Wpisy archiwalne w kategorii

SFA

Dystans całkowity:	27664.00 km (w terenie 23.00 km; 0.08%)
Czas w ruchu:	b.d.
Średnia prędkość:	b.d.
Liczba aktywności:	397
Średnio na aktywność:	69.68 km
Więcej statystyk

Tropiciel 26


                    
                    
          
                    
          DST
          61.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 21 października 2018 | dodano: 26.10.2018

Oto i druga część opowieści o tych, którzy wzgardzili snem. Z "Jaszczura - Kamienne Sciany" wyjeżdżamy około 22:00. Do Wołowa z Plichowic mamy 2 godziny drogi, a nasz start wypada o 00:30. Tutaj ponownie chcielibyśmy podziękować ekipie Tropiciela, za przychylenie się do naszej prośby i ustawienia naszego startu najpóźniej jak się da. Kolejny raz przepraszamy za kłopoty i raz jeszcze obiecujemy, że na pewno NIE będzie to ostatni raz. Dwa rajdy - jeden w dzień, drugi w nocy to świetna zabawa i bardzo nas cieszy, że po raz kolejny udało się złapać taką parę imprez.

Do Wołowa przybywamy parę minut po północy, niemal spóźnieni bo droga nam się trochę przedłużyła. W biegu niemal ściągamy rowery z auta, rejestrujemy się i na starcie meldujemy się... minutę po naszej godzinie startowej. Masakra, ciągle w biegu. Owszem na własne życzenie, ale jednak ciągle w biegu :)

Miasto zasypia, budzi się Mafia... czyli "wielu Bothan zginęło, aby dostarczyć nam te informacje" (*)

Każdy Tropiciel ma jakiś motyw przewodni: było skażenie, były słowiańskie Demony, a dziś walczyć będziemy z układami mafijnymi. Pierwsza część tytuł tego rozdziału nawiązuje oczywiście do popularnej gry "Mafia" i ogólnie bardzo pasuje do klimatu dzisiejszej imprezy. Wołów dawno już zasnął, a my ruszamy w noc. Jesteśmy dzisiaj agentami wywiadu, którzy mają uzyskać informacje pozwalające na rozbicie rządzących tym miastem gangów. Nadarza się ku temu idealna okazja, bo właśnie zmarł "Capo di Tutti Capi" i w grupie rozpoczęła się wewnętrzna walka o schedę po Nim.

Każdy z Gangsterów posiada fragment kodu, który ułożony w całość i odszyfrowany pozwoli uzyskać dostęp do sejfu. A w nim? No właśnie, tego się trzeba dowiedzieć... ponoć będzie tam coś co pozwoli pokonać Mafię.

Otrzymujemy jeszcze dodatkową informację - wyrwaną gangom niemal w ostatniej chwili. Nie powinniśmy dziś ufać mapie. Niektóre ścieżki wyprowadzą nas na manowce, a tam gdzie nie ma dróg, odnajdziemy trakty prowadzące do celu. Na tym etapie nie wiemy jeszcze jak bardzo dotknie nas dziś to zjawisko, ale nie uprzedzajmy faktów. Planujemy nasz wariat przejazdu i ruszamy w noc...
Zdjęcie ze startu pochodzi z oficjalnej galerii Tropiciela, pozwoliliśmy sobie je pożyczyć na potrzeby relacji :)

Może łuska do portfela na szczęście?
Ruszamy w noc i pierwsze punkty wchodzą nam jak złoto . Pierwsze zadania także.
Na punkcie B musimy rozwiązać szyfr, a jako że Obsługa Punktu grzeje się przy ognisku, to sprzedaje podpowiedzi za 10 patyków. To jest deal - dzięki temu mieli drewna na cała noc, jak niemal każda ekipa Im dostarczyła patyki i konary :)
Kolejny punkt to to zadanie militarne. Dostajemy łuski na szczęście... Kurde, w portfelu to się toto nie zmieści. Nic dziwnego, bo jest tu nawet AK47. Tak, to jest nasze kolejne zadanie. Przypasować łuski do broni. Jest klimat!!
Zadanie nie takie proste jakby się mogło wydawać, ale udaje nam się zrobić je przy drugiej próbie.

Jakie jest najlepszy tekst na podryw? Przeprasza Panią, czy ta chusteczka pachnie chloroformem?
Aby dostać się na kolejny punkt musimy przeprawić się przez tereny podmokłe i strumienie. Chwila buszowania po krzakach i udaje nam się znaleźć suchą drogę przez wodne przeszkody, ale niektórzy twardo cisną na wprost, przez wodę. Mają samozaparcie albo samo zaparcie :)
Obsługa punktu to ponownie militarne klimaty. Jako, że nasz zespół jest dwu osobowy dostajemy zadanie typowo ARAMISOWE: po 20 pompek na głowę. Bajer - to lubię.Padamy na glebę i ciśniemy 20, kiedy to przybywa jakaś większa, głównie żeńska ekipa. Jako, że ich zespół jest spory, dla nich zadanie wygląda zupełnie inaczej. Zielone Ludziki skuwają dwie dziewczyny kajdankami, a reszta ma je uwolnić dopasowując kluczki. Szkodnik zrobił pompki i chce napierać dalej, ale mnie jakoś dalej nie ciągnie obecnie za bardzo.
Ej Szkodnik, tutaj skuwają sympatyczne dziewczyny kajdankami, czemu miałbym chcieć stąd odjechać?

Szkodnik naciska, ale proponuję rozwiązanie: pojedziesz po lampiony, ja tu zostanę,pomogę w obsłudze tego punktu.

Szkodnik wyraża kategoryczny sprzeciw... mówi mi, że nie ma takiej opcji.

Pytam czemu? A ten na to, że nie "obrobiłem" jeszcze tych dziewczyn w kajdankach, które mam w piwnicy. Nie dostanę żadnych nowych, póki nie zajmę się tymi zaległymi. Nie po to dostałem na urodziny zestaw małego chirurga, sprzęt do przesłuchań oraz maskę z filmu "Krzyk", aby wszystko to leżało odłogiem, a "sztuki" w w piwnicy się zmarnowały.

No nie ma dyskusji ze Szkodnikiem. Nie będzie nowych, póki nie odrobię zaległości.
Ech... no szkoda. Bo mam tutaj okazy jak na tacy. A tak to znowu będę musiał nocą łazić po mieście - jak ja nienawidzę tego płaszcza i kapelusza. Tego "Dzień dobry Pani, zgubiłem się. Nie znam miasta, może mi Pani pokazać na mapie gdzie jesteśmy... mapę mam tutaj , proszę spojrzeć".
A potem targanie ich po schodach w dół i te ciągłe pytania od Szkodnika: "widział Cię ktoś? Na pewno? Szybciej, szybciej..." Popędzanie... ciągle to popędzanie.
A same okazy? Niby wszystkie nieustannie na diecie, ale zatachać niektóre po schodach w dół to jest wyzwanie dla moich chorych kolan. Niemniej przynajmniej z tych większych są smaczniejsze rarytaski... kiełbaska do pracy i częstujesz kolegów, a Ci się zastanawiają co to za mięsko. Przepis to tajemnica, ale prawda że paluszki lizać... rozumiecie? Paluszki lizać :)

No ale Szkodnik ma rację. Zaniedbałem systematyczną obróbkę, nie jestem na bieżąco, to muszę najpierw nadrobić zaległości nim dostanę nowe sztuki.
"Głowę zwiesił niemy" (*) i jadę za Szkodnikiem, odjeżdżamy - dziś muszę obejść się smakiem.
Choć może nie do końca - dwa długie rajdy, więc znowu mam w plecaku 5 krokietów. Domowej roboty, jeśli łapiecie aluzję. Pychotka :)

"Now let me welcome everybody to the Wild Wild West, a state that's untouchable like Eliot Ness ..."
Na kolejny punkcie witają nas Gangsterzy. Jeden z Nich przedstawia się jako Al Capone.
Odpowiadam, że miło mi poznać - ja nazywam się Eliot Ness.

Nie wiem czy kolega podchwycił klimat, bo żart był lekko hermetyczny. Ness był dowódcą oddziału operacyjnego federalnych zwanego "Nietykalnymi", którzy doprowadzili do skazania Ala Capone (Nazwa oddziału "Nietykalni" pochodzi z dziennika Chicago Daily News, w którym tak ich przezwano gdy upublicznione zostały nieudane próby skorumpowania Ness'a oraz wielokrotne próby zastraszenia Go). Nie każdy jednak musi znać tą postać, bo czasy prohibicji i zawirowanie z nimi związane to dość osobliwa historia i mocno związana ze społeczeństwem amerykańskim, a nie Europą.
Naszym zadaniem tutaj jest odnalezienie skradzionych złotych monety. Aby tego dokonać musimy ze Szkodnikiem współpracować. Każde z nas otrzymuje dwie liny - po jednej do każdej ręki. Ciągnąc lub popuszczając je sterujemy wiszącym hakiem, którym musimy złapać wiadro stojące na ziemi i dostarczyć je we wskazane miejsce. W wiadrze znajdują się poszukiwane przez nas złote monety.

Ruszamy do boju i chwilę później hak lata jak chce, tak że za moment ktoś skończy jak Janosik... "

Wisi zbójnik wisi za poślednie ziebro, pytają Panowie kaj złoto i srebro. Choćbym ja miał wisieć na trzech szubienicach nigdy wam nie powiem o moich piwnicach" (*)

Musimy najpierw ogarnąć jak działają liny nim zaczniemy uskuteczniać jakąkolwiek współpracę. Szkodnik każe mi stać nieruchomo, nie ciągnąć anii nie popuszczać lin, tak aby zorientować się jak działają te jego. Chwilę później dostaję zjebę że nie pomagam, tylko stoję jak osioł. Zastosowałem się do prośby, tak?
Widzicie jak to jest... pamiętajcie, żaden dobry uczynek nie pozostanie bez kary.
Gdy już ogarnęliśmy jak działają układy liniowe eeee wróć LIN'owe nie, nie... nie LIN'owe, ale linowe. No! Gdy już ogarnęliśmy jak działają układy linowe to nawet sprawnie wyratowaliśmy wiadro z opresji.
Wpiszę to sobie w CV w swoich największych osiągnięciach: ratunek wiadra z potrzasku :)

KA-BOOM... czyli swąd palonych ciał.
Pamiętacie film na podstawie gry (tak tej Widnows'owskiej) Saper?
Tak się właśnie czujemy na kolejnym punkcie. Musimy uwolnić zakładnika uprowadzanego przez Mafię, ale aby to zrobić należy najpierw rozbroić bombę. Z przecieków dowiedzieliśmy się, że aby otrzymać podpowiedź jak rozbroić ładunek, trzeba odpowiedzieć na pytanie: jaka jest najgłębsza jaskinia świata. Widzicie, na rajdzie można się czego nauczyć... polecam przeczytać bo jest naprawdę niesamowita.
Mimo, że znamy odpowiedź na pytanie i otrzymujemy podpowiedź... nie mówi nam ona zupełnie nic. Podpowiedzią jest możliwość dokładnego oglądnięcia zakładnika. Zwracamy uwagę na wszystko: napis na worku na głowie, kable bomby, ułożenie ciała... oprócz tego, na co uwagę zwracać powinniśmy. Po 10-sekundowych oględzinach zabierają nas na do miejsca rozbrajania bomby. Są 3 dźwignie, 2 powodują eksplozję, a trzecia rozbraja bombę. Basia wybiera jedną, ja inną. Sprawdzamy obie. 2 x KABOOM !!!
Trzeba było wybrać 3-cią. Podpowiedzią był węzeł jakim przywiązana była bomba do zakładnika, bo dokładnie taki sam węzeł był na 3-ciej dźwigni. Polegliśmy z kretesem... albo raczej z wielkim hukiem :)

"Co jest najważniejsze jesienią?" Łyżka. A czemu? Bo JE SIE NIĄ :)

Suchar ten dedykuję Gangsterom na punkcie C. Zacna ekipa z półświatka dopada nas w środku nocy i każe wykazać się myśleniem nieortodoksyjno-absurdalno-błyskotliwym. Mamy podawać sucharowe odpowiedzi na sucharowe pytania i od naszej elokwencji zależy czy zaliczmy ten punkt czy nie.
Leci pierwsze pytanie:

"Co zrobił Sobieski zaraz po objęciu tronu?". To znam, proste, że na nim po prostu usiadł :)

Niemniej pytanie takie uznałem za wyznawanie na pojedynek. Prawdziwą strzelaninę z Gangsterami. Odpowiadam zatem inną zagadką, mimo że to my mamy być tutaj pytani:
"Po której stronie gęś ma najwięcej pierza?"
Zaskoczyłem ich, nie zdążyli nawet przeładować. Proste, że po ZEWNĘTRZNEJ !!!
Gangsterzy sięgają po większą artylerię:
"Co robi ginekolog?"
Oh tego nie znam. Myślę, myślę, ale nie wiem.
Odpowiedź mnie zabija: "Szuka problemów tam, gdzie inni znajdują szczęście"
Czuję się niemal zobowiązany odpowiedzieć z równie grubej rury:
"Ginekolog patrzy w oczy, a powinien?"
OKULISTA !!!
Ha, teraz to my Ich zniszczyliśmy. Próbują się nie śmiać, ale nie dają rady.

Rozbiliśmy bank. Dolary wędrują na stół, a kolejne dziurki w naszą kartę.
Posileni tak wielkimi sucharami, żegnamy się z Gangsterami i znikamy w mroku nocnego lasu.

“Stunning display of group and individual stupidity” (*)
Czyli o tym jak narazić „miano” Tropiciela. Jak już Wam nieraz pisałem, miano zyskują osoby, które zaliczą wszystkie punkty kontrolne w limicie czasu. Na ostatnim Tropicielu zeszliśmy z czasem poniżej 7 godzin, mając dostępne 8. Nie, nie chodzi o to by się chwalić bo nie ma czym, bo są tacy co schodzą grubo poniżej 4 godzin, więc nie ma porównania. No dobra, mamy usprawiedliwienie – ciągle jesteśmy po jakimś rajdzie w dzień, ale jakby nie patrzeć przybycie na metę z kompletem i bezpiecznym zapasem to jest nasz cel zawsze. Nie musi to być rekord przejazdu, fajnie jest pobawić się zadaniami, pogadać z obsługą punktów… ale pasowałoby dotrzeć w limicie!
Takie też mieliśmy założenie tym razem i powiem Wam, że czas z jakimi wchodziły nam pierwsze punkty był po prostu rewelacyjny. Na trzecim, czwartym punkcie, pojawiła się myśl, że idzie nam tak dobrze że skończymy przez świtem. Mając już trochę doświadczenia w te klocki, od razu myśl taką wywaliłem do kosza – bo zawsze, zawsze kiedy tak pomyślę, życie pyta „naprawdę?”.
I tak też było tym razem… przed Wami krótka opowieść o tym jak w popisowy sposób narazić się na utratę miana Tropiciela. Czysty KNOW-HOW, poradnik HOW-TO. Instrukcja krok po kroku. Na punkcie F (jest to jeden z punktów opisanych powyżej) straciliśmy trochę czasu bo się drogi nie zgadzały z mapą, ale nie powinno to nikogo dziwić, bo tak też pisało w instrukcji: NIE UFAJCIE MAPIE.
Piękna przecinka wyprowadziła nas głęboko w las, następnie znienacka zanikła, kończąc się ścianą drzew i krzaków. Wtedy podjęliśmy bardzo mądrą decyzję aby się wycofać i spróbować pkt F najechać od innej drogi. Kosztowało nas to jakieś 15-20 min straty, ale zadziałało jak złoto.
Dlaczego zatem, kiedy sytuacja się powtórzy, nie zastosować takie samego manewru? Hmm, BO NIE. BO NIE i CH*J :)
Tak można w skrócie streścić to co odwaliliśmy przy punkcie K. Był to punkt stricte z tras długich, więc część zawodników nie będzie go w ogóle kojarzyć, ale powiem Wam, że spotkaliśmy tam zło… leśne zło.
Planem było nadjechać go od południa, jako że dostępne były dwie drogi: od zachodu lub od południa, a na mapie obie były traktami tej samej klasy czyt. przecinki leśne.
Ruszamy od południa i chwilę później przecinka zaczyna się „psuć”. Niestety nie zepsuła się tak jak ta w drodze do F - znienacka, ale zaczęła się psuć stopniowo. Z każdym krokiem robi się coraz trudniej. Jeden wiatrołom w poprzek drogi, drugi, za chwilę 3 pod rząd, ale twardo idziemy.
Wskazania kompasu mówią, że kierunek jest bardzo dobry – brniemy dalej. Złamanych drzew robi się coraz więcej, a nie są one małe. Na każdym trochę schodzi aby przeprawić się z rowerem. Postanawiamy zatem ukryć bezpiecznie rowery i pójść dalej z buta.
Zgodnie z planem rowery zostają schowane pod wielkim zwalonym drzewem, a my ciśniemy dalej. Przecinka przestała być jakąkolwiek drogą, idziemy przez morze wiatrołomów. Niektóre tak ogromne, że nie daję rady przejść górą i muszę się pod nimi niemal czołgać.
Tempo marszu spada do ślamazarnego. Mamy do przejścia jakieś 300 metrów jeszcze, ale nasza prędkość wydaje się oscylować w okolicy 5 metrów na 24 godziny… Masakra. Myślimy czy się wycofać, ale punkt jest już bliżej niż dalej, dlatego brniemy… brniemy głębiej, a tam tylko gorzej. Zaczynają się dzikie róże i podmokłe tereny. Trochę deja vu z Rozlewiska Moczarki, tylko klimat trochę inny – ale równie prz****ny.
W końcu po długiej walce docieramy do lampionu i dziurki lądują na karcie. Teraz trzeba wrócić do rowerów i ponownie przedzierać się z nimi przez te raz już przebyte wiatrołomy – w końcu rowery porzuciliśmy wcale nie tak blisko końca dobrej drogi.
Wracamy i znowu zaczyna się walka… w drugą stronę wcale nie jest łatwiej. Jesteśmy umorusani i brudni – naprawdę czasem niemal się czołgam pod niektórymi przeszkodami. Gdy docieramy do rowerów, zastanawiamy się co dalej. Czy postąpić mądrze i wycofać się do drogi, czy może przedzierać się na dziko w kierunku pkt E. Skoro w stronę K było morze wiatrołomów, to na wschód, w stronę E na pewno ich nie będzie, prawda?
Pamiętajcie ten zakręcony film "KUNG PAO - wejście pięści" - była w nim taka scena:

"So here were my options: A, quickly duck sideways, dodge the claw, then take him out with a spinning back-kick or B, take the claw in the face, then roll on the ground and die. [Gets hit in the face a few seconds later]
Hmm! Shoulda gone with A!"

Tak było... powinniśmy wybrać opcję A, ale nie... przedzieramy się na dziko w kierunku E. Przecież wiatrołomy muszą się kiedyś skończyć. Na E prowadzi droga, byle do niej dotrzeć. Po 30 minutach przeprawy okazuje się, że drogi na E też nie ma. Jest coś innego - zgadniecie co? TAK, dokładnie: bagna i wiatrołomy... cudownie. Utknęliśmy na na amen. Kaplica.

Próbujemy jakoś się wydostać z potrzasku, ale jedynym sensownym rozwiązaniem wydaje się powrót na punkt K i pojechanie tą drugą drogą do drogi głównej (o ile chociaż ta istnieje). Istnieje i jest nawet całkiem spoko, bo od pkt K do E okrężną drogą zejdzie nam niecałe 20 min. Po prostu ARAMIS express. Niemniej na zabawie z wiatrołomami straciliśmy około 2 godzin. SŁOWNIE: dwóch godzin. Oznacza, to że do limitu została nam niecała godzina, a przed nami jeszcze dwa punkty i powrót do bazy. Robi się niewesoło, bo jest realna "szansa" że nie zdążymy na czas!!
Jak się nie ma się w głowie, to musi się mieć w nogach. Ciśniemy ile fabryka dała, ale minuty uciekają szybko... za szybko.

"Jeszcze jeden lampion dzisiaj, choć poranek świta, czy pozwoli panna Basia, młody szermierz pyta..." (*)
Nie jeden, a dwa. Nie panna, a Pani. Nie młody, ale sponiewierany bagażem lat minionych... zgadza się jedynie poranek i pyta. TAKA PYTA!!! że nie zdążymy. Ciśniemy jak wściekli. Lecimy to drogą, to lasem, przewracam sarny i samochody. Dziś nie hamujemy dla nikogo. Wpadamy na pkt E, a tam zadanie. Kochamy zadania, przecież na tym polega Tropiciel, ale błagam nie teraz. Zadanie = czas... czas, które nie mamy. Czas, który pożarły łakome wiatrołomy.
Zadanie to partyjka gry - podobnej do cymbergaja, ale trochę trudniejsza (kilka Zaczynamy grać, ale myślami jesteśmy już w drodze, a oczyma wyłącznie na zegarku, a nie na planszy. Nie idzie nam... pytam co będzie, jeśli przegramy.
Pada hasło KARA.
Człowieku zlituj się, jak dodasz czasowa to Cię ukrzyżuję i pożrę, albo pożrę i ukrzyżuję. Mogę nago wbiec do jeziora postraszyć łabędzie, wszystko - ale nie kara czasowa. Nie dziś, nie teraz.
Pada znamienne: nie ma już innych ekip, więc obejdzie się bez kary, jedźcie. DZIĘKUJĘ. KOCHAM CIĘ WODZU. ODROBIĘ W POLU. Szkodnik lecimy!!
Wpadamy na drogę asfaltową i rozwijamy chore prędkości przelotowe. Jest pięknie bo wraz z porankiem budzą się do życia wspaniałe mgły. Jest pięknie i... późno. Tzn wcześniej. Po 7:30 rano, ale dla nas to późno.

Wpadamy na ostatni punkt dzisiaj, a tam nie ma zadania ale są batony. Obsługa nas rejestruje i pyta czy chcemy batona. A my, że NIE.
Zdajcie sobie sprawę? Odmówiłem BATONA? Wiecie jak bardzo musieliśmy się spieszyć, żeby odmówić batona? Wiele błędów popełniłem w życiu, wielu wyborów żałuję... ale to już przesada. Odmówić batona? Gdzie honor, gdzie jakieś zasady, cokolwiek...
Wyjeżdżamy z punktu i lecimy dalej.
Ciśniemy na bazę, ale już trochę spokojnie. Zdążymy.
Do bazy dojeżdżamy na około 10 minut przed limitem. Udało się, ale stres zafundowaliśmy sobie niesamowity... po części na własne życzenia, a po części przez pecha (gdybyśmy wybrali drogę od zachodu a nie od południa to byśmy w punkt wjechali w parę minut - a na mapie były identycznej klasy).
W bazie wszyscy już są: Kamila, Filip, Lenon, Magda, Mateusz, ekipa Etisoft. Tylko my wyglądamy na brudnych... Lenon (znany też jako Jonathan z Idared) mówi nam, że przecież trasa była sucha. Wzrok Basi zniechęca go dalszego wygłaszania takich opinii.

W bazie łapiemy około 2 godzin snu i zostajemy na uroczystym zakończeniu. W losowaniu nagród Basia dostaje karimatę i torbę treningową/podróżną. Rewelacja. Ale to co jednak jest najważniejsze to SREBRO.
To nasze 6-ste miano TROPICIELA a więc srebrna odznaka. Świętujemy sukces, który przybliża nas o kolejny krok do najbardziej prestiżowej złotej odznaki (9 mian).
Gdy wracamy do Krakowa, idziemy spać niemal jest natychmiast. Z piątku na sobotę przespaliśmy się około 3-4 godzin, w bazie całe dwie... to oznacza, że jest niedziela wieczór, a od nocy z czwartku na piątek spaliśmy 5-6 godzin. Ale było warto.

P.S. A co z Mafią? Mafia rozbita. Ułożyliśmy kod do sejfu, na podstawie wszystkich wskazówek zebranych po drodze. A co krył sejf... ha, może pozostawimy to taką samą nierozwiązaną zagadką jak kultowa scena z "Pulp Fiction"? No dobra powiem Wam: sztabki złota... jadalnego, podłużne bułeczki śniadaniowe. Dla mnie bomba :)

CYTATY:
1) Oczywiście "Gwiezdne Wojny: Powrót Jedi". Mon Mothma o planach drugiej Gwiazdy Śmierci, (odprawa przed bitwą o Endor).
2) Wiersz: Kazimierz Przerwa Tetmajer "Koniec wieku XIX"
3) Dr. DRE i 2pack "California love"
4) Piosenka z serialu "Janosik"
5) Horror "Wzgórza mają oczy II" (scena zjeby młodych rekrutów)
6) Parafraza piosenki wojskowej "Jeszcze jeden mazur dzisiaj"

Kategoria Rajd, SFA
Linkuj | Komentarze(3)

Jaszczur - Kamienne Ściany


                    
                    
          
                    
          DST
          70.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Sobota, 20 października 2018 | dodano: 23.10.2018

Ostatni, czwarty już Jaszczur w tym roku. Dla nas niestety tylko trzeci, bo nie udało nam się dotrzeć na lipcową edycję "Astronomiczne Odległości". Czemu? Bo nazwa zobowiązuje i był on rozgrywany w astronomicznej odległości od Krakowa (Frombork), a do tego my w tym czasie jechaliśmy właśnie na obóz szermierczy. Do tego ta edycja pokrywa się z inną, genialną imprezą - TROPICIELEM. Szczęśliwie da się to jakoś pogodzić i w klasyczny już dla nas sposób, startujemy tu i tu - za dnia na Jaszczurze, a nocą na Tropicielu.
Jaszczurowe limity mają czasem po 18 godzin, więc nie uda nam się zostać na całym rajdzie, ale i tak nie jest źle - dzięki temu, że nasz start na Tropicielu wypada o 00:30, to uda nam się zaliczyć większą część Jaszczura.

"Tęsknię za ciepłym dotykiem świtu,
tam gdzie jeziora mają barwę nefrytu,
tęsknię za miejscem dziecięcych przygód
tam gdzie powietrze ma zapach bursztynu
Dziś - ruszam w drogę, niosę ciężkie brzemię,
choć mam chłodne dłonie, to słońce goreje.
To jest przeznaczenie, które każe mi iść naprzód
Kochana Drużyno - NIE ZWALNIAJMY MARSZU" (*)

To właśnie czuję kiedy jedziemy na Jaszczura – Kamienne Ściany. Jaszczur to jeden z naszych ulubionych rajdów a Dolny Śląsk to jedno z najpiękniejszych polskich województw, które my po prostu uwielbiamy. Byliśmy tu dziesiątki razy: od Gór Izerskich, przez Rudawy Janowickie czy Góry Kamienne po Stawy Milickie, ale zawsze, po prostu zawsze kochamy tu wracać. A dziś mamy ZNOWU piękne połączenie, czyli Jaszczur na Pogórzu Izerskim.
Czemu znowu? Bo dokładnie rok temu, w końcówce października, niedaleko stąd odbywał się inny Jaszczur, a my podążaliśmy wtedy Ścieżką Muflona. Była to jeden z tych rajdów, który sponiewierał nas naprawdę zacnie i srogo… był to także jeden z najwspanialszych rajdów w naszej karierze. Jeśli kiedyś pokuszę się o zestawienie naszych najlepszych (subiektywnie oczywiście) rajdowych przygód, to na liście tej znajdziecie "Jaszczur – Ścieżka Muflona".
Lekkie uczucie deja vu towarzyszy nam zatem właściwie od samego początku wyprawy. Znowu wyruszamy o 3:00 w nocy w kierunku Sudetów i lecimy, niemal pustą o tej godzinie A4-rką. Co więcej deja vu jest związane nie tylko z zeszłorocznym Jaszczurem. Jedziemy przecież do Plichowic, nad Zaporę. Tuż obok jest Wieża Rycerska w Siedlęcinie, a gdzieś niedaleko zamek we Wleniu, czyli atrakcje Doliny Bobru. To tereny także innej naszej przygody – naszego pierwszego, ponad-dobowego (34 godz) rajdu – team 360, z bazą w Szklarskiej Porębie. Oj wiele się wtedy działo... Na przykład, prawie zabił nas Pan z Niedźwiedziem na smyczy, a kajaki... zamiast nimi płynąć, to nieśliśmy je niebieskim szlakiem w lesie, ku wielkiemu zdziwieniu gapiów.
No i ten nieśmiertelny żart o kajaku i patelniach – jak ktoś nie zna, odsyłam do relacji z tamtej imprezy. Tutaj znajdziecie wszystko o powyższych zdarzeniach.
A Rudawskie czy Kaczawskie Wyrypy? Także zahaczały o te tereny i to niejednokrotnie!!.
Jedziemy zatem - po raz kolejny w Krainę Wygasłych Wulkanów - tropić Jaszczura dniem i n… ano właśnie, tym razem nie nocą.
Nocą to przejeżdżamy na Tropiciela do Wołowa („nad” Wrocławiem), czyli znowu łapiemy dwie imprezy w jeden dzień.
W związku z tym chcieliśmy być w Plichowicach najwcześniej jak się da, bo o 22:00 najpóźniej musimy opuścić bazę. Nasza start na Tropicielu mamy o 00:30, a to jednak będzie ze 2 godziny drogi do Wołowa.
No ale dosyć. To tyle tytułem wstępu, pora na PORA… a nie, to później (z tekstu dowiecie się o co chodzi), pora na drogę… nie, nie, to też nie to… nie na drogę, pora w drogę. Na drogę to dostaliśmy drożdżówkę. Jak to u Malo :)

"Zapachniało powiewem jesieni..."(*) czyli ELEKTRO egzekutor na wypasie
Mapa jak zawsze jaszczurowa - dość poglądowa i z dużą ilością wycinków do dopasowania. Tym razem jednak bez wycinków historycznych, dzisiaj właściwie same lidary. Dopasowujemy to co się da i ruszamy w drogę. Korekty i zmiany będą robione po drodze - "w locie".
Jesień czuć już w każdym oddechu. Chłód październikowego poranka, kolorowe drzewa i lekkie poranne mgły. No jest pięknie... trochę zimno, ale pięknie. Nie ma co narzekać. Ruszamy na południe. Obstawialiśmy, że Malo rozrzuci punkty w kierunku Wlenia, a tu taka niespodzianka - ruszamy w kierunku Doliny Bobru. Po przejechaniu pierwszych 200 metrów, zaczyna się klasyka czyli pchanie pod górę, bez ścieżki przez pole. To jest niesamowite na Dolnym Śląsku, nawet jak jesteśmy tam na urlopie, bez rajdu - zawsze, każdą wycieczkę rowerową niemal zaczynamy od pchania. Nie wiem jak to możliwe, ale tak już jest.
Ciśniemy pod górę, delektując ciszą jesiennego poranka, tu nagle BZZZZ.... BZZZ.... BZZZZ... Pastuchy. No nie!! Znowu. Jak na ostatnim Rajdzie Waligóry, gdzie zostałem wypieszczony za wszystkie czasy. Próbujemy przeprawić się przez przeszkody bezboleśnie, ale prąd ma inne plany. To nie pastuchy, to elektro-egzekutory!!! Jakie tu mają krowy, że potrzebują takiego kopa? Krowę taki strzał to chyba od razu zamienia w ciepły posiłek. BZZZ.... BZZZ....BZZZ.... Szkodnik ratuj się, giniemy.... BZZZZ....BZZZZ....BZZZZ.... Powinienem się cieszyć, bo ortopeda zawsze kierował mnie na prądy, ale kurde nie 22 000V. Kij z Voltami... napięcie to tylko różnica potencjałów (a te pastuchy tutaj to mają naprawdę dobry potencjał), ale Andre Marie (AMPERE) jest dziś morderczy. Czemu nie działa różnicówka? BZZZZZ.... jak to jej nie ma? Kto to rychtował, jak to przeszło odbiór? BZZZZZZZZZ.... Grześ!!!! puść ten przewód!!! BZZZZZZZZZZZZZ.... nie mogę, nie dam rady.... BZZZZZZZ.... Szkodnik, powiedz Simbie, że zostanie królem.... BZZZZZZZZZ.... Nie możesz umrzeć!!! Dziś twoja kolej mycia garów! Nie ma takiej opcji abyś umarł!!!
Przeszliśmy, punkt zebrany. To było naprawdę pozytywne - w znaczeniu dodatniej polaryzacji - doświadcznie... normalnie naładowałem baterię na lata.

Skała z widokiem 360 stopni
Tak, jest tutaj taka wielka skała, z takim widokiem. Ale nie chodzi mi tutaj tak naprawdę o zakres widoczności z tej skały, ale o wspomniany już rajd 360. Tutaj stał jeden z punktów na tamtym rajdzie - to bardzo fajnie, znowu odwiedzić to miejsce. Ech, bywam sentymentalny... nasze pierwsze 34-godzinne sponiewieranie się w błocie i brudzie. Tego się nie zapomina... to się leczy, aby nie mieć koszmarów. Powiedziałbym, że prądem ale dziś już podziękuję za tą opcję.
Szkodnik ciśnie na skałkę i odrysowuje na kartę znaki, jakie tam są. Jeszcze szybkie zdjęcie i już nas nie ma.
Spadamy już żółtym i niebieskim szlakiem w dół, w kierunku Bobru. "Chodź pomaluj mój szlak, na żółto i na niebiesko" (*) :)

Szkodnik vs skarpa - podejście pierwsze:

Szkodnik vs skarpa - podejście drugie (trzeba sposobem):

Tylko dla Orłów czyli za MALO silni na silnię
Skoro tytuł tego Jaszczur, to Kamienne Ściany to muszą takowe gdzieś wystąpić. Główną jest oczywiście zapora w Plichowicach, ale na razie podziwiamy ją z daleka. Punkty w jej okolicy będziemy zdobywać przy powrocie, bo wracać będziemy właśnie po drugiej stronie jeziora. Ruszamy zatem w poszukiwaniu innych kamiennych ścian. Pierwszą jest elektrownia, gdzie mamy odrysować emblemat nad jednym z jej wejść. Byliśmy w tym miejscu parę razy, jeżdżąc szlakami Doliny Bobru, ale nigdy nie zwróciłem uwagi na emblemat nad bramą. Oglądaliśmy elektrownię, przejeżdżaliśmy kładką nad jeziorem, ale tego orła nie widzieliśmy nigdy wcześniej.

Emblemat nad wejściem... emblemat nad wejściem? O co może chodzić?

Chwilę później wpadamy na kolejne kamienne ściany - zbiór różnego rodzaju ruin. Przez chwilę nie możemy znaleźć punkt, aż tu nagle... o k****. Jak On tam wlazł. Jak MY mamy tam wleźć, aby potwierdzić punkt kontrolny? Masakra. Widzimy, że kod punktu to X! czyli silnia z X (czemu nie n? wiadomo, że typ zmiennej można zdefiniować dowolnie, ale jednak x sugeruje w jakimś stopniu liczby rzeczywiste a nie naturalne. Do silni pasowałoby najbardziej n, chociaż matematyka jest piękna i radzi sobie z takimi problemami). A jakby komuś było mało, to polecam również ten filmik.
Jakbyśmy sobie tej silni nie definiowali, to my nie jesteśmy wystarczająco silni aby tam wleźć. Mamy wrażenie, że przy punkcie nie ma kredki, więc wpisujemy na naszą kartę X1 własnym długopisem. W bazie się okażę, że kredka jednak była i byli też tacy, co odpisali kod wymaganą kredką z lampionu, czyli musieli tam wleźć. Szacun.

Jakiej ORIENTacji był Król Artur i ile ważyły jego pory?
Król Artur? Z tego co pamiętam to posuwał Ginewrę i Morganę (jedną na plecach, a druga na boku), więc wychodziłoby że niby hetero.
Niemniej kojarzę, że uwielbiał również Lance-Lota, więc to już nie takie pewne :)
Czemu piszę o Królu Arturze w relacji z rajdu na orientację? No więc właśnie, Panie i Panowie… Siedlęcin. Wieża książęca.
Pasuje Wam? Król Artur na Dolnym Śląsku!! Jest XIV wiek, właśnie postawili wieżę, a jakiś artysta:

- Wieża nam wyszła na wypasie, ale trochę tu pusto. Jebn**łbym tu freska?
- O! Fresk to pomysł w pyteczkę. A masz jakiś pomysł, co narysować?
- Ostatnio jak byłem na Wyprawie Krzyżowej to opowiadali mi historię jakieś Sir Lancelota. Kupy się nie trzymała, ale słuchało się dobrze w przerwie napierd***nia z AXE'a niewiernych. Może ją zatem tutaj przedstawię.

Niesamowite to jest, po prostu niesamowite. XIV wiek, a Ci "freskują" historię Lancelota z Jeziora... nad Jeziorem Modrym w Siedlęcinie.
Wracając do rajdu, naszym zadaniem tutaj jest naszkicować wieżę od zadanej przez Malo strony. To zadanie dla Basi bo moje zdolności artystyczne nie pozwalają na wykonanie tej czynności na poziomie wyższym niż „upośledzony”.
Kiedy Basia szkicuje wieże, a ja trzaskam fotki nagle niemal znikąd pojawia się Malo. Pytamy co tu robi, a On że po pora przyjechał. Jakiego pora? Pora, na zupę (posiłek regeneracyjny w bazie rajdu). Potrzebuje 7 kg, a w Plichowicach nie mieli. W Siedlęcinie maja to kupił i zaraz wraca gotować ziemniaczano-porową. Pasuje Wam taki klimat? Jakie zdziwienie musiało być w sklepie, wchodzi taki Malo i rzuca „pora na zupę”. Ekspedientka na to: przecież nie ma jeszcze nawet 15:00. 7 kg pora na zupę dawaj, mówię :)
No tak było. Naprawdę. No, a do zupki to się jeszcze jakiś sucharek znajdzie: dzwoni baba do lekarza i „W jakich porach Pan przyjmuje”. W sztruksach .

Perła Zachodu warta
Widzieliście kiedyś schronisko górskie z Latarnią Morską? Takie rzeczy tylko na Dolnym Śląsku. Panie i Panowie, oto PERŁA ZACHODU. Schronisko, gdzie polecamy zatrzymać się kiedyś na obiad. Na jednym wakacjach to non-stop tu po rowerowych wyprawach zawijaliśmy.
Punkt jest po drugiej stronie jeziora. Przeprawiamy się przez mostek i odnajdujemy cypel. Oczywiście, do punkty prowadzi niemal pionowa ściana. Idę na czworakach, wychodzę na szczyt ale nie ma tutaj nic. Obchodzę skały dookoła, ale lampionu nie ma. Patrzę na mapę - to musi być tutaj. Po 15 minutach bezowocnego szukanie schodzę na dół, a Szkodnik wychodzi na górę - rozejrzeć się na nowo, na świeżo. Chwilę później wraca i potwierdza, że nigdzie lampionu nie ma. Wpisujemy w kartę BPK - brak punktu kontrolnego i ciśniemy dalej. Na szukaniu punktu zeszło nam 45 min... bardzo dużo.
W bazie okaże się, że punkt był... ale nie tym cyplu co był zaznaczony na mapie. Malo się pomylił i rozstawił go nie na tym cyplu co trzeba. To się czasem zdarza każdemu, a w całej naszej jaszczurowej historii - zdarzyło się to pierwszy raz.
Szkoda tylko straconego czasu, bo jak Perła Zachodu była warta, to krążenie pod nie-tym-co-trzeba wzgórzu już takiego zachodu warte nie było. Straciliśmy sporo czasu tutaj.

Trzeba mieć nie po kolei aby eksponować swoje turbozespoły

Tak wiem… ten tytuł brzmi źle. Bardzo źle. Zwłaszcza słowa eksponować i turbo nie powinny znaleźć się w tym samym zdaniu, no ale tak wszyło. Nasze kolejne zadanie to wyznaczyć azymut i odległość do najwyższego komina ze wskazanego miejsca. Jest tylko jeden problem - wskazane miejsce to wiadukt kolejowy. Czynny wiadukt kolejowy. Trzeba na niego wleźć, uważając na SOK'istów i dostać się na jego środek... i oby wtedy nie leciał tędy żaden pociąg, bo będzie ciekawie. BHP tak bardzo.
Cóż, do tej pory (znowu te pory!!!) tory i inne punkty kolejowe to był konik Marcina F. na Rajdach Katowice, ale widzę że to jest zaraźliwe i teraz przyszła kolej na Malo :)
Łapiemy szybki pomiar azymutu i spadamy... tzn. nie z wiaduktu. No niby, z wiaduktu, ale nie spadamy - spadamy, tylko spadamy - uciekamy nim poczujemy (jadący) do tego miejsca jakiś większy pociąg.
Następny punkt to policzenie turbozespołów elektrowni. Nie wszystkich oczywiście, ale tych eksponowanych :)
Jest tego tutaj trochę, ale ogarniamy jeszcze liczby od 1 do 6, więc udaje nam się uporać z tym zadaniem.

Bitwa pod Trafalgarem czyli punktów tutaj MNOgo

Wchodzimy na lidar, na którym jest MNOgo punktów bo są tutaj aż 3 do odnalezienia. Punkty M, N oraz O. To jeden z trudniejszych lidarów, ale postanawiamy się wyazumutować od zakrętu drogi i cisnąc przez krzory. Nie ma innej opcji złapania tego punktu. Ukrywamy rowery z dala od drogi, w "choinkach" i ruszamy z buta. Krzory okazują się dorodne: drapią, parzą i tną. Do tego robi się naprawdę stromo. Łapiemy pierwszy punkt na małej skałce, a potem ponownie z pomocą azymutu idziemy na kolejny. Okazuje się on dużą platformą widokową, a na karcie należy naszkicować plan ustawienia metalowych barierek. Okazuje się, że to miejsce nazywa się TRAFALGAREM. Oczywiście, że prowadzi tutaj normalna droga, nawet ta sama od zakrętu której się azymutowaliśmy, no ale my nie mamy normalnej mapy. Mamy laserowy skan terenu...
Tym sposobem przedzieraliśmy się przez okrutne zło leśne, zamiast wjechać tutaj rowerem od ścieżki.
Taka nasza prywatna bitwa pod Trafalgarem... bitwa z kolczastymi przyjaciółmi, stromiznami, wiatrołomami. No cały Jaszczur...
W przeciwieństwie do prawdziwej bitwy, która była właściwie ostatnią wielka bitwą żaglowców w historii świata, czuję że to nasza NIE ostatnia taka bitwa z leśnym złem :)

"Kiedy trzaśnie bariera na moście
i runę w spienione fale rzeki,
rzucą się lekarze na oślep
dusząc mnie w szponach swojej opieki
Lecz ja mimo to umrę i stanę tam, gdzie zupełnie pusto
Wiem, że właśnie Ona przykryje kocem moje łóżko" (*)

Oj trzasnąć może, bo to już naprawdę wiekowy most. Trochę też w nie najlepszym stanie. Co ciekawe jeszcze niedawno kursowały tędy pociągi. Pamiętam jak na jednej z naszych wakacyjnych wypraw, obecność pociągu na tym moście naprawdę nas zaskoczyła i stwierdziliśmy, że Maszynista powinien mieć jakiś dodatek, za pracę w warunkach zagrożenia życia.
Gdy wchodzimy na mostek, beleczki wesoło sobie skrzypią... skrzypią i szepcą o rychłym upadku z wysokości do jeziora. Idziemy jednak dalej, latarkami oświecając dziury i inne pułapki. Lampion wisi dokładnie na środku mostu. Z przeciwka nagle światło - POCIĄG !!!... nie, nie, to tylko inna ekipa (piesza), która zdąża na punkt z innej strony. Ponoć Oni mieli gorzej, bo z tamtej strony mostu brakowało jeszcze więcej belek i desek.

Filar - Syn Oszczepnika, na czele kolumny

Jeśli czytaliście „Pana Lodowego Ogrodu” (jak nie to, to bardzo polecam bo to naprawdę świetna książka i nawet jak nie przepadacie za fantasy, to wg mnie ta pozycja wyróżnia się zarówno pomysłem, jak i jakością warsztatu pisarskiego), to wiecie kim był Filar – Syn Oszczepnika. To kolejne z naszych zadań, aby policzyć filary na starej stacji kolejowej w Plichowicach. Docieramy tam już po zmroku i wpadamy na imprezę lokalnej społeczności. Pytają nas co robimy, kiedy chodzi od słupa do słupa i coś liczymy. Mówimy, że musimy policzyć filary – najpierw trochę zaskoczeni, zaczynają nam pomagać, ale pojawia się z ich strony pytanie czy filar to to samo co kolumna i czy my w ogóle na pewno wiemy co robimy :)
Towarzystwo bardzo miło, acz trochę wstawione, więc liczenie nie idzie im zbyt sprawnie. Podają nam trochę losowe liczby. Zadanie jednak naprawdę ich zaaferowało: „od lat tutaj mieszkam, ale nigdy się nie zastanawiałem ile tu jest filarów”.
Myślę, że byłoby to jednak trochę niepokojące gdy takie rzeczy były przedmiotem twojej codziennej troski… albo byłbyś po prostu Inspektorem Budowlanym… albo Budowlańcem, co zakosił jeden z filarów i teraz próbował wyczaić czy konstrukcja wytrzyma i czy się ktoś nie kapnie, że jednego brakuje.
Wychodzi na to, że mamy 20 wolnostojących i 4 „wpisane” w ścianę. Koledzy zadowoleni, że mogli nam pomóc wracając do raczenia się trunkami, a my ruszamy dalej.

Szkodnik cierpi na widzenie tunelowe...

Słowo wprowadzenia: widzenie tunelowe to oczywiście wada wzroku, ale według pewnego Wielkiego Taktyka (Ci, którzy wiedzą że na pewnym etapie mojego życia trudniłem się rozwiązywaniem "Kryminalnych Zagadek Krakowa", wiedzą także o kim mowa) jest to sztywność poznawcza, która polega na tym, że nie widzi się innych rozwiązań i żadnych alternatyw. Zgadzam się w 100%, gość nie widział żadnych alternatyw do swoich iście taktycznych wizji... potem czasem zapłakał nad swoim losem. Niemniej jako, że łzy stówkami z policzków sobie ocierał, to taki bardzo nieszczęśliwy to on nie był.
Dziś to jednak Szkodnik wykaże się widzeniem tunelowym...
Kolejne zadanie jest bardzo ciekawe. Na mapie mamy dwa punkty zaznaczone w tym samym miejscu, ale w instrukcji do zadnia mamy napisane, że mamy odnaleźć dwa różne lampiony. Włażę na jakąś pioną ścianę, zjeżdżam na ryju, włażę ponownie, znowu zjeżdżam... aż w końcu udaje mi się wygramolić na górę. Jest lampion, ale tylko jeden. Obszukuje okolice punkty, ale nic. Krążę i krążę, ale nie udaje mi się odnaleźć drugiego lampionu. W bazie dowiem się, że pod wzgórzem był tunel i drugi punkt był dokładnie w tym samym miejscu, co pierwszy, ale pod ziemią - w tunelu. Mocne, mocne
ALE... ja nie zauważyłem na mapie tunelu. Szkodnik zauważył, nawet ktoś Go tam pytał czy da się tym tunelem przejść (kiedy ja krążyłem na szczycie w poszukiwaniu lampionu). Szkodnik udzielił wyczerpujący instrukcji i czekał aż zlezę... słowem się nie odezwał o tunelu. To nie pierwszy raz spotykamy się z taką zagadkę. Gdyby się Szkodniczek odezwał słowem o tunelu, to byśmy go sprawdzili natychmiast, a tak odjechaliśmy w stronę zachodzącego słońca (a przepraszam, słońce to zaszło jakieś 2 godziny temu) - w stronę mroku, z jednym punktem a nie dwoma. Słowem pogratulować: ja jak ślepy koń na wyścigach: "nie widzę przeszkód", tunelu także. Szkodnik o tunelu wie, ale postanawia nic nie mówić, bo po co... może sam się domyślę :D

"I w tym momencie wiem, że niektórzy się oburzą, Ona ma 16 lat, a ja mam dużo za dużo..." (*)

Uderzamy na nasz ostatni punkt dzisiaj - trzeba się zbierać do bazy. Przeprawiamy się przez zaporę i wchodzimy w las. Musimy odnaleźć dość wysoko położony punkt widokowy. Idziemy do góry stromą ścieżką, ale nie jesteśmy pewni czy dobrze skręciliśmy. Nagle ktoś nas woła "tutaj, tutaj".
No to lecimy w stronę głosu... a tu BUM taka scena.
Jakiś brodaty gość SIEDZI właściwie na lampionie i to nie sam... ale z dziewczyną, na oko koło 16 lat.
Koleś ma na bidę z 50 lat. Zagaduje do nas: "ha ha ale mnie nakryliście na uwodzeniu 16-stki"
Ciężko potraktować to jak żart, bo lepią się do siebie naprawdę mocno. Mówimy, że podbijemy punkt i nie będziemy przeszkadzać, a Oni żebyśmy się przysiedli, zrobili sobie z Nimi zdjęcia, bo Im koledzy i koleżanki nie uwierzą, że ktoś ich nakrył nocą w lesie... i to ktoś szukający kartek na drzewach.
Mówimy grzecznie, że dziękujemy ale spieszymy się, ale gość nie odpuszcza i zagaduje - jak Wam się podoba 16-którą uwiodłem.
Ona do Niego: "Ty mnie, raczej ja Ciebie"
On: "O nie, nie 16-tki to moja specjalność."
Ona: "Ho ha a Żona wie"
On: "Tak, a Tata?"
Ona: "Przecież Tata Cię lubi"
Jestem trochę w trybie "I don't wanna live on this planet anymore...", mam ochotę dodać do tego Tata Cię lubi "chyba aż za mocno i dlatego to czasem piecze", ale gryzę się w język.
Spadamy, ale Ci nadal wołają za nami, że zdjęcie by chcieli, bo to pierwszy raz, jak ich ktoś nakrył w lesie i koledzy Im nie uwierzą.
Jeszcze z takimi szperaczami na kaskach, to wyglądamy pro i będą mieć extra na pamiątkę złapania na gorącym uczynku...
Dziwne mają ludzie zachcianki :)
Ech...

"...odcisk szminki na koszuli, nadal daje o Niej znać.
Bo kto by pomyślał, że nie dało się jej sprać.
W jej szklanych oczach, zobaczyłem mój miniony czas
nie wiesz ile oddałbym tej nocy, za jej pierwszy raz....
... nie ma happy endu, choćbym o to stanął w szranki
bo musiała wrócić do rodziców od koleżanki
jej Ojciec by mnie zabił - ja bym nie powstrzymał Go
i kto by pomyślał, że nie dziwi mnie to..." :D :D :D

Żegnamy się i zostawiamy ich niepocieszonych, bez zdjęcia... ale nim znikniemy w mroku, zły humor Im przechodzi i przechodzą do zdjęć ale chyba garderoby.

Jedzenie jakieś takie porowate… PORA zatem Tropić inne rarytaski.

Wpadamy do bazy kilka minut przed 21:00. Planowo – tak aby odpocząć, coś zjeść, przebrać się i ruszać na Tropiciela.
To dziwne uczucie tak wcześnie zjeżdżać z Jaszczura, ale dzisiaj tak musi być.
Dostajemy talerz zupy porowej, z możliwością dokładki, a baza aż wrze… wszyscy dyskutują ile było filarów na stacji i czy powinno podawać się te „wbudowane” w ścianę czy nie. Pojawiają się głosy, że chodziło o kolumny a nie filary.
To wygląda naprawdę dziwnie – grupa ludzi zażerających się porami, debatuje czy filar to to samo co kolumna, zastanawia się czym różni się on od przęsła, podpory i pylonu. Mówię do Basi, weź ich zniszcz normą budowlaną – niech zamilkną i pokłonią się NORMALIZACJI, ale Basia sama pałaszuje (czujecie ten szermierczy klimat – PAŁASZuje) zupę i nie ma czasu na debaty budowlane. Szkodnik wpieprza pory, aż Mu się uszy trzęsą... chociaż zawsze mówił, że ZAPORE (Plichowicką...) nie przepada. Nie wierzcie jednak Szkodnikowi, tak tylko mówi, bo jak moja Mama zrobi sałatkę z pora, jabłka i śmietany to czasem Szkodnik ją pochłonie nim ja się zorientuje, że ją podano na stół !!!
Zostawiamy spierające się towarzystwo bo na nas już PORA!!
Ruszamy przez noc... na Tropiciela, ale to już całkiem inna historia.

CYTATY:
1) MC Sobieski "Drużyna Pierścienia"
2) Ballad Jaskra "Zapachniało powiewem jesieni" z "Wiedźmina"
3) Parafraza piosenki 2+1 "Chodź pomaluj mój świat"
4) Wiersz Boba Dylana
5 i 6) Wojtek Szumski "Kto by pomyślał"

Kategoria Rajd, SFA
Linkuj | Komentarze(0)

Puchar Wrocławia 2018


                    
                    
          
                                                                                                                                  
          Aktywność Sztuki walki

Sobota, 13 października 2018 | dodano: 16.10.2018

Puchar Wrocławia to drugie, po Pucharze Neptuna, zawody lokalne tegorocznego Pucharu 3 Broni. W praktyce oznacza to, że znowu gnamy A4-rką, wypakowani żelastwem po sam dach, tylko po to aby – przez dwa dni - wesoło obijać sobie maski. Od kliku lat, pierwsze zawody Pucharu organizują nasze Północne Rubieże czyli Grupa Armii „SFA Północ” (zwykle oznacza to Trójmiasto lub Tripolis – jeśli życzycie sobie bardziej dramatyczną nazwę). Drugie zawody to domena Grupy Armii „SFA Południe” z lokalizacją - wymiennie – w Krakowie lub Wrocławiu). Jako, że w tym roku gospodarzem naszego najważniejszego eventu, czyli Mistrzostw Polski w Szermierce Klasycznej, będzie właśnie Kraków, to zawody lokalne rozgrywamy w stolicy Dolnego Śląska, walcząc jednocześnie o Puchar Wrocławia. To tyle tytułem wstępu.

Utracony błękit Pary…eee… Wrocławia
Nie, nie chodzi mi o rozbitą butelkę pysznego denaturatu do porannej bułeczki, ale o fakt że utraciliśmy nasze małe Królestwo Niebieskie.
Teraz to pewnie jeszcze bardziej nie wiecie o co chodzi – niepojęta bywa myśl na tym blogu, przyznacie – prawda?
Chodzi o to, że zawody organizujemy przy ulicy Kamieńskiego, a nie jak zawsze bywało na Kruczej (kruczo-czarno-jedwabistej:P). Powodów jest wiele, ale nie są one na tyle istotne aby o nich napisać. Ważniejszy jest raczej w mym sercu pewien sentyment do naszej starej, wściekle-niebieskiej sali. Była to sala w starej szkole w wysokiej kamienicy… na 4 piętrze. Nie, nie takim zwykłym 4 piętrze. Mówię o starym budownictwie, mówię o naprawdę wysokich kamienicach w centrum miasta...
Wytachać cały ten nasz sprzęt na samą górę, to było jak droga do nieba. Kto z Was nie taszczył 8 rapierów, 12 szpad, 4 szabli, 2 kaftanów, 2 masek, 2 wielkich hokejowych ochraniaczy korpusu, 5 litrów wody, 10 drożdżówek, laptopa… po schodach na Kruczej, ten nie zna życia. Jeśli ktoś zapyta czemu nie poszliśmy dwa razy, to odpowiem... hmmm bo wtedy nie tachalibyśmy tego na 4 piętro, ale na 8-me łącznie. Poza tym iść dwa razy po towary/zakupy/bagaże do auta to oznaka słabości – każdy prawdziwy mężczyzna to przyzna, prawda? :D
Co więcej, sala nie dość, że sięgała niemal nieba to była wściekle niebieska. Efekt halo (nie mylić z efektem Hall’a) widoczny był wszędzie. W tak intensywnej poświacie, wszystkie zdjęcia wychodziły z dominantą niebieską. Istny dramat fotografa.., ale sala sama w sobie była bardzo fajna. Naprawdę ją lubiłem, bo przesiąknięta była krwią i potem wielu szermierzy, przelaną na niejednych zawodach. To tam zdobyłem swój pierwszy Puchar 3 Broni, to tam w grudniu 2012, w walce z Sebastianem skręciłem kolano – koszmar, który będzie prześladować mnie przez kolejne lata, do dziś i już chyba zawsze... To tam Marek walczył na rapiery mając obie złamane ręce (serio!), to tam odbył się pierwszy bojowy test naszego programu do rozgrywania zawodów. Wiele wspomnień z tym miejscem się wiążę... no ale tym razem spotykamy się w innym, też fajnym, miejscu!

Złowieszczy Jonathan z Idared
W piątek tuż przed wyjazdem jak zawsze dopada nas lekka nerwówka. Musimy spakować wszystko co jest potrzebne i niczego nie zapomnieć. A jest tego trochę: banery, roll-up, kaftany, maski, broń, dodatkowe ochraniacze do szabli, sprzęt wypożyczalniowy dla nowych osób, które startować będę pierwszy raz, laptop z programem do rozgrywania naszych zawodów itp.
Jak Wam już niegdyś wspominałem, zawsze staramy się jak najszybciej „wyciągnąć” nowe osoby w szkole na zawody. Czasami zatem – mimo że mamy naprawdę ogromną wypożyczalnię – jakiegoś elementu sprzętu nam zabraknie.
Dzięki uprzejmości Marcina, który użycza nam własnego ekwipunku (jako, że sam nie może jechać ze względu na przebytą niedawno kontuzję) udaje nam się pokryć braki w wyposażeniu. Generuje to jednak dość hermetyczną humorystycznie sytuację.
Pojawia się pytanie: skoro Marcin użyczył Pawłowi swojej broni i namaścił go przed walką, czy to oznacza że został jego lanistą a Paweł jego championem?
Ja się tylko zastanawiam czemu Paweł został nazywany gatunkiem jabłek? No i czemu Championem? OK na LOBO to może On nie wygląda, ale przecież są też inne, całkiem smaczne, gatunki. Chwila burzy mózgów i tak do grona znamienitych postaci takich jak: Geralt z Libii, Demokryt z Abwery, Tomasz z Akwenu czy Sedes z Bakelitu dołącza Jonathan z Idared (jak ktoś nie ogarnia to oba słowa to gatunki jabłek – gdyby zrobić to samo dla ziemniaków, to jakąś dziewczyna można by przezwać Irga z Ibis).
U nas tak zawsze, jak się trochę stresujemy to uciekamy w absurdalny i hermetyczny humor. Wrocław musi się zatem strzec bo wśród potężnej krakowskiej ekipy nawiedzi ich także złowieszczy, złodupny Jonathan z Idared. Gość ma +4 do jeb**cia na maskę i zmniejsza o 40% procent światła u przeciwnika…. Jest tak wielki, że je zasłania :D

"Laboratorium Diabła"(*) czyli wszyscy lubimy eksperymenty na ludziach
Przez wiele lat zawodów wypracowaliśmy naprawdę fajny, a jednocześnie stosunkowo prosty system rozgrywania zawodów. Było to nieliche przedsięwzięcie bo, aby zwłaszcza w pierwszych rundach zawodnicy nie trafiali na przeciwników, których mają na co dzień na treningu. Kolejnym założeniem było to, aby osoby które odpadną w pierwszej rundzie, także sobie powalczyły – obecnie ktoś kto przegrywa wszystko ma i tak 12 walk!! To już konkret, 12 przeciwników nie ze swojej filii SFA. Można nieźle przy-expić !!!
Jednocześnie, zwycięzca danej kategorii (np. w Szpadzie) nie ma 1024 walk plus nadal Szablę i Rapier do rozegrania. Sami widzicie, dwa przeciwstawne założenia: przegrany jak najwięcej starć, wygrany jak najmniej.
Powiem Wam, że eksperymentowaliśmy na ludziach. Układaliśmy ludzi w szeregi (SZEREG!!!), ciągi, macierze… układaliśmy jakiś system zawodów i sprawdzaliśmy go dla „n” zawodników. A przypominam, że „n” w matematyce to liczba naturalna, większa od kilku!! Liczyliśmy sumy dla n =25, dla n = 50, dla n = 100 i potem sumy w nieskończoności (to by były duże zawody).
Aż w końcu, gdzieś około 2010-2011 roku wykształcił się finalny system rozgrywania zawodów, oparty na grupach trójkowych i używany przez nas do dziś. Jedną z jego największych zalet jest to, że uniemożliwia kombinowanie znane z innych sportów (jak ten wygra z tamtym, a Ci przegrają dwoma punktami, to – jeśli wygram – przejdę). U nas każdy zbiera punkty przez całe zawody (nie ma walk o pietruszkę – trochę szkoda bo to fajny Pan Warzyw). Do półfinału awansują 4 „najlepsze wyniki” zawodów, a grupy są tylko narzędziem porządkowo-organizacyjnym. Oznacza to, że to czy wyjdziecie dalej czy nie, zależy głównie od Was, a nie od szczęśliwych dla Was wyników w innych grupach.
Niemniej ten sezon, po kilku latach jest ponownie sezonem eksperymentalnym, na którym testujemy nowe rozwiązania. Stało się to konieczne, ponieważ poziom zawodników wzrósł tak bardzo, że od dwóch lat stajemy czasem przed problemem, o którym wcześniej nikt nawet nie mógł marzyć. Tak, dokładnie. Marzyć! To jest ten problem z cyklu: mam tyle gotówki, że nie mieści mi się w domu, albo mam 10 samochodów ale tylko 6 miejsc parkingowych. Sami przyznacie, że jest to problem, ale zupełnie inny niż ten, kiedy nie mielibyście z czego żyć. Jednakże, jak mawiał nasz Fechtmistrz – Prof. Zbigniew Czajkowski, który prowadził nasz kurs instruktorski na AWF Katowice(i ogólnie legenda polskiej szermierki, trener medalisty olimpijskiego – Franke. Nie, nie Marcin :P, ) „problemów nie należy się bać. Problemy należy dostrzegać i eliminować” .
Naszym problemem jest to, że od pewnego czasu mam y tak wielu dobrych zawodników, że próg wyjścia z eliminacji nierzadko wynosi komplet lub prawie komplet punktów (zwycięstw). W naszej ocenie jest to zbyt ostre kryterium, ponieważ jest to poziom, dla wielu trochę słabszych zawodników, po prostu na razie nieosiągalny. Odnosząc to do życia: pomyślcie o dowolnym, ale bardzo trudnym, egzaminie. Zdasz jak masz 100%. 99% oznacza, że nie zdałeś. Odnieście to do rajdów: wszystkie harpagany i tak ułożą się na pudle czy tabeli tak jak to sobie wywalczą, ale każdy kto nie miałby kompletu punktów, łapał by NKL. Dla wielu osób będzie to zaporowe kryterium. Sami chyba przyznacie – że będzie ono wpływało demotywująco na zawodników początkujących i trochę słabszych niż elita.
Uznaliśmy zatem, że trzeba złagodzić kryterium wyjścia z eliminacji i znowu eksperymentujemy z systemem (dodajemy jedną rundę walk, zmieniamy kryterium odcięcia po rundzie pierwszej, rozszerzamy grupy ćwierćfinałowe itp., itd.), tak aby zwiększyć rozkład wyników. Słowem testujemy nowe rozwiązania , które dla elity nie zmienią praktycznie nic, ale dla wielu początkujących zawodników ustawią pewien cel (np. przejście do ćwierćfinału lub do kolejnej rundy eliminacji), który nie będzie Mount Everestem na innym kontynencie, ale będzie osiągalny. Niełatwo, nie bez pracy i walki, ale jednak osiągalny.

"Control my center line…. You must have fear, surprise and intimidation on your side" (*)
Osiągalny cel, tak? Opowiadałem Wam przed chwilą o celu, jaki stawiać mogą sobie początkujący zawodnicy, ale każdy z nas ma jakiś cel do postawienia samemu sobie. 15 lat z bronią w ręką to nadal za mało aby uznać, że umiemy walczyć bronią białą. Przed nami jeszcze wiele, wiele lat nauki i doświadczeń – kto stoi w miejscu, ten się cofa.
Zarówno Basia, jak i ja, mamy jeszcze wiele do odkrycia na tym polu… a uczyć się chcemy!! Przez kilkanaście lat stosowałem w Rapierze pewien, bardzo odpowiadający mi styl walki. Częściej, niż rzadziej było to skuteczne rozwiązanie na wszelakich przeciwników, ale poziom rośnie… a od 2012 roku, niektóre elementy dynamicznej pracy nóg są dla mnie nieosiągalne przez kolano (ruchy i momenty skrętne podczas chodzenia po okręgu to dokładnie to co jest wymagane… i to czego powinienem unikać). Oznacza to, że muszę wypracować substytut dla tych działań. Zmiana taktyki i techniki walki, którą tak polubiłem i którą walczę od lat, to ekstremalnie trudna rzecz – dla psychiki (konsekwencja i dyscyplina, pamięć o tym czego nie robić, mimo że stosowało się to od lat).
Zwłaszcza na zawodach, gdzie podświadomie chcemy stosować działania, których jesteśmy pewni, które dobrze umiemy, a nie te, których dopiero się uczymy. To niemal jak walka ze dwoma przeciwnikami naraz. Tym naprzeciw i tym – gorszym – tym w twojej głowie. Podczas gdy ja zastępuję nową techniką prowadzenia broni uszczerbki na mobilności, Basia musi kompensować swój wzrost. Rapier, czyli ponad 1m czystego ostrza, w połączeniu w kimś wysokim o długich ramionach, to jest masakra zasięg.
Dodając do tego długość wypadu…ta broń siega Cię niemal przez połowę długości sali!!
Basia także zatem uczy się innych działań niż stosowała do tej pory. Dla Niej to chyba jeszcze trudniejsze niż dla mnie, bo jej grzechem w szermierce, jest brak cierpliwości. To, że wie co powinna zrobić, nie oznacza że już to umie i że zawsze jej wyjdzie. Wiązania Rapiera przeciwnika i skrót odległości w odpowiednim timingu i fazach ruchu, odpowiednie operowanie dystansem… setki elementów, które muszą ze sobą współgrać. I tak oto uczymy się… począwszy od łatwych warunków na treningach, w zadanych ćwiczeniach w parach, po warunki najtrudniejsze czyli zawody, gdzie stawką jest przejście dalej, a przeciwnik daje z siebie wszystko aby nas pokonać.
Dla mnie jednak cel jest jednak jasny. Wyraża go cytat z Hrabiego Dooku, który uczył Generała Grievous'a w serii „Clone Wars”. Psycha to podstawa każdej walki… a najlepiej to złamanie jej przeciwnikowi. Dla wielu z Was będzie to zwykła bajka, ale nawet nie zdajecie sobie sprawy ile prawdziwej szermierki jest w tych słowach. Filmik na dole posta.

„Wrocław jak zawsze poddaje się ostatni…” (*)
Niedzielne finały. No było na co popatrzeć. Niektóre walki były po prostu śliczne. Wymiany na żelazie, dynamiczna praca nóg: wypady i wznowienia. Wiązania kling i krycia linii. Takie walki lubię obserwować. Takie walki uwielbiam sędziować. Taki walkie kocham toczyć!!
Do ćwierćfinałów dostali się przedstawiciele różnych filii SFA, ale półfinały i finały należały już właściwie tylko do Grupy Armii „SFA Południe” (mowa o Szpadzie i Rapierze, bo w Szabli Grupa Armii "SFA Środek" także pokazała pazurki).
Wrocław vs Kraków. No prawie, bo parszywy los w parach półfinałowych zmusił do bratobójczej walki zarówno jednych jak i drugich. No ale dzięki temu zarówno walka o trzecie miejsce jak i finał były już Kraków vs Wrocław. Kto wygrał? No cóż, mówiłem Wam że nie będę podawał tutaj wyników i tego będę się trzymał. Tytuł rozdziału można interpretować zarówno na korzyść Wrocławia, który mógłby być last-man-standing, jak i Krakowa., który mógł przejść po wszystkich, a Wrocław był ostatnim przeciwnikiem. Poza tym, należałoby najpierw zapytać w której broni, bo to kolosalne ma znaczenie. Są u nas szermierze uniwersalni, jak i specjaliści niektórych od typów broni.
Poniżej ekipa krakowska:

Wracamy do domu zmęczeni po dwóch dniach zmagań, ale także szczęśliwi i zadowoleni. Jesteśmy dokładnie na półmetku sezonu zawodów. Już niedługo ostatnie z zawodów lokalnych w Piotrkowie, a potem już tylko Mistrzostwa. Puchar 3 Broni 2018 czeka.
A my czekamy na Was – może ktoś z Was, Czytelników-nie-szermierzy, w końcu się skusi aby nas odwiedzić na jakimś treningu i spróbować czegoś nowego. Powiem Wam szczerze, że ja pokochałem oba światy: świat lampionów i świat płaszcza i szpady. Nie umiałbym dziś między nimi wybrać. No, ale w sumie po co wybierać, skoro można żyć w obu.

CYTATY:
1) Tytuł filmu o straszliwej historii z okresu II Wojny Światowej. Jednostka 731 czyli japoński ośrodek "badawczy". Kto nie wie co to było, polecam przeczytać, bo nieznajomość historii to najlepsza droga do jej powtórzenia.
2) Star Wars Clone Wars (jeszcze te pierwsze, rysunkowe - bezpośrednie prequele do EIII)
3) Kazik "Mars napada"

Kategoria SFA
Linkuj | Komentarze(1)

Jurajska Jatka 2018


                    
                    
          
                    
          DST
          120.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 7 października 2018 | dodano: 08.10.2018

Kolejny Jatek w kalendarzu po zeszłorocznej Jurajskiej i tegorocznej Świętokrzyskiej, na której to premierę miał VENOM. Wracamy zatem na Jurę i do Łukasza Jatkomistrza oraz jego wesołej ekipy, która to robi kolejną mocną imprezę. Tym razem z bazą we Włodowicach, więc wstać musimy o 6:00 rano. Ho, ho, dawno nie wstawaliśmy tak późno w sobotę. Godziny takie jak 2:71 (eee nie ma takiej godziny...), 3:14 (PI-ękna pora) to typowe godziny naszych pobudek w soboty, ale 6:00?

No dobra 6:02, dwie setne (zapisane jako 6:022) też wydaje mi się znajomą godziną, ale mimo to trzy razy przed wyjazdem sprawdzam, że wyjazd przed 7:00 nam wystarczy. Ludzki Pan! Kopnął a mógł zabić. Ludzki Pan...
Acha kto nie rozumie, o co chodzi z tymi godzinami, to niech się nie przejmuje i nadal prowadzi szczęśliwie życie... w nieświadomości :)

"Andrzeju, Ty się nie denerwuj"

Do bazy przybywamy z dużym wyprzedzeniem, więc mamy sporo czasu na rozmowy z innymi zawodnikami. A jest z kim, bo mam wrażenie że odbywa się tutaj jakiś Zjazd Jurajski. Są tu niemal wszyscy i prezentują chyba wszystkie możliwe stany świadomości. Jedni Zdezorientowani, inni Dziabnięci, jeszcze inni zastanawiają się jak tu rozdybać Motor z Rolą. Niektórzy lubią bardzo specyficznie spędzać Wieczorki goniąc np. Dzieworki, dla kolejnych rodzinnym domem są Liszki, jeszcze inni zawsze wskoczą na Br..eee...pudło..., jeszcze innych przeraża zbliżająca się Matura, są Ci gorący i Ci Zimni, są miłośnicy przysmaku kuchni śląskiej zupy Wodzionki, są przyjaciele Królika Stefana. No po prostu wszyscy.
No prawie wszyscy... nie ma np. Łukasza, mimo że w planie mapy znalazły się jego skały (Mirowskie Skały). Nie ma też "Tygryska" i Zbyszka, co niektórzy kwitują stwierdzeniem, że to dlatego wszyscy inni są dzisiaj obecni - zawsze to 3 miejsca do przodu na wejściu :)
Z niektórymi Lamami, nawet tymi bardzo szybkimi, to się nawet nie zobaczymy, bo startują na krótszej trasie i będą mieć odprawę, kiedy my już będziemy w terenie.

Odwracam wzrok i widzę... nadciąga straszliwa postać... paraliżuje mnie strach. Stare rany krzyczą żywym bólem, jakby nadal były świeże. On się zbliża... w rękach, tak jak wtedy, trzyma kabel od Żelazka. Na kablu nadal widać ślady naszej zaschniętej krwi. Udaję, że Go nie widzę i chcę się wymknąć niepostrzeżenie, ale zastawi mi drogę i nasze spojrzenie się spotykają.

"Andrzeju, Ty się nie denerwuj", nikt nie brał tamtej relacji z Mordownika na serio, nikt nie uwierzy przecież, że naprawdę nas lałeś kablem... każdy sąd Cię uniewinni, prokuratura nawet nie ma podstaw do wniesienia oskarżenia...
Andrzej od Żelazka nie odpowiada... próbuję tłumaczyć się nadal, kiedy nagle zjawia się Szkodnik: "O witaj!!! Jedziemy razem?"
Patrzę na Szkodnika z przerażeniem, przecież ta propozycja oznacza...

Szkodnik mruga zalotnie oczkami: "No co, dobra chłosta nie jest zła"
Andrzej przerywa milczenie "Zgadzam się"
W znaczeniu zalet chłosty, czy propozycji jazdy... eee... bo nie wiem. Nie podoba mi się ta konwersacja...

Klamka zapadła (a raczej kabel opadł... na plecy). Jedziemy razem.

Andrzej wraca naostrzyć wtyczkę, a my przygotowujemy swoje rowery.

- Słuchaj Venom... będzie powtórka z Beskidu Niskiego. Andrzej tutaj jest....

- To zwiastuje ból, ale dam radę. Panie Szermierz. Co mnie nie zabije to...

- Cię okaleczy, wiem. Wiem.

- Blizny bywają sexy. Dodają powagi i laski na to lecą.

- Chyba te łęgowe...

- Łęgowe nie łęgowe, przejdziemy przez to razem. Osłonię Cię przed kablem.
- Dobry Symbiot, masz ciasteczko

"Dzień, wspomnienie lata..."(*) tylko ciśnienie jakieś wysokie :)

Dzień dzisiaj jest naprawdę piękny. Jakby to był sierpień, a nie październik. Ciepło, bezchmurnie, piękna pogoda. Naprawdę niesamowicie trafiło się nam na ten rajd. Tydzień temu na Turbaczu padał śnieg (wiem z opowieści, bo jak wiecie NIE BYŁEM !!!! wiadomo przez kogo... kto działał na moją szkodę), a tutaj po prostu bajka. Lato w pełni, zimy nie będzie.

Łukasz Jatkomistrz zaczyna odprawę: dostajemy dwie mapy formatu A3 i życzenia powodzenia. Planujemy nasz wariant, ale jak się okaże trasa nie miała zbytniej wariantowości. Mimo tego, że była świetna pod kątem lokalizacji punktów kontrolnych i ogólnie śliczna, to niestety większość zawodników wybrała bardzo podobny wariant przejazdu, który narzucał się właściwie od razu.

Zaowocowało to, że na pierwsze dwa punkty jedziemy taka wielką ekipą, że bardziej przypomina to Tour de Jura niż rajd na orientację. Lubimy, bardzo lubimy jeździć z ludźmi - bardzo chętnie przygarniamy do naszej patologicznej drużyny ("my Wife cooked for hours using blood and flour and eyeballs fresh out their hole..." *) kolejne duszyczki, ale te duszyczki muszą chcieć jechać z nami. Tak jak było to np. na Rudawskiej Wyrypie w tym roku czy właśnie na wspomnianym już Mordowniku. Inna sprawa, że nie przygarniemy całego rajdu przecież.

Owocuje to, że jedziemy jako niezależne ekipy w dużym tłumie. I za tym to już nie przepadamy, ale nie za tłumem ale za atmosferą takich przejazdów. Lubimy tych ludzi i mamy nadzieję, że Oni nas też choć trochę, ale nie pasuje nam ten nerwowy klimat, któraysię wtedy wykształca. Oni nakręcają nas, my ich, ścigamy się o każdy metr od samego startu. To bez sensu, skoro rajd ma 12 godzin. Samo ściganie nam nie przeszkadza (halo, przyjechaliśmy na maraton - jakby nam ściganie przeszkadzało i jeździlibyśmy na maratony, to byłoby w tym coś trochę nielogicznego, prawda?), ale ścigajmy się na warianty, na nieortodoksyjne podejścia pod punkty, na nawigacyjne pułapki i zagadki. W dużych grupach nawigacja traci na znaczeniu, gna się za prowadzącym i albo wpadamy na punkty bez nawigacji, albo za chwilę wszyscy wracamy bo lider pojechał źle. I znowu jakiś lider, zwykle ten, który jeszcze chwilę temu był ostatni, prowadzi peleton na punkt... lub znowu na manowce. Teraz powiel i zapętl :)
Wyjątkiem od tej reguły dla nas jest biathlon rowerowy, ale tam klimat jest po prostu nieziemski - właśnie przez to strzelenie.
A tutaj - na pierwszy punktach - mamy zażartą walkę. Kierownica w kierownicę. Nikt nic nie mówi, ale to widać po spojrzeniach i zachowaniach. DOŚĆ!!

Z długo studiowałem automatykę, aby nie wiedzieć co z tym zrobić - czaicie aluzję, ZA DŁUGO !!! Na studiach najtrudniejsze są 4 pierwsze lata, na drugim roku jest już łatwiej. A tak serio - to u nas był tak naprawdę inny problem na uczelni... kiedyś przygnieciony patologią, obdarty z beztroskich marzeń i złudzeń, zniechęcony atmosferą (co to jest okrągłe i mnie nienawidzi - świat!), stwierdziłem chrzanić system - rzucam papierami!! Nie muszę kończyć automatyki, zostanę Batman'em.

Idę do dziekanatu i mówię: ODCHODZĘ. Dziekanat: NIE DA SIĘ... jak to? No nie da się, nie ma takiej procedury, wracaj na zajęcia i nie zawracaj du*y... i tym sposobem skończyłem automatykę :)

Wracając - nie na zajęcia, ale do Jatki mówię do mojej drużyny, że ciśnienie robi się krytyczne. Słowem "Andrzej, to jebnie" i trzeba przeciwdziałać katastrofie. Proponuję uruchomić układ redukcji ciśnienia w układzie. Rozwiązanie oparte o ZAWÓR SZYBKIEGO SPUSTU - to jest dokładnie to czego potrzebuję.
Po drugim punkcie podejmujemy decyzję pojechać po kolejny lampion trochę nieortodoksyjnie - okrężną drogą, zwłaszcza że kusi nas pewien żółty szlak przez las. Kiedy zatem wszyscy atakują asfaltem, po optymalnym wariancie, pkt 42-gi - my znikamy na leśnym singlu. Daje nam to drobne wytchnienie od początkowego tłoku, który i tak w trakcie całego rajdu mocno się rozciągnie. Trzeba mu dać tylko trochę czasu.

Single Mountain
Wyrwaliśmy się z piekła MTB i jedziemy nieortodoksyjnie na dużą górę w okolicy. Nie chodzi o to, że jest ona tutaj jedna, ale jest pełna tzw. "singli" czyli świetnych ścieżek rowerowych: wąskie, ciasne zakręty, porobione bandy - ale w pełni przejezdne, bez żadnych hardcore'owych elementów DH. Rewelacyjne miejsce na punkt, zarówno wjazd tutaj, jak i późniejszy zjazd to była przygoda, zwłaszcza że nie obyło się bez pokonywania świeżutkich wiatrołomów.

PRZEWALONE :D :D :D

Grafik płakał jak rysował...

Lecimy dalej i wpadamy na Dzieworki, bardzo sympatyczny zespół z którym już nie-na-jednym rajdzie wspólnie walczyliśmy z trasą. Ruszamy razem w kierunku punktu opisanego jako "rozwidlenie wąwozów". Chwilę później dogania nas Marcin (tak, ten od Silesia Race i Rajdu Katowice) oraz Wojtek, więc punkt atakujemy większą ekipą. Zjeżdżamy ogromną polaną do skraju lasu, porzucamy rowery i przedzieramy się na szagę do punktu. Las okazuje się zupełnie nieprzebieżny, więc walczymy z roślinnością jak Amerykanie w Wietnamie. Robi się coraz gęściej, a my przedzieramy się w kierunku wąwozu.

Marcin przyjechał na rajd na orientację, więc krzyczy "Macie może mapę?", a jak Mu ją ktoś pokaże to pyta "a kompas?". No jaja, szewc w dziurawych butach chodzi. Gość, który robi także rewelacyjne rajdy i punkty zawsze stoją tam gdzie mają stać, pyta czy ktoś ma kompas na rajdzie na orientację :)
Za chwilę , gdy otrzymał już pożądane artefakty, mówi że musimy znaleźć wzgórze. Stwierdzenie to wywołuje konsternację w całej naszej ekipie. Jakie wzgórze? Wzgórze w wąwozie?
Chwila wymiany poglądów i Marcin łapie się za głowę - kropka, którą On wziął za oznaczenie wzgórza to "środek" kółka punktu. Na jego rajdach, kropek się nie stosuje, bo grafik miałby więcej roboty - każdą taką kropkę nanieść. No i zwiększone koszty druku map... jak przemnożycie taką kropkę przez wszystkie punkty kontrolne, a potem przez liczbę map potrzebnych na rajd, to dostaniecie... jakąś liczbę. Nie wiem co ona wnosi, ale na koszty na pewno wpływa więc należy ją minimalizować :)

Uwielbiamy Marcina, mimo że groził, że jak opiszemy to zdarzenie relacji to UNFRIEND, UNFOLLOW i wszystkie inne możliwe sankcje Facebookowo-twitterowo-instagramowe. Skończą się like'i, tagi, followy itp. Liczmy jednak na wyrozumiałość Złego Człowieka ze Śląska.

Finalnie udaje się znaleźć punkt w wąwozach, a tym co nas najbardziej zaskakuje to obecność Wojtka, Andżeliki i jeszcze kilku innych zawodnikach... na rowerach. Jak tutaj dojechaliście, przez tą gęstwinę? Acha... tą ścieżką... biegnie do drogi asfaltowej, tak? Acha... było by szkoda, gdybyśmy cisnęli krzorami a ścieżką od drogi.

Sami widzicie, że mimo tego że pojechaliśmy okrężną drogą na poprzednie punkty, to nadal mijamy się ze sporą liczbą ekip. A niektórzy, głodni sukcesu pognali już dawno w Jurajski Park... krajobrazowy oczywiście, a nie ten z dinozaurami.

Naszym celem jest teraz punkt żywieniowy, na którym czekają na nas ciasteczka. I od razu Jatka, stała się jeszcze lepsza :)

Błędne skałki 3

Nie, nie te w Parku Narodowym Gór Stołowych. Po prostu jesteśmy nie na tych skałach, na których trzeba a więc nie ma tutaj lampionu. A czemu 3? Bo 3 razy w ciągu rajdu wpakowaliśmy się na jakieś błędne skały. Wiecie, że zwykle nie opisuję tutaj rajdów punkt po punkcie, ale skupiam się na emocjach, wrażeniach, przemyśleniach... no więc wrażenie jest takie, że zjebaliśmy. 3 razy, na 3 różnych punktach wydymamy sobie albo na złą skałę obok skały właściwej, albo porzucimy rowery w krzakach i będziemy do tej właściwej skały podchodzić przez krzory, a potem przez nie schodzić, z powrotem do rowerów. Na szczycie okaże się oczywiście, że 100 metrów od naszego wariantu była normalna ścieżka, ale nie dane nam było jej znaleźć.
Na jednej ze skałek, spotykamy Łukasza Jatkomistrza, który przechadza się po okolicy i ogląda zmagania na różnych punktach. Nawet nam zdjęcie zrobił - jedno z nielicznych zdjęć razem na rajdach. Święto!

Bezsenność w... Bobolicach czyli czy ktoś da nam SOG'a
Hmmm... wiecie, że na tym blogu bywa hermetycznie. Czasem nawet bardzo i taki jest właśnie ten tytuł. Słowo wprowadzenia zatem... jak to mawiają: "internet od dzieci głupieje". Było i nadal jest, takie forum jak INSOMNIA (zobaczcie dół strony - archiwum 2001 !!!). To forum, gdzie mocno udzielała się przed-gimbaza podstawowa, a potem sama gimbaza. Teksty jakie tam były/są czasami śmieszą, czasami przerażają... no królestwo internetu. Wiecie 10-latki z tekstami "piję by zapomnieć"... Co zapomnieć!? Chyba tabliczkę mnożenia...

Po angielsku nazwa tego forum oznacza to bezsenność. Co ciekawe, forum to wprowadzało także coś, co było jak przodek like'ów na FB. Był to owiany złą sławą SOG 'a. Można było to komuś ofiarować jako wyraz uznania dla jego posta :)

Link - jak zawsze - sprawdzacie na własną odpowiedzialność. To miejsce gdzie dziwne rzeczy się dzieją. Nie zdziwcie się zatem, jak ktoś zatem rzuci tam "szukam flmu porno, niestety nie pamiętam tytułu, ale..." (i tu leci imponujący opis co jest poszukiwane), a pierwsza odpowiedź brzmi "przeszukałem całą swoją kolekcję i niestety nic nie pasuje do opisu... zarzućcie jednak tytuł bo zapowiada się świetnie" :D

My właśnie wjeżdżamy do Bobolic i natykamy się na naszego pierwszego SOG'a dzisiaj. SOG w dzisiejszym znaczeniu to ultramaraton "Szlakiem Orlich Gniazd" czyli 161 km pieszo w limicie 44 godzin. Przestrzegano nas, że możemy się spotkać z maratończykami bo obie imprezy (SOG i Jatka) odbywają się w ten sam weekend, no i z oczywistych względów ich tereny zachodzą na siebie. SOG napierają od piątku wieczora do niedzieli (no gdzieś trzeba zmieścić te 44 godziny), więc bezsenność to ich domena w ten weekend. Już zatem znacie mój łańcuch skojarzeniowy, który doprowadził do takiego, a nie innego tytułu :)
Pozdrawiamy się z kolejnymi SOG po drodze i lecimy "na zamki" w Mirowie i w Bobolicach.

Toksyczny mścicie

Widzieliście ten film? A 2-jkę 3-jkę i 4-rkę? Jak to "nie"? Klasyka kina!!
Jeden gość wpada do chemikaliów, mutuje i staje się postrachem złoczyńców. Mówię Wam, historia jest głęboka i zostaje długo w pamięci, czy chcecie czy nie :)
Łukasz Jatkomistrz chyba musi uwielbiać ten film, bo wśród wielu świetnych punktów całej trasy... przydarzył Mu się i taki: małe brązowe jeziorko obok oczyszczalni ścieków. Ja wiem, że "dziewczyny lubią brąz", "nie w każdej muszli słychać morze" oraz że najlepsze smakołyki pochodzą z "groty Nestle", ale nie wiem co Nim kierowało rozkładając tutaj jeden z lampionów. Może rzeczywiście liczył na to, że ktoś pośliźnie się nad brzegiem, runie w brązową otchłań i powstanie jako rajdomistrz, napieracz, iście prawdziwy Lampion-man.

Dying light....
Zapadła noc. Widzę światło gasnące w ciemności... jeszcze tli się gdzieś na horyzoncie, blada, znikająca w mroku lampka. Jeszcze chwila i już jej nie ma. Zostaliśmy sami. Znowu sami w nocy w lesie. Szkodnik i ja. Andrzej postanowił wracać już do bazy. Mamy jeszcze 3 godziny do limitu, więc jest trochę czasu aby o coś jeszcze powalczyć. Trochę nas to dziwi, że Andrzej zjeżdża do bazy, bo na Mordowniku zrobił z nami okolo 130 km i 2800 przewyższeń - rany na plecach od kabla od Żelaska jeszcze się nie zagoiły. Niemniej i tak dziękujemy za piękny dzień i walkę razem, jednocześnie przepraszając za błędy nawigacyjne, które rzuciły nas w niejedne krzory i chaszcze.

Mówiąc o błędach. Błędne skałki i rozbijanie się po wąwozie z Dzieworkami i Marcinem, spowodowały że braknie nam czasu, aby zrobić cała trasą. Szkoda strasznie, no ale 4 błędy nawigacyjne to sporo. Chociaż nawet nie chodzi o ich ilość, ale o czas jaki przez nie straciliśmy. To nie było przestrzelenie ścieżki i powrót 300m, to było po 20-40 minut na każdym z nich. Dokładnie tego czasu zabraknie nam, aby zrobić całość trasy. Decydujemy się jednak zaryzykować i mimo tego, że mamy około 3 godzin tylko, to uderzamy po punkty najdalej na północ od bazy.

Trzeba będzie to dobrze rozegrać, bo od bazy dzieli nas ponad 30 km obecnie i kilka punktów w drodze powrotnej. Andrzej znikna w ciemności, a my kierujemy się w Góry...

"Góry Gorzkowskie cóż mi z Wami walczyć każe..."
Jak to co każe walczyć? Czas!!! Czas, którego mamy coraz mniej. Góry Gorzkowskie to nazwa mikro-krainy na Jurze, którą bardzo lubię. Tu naprawdę jest stromo i te pagóry dają popalić. Zwłaszcza, jak się ma już koło 90 km w nogach.

Walczyliśmy z nimi już kilka razy, na różnych rajdach, ale nigdy jeszcze nie nocą. Jest zatem okazja zwiedzić Gorzków po zmroku. Nadal nic tu nie ma, jak za dnia :) No, ale to nie Gorzków jest naszym celem, a jego okoliczne Góry. A tu - jak w prawdziwych górach - są szlaki, są punkty widokowe, miejsca biwakowania itp. Są nawet tabliczki kierunkowe!!

Przedzieramy się polem pod górę, po lampion wiszący na skraju łąki. Idzie to ciężko, bo jesteśmy już naprawdę zmęczeni. Łapiemy lampion i postanawiamy przedzierać się dalej na dziko. Zjazd z powrotem na Gorzkowa oznaczałby forsowanie garbu raz jeszcze, tym razem drogą asfaltową. Wybieramy zatem dość słabe ścieżki i trochę na szagę, zjeżdżamy na drugą stronę garbu.

Kiedy wydostaniemy się do jakiś lepszych traków to czeka nas szalony zjazd nocą aż na drugi punkt żywieniowy. Obsługi już tutaj nie ma, ale jest woda i ciasteczka, które nadal czekają na takich jak my: "Ulf Nitj'sefni - Nocnych Wędrowców" (*)

Analizujemy mapę, nie ma już szans złapać pkt nr 6, mimo że jest on w miarę niedaleko. Musimy jednak kierować się do bazy, bo z czasem już krucho a mamy jakieś 25 km jeszcze. Plan jest prosty: zdążyć na metę i skończyć z wynikiem "bez 3 punktów" na ponad 30 dzisiaj. Lecimy na bazę - przed nami jeszcze dwa punkty w okolicy Mirowa, a potem ostatni przelot do Włodowic.

Do bazy docieramy na około 10 minut przed limitem. Zmęczeni ale zadowoleni. Piękny dzień i świetna trasa. Mimo, że Jurę mamy zjeżdżaną dość dobrze, to i tak Łukaszowi Jatkomistrzowi udało się zabrać nas w miejsca, gdzie nas jeszcze nie było, albo byliśmy tylko raz czy dwa razy. Super impreza.

Szkoda trochę tych błędów nawigacyjnych, bo nie udało się przez to zrobić całej trasy, no ale cóż - zdarza się. To jest magia tego sportu, raz jak po sznurku, raz na manowce. Nie było punktu, którego byśmy finalnie nie odnaleźli, więc nie ma tragedii, ale 3x błędne skały, to jest trochę za dużo :)

Zabrakło w końcówce także kogoś z kabel od żelazka w ręce, aby nas trochę zmotywować do zapieprzania :)
Po zawodach jak zawsze chwila na after-party z zacną ekipą orientalistów, wymiana doświadczeń i trochę śmiechu, zwłaszcza że mała furorę zrobiła moja relacja z Waligóry, na której to, ta ekipa też była. Ha, nie tylko była na tym rajdzie, ale była nawet powodem opisywanego zdarzenia. Zawsze (tur)bacz na swoje słowa, zwłaszcza Wieczorkiem :)

CYTATY:
1) Anna Jantar "Tyle słońca w całym świecie"
2) Resident Evil song ("Shape of you" parody) - tekst jest boski
3) Parafraza piosenki Budki Suflera "Cień wielkiej góry"
4) Nazwa zapożyczona z książki Jarosława Grzędowicz "Pan Lodowego Ogrodu"

Kategoria Rajd, SFA
Linkuj | Komentarze(0)

Rajd Waligóry 2018


                    
                    
          
                    
          DST
          103.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Sobota, 29 września 2018 | dodano: 30.09.2018

Druga edycja Rajdu Waligóry zabiera nas na drugą stronę Gorców i wyrzuca trochę w kierunku Podhala. Baza rajdu zlokalizowana jest Nowym Targu, więc dojazd dla nas - jak nigdy - ekspresowy. O tyle, że start naszej trasy jest o 7:00, odprawa o 6:45, więc bez wyruszenia z domu około 4:00 nad ranem to się nie obędzie. To już w końcu taka nasza sobotnia tradycja.

"I am not a Sir. I work for the living..."
Gdy docieram na miejsce, baza jeszcze nie jest otwarta - jest dobre opóźnienie. Nie przeszkadza nam to, bo mamy czas dopieścić rowery przed startem: posmarować łańcuchy, sprawdzić ciśnienie w oponach itp.
Chwilę później możemy się już rejestrować, a tam powitanie, jakbyśmy byli jakimiś VIP'ami. Znamy się od lat, ale wszyscy do nas przez "Pan/Pani". O chodzi? Czemu tak oficjalnie - czy wyglądamy tak źle z rana, że nas nie poznali. NIE, no poznali nas. Od razu nanoszą nas na listę, bez przedstawiania się - Pan Grzegorz, Pani Basia. No halo, co jest :D ? Jaki Pan... chyba że Pan Ciemności. No to chyba, że tak... szkoda, że czasem umysłowej, ale zawsze :)
Od razu przywołuje mi w mojej chorej głowie postać Sierżanta Dornana, które znacie z Fallout 2 lub/i z relacji z Jaszczur - Zaklęty Monastyr. Takim tekstem po Was jechał, jak się mówiło "Yes, Sir". :D
To dla mnie mistrz zjeby. Taką zjebę mógłbym dostawać codziennie.

Kryzys rodzinny czyli BACZ aby Cię TUR zaraz nie sponiewierał...

Dostajemy mapy i co ja widzę: Gorce - w tym jeden punkt na Turbaczu. TAK, TAK, TAK - byłem tam n razy z rowerem (o wiele częściej z rowerem niż pieszo), ale czemu nie mam być tam n+1 razy. Rewelacja, chrzanić punkty na południe od Nowego targu - jedziemy na Turbacz...

... i tutaj spotykam nagły, niespodziewany opór. Basia mówi, że w masywie Turbacza mamy tylko 6 lampionów, a ponad 15 lampionów wisi w południowych obszarach mapy i bardziej korzystnie jest jechać właśnie na południe. Z punktu widzenia trasy (i przy założeniu że nie zrobimy całości) ma rację, ale ciężko czasem ocenić czy damy czy nie damy rady zrobić całej trasy przed startem. To jest właśnie piękne w tym sporcie, że czasami trzeba bardzo elastycznie modyfikować plan i konfrontować swoje wyobrażenia z własnymi możliwościami. Rok temu Waligóra była niesamowita. Był to, w mojej ocenie, jeden z najpiękniejszych rajdów ever - ale nie daliśmy rady zrobić całej trasy. To tylko 11 godzin, kiedy szczytów na mapie jest naprawdę sporo. Do tego sporo czasu ucieka Wam czasem na szukanie lampionów, no i fakt, że nie lecisz prosto na szczyt, ale musisz czasem specjalnie po te lampiony podjeżdżać w inne miejsca, wcale niekoniecznie przybliżające Cię do tego szczytu.

Niemniej, nie wiem czy zrobimy całość - bazując na zeszłorocznej edycji można przypuszczać, że może być trudno - ale co tam. Ja chcę na Turbacz. Basia mówi: NIE. Turbacz nie ma sensu, z punktu widzenia wyniku, jeśli nie zrobimy całości.

Ale...ale... mnie nie interesuje, w obecnej chwili wynik, ja chcę na Turbacz, chociaż mielibyśmy wrócić do bazy z 5 punktami na 23. Turbacz ma swoje prawa.

Konflikt narasta. Atmosfera robi się naprawdę napięta, już nawet inni zawodnicy zaczynają to zauważać. Podchodzą rzucając jakieś żartobliwe uwagi, ale chwilę później, wyczuwając że to nie jest najlepszy czas na żarty, cichutko się wycofują - zachowując życie.
Jeździmy razem, więc rozdzielenie się raczej nie wchodzi w rachubę. Musimy zatem znaleźć rozwiązanie, zwłaszcza że zaraz start. Proponuję Szkodnikowi kompromis: jedziemy na TURBACZ i koniec :)

Żadne z nas nie chce sięgnąć po sprawdzone sposoby domowej przemocy, bo oboje mamy 15-letnie doświadczenie w walce bronią i taka eskalacja, może się skończyć rzezią okolicznych wiosek. Basi propozycja jest oparta na logice i faktach, moja na pasji i namiętności. Inne jednak prześwięcają nam cele.
Jestem o tyle zły, że to drugi raz kiedy Basia na rajdzie odmawia mi Turbacza. Pierwszy raz było na zimowym rajdzie ICE Adventure Race, kiedy rzeczywiście pojechanie na Turbacz mogłoby nam dać dyskwalifikację, bo mieliśmy do zdobycia konkretną, minimalną liczbę punktów aby być klasyfikowani. Tutaj jednak nie ma tego problemu... a to drugi raz kiedy odmawia mi najwyższego szczytu Gorców.

Możne ktoś zapytać: o co w sumie chodzi, skoro byłeś tam tyle razy? To prawda, ale nigdy nie byłem tam, kiedy wisiał tam lampion!! To jest różnica!!!

Ogłaszają start, a my nadal w dwóch wrogich obozach.

Finalnie odpuszczam, ale zaistniała sytuacja będzie źródłem wielu złośliwości i docinków, przez cały nadchodzący dzień.

Ruszamy na południe, zostawiając Gorce z tyłu. Plan Basi jest prosty: "wyczyścić" całe południe i jak starczy czasu wjechać w Gorce. Jeśli nie starczy czasu, to wynik będzie lepszy niż gdybyśmy pojechali po prostu w góry.

"You'll feel better with the morning light..." (*)

Ruszamy ścieżkami rowerowymi przez rezerwat "Bór nad Czerwonem". Muszę przyznać, że jest to tutaj naprawdę ładnie zorganizowane. Począwszy od Ścieżki wokół Tatr, po inne ścieżki rowerowe - trzeba przyznać, że Nowy Targ mocno inwestuje w infrastrukturę rowerową. Lecimy przez okoliczne zagajniki i lasy zdobywając pierwsze punkty i podziwiając wschód słońca. Sami popatrzcie:

Jeden z punktów jest naprawdę trudny nawigacyjnie - znajduje się w sporym zagajniku, w którym są dziesiątki identycznych ścieżek, a wszystkie skrzyżowania wyglądają tak samo. Do tego musiało tutaj nieźle lać, bo trawy są niesamowicie mokre a i błota jest sporo. To ostatnie będzie nam towarzyszyć dzisiaj naprawdę często. Niemniej początek trasy jest tak ładny, że humor "po tym Turbaczu" mi się znacznie poprawia.Trochę kręcimy się po lesie, ale udaje nam się złapać ukryty tutaj lampion.

A ostateczny Przełom przynosi pewne lodowate wspomnienie

Jeden z punktów umieszczony jest na tzw. Przełomie Białki. Natychmiast przywołuje to kolejne wspomnienia z ICE Advanture Race (luty 2017), kiedy Basia po lampion przechodziła tędy boso na drugą stronę. To nie było zbyt mądre, patrząc na to jak rwąca i głęboka jest tutaj rzeka. Owszem, na ICE AR wszystko było pokryte lodem, ale nie aż takim aby skuł rwącą rzekę. Bez wchodzenia do wody po kolana się nie obyło. Bez załamania się pod Basią lodu także... mówię, to nie było wtedy zbyt mądre, "ale czy Wam się to podoba, czy nie Aramisy nadal są pośród żywych" (*).
Jeśli nigdy tu nie byliście, warto się tutaj wybrać bo miejsce jest naprawdę fajne:

Objazd Wieczor(K)ową porą

W sumie to przedpołudniową, ale jednakże Wieczorkową. Na jednym, bardzo urokliwym punkcie (sosna na skale) spotkaliśmy Jarka Wieczorka i Grześka Liszkę. Jadą oni innym wariantem niż my i nadjechali właśnie z kierunku, w którym my chcemy zaraz jechać. Jarek doradza nam, aby na kolejnym punkcie, nie pchać się górą - co byłoby w normalnych warunkach optymalnym rozwiązanie: podjechać sporym podjazdem na jeden punkt i przejechać garbem do drugiego punktu, nie tracą wysokości. Niemniej Jarek ostrzega, że droga na szycie wiedzie przez pola, składające się ze znienawidzonego przez nas błota - tego które się klei, zalepia i blokuje koła. Mówi, że ciężko było tamtędy przejść. Zaleca zjechać z punktu i objechać górę asfaltem... trzeba wtedy zrobić podjazd na garb raz jeszcze, ale będzie to szybsze niż bawienia się w walki polowe. Zastosujemy się do tej rady... ale nim o tym napiszę, spójrzcie na wspomniany punkt: "sosna na skale"

Zdobywcy Żelaznego Krzyża

Pierwszej, drugiej klasy? Nie wiem, na pewno 13% - bo takie nachylenie ma podjazd, którym ciśniemy tutaj pod górę. To właśnie ten objazd zalecony przez Jarka. To również punkt, na którym byliśmy podczas ICE AR, o tyle że podjeżdżaliśmy na niego z drugiej strony tej góry - od Gliczarowa (legendarnego podjazdu Tour de Pologne). Tym razem jedziemy mniej stromym zboczem, ale 13% to też daje popalić... za stary robię się już na to. Kiedyś to bym robił zakłady, kto to podjedzie na 2-4, a dziś myślałem że jadę na 2-jce, zrzuciłem na 1-nkę i nadal się męczę... było by przykro gdyby nie zauważyłem, że naprawdę jechałem na trójce i jedno w dół to była dwójka. Taka różnica, kiedyś byłbym dumny, dziś stwierdzam że "nie jestem najostrzejszą kredką w piórniku", skoro nawet nie zauważyłem biegu na którym jadę. Takie natarcie na podjazd, to kwalifikuje się nie na Żelazny Krzyż, ale na "Pour le Merite"
Kto grywał za dzieciaka w "Red Barona", napierał Albatrosem D.V lub (baczność!!) Fokker'em DR.I w trybie Career", był skrzydłowym samego Manfreda von Richtofen'a, polował o świcie na Rene Foncka... ten zna to uczucie, ten wie o co chodzi.

Niemniej krzyż zdobyty. Ubieramy kurtki bo teraz zjazd, a trochę potów wylaliśmy wjeżdżając tutaj. Ruszamy w dół. Zjazd jest piękny bo mamy ponad 50 km/h... ale odczuwalna temperatura przy dzisiejszego pogodzie, przy takiej prędkości, jest blisko zeru. Jesteśmy mokrzy i zaczynam zamarzać... zjazd do Szaflar jest długi. Bardzo długi. Kiedy zaczynają pokrywać mnie sople, a organizm walczy z hipotermiom... zaczyna padać deszcz. Zimny, mokry deszcz. Jak zjedziemy na dół, to nas po prostu telepie. Ale nie ma się co przejmować, zaraz znowu będzie pod górę, więc się rozgrzejmy.

Zostawiamy Szaflary i deszcz za plecami, bo jak tylko zaczynam cisnąć w kierunku na Bańską i Maruszynę, to na niebo zaczyna wychodzić "gwiazda południa". Grzejemy się w słoneczku... i na nielichym podjeździe.

A tak to wyglądało w zimie, z drugiej strony:

Popieszczeni przez pastucha czyli czuję, że będzie z tego kwas...

Przed nami punkt, do którego według mapy, to w sumie, nie ma żadnego dojazdu.

Postanawiamy zatem przedrzeć się przez pole, od drogi która podchodzi - w miarę - najbliżej lampionu. Ruszamy przez zielone pola i chwilę później musimy przedzierać się przez ogrodzenia, które nagle wyrastają na naszej drodze. Niektóre są pod prądem, więc robi się coraz ciekawej. Bzzz... bzzz... bzz... co za dramat, jak na przesłuchaniach które prowadziłem. Już wiem, czemu ludzie wtedy tak ochoczo zeznają.. auuu... BZZZZ... AUA... o to był konkretny strzał.

W jedno z takich ogrodzeń, zapląta mi się VENOM... teraz każde dotknięcie ramy to... BZZZ... próbuję wyplątać go trzymają za opony... ale nie idzie. BZZZ... BZZZ... BZZZ...
Basia krzyczy: UWAŻAJ!!!.
Co BZZZZ...mów...BZZZ...isz...BZZ. Prąd...BZZZ....upoś...BZZZ...ledza...BZZZ...mi....BZZZ...zmy...BZZZZZZZZZZ...sły.
ARGH udało się. Czuję się jakbym był elektrownią i miał w plecaku z kilo waty. Dobrze, że wata nie jest ciężka.

Czuję, że jesteśmy obserwowani. Nie zdążę się nawet odwrócić, kiedy słyszę taki dialog jakiś stworów.

- Co to za barany chodzą po moim polu?
- Nie przejmuj się to jakieś głupie krowy.

- Ej pacany, deptacie moją łąkę. Zabierajcie się stąd nim zdeptam wasze marzenia.
- Zdepczę... mówi się... zdepczę
- Pokopało Was? Wynocha z naszej trawy... nim zeżremy wasze wnętrzności.
- Ej... ale my jesteśmy roślinożercami. Nie trawię mięsa!!

- Co tam, dla tej dwójki zrobimy wyjątek! Strawimy ich szybciej niż zrobiłby to penatafluorek antymonu!!
- Pentafluorek... no tak, to magiczny kwas.
- Nie do końca, aby był magiczny musisz dodać do niego trochę kwasu fluorosulfonowego.

Wtedy masz dopiero MAGIĘ. MAGIĘ trawiącą organiczne śmieci... (wymowny wzrok w naszym kierunku)

Staramy się zignorować agresorów i przedzieramy się dalej. Pole jest po horyzont... mijają kolejne minuty, ale finalnie docieramy do zagajnika, gdzie wisi lampionu. Nawigacyjnie wyszliśmy idealnie, ale teraz jeszcze musimy się stąd wydostać. Omijamy szerokim łukiem, zaniepokojone naszą obecnością stwory i jakoś udaj nam się wydostać do drogi. Ufff...

"...when all seems fine and I'm pain free, you jab another pin in me" (*)
Wjeżdżamy w Gorce. Wiemy już, że nie damy rady zrobić całości trasy, a co za tym idzie nie dotrzemy dziś do Turbacza. Zdobędziemy może punkty w okolicy Bukowiny Obidowskiej, ale Turbacz nam dzisiaj nie grozi. Przy jednej kapliczce spotykamy ponownie Jarka i Grześka. Wywiązuje się dialog:

- Ej, nie widziałem Was na Turbaczu!!
- Jebnąć Ci? (a nie, to tylko pomyślałem. Powiedziałem za to: No bo nas nie było)
- A wiecie jak było fajnie. Padał tam śnieg !!
- Mocno? (w znaczeniu jebnięcia - nie śniegu... ale na głos tylko: wow, ale fajnie)

No kurde jak laleczka voodoo. Kiedy się już pogodziłem się z tym Turbaczem dzisiaj, to przyszedł Jarek i napiera igłami w laleczkę. Ech, braknie nam tak z godzinę, aby zaliczyć najwyższy szczyt Gorców. Gdyby rajd miał 12-13 godzin, ale ma tylko 11... nie ma szans. Wchodzimy właśnie w Gorce, ale 18:20 musimy być na mecie, więc rzeczywistości nie oszukamy. Żegnamy się i jedziemy w swoją stronę, a dokładniej nie w swoją, ale w kierunku Koliby na Łapsowej Polanie.

"Choć raz mnie posłuchaj a sam przestań gadać. Czy idziesz tam ze mna? Musimy se pomagać..." (*)

Tarabanimy się pod górę... jest stromo, a my już nieźle sponiewierani innymi podjazdami dzisiaj. Wyprzedzają nas dzieci... nieważne, że na quadach, ale jednak... chociaż jak quad utknie w koleinie, to nim się Ojciec z niej wygramoli trochę Mu zejdzie, a dzieciaki będą z buta do góry szły.

Chwilę później udaje nam się dotrzeć do Koliby i podbijamy kolejny punkt. Zegarek mówi, że mamy trochę ponad 1,5 godziny. W planie Basi zatem jeszcze jeden punkt na czarnym szlaku (w kierunku Bukowiny Waksmundzkiej), a potem odwrót na bazę przez jeszcze jeden, ostatni punkt tuż nad Nowym Targiem - bacówka, w której zlokalizowany jest także i bufet na trasie.

Widzicie co ja mam z tym Szkodnikiem, nie dość że nie byliśmy na Turbaczu, to nie byliśmy także na bufecie... Tak się nie godzi...

Czarny szlak zaskakuje nas potężnymi ilościami błota i przedzieranie się nim jest trudne. Naprawdę trudne... i czasochłonne. Czasu to akurat nie mamy za wiele, więc zaczyna się nerwówka. W pewnym momencie szlak nam gdzieś ucieka, ale szybko udaje nam się skorygować błąd... przedzierając się przez wiatrołomy...

Ostatecznie udaje nam się dotrzeć do upragnionego lampionu. Basia - zgodnie ze swoim planem - chce zjechać na bazę przez bufet. Niemniej, ja mam inny plan. Nie, nie Turbacz moi drodzy, na to naprawdę braknie nam czasu. Niemniej uważam, że zdążymy jeszcze przedrzeć się przez Bukowinę Waksmundzką i zjechać zielonym szlakiem - tym sposobem złapiemy punkt zlokalizowany na pomniku, właśnie przy tym szlaku. Basia nie jest przekonana czy zdążymy, ale ja mówię że bez problemu. Pyta mnie skąd mam taką pewność, jak będzie pod górę to nas to mocno spowolni. Jak pod górę? Byliśmy tutaj na ICEBUG Winter Trail i to dwa razy, szliśmy właśnie tędy - jak pod górę. Teraz będzie trochę w dół, a przed podejściem na Bukowinę strawersujemy sobie do zielonego szlaku drogą bez szlaku.

Basia mnie pyta jak mogę pamiętać takie rzeczy - w sumie to nie wiem, po prostu pamiętam. To pomocne, więc czemu tego nie robić :)

Nie chcę jednak się spierać jak rano. Mówię: decyduj, ale jestem przekonany że zdążymy na spokojnie. Szkodnik postanawia zaufać - ta moja pamięć do zakrętów, ścieżek i terenu już nieraz nas uratowała. Ruszamy zatem w kierunku Bukowiny i zgodnie z oczekiwaniem, znajdujemy drogę bez szlaku, którą skracamy sobie w kierunku "zielonego". Chwilę później naszym łupem pada i lampion przy pomniku. Teraz już tylko zjazd do Nowego Targu. Mamy 28 minut.

Owce, lampiony i... automobile

Zjazd "zielonym" trochę nam zajmuje bo albo błoto, albo tam gdzie sucho - bardzo kamienisto. Nie da się puścić klamek i zapomnieć, że piekła nie ma. Zbyt szarpie i miota nami jak szatan :)
Do bacówki-bufetu musimy dodatkowo trochę nadrobić, względem najkrótszej drogi do bazy, ale ryzykujemy. Wg mnie zdążymy, Basia trochę sceptyczna ale jedziemy. Odbijamy z drogi w kierunku bacówki i przedzieramy się przez morze owiec brodzących po łąkach. Gdy dojeżdżamy do bacówki, punkt żywieniowy jest już złożony i właśnie odjeżdża !!

Zdążyliśmy tutaj w ostatniej chwili przed zwinięciem się obsługi - zakładali, że o tej porze, to już nikt tutaj nie dotrze. No bo kto by mógł? Hmmm... znam takich jednych.
Podbijamy zatem lampion z auta i teraz długa na bazę, bo zostało nam 14 minut do limitu. Włączamy tryb "NIE HAMUJEMY DLA NIKOGO".

Na metę wpadamy na 9 minut przed limitem - ostry upał na finiszu był :)

Mówiłem, Szkodnik, że zdążymy? A teraz właź na 3-ci stopień, bo ta decyzja dała Ci właśnie takie miejsce na podium. W bazie wszyscy trochę zmarznięci, bo się zrobiło naprawdę zimno. Wieczorem jak wyjeżdżaliśmy, to temperatura była -2 stopnie.

Po zawodach jak zawsze krótkie after-party w pobliskiej karczmie, a potem zbieramy się do domu. Druga edycja rajdu była bardzo fajna, ale trasa pierwszej imprezy pozostaje niedościgniona.

CYTATY:
1) Drobna parafraza piosenki Gun's'Roses "Don't cry"
2) Parafraza tekstu z komiksu Marvela "The infinity war", wydanego w Polsce jako" Mega Marvel 3/94" - przez TM-Semic :)
3) Piosenka: Metallica "Fixxxer"
4) Drobna parafraza piosenki Kazika "Ja tu jeszcze wrócę"

Kategoria Rajd, SFA
Linkuj | Komentarze(1)

Jaszczur - Zaklęty Monastyr


                    
                    
          
                    
          DST
          80.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Sobota, 15 września 2018 | dodano: 18.09.2018

Widzieliście tytuł tych zawodów? Zaklęty Monastyr! Pasuje Wam - ZAKLĘTY MONASTYR !!! Proste, że musimy tam być. Nie dość, że to kolejny Jaszczur, rajd przez wielu znienawidzony a przez nas ukochany, to jeszcze taki tytuł !!!. Do tego Malo napisał na facebookowej stronie Jaszczura, że to "rajd dla Szkodników, Pacanów, itp" - ciekawe skąd czerpał inspirację, aby użyć właśnie takich słów :)
No ale skoro ktoś nas wywołał do tablicy, to znowu wstajemy o 2:45 nad ranem, aby około 4:00 w nocy wyruszyć z Krakowa. Naszym celem jest Werchrata - mała wioska nieopodal granicy z Ukrainą, bo to tam znajduje się baza, z której wyruszymy aby odnaleźć Zaklęty Monastyr!

"Pójdź chłopcze w las, w ten głuchy las!
Wesoło będzie płynąć czas.
Przedziwne czary ROZTOCZE w krąg,
Złotolitą chustkę dam ci do rąk". (*)
Roztocze - oto teatr dzisiejszych działań wojennych. To właśnie tam pójdziemy w ten głuchy las, tam wesoło będzie płynąć nam czas. Przedziwne czary też będą - w końcu mamy Zaklęty Monastyr, a jak zaklęty to muszą być czary...
Znając jednak Jaszczura obawiam się, że będzie to raczej najczarniejsza z czarnych czarna magia, bo do ręki to zamiast chustki dostaniemy kartę startową.
Musicie wiedzieć, że relacja z tego rajdu zaczęła się pisać w mojej zwichrowanej głowie na długo przed tym, nim on się tak naprawdę odbył. Wszystkiemu winny ten niesamowity tytuł. Gdy zobaczyłem go po raz pierwszy, od razu przypomniałem sobie, że coś podobnego już przeżyłem... dziecięciem będąc. Wyruszyłem na poszukiwanie zaginionego zwiadowcy, o imieniu Amber. Pierwszy trop prowadził do świątyni DarkMoon, gdzie miło przywitało mnie dwóch kleryków. Gdy wszystko wyglądało całkiem spoko i postanowiłem rozejrzeć się po ich świętym przybytku...no cóź, skracając opowieść: były szkieletory, lichy, gobliny, koboldy, smoki... no i beholdery. Ogólnie rozpierducha bo DarkMoon okazał się miejscem lekko nawiedzono-przeklętym, Amber nie żyła, a cała ekipa tej porytej świątyni chciała abym stamtąd nie wyszedł żywy. Na końcu, najwyższy kapłan Drag Draggore zamienił się w smoka i ział żarem, że zwiedzam jego komnaty bez pozwolenia, ale finalnie utłukłem gadzinę... nie bez wgrania na nowo któregoś tam save'a :)
Jeśli ktoś nie kojarzy o czym ja znowu piszę, to proponuję powrót do klasyki klasyków: "Eye of the Beholder 2 - Legend of the DarkMoon"
W oczekiwaniu na tego Jaszczura, dzień w dzień, w moich myślach stawały sceny z tej gry i wspomnienia tych strachów... gdy idziesz po kolejnych komnatach i wiesz, że zaraz wypadanie na Ciebie taki beholder (a wiecie, one mają niewrażliwość na magię i tłuc to trzeba ino żelazem...) jeb - jeb i masz 4 trupy w 6-cioosobowej drużynie.
Kiedyś to robili klimatyczne gry, a nie to co dzisiaj :)
Jak myślę o tym co Malo mógł wymyślić na tym Jaszczurze i patrząc na lokalizację bazy, to spodziewam się, że dzisiaj beholdery także będą (beholder po ang. oznacza obserwatora). Coś czuję, że wystąpi w tej roli Straż Graniczna, gdy będziemy wesoło hasać sobie kilka metrów od granicy Unii :)

"Welcome to Camp Navarro. So, you're a new replacement..." (*)
Odprawa... no zapowiada się ciekawie. Malo mówi, że o 7:00 rano, przed odprawą najdłuższych tras pieszych, zrobiły Mu wjazd na bazę 3 służby mundurowe: straż leśna, straż graniczna i... wojsko. Jak wojsko? Obie straże to rozumiem, ale co ma armia do tego. Okazuje się, że w środku naszej mapy, tej którą zaraz dostaniemy, znajduje się tajna baza wojskowa!! Nie jest ona zaznaczona na mapie. Wiecie dlaczego? BO JEST TAJNA!!
Niemniej Malo dogadał się z jednym Majorem, że będziemy kręcić się w pobliżu i żeby nie strzelali. Pokazuje nam, mniej więcej, gdzie baza się znajduje i radzi, aby za bardzo do niej nie podchodzić - zwłaszcza z jakich dziwnych kierunków, na przykład z krzaków. Oszalałem... był w mojej głowie "Eye of the Beholder", teraz jest "Fallout 2". Pamiętacie wbicie się do tajnej bazy Enklawy - Camp Navarro? A pamiętacie szefującego tam sierżanta Dornan'a, który w niepowtarzalny sposób potrafił Was zrugać za brak munduru. Kurde, ja też nie mam na sobie dziś munduru... od 11 lat nie miałem. Ostatnim razem mundur nosiłem w Koszalinie w Centrum Szkolenia Sił Powietrznych robiąc kurs podoficerski. Ech! Kiedy to było.. niemniej to były czasy. Nasz pierwszy "Instruktor", który powitał nas słowami: "Jestem Dowódcą waszego Plutonu, nazywam się Chorąży Pokora i... pokaże Wam dlaczego".
No mogą być jaja, jeśli wpadniemy na wojskowych. Zapowiada się naprawdę ciekawie. A wracając do Sierżanta Dornan'a, (link polecam, bo teksty miażdżą - nie trzeba nawet znać gry) pamiętacie jego najlepszy tekst? (to trzeba usłyszeć, bo intonacja jest genialna):

"If I like you, you can call me Serge. But guess what? I DON'T LIKE YOU" :D :D :D

LEŚNA RAJZA I (NA) WSZELKI WYPADEK
To nie koniec rewelacji na dzisiaj.
Dostajemy do podpisu oświadczenia o starcie na własną odpowiedzialność. Niby norma, bo na każdym rajdzie są takie formalności, ale wczytuję się w treść oświadczenia:
"...nie będę miał roszczeń ZA WYPADEK, KTÓREMU ULEGNĘ na Jaszczur - Zaklęty Monastry". Jak to ulegnę? Nie któremu mogę ulec albo ewentualny wypadek, ale wypadek KTÓREMU ULEGNĘ. Zdarzenie pewne. Bosko. Szkoda, że nie ma jeszcze adnotacji typu: o 14:14. Skoro już wszystko zaplanowane to co szkodziło podać i godzinę :)
Do tego dostajemy informację, że Straż Leśna krzywo patrzy na poruszanie się nocą po lesie w tym terenie. Mieli także pewne "ale" o kilka punktów na trasie - tak około 60%. Tak więc, mamy być w bazie przed zmrokiem lub... nic nie wiemy o żadnym Monastyrze i tak sobie jeździmy po okolicznych lasach. Wiecie - leśna, nocna rajza po okolicy :)
Po niektórych twarzach zawodników, zwłaszcza tych którzy są z nami pierwszy raz, widzę drobne zaniepokojenie. Inni, Ci którzy byli już na Jaszczurach kiwają głowami ze zrozumieniem - dla Nich wszystkie te informacje nie są dziwne.
Mówiąc o zawodnikach, nie jesteśmy jedyną ekipą na rowerach!
Na przyjazd tutaj skusili się Andżelika i Wojtek, mocni zawodnicy znani nam z wielu innych rajdów. Dziś jednak jestem przekonany, że nie będziemy się z Nimi ścigać. Wszyscy będziemy starali się po prostu przeżyć :)
Gdzieś w trakcie rozmowy wychodzimy nawet z propozycją aby pojechać w czwórkę, ale mamy różne godziny startowe i tak jakoś wychodzi, że ruszymy oddzielnie.

"Zaufaj mi, nie będzie Wam potrzebna..."
Wybija nasza godzina startu. Dostajemy mapy a tam jak zawsze... kosmos. Liczba wycinków do dopasowania jest kosmiczna - wycinki lidarowe, historyczne (z przed I wojny światowej), oraz mapy wysokościowe. Jakoś dopasowujemy fragmenty do mapy i mamy nadzieję, że popełniliśmy mniej błędów niż więcej :)
Tuż przed wyruszeniem, pytam Malo czy jedna karta nam wystarczy. Na Jaszczurze - Białe Doliny, mieliśmy dwie karty startowe, a tutaj Zaklęty Monastyr ma dla nas również naprawdę wiele punktów. Nie wiem czy na jednej karcie się zmieścimy.
Malo patrzy na mnie, wyraźnie zaskoczony pytaniem. Odpowiada mi jak w tytule tego rozdziału, a ja już wiem, że nie zrobimy dzisiaj kompletu. Tak jakoś to przeczuwam.
Idziemy do rowerów, Venom (nowy rower, jeśli ktoś nie czytał wpisu ze Świętokrzyskiej Jatki) pali się do walki:

- Ruszajmy, mam ochotę zapolować na tego Jaszczura.
- Wiesz, Venom, nie wiem jak Ci to powiedzieć, ale nie nastawiaj się dzisiaj na wiele...
- Żartujesz? Jestem siłą, potęgą i pasją, jestem wolą, łowcą, koszmarem twoich wrogów! Jestem Venom.
- Ale dzisiaj nierzadko nie będziemy działać razem... będą takie miejsca, w które zmuszony będę udać się samotnie. Mimo najszczerszych chęci nie podołasz temu zadaniu, a jeśli wezmę Cię ze sobą, umrę z wyczerpania... a Ty wraz ze mną.
- To żart, prawda? Testujesz moją determinację. Nie zawiodę!
- Chciałbym Venom, chciałbym... ale zaufaj mi, tak będzie lepiej.
- Do jakiego piekła zatem mnie ciągniesz?
- Tego sam jeszcze nie wiem.
(zapada przeszywająca duszę cisza...)
- Ale wrócisz? Prawda...?
Spoglądam na złowieszczo szumiące drzewa, na niebo mającej zaraz uronić gorzkie łzy nad naszym losem.
- Nie wiem... chciałbym.
Cisza jaka zapada po tych słowach jest niemal nie do wytrzymania. Mój wzrok spotyka się ze wzrokiem Szkodnika, jego DartMoor także milczy przerażony ta krótką rozmową Z Venomem... Szkodnik pierwszy ośmiela się zmącić ciszę, ale słyszę jak walczy z łamiącym się głosem w gardle:
- Ruszamy? Czas już nastał...
- Wiem. Ruszamy. Powodzenia...
- Powodzenia - szepce Szkodnik.

"Kolekcjoner kości"

"Moczary 2: Zemsta"

Jaszczur ma ostre zęby czyli (prawie) w oponach absurdu 2
Dwa pierwsze punkty, to kapliczki w polach, które trzeba przerysować na kartę startową. Wpadają nam bez większego problemu. Basia się śmieje: "no to by było tyle na dzisiaj". Nie wie chyba jak bardzo złowieszczą przepowiednią właśnie wygłosiła. Dwa pierwsze punkty były w planie mapy, teraz wjeżdżamy w pierwszy wycinek lidarowy i historyczny (oba opisują ten sam teren i każdy z nich ma zaznaczony inny punkt kontrolny - trzeba zebrać oba). Podchodzimy pod wielkie bagno i nagle sssssssssyk... patrzymy a tutaj wentyl od tylnego koła Basi urwany!
Grrr... niezły początek. Umawiamy się, że ja pójdę i spróbuję przeprawić się przez bagno a Basia w tym czasie wymieni dętkę. Ruszam i chwilę później okazuje się, że wcale nie jest tak łatwo przeprawić się przez te mokradła. Muszę znaleźć krzyż w środku lasu oraz drugi punkt, na ruinach dawnej osady. Las jest gęsty i błotnisty, miejscami zapadam się po kostki. Znalezienie obu miejsc zajmuje mi ponad 30 min... a i tak, jeśli chodzi o punkt nie będący krzyżem zbieram stowarzysza (punkt który podszywa się pod właściwy). Gdy wracam do Szkodnika, jestem po kolana w błocie... do tego na punkcie zostawiłem futerał na apart fotograficzny. Robiłem zdjęcia kości i bagien i musiał mi wypaść. Szczęśliwie Wojtek i Andżelika go znajdują i odzyskam go w bazie po rajdzie - dziękujemy :)
Lecimy dalej, odnaleźć coś, co jak roboczo nazywamy lejem po bombie, tuż przy granicy z Ukrainą. Porzucamy rowery w gęstwinie i wchodzimy na jakieś pionowe niemal wzgórze pełne pokrzyw i ostrężyn. Tną i parzą nas niemiłosiernie, ale nie zwalniamy marszu pod górę - jeśli trzeba to na czworakach. W pewnym momencie tak utykam w ostrężynach, że dłuższą chwilę mam problem wyjść - mój schorowany umysł od razu przywołuje na myśl horror RUINY !!!
Gdy udaje nam się w końcu zdobyć lampion, wiszący około 60 metrów od granic... wracamy do rowerów. Wychodzimy na drogę, a tutaj sssssssyk... tylne koło Basi. Przebite. No nie, nie znowu. Nie teraz, nie tutaj... ile minęło od pierwszej gumy? Z godzinę... zaczyna mi to przypominać Wiosenne Korno w oponach absurdu, gdzie gumę na tylnym kole złapałem 6 razy!!! Jeśli czytaliście relację z tego bardzo pechowego dla nas rajdu, to wiecie że dwa dni potem zajadałem się rosołem. Nie mam jednak ochoty na kolejny danie z kauczukiem w tle, więc mam nadzieję że to koniec przebitych gum na dzisiaj... na szczęście będzie to koniec.
Chwilę później spotykamy piechura, który klnie na czym świat stoi. Krzyczy, że trasa jest przej****bana... Ma rację. Minęło już 5 godzin naszego czasu, a my mamy 6 punktów z około 50. Krzyczy, że te lampiony są dzisiaj nie do znalezienia i jednego szuka już ponad godzinę. Zafiksował się na lampionie, a w tym miejscu mamy punkt opisowy - policzyć sumę kaskad wodospadu. Wyprowadzamy Go nad wodospad, który nawigacyjnie wchodzi nam dość łatwo... gorsze jest dotarcie do niego, bo to chaszczowanie wyższego poziomu. Gdy Kolega orientuje się, że jest to punkt opisowy, szlag trafia Go z jeszcze większą siłą... cóż tu wiele mówić. Jaszczur potrafi sponiewierać :)

Szkodnik łatający, a dokładniej szukający na razie dziury w całym (no prawie całym :D)

Gryzonie w natarciu :)

Szkodnik sumujący wysokość kaskad wodospadu, a poniżej kilka zdjęć z naszej ROWEROWEJ trasy :D

"This is the end of days.... and I AM THE REAPER"(*)
Czyli zagłada. Coraz bliżej końca świata !!! To co się właśnie stało, przechodzi ludzkie pojęcie. Pamiętajcie co pisałem Wam w relacji z KoRNO Pucharowego w tym roku. Przestały wtedy działać dwa kompasy. Wszystkie końce świata tak się zaczynają, prawda? Jakoś udało się przeżyć, ale strach o własną egzystencję nadal trawi nasze dusze... pożera nasze serce. A dziś... KOLEJNY KOMPAS PRZESTAJE NAM DZIAŁAĆ. I to nówka, Silvy. Kupiony zaraz po KoRNO... na Mordowniku jeszcze działał bez zarzutu, a dziś znowu: północ to południe, a wschód to zachód. Co jest grane??
Możemy śmiać się z tym końcem świata, ale to że pada nam drugi kompas już nas nie śmieszy. Silva robi świetne kompasy, a ten ma ile? 3 tygodnie i umarł. Poprzednia Silva także zmarła nagle. To nie jest normalne. Jaszczur pewnie rechoce gdzieś po krzakach, ale tak łatwo się nie poddamy. Zadał nam potężny cios, ponieśliśmy niemałą stratę, ale nie poddajemy się. Napieramy dalej pomimo wszelakich przeciwności losu. Jestem VENOM "i ni Święty, ni Diabeł mi tego nie odbierze" (*).
Grajmy w twoją grę Jaszczurze. Nie powiedzieliśmy dzisiaj jeszcze ostatniego słowa.
"Cóż, czasem aby wygrać z Diabłem, należy zatańczyć pod jego melodię" (*).

"Historia O"(*)... czyli strażnicy "na granicy rękę podadzą nam, strażników na granicy ja bardzo dobrze znam"(*)
Wygramoliliśmy się z wąwozu i ciśniemy dalej. Znowu nad granicę z Ukrainą. Gdy tylko zbliżamy się na kilkaset metrów do magicznej linii granicznej, zajeżdża drogę nam terenówka. Spodziewałem się tego - prędzej czy później. Straż graniczna wypytuje nas co kombinujemy - mówimy, że poszukujemy lampionów pewnego Jaszczura. Rozmowa jest bardzo miła, ale przestrzegają nas przez przed złowieszczymi ruchomymi piaskami. No dobra, może nie ruchomymi, ale wyratrakowanymi piaskami. Wiedzą, że będziemy włóczyć się przy granicy i nie mają z tym problemu, nawet jeśli będzie to kilka metrów od!! Mamy nawet pozwolenie na robienie zdjęć!!
Stawiają jeden warunek: ani śladu na piasku (wyratrakowany pas graniczny). Jak zobaczą tam jedną odciśniętą stopę to zrobią nam wjazd na bazę i będzie śledztwo, który z zawodników dopuścił się tej zbrodni. Obiecujemy być grzeczni i nie sprawiać kłopotów. Umowa to umowa. Ostatnie na co mam ochotę, to strzelanina z kolejnymi służbami mundurowymi. To była by 4-ta w tym tygodniu, a jest dopiero poniedziałek :)
Zaliczamy punkt zadaniowy: podać szerokość ostrzału bunkra, ale kolejnego punktu jeszcze bliżej granicy (ruiny zabytkowego obiektu) już nie znajdujemy. W bazie okaże się, że był jeszcze bliżej granicy niż myśleliśmy, ale tutaj uważamy, że my mieliśmy rację. Według nas ten punkt był "przestrzelony". Zastanawialiśmy się przez chwilę, czy nie będzie on rzeczywiście bliżej granicy, ale według naszego rozumienia mapy, był on źle zaznaczony. Pomyłki zdarzają się każdemu, nic się nie dzieje - ale dla nas to Brak Punktu Kontrolnego (BPK) już wysokość = 0. I tego się będziemy trzymać.
Chwilę zajęło nam jednak szukanie tego punktu i zrobiło się już naprawdę późno. Jest po 16:00, a my jesteśmy w czarnej.... grocie Nestle. Nie mamy nawet połowy trasy... słabiutko dzisiaj, no ale jest mega ciężko: i nawigacyjnie i terenowo. Postanawiamy wprowadzić w życie plan O.
Aby go zrozumieć muszę powiedzieć słowo o mapie. Punkty O na mapie są traktowane jako obowiązkowe. W praktyce oznacza to, że za zdobycie pojedynczej sztuki otrzymujemy nie 100 pkt przeliczeniowych jak za normalny punkt kontrolny, ale aż 200. Za brak każdego "O" dostajemy -100. Opłaca się zbierać zatem "O", które Malo rozstawił jako smaczki stworzonej trasy (zarówno pod kątem historycznym np. cerkiew w Radrużu wpisana na listę UNESCO albo mega ciekawe terenowo - czytaj przejeb**e).
Co więcej, niektóre punkty mają adnotację "T" czyli "trudne" - typowo nierowerowe jak powiedział Malo. Za te też dostajemy dwukrotną wartość punktu. Jest na mapie jeden pkt. "O" z adnotacją T ---> czyli aż 400 pkt. Oczywiście, że będziemy chcieli, aby padł naszym łupem... jego cena nie będzie jednak bezpodstawna. Zapłacimy za niego dużą ilością zdrowia... ale nie uprzedzajmy faktów. Na razie postanowiliśmy zaatakować wszystkie punkty O i plan ten wydaje się pozbawiony wad. Mamy rację, wydaje nam się :)

"Wspólny to skrawek zhańbiony krwią..."(*) czyli ziemie UPA-trzone
Roztocze... Mało kto wie, że to w sumie obrzeże szeroko rozumianego Wołynia. Zarówno tutaj jak i w Bieszczadach działały sotnie UPA.
Nie chcę wdawać się tutaj w żadne historyczne oceny czy komentarze, bo historia - zwłaszcza tutaj - jest nadal dla obu narodów niezabliźnioną raną. Gdy byliśmy tutaj pierwszy raz bardzo zaskoczyło nas to, co znaleźliśmy w ruinach starego monastyru - nota bene, jeden z punktów trasy jest także tutaj rozstawiony. Groby ukraińskie, groby polskie - wszystkie zniszczone. Na polskich grobach pomalowano tryzyby, a na ukraińskich pomalowano symbole Polski Walczącej. I to nie w znaczeniu, że kiedyś... gdy tam dotarliśmy, to farba właściwie dopiero schnęła. Potargane, podeptane wieńce, zarówno po jednej jak i drugiej stronie.
Można poczytać trochę lokalnych źródeł np. tutaj albo tutaj, ale ostrzegam artykuły aż ociekają emocjami.
Jaszczur zabiera nas po wielu takich miejscach.

Stromymi Wąwozami "piekło brukowane"
Zapada zmrok, a my ciśniemy przez opuszczone drogi Roztocza. Żywej duszy nie spotkaliśmy od bardzo, bardzo dawna. Zbliżamy się do punktu "O2" - tego z adnotacją T. Nie ma to jak takie punkty atakować nocą, a nie za dnia - genialny pomysł, no ale tak wyszło.
Podchodzimy stromym podejściem przez łąkę na dziko, aż do granicy lasu. W lesie czekać na na nas potężny wąwóz, zostawiamy zatem nasze maszyny, ukryte w wysokich trawach i ruszamy w z buta, z latarkami w ciemny las.
Schodzimy stromą odnogą wąwozu i z każdym krokiem ściany tego parowu robią się coraz wyższe. Gdy docieramy na samo dno, jesteśmy naprawdę zaskoczeni - przedzierałem się przez wiele wąwozów w życiu, ale ten chyba jest najbardziej stromym (nieskalnym)
jaki w życiu widziałem. Szkoda, że jest już zupełnie ciemno - bo zdjęcia nie wyszły, aby Wam go pokazać.
Idziemy dalej, a nasz wąwóz okazuje się odnogą jeszcze większego wąwozu, a ten odnogą kolejnego. Incepcja wąwozowa. Mam wrażenie, że ten wąwóz generuje się samoczynnie i wchodzimy w n-tą iterację. Za każdym razem kiedy myślimy że to już wąwóz główny, to ten okazuje się odnogą jeszcze większego wąwozu. Zaczynam mieć obawy, że może być ciężko wrócić do rowerów... ale idziemy dalej. Wąwozy są błotniste, pełne wiatrołomów, płynących strumieni... idzie się coraz ciężej. Zaczyna się z nas lać pot. W lesie, mimo tego że zapadła już noc, jest parno i wilgotno, do tego przeprawiamy się przez kolejne drzewne przeszkody. Nierzadko zjeżdżamy po stromych ścianach wąwozu, starając się nie iść strumieniem, który płynie po dnie. Z każdą minutą wąwóz ten wysysa z nas ostatnie siły. Masakra...

Robert odwołuje koniec świata
Przedzieramy się przez wąwóz... a tu nagle światło czołówki. Jesteśmy w okolicy tajnej bazy wojskowej. Jak to Spec Ops, to może być zadyma. ... ale nie, to tylko Robert, który nakur***wia... na wszystko :)
Na wąwóz, na trudność trasy, na to że zgubił czołówkę. Widać, że jego ten wąwóz też nieźle sponiewierał i wybatożył. Mówi, że ma dość i wraca do bazy (finalnie znajdzie zgubioną czołówkę i odzyska motywację do dalszej walki). Ma już pkt "O2", ale mówi, że starał się iść górą (wtedy nie widać nic w tym wąwozie, bo jest tak głęboki a mamy już noc) i się naszukał tego lampionu... nie szedł dołem, bo wiatrołomy robiły się nie do przejścia. Finalnie zjechał prawie na twarzy po stromiej ścianie.
My mówimy, że nam szlag trafił kolejny kompas.
Robert na to, że może mamy przy sobie jakiś magnes.
Jak magnes? JAK MAGNES? Na szyi, na sznurku? Kto nosi magnes przy sobie? A Szkodnik na to... MAGNES!!! MÓJ NOWY PLECAK.
Co ma nowy plecak do magnesu? Okazuje się, że nowy plecak ma magnes wszyty w pas piersiowy. Taki FICZER aby można było sobie rurkę od camelback'a przymocować, jak ktoś ma jakiś metalowy element na niej. A Szkodnik przecież nosi kompas na szyi... tuż obok pasa piersiowego. Wszystko jasne !!!
To nie armagedon, to nie zagłada... to SABOTAŻ. Ktoś nam wszył magnes w plecak... Gdyby nie sugestia Roberta to byśmy się nie zorientowali jeszcze pewnie przez 4-5 zabitych kompasów. Co za dramat... ale ważne, że udało się usunąć sabotaż. Żegnamy się z Robertem, dziękujemy za - w sumie - pomoc/wsparcie/radę (jak to nazwać?) i ruszamy dalej... nadal w głąb tego przeklętego wąwozu.

"Get up girl, get back to the game, you've got couple cuts and bruises but your beauty's the same!!!" (*)
Ten rozdział, a przede wszystkim piosenkę z której to cytat (zamieszczoną na końcu wpisu), dedykuję mojemu dzielnemu Szkodnikowi, który przedziera się ze mną przez wąwozy i chaszcze...i to już od wielu lat. Tym razem jednak wąwóz odciska piętno na psychice Szkodniczka i Basia zaczyna mieć naprawdę dość. Przy którymś kolejnym wiatrołomie, przy którymś kolejnym ześlizgnięciu się ze ściany i wpadnięciu prawie po kolana w błoto, w przemoczonych butach, pocięta gałęziami... coś w Niej pęka. Ostatnim razem miała tak dość w Bagnach Rozpaczy, parę lat temu. Zaczyna się lamet: "przesadził z tą trasą, masakra tutaj jest". Z każdym kolejnym potknięciem się na wiatrołomach, z jej ust leci coraz ciekawsza wiązanka. W pewnym momencie, w teorii - tuż przed punktem, ja utykam na ścianie wąwozu, starając się wyminąć chyba ze 30 zwalonych drzew (staram się przejść po niemal pionowej ścianie). Idzie mi bardzo wolno, bo mocno asekuruję kolano. Ono nie lubi takich przygód. Utknąłem konkretnie i trochę mi zejdzie wydostać się z tego zakleszczenia. Tymczasem Basia przedziera się dalej i idzie po lampion. Za chwilę wraca i krzyczy "NIE MA!!! A POWINIEN TU BYĆ!! TO BEZ SENSU!! MAM DOŚĆ". Proponuję abyśmy poszli raz jeszcze, już razem... jak tylko wydostanę się tych pieprzonych wiatrołomów... chwilę później, dostrzegam lampion. Teraz Basia już zalicza totalnego doła "JAK MOGŁAM GO NIE WIDZIEĆ, PRZECHODZIŁAM OBOK NIEGO". Po tonie jej głosu, słyszę że jest naprawdę źle...
Cudownie. Noc, wąwóz którym idziemy już niemal 1,5 godziny (pasuje Wam!?! półtorej godziny!!!) plus rozbity psychicznie Szkodnik. Co ja tutaj k****a robię... Potem ktoś zapyta:

- gdzie byłeś z Żoną w ostatnią sobotę?
- W wąwozie!
- A co, lubi wąwozy?
- NIE!!
- Samobójca...

Staram się pocieszyć Basię, że to się zdarza - że dokładnie to samo przydarzyło się nam obojgu niedawno na Grassorze. Szkodnik jest jednak wściekły i zniechęcony. Ech trzeba sięgnąć do drugiej linii wsparcia (chcesz ciasteczko?). Ja gdy mam doła, to wystarczy, że ktoś obieca mi kotleta lub ryż. O tak, zwłaszcza ryż. Dużo ryżu! I już, po sprawie. Pamiętam jak na jednym obozie szermierczym wpieprzałem chyba 5-tą dokładkę ryżu, ku konsternacji całej grupy. Zażerałem się aż mi się uszy trzęsły, a na pytanie czy to normalne odpowiadałem, że przecież to lepsze niż dobry seks. Jakiś Pacan rzucił mi wtedy tekstem, że chyba nie wiem co to dobry seks, skoro tak mówię. Ale ja wiem, o czym mówię - jak bywam skrajnie wyczerpany seksem, to wtedy jem ryż drugą ręką :D
Ze Szkodnikiem sprawa jest trochę bardziej skomplikowana i nie idzie tak prosto, ale mam swoje - wypracowane w bojach - sposoby.
Trochę psychoterapii i Szkodnik wraca do boju. Trochę pocięty gałęziami, umorusany błotem, ale...

"You're the breeze through the trees
They're just stuck in the mud
Never thought a girl could look so good
covered in blood..."

Czerń i biel:
Nasza przygoda w wąwozie trwała 2,5 godziny... nie wierzę. Dwie i pół godziny po pkt "O2" ... pkt "O2" z adnotacją T. Udało się jednak wrócić do rowerów. Jest ciemna, ciemna noc... właściwie to "Noc była ciemna jak sumienie faszysty, jak zamiary polskiego pana, jak polityka angielskiego ministra" (*). Ale jest pięknie... noce na Jaszczurach są niesamowite.
Szkodnik odzyskał kolorki i chce napierać dalej. Oto mój Szkodnik :)
Teraz czeka nas kilka niesamowitych punktów ponieważ będą to stare cmentarze leśne, pełne białych krzyży. Fakt, że krzyże te stoją chaotycznie, bez podziału na kwatery, a w lesie unosi się lekka mgła potęguje tylko uczucie niepokoju... Co tu dużo pisać. Czerń i biel, czerń i biel... przed nami jeden z piękniejszych odcinków rajdu. Sami popatrzcie:

I tak dotarliśmy do końca tej, naprawdę długiej relacji.
Do bazy docieramy kilka minut po północy. Malo jak usłyszał, że zrobiliśmy pkt "O2" rzekł tylko "SZACUN" :)
Andżelika i Wojtek również dotarli, jakieś 30 min przed nami. Twierdzą, że Im się podobało, acz widać że są równie sponiewierani przez tą trasę jak my.
My zrobiliśmy łącznie 80km, w tym tylko 50 parę na rowerze :)
Takie są Jaszczury... takie są trasy rowerowe (niepiesze) Malo. Zakończenie rajdu jest tak samo klimatyczne, jak jego początek. Po nas do bazy dociera jeszcze jedna ekipa i wtedy Malo wyciąga telefon i gdzieś dzwoni...
"Panie Majorze, melduję że wszyscy zawodnicy są już w bazie..."
Tajna baza zawiadomiona, że przestaliśmy się szwendać po okolicy.

Chwilę potem wyruszamy do domu - w niedzielę mamy szermiercze spotkanie w ramach projektu FENCE 4U i odwiedzają nas ekipy ze Szwecji i Hiszpanii. Do domu dotrzemy około 7:20, a na sali szermierczej musimy być o 10:00. Złapiemy godzinę snu... szaleństwo.
W niedzielę wieczorem jak wrócimy do domu, to padniemy tak że ledwie wstaniemy w poniedziałek do pracy. Cudowny weekend - dwie noce zarwane i moc wrażeń. Czego chcieć więcej... w sumie jest coś takiego, trochę więcej snu :)

Cytaty:
1) Wiersz Goethe'ego "Król Olch" (jedno z tłumaczeń). Można posłuchać świetnego wykonania jako poezja śpiewana
2) Gra Fallout 2 - jedna z rozmów z postacią z gry.
3) Film "Silent Hill", Dark Alessa
4) Komiks Batman "Knightfall" - pierwsza konfrontacja Bruce'a Wayne z Azraelem
5) Komiks Batman "Into the Idiot-zone"
6) Film "Historia O". Klasyka kina.
7) Piosenka z filmu "Yuma" w wykonaniu Kazika
8) Piosenka LUC "Manifest"
9) parafraza znanego powiedzenia o dobrych chęciach
10) Tomb Raider song "Looks could kill" - JT Music
12) Sergiusz Piasecki "Zapiski Oficera Armii Czerwonej"

Z dedykacją dla Szkodnika :D

Kategoria Rajd, SFA
Linkuj | Komentarze(0)

Biathlon rowerowy 2018


                    
                    
          
                    
          DST
          42.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 9 września 2018 | dodano: 14.09.2018

Na Biathlony Rowerowe jeździmy regularnie od kliku lat – w tym miejscu podziękowania dla Zdezorientowanych, za to że nam je kiedyś pokazali. Ta impreza to po prostu czysta zabawa. Upala się ile sił w nogach na strzelnicę, oddaje 5 strzałów, potem upala się z powrotem do mety. Za każde pudło, otrzymuje się 1 minutę kary, warto więc strzelać celnie. Jednakże jeśli dobrze upalacie to uspokojenie oddechu przed strzałem bywa nielada wyzwaniem.

Zmordowani Mordownikiem ciśniemy DALEJ (niż zazwyczaj)
Biathlond Nowohucki zawsze wypada w drugą niedzielę września, czyli zawsze dzień po Mordowniku. W praktyce oznacza to, że w nogach mamy zawsze jakieś 110 – 140 km, nierzadko w terenie trudnym, więc nasz świeżość jeśli chodzi o Biathlond, skończył się na którymś z ostrzejszych podjazdów wymyślonych przez Janka Mordownika. Z drugiej strony narzekać nie mogę, bo po pierwsze nikt nam na Mordwnika jechać nie każe (naprawdę?), a poza tym gdyby Biathlon wypadał w sobotę, to nigdy byśmy na niego nie pojechali bo by nas nie było. Z dwojga złego zatem, lepiej że organizowany jest w niedzielę, bo dzięki temu możemy wybrać się na obie imprezy. Zawsze jednak zostają takie przemyślenia… jaki to miałbym wynik gdyby tak pocisnął na świeżo :)
Co więcej, przez ostatni lata ze względów organizacyjnych (budowy, roboty drogowe) trasa Biathlonu miała niecałe 5 km. Niby malutko, ale wiecie… UPALANIE. Ludzie na mecie spadali z rowerów ze zmęczenia. 5 km to na tyle niewielki odcinek, że można było cisnąć na FULL cały czas, bez rozkładania sił na trasę. Minuta kary za nietrafienie do celu to był kosmos. Minuta na takiej trasie to wieczność. A jak się komuś przydarzyły 2, 3 albo 4 pudła to leciał w tabeli w p**** pieron :)
Tegoroczny, jubileuszowy bo X Biathlon rowerowy, wraca do trasy dłuższej. Mamy teraz 15 km. Nadal 5 strzałów, ale przy 15 km, kara za pudło, nie jest już tak dotkliwa. To cieszy, acz te 15 km w trybie upalania to przejechać trzeba. Nogi trochę jak z waty po Mordowniku, ale co tam jedziemy. Będzie fajnie.
Z Mordownika wróciliśmy grubo po 3:00 w nocy, a o 8:40 musimy wyruszać na Biathlon. Kiedyś ten tryb życia mnie wykończy… weekend, czas relaksu…taaaa
Na starcie melduje się stała ekipa, która odwiedza tą imprezę – Zdezorientowani (także po Mordowniku, ale na trasie krótszej bo zaspali na długą :P) oraz Kamila i Filip. Jest także Wyklęty (bo przestał organizować rajdy) ale Niezapomniany Organizator takich rajdów jak Ciupaga Orient czy Galicja Orient, czy też Odyseja Miechowska.
Do 9:30 rejestrujemy się i potem w eskorcie policji odbywamy przejazd honorowy na start.

OGIEŃ Z DU*Y
Jak krzyczą na zawodach DH. Puść te klamki… tutaj jednak puszczenie klamek nie wystarczy. Tutaj trzeba jeszcze cisnąć.
Na starcie mamy dobrać się 5-tkami. Jako, że Agata i Bartek startują trochę później, to brakuje nam 5-tej osoby. Organizatorzy dołączają nam młodego chłopaka w niebieskiej koszulce – na potrzeby relacji będę nazwę Go „Niebieski”, bo nie poznałem nawet jego imienia. Określenie to powinno odczytywane być jak najbardziej pozytywnie, po prostu nie jestem w stanie w żaden inny sposób go scharakteryzować.
Jeszcze krótka odprawa: nie zderzać się, trzymać się prawej, sięgając po broń zachować rozsądek, słuchać się służb itp. i ruszamy.
Od pierwszych sekund ruszamy z kopyta i od pierwszych sekund uda krzyczą: na głowę upadłeś, nie pamiętasz co było wczoraj?
Niebieski szybko się oddala, ale nie ścigam go za wszelką cenę – może dałbym radę Go dojść, acz wątpię, bo poszedł jak burza. Na pewno nie utrzyma takiego tempa przez 15 km. Jadę własnym tempem, ale staram się aby prędkość nie spadała poniżej 30 km/h. Wszystko boli, ale trzeba zacisnąć zęby i napierać.
Wpadamy za pierwszy zakręt, Niebieski jeszcze w zasięgu wzroku, ale już naprawdę daleko przede mną. Jeśli jest tak silny aby utrzymać to tempo cały czas, to i tak nie mam z Nim szans. Kto wie jednak, może wypruje się na początku i będzie zwalniał w końcówce. Trzeba jechać swoje – mam doświadczenie z rajdów, to także nie jest mój pierwszy Biathlon, znam zatem już trochę swoje możliwości, jak i ograniczenia.
Tymczasem na drodze ogromna, głęboka kałuża. Da się ją objechać z lewej i prawej, ale inni zawodnicy, z poprzednich piątek lub już powracający blokują trochę te boczne przejazdy. Musiałbym wyhamować i czekać na swoją kolej. Trudno – idę środkiem. Jest na tyle głęboko, że fala pochodząca od przejazdu zalewa mi całe nogi, aż po kolana. Buty mam dokumentnie przemoczone w ciągu 2-3 sekund, ale co tam… ciśniemy dalej. Filip dobrze się trzyma. Próbuję przyspieszyć aby Go trochę odstawić, ale się nie daje. Bestia jest tuż za mną.
Wpadamy w część "ogródkową" trasy, raz błoto, raz płyty betonowe i szarpie na boki, ale jak tylko mogę to wyprzedzam zawodników z poprzednich grup startowych. Mam wrażenie, że zaraz umrę… na szczęście przy takich prędkościach trasa będzie się zaraz kończyć, nastąpi nawrotka, pęd na strzelnicę i do mety.
„Zrobiliśmy 3,5 km” – krzyczy z tyłu Filip. Jak 3,5 km… czyli nawet nie jestem w połowie do nawrotki. To jest cios dla psychiki… umrę zejdę na zawał. Staram się jakoś zebrać po tej radosnej nowinie i utrzymać tempo. Uda krzyczą z bólu, brakuje mi tchu, ale na tyle ile daję radę, cisnę dalej... Staram się nie myśleć o niczym, skupić się na drodze. Zamknąć ból w pudełku i odłożyć na półkę… na później. Teraz mi nie jest do niczego potrzebny.
W końcu, po minutach które wydają się wiecznością docieram do końca trasy – nawrotka. Nawrotka jest ciasna, muszę zwolnić – pozwala to jednak złapać oddech. Tlen, tlen, tlen… łapczywie i chciwie pożeram cząsteczki O2 :)
Ruszam z powrotem. Chwilę później mijaj Szkodnika, który zbliża się do nawrotki. Pięknie, różnica między nami to około 400 metrów – Szkodnik naprawdę ładnie ciśnie. Za kolejny moment mijam Kamilę. Zostało mniej niż połowa trasy, staram się zmobilizować i przyspieszyć. Na kilka chwil przed strzelnicą mijam Agatę i Bartka, który wystartowali w któreś grupie po nas. Cisną ile wejdzie – jest zabawa :)
Podnoszę wzrok – NIEBIESKI!! Ha! Teraz Cię dorwę… udaje mi się siąść Mu na ogonie. Dostrzegł mnie, przyspiesza, ale postanawiam że tym razem nie dam się odejść. "I'm like an X-wing commander cause I stay on target" :D

OGIEŃ Z LUFY
Na strzelnicę wpadamy równo. Rzucam okiem do tyłu, nie widzę Filipa. Nie ma co się jednak co zastanawiać na ile jest za mną, trzeba działać, aby Niebieski nie był przede mną. Już od startu miałem wszystko zaplanowane co i jak: rzucam rower, biegnąć na stanowisko strzeleckie ściągam prawą rękawiczkę (ciężko ładuje się śrut, w rękawiczkach rowerowych). Dopadam do broni, łamię ją, ładuję i przymierzam się do celu.
No istny tryb snajperski… ręce latają mi góra, dół, prawo, lewo. Delirium tremens. Gdy próbuję wstrzymać oddech aby je uspokoić, to płuca płoną żebrząc o tlen. Nie ma co długo celować i tak nie utrzymam długo broni stabilnie, zbyt wykończony na to jestem. Składam się do strzału i jest. Trafiony. Yeah !!! ładuję broń, składam się ponownie i bach – w cel.
Trafiłem trafiłem!! Świetnie dzieciaku. Nie daj się ponieść.– jeśli pamiętacie tą scenę? :D
Zostały jeszcze trzy. Strzelam – w celu. No to jeszcze raz – w celu. Mam 4 trafienia, Mam ochotę wyć z radości, do tej pory 3 to był mój rekord na tych Biathlonach. Został ostatni cel. Tylko tego nie sp****ol - powtarzam sobie w myślach, wstrzymuję oddech i strzelam. JEST. Komplet !!! YEAH KOMPLET.
Rzucam broń i biegnę do roweru. Niebieski właśnie rusza. Nie wiem ile ma trafień, ale jeśli także ma komplet to dzielą nas 2-3 sekundy. Włączam tryb pogoń. Będę jak Tommy Lee Jones w "Ściganym", a On będzie ścigany jak doktor Kimble w "Ściganym" :D
Wyjeżdżając mijam się z Basią, czyli Filip musi już strzelać, nie widzę Go jednak. Krzyczę do Szkodnika tylko, że złapałem komplet i ruszam. Muszę dorwać dowódcę niebieskich :)

„Hamujesz, przegrywasz”
Niebieskie ucieka, ale ja właśnie dostałem zastrzyk euforii. Cisnę i Go dochodzę. Widzę po jego twarzy, że także jest wykończony – teraz jest najlepszy moment na atak psychologiczny. Zaciskam zęby z bólu i przyspieszam, mam wrażenie że zaraz mi gałki oczne eksplodują, ale przyspieszam. Zostawiam Go z tyłu kilkanaście metrów. Ciężko się czasem pozbierać kiedy jesteś już padnięty, a ktoś Cię wtedy wyprzedzi ze sporo większą prędkością od twojej. Jeśli właśnie masz kryzys, to psycha może wtedy klęknąć. No więc: ZOSTAJESZ KOLEGO.HASTA LA VISTA, MI AMIGO.
Mam nadzieję, że udało mi się Go zniszczyć w ten sposób właśnie. Teraz „wystarczy” dowieźć tą przewagę do mety… Wpadam za zakręt i muszę ostro hamować. To akurat najwęższa część trasy i zrobił się tłok. Kilka osób, jedzie bardziej rekreacyjnie tą imprezę, bez ścigania się i akurat tu taj na nich wpadłem. Nie mam jak ich wyprzedzić, bo z przeciwka napierają inni ciśnieniowcy. Klnę pod nosem, bo mijają kolejne sekundy… w końcu jest, lewa wolna. Zbieram się do wyprzedzania, a tu… NIE!!! NIE MOŻE BYĆ... Niebieski wyprzedza i ich i mnie.
K***!!! Pozbierał się, zebrał się w sobie i pocisnął. Te parę sekund przytrzymania w wąskim gardle i mnie doszedł. Walka zaczyna się na nowo. Wpadamy na szerszą drogę i od teraz będziemy się tasować, raz On pierwszy, raz ja. Planuję zaatakować w końcówce, ale zdaję sobie sprawę, że On planuje najpewniej tak samo. Finisz zapowiada się naprawdę ostro.
Przez moment jedziemy równolegle. Wymieniamy kilka zdań:
- Ale jazda?
- No jest zabawa!
- No to co? Dopalamy.
- Jasne. Tuż przed Tobą!! :D
Wpadamy na przedostatnią prostą - na jej końcu jest zakręt 90 stopni w lewo i potem ostatnia prosta do mety.
Składam się w zakręt, a ten myk-myk Niebieski pojechał po mniejszym łuku ten zakręt i wyszedł na prowadzenie.
Ah, jaki błąd!!
Trzeba było zamknąć, zastawić całym sobą tą linię. Grrr…. Ostatnia prosta, a On dopala jak poj.... eee... po jedzenie.
Przyspiesza. Ja też – teraz albo nigdy.
Patrzę na licznik 46 km/h – masakra !!! Na górskim rowerze, na oponach 2.4" po asfalcie :)
Niebieski zerka przez ramię czy Go doganiam – tak doganiam. Zerka drugi raz, trzeci. Tak, tak – zerkaj. Z każdym spojrzeniem przez ramię minimalnie zwalniasz, tracisz trochę skupienia na kręceniu. Meta jest tuż przed nami, moja kierownica jest na wysokości jego siodełka. Zostało może 20 metrów, mam wrażenie że umrę zaraz… tak, teraz nie wolno. Umrzesz za 20 metrów. Teraz kręć. Po prostu kręć!!
Na jakieś 4-5 metrów przed metą Niebieski przestaje kręcić, chyba aby rozpędem przejechać przez - dość wysoki - próg mety. Ja wtedy dokręcam i wyprzedzam Go o pół roweru. HA!!!
Dokładność pomiaru na tej imprezie jest do 1 sekundy, więc czas na 100% mamy taki sam, ale jednak – wyprzedzam Go o pół długości roweru. Jest pięknie. Nie wiem, czy ma jakąś karę za strzeleniem, ale nawet jeśli nie to udało się - o pół długości roweru. Szkoda tylko, że nie mogę oddychać i trochę ciemno mi w oczach :)

Mam problem z oceną czasu w takiem stanie... nie wiem ile po mnie przyjeżdża Filip, ile potem Basia i Kamila.
Jakby kogoś interesowało to:

WYNIKI są tutaj.

Oficjalna galeria z imprezy tutaj

Teraz to już tylko wpadamy z wizytą do Sierżanta Kantyny który rozdaje bigos, grochówę, drożdżówki, chleb ze smalcem i napoje.
Ta impreza jest lekko chora, ale genialna. Szkoda, że nie ma więcej takich rajdów bo maratony MTB to się nie umywają do klimaty Biathlonu. Gdzie indziej pot zaleje Wam wzrok podczas celowania, a ręce ledwie będą trzymały broń :D
(Liczba km na tym wyjeździe podana wraz z dojazdem i powrotem)

Kategoria Rajd, SFA
Linkuj | Komentarze(0)

Mordownik 2018


                    
                    
          
                    
          DST
          130.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Sobota, 8 września 2018 | dodano: 11.09.2018

Mordownik to klasa sama w sobie. Na którym innym rajdzie najwyższą nagrodą jest nieśmiertelność? Dyplomy, puchary, uściski prezesa (czasami nawet trochę zbyt czułe :D ) ale nieśmiertelność? TO JUŻ JEST KONKRET! Większość z Was pewnie wie o czym mówię, ale gdyby ktoś nie wiedział, to z formalności napiszę – na tym rajdzie, zaliczenie wszystkich punktów kontrolnych w limicie czasu daje medal „Immortala”. Jak popatrzycie w mitologię (w sumie dowolną), tych nieśmiertelnych to wielu nie było (nie mylić z nieumarłymi, bo tych to zawsze jest w ch**j i amunicji czasem nie starcza)…. i tak też jest tutaj. Janko Mordownik – Organizator – czuwa nad tym, aby po tą nieśmiertelność sięgnęli tylko nieliczni… tylko Ci, którzy przetrwają, to co dla Nich dzisiaj zgotował (oprócz makaronu na koniec rajdu). Wracamy zatem zarówno na Mordownika, jak i w Beskid Niski bo tamże rozgrywać się będzie dzisiejsza batalia śmiertelników z losem, fatum, karmą i innymi takimi…
Ostrzegam jednak, że relacja może być trochę chaotyczna, ponieważ ciężko będzie mi zachować chronologię narracji. Kilka kluczowych rzeczy działo się równolegle, a i zmieniały one obraz pola walki jak w kalejdoskopie. Dość jednak wstępu, pora zaczynać. Jedziemy:

"Obaj mając artefakty, definiujące nasz stan, łącząc fakty, uknuliśmy nasz plan..." (*)
Te artefakty to kompas i mapa, a nasz stan to trans!! (nie chodzi o to, że przyjechałem w sukience – bez jaj, przecież by się w błocie ubrudziła). Mówię o stanie naszych umysłów. Nasz plan na dzisiaj to zdobycie Immortala. Ambitnie i nie wiem czy realnie, ale to dla nas cel nadrzędny. Możemy być dzisiaj nawet ostatni, ale niech to będą ostatni, z tych którzy zdobyli ten medal :)
Artefakty w postaci mapy i kompasu mają nam w tym pomóc. Różne zawirowania i uwarunkowania organizacyjno-rodzinne sprawiły, że właściwie do tygodnia przed zawodami, nie wiedzieliśmy czy uda nam się na nich pojawić, ale kiedy sprawa się finalnie wyklarowała… myśleliśmy już tylko o jednym. O nieśmiertelności i cenie jaką przyjdzie nam za nią zapłacić…
Do tej pory na 5 startów udało nam się sięgnąć po Immortala tylko dwukrotnie.

(Nasz) Mordownik Pierwszy Jurajski, na którym nie mieliśmy szans nawet zbliżyć się do Immortala, był jednocześnie rajdem, na którym zdobyliśmy swój pierwszy punkt kontrolny po zmroku i to na jakiś starych, rowerowych lampkach, a nie na taktycznych szperaczach, którymi dysponujemy dzisiaj.
Mordownik Drugi Niski zaniósł nas w takowy Beskid, w Jaśliska i tam, na rewelacyjnie poprowadzonej trasie udało nam się zdobyć wymarzony medal. To były czasy, gdy nie prowadziliśmy jeszcze bloga, ale relacja była dostępna na stronie Mordownika w archiwum. Obecnie link ten już nie działa.
Mordownik Trzeci Dobczycki to nasz drugi Immortal – na styk, wpadliśmy na teren bazy o godzinie 21:59, ale formalnie karty oddaliśmy 22:00 czyli parę sekund po limicie. Formaliści mogą uznać ten medal za naciągany, bo godzina 21:59:59sek to jest formalny koniec limitu (z dokładnością do sekund).
Mordownik Czwarty Pilicowy to nasze rozbuchane oczekiwania, brak pokory, przesadna pewność siebie, srogie wtopy nawigacyjne, nieliche awarie roweru oraz zatrucie pokarmowe. Wszystko to zsumowało się do jednego z najsłabszych startów ever. Klasyczny koniec snów o potędze. Soczysty bitch slap :/
Mordownik Piąty Cho-Cho-cho-łowy to jeden z najwspanialszych rajdów w naszej historii. Cudowna trasa, fantastyczne tereny i Janko Mordownik w historycznej formie – tak pojechał z trasą, że naprawdę tylko nieliczni zdobyli Immortala. Jak ktoś chciałby się cofnąć w czasie, to relacja jest tutaj.

A dziś czeka nas Mordownik VI, ponownie Niski.
Czy dziś się uda? Czy sięgniemy po nieśmiertelność? Czy osiągniemy dziś Olimp (Szkodnik! jeśli tylko mają tam dzisiaj kotlety i ryż, to musimy tam dotrzeć!) Wyruszamy z Krakowa o 4:00 rano i około 7:00 meldujemy się w Uściu Gorlickim. Znamy te góry, a znajomość pola bitwy nierzadko bywa kluczowa.
W bazie ruch jak w ulu – właśnie wyrusza trasa piesza, a my spędzamy ostatni chwile (przed odprawą, nie nasze ostatnie chwile) na przygotowaniu rowerów oraz pogawędkach z innymi świrami.
Chwilę później dostajemy dwa arkusze mapy A3 i zaczynamy planować nasz dzisiejszy wariant. Nasz plan to zacząć od południa, potem przeprawić się przez granicę i łapać punkty po słowackiej stronie, następnie zaatakować Radocynę i Popowe Wierchy, a na sam koniec zostawić sobie okolice Gładyszowa i Przełęczy Małastowskiej.
Już pierwsze spojrzenie na mapę przywołuje w nas wspomnienie rajdu Jaszczur – Złamany Krzyż oraz tegoroczny Rajd Hawran.
Tak jak na Hawranie, niektóre punkty pokryły się z Jaszczurem, to tak niektóre punkty dzisiejszego Mordownika pokryją się z Hawranem.
Co ciekawe potrójnego pokrycia nie będzie. Nie ma też w planach Lackowej ani Rotundy… trochę szkoda, zwłaszcza Lackowej.W końcu to Mordownik :)

Kablem od Żelazka po plerach
Co charakteryzuje żelazko? Oczywiście kabel – jest on idealny do zastosowań takich jak przemoc domowa. Ładnie świszczy tnąc powietrze i jeszcze ładniej siada na plecach. Pręgi jakie zostawia na długo przypominają o nieposłuszeństwie i karze, jakie za nie spotkała. A jak siądzie w nery samą wtyczką! Ho ho ho, sinior nielichy. A gdyby kabel sam w sobie nie pomógł, to mamy tutaj i drugi element wywierania wpływu. Dobrze rozgrzany może sprawić, że będziecie się palić do roboty jaką Wam zlecą. Pamiętajcie: nie musicie się przejmować, sąsiedzi i tak powiedzą „To dobry chłopak był, mało pił”
I takie coś nas dzisiaj spotkało. Od czwartego punktu na trasie będzie z nami jechał Żelazny Andrzej…eee… tzn. Andrzej Żelazko. W sumie to od punktu pierwszego, acz na początku to się będziemy mijać wybierając różne warianty, a na 4-tym punkcie dołączy do nas na stałe. Aż do samej mety będziemy jechać już w trójkę.
Bardzo nas to cieszy, bo lubimy jeździć w grupie. Gdy napieraliśmy jak 4 jeźdźcy Apokalipsy na Rudawskiej Wyrypie albo jak 7 wspaniałych na Hawran’ie, było naprawdę super. Bardzo chętnie zatem przygarniamy Andrzeja pod skrzydła naszej patologicznej rodziny.
Nabytek okaże się jednak krnąbrny (krnąbrny, ale nie rozwydrzony) i narzuci nam ostre tempo od samego początku.
Gdy zaczniemy się opóźniać i zalegać z tyłu, sięgać będzie po kabel… w końcu nazwisku zobowiązuje i ten kabel znowu będzie ciął powietrze. Powietrze i skórę na naszych plecach. Smagani przez Andrzeja będziemy się starać jechać jak najszybciej, aby uniknąć kolejnego złowieszczego świstu nad głową i bólu w plecach (ach te duże niewygodne plecaki…).
Tak szczerze, Andrzej naprawdę subtelnie, ale i skutecznie narzuci nam tempo jazdy. Jednak to trochę wstyd zalegać z tyłu, kiedy ktoś na Ciebie czeka na górze. Trochę głupio cały dzień robić za ariergardę… i tak oto, od punktu czwartego jedziemy już całość razem.

Maciej to istny HAKer, Panie HAWRANek
No właśnie, co z tą chronologią? Piszę o punkcie czwartym, a nie napisałem nawet że wyjechaliśmy z bazy.
No więc, wyjechaliśmy z bazy. Na tym etapie kabel od Żelazka nie spada jeszcze wesoło na nasze plecy, ale mimo to w całkiem niezłym (jak na nas) tempie łapiemy dwa pierwsze punkty kontrolne dzisiaj. Dzień się ledwie zaczął a już zaczynamy łapać nieliche przewyższenia – tak będzie dzisiaj przez cały czas. W drodze na pkt 3-cie, na przełęczy Czerteż (na którą musimy się oczywiście najpierw wspiąć z Hańczowej) spotykamy Maćka Kota, który minął nas na drugim punkcie. Okazuje się, że zerwał hak przerzutki. Zatrzymujemy się i staramy się Mu jakoś pomóc. Niestety jednak ani Basi, ani mój hak (które tachamy ze sobą w plecakach), nie pasuje do jego ramy. Szkoda, bo to oznacza, że Organizator Rajdu Hawran, nie pojeździ dzisiaj za dużo. Wywalił przerzutkę, skrócił łańcuch i zrobił jeden bieg z tyłu, ale umówmy się – w terenie górskim, takie rozwiązanie nie pozwoli na wiele.
Szkodnik zerwał już - w obecnej ramie - hak dwukrotnie, a więc ma przykaz dźwigać zapasowy ze sobą. Ja też swój zapasowy tacham – nie znasz dnia, ani godziny jak powiadają. No trudno, pomóc nie zdołamy tym razem. Wozimy ze sobą wiele rzeczy, nawet spinki do nieposiadanych łańcuchów (np. 7-mkę czy 8-mkę), ale niepasującego do naszych ram haka nie wozimy. Szkoda, że nie są one jakoś bardziej normalizowane, bo wtedy raz-dwa byłoby po problemie, a Maciek mógłby cisnąć dalej.
Chwilę później spotykamy naszych starych przyjaciół z Jaślisk (Mordownik 2014). Wtedy ledwo uciekliśmy z życiem… no i zniszczyły mi trampolinę.

Dziś znowu je spotykamy… ten sam wzrok co ostatnio. Zdjęcie zrobione na ostatnią chwilę przed zadymą. Zaczęło się oczywiście, jak 4 lata temu od niewinnych słów: gdzie Wy się znowu pchacie z tą trampoliną. Niestety kawałek jej wystawał mi z plecaka i się stwory pokapowały, że ją mam.
Znowu cudem uszliśmy śmierci.

Kozich Żeberek na obiad dzisiaj nie będzie
Zjeżdżamy z naszego trzeciego punktu, z przełęczy Czerteż. Spotkaliśmy się na tam z Andrzejem, ale On na kolejny punkt – na zboczu Koziego Żebra chce podjechać od Wysowej. My do Wysowej planujemy zjechać, więc pod Kozie Żebro kierujemy się z Hańczowej. Nasz wybór wynika z faktu, że na jednych wakacjach byliśmy na Kozim Żebrze rowerami i właśnie do Wysowej z niego zjeżdżaliśmy. Znamy zatem tą drogę, wiemy że ten odcinek, który prowadzi na punkt jest w pełni przejezdny. Poza tym atak od Wysowej oznacza podjazd i zjazd tą samą drogą – taki wypad po punkt. Nie przepadamy za tym, owszem czasem inaczej się nie da, albo jest to najkorzystniejsze rozwiązanie, ale tym razem uważamy że wariant z Hańczowej jest lepszy.
Andrzej pojechał od Wysowej i… spotykamy się właściwie w tej samej minucie na punkcie. Tyle by było z tego, który wariant był bardziej korzystny. Wtedy też zapada decyzja, że dalej jedziemy już wspólnie… wtedy też pojawi się znany Wam już kabel, który będzie gorąco zachęcał nas do wysiłku i parcia naprzód.
Jestem zdruzgotany, że przejeżdżamy przez Wysową i nie zatrzymamy się w naszej ulubionej restauracji. Taki wiem, że jest dopiero parę minut po 10:00 rano, ale za każdym razem kiedy zjeżdżaliśmy z gór do Wysowej, to właśnie na obiad. A dziś nie… czuję się oszukany i pokrzywdzony. Wiem, że nieśmiertelność tania nie jest, ale kurcze bez przesady… gdy mówiłem, że godzę się na wszystko w walce o nią, to nie miałem na myśli braku obiadu w Wysowej. No bez przesady!

Słowacka masakra szlakiem niebieskawym
O suchym pysku wspinamy się do granicy. Musimy wjechać na Słowację, bo część punktów kontrolnych ukryło się poza granicami naszego kraju.
Tuż za granicą witają nas niesamowite widoki i cudowny zjazd do miejscowości u podnóża gór. Gorzej, że po odnalezieniu tych lampionów, będziemy musieli cała straconą wysokość odrabiać. Trzymamy się niebieskiego szlaku, nawet nie z wyboru, bo wielkiego wyboru nie ma. Nie ma tutaj po prostu dróg, oprócz wspomnianego szlaku. Tzn. tego szlaku też właściwie nie ma w terenie… najpierw nabijamy się na potrójny drut kolczasty. Na drzewie znak szlaku niby jest, ale drut też jest. Bawiąc się w komandosów przeprawiamy się na drugą stronę ogrodzenia i ciśniemy coraz bardziej stromą polaną. Dogania nas Paweł Brudło, który chwile z nami konferuje, ale w pewnym momencie ciężko się rozmawia bo trzeba krzyczeć… My ledwie co pchamy pod górę, po trawie bez ścieżki, a On to podjeżdża z siodła. Masakra…

Po kilku minutach tracimy Go z oczu, ale pchamy dalej. Liczymy na to, że gdzieś na tej polanie pojawi się droga w lewo, która wprowadzi nas z powrotem w stronę granicy, gdzie wisi kolejny lampion… ale „daremne żale, próżny trud” (*). Pchamy i pchamy, ale polana ciągle po horyzont. Ze wskazań licznika wynika że powinniśmy skręcać w lewo już teraz. Postanawiamy zatem przebić się na dziko. Plan był dobry, ale góry nie współpracują… tu gdzieś powinien być niebieski szlak. Zamiast niego jest pionowa ściana do zrobienia. Bierzemy rowery na plecy i staramy się ją podejść, trawersując trochę jej strome zbocze.
Nachylenie jest takie, że czasem zjeżdżamy niemal na twarzy… do tego liście i gałęzie uciekające nam z pod nóg. Nim dotrzemy z powrotem do granicy, minie godzina… masakra nas ten punkt przytrzymał. To spora strata czasowa. Nie ma jeszcze tragedii, ale pojawia się pierwszy niepokój…

Przynajmniej wróciliśmy z (nie)dalekiej podróży i jesteśmy z powrotem w kraju bogatsi o dwa kolejne punkty.
To nie koniec naszej słowackiej przygody, bo będziemy musieli pojechać po jeszcze jeden lampion na słowackiej ziemi, ale o tym już w innym rozdziale.

„Wielka Sława to żart” (*)
No jak ostatnio widziałem Sławę, to rzeczywiście była wielka… no ale cóż zrobić, skoro tak lubi pączki.
A tak serio, to śmieszna akcja się odwala bo gdy już wygramolimy się do tego parszywego niebieskiego szlaku.
Docieramy na punkt, gdzie stacjonuje chwilowo ekipa Gorlice Bike, która kręci się po okolicy i kręci filmy. Zdjęcia też robią – ogólnie zbierają materiały foto-filmowe na potrzeby relacji z Mordownika oraz na potrzeby własne, bo – z tego co zrozumiałem – przygotowywać będą również jakiś rajd.
W normalnych okolicznościach nie byłoby w tym nic dziwnego, nic nadzwyczajnego bo przecież wielu Organizatorów robi zdjęcia i filmy… ale jedzie Szkoła Fechtunku ARAMIS, więc takie spotkanie nie może skończyć się bez przygód :)
Od tego momentu w czasie, od tego punktu kontrolnego będziemy spotykać ich ciągle. Jedziemy na jeden punkt – Bike Gorlice tam są, jedziemy na kolejny punkt – Bike Gorlice mijają nas w drodze, jedziemy na trzeci punkt – znowu Bike Gorlice. Tutaj dodam, że chłopaki poruszają się autem i rowerem (podjeżdżają gdzie się da autem, a potem cisną dalej na rowerze), a więc wcale nie jest tak że jedziemy tym samym wariantem po punktach.
Co więcej, chłopaki chciałby zebrać materiał na których mają różne ekipy, a ciągle trafiają na nas, zwykle w takich momentach, gdzie nikt lub prawie nikt inny na ten punkt nie dociera.
W pewnym momencie przy 5 czy 6 spotkaniu, rozwija się mniej więcej taka rozmowa:

- To znowu Wy? Co Wy tu robicie – specjalnie wybraliśmy nieortodoksyjny wariant aby Was więcej nie spotkać!
- Czy my wyglądamy na ekipę, która wybiera ortodoksyjne warianty? Przyjrzeliście się nam? Goni nas facet z kablem od Żelazka… już jakiś 70-ty kilometr.
- OOO… to może o tym zrobimy film!
- Już zrobili… ale facet miał nie kabel a łyżkę
- Jak to łyżkę?
- No łyżkę bo to najważniejszy element jesienią – dlaczego? Bo je się nią.

A film możecie zobaczyć tutaj – ostrzegam jednak, że what was seen cannot be unseen, pamiętajcie tym.
I tak niemal do końca rajdu, chłopaki z aparatem z Gorlic będą dla nas niczym pepporoni czy jak tak :)

Parszywa 12
Iście parszywa.. bo ten punkt pokazał nam, że nasz EVIL plan stał się BAD planem (Niby to samo, ale jakże inne… tak przy okazji, zauważyliście że w jeśli poprzestawiacie litery w słowie EVIL [zły] to otrzymacie słowo VILE [nikczemny] – złe słowo tworzące inne złe słowo! Przypadek? Nie sądzę!! Takie rzeczy nie dzieją się same - dokładnie tak samo samo jest z nazwą Polsat – jak poprzestawiacie kilka liter, kilka dodacie, kilka wyrzucicie to wyjdzie Wam słowo SZATAN !!!
Wracając do Parszywej 12. Tu też się trochę chronologia opowieści zaburzy, ale to dość ważny element równania.
Punkt 12 ulokowany jest… parszywie, względem nasze trasy. Jesteśmy na granicznym szlaku i nie za bardzo wiemy jak ugryźć 12-stkę. Trzeba się po nią wrócić do Żdyni, czyli zjechać z gór. Mamy jednak jeszcze jeden punkt po słowackiej stronie i potem punkty w okolicy Radocyny. No 12-stka jest nam nijak po drodze. Opcji jest kilka, ale każda oznacza specjalną wycieczkę pod 12-stkę i powrót. Zastanawiamy się, z którego punktu ta wycieczka będzie „boleć” najmniej – starta wysokości do Żdyni będzie znaczna, trzeba będzie to potem wszystko odrobić na nowo.

Opcji było kilka, oczywiście wybraliśmy tą najlepszą lokalnie!... i najgorszą globalnie. Wiecie,
- „widzenie tunelowe”
- nieznajomość kultury pracy Kaizen,
- brak zrównoleglania procesów,
- błędne zastosowanie metody 5S,
- brak dobrych praktyk nawigacyjnych,
- złamanie 14 zasad Deminga,
- błędna analiza FMEA poprzednich rajdów,
- zgubienie tablicy kaban,
- nieznajomość metody 5Why,
- zastosowanie 6 PI zamiast 6 sigma
czyli ogólnie jak się nachapać w krótkim okresie czasu bez myślenia o przyszłości, hulanki i swawole za bieżące zyski bez perspektywy przyszłych inwestycji, ograniczona perspektywa, brak szerszego kontekstu – słowem: parszywa 12-stka.

Decyzja jaką podejmujemy to atak na Słowację, potem pkt żywieniowy w Radocynie, potem Popowe Wierchy i z nich spadniemy zjazdem do Żdyni. Od wyjścia czerwonego szlaku (schodzącego z Popowych) do pkt nr 12 jest najkrótszy kawałek ze wszystkich opcji. Brzmi nieźle, prawda?
I rzeczywiście wypad od czerwonego szlaku do 12-stki to będzie niecałe 10 minut…. Ale kolejny punkt jest PO DRUGIEJ STRONIE Popowych Wierchów.
Gdybyśmy 12-stkę zrobili od asfaltu wcześniej (acz dłuższą drogą) to nie musielibyśmy raz jeszcze podchodzić na Popowe lub ich specjalnie objeżdżać. A tym sposobem zjeżdżamy na jedną stronę góry, tylko po to aby zaraz próbować dostać się na jej drugą stronę. Tak wybrany wariant da nam ponad godzinę straty… i extra długi podjazd gratis.
A sama dwunastka wyglądała tak:

GRANICE wytrzymałości czyli „Każdy umiera w samotności”(*)
Na razie jednak, zgodnie z podjętą decyzją atakujemy ostatni słowacki punkt – nadal dumni, z tego jaki to sobie fantastyczny wariant wybraliśmy. Jak to sobie taktycznie wykombinowaliśmy – winszuje Szkodnik, winszuję. No, no, Andrzej nawet na kilka minut zaprzestał chłosty kablem od Żelazka, tak zadowolony jest tego wariantu…
Punkt łapiemy szybko, ale podjazd ze słowackiej strony… z powrotem do granicy jest masakra. Niby asfalt, niby dobra droga… a nas masakruje. Ciśniemy z wolna do góry…. do tego pod mocny wiatr. Prędzej dotrę do granic wytrzymałości, niż granic Polski… gdy w końcu osiągniemy granicę (w sumie nie wiem którą…), musimy zrobić kolejny podjazd przez garb przed Radocyną.
Gdzieś na tym podjeździe spotykamy Marcina i Wojtka. Chwila rozmowy i wiemy, że mają już zrobione 1200m przewyższenia, my 1600m. Jadą odwrotnie do nas, więc te 1200 nas jeszcze czeka… plus pewien (de)motywacyjny dodatek za wariant z Popowymi.
Gdy docieramy na pkt żywieniowy w Radocynie, robimy krótką przerwę. Opycham się pierniczkami ile tylko mogę… bo zaraz czeka nas kolejny podjazd. Tym razem właśnie pod Popowe. Na tym podjeździe… gdzie każde z nas będzie jechało same (spore odległości się między nami zrobią), dojdzie do mnie jak wieki błąd uczyniliśmy. Jak to powiedział Andrzej, to dobry podjazd na rachunek sumienia. Jedziesz a on się nie kończy, mijają kilometry a on trwa i trwa… myślisz o swoich grzechach, złych uczynkach i błędach. Tak, błędach… zwłaszcza tym jednym malutkim błędzie, dzięki któremu będziesz ten podjazd robił drugi raz. Parszywa 12….
To co mnie cieszy, to same Popowe. Leżą one na czerwonym szlaku – głównym szlaku beskidzkim. Mamy zrobiony rowerami kawał tego szlaku, ale ten fragment z Popowymi zawsze jakoś tak nam uciekał. Fajnie było wypełnić tą nieciągłość w naszym „czerwonym” przejeździe. Szkoda, że dwa razy…

Dobrze Cię znowu widzieć, Wier(ch)ny Przyjacielu
Zjeżdżamy (i trochę sprowadzamy rowery) z Popowych, bo końcówka do Żdyni to naprawdę spora ściana. Łapiemy parszywą 12-stkę… pozdrawiamy naszych fotografów, bierzemy głęboki oddech i ciśniemy z powrotem pod górę. Korekta błędu, jaką udało nam się zrobić, sprawa że nie musimy wracać pionową ścianą pod górę na Popowe, ale musimy je objechać przez Gładyszów, a pod koniec wydymać na znany nam już Wierch Wirchne. W Gładyszowie dostaję kryzysu i sunę z wolna za pozostałą częścią mojej drużyny. Gdy dymamy łąką pod górę, pod starym wyciągiem w kierunku Wirchnego, to mam ochotę położyć się na trawie i umrzeć. Nawet kabel od Żelazka nie motywuje tak jak kiedyś….
Jakoś jednak udaje mi się wdrapać na górę.

W relacji z Hawrana pisałem Wam dlaczego Wierch Wirchne to nasz Przyjaciel i jak nas wtedy uratował. Dobrze tu znowu być, lubię ten niebieski szlak. Ponownie, jak kiedyś na wakacjach i jak na Hawranie, wyprowadza nas w miarę bezboleśnie na Przełęcz Małastowską. Stąd już prosta droga do Nowicy i na kolejny punkt przy cerkwi.
Zapada pomału zmrok, trzeba założyć lampki. Jest godzina 19:45… mamy dwie godziny 15 minut do limit i dwa ostatnie punkty do zrobienia. Nie jest źle! Nie wiem czy to perspektywa, że może się dzisiaj udać, czy też po prostu mi przeszło, ale kryzys odpuszcza. Mimo ponad 2500 przewyższeń w nogach, znowu zacznie mi się całkiem nieźle jechać. Dobra, dawać te punkty!!
Pierwszy z lampionów to zakole mocno meandrującej rzeki – Basia wymierza się na niego idealnie i punkt szybko wpada w nasze ręce. Po ostatni lampion czeka nas jeszcze jedna wspinaczka. Tego trochę szukamy, nawet z dobre 10 minut, ale gdy zostaje odnaleziony jest godzina 20:48. Mamy komplet na godzinę i 12 minut przed limitem. Pozostała tylko powrót do bazy.

„Droga stąd już tylko w dół…”(*) czyli wspominając Królika (Polskiego)
Mimo tego, że jesteśmy naprawdę wykończeni wpadamy w euforię. Udało się. Szkodnik, udało się!!!
Owszem, trzeba jeszcze wrócić do bazy, ale mamy godzinę 12 minut do limitu. Nie 12 minut, GODZINĘ 12 minut!!
A do tego przed nami, głównie zjazd. Szalony zjazd nocą do samego Uścia Gorlickiego.
Nie chcę zapeszać, ale nawet jakbym teraz, w tej właśnie chwili, urwał oba koła, to i tak zdążymy.
Nic już nie może nas zatrzymać – przełamaliśmy klątwę ostatnich dwóch lat.
Zjeżdżamy przez las, aż do drogi asfaltowej, a ja mam uczucie deja vu.
Piekielnie ciemna noc, my wyjeżdżamy na asfalt z kompletem punktów… z kompletem punktów na Mordowniku! Przed nami krótki, ostatni podjazd pod przekaźnik – ogromny, świecący czerwonym, migającym światłem. Już gdzieś to widziałem. Znam ten obrazek.
4 lata temu – w Jaśliskach. Dokładnie taki sam kadr stanął mi przed oczami. Było to w Króliku Polskim nad Rymanowem. Tam także migał nam na czerwono przekaźnik, noc była równie ciemna, bezksiężycowa jak dzisiaj i także gnaliśmy do bazy po Immortala. Wtedy wpadliśmy na metę na 3-4 minuty przed limitem. Dziś chcemy zdążyć przed 21:00, tak aby udowodnić SOBIE że 13 godzin wystarczyło by nam na tą trasę. Dlatego również gnamy, sprawdzając co chwilę zegarek - tym samym nawet bardziej nasila się uczucie mojego deja vu. Chce mi się śmiać, Szkodnikowi także banan z twarzy nie schodzi, nawet Andrzej schował zakrwawiony kabel od Żelazka.
To, że „scena tego finiszu” jest niemal identyczna jak ta 4 lata temu, ma dla mnie wymiar co najmniej symboliczny..
Lecimy zjazdem do Uścia Gorlickiego ponad 50 km/h – suniemy przez noc z czołówkami na kasku i szperaczami na kierownicach… zmęczeni, styrani, sponiewierani, ale szczęśliwi i… nieśmiertelni.
Do bazy wpadamy o 20:58. 13 godzin, 130 km, 2850 przewyższeń… taka jest cena nieśmiertelności.
Basia ląduje na 3-cim miejscu w kategorii kobiet i otrzymuje kolejny w swojej karierze nagrobek (takie są tutaj trofea).
3-cie, 7-me, 20-ste… dzisiaj liczby nie mają znaczenia. Dziś jesteśmy nieśmiertelni !!!

CYTATY:
1. Pisenka Wojtka Szumańskiego "Zegarek". Wg mnie arcydzieło i majstersztyk jeśli chodzi o tekst i opowiedzianą historię.
Inna sprawa, że ja też kiedyś taki zegarek dostałem w prezencie, ale to już inna historia.
2. Wiersz Adama Asnyka "Daremne żale"
3. Strauss "Baron Cygański - Wielka sława to żart"
4. Tytuł książki Hansa Fallady "Każdy umiera w samotności"
5. Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Mury"

Kategoria Rajd, SFA
Linkuj | Komentarze(3)

KoRNO 2018


                    
                    
          
                    
          DST
          153.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Sobota, 25 sierpnia 2018 | dodano: 29.08.2018

Końcówka sierpnia to stały termin Pucharowego KoRNO. Walimy zatem do Sośnicowic bo skoro mamy „…zaproszenie na herbatkę (to) nieładnie jest się spóźnić” (*). Znowu walimy mocną ekipą bo mamy komplet w aucie. Aż musieliśmy odmawiać niektórym Zawodnikom, tyle osób chciało z nami jechać na imprezę – to bardzo miłe, bo w końcu to „miło gdy ktoś Cię pożąda” (*) :D
Niemniej pierwsi zgłosili się do nas członkowie SFA albo/i ich bliscy. Regularnie ćwiczą czas reakcji z bronią w ręku, więc kiedy się tylko zapisaliśmy, to nie dziwota że Was uprzedzili. Przykro nam, ale nie mogliśmy pomóc wszystkim.
Budzik jak zawsze w sobotę, odpalił o chorzej porze nad ranem, a godzinę później mknęliśmy już przez A4, aby niedługo potem gubić się w ogromnych lasach obok Kuźni Raciborskiej.

PANDA tu punkt…
Trasę przygotowuję niestrudzony Grzegorz Liszka i jego nieustraszona Panda, która wjedzie wszędzie aby rozstawić lampiony. Dziury, koleiny, nieprzejezdne drogi, krzaki – Panda takie rzeczy zjada na śniadanie. Ba! Posiada nawet "klucz do lasu" (zapytajcie Grześka o co chodzi), więc można się spodziewać że impreza będzie zacna i sroga, zwłaszcza że na obu mapach (formatu A3) przeważa kolor zielony – lasu będzie dzisiaj sporo. Cieszy mnie to niezmiernie, bo nieprzebyte knieje traktuję czasem jako drugi dom. A jakby ktoś nie wiedział, jestem domatorem, więc czasami mam ochotę z lasu po prostu nie wychodzić.
Uprzedzając trochę relację, powiem że Panda się spisała, bo wiele punkcików w bardzo fajnych ciekawych, leśnych miejscach wisiało.
Szkoda tylko, że pogoda się trochę popsuła, ale nie było tragicznie. Trochę nam dolało, ale patrząc po tym jak się zapowiadał dzień (zaczęło już nieźle napierać na odprawie), to finalnie dolało nam symbolicznie – większość dnia jednak nie padało. Mocno pochmurny dzień to także była bardziej zaleta niż wada, bo jak przypomnę sobie Świętokrzyskie Piekło to… powiem tyle symbiot nie lubi ognia.
Trasa podobnie jak Rajd KORNOLISZKA (no dobra, Liszkor :P :P :P) ułożona została w formie rogainingu, więc trzeba coś sensownie zaplanować. No dobra… nie rozpędzałbym się z tym sensownie, ale coś tam zaplanowaliśmy :)
Ruszamy!
Pierwsze punkty wchodzą nam bardzo sprawnie. Większy problem sprawia nam tylko jeden bunkier. Obchodzimy go dookoła, włazimy do środka, spacerujemy po dachu, nie widząc że lampion wisi na drzewie u naszych stóp. Przez chwilę boję się powtórki z Grassora... ale szczęśliwie tylko ten jeden punkt trochę się przed nami chowa (a szukamy go w 4 osoby), a z resztą nie ma już takiego problemu. Są zatem fajne miejsca: stary wojskowy rozkładany most, hołdy, ścieżka dydaktyczna pełna klimatycznych mostków - super.
Wybaczcie, że nie wrzucam zdjęć tych miejsc, ale jako że opisywałem ostatnio nasze wakacje (a było tego sporo, co pewnie zauważyliście) skończył mi się transfer na bikestats na sierpień :P
Wybrałem tyle zdjęć ile mogłem... kolejne zdjęcia od września. Peszek :)

„Syn Skywalkera nie może zostać Jedi…” (*)
No nie może!! Pewnie przepisy zabraniają, albo jakie normy rolnicze. Zostanie zatem FIZYKIEM. Pewnie część z Was właśnie się zastanawia, co znowu za pierdoły wypisuje tutaj mój lekko schorowany umysł. Cóż pytanie powinno raczej brzmieć, co kierowało człowiekiem który nadawał nazwy kukurydzy! Tak! Znowu kukurydzy – szczęśliwie jednak, nie musimy dymać przez nią jak na Świętokrzyskiej Jatce, bo są tu drogi. Niemniej każde pole ma swoją tablicę i mamy ciekawe podpisy, jeśli chodzi o odmianę kukurydzy.
Pierwsze pole które mijamy, zaraz po przejechaniu nad A4 to odmiana SKYWALKER :D :D :D
Chwile później kolejne to FARADAY. Nie wiem kto tworzył nomenklaturę, ale "man of my own heart" (*).
To takie trochę nerdowskie: np. Russel w klatce na ciepło :D
Poniżej macie zdjęcie z kukurydzą w tle i Szkodnikiem, jakież wygodnie (tym razem) przez nią przejeżdżającym.

2012-sty w 2018-stym?
Czyli nadchodzi spóźniona zagłada i armagedon. Oglądaliście ten (jakże słaby…) film „2012”, o końcu świata?
Jak oglądałem go w 2010 roku to myślałem, że to film oparty na faktach! Potem przyszedł 2012 i okazało się, że końca świata jednak nie będzie. Odwołali albo przełożyli na inny termin. Pamiętacie jednak od czego wszystko takie apokaliptyczne filmy się zaczynają?
Nie, nie chodzi mi o to, że kosmici, kataklizmy czy inne siły wyższe atakują zawsze USA, Ci jednak dzielnie sobie radzą, a potem udostępniają to rozwiązanie (aż dziw, że bez opłat licencyjnych) całemu światu.
Chodzi mi o ten techniczny początek – pola magnetyczne ziemi zaczyna się zmieniać. Zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a kompasy szaleją…
Jeszcze na odprawie Organizatorzy apelowali o pożyczenie kompasu jednej Zawodnicze, bo jej własny się rozmagnesował. Można powiedzieć "zdarza się", ale kiedy nasz kompas (SILVA!!) też ulega rozmagnesowaniu… to wiedz, że coś się dzieje!! Może Szatan się nim interesuje ("Ty patrz, jaki ładny kompas" – Szatan)
Przypadek? Nie sądzę!
A było to tak… wypadamy z lasu do jakiegoś miasteczka, mijamy park i wpadamy na roboty drogowe (po ang. Street robots :D ).
Jakiś oficer w żółtym uniformie zatrzymuje nas i pyta o przepustkę. My, że nie mamy bo my z misją – tajną, więc aby nikomu nie mówił.
Aż Mu kask na oczy opadł, tak się przejął powagą tej informacji. Mówi: dacie radę przedrzeć się przez zrytą ziemię, ale strzeżcie się wielkich młotów: pneumatycznego, ręcznego i Andrzeja, bo to największy młot. Mijamy zatem wszystkie młoty (w tym Andrzeja) i przez ogródki, zjeżdżamy nad coś, co ma ponoć ma być stawem… ma być, ale to właśnie odpompowują. Stoi wielka pompa, silnik wyje a jacyś kolesie kradną wodę. Chyba kręcą tutaj kontynuację Hydrozagadki (uwaga link ryje banię), albo ktoś uznał część pierwszą za film instruktażowy.
Łapiemy lampion i debatujemy, czy pojechać bardzo dobrą szutrową drogą, której nie ma na mapie. Idzie w kierunku zachodnim i skoro wjeżdżają tutaj maszyny do robót rzecznych, to musi się ona połączyć z drogą do której chcemy się dostać – nie trzeba będzie wracać przez ogródki. Jeszcze spojrzenie na kompas czy to na pewno zachód…. A tu niespodzianka: to wschód. No to byśmy pojechali! Aby nas oszukało.
Patrzymy jednak na mapę… i zaraz zaraz, zgodnie z mapą ze wschodu to my przyjechaliśmy, czyli to musi być zachód. Kompas raz jeszcze – wschód jak byk.
Konsternacja. Mapa… no nie ma opcji, przyjechaliśmy drogą idącą na mapie z prawej do lewej, czyli ze wschodu. Droga którą sprawdzamy, to jej przedłużenie więc jadać z prawej na lewą stronę mapy, jadę na zachód. Kompas po raz kolejny – droga idzie na wschód. O co chodzi….? Jak na wschód?
Z zamyślenia wyrywa nas buczenie. Patrzymy na ten wielki silnik napędzający pompę – buczy jakby nigdy nie słyszał o dyrektywie EMC, a normy zharmonizowane postaci EN-PN 13766 (lub przynajmniej o EN-PN 55022 jeśli nie chce być maszyną) były mu zupełnie obce.
Pytam się koleżki, czy jest zgodny z wymaganiami zasadniczymi dla urządzeń elektrycznych.
On: BUU… nie jestem.
Pytam dalej: czy mógłby zredukować trochę zaburzenia promieniowe, bo nam kompas głupieje. Na nic jednak prośby i groźby… koleżka będzie dzisiaj siał... ferment w polu magnetycznym.
Zostawiamy zatem Buczącego Nocą (i dniem) i oddalamy się – wiecie, „z kwadratem odległości pole maleje” i te sprawy.
Oddalamy się naprawdę daleko, ale kompas nadal uparcie mówi że to wschód. Chwilę późnień docieramy do drogi… tak jak podejrzewaliśmy, na zachodzie. Orientujemy się względem szosy i cóż… kompas oszalał. Północ to południe, wschód to zachód. Przynajmniej konsekwentnie się przy tym upiera, ale wolimy mu dzisiaj do końca nie wierzyć…
Dobrze, że mamy drugi, no ale dwa kompasy rozmagnesowane tego samego dnia – naprawdę zastanawiamy się czy nie idzie (spóźniony od 2012 roku) koniec świata

"The Bridge of Khazad-dûm" (*)
Docieramy do rzeki, oczywiście nie od strony punktu... nawet jest to działanie planowe, bo tak nas "wystawiają" poprzednie punkty.
Tak jak sądziliśmy, nie znajdziemy tutaj mostu. Nastawiałem się na przeprawę wpław - rower nad głowę i dawaj przez wodę. Niemniej leży tutaj pewne zwalone drzewo. Patrząc na konstrukcję tej przeprawy, brakuje mi tutaj tylko Barloga, Gandalfa i tego ich sławnego "You shall not pass". (Gandalf approves - kolejny chory link...).
Ja dostaję od Basi bana na przeprawę - mówi, że pójdzie sama. Protestuję, ale wiecie Żona...
Ledwo co zakończyłem rehabilitację kolana, jeszcze nie do końca wiadomo jak będzie z nim dalej... no nieważne, mam na razie nie włazić na to drzewo, bo jakbym się poślizgnął czy coś, to powrót na rehabilitację i kolejne kilka tygodni z życia "w plecy" mam niemal gwarantowane. Nie lubię tak, ale cóż... zostaję na brzegu a Basia napiera po drzewie.
Sami zobaczcie, że była to naprawdę "mocna" przeprawa, bo drzewo wisiało na dość sporej wysokości nad lustrem wody.
Jak to potem Basia skomentowała, dobrze że drzewo miało sporo "chwytaków".
Niektórzy jednak woleli mniej subtelne rozwiązania i przechodzili "na dziko". Z jeden strony szacun, z drugiej zdziwko: czemu w najgłębszym miejscu? :D :D :D

Jeleń się w grobie przewraca
Wjeżdżamy w zagęszczenie punktów na zachodniej mapie. Lasy, lasy, lasy... dobrze, że ten wielki kompleks leśny "pozbierał się" po największym w historii Polski pożarze lasów. Pisałem Wam kiedyś o pożarze w Puszczy Noteckiej - podobnie jak wtedy, przyczyną najprawdopodobniej były iskry z zapieczonych hamulców pociągu.
No są jaja... jest tu kamień upamiętniający osiągnięcia myśliwych - miejsce gdzie upolowano ostatniego jelenia w tych lasach. W wielu miejscach znajdziemy takie pamiątki.... ale, ale, ale... tuż obok jest grób jelenia!!
Wygląda jakby zamiast zjeść zdobycz, to ją pochowali obok. Nie rozumiem, bo przecież gdyby Bóg nie chciał abyśmy jedli zwierzęta, to nie zrobiłby ich z mięsa!!
(No ładnie. VEGE siepacze mają mnie pewnie po takim tekście już na swojej liście śmierci... pora chyba zacząć się ukrywać :D )
A tak serio, to uwielbiam takie nietypowe leśne miejsca.

Leśne upalanie

Niech o poziomie zawodów najlepiej świadczy fakt, że był to jeden z naszych najlepszych przejazdów. Bez błędów nawigacyjnych (nie licząc tej wtopy z bunkrem, ale w świetle tego co czasem odwalamy, to nie było to nic wielkiego), nowy rekord średniej 19,6 km/h na 153 km (wiem, wiem, dla niektórych jest to słaba średnia, ale przypominam, że o kadencję to ja się mogę co najwyżej ubiegać, a w planie treningowym mam zapisaną suplementację ciastkami i nutellą) i ogólnie rewelacyjny przejazd, a mimo to nie wystarczył to Basi nawet na pierwszą piątkę.
Nie brakło może wiele, bo przekroczyliśmy magiczną liczbę 2000 pkt przeliczeniowych (minus 50 parę za wykorzystywanie limitu spóźnień), ale jednak – jeśli jedziemy na 100% swoich możliwości i właściwie bezbłędnie – a mimo to Basia ląduje dopiero w połowie drugiej piątki zawodów, to znaczy że nieliche harpagany tutaj dopalały!!!
Jakoś tak te Pucharowe KoRNA zawsze mają wyśrubowane wyniki – był kiedyś „sprint na Jurze” (wtedy ustanowiliśmy nasz prywatny rekord na 100 km) , teraz mieliśmy „Leśne upalanie”. Nie mówię, że to źle, ale że to już pewnego rodzaju tradycja. Pucharowe to wszyscy cisną, a i Ci wszyscy to zawsze mocniejsza ekipa niż na wielu innych zawodach.
Innymi słowy leśna część zachodniej mapy to były przeloty i łapanie nawet po 4-5 punktów na godzinę!!!
(punkty kontrolne bardzo blisko siebie, świetne drogi, płasko jak pewna 13-stka - mówię oczywiście kluczach :P)

Co się tutaj posila? Jaki to ma rozmiar :D

Cóż tu dużo mówić. Świetny rajd, piękna trasa - niemal non-stop las (YEAH !!!) i after party w bazie.
Nie mogliśmy zostać bardzo długo, bo w niedzielę rano zbieraliśmy się do Radomia na AirShow - od dziecka znam na pamięć biografie asów lotnictwa I wojny światowej, różne dziwne lotnicze opowieści i nigdy nie wyrosłem z pewnego rodzaju marzeń, takich jak:
"jak ostatnio byłem nad Frankfurtem, to nie lądowałem" (*) :D :D :D

Cytaty
1) Batman Knightfall, jedna z części - ta, w której pojawiał się Szalony Kapelusznik. Tytuł rozdziału "Zaproszenie na herbatkę"
2) "Szklana Pułapka 3" - John McClane o tym, że pewien terrorysta się na Niego uparł :)
3) "V jak Vendetta". V do Evey słysząc opowieść o jej ojcu.
4) "Gwiezdne Wojny V: Imperium kontratakuje"
5) "Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia". Most na którym doszło do zatargu między Szarym (Gandalf) a Rogatym (Barlog)
6) Ponoć prawdziwy test pilota do wieży, kiedy się wkurzył że ciągle przekierowują go na kolejne pasy :D

Kategoria Rajd, SFA
Linkuj | Komentarze(3)

GÓRA (mocy) i DÓŁ (w ziemi)


                    
                    
          
                    
          DST
          70.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt VENOM
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Środa, 15 sierpnia 2018 | dodano: 28.12.2018

Gdzie jest największa dziura w ziemi w Polsce? Oczywiście w Bełchatowie. Na jak kopali dziurę na 20 km długości, to trzeba było coś zrobić z wydobytą ziemią. Usypali z nich górę. Tauron się chwali tym na reklamach: budujemy jeziora, lasy i góry. No i cholera, mają rację. Budują góry i to niemałe.
Góra nazywa się Kamieńsk i zainstalowano na niej sporo wiatraków – dlatego też nazwano ją Górą Mocy – klimatycznie. Tak przy okazji na tej górze są trasy DH oraz wyciąg narciarski. To naprawdę spora góra. Nasza ostatnia wakacyjna wyprawa przenosi nas zatem w klimaty industrialne.