
Baliśmy się także czy ukończymy ten rajd, bo nie miał on limitu czasowego. Jak wpaść na metę, na sekundy przed limitem czasowym, skoro takowy nie istnieje?
Gdzieś, ktoś kiedyś rzucił, że niby do 16:00 jest czas, ale nie było to oficjalne. Nie musieliśmy się zatem spieszyć FCA-le…
(hahah… to było mocno hermetyczne: trasa rajdu zahaczała o Tychy i jechaliśmy wzdłuż fabryki FIATA. Niemniej nazwa "fabryka FIATA" jest już trochę zwyczajowa, bo obecnie to koncern FCA Fiat Chrysler Automobiles)
…ale kiedy zdobyliśmy ostatni punkt na 12 minut przed 16:00, to postanowiliśmy powalczyć o bycie przed 16:00 na mecie. Ot tak, aby nie wypaść z wprawy, skoro sezon rajdów już ruszył. No i udało się.
Kategoria Rajd, SFA
Rajd Katowice 2019
-
DST
45.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Sobota, 13 kwietnia 2019 | dodano: 14.04.2019
Rajd miejski Katowice to już stała pozycja w naszym
kalendarzu. Różne przygody nas tam zawsze czekały np. wbiegnięcie na
30-ste piętro Altusa, kajaki w środku miasta, ścianki wspinaczkowe,
gonitwy po hałdach, zadania matematyczne rozwiązywane na schodach pod
Spodkiem i inne takie atrakcje, przygotowane przez Komendanta lokalnej
jednostki SAS'u (Silesia Adventure Sports), Marcina F. Piszę "F." bo
regulamin zabrania jawnego podawania nazwisk oficerów operacyjnych. Nie
zastanawiając się zatem długo zapisujemy się na trasę rowerową Rajdu,
który Miejski bywa często tylko z nazwy...
Wiesny w Stalinogrodzie swjebodnia nje budjet
...tylko z nazwy, bo najczęściej kończymy głęboko w Lasach Murckowskich, a nierzadko także w obecnych w nich bagnach. Tym razem jednak zwiedzimy inny zakątek Stalinogrodu (część z Was pewnie to wie, ale jeśli nie jesteście tego świadomi - to była to oficjalna nazwa Katowic w latach 1953-1956 po śmierci Józefa S. Tak, tego co kochał dzieci - żart do którego jest to nawiązanie znajduje się na TUTAJ).
1) To po prostu tytuł pewnego filmu o koszykówce.
2) Klasyczny "Batman" w reżyserii Tim'a Burtona. Scena do której to nawiązanie, jest świetnie sparodiowana TUTAJ.
(gdy Vicki Vale powiedziała Batmanowi, że jest lekka i prawie hak się pod Nimi urwał)
3) Znana piosenka "Czarownica" oraz śląska parafraza klasycznego skeczu Monthy Pythona
4) Cytat z filmu "Jurassic Park"
5) Parafraza "Ody do młodości" Adama Mickiewicza
Wiesny w Stalinogrodzie swjebodnia nje budjet
...tylko z nazwy, bo najczęściej kończymy głęboko w Lasach Murckowskich, a nierzadko także w obecnych w nich bagnach. Tym razem jednak zwiedzimy inny zakątek Stalinogrodu (część z Was pewnie to wie, ale jeśli nie jesteście tego świadomi - to była to oficjalna nazwa Katowic w latach 1953-1956 po śmierci Józefa S. Tak, tego co kochał dzieci - żart do którego jest to nawiązanie znajduje się na TUTAJ).
Marcin po
kilku edycjach imprezy postanowił zabrać nas nie w Lasy Murkowskie ale w
okolice Szopienic. Jesteśmy zaintrygowani taką zmianą... szkoda tylko,
że pogoda także postanowiła się zmienić. W tygodniu było naprawdę ciepło i słonecznie, ale w sobotę ma lać cały dzień i zapowiadają, że będzie naprawdę zimno. Gdy jedziemy rano szosą na Olkusz, okolice Dolinek
Podkrakowskich są białe. Śniegu jest naprawdę sporo (jak na jedno-nocne opady) na dachach
budynków, na drzewach i polach. Od Sławkowa śniegu mniej, ale napiera za to z nieba deszcz ze śniegiem. Bosko....
Ostatecznie deszczu podczas samej imprezy nie będzie (to świetnie!), ale temperatura będzie bardziej przypominać luty niż kwiecień. Ubieramy się zatem naprawdę ciepło, bo zapowiada się, że dzisiaj trochę zmarzniemy. Na Liszkorze tydzień temu, mimo że padło i jeździliśmy po górach, miałem na sobie mniej warstw niż dziś. No cóż, pogoda to chwilowy stan klimatu na danym obszarze, tak? Wygląda na to, że klimat nie pogodził się jeszcze z faktem, że powinna już nadejść wiosna.
Dowolność kolejna czyli przeprawiacie się stąd tam i stamtąd tu :)
Odprawy prowadzone przez Komendanta SAS Silesia powinny trafiać do netu. Idę o zakład, że zrobiłby większą furorę niż "Andrzeju, nie denerwuj się" albo "Apel wojskowy (bez cenzury)". Uwielbiamy Marcinowe odprawy, bo często można boki zrywać. Wczuwa się On bardzo, chcąc jak najlepiej przekazać informacje (pełen szacun!), ale przez to, że się tak nakręca czasami mamy ubaw po pachy. Mamy zatem dowolność kolejną zdobywania punktów (zamiast kolejności dowolnej), słuchamy że jak dotrzemy do rzeki to naszym zadaniem będzie przeprawić się stąd tam (gesty kierunkowe rękami), ale można także stamtąd tu. Na pytanie w którą stronę jest łatwiej, otrzymujemy odpowiedź "stamtąd tu". Przypominam, że to dopiero odprawa, map jeszcze nie dostaliśmy, więc po prostu wszystko jasne. Na opisie punktów tez są opisy, które po prostu uwielbiam: "podać liczbę dinozaurów. Tak te po drugiej stronie też się liczą. Sama głowa także" Chwilę później dostajemy dwie mapy. Jedną małą, drugą dużą. Na dużej mamy do zaliczenia 5 punktów, które położone są względem siebie w pewnym oddaleniu. Na małej mapie punktów jest bardzo dużo, a większość z nich to przeróżne zadania - są także umiejscowione w niewielkie odległości od siebie. Postanawiamy zacząć od małej mapy i ruszamy na zadania.
"Biali nie potrafią skakać" a Czarni rzucać... (*)
CYTATY:Ostatecznie deszczu podczas samej imprezy nie będzie (to świetnie!), ale temperatura będzie bardziej przypominać luty niż kwiecień. Ubieramy się zatem naprawdę ciepło, bo zapowiada się, że dzisiaj trochę zmarzniemy. Na Liszkorze tydzień temu, mimo że padło i jeździliśmy po górach, miałem na sobie mniej warstw niż dziś. No cóż, pogoda to chwilowy stan klimatu na danym obszarze, tak? Wygląda na to, że klimat nie pogodził się jeszcze z faktem, że powinna już nadejść wiosna.
Dowolność kolejna czyli przeprawiacie się stąd tam i stamtąd tu :)
Odprawy prowadzone przez Komendanta SAS Silesia powinny trafiać do netu. Idę o zakład, że zrobiłby większą furorę niż "Andrzeju, nie denerwuj się" albo "Apel wojskowy (bez cenzury)". Uwielbiamy Marcinowe odprawy, bo często można boki zrywać. Wczuwa się On bardzo, chcąc jak najlepiej przekazać informacje (pełen szacun!), ale przez to, że się tak nakręca czasami mamy ubaw po pachy. Mamy zatem dowolność kolejną zdobywania punktów (zamiast kolejności dowolnej), słuchamy że jak dotrzemy do rzeki to naszym zadaniem będzie przeprawić się stąd tam (gesty kierunkowe rękami), ale można także stamtąd tu. Na pytanie w którą stronę jest łatwiej, otrzymujemy odpowiedź "stamtąd tu". Przypominam, że to dopiero odprawa, map jeszcze nie dostaliśmy, więc po prostu wszystko jasne. Na opisie punktów tez są opisy, które po prostu uwielbiam: "podać liczbę dinozaurów. Tak te po drugiej stronie też się liczą. Sama głowa także" Chwilę później dostajemy dwie mapy. Jedną małą, drugą dużą. Na dużej mamy do zaliczenia 5 punktów, które położone są względem siebie w pewnym oddaleniu. Na małej mapie punktów jest bardzo dużo, a większość z nich to przeróżne zadania - są także umiejscowione w niewielkie odległości od siebie. Postanawiamy zacząć od małej mapy i ruszamy na zadania.
"Biali nie potrafią skakać" a Czarni rzucać... (*)
...
taka prawda. Jednym z naszych pierwszych zadań jest rzut piłką do kosza
na boisku pobliskiej szkoły. Jeśli trafimy 3 razy na 3 próby , to
otrzymamy 0 minut kary. Za każde pudło dostaniemy pięć minut kary.
Pewnie wydaje Wam się, że wynik "-15" w koszykówce jest nieosiągalny - macie
racje, wydaje Wam się. Pierwszy rzut robi Szkodnik... ho ho, proszę nie zabijać
przechodniów za ogrodzeniem szkoły. Teraz moja próba... JEB. Obsługa
zwraca nam uwagę, że celem jest trafienie do kosza, a nie zniszczenie
tarczy z użyciem obciążeń udarowych...
Szkodnik bierze się za naszą trzecią próbę. Rzuca, trybuny zamierają, piłka tnie powietrze niczym nóż, źrenice nam się rozszerzają, zaraz uderzy nas też dźwięk odbijającej się od białej tablicy piłki i głuchy szelest siatki. Piłka mknie przez powietrze, przemierza przestrzeń niczym pocisk... czekam na chłostę decybelami. Przygotowuję się na to uderzenie zamykając oczy. Jeszcze chwila. Cisza. Jeszcze moment. Nadal cisza. Jeszcze dosłownie ułamek sekundy... wciąż cisza. Otwieram oczy... chyba nie trafiliśmy nawet w tarczę, obsługa szuka piłki gdzieś w krzakach. Czyli "-15"... nie ma się co załamywać, to też ładna liczba całkowita. Lepiej chyba mieć konkretną, podzielną przez 3 i 5 liczbę niż jakieś tam 0. Tak się będę tłumaczył.
Szkodnik bierze się za naszą trzecią próbę. Rzuca, trybuny zamierają, piłka tnie powietrze niczym nóż, źrenice nam się rozszerzają, zaraz uderzy nas też dźwięk odbijającej się od białej tablicy piłki i głuchy szelest siatki. Piłka mknie przez powietrze, przemierza przestrzeń niczym pocisk... czekam na chłostę decybelami. Przygotowuję się na to uderzenie zamykając oczy. Jeszcze chwila. Cisza. Jeszcze moment. Nadal cisza. Jeszcze dosłownie ułamek sekundy... wciąż cisza. Otwieram oczy... chyba nie trafiliśmy nawet w tarczę, obsługa szuka piłki gdzieś w krzakach. Czyli "-15"... nie ma się co załamywać, to też ładna liczba całkowita. Lepiej chyba mieć konkretną, podzielną przez 3 i 5 liczbę niż jakieś tam 0. Tak się będę tłumaczył.
Cóż, koszykówka nigdy nie była naszą mocną
stroną. Jak już graliśmy w kosza, to zawsze na zasadach Aramisowych
czyli "dopuszcza się uderzenia i kopnięcia", a piłki są co najmniej
dwie: jedna do gry, druga do zadawania obrażeń (małe gumowe piłeczki,
trafiające Was z dużą prędkością w plecy... bolą). Chcecie wiedzieć jak
wygląda Aramisowy golf (gra, a nie ten TDI, bo ten to nie wygląda za bardzo...)?
Z tymi Aramisowymi wersjami gier, to ja mówię poważnie. Do dziś pamiętam nasze obozy treningowe w Starym Sączu i to namawiania początkujących osób do gry:
- Nie grasz z nami w kosza?
- Nie
- Czemu?
- Bo boję się o życie...
A pamiętacie (uwaga, mega hermetyczny żart) jak jak przez lata zdobywaliśmy zaufanie Maćka G. aby w pewien dzień w Starym Sączu, gdy graliśmy w unihoka (te same zasady: ciosy i kopy są ok, a piłki są dwie), namówiliśmy Go aby ściągnął ochraniacze, bo nie będą Mu potrzebne... a jak tylko je sciągnął, wybiliśmy Go w ścianę kijami przy pierwszej akcji po jego bramką. Ech to były czasy... ja do dziś się zastanawiam, jak myśmy to wszystko przetrwali i gdzie są groby tych, którzy tego nie przetrwali :)
No, ale wracając do relacji... bierzemy dumnie -15 na drogę i ciśniemy dalej.
Kajaki i inne zabawy
"Ważysz trochę więcej niż..." (*)
No to co Szkodnik, stąd tam czy stamtąd tutaj? Powiem Wam, że w końcu nie wiem w którą stronę przeprawialiśmy się wg podziału Marcina, ale według nas to z południa na północ. Zadanie genialne, bo nie dość że jest to przeprawa linowa przez rzekę to jeszcze trzeba ją zrobić z rowerami!! Najpierw na linach musi przejść pierwsza osoba, a w tym czasie druga osoba wraz z obsługą punktu montuje rowery do transportu. Następnie ta "już przeprawiona" postać przeciąga oba rowery na drugi brzeg i potem przechodzi druga osoba. Umawiamy się, że ja przeprawiam się pierwszy, żeby potem przeciągnąć nad wodą nasze rowery. Wiecie jednak, jak to bywa z umowami w związkach. Nim ja założę uprząż, Basia jest już na drugim brzegu (będzie potem mi się tłumaczyć, że to obsługa ją ekspresem w powietrze wyekspediowała... taaa, jasne). Cóż skoro tak wybrała to Ona musi przeciągnąć rowery na drugą stronę. Byłoby szkoda gdyby mój Venom był dość ciężki. Peszek Szkodniczku, narzekaj ile chcesz - tak wybrałaś, tak chciałaś to teraz, łapki pracują :)
W sumie Szkodnik był na drugim brzegu tak szybko, że na mojej stronie został jego plecak.
Teraz lament, że "PLECAKA NIE ZABRAŁAM !!!"
Cóż było robić, biorę oba nasze plecaki: swój na plecy, jej na pierś i wychodzę w powietrze jak... ołowiana kula, bo mnie plecaki dociążyły. Znacie nasze plecaki... przy dwóch sztukach i moim ciężarze (nie)właściwym strzałka ugięcia liny była naprawdę wielka. Przez chwilę się bałem, że moja "próba powietrza" skończy się "próbą wody" z nurkowaniem w asekuracji linowej... Niemniej jakoś udaje mi się przeprawić z dwoma plecakami na drugi brzeg.
Alicja ceni sobie dobre jaja... dinozaurów, gdy jeździ autobusem :)
Z tymi Aramisowymi wersjami gier, to ja mówię poważnie. Do dziś pamiętam nasze obozy treningowe w Starym Sączu i to namawiania początkujących osób do gry:
- Nie grasz z nami w kosza?
- Nie
- Czemu?
- Bo boję się o życie...
A pamiętacie (uwaga, mega hermetyczny żart) jak jak przez lata zdobywaliśmy zaufanie Maćka G. aby w pewien dzień w Starym Sączu, gdy graliśmy w unihoka (te same zasady: ciosy i kopy są ok, a piłki są dwie), namówiliśmy Go aby ściągnął ochraniacze, bo nie będą Mu potrzebne... a jak tylko je sciągnął, wybiliśmy Go w ścianę kijami przy pierwszej akcji po jego bramką. Ech to były czasy... ja do dziś się zastanawiam, jak myśmy to wszystko przetrwali i gdzie są groby tych, którzy tego nie przetrwali :)
No, ale wracając do relacji... bierzemy dumnie -15 na drogę i ciśniemy dalej.
Kajaki i inne zabawy
Jak co roku jedno z zadań to
kajaki. Gdy wbijamy na przystań, to punkt dopiero się rozkłada.
Cisnęliśmy tu ile sił w nogach, bo z każdą chwilą kolejka będzie tutaj
narastać. Plan taktyczny udaje nam się zrealizować w 100%. Obsługa
pokazuje nam, które punkty mamy zaliczyć i kilka sekund później
wiosłujemy w kierunku wskazanych lampionów. Kajaki z blokami w tle rządzą :)
Innym zadaniem w okolicy przystani jest chodzenie po linii. Tutaj w obiektyw aparatu udało się załapać także Kamili i Filipowi, którzy także dotarli na rajd, o tyle że na trasę pieszą.
Innym zadaniem w okolicy przystani jest chodzenie po linii. Tutaj w obiektyw aparatu udało się załapać także Kamili i Filipowi, którzy także dotarli na rajd, o tyle że na trasę pieszą.
"Ważysz trochę więcej niż..." (*)
No to co Szkodnik, stąd tam czy stamtąd tutaj? Powiem Wam, że w końcu nie wiem w którą stronę przeprawialiśmy się wg podziału Marcina, ale według nas to z południa na północ. Zadanie genialne, bo nie dość że jest to przeprawa linowa przez rzekę to jeszcze trzeba ją zrobić z rowerami!! Najpierw na linach musi przejść pierwsza osoba, a w tym czasie druga osoba wraz z obsługą punktu montuje rowery do transportu. Następnie ta "już przeprawiona" postać przeciąga oba rowery na drugi brzeg i potem przechodzi druga osoba. Umawiamy się, że ja przeprawiam się pierwszy, żeby potem przeciągnąć nad wodą nasze rowery. Wiecie jednak, jak to bywa z umowami w związkach. Nim ja założę uprząż, Basia jest już na drugim brzegu (będzie potem mi się tłumaczyć, że to obsługa ją ekspresem w powietrze wyekspediowała... taaa, jasne). Cóż skoro tak wybrała to Ona musi przeciągnąć rowery na drugą stronę. Byłoby szkoda gdyby mój Venom był dość ciężki. Peszek Szkodniczku, narzekaj ile chcesz - tak wybrałaś, tak chciałaś to teraz, łapki pracują :)
W sumie Szkodnik był na drugim brzegu tak szybko, że na mojej stronie został jego plecak.
Teraz lament, że "PLECAKA NIE ZABRAŁAM !!!"
Cóż było robić, biorę oba nasze plecaki: swój na plecy, jej na pierś i wychodzę w powietrze jak... ołowiana kula, bo mnie plecaki dociążyły. Znacie nasze plecaki... przy dwóch sztukach i moim ciężarze (nie)właściwym strzałka ugięcia liny była naprawdę wielka. Przez chwilę się bałem, że moja "próba powietrza" skończy się "próbą wody" z nurkowaniem w asekuracji linowej... Niemniej jakoś udaje mi się przeprawić z dwoma plecakami na drugi brzeg.
Alicja ceni sobie dobre jaja... dinozaurów, gdy jeździ autobusem :)
Przed
nami punkt z zadaniami logiczno-matematycznymi. Tym razem czekają na
nas w liczbie trzech. Pierwsze to wariacja na temat cegły: Ile waży
cegła, jeśli cegła waży kilko i pół cegły - zadanie które pamiętam
jeszcze z książki "I Ty zostaniesz Pitagorosem". To były czasy, kiedy
matematyka sprawiała wrażenie ładnej i zabawnej. Potem przyszedł
"udupiacz uczniowski" czyli zbiór zadań Dróbka, Szymański (pamiętacie
to jeszcze?). A później to już tylko z górki było czyli "Analiza
matematyczna w zadaniach", a z fizyki Rzeźnik Wakacyjny czyli
Resnic-Halliday :)
Tym razem liczymy ile waży jajo
dinozaura skoro wiemy, że waży 3 kilo i 3/4 jaja dinozaura. Jakaś ekipa z
boku pyta czy wynik ma podać w ułamkach zwykłych czy dziesiętnych, co
budzi lekkie zaskoczenie obsługi i nas też, bo wynik nie wychodzi w ułamkach. Ech ta matematyka :)
Drugie
zadanie to kwestia eliminacji ale nie Gauss'a - trzeba na podstawie
wskazówek i wykluczeń rozwiązać zagadkę, która pisanka należy do której siostry,
a sióstr są 4. Jedną jest właśnie Alicja.
Trzecie zadanie to autobus. W autobusie znajduje się
określona, znana liczba ludzi. Na przystanku wysiadła jakaś nieznana
liczba osób, na drugim przystanku wsiadło 2x tyle co wysiadło na
pierwszym i w autobusie znowu zrobiła się znana liczba ludzi. Trzeba
policzyć ilu ludzi wysiadło na przystanku pierwszym. Heh, już myślałem że
będzie to moje ulubione zadanie transportowe: jeśli pociąg z
miejscowości A do B jedzie 30 min, a z B do A już 40 min, to czy żona
maszynisty nazywa się Marian :)
Zadania zaliczone - lecimy dalej. Poniżej kilka zdjęć z trasy, tego czasem także miejskiego rajdu:
Symbol Galaktyczne IMPERIUM ?!? Ja chcę taki plac też w Krakowie !!!
"Czemu Oni twoich czarów tak się bali,
czemu Oni czarownicą Cię nazwali..."
czyli żodyn nie spodziewał się czeladzkiej inkwizycji !! (*)
Kilka chwil temu wbiliśmy na dużą mapę i mkniemy w kierunku na Czeladź. Jednym z punktów jest tzw. Pomnik Czarownicy niedaleko Rynku. Powiem szczerze, że przez całą drogę myśleliśmy że będzie to jakaś atrakcja turystyczna jak Smok pod Wawelem czy Chrząszcz w Szczebrzeszynie, a to jest "prawdziwy" pomnik. Naprawdę nas to zaskoczyło, że jest to upamiętnienie jeden z ofiar szeroko rozumianej inkwizycji: niesłusznie skazanej i straconej za rzekome czary kobiety i to w 1736 roku, czyli w czasach już całkiem nowoczesnych. Jak popatrzcie na to tak: Ameryka już odkryta, wiemy już że ziemia kręci się dokoła Słońca, druk wynaleziony, za kilkadziesiąt lat uchwalą pierwszą w historii Europy konstytucję, a tu nadal takie akcje... tak wiem, że nawet dziś można zginąć za czary, ale mimo wszystko... Z drugiej strony jak przeczytacie fragment o przejmowaniu majątku po zmarlej, to wyjdzie, że chyba nie każdy do końca wierzył w te czary. Jeśli kogoś zainteresował temat, więcej można przeczytać na przykład TUTAJ.
"Welcome to Jurassic Park" (*)
Byliśmy już dzisiaj w czasach inkwizycji, pora na dalszą podróż w czasie. W przeszłość. Rozpędzamy nasze maszyny do ogromnych prędkości i niczym Deloran DMC-12 z "Powrotu do przyszłości" skaczemy w czasie, aż do ery dinozaurów. Nie wierzycie? To popatrzcie na zdjęcia. Naszym zadaniem jest policzyć harcujące tu stwory. Pamiętacie odprawę? Te dwa po drugiej stronie także. Głowa także się liczy. Jednego z Triceratopsów Szkodnik to nawet osiodłał i jeśli się uda, to następny rajd przejedziemy na Nim. Zrobilibyśmy furorę, prawda?
"...Ten młody zdusi dinozaury, piekłu ofiarę wydrze, do Katowic pójdzie po laury" :D
Na metę wpadamy niewiele po 14:00 z kompletem punktów. Było super, ale te katowickie rajdy są za krótkie. O co najmniej 12-16 godzin za krótkie! Co ciekawe, przez dużą ilość punktów kontrolnych wcale nie odczuwamy, że w trasie byliśmy tylko trochę ponad 4 godziny. Jak jakąś tam waszą średnią jest 2-3 punkty na godzinę, to gdy wracacie do bazy z około 30 zdobytymi punktami, to umysł nie może pogodzić się z myślą, że minęły dopiero 4 godziny. Co nie zmienia faktu, że było za krótko, bo chciałoby się więcej !!!
Tak szczerze jednak, ma to także pewien swój urok. To jeden z nielicznych rajdów, na których NIE wyruszamy w trasę prawie przed wszystkimi znajomymi i NIE wracamy do bazy, kiedy Ich już dawno w tej bazie nie ma. To też miłe, gdy jest z kim pogadać w bazie i razem poczekać na zakończenie imprezy (w tym wypadku ma ono miejsce o 16:00).
Do domu wracamy jeszcze przed zmrokiem - pasuje Wam? Sobota: w miarę się wyspaliśmy, przejechaliśmy rajd z kompletem punktów, zostaliśmy na oficjalnym zakończeniu, wracając złapaliśmy jeszcze obiad w restauracji, a do domu dotarliśmy przed zmrokiem. Tak to można rajdować hahaha... ale tak serio, to już niedługo wracamy w reżim rajdów długich. Nie ma zmiłuj :)
A co ma tytuł do tego fragmentu? Piekła wprawdzie nie było, no ale Dinozaury były. Katowice też były. Cała reszta też się zgadza. Kumaci powinni się domyślić.
Na koniec jeszcze kilka zdjęć z tego naprawdę miłego wypadu na Śląsk:
Zadania zaliczone - lecimy dalej. Poniżej kilka zdjęć z trasy, tego czasem także miejskiego rajdu:
Symbol Galaktyczne IMPERIUM ?!? Ja chcę taki plac też w Krakowie !!!
"Czemu Oni twoich czarów tak się bali,
czemu Oni czarownicą Cię nazwali..."
czyli żodyn nie spodziewał się czeladzkiej inkwizycji !! (*)
Kilka chwil temu wbiliśmy na dużą mapę i mkniemy w kierunku na Czeladź. Jednym z punktów jest tzw. Pomnik Czarownicy niedaleko Rynku. Powiem szczerze, że przez całą drogę myśleliśmy że będzie to jakaś atrakcja turystyczna jak Smok pod Wawelem czy Chrząszcz w Szczebrzeszynie, a to jest "prawdziwy" pomnik. Naprawdę nas to zaskoczyło, że jest to upamiętnienie jeden z ofiar szeroko rozumianej inkwizycji: niesłusznie skazanej i straconej za rzekome czary kobiety i to w 1736 roku, czyli w czasach już całkiem nowoczesnych. Jak popatrzcie na to tak: Ameryka już odkryta, wiemy już że ziemia kręci się dokoła Słońca, druk wynaleziony, za kilkadziesiąt lat uchwalą pierwszą w historii Europy konstytucję, a tu nadal takie akcje... tak wiem, że nawet dziś można zginąć za czary, ale mimo wszystko... Z drugiej strony jak przeczytacie fragment o przejmowaniu majątku po zmarlej, to wyjdzie, że chyba nie każdy do końca wierzył w te czary. Jeśli kogoś zainteresował temat, więcej można przeczytać na przykład TUTAJ.
"Welcome to Jurassic Park" (*)
Byliśmy już dzisiaj w czasach inkwizycji, pora na dalszą podróż w czasie. W przeszłość. Rozpędzamy nasze maszyny do ogromnych prędkości i niczym Deloran DMC-12 z "Powrotu do przyszłości" skaczemy w czasie, aż do ery dinozaurów. Nie wierzycie? To popatrzcie na zdjęcia. Naszym zadaniem jest policzyć harcujące tu stwory. Pamiętacie odprawę? Te dwa po drugiej stronie także. Głowa także się liczy. Jednego z Triceratopsów Szkodnik to nawet osiodłał i jeśli się uda, to następny rajd przejedziemy na Nim. Zrobilibyśmy furorę, prawda?
"...Ten młody zdusi dinozaury, piekłu ofiarę wydrze, do Katowic pójdzie po laury" :D
Na metę wpadamy niewiele po 14:00 z kompletem punktów. Było super, ale te katowickie rajdy są za krótkie. O co najmniej 12-16 godzin za krótkie! Co ciekawe, przez dużą ilość punktów kontrolnych wcale nie odczuwamy, że w trasie byliśmy tylko trochę ponad 4 godziny. Jak jakąś tam waszą średnią jest 2-3 punkty na godzinę, to gdy wracacie do bazy z około 30 zdobytymi punktami, to umysł nie może pogodzić się z myślą, że minęły dopiero 4 godziny. Co nie zmienia faktu, że było za krótko, bo chciałoby się więcej !!!
Tak szczerze jednak, ma to także pewien swój urok. To jeden z nielicznych rajdów, na których NIE wyruszamy w trasę prawie przed wszystkimi znajomymi i NIE wracamy do bazy, kiedy Ich już dawno w tej bazie nie ma. To też miłe, gdy jest z kim pogadać w bazie i razem poczekać na zakończenie imprezy (w tym wypadku ma ono miejsce o 16:00).
Do domu wracamy jeszcze przed zmrokiem - pasuje Wam? Sobota: w miarę się wyspaliśmy, przejechaliśmy rajd z kompletem punktów, zostaliśmy na oficjalnym zakończeniu, wracając złapaliśmy jeszcze obiad w restauracji, a do domu dotarliśmy przed zmrokiem. Tak to można rajdować hahaha... ale tak serio, to już niedługo wracamy w reżim rajdów długich. Nie ma zmiłuj :)
A co ma tytuł do tego fragmentu? Piekła wprawdzie nie było, no ale Dinozaury były. Katowice też były. Cała reszta też się zgadza. Kumaci powinni się domyślić.
Na koniec jeszcze kilka zdjęć z tego naprawdę miłego wypadu na Śląsk:
1) To po prostu tytuł pewnego filmu o koszykówce.
2) Klasyczny "Batman" w reżyserii Tim'a Burtona. Scena do której to nawiązanie, jest świetnie sparodiowana TUTAJ.
(gdy Vicki Vale powiedziała Batmanowi, że jest lekka i prawie hak się pod Nimi urwał)
3) Znana piosenka "Czarownica" oraz śląska parafraza klasycznego skeczu Monthy Pythona
4) Cytat z filmu "Jurassic Park"
5) Parafraza "Ody do młodości" Adama Mickiewicza
Kategoria Rajd, SFA
Liszkor 2019
-
DST
130.00km
-
Sprzęt VENOM
-
Aktywność Jazda na rowerze
Sobota, 6 kwietnia 2019 | dodano: 07.04.2019
Dwa tygodnie po naszej Kompanii KoRNEJ ruszamy na Liszkora. Tereny tego
rajdu w pewnym stopniu zazębiają się z terenami, na których rozgrywana
była nasza impreza. Tak jak Wam pisałem w relacji z Kompanii, wiele
czynników złożyło się na zaistnienie tego faktu i finalnie nie udało się
tego uniknąć. Niemniej moje spojrzenie jest na tę sprawę nie do końca
obiektywne, ponieważ patrzę z perspektywy znajomości całej naszej
trasy. Wielu zawodników na Kompanii KoRNEJ nie dotarło w Beskid Mały
(tylko trasy 24h miały ten obszar w zakresie swych map), więc dla Nich
te imprezy mogły być zupełnie różne. Dla nas jednak, kilka punktów bardzo
pokrywało się z naszą imprezą np. Leskowiec czy też okolice zbiornika w
Świnnej Porębie i nie byliśmy tym faktem zachwyceni. Na tyle drażnił nas ten fakt, że przed Liszkorem postanawiamy iż niezależnie od
rozmieszczenia punktów kontrolnych Liszkora, nie będziemy jeździć po
terenach gdzie stały nasze punkty. Nawet choćby miało to zdefiniować
zupełnie bezsensowny wariant przejazdu tego rajdu. Taki jest plan, nasze
postanowienie i żelazna wola. No ale wiecie jak to bywa z planami...
podobnie bywa z wolą:
Boska ręka w tym czy diabla?
1) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Warchoł"
2) Film "Seksmisja"
3) Parafraza, znanej dziecięcej piosenki "Pieski małe dwa"
4) Piosenka Budki Suflera "To nie tak miało być"
5) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Epitafium dla Wysockiego"
Boska ręka w tym czy diabla?
Szpetnie to czy właśnie pięknie
CYTATY:Wola moja jest jak Szabla
nagniesz ją za mocno pęknie...
Nota bene, jak już jesteśmy przy tej piosence (jak nie znacie to: kierunek przypisy), to dla mnie fragment o broni to kwintesencja istoty szermierki. Zakochany jestem w tym kawałku, zwłaszcza że prawda tych słów aż boli:
A niewprawną puścisz dłonią
w pysk odbije stali siła
tak się naucz robić bronią
by naturą swą służyła... (*)
No ale po kolei. Na razie mamy nasze mocne postanowienie na dziś i przecież nic nie sprawi abyśmy się ugięli, prawda?
Z Krakowa wyruszamy o 6:00 i lecimy w kierunku na Świnną Porębę. Przez ostatnie 5 miesięcy jeździliśmy tutaj niemal co tydzień, albo na eksplorację terenów albo rozkładając/składając trasę Kompanii Kornej. Zbiornik i pagóry dokoła niego są nam dobrze znane. Mucharz!! Zawsze drażniłem Szkodnika głupim tekstem "Mucharz, Mucharz - nie poruch...eee pojeździsz, bo stromo".
nagniesz ją za mocno pęknie...
Nota bene, jak już jesteśmy przy tej piosence (jak nie znacie to: kierunek przypisy), to dla mnie fragment o broni to kwintesencja istoty szermierki. Zakochany jestem w tym kawałku, zwłaszcza że prawda tych słów aż boli:
A niewprawną puścisz dłonią
w pysk odbije stali siła
tak się naucz robić bronią
by naturą swą służyła... (*)
No ale po kolei. Na razie mamy nasze mocne postanowienie na dziś i przecież nic nie sprawi abyśmy się ugięli, prawda?
Z Krakowa wyruszamy o 6:00 i lecimy w kierunku na Świnną Porębę. Przez ostatnie 5 miesięcy jeździliśmy tutaj niemal co tydzień, albo na eksplorację terenów albo rozkładając/składając trasę Kompanii Kornej. Zbiornik i pagóry dokoła niego są nam dobrze znane. Mucharz!! Zawsze drażniłem Szkodnika głupim tekstem "Mucharz, Mucharz - nie poruch...eee pojeździsz, bo stromo".
Do bazy przybywamy po 7:00 i
szybko rejestrujemy się, witając jednocześnie z bardzo wieloma ekipami.
Liszkor należy do Pucharu Polski w Rowerowych Maratonach na Orientację,
więc oprócz stałych bywalców KoRNO jest też kilka zespołów, które gnały
nawet przez całą Polskę po kolejne punkty pucharowe.
Pogoda
ma być dzisiaj iście taktyczna jak mawiał Chorąży Pokora, dowódca
mojego plutonu w Centrum Szkolenia Sił Powietrznych w Koszalinie. Mamy
powtórkę z pewnej Kaczawskiej Wyrypy: czyli poniedziałek - piątek i
niedziela słońce i pięknie. Sobota: deszcz, zimno i zło. Według prognoz
od 11:00 ma dziś lać... do 17:00 (będzie lać do 21:00).
W bazie odbieram smartfon do rejestracji punktów kontrolnych (NFC lub kod QR), bo mimo że już nie jesteśmy stworami cyfrowo wykluczonymi, to wolę trzymać mój telefon bezpieczny w plecaku, a nie biegać z nim po deszczu. Tak, wiem że to pancerniak, mający nawet specjalny tryb w menu "praca pod wodą" (zmienia on trochę zachowanie urządzenia podczas pracy w zanurzeniu do 3m), ale to że jest pancerny, to jeszcze nie oznacza że muszę go celowo poniewierać. Poza tym na ostatnim Liszkorze, rok temu był jakiś problem z moim CAT'em i kompatybilnością z aplikacją Check Point. W tym roku po prostu wypożyczam sprawdzony sprzęt i już.
W bazie odbieram smartfon do rejestracji punktów kontrolnych (NFC lub kod QR), bo mimo że już nie jesteśmy stworami cyfrowo wykluczonymi, to wolę trzymać mój telefon bezpieczny w plecaku, a nie biegać z nim po deszczu. Tak, wiem że to pancerniak, mający nawet specjalny tryb w menu "praca pod wodą" (zmienia on trochę zachowanie urządzenia podczas pracy w zanurzeniu do 3m), ale to że jest pancerny, to jeszcze nie oznacza że muszę go celowo poniewierać. Poza tym na ostatnim Liszkorze, rok temu był jakiś problem z moim CAT'em i kompatybilnością z aplikacją Check Point. W tym roku po prostu wypożyczam sprawdzony sprzęt i już.
Chwilę przed 8:00
dostajemy mapy i postanawiamy ze Szkodnikiem, że lecimy na północ i
północny zachód w okolice Andrychowa, czyli jak najdalej od zbiornika w
Świnnej. Uderzać na Leskowiec też nie planujemy, bo przecież tam też
był jeden z naszych punktów na Kompanii i to ten typu X czyli
zadanie/zagadka.
Gorze(ń) już być nie może... "Nas, bohaterów? Prądem?"(*)
Gorze(ń) już być nie może... "Nas, bohaterów? Prądem?"(*)
Nie
unikniemy jednak przejazdu przez znane nam obszary i tak na pierwszy
ogień leci podjazd pod Gorzeń, czyli uderzamy w północne rubieże.
Wspinamy się na Goryczkowiec, ale tym razem nie pod sam krzyż ale w
poszukiwaniu najpierw grodziska a potem pozostałości po dawnych okopach. Duża
część ekip wyruszyła na południe - w Beskid Mały, aby góry robić za dnia.
My nie mamy w planie Leskowca i spółki, więc nie mamy takich problemów
jak góry po nocy :)
Podobny początkowy wariant wybrali
Zdezorientowani, więc na pierwszych dwóch punktach będziemy się mijać z
Agatą i Bartkiem. Towarzyszy Im Andrzej - mistrz negocjacji z użyciem
kabla od Żelazka - znany Wam już z naszych wpisów. Niemniej po tych
dwóch lampionach nasze warianty się rozjeżdżają i dalej ciśniemy już
sami. Co ciekawe do popołudnia właściwie nie wpadniemy na nikogo z
naszej trasy.
Ruszamy na zachód i przed nami punkt 42.
Znajduje się on w małym zagajniku pośród wielkiego pola. Zamierzamy
pochwycić go od dobrej "czarnej" drogi na mapie. Jednakże w
rzeczywistości drogi tej nie ma. Staramy się wyminąć przeszkody w
postaci zabudowań i ogrodzeń. Przenosimy rowery przez druty, nie wiedząc
(jeszcze) że są one pod prądem. Dowiaduję się o tym, gdy staram się
przejść okrakiem przez ogrodzenie.
Strzał
jest nieprzeciętny. Doładowanie jakie dostaję w.... hmmm... jakie
dostaję, sprawia że osiągam nowe, niedostępne do tej pory dla mnie,
wysokie tonacje. Z muzyki w podstawówce miałem kiedyś "mierny" ze
śpiewu... heh, to była ocena, co? Nie jakiś tam "dopuszczający" ale MIERNY!!!
Doskonała nazwa. MIERNY!!!
Gdyby Pan od muzyki usłyszał
jakie ukryte możliwości ma mój głos, to by mnie pchał zaraz do szkoły
muzycznej, zamiast pchać mnie w... eeee. Mniejsza z tym. Szkodnik pyta
czy mnie do końca porypało, że drę ryja na środku pola. Nim zdążę Go
ostrzec, chwyta odważnie za druty próbując przejść i coś zaczyna Go
zacinać. Bzzz... bzzzz... Przerywać.... bzzzz.... telepać i trzepać....
bzzzz... Finalnie jednak udaje nam się sforsować
ogrodzenie elektryczne. Niemniej drogi jak nie było, tak nie ma. Jest
gęsty, zakrzaczony las, potem stroma skarpa i rzeka. Szukamy objazdu czy
wariant czarny? Proste, że WARIANT CZARNY - na wprost !!! Lecimy jak
ślepy koń na zawodach - nie widzimy przeszkód... tylko czasem trochę
osuniemy się ze skarpy, utkniemy w chaszczach lub spadniemy do rzeki.
Trochę szlakiem bojowym Kompanii KoRNEJ, ale też trochę w nieznane !!!
Chwilę później przejedziemy również obok dawnego cmentarza cholerycznego, na którym umieściliśmy punkt na Kompanii Kornej. W tle śmieją się z nas dwa złe Bliźniaki (strome szczyty), na których także wisiał zarówno punkt jak i jego kamrat, zwany przez niektórych kumotrem :)
Trochę szlakiem bojowym Kompanii KoRNEJ, ale też trochę w nieznane !!!
Chwilę później przejedziemy również obok dawnego cmentarza cholerycznego, na którym umieściliśmy punkt na Kompanii Kornej. W tle śmieją się z nas dwa złe Bliźniaki (strome szczyty), na których także wisiał zarówno punkt jak i jego kamrat, zwany przez niektórych kumotrem :)
Po części
znanej nam z naszych zawodów zaczynamy wjeżdżać w nieznane nam tereny
szeroko rozumianych okolic Andrychowa. Łapiemy kilka ładnych punktów w
polach, które rozciągają się po aż horyzont. Kiedy kończą się pola,
zaczynają się strome pagóry. I jak na karuzeli: raz w górę, raz w dół,
wszystko cały czas z widokiem na Beskid Mały.
O 11:00 jak
z zegarku, zgodnie z zapowiedziami zaczyna padać deszcz. Z krótkimi
przerwami (czasem na grad...serio ) będzie padał już do nocy. Konsekwentnie i planowo zbieramy wszystko z północno-zachodniej części mapy kierując się na "tłustą" 92 na skraju mapy...
Spora galeria z trasy, poniżej:
Szkodnik zadumany nad mapą, gdzieś w środku pola:
Gdzieś na bezdrożach...
Z widokiem na Bliźniaki
Gdzieś na bezdrożach (z drzewkiem :) )
I znowu Bliźniaki :)
Jedna z 90-tek na Kompanii KoRNEJ. Stary cmentarz choleryczny:
Szkodnik buszujący w wykrotach :)
Oskórowane drzewo !!!
Co to jest nasyp? RÓW NA ODWRÓT czyli jak się źle czyta mapę, to się błądzi...
Spora galeria z trasy, poniżej:
Szkodnik zadumany nad mapą, gdzieś w środku pola:
Gdzieś na bezdrożach...
Z widokiem na Bliźniaki
Gdzieś na bezdrożach (z drzewkiem :) )
I znowu Bliźniaki :)
Jedna z 90-tek na Kompanii KoRNEJ. Stary cmentarz choleryczny:
Szkodnik buszujący w wykrotach :)
Oskórowane drzewo !!!
Co to jest nasyp? RÓW NA ODWRÓT czyli jak się źle czyta mapę, to się błądzi...
Leje nieprzeciętnie. Deszcz spływa nam po
kurtkach i kaskach, a my przeszukujemy jakiś leśny kompleks w
poszukiwaniu wielkiego wąwozu, w który ma znajdować się norka. Nic
takiego tutaj nie ma... dopiero dokładna analiza mapy wykazuje, że
jesteśmy głupi. To nie parów czy wąwóz (w znaczeniu że dół), ale nasyp
(w znaczeniu że w górę). Źle odczytaliśmy mapę. Chodzimy sobie po tym nasypie szukając rowu,
nie wiedząc że chodzimy po miejscu, którego szukamy. Ech, nie ma
takiej wtopy nawigacyjnej jakiej nie umielibyśmy popełnić. No nic,
wprowadzamy korektę i obszukujemy naprawdę strome zbocze nasypu. JEST
LAMPION!! Jest też problem, bo dojście do niego po glinie spływającej z
wodą jest co najmniej problematyczne. Te momenty, w których stoisz na
zboczu i nie ruszając się, nagle zaczynasz zjeżdżać w dół nie mogąc się
zatrzymać. I tak kilka razy z rzędu. Jest tu tak ślisko, że naprawdę
ciężko nam się wdrapać do lampionu, ale w końcu się udaje. Teraz
pozostaje... stąd zejść w jednym kawałku. Tym razem grawitacja jest
jednak naszym sojusznikiem i pomaga nam zejść. Trochę to boli, ale
pomaga... na sam dół i to w trybie ekspresowym.
Aramisy chciały przejść przez rzeczkę
nie wiedziały jak, znalazły kładeczkę
Aramisy chciały przejść przez rzeczkę
nie wiedziały jak, znalazły kładeczkę
Kładka była (tak) zła, że...
O K***A (*)
O K***A (*)
Opuszczamy
pomału północe rubieże mapy kierując się na południe. Chcemy przejechać
"wzdłuż" Beskidu Małego łapiąc punkty, które pochowały się na skałach i
w dawnych wyrobiskach. Aby tam jednak dotrzeć musimy wybrać jedną z
opcji: czy lecimy objazdem asfaltowym czy też ponownie "wariant czarny" i
przez pola na skróty. Wybieramy opcję numer dwa i chwilę później musimy
przeprawić się przez rzekę. Owszem nie jest to jakaś wielka przeprawa,
ale przejście po zniszczonej, mokrej od deszczu belce, jakieś 1,5 metra
nad lustrem wody, z rowerem na ramieniu, to jest przeżycie. Mało brakło,
a pięknie byśmy się skąpalibyśmy (belka była pęknięta i trochę "szarpnęło"
gdy byliśmy na jej środku). Po raz kolejny przydał nam się najbardziej
stabilny krok jaki znam - krok szermierczy. Nie wyobrażam sobie
przejścia takich rzeczy bez kroku szermierczego. Szkoda, że
nie da się ułożyć roweru w zasłonie 6-stej zabezpieczającej :)
Deszcz tak leje, że nie ma sensu się nigdzie zatrzymywać. Gdybyśmy weszli gdzieś pod jakąś wiatę to w kilka minut zrobiłoby nam się zimno bo jesteśmy przemoczeni, a zatrzymać się w lesie i stać w deszczu, to też słabo. Basia nawet nie chce słyszeć o postoju, więc "w locie" wyciągam bułkę z kotletem i sunę przez deszcz zagryzając kurczaczkiem. To zawsze coś. Mogłem jechać przez deszcz bez bułki z kotletem. Uczmy się doceniać małe rzeczy!
POTRÓJNA katorga czyli Beskid Mały ale wariat.
Deszcz tak leje, że nie ma sensu się nigdzie zatrzymywać. Gdybyśmy weszli gdzieś pod jakąś wiatę to w kilka minut zrobiłoby nam się zimno bo jesteśmy przemoczeni, a zatrzymać się w lesie i stać w deszczu, to też słabo. Basia nawet nie chce słyszeć o postoju, więc "w locie" wyciągam bułkę z kotletem i sunę przez deszcz zagryzając kurczaczkiem. To zawsze coś. Mogłem jechać przez deszcz bez bułki z kotletem. Uczmy się doceniać małe rzeczy!
POTRÓJNA katorga czyli Beskid Mały ale wariat.
Mieliśmy nie wchodzić w góry, tak?
No
ale jakoś tak wyszło, że zbieramy punkty na granicy Parku
Krajobrazowego Beskidu Małego. No to może by się tak kopsnąć po punkt
pod Potrójną (883m) i Czarny Groniem? Będzie stromo, bo to Beskid Mały (ale
wariat)... Dobra, targamy.
Podejście okaże się takie jak
oczekiwaliśmy: strome, nawet bardzo strome. Mokre od deszczu liście i gałęzie
nie pomagają. Błoto jest nieprzeciętne. Gdy jesteśmy w połowie tego
naprawdę długiego podejścia, deszcz przechodzi w grad.
Potrójna
katorga: błoto, stromo i grad. Kawałki lodu walą nam po kaskach,
przemoczone buty ślizgają się na błocie, rowery oblepione gliną ważą
chyba tonę... ale my idziemy wciąż dalej, nieustępliwie i konsekwentnie.
Trzeba być pojeb***... aby w taką pogodę... za kartką na drzewie...
Wszystko mamy przemoczone, jestem jakbym właśnie wyszedł z basenu lub z
pod prysznica. I do tego ten grad. I ta ściana przed nami... z każdą
minutą zdobywamy jednak wysokość i wychodzimy wyżej. Tutaj już nie pada.
Grad i deszcze zostały za plecami. Drogi jednak spływają potokami. W
górnych partiach jest też jeszcze śnieg i to miejscami, nawet całkiem
sporo.
Jest tutaj także bardzo zimno. Gdy wychodzimy
"ponad" deszcz na szybko przebieramy się w ostatnie suche ciuchy z
plecaka (tzn. górne partie), bo buty i spodnie to można wykręcać. Chwilę
później zakładamy też lampki, bo gaśnie już ostatnie światło dnia. Łapiemy
punkt na skale Zbójnickie Okno niedaleko Chatki pod Potrójną i ruszamy w
nocny las w kierunku Łamanej Skały. Stamtąd zjedziemy już do
cywilizacji i długa na bazę. Plany, plany, plany...
Mokro...
Szlaki płyną :)
Na górze nie pada, ale wieje i zimno. Nie zmienia to faktu, że zmierzch w górach jest piękny :)
"Powiewa flaga gdzie wiatr się zerwie, a na tej fladze BIEL I CZERWIEŃ"
Mokro...
Szlaki płyną :)
Na górze nie pada, ale wieje i zimno. Nie zmienia to faktu, że zmierzch w górach jest piękny :)
"Powiewa flaga gdzie wiatr się zerwie, a na tej fladze BIEL I CZERWIEŃ"
czyli
Leskowiec (919m). To napis na tablicy pod flagą na szczycie. Biel i czerwień to
była odpowiedź na zagadkę na trasie 24h naszej Kompanii KoRNEJ, bo
jednym z punktów był właśnie szczyt Leskowca. Jak może pamiętacie, naszym
planem z początku dnia było nie jechać na Leskowiec, tak? Bo to nasz
punkt, bo nie ma sensu, bo nie jedziemy w góry i co...?
Jest godzina 23:04 a my jesteśmy na szczycie Leskowca. CO POSZŁO NIE TAK?
Gdyby jeszcze zrobić go za dnia, to nie... my po nocy.
Jest godzina 23:04 a my jesteśmy na szczycie Leskowca. CO POSZŁO NIE TAK?
Gdyby jeszcze zrobić go za dnia, to nie... my po nocy.
Ja się naprawdę pytam, co poszło nie tak?
Przedarcie
się z pod Potrójnej na Łamaną Skałę zabrało nam sporo czasu - ze względu na wiatrołomy i spore ilości śniegu. Planem był zjazd do miejscowości poniżej i
powrót asfaltami na bazę. Niemniej z Łamanej właściwie jedyny sposób
powrotu do Świnnej jest przez Leskowiec. Nie ma po prostu innych sensownych
dróg. Objazd asfaltami to jakieś chore koło, a na Łamanej byliśmy przed
22:00. Nasz limit czasu to 23:00 plus godzina limitu spóźnień (minus 1
punkt przeliczeniowy za każdą minutę spóźnienia). Wariant nasuwał się zatem sam
- przez Leskowiec, zwłaszcza że w jego okolicy był jeszcze dwa lampiony 61 oraz 73
czyli 130 punktów przeliczeniowych.
Mieliśmy nie jechać w góry, jesteśmy w środku Beskidu Małego.
Mieliśmy nie jechać na Leskowiec, powrót przez niego to jedyna sensowna opcja.
Aramisy i ich plany...
Mieliśmy nie jechać w góry, jesteśmy w środku Beskidu Małego.
Mieliśmy nie jechać na Leskowiec, powrót przez niego to jedyna sensowna opcja.
Aramisy i ich plany...
JEDZIEMY!!! Nie mamy dużego zapasu czasu. Ruszamy
czerwonym szlakiem. Na szczyt pod flagę dotrzemy o 22:40, ale nie
będziemy wstanie odszukać ukrytego tam lampionu. Według opisu jest to wykrot. Obszukaliśmy całą polanę na szczycie, ale lampionu nie ma. Niby jeden
wykrot też tu jest, ale lampionu brak. Robimy zdjęcia wykrotu i o godzinie 23:04 wyślemy sms BPK -
brak punktu kontrolnego. Ruszymy w kierunku Schroniska po Leskowcem, na Grani Jana Pawła II (890m)
Trudno, nie mamy czasu dłużej
szukać tego punktu i tak straciliśmy ponad 20 min na niego. Weszliśmy
już w nasz limit spóźnień i do północy musimy dotrzeć do bazy!!
...no właśnie, musimy?
"Może spotkamy się - tam, gdzie trafi każdy z nas,
Tam gdzie życie będzie snem,
Może spotkamy się - TAM, GDZIE W MIEJSCU STOI CZAS
Za sto lat, za rok, za dzień." (*)
Zirytowani brakiem lampionu, przemoczeni, zmarznięci, styrani kilometrażem (około 125 km) i przewyższeniami (około 2500m) ruszamy w kierunku schroniska. Zjazd jest cudowny. Czołówka na kasku, dwa szperacze na kierownicy i lecimy szlakiem przez las. W schronisku wszyscy już śpią. Do wieczora można było tu za okazaniem karty startowej otrzymać pakiet żywieniowy (zupełnie jak w Kompanii KORNEJ !!!). Niemniej jest noc, schronisko już śpi. Liszkor wprowadził tutaj jednak pewną nowość. Przewidział tzw. "CZAS STOP" na posiłek. Są tutaj dwa lampiony - jeden "STOP", drugi "START".
Odbijając "STOP" zatrzymujemy czas (maksymalnie na 1 godzinę). Pasuje Wam? Zatrzymujemy czas - to jest moc :)
Normalnie zatrzymalibyśmy czas, zjedli i odpoczęli... no ale jest 23:15. Jesteśmy już w naszym limicie spóźnień i mamy 45 min na powrót do bazy. Owszem "droga stąd już tylko w dół" (*) żółtym szlakiem, ale to nadal spory kawałek do Świnnej. Nie ma co robić przerwy. Basia odbija zatem STOP, chwilę potem START i wskakuje na rower. Ja idę zrobić to samo i wtedy dostaję latarką po oczach. Obudziliśmy "schronisko", które miło nas wita i zaprasza na herbatę i ciasto. Mówimy, że nie potrzeba, wiemy że pakiety żywieniowe było maksymalnie do 22:00, a jest po 23:00. Przemiła Pani jednak nalega i zaprasza.
Cholera... Basia odbiła już czas START. Przerwa by nam się przydała, aby odpocząć bo musimy ostro grzać dół aby się nie spóźnić. No nic... Wysyłamy sms z informacją, że jednak korzystamy z przerwy i czas "START" był błędem. Nie wiem czy nam to uznają, ale kij z tym. I tak miało nas dziś na Leskowcu nie być. A herbata i ciasto to fajna opcja. Jak nam nie uznają tej przerwy poleci dyskwalifikacja, bo przyjedziemy po limicie, ale co tam... ciasto i herbata, tak? Są pewne priorytety!!!
Ryzykujemy. Odpoczywamy w schronisku koło pół godziny. Odbijamy czas START (Basia po raz drugi) i ciśniemy w dół. Po drodze jeszcze 76-tka, która jest już formalnością, chociaż z 5 minut jej szukamy. Potem "puść te klamki i ogień z d**y" czyli gnamy żółtym szlakiem w dół. Żleby, błota, kamienie, miejscami bardzo stromo... co tam, trzeba zdążyć w limicie lub zginąć próbując. Jeszcze odbicie z żółtego, skrótem na Koziniec, a potem już Świnna i baza.
Wpadamy na metę sporo po 1:00 w nocy, ale nadal w limicie spóźnień, jeśli uznają nam tą akcję z czas STOP i czas START.
Uznają. Jesteśmy w limicie. Basia ląduje na 3-cim miejscu, mimo że dziewczyn było sporo. To cieszy, ale też trochę śmieszy, bo nasz wariant dzisiaj z dziwnymi planami: unikamy pewnych terenów i nie jedziemy na Leskowiec, nie wytrzymał konfrontacji z rzeczywistością. Powiedzmy zatem, że nie byliśmy dzisiaj tytanami planowania, a tu jednak podium dla Basi. Dziwne to, ale nie będziemy przecież składać zażaleń.
Przebieramy się w suche ciuchy i idziemy na after party, a jak wszyscy pójdą spać my ruszamy na Kraków.
Do domu dotrzemy około 5:00 rano... i znowu niedzieli nie pamiętam... i to bez alkoholu :)
...no właśnie, musimy?
"Może spotkamy się - tam, gdzie trafi każdy z nas,
Tam gdzie życie będzie snem,
Może spotkamy się - TAM, GDZIE W MIEJSCU STOI CZAS
Za sto lat, za rok, za dzień." (*)
Zirytowani brakiem lampionu, przemoczeni, zmarznięci, styrani kilometrażem (około 125 km) i przewyższeniami (około 2500m) ruszamy w kierunku schroniska. Zjazd jest cudowny. Czołówka na kasku, dwa szperacze na kierownicy i lecimy szlakiem przez las. W schronisku wszyscy już śpią. Do wieczora można było tu za okazaniem karty startowej otrzymać pakiet żywieniowy (zupełnie jak w Kompanii KORNEJ !!!). Niemniej jest noc, schronisko już śpi. Liszkor wprowadził tutaj jednak pewną nowość. Przewidział tzw. "CZAS STOP" na posiłek. Są tutaj dwa lampiony - jeden "STOP", drugi "START".
Odbijając "STOP" zatrzymujemy czas (maksymalnie na 1 godzinę). Pasuje Wam? Zatrzymujemy czas - to jest moc :)
Normalnie zatrzymalibyśmy czas, zjedli i odpoczęli... no ale jest 23:15. Jesteśmy już w naszym limicie spóźnień i mamy 45 min na powrót do bazy. Owszem "droga stąd już tylko w dół" (*) żółtym szlakiem, ale to nadal spory kawałek do Świnnej. Nie ma co robić przerwy. Basia odbija zatem STOP, chwilę potem START i wskakuje na rower. Ja idę zrobić to samo i wtedy dostaję latarką po oczach. Obudziliśmy "schronisko", które miło nas wita i zaprasza na herbatę i ciasto. Mówimy, że nie potrzeba, wiemy że pakiety żywieniowe było maksymalnie do 22:00, a jest po 23:00. Przemiła Pani jednak nalega i zaprasza.
Cholera... Basia odbiła już czas START. Przerwa by nam się przydała, aby odpocząć bo musimy ostro grzać dół aby się nie spóźnić. No nic... Wysyłamy sms z informacją, że jednak korzystamy z przerwy i czas "START" był błędem. Nie wiem czy nam to uznają, ale kij z tym. I tak miało nas dziś na Leskowcu nie być. A herbata i ciasto to fajna opcja. Jak nam nie uznają tej przerwy poleci dyskwalifikacja, bo przyjedziemy po limicie, ale co tam... ciasto i herbata, tak? Są pewne priorytety!!!
Ryzykujemy. Odpoczywamy w schronisku koło pół godziny. Odbijamy czas START (Basia po raz drugi) i ciśniemy w dół. Po drodze jeszcze 76-tka, która jest już formalnością, chociaż z 5 minut jej szukamy. Potem "puść te klamki i ogień z d**y" czyli gnamy żółtym szlakiem w dół. Żleby, błota, kamienie, miejscami bardzo stromo... co tam, trzeba zdążyć w limicie lub zginąć próbując. Jeszcze odbicie z żółtego, skrótem na Koziniec, a potem już Świnna i baza.
Wpadamy na metę sporo po 1:00 w nocy, ale nadal w limicie spóźnień, jeśli uznają nam tą akcję z czas STOP i czas START.
Uznają. Jesteśmy w limicie. Basia ląduje na 3-cim miejscu, mimo że dziewczyn było sporo. To cieszy, ale też trochę śmieszy, bo nasz wariant dzisiaj z dziwnymi planami: unikamy pewnych terenów i nie jedziemy na Leskowiec, nie wytrzymał konfrontacji z rzeczywistością. Powiedzmy zatem, że nie byliśmy dzisiaj tytanami planowania, a tu jednak podium dla Basi. Dziwne to, ale nie będziemy przecież składać zażaleń.
Przebieramy się w suche ciuchy i idziemy na after party, a jak wszyscy pójdą spać my ruszamy na Kraków.
Do domu dotrzemy około 5:00 rano... i znowu niedzieli nie pamiętam... i to bez alkoholu :)
1) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Warchoł"
2) Film "Seksmisja"
3) Parafraza, znanej dziecięcej piosenki "Pieski małe dwa"
4) Piosenka Budki Suflera "To nie tak miało być"
5) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Epitafium dla Wysockiego"
Kategoria Rajd, SFA
XXXIV KrakINO - Gambit Królewski
-
DST
1.00km
-
Aktywność Bieganie
Czwartek, 4 kwietnia 2019 | dodano: 09.04.2019
Niespełna dwa tygodnie po naszej Kompani KORNEJ
wracamy do lasu – tym razem Wolskiego – jako budowniczowie trasy XXXIV KrakINO. Cześć z Was już kojarzy te imprezy, ale dla tych którzy jeszcze
ich nie znają, dwa słowa wstępu. KrakINO to krótkie,
popołudniowo-wieczorne zawody MnO (marszu na orientację), które
charakteryzuje wysoki poziom trudności. Mapy są przekształcane,
modyfikowane, ich treść jest zubożana, co wymaga od Zawodników dużych
umiejętności nawigacyjnych np. zorientowanie się w terenie
tylko po rzeźbie terenu lub konieczność dopasowania do siebie różnych
wycinków mapy, które zostały obrócone o jakiś kąt lub/i odbite
lustrzanie. Co więcej tutaj najlepszy wynik to zero – punktów się nie
zdobywa, ale otrzymuje się kary za każdy błąd (od braku
punktu, przez spóźnienie, czy też podbicie punktu stowarzyszonego).
Wynik „0” oznacza zatem, że trasę pokonało się bezbłędnie. Wyniki idące w
setki, a czasem – przy dłuższych imprezach – w tysiące, oznaczają, że
„trochę Wam jednak nie poszło”
Jako zawodnicy, w miarę regularnie bierzmy udział w
tych chorych nawigacyjnych zabawach od 4-tej edycji imprezy (a zawody
odbywają raz w miesiącu), ale jako budowniczowie trasy to był to nasz
drugi raz (naszym debiutem było XXX KrakINO - relacja pod linkiem).
"A dam Wam Adama" czyli Rzeźnika Kartografii - tako rzecze Nataszka :)
Budowanie tras i tworzenie map do tak precyzyjnej (sportowej) nawigacji to jest prawdziwe wyzwanie i wymaga sporej wiedzy i doświadczenia. Podobnie jak przy naszym debiucie trafiamy zatem po skrzydła opiekuna z ramienia AKInO, który musi naszą trasę najpierw autoryzować, a potem bardzo pomóc nam ogarnąć mapy. Powody są dwa: formalny i prozaiczny.
Formalny: tutaj przestrzelenie punktu (złe rozstawienie go w terenie względem mapy lub, a czasem też „i”, złe zaznaczenie go na mapie) o nawet 50 metrów to jest błąd gruby. Na tej mapie to omyłka, którą mało kto zauważy – tutaj większość dobrych zawodników wpisze w kartę BPK (brak punktu kontrolnego), bo lampion 50 metrów dalej niż miejsce, w którym powinien wisieć, nie będzie nawet rozważany jako poprawny. Zostanie potraktowany jako punkt z innej trasy (czyli błędny) lub punkt stowarzyszony (oszust podszywający się pod lampion właściwy – za zebranie takiego jest kara!).
Czasami, gdy wchodzicie w jakieś miejsce, to w zasięgu wzroku macie 5-6 lampionów i tylko na podstawie waszej umiejętności czytania mapy i posługiwania się kompasem, musicie podjąć decyzję który jest właściwy. Sami teraz chyba rozumiecie, dlaczego na takich zawodach trasa i mapa muszą być przygotowana perfekcyjnie.
Drugi powód – ten prozaiczny – to fakt, że jesteśmy anty-talencia graficzne i wymagamy uwagi i opieki, jeśli chodzi o wrysowanie trasy w mapę. Nie chcemy tego pokazowo spaprać... jak, jak... a co będę pisał. Czas na PARABOLĘ w znaczeniu przypowieści, a nie że iks kwadrat! Przypomina mi się akcja z dawnych lat, kiedy pewien mój kolega opowiadał, że Ojciec przekierował go do pracy przy mostach. Gdy zapytał dlaczego, to otrzymał odpowiedź: „bo tam najmniejsza śruba to 50-tka. Może tej nie dasz rady upier***lić przykręcając.”
Dostajemy zatem Opiekuna naszej trasy, ale tym razem nie jest to Nataszka, z którą robiliśmy XXX KraINO. Ekipa AKInO dzieli między siebie imprezy i opiekunem tej edycji zostaje Adam zwany Rzeźnikiem Kartografii. Mówię serio. To, jak gość odwzorowuje teren na mapie to jakiś kosmos. O jego umiejętnościach można by zapodać osobny wpis.
Mamy zatem bardzo mocne merytoryczne wsparcie dla trasy, którą mamy zaprojektować.
Robimy INO !!! INO na wariackich papierach
Szybko okaże się jednak, że zadanie wcale nie będzie takie proste, ale nie dlatego że nie mamy pomysłu. Ten przychodzi właściwie od razu, kiedy dostajemy nominację do zrobienia naszego drugiego KrakINO. Ostatni namiętnie dostaję wp***dol od kompa w tej grze, więc pomysł nasuwa się sam. Szachy – Gambit królewski. Jak to brzmi, prawda?
Szkoda tylko, że to co ja nazywam gambitem, komputer traktuje jako samobójstwo i trzy ruchy potem daje mi mata. No to robię „cofnij” i gram inaczej, pilnując aby nie popełnić podobnego błędu. Dostaję mata w 2-óch ruchach…. a jak w LICHESS'ach ustawię poziom 10-ty dla kompa, to nawet nie wiem co się dzieje na szachownicy... Mata głupca mi nie dał, ale mata imbecyla to zaliczyłem już z 1000 razy.
Mniejsza jednak z samymi szachami, trzeba ułożyć trasę, ale – jak wspomniałem – nie będzie to zadanie łatwe.
Powodem będzie czas. Tak jakoś wyszło, że „nasze” KrakINO wypadnie niecałe dwa tygodnie po Kompanii KORNEJ. To jeszcze byłoby do ogarnięcia w toku przygotowań do Kompanii KORNEJ, ale Adam oświadcza nam, że nie ma Go w każdy weekend w Krakowie, bo jeździ po całej Polsce, po różnych zawodach. Tym sposobem, wyznaczenie dat aby się spotkać celem weryfikacji trasy oraz celem przygotowania map… stanie się bardziej niż problematyczne. W pewnym momencie, zrobienie tej imprezy w terminie 4 kwietnia stanie się naprawdę koszmarem planisty lub – patrząc z drugiej strony – majstersztykiem w zarządzaniu czasem.
Zdzwaniamy się z Adamem i wykreślamy kolejne daty, jako nieosiągalne przez Niego lub przez nas:
Wtedy: nie
Wtedy: też nie
Wtedy: nie za bardzo
Wtedy: nie, bo to już dzień KrakINO
Dobra, pierwsza iteracja nie przeszła. Powtarzamy zapytania bo osiągnięty wynik jest niesatysfakcjonujący.
Wtedy: nie
Wtedy: też nie
Wtedy: nie za bardzo, ale skoro się nie da inaczej
No!! Jest postęp.
Zapodaj kolejną iterację. Teraz się uda!
Taaa… na pewno. Oczywiście…
Zapominamy, że znany DJ fizyki Albert MC squared (ten link jest doskonały!!!) mówił, że „absurdem jest robić ciągle to samo i oczekiwać innych wyników”.
Kiedy lecimy n-tą iteracje, uzyskiwany wynik zaczyna się powtarzać ze złowieszczą powtarzalnością :P i to w sposób do tej pory niepowtarzalny: NIE DA SIĘ WYZNACZYĆ CZĘŚCI WSPÓLNEJ zbiorów funkcji określających nasz wolny czas…
Co w takich momentach zrobił by Euler, Bernoulli, Riemann i inne dobre duszki. TAK!! Wiedziałem, że wiecie! Zmienił by dziedzinę funkcji. Funkcja określona na liczbach rzeczywistych? Poślijmy do niej liczby zespolone i zobaczmy co się stanie – nazywa się to analitycznym rozszerzeniem dziedziny (z naciskiem na ANAL i tyczne bo to metoda trochę z d*** - no ale działa).
Skoro brakuje dni, należy przerzucić się na noce. Owszem eksploracja trasy jest wtedy „lekko” utrudniona, ale cóż zrobić. Skoro brakuje światła dnia, trzeba zacząć włóczyć się w mroku nocy.
Samodzielne przejście trasy i wybór miejsc na punkty kontrolne uda nam się zrobić w chwili oddechu między pracą, szermierką a przygotowaniami Kompani Kornej, jednak przejście trasy z Adamem odbędzie się już totalnie nocą, na dzień... na... na noc przed dniem, w którym zaczniemy rozkładać lampiony Lorda SFAROC’a. Nie ma to jak się dobrze wyspać przed 37-godzinnym rozstawianiem trasy… Taka ciekawostka, że włócząc się nocą po lasku, natknęliśmy się na parę w aucie, która także zajmowała się ANALitycznym rozszerzaniem… nie wiem czy dziedziny, czy czegoś innego, ale chyba (po)możemy Im to zaliczyć?
Trasa po drobnych poprawkach otrzymuje status APPROVED. Ciekawi jakich? A na przykład takich, że punkt dla nas bardzo fajny i oczywisty: wąski przesmyk miedzy ogrodzeniami, z pkt widzenia orientacji sportowej nie ma prawa bytu. Musi to być charakterystyczne miejsce w terenie, czyli np. róg ogrodzenia, dołek, skarpa. Między ogrodzeniami, mimo że to wąski tunel nie spełnia tej definicji: nie możemy postawić punktu ot tak w przestrzeni: to musi być jakiś obiekt.
Do tego wędrując nocą przez Lasek Wolski dowiemy się od Adama się wielu ciekawych rzeczy odnośnie zawodów i systemu ich oceny w orientacji sportowej. Zasady, kryteria, co definiuje najlepsze etapy, parametry sędziowskie, uprawnienia przodownicze (dobrze to napisałem?). Ogólnie bardzo ciekawy temat, acz szkoda że kosztem kolejnej zarwanej nocy…
INO map brakuje jeszcze… czuję się jednak tak podekscytowany że aż stawiam namiot!
We wtorek, tuż po Kompanii KoRNEJ spotykamy się z Adamem wpisać opracowaną trasę na mapę, a trzeba przecież poskładać to jakoś w szachownicę i klimat ulubionej gry Kasparova (to ten znany Anty-virus, prawda?). Finalne mapy Adam przygotuje jednak sam, bo we wspomniany wtorek udaje nam się tylko ustalić co będzie lidarem, co będzie zlustrowane, jak będzie wyglądać podział trudności pomiędzy trasy podstawowe i zaawansowane. Nie jesteśmy w stanie zrobić zrobić nic więcej, bo nawet nie jesteśmy w stanie zaprosić Adama do nas – tak mamy rozwalony dom po wszystkich przygotowaniach do Kompanii KoRNEJ. Adam też nie ma jeszcze uaktualnionej mapy, więc robimy po prostu obszerną notatkę służbową i któreś nocy Adam samodzielnie przygotuję mapę na podstawie naszych wspólnych ustaleń.
Potem zostaje już tylko odebrać je z drukarni, no i rozwiesić trasę.
HA… no i postawić namiot. Prawie bym zapomniał, ale ekipa KrakINO kupiła namiot polowy (co to za nazwa, może być kuchenny?) i rozbijamy go w Lasku, tak skutecznie jak rozbijaliśmy nieraz nasze marzenia o prozę życia. Gdy wszystko już gotowe witamy zawodników, tłumaczymy zasady dzisiejszej zabawy i wypuszczamy ich w las.
To jak wyglądała nasza trasa czy też jak bardzo nas za nią nienawidzicie, to jednak już wasza opowieść :)
SZACH! MAT! czyli poszedł jak dzik po lampiony !!!
Gdy wszyscy zawodnicy dotrą już z trasy bo bazy (czyli do namiotu), grubo po 22:00 pójdziemy w las pozbierać lampiony. Okaże się jednak, że to także nie będzie takie proste. Przeszkodzą nam w tym duże grupy…. dzików. Dzikie ekipy harcować będą sobie po wąwozach i ścieżkach lasku w takiej ilości, że po prostu nie sposób będzie do dwóch lampionów podejść. Co ciekawe z terenów podmokłych uda nam się je przepłoszyć i zebrać punkty, ale dwa miejsca upatrzyły sobie chyba na nocleg z młodymi i ani myślą się stamtąd zabierać. Latarki które zwykle je przeganiają, tym razem wzbudzają ciekawość stworów… Wolimy zatem nie gonić się dzikami po lesie i postanawiamy, że dwa te ostatnie lampiony zbierzemy w innym terminie. Nie dość że komputer mnie klepie w szachy, to jeszcze dziki gonią mnie po lesie... no jak żyć :)
Mapy i zdjęcia z imprezy na stronie KrakINO
"A dam Wam Adama" czyli Rzeźnika Kartografii - tako rzecze Nataszka :)
Budowanie tras i tworzenie map do tak precyzyjnej (sportowej) nawigacji to jest prawdziwe wyzwanie i wymaga sporej wiedzy i doświadczenia. Podobnie jak przy naszym debiucie trafiamy zatem po skrzydła opiekuna z ramienia AKInO, który musi naszą trasę najpierw autoryzować, a potem bardzo pomóc nam ogarnąć mapy. Powody są dwa: formalny i prozaiczny.
Formalny: tutaj przestrzelenie punktu (złe rozstawienie go w terenie względem mapy lub, a czasem też „i”, złe zaznaczenie go na mapie) o nawet 50 metrów to jest błąd gruby. Na tej mapie to omyłka, którą mało kto zauważy – tutaj większość dobrych zawodników wpisze w kartę BPK (brak punktu kontrolnego), bo lampion 50 metrów dalej niż miejsce, w którym powinien wisieć, nie będzie nawet rozważany jako poprawny. Zostanie potraktowany jako punkt z innej trasy (czyli błędny) lub punkt stowarzyszony (oszust podszywający się pod lampion właściwy – za zebranie takiego jest kara!).
Czasami, gdy wchodzicie w jakieś miejsce, to w zasięgu wzroku macie 5-6 lampionów i tylko na podstawie waszej umiejętności czytania mapy i posługiwania się kompasem, musicie podjąć decyzję który jest właściwy. Sami teraz chyba rozumiecie, dlaczego na takich zawodach trasa i mapa muszą być przygotowana perfekcyjnie.
Drugi powód – ten prozaiczny – to fakt, że jesteśmy anty-talencia graficzne i wymagamy uwagi i opieki, jeśli chodzi o wrysowanie trasy w mapę. Nie chcemy tego pokazowo spaprać... jak, jak... a co będę pisał. Czas na PARABOLĘ w znaczeniu przypowieści, a nie że iks kwadrat! Przypomina mi się akcja z dawnych lat, kiedy pewien mój kolega opowiadał, że Ojciec przekierował go do pracy przy mostach. Gdy zapytał dlaczego, to otrzymał odpowiedź: „bo tam najmniejsza śruba to 50-tka. Może tej nie dasz rady upier***lić przykręcając.”
Dostajemy zatem Opiekuna naszej trasy, ale tym razem nie jest to Nataszka, z którą robiliśmy XXX KraINO. Ekipa AKInO dzieli między siebie imprezy i opiekunem tej edycji zostaje Adam zwany Rzeźnikiem Kartografii. Mówię serio. To, jak gość odwzorowuje teren na mapie to jakiś kosmos. O jego umiejętnościach można by zapodać osobny wpis.
Mamy zatem bardzo mocne merytoryczne wsparcie dla trasy, którą mamy zaprojektować.
Robimy INO !!! INO na wariackich papierach
Szybko okaże się jednak, że zadanie wcale nie będzie takie proste, ale nie dlatego że nie mamy pomysłu. Ten przychodzi właściwie od razu, kiedy dostajemy nominację do zrobienia naszego drugiego KrakINO. Ostatni namiętnie dostaję wp***dol od kompa w tej grze, więc pomysł nasuwa się sam. Szachy – Gambit królewski. Jak to brzmi, prawda?
Szkoda tylko, że to co ja nazywam gambitem, komputer traktuje jako samobójstwo i trzy ruchy potem daje mi mata. No to robię „cofnij” i gram inaczej, pilnując aby nie popełnić podobnego błędu. Dostaję mata w 2-óch ruchach…. a jak w LICHESS'ach ustawię poziom 10-ty dla kompa, to nawet nie wiem co się dzieje na szachownicy... Mata głupca mi nie dał, ale mata imbecyla to zaliczyłem już z 1000 razy.
Mniejsza jednak z samymi szachami, trzeba ułożyć trasę, ale – jak wspomniałem – nie będzie to zadanie łatwe.
Powodem będzie czas. Tak jakoś wyszło, że „nasze” KrakINO wypadnie niecałe dwa tygodnie po Kompanii KORNEJ. To jeszcze byłoby do ogarnięcia w toku przygotowań do Kompanii KORNEJ, ale Adam oświadcza nam, że nie ma Go w każdy weekend w Krakowie, bo jeździ po całej Polsce, po różnych zawodach. Tym sposobem, wyznaczenie dat aby się spotkać celem weryfikacji trasy oraz celem przygotowania map… stanie się bardziej niż problematyczne. W pewnym momencie, zrobienie tej imprezy w terminie 4 kwietnia stanie się naprawdę koszmarem planisty lub – patrząc z drugiej strony – majstersztykiem w zarządzaniu czasem.
Zdzwaniamy się z Adamem i wykreślamy kolejne daty, jako nieosiągalne przez Niego lub przez nas:
Wtedy: nie
Wtedy: też nie
Wtedy: nie za bardzo
Wtedy: nie, bo to już dzień KrakINO
Dobra, pierwsza iteracja nie przeszła. Powtarzamy zapytania bo osiągnięty wynik jest niesatysfakcjonujący.
Wtedy: nie
Wtedy: też nie
Wtedy: nie za bardzo, ale skoro się nie da inaczej
No!! Jest postęp.
Zapodaj kolejną iterację. Teraz się uda!
Taaa… na pewno. Oczywiście…
Zapominamy, że znany DJ fizyki Albert MC squared (ten link jest doskonały!!!) mówił, że „absurdem jest robić ciągle to samo i oczekiwać innych wyników”.
Kiedy lecimy n-tą iteracje, uzyskiwany wynik zaczyna się powtarzać ze złowieszczą powtarzalnością :P i to w sposób do tej pory niepowtarzalny: NIE DA SIĘ WYZNACZYĆ CZĘŚCI WSPÓLNEJ zbiorów funkcji określających nasz wolny czas…
Co w takich momentach zrobił by Euler, Bernoulli, Riemann i inne dobre duszki. TAK!! Wiedziałem, że wiecie! Zmienił by dziedzinę funkcji. Funkcja określona na liczbach rzeczywistych? Poślijmy do niej liczby zespolone i zobaczmy co się stanie – nazywa się to analitycznym rozszerzeniem dziedziny (z naciskiem na ANAL i tyczne bo to metoda trochę z d*** - no ale działa).
Skoro brakuje dni, należy przerzucić się na noce. Owszem eksploracja trasy jest wtedy „lekko” utrudniona, ale cóż zrobić. Skoro brakuje światła dnia, trzeba zacząć włóczyć się w mroku nocy.
Samodzielne przejście trasy i wybór miejsc na punkty kontrolne uda nam się zrobić w chwili oddechu między pracą, szermierką a przygotowaniami Kompani Kornej, jednak przejście trasy z Adamem odbędzie się już totalnie nocą, na dzień... na... na noc przed dniem, w którym zaczniemy rozkładać lampiony Lorda SFAROC’a. Nie ma to jak się dobrze wyspać przed 37-godzinnym rozstawianiem trasy… Taka ciekawostka, że włócząc się nocą po lasku, natknęliśmy się na parę w aucie, która także zajmowała się ANALitycznym rozszerzaniem… nie wiem czy dziedziny, czy czegoś innego, ale chyba (po)możemy Im to zaliczyć?
Trasa po drobnych poprawkach otrzymuje status APPROVED. Ciekawi jakich? A na przykład takich, że punkt dla nas bardzo fajny i oczywisty: wąski przesmyk miedzy ogrodzeniami, z pkt widzenia orientacji sportowej nie ma prawa bytu. Musi to być charakterystyczne miejsce w terenie, czyli np. róg ogrodzenia, dołek, skarpa. Między ogrodzeniami, mimo że to wąski tunel nie spełnia tej definicji: nie możemy postawić punktu ot tak w przestrzeni: to musi być jakiś obiekt.
Do tego wędrując nocą przez Lasek Wolski dowiemy się od Adama się wielu ciekawych rzeczy odnośnie zawodów i systemu ich oceny w orientacji sportowej. Zasady, kryteria, co definiuje najlepsze etapy, parametry sędziowskie, uprawnienia przodownicze (dobrze to napisałem?). Ogólnie bardzo ciekawy temat, acz szkoda że kosztem kolejnej zarwanej nocy…
INO map brakuje jeszcze… czuję się jednak tak podekscytowany że aż stawiam namiot!
We wtorek, tuż po Kompanii KoRNEJ spotykamy się z Adamem wpisać opracowaną trasę na mapę, a trzeba przecież poskładać to jakoś w szachownicę i klimat ulubionej gry Kasparova (to ten znany Anty-virus, prawda?). Finalne mapy Adam przygotuje jednak sam, bo we wspomniany wtorek udaje nam się tylko ustalić co będzie lidarem, co będzie zlustrowane, jak będzie wyglądać podział trudności pomiędzy trasy podstawowe i zaawansowane. Nie jesteśmy w stanie zrobić zrobić nic więcej, bo nawet nie jesteśmy w stanie zaprosić Adama do nas – tak mamy rozwalony dom po wszystkich przygotowaniach do Kompanii KoRNEJ. Adam też nie ma jeszcze uaktualnionej mapy, więc robimy po prostu obszerną notatkę służbową i któreś nocy Adam samodzielnie przygotuję mapę na podstawie naszych wspólnych ustaleń.
Potem zostaje już tylko odebrać je z drukarni, no i rozwiesić trasę.
HA… no i postawić namiot. Prawie bym zapomniał, ale ekipa KrakINO kupiła namiot polowy (co to za nazwa, może być kuchenny?) i rozbijamy go w Lasku, tak skutecznie jak rozbijaliśmy nieraz nasze marzenia o prozę życia. Gdy wszystko już gotowe witamy zawodników, tłumaczymy zasady dzisiejszej zabawy i wypuszczamy ich w las.
To jak wyglądała nasza trasa czy też jak bardzo nas za nią nienawidzicie, to jednak już wasza opowieść :)
SZACH! MAT! czyli poszedł jak dzik po lampiony !!!
Gdy wszyscy zawodnicy dotrą już z trasy bo bazy (czyli do namiotu), grubo po 22:00 pójdziemy w las pozbierać lampiony. Okaże się jednak, że to także nie będzie takie proste. Przeszkodzą nam w tym duże grupy…. dzików. Dzikie ekipy harcować będą sobie po wąwozach i ścieżkach lasku w takiej ilości, że po prostu nie sposób będzie do dwóch lampionów podejść. Co ciekawe z terenów podmokłych uda nam się je przepłoszyć i zebrać punkty, ale dwa miejsca upatrzyły sobie chyba na nocleg z młodymi i ani myślą się stamtąd zabierać. Latarki które zwykle je przeganiają, tym razem wzbudzają ciekawość stworów… Wolimy zatem nie gonić się dzikami po lesie i postanawiamy, że dwa te ostatnie lampiony zbierzemy w innym terminie. Nie dość że komputer mnie klepie w szachy, to jeszcze dziki gonią mnie po lesie... no jak żyć :)
Mapy i zdjęcia z imprezy na stronie KrakINO
Kategoria Rajd, SFA
