Nigdy wcześniej nie udało nam się dotrzeć na tą imprezę. Zawsze coś wypadało i nie było jak wybrać się "na dzika do Kraśnika" - takie bowiem hasło zachęca do wizyty na Roztoczańskiej. Tym razem kalendarz jest dla nas bardziej łaskawy, więc zapisujemy się na te zawody. Okaże się to bardzo dobrą decyzją, bo zawody zorganizowane są rewelacyjnie.

"3:10 do..." Kraśnika

Jaszczur i to za miedzą! Ukrył się w naszych kochanych podkrakowskich dolinkach - chyba bliżej już nie mógł. Rewelacja. Jako, że Jaszczurów nam zawsze nam MALO (taaaak...wybaczcie, ale ten suchy dowcip musi polecieć na każdej edycji), wyczekujemy imprezy jak na szpilkach. Baza jest w Racławicach, czyli na wylocie mojej ukochanej Doliny Racławki. Ponownie dołącza do nas Instruktor Grupy Dziecięcej Lenon, który zaatakuje swojego pierwszego Jaszczura na trasie pieszej.

Kiedy wszyscy dymają na Dymno lub do Gliwic na Rajd Miejski, my w zasadzie - nie wiedzieć czemu - zapisujemy się na Przeprawę w Ropczycach. Rajd pieszy bez trasy rowerowej. Nietypowe to dla nas, bardzo nietypowe ale jedziemy. Na samym początku mamy lecieć trasę "Piesza 30km", ale na dzień przed imprezą zmieniamy na "Pieszą 50km". Tak wiem, że to dziwne, ale nie szukajcie logiki...jakoś tak wyszło :)

Prince of...Ropczyce
Logo PRZEPRAWY jest genialne.

W moim szermierczo-nerdowskim, spaczonym umyśle otwiera się worek wspomnień. Trauma z dzieciństwa, którą widzę nadal, gdy tylko zamknę oczy. Czasem budzę się mocno zlany...zimnym potem (a co myśleliście, Pacany!), źrenice tępo wpatrzone w sufit (a jak mają być wpatrzone gdy umysł nietęgi), a Księżniczka, którą kiedyś udało mi się uratować z rąk straszliwego Wezyra przewraca się na drugi bok i mruczy "przestałbyś się wiercić, co? I oddaj kołdrę".
Ciężko przestać gdy pamiętam go, jakby to wydarzyło się wczoraj. Pamiętam go z części pierwszej. Jego i sekatory...acz sekatory można było jakoś minąć. Strach zostawał w komnacie z sekatorami, nie podążał za tobą, ale On...On szedł po twoich krokach. Z klingą wymierzoną w twoje serce lub plecy.
Kościej, Kościan, Szkieletor...miał wiele imion. Każde znaczyło śmierć, ale ja jakoś przeżyłem.
A potem przyszła część druga. I On powrócił...
Pamiętam to jak dziś...szczęk kling, skrzypienie desek i most. Most, który runął...a ja wraz z nim. Otchłań wyciągnęła ku mnie swe ręce. Czarna pustka wydała niemy krzyk, żądając ofiar. Ostatkiem sił złapałem się krawędzi ostatniej z desek..."po raz kolejny udało się przeżyć".
Otrzymałem jednak dwa trafienia. Wtedy dowiedziałem, że muszę zacząć przykładać się do ćwiczeń szermierczych. Mało brakło, a nie przeszedłbym do kolejnego etapu (w SFA walczymy do 3 trafień :P).
Wiedziałem też już, że muszę poprawić nawigację. Krok w przód i runął bym wraz z całą konstrukcją. Krok dzielił mnie od nieznalezienia właściwego punktu...podparcia dla rąk i nóg. Zaczęła się praca, która trwa do dziś......a dziś widzę most z dzieciństwa. Wtedy nie widziałem co mnie czeka, dziś jestem przygotowany. A więc wracam, raz jeszcze stawić czoła moim Demonom.
"BASIA!!! Jedziemy na PRZEPRAWĘ !!" Kurde wydawało mi się, że ten most był gdzieś w Persji, a nie w Ropczycach...no ale może mi się coś popieprzyło. Może to był Prince of Ropczyce. Mogło tak być :)
Jedzie z Nami również Instruktor grupy dziecięcej - Lenon.

Autostrada krzyżowa i panika w garnizonie
Pierwszy punkt to były "młode brzózki". Zaliczasz młode brzózki a potem to już z kopytami do nieba :)

Wbijamy w bardzo ciekawe miejsce: Krzyż Ropczyce. Bardzo ładnie miejsce i dobry punkt widokowy. Przychodzimy tutaj z punktu 1-wszego z pominięciem punktu nr 2, bo zadania mają limity czasowe (np. punkt 4 i 5 to zadania czynne tylko do 13:30). Odpuszczamy zatem dwójkę, aby zdążyć na wszystkie zadania. One są dzisiaj naszym głównym celem.Tym działaniem napędziliśmy trochę strachu elicie, bo spotkaliśmy się pod krzyżem kiedy Oni wracali z dwójki. Nie mogli wiedzieć, że my dwójkę odpuściliśmy i przychodzimy z jedynki. Spowodowało to, że zaczęli napierać jeszcze bardziej, bo byli pewni że właśnie ich dogoniliśmy :)



Janusze alpinizmu i nowa droga aramisowa
Pierwsze zadanie: bardzo stroma skarpa. Trzeba wytyrać na górę. Jak ja kocham takie miejsca. Trzeba iść na czworakach, takie nachylenie...ale ale ale co to? Lina + uprząż - każdy kto chce może się podpiąć. Super sprawa, że obsługa tak dba o bezpieczeństwo. Kto chce może skorzystać z asekuracji. Uprząż zajęta, łatwiejsza droga także, bo właśnie utknął na niej jakiś zawodnik (jest ślisko i spore błoto). Lecimy bez sprzętu, to nie nasza pierwsza skarpa w życiu. To także nie skałki, to skarpa - tu najwyżej zjedziesz na ryju na sam dół...do tego jest poręczówka, której można się chwycić i nie mam roweru na plecach. Warunki bardziej niż sprzyjające aby przeprowadzić szturm. Gorsze robiliśmy z rowerami na plecach i działało. Jako, że główny "trakt" na skarpę zajęty, lecimy obok, wytyczając nową drogę. Prawie jak w Karakorum. Prawie. Zadanie super.

"Smętarz dla zwieżaków"


Niewolnik grawitacji czyli co ma tonąć, nie zawiśnie

Buhahahahaha...HAHAHAHAHAHA. 3:50 nad ranem. Budzi mnie maniakalny śmiech jakiegoś idioty z siekierą...a nie, to tylko mój budzik. Już miałem pytać czym Pan siekierował robiąc taki rechot o tak chorej porze, a to tylko sygnał pobudki. Basia go nienawidzi...twierdzi, że w nocy, jak jest cisza to sąsiedzi też go słyszą i mają o nas, co najmniej, dziwne zdanie. Przesada, nasi sąsiedzi są bardzo spoko.
Na przykład słuchają dobrej muzyki, nie wiem czy chcą ale słuchają :)

Bladym świtem
Pakujemy rowery na dach naszego Pancernika Szos. Kamila i Filip również dotarli. Wyruszamy w czwórkę nad Zalew Batorówka, gdzieś w zakamarkach województwa łódzkiego, bo właśnie tam odbywa się kolejna impreza - OrientAKCJA.
Kawałek drogi, ale warto bo ekipa od Łorient-ekszyn jest świetna, robią kapitalne imprezy i będzie bardzo miło Ich znowu zobaczyć. Jedziemy z nastawieniem powalczenia z trasą GIGA, acz nie oczekujemy jakiegoś mega wyniku bo jeszcze dość mocno czuć w nogach Rudawską Wyrypę i Team360. Były to naprawdę ostre, hardcore'owe imprezy, a 2 dni regeneracji po czymś takim, to nie jest za dużo. Ale co tam, walimy w łódzkie na kolejną imprezę!
W miarę bez przeszkód docieramy nad Zalew około godziny 9:00. Mamy zatem 45 minut do oprawy. Idziemy się zarejestrować, witając jednocześnie z wieloma ekipami, które również docierają na dzisiejszą (Orient)akcję np. Łukasz Piachulec czy też Nadwiślański Grzesiek.
Filipa coś powykręcało w bazie rajdu:


Płyną góry, płyną lasy...

Dzień po Rudawskiej Wyrypie, podobnie jak rok temu uderzamy na Rajd Team360.
Mamy trochę trudniej niż ostatnio, gdyż imprez nie dzieli 20 km, ale 600. Mamy jednak cały dzień aby dotrzeć - rajdy są przesunięte względem siebie, w porównaniu do zeszłorocznych edycji. I super!! Dzięki temu damy radę zaliczyć obie imprezy, oby tak zawsze. Rudawska startuje w piątek w nocy i kończy w sobotę w nocy, a 360 startuje w poniedziałek. Wychodzi na to, że niedzielę spędzamy na A4? Mnie pasuje :)
Wracamy zatem do Krakowa przepakować się i choć trochę przespać, a w poniedziałek o 5:30 rano wyruszamy...

34 godzinny rajd? Przemyśl to...piękne miasto. JEDZIEMY!!!

Osa na drzewie. Tak, dobrze widzicie, na obu zdjęciach nie ma ścieżek :P

Kajaki wieczorową porą czyli płyńmy szybciej bo się ściemnia...
Docieramy do przepaku około godziny 20:00. Mamy w nogach już 30 km pieszo i trochę roweru. Szybko przebieramy się w ciepłe ciuchy, bo temperatura nie rozpieszcza. Chcemy również wyruszyć jak najwcześniej bo niedługo zapadnie zmrok, a przed nami około 23 km kajakiem. Mamy lekkiego schiza przed kajakami po ciemku, ale okazuje się że nie jest tak źle, nawet gdy zapadnie noc. Księżyc świeci dość jasno, nie ma chmur i da się płynąć nawet bez oświetlenia. Oczy przyzwyczajają się do mroku i tylko czasem nie widać zakrętów rzeki. Wtedy trzeba trochę na czuja, co owocuje dwukrotnym utknięciem na mieliźnie, ale bez konieczności wchodzenia do wody.
Raz nawet na jednej mieliźnie, próbując się z niem wydostać odepchnęliśmy się tak, że odwróciło nas tyłem do przodu i dobry kawałek (bo strasznie wąsko tam było) tak właśnie płynęliśmy z nurtem Sanu. Aramisy nieortodoksyjnie jak zawsze: nocą, tyłem do przodu po Sanie:)

Zdjęcie ze startu kajaków


Godzina później...i tak było przez kolejne 2h drogi. Łacznie około 3,5 godziny zajęły nam kajaki, z czego większość w ciemnościach.

Gdy docieramy do przepaku, na którym zostawiliśmy rowery musimy wysiąść do wody. Nie jest głęboko, zaledwie do połowy łydki...ale jest zimno i wieje. Dobrze, że nie musieliśmy wysiadać pod drodze, bo dosłownie wlazłem do wody na kilkanaście sekund - tyle co wypchnąć kajak na brzeg i zaczęło mną telepać z zimna. Jednak to było 3,5 godziny siedzenia w miejscu na wietrze i teraz jeszcze przejście przez nie-najcieplejszą wodę. Szybko przebieramy się w suche ciuchy - dobre spakowanie przepaków to podstawa na rajdach przygodowych, to jeden z elementów tego sportu. Uwierzcie, to nie jest takie łatwe.

Dość tych pieszych świństw czyli znowu w siodle
Przebrani w suche ciuchy jesteśmy gotowi na start etapu rowerowego. Jeszcze tylko wylać krew z butów (bo nas na trek'u strasznie obtarły buty) i można jechać dalej. Dobrze, że teraz rower bo obtarcia mamy spore i końcówka treku była naprawdę bolesna. 
Patrzę na licznik: mamy zrobione 15 km...po całym dniu napieraniu. Jest środek nocy, a my mamy nędzne 15 km zrobione - oczywiście wg licznika bo tak naprawdę to mamy: 15 rowerem + 10 km BnO + 20 km treku. Teraz to się zmieni i licznik zacznie liczyć bo przed nami najdłuższy etap rowerowy rajdu. Ruszamy w mrok...i lecimy dość sprawnie od punktu do punktu, po drodze mijając się okazjonalnie z OSĄ Opole.
Trochę się naszukaliśmy 8-meki, brodząc po jakiś strumieniach ale udało się. Noc nam mija w trasie, a świt zaskakuje nas przy znanej nam z Pruchnickich Harców Rowerowych kładce nad Sanem:


Piec? Bunkr? A może dymarka, gdzie można coś przedymać np. jakiegoś dobrego ssaka leśnego :)


"...zwyciężył w końcu sen, brat Śmierci"
Zaczyna zmagać nas sen. Jednak zarwanie nocy na Rudawskiej Wyrypie i teraz kolejna noc w plecy, nie pozostaje bez śladu. Dodatkowo dochodzi zmęczenie fizyczne. Zasypiam na zjazdach, co może skończyć się naprawdę boleśnie. Postanawiamy zatem chwilę odpocząć, zwłaszcza że zgubiliśmy gdzieś OSĘ i jesteśmy sami. Wykładam się na stopniach kościoła i zasypiam. Dosłownie na 10-15 minut, tak aby oszukać organizm. Sprawdzona metoda, to zawsze działa. Na kilka godzin oszukujesz sam siebie, że spałeś i sleepmonster na pewien czas daje spokój. Jaja, jest drugi maja, bardzo wczesna godzina - grubo przed 7-mą rano, a my śpimy na schodach kościoła w Skopowie. 15 minutowa drzemka i jedziemy dalej, zaczynają nas gonić lokalne burki więc od razu człowiek trzeźwieje :)


"W kompasie igła zardzewiała, lecz kierunek zna..."
Docieramy do ostatniego etapu pieszego. 10 km z buta po lesie, w ciężkim terenie. Będzie bolało bo nogi mocno obtarte. Kleimy plastry jakie mamy i trudno, trzeba napierać dalej. Jutro możemy nie chodzić wcale, ale dziś walka trwa. Zostawiamy rowery i idziemy w las. Organizator zapowiadał, że to najtrudniejsze BnO jeśli chodzi o teren i miał rację. Mało ścieżek, tzn. sporo ale mało idzie w okolice naszych punktów. Basia wyznacza azymuty i idziemy za wskazaniami kompasu. Głównie na rympał bo gęsto, ostro, bagniście...


Opis punktu: zarośnięty pagórek. No chyba wszystko się zgadza :)


a przy azymucie na ma przebacz. Kompas mówi tam, to idziesz tam. Owszem omijasz przeszkody, ale każde ominięcie wymaga korekty i powrotu na założony kierunek. Dlatego przedzieramy się uparcie i konsekwentnie za wskazaniem kompasu. Łapiemy wszystkie punkty, ale jesteśmy wykończeni. Wracamy do rowerów oboje kulejąc. Przed nami ostatni odcinek rowerowy i zadanie specjalne. Potem już tylko meta.

Hanging out...nad Sanem
Ostatni etap jest rowerowy - nasza specjalność, więc ciśniemy do Przemyśla. Nie trzeba już chodzić, tylko pedałować. Mimo zmęczenia wybieramy powrót nie drogą ale przez góry - zielonym szlakiem. Nie lubimy jeździć asfaltami, więc atakujemy lokalne pagóry - zwłaszcza, że tych tutaj nie znamy. Docieramy do miasta i wpadamy na zadanie specjalne. To most linowy przez który trzeba przejść na drugą stronę Sanu. Kawał drogi, prawie 100 m, ale jedziemy z tym koksem:

Przechodzę około połowy drogi i ręce mi umierają...próbuję się utrzymać, ale nie daję rady. Spadam...Patrząc ze zdjęć lot nie był mały, nim zatrzymała mnie uprząż.

Wiszę nad środkiem rzeki.Próbuję kilka razy podciągnąć się na rękach i zarzucić nogi o linę nad sobą. Raz nawet stopę zarzuciłem na linę, ale but się ześlizgnął i spadłem. Po kilku próbach, widzę że nie dam rady tego zrobić. Nie przy tym poziomie zmęczenia. No i wolę myśleć, że robię to źle technicznie niż że jestem za gruby :P
Pozostaje przesuwać się na samych rękach...Chwytam linę i podciągam się z całej siły. Poszło! Ruszyłem do przodu o jakieś...5-6 cm. Może osiem. Most ma ponoć 85m czyli...to będzie długie popołudnie nad Sanem. Dosłownie...nad Sanem.No dobra, jestem gdzieś za połową drogi, ale do drugiego brzegu jest i tak jeszcze w cholerę. Rozpoczynam mozolną podróż, centymetr po centymetrze. Po kilku chwilach nie czuje rąk, ale podciągam się ile dam radę. Jeśli nie 5 centymetrów, to chociaż 3. W bazie okaże się, że wiele osób odpadało i szło podobnie do mnie.
Acz wisząc nad Sanem i nie będąc w stanie zarzucić nóg na line nade mną, mam uczucie totalnej porażki (wiszącej porażki) i bycia jedną z głównej atrakcją Przemyśla...Jakoś udaje mi się dotrzeć do drugiego brzegu, mam ochotę przewrócić się ze zmęczenia, ale wracam kładką do miejsca startu. Teraz na zadanie startuje Basia. Idzie po linie i idzie jej całkiem nieźle.

Nie daje rady jednak przejść całości i też odpada. Jest jednak lżejsza i ma szansę wrócić na linę - liny nie "rozjechały" się aż tak szeroko. Z tego co mówiła obsługa punktu, niewiele osób przeszło całość bez odpadnięcia. Basia zanim dociera do drugiego brzegu, ma całą sesję zdjęciową na tym zadaniu...chociaż z trudem trzymam aparat, tak mi się ręce trzęsą ze zmęczenia.


Zdajemy uprzęże i ruszamy do bazy. Meta. Meldujemy się i oddajemy chip'y i tracker'y. Jesteśmy ostatnia ekipą, która dotarła do bazy, ale nie ostatnią w rankingu (niektórzy mają karę za niewykonania zadania nad Sanem, inni nie mają wszystkich punktów) !!!
Kończymy na miejscu 7 z 10 ekip, a do tego w kategorii MIX (kobieta + mężczyzna) mamy drugie! Jesteśmy przeszczęśliwi. Komplet punktów, cała trasa w limicie i to ze sporym zapasem + 7 miejsce na 10 naprawdę bardzo mocnych drużyn. To dla nas bardzo dobry wynik, ale przede wszystkim super przygoda, w której znowu sprawdziliśmy czy damy radę. DALIŚMY!!! I to jest największy sukces.

Dziękujemy organizatorom za świetną zabawę i przygodę. Rajd 360 rok temu, który odbył się na naszym kochanym Dolnym Śląsku bardzo nam się podobał, ale organizacyjnie ten był dużo lepszy. I to bardzo cieszy! Na pewno jeszcze nie raz odwiedzimy tą ekipę na jakieś z imprez, przez nią organizowanych.

Ponad 2000 m przewyższenia na Rudawskiej Wyrypie i 3500 przewyższeń na Team 360. Heh...przed weekendem śmiałem się, że ciekawe czy wejdziemy na Elbrus (przewyższeniowo - od zera). No i udało się dobić do czegoś koło tego. Może nie na sam wierzchołek 5642, ale niewiele brakło, czyli jest dobrze :) 
Wyszło 90km na rowerze, około 40-45 km na nogach plus 23 kajakiem. Srogie napieranie :)

A jeśli ktoś chciałby dokładnie prześledzić naszą trasę to tutaj jest track, zarówno nasz jak i innych ekip.

Raz w roku w Rudawach Janowickich odbywa się impreza, która ociera się o legendę. A my chcemy być częścią tej legendy, więc nie może nas tam zabraknąć.
Dla nas to już 4-ty start na tej imprezie. Tym razem dołącza do nas także Instruktor grupy dziecięcej o xywie "Lenon", który zapisuje się trasę pieszą 50km. My z Basią atakujemy oczywiście rowerową 200-setkę.

DEJA VU
Zapowiedzi pogodowe przed wyrypą nie są zachęcające. Deszcze i temperatura mają nie przekraczyć 4 stopni. Co gorsza w czwartek robi się jeszcze gorzej (Rudawska startuje w piątek o 23:00), bo zima atakuje z całą mocą i Rudawy toną w śniegu. Organizatorzy publikują zdjęcia górnej części gór.
Mam deja vu...gdzieś już to widziałem, gdzieś już to przeżyłem (ledwie...).
Rok 2014. Nasza pierwsza Rudawska Wyrypa i majowy urlop na Dolnym Śląsku. Tydzień jeździmy po górach i jest 20-22 stopni, a tymczasem w noc Wyrypy najpierw ulewa przez kilka godzin, a potem śnieg i temperatura spada poniżej zera. Przemoczeni deszczem szybko zaczynamy odczuwać zęby mrozu, które wgryzają się w nasze ciała i dusze. Z resztą nie tylko nasze, ale i innych zawodników bo spora część osób wycofała się przed startem lub zeszła z trasy ze względu na warunki. Hasłem przewodnim w bazie było: "Trasa rowerowa zamarzła".
Najgorsze były mokre rękawiczki...ręce najpierw bolały, potem nie miałem już w nich czucia. Nie byłem w stanie zmieniać przerzutek, robiłem to dolną kością dłoni...hamowanie też było problemem, bo palec wskazujący nie działał. Naprawdę bałem się czy sobie nie odmroziłem palców. Byłem o krok od wycofania się z rajdu, siedząc przemoczony w bazie wysuniętej w Janowicach...telepiąc się z zimna po nocnym OS'ie (odcinek specjalny)...
I wtedy z pomocą przyszedł Janek - starszy zawodnik, który nigdy wcześniej nie jeździł na orientację i zapisał się od tak. Jeździł jednak w maratonach. Mapa trochę go przerażała i zapytał nas czy może z nami jechać bo sam sobie nie poradzi. Zgodziliśmy się wtedy, strasznie nam za to dziękował, a teraz przyszedł mnie z pomocą. Podpowiedział mi, że przecież warniki (takie wielkie pojemniki z wrzątkiem - jak ktoś nazwy nie zna) są gorące, polecił mi położyć rękawiczki na nim i w 15 minut były suche i ciepłe.
Dzięki temu pojechaliśmy dalej. Nadal było zimno, ale nie miałem mokrych rękawic...to jest ogromna różnica. Zawsze jesteśmy przygotowani w góry (duże plecaki :P), ale byliśmy przygotowani na warunki jesienne a nie zimowe. Po tej wyrypie obiecałem sobie, że czymkolwiek mnie góry zaskoczą, będą na to gotowy...i zrobię wszystko aby dotrzymać słowa.

GIVE ME YOUR BEST SHOOT
Patrzę zatem na opublikowane zdjęcie. Patrzę za okno, w Krakowie ulewa. Już 3-ci dzień leje jak z cebra. Uśmiecham się i czuję w sercu to budujące uczucie. Znam je dobrze, czasami się pojawia przed finałami na zawodach szermierczych i wtedy walczy mi się najlepiej. To pewnego rodzaju determinacja połączona z pewnością siebie, nieprzesadną ale wystarczającą aby ze spokojem podejść do konfrontacji. Najlepiej wyraża je właśnie tytuł tego akapitu. A więc moje kochane Rudawy...jestem gotowy. Give me your best shot...

"A w Krakowie, na Brackiej pada deszcz..."
Jak wyjeżdżaliśmy to pada. Przez całą drogę do Janowic Wielkich zwanych przez mnie Janowicami Niemałymi leje. Katowice, Opole, Wrocław, Strzegom...wszędzie leje. Pachnie to bagnami i rzekami. Będzie ostro. W Janowicach nadal pada. Nie tak mocno jak po drodze, ale pada. Podobnie jak rok temu Organizatorzy sprawdzają telefonem czy wszystko w porządku, dzwoniąc do nas gdy jesteśmy w drodze. Tym razem jesteśmy jednak na czas. Nawet z jakimś zapasem.
Rejestrujemy się w bazie i idziemy na odprawę.

Przynajmniej pomału deszcz "wygasa"... czekam zatem na mróz. Długo czekać nie muszę. Przychodzi o świcie :)
Bardzo ładnym świcie...w promieniach którego Śnieżka wygląda jak Kanczendzonga czy Makalu. Szukam zatem co mogło by przypominać Lhotse...może Szrenica.Trochę nie ten kształt, ale co tam, może dzisiaj być i Lhotse. Skoro wyprawa w Himalaje i Karakorum raczej pozostanie w sferze nigdy niespełnionych marzeń, to chociaż popatrzę sobie na nasze góry w zimowej aurze :)

Na jednym z punktów spotykamy Krzysztofa Sz, który podobnie jak my walczy na trasie rowerowej 200 km. To jeden z tych wymiataczy, który kończy trasę kiedy my jesteśmy w połowie. Nie inaczej będzie i tym razem, ale jego mróz także nadgryzł. Mówi do mnie: "Nogi mi zamarzły..."Odpowiedziałbym ale nocą mróz skuł mi ryja bo pyskowałem i mam teraz problem z artykułowaniem słów i wyrażeń :)


Przełęcz Kowarska i Tunel pod Drogą Głodu
Dymamy pod Przełęcz Kowarską. Tutaj już śnieg. Im wyżej tym coraz więcej.
Szkoda tylko, że Asia i Robert nie zrobili punktu w Tunelu pod Drogą Głodu. Kocham to miejsce, a w zimowej aurze wygląda niesamowicie. Poczytajcie sobie o tym miejscu, jeśli go nie znacie - jego historia jest równie niesamowita jak jego nazwa.
My mijamy Przełęcz Kowarską i walimy wyżej. Śniegu robi się naprawdę dużo, a my pchamy rowery wyżej i wyżej:

aż zdobywamy punkt:

Tymczasem jechał tutaj ktoś kto miał ciekawy bieżnik :)


Tunel pod drogą głodu 2
Zjeżdżamy w stronę Kowar, na drugą stronę przełączy (podjeżdżaliśmy od strony Kamiennej Góry). To niesamowite, że w tą stronę nie ma żadnych śladów. Gładziutki śnieg, a ja w trybie lodołamacza.



Tuż przed Kowarami łapiemy chyba jeden z najpiękniejszych punktów ze wszystkich rajdów. Na pewno jest w naszym Top 5.
W sumie także jest w tunelu, acz nie pod przełęczą ale tuż za Kowarami, na początku podjazdu.
Robimy Mu sesję foto, sami zobaczcie:



Poszły konie po...po sejsmograf
Jest po 17:00 kiedy wyjeżdżamy na drugą pętle. Złapiemy tutaj tylko kilka punktów, bo czasu mało (czasu nie jest mało, my po prostu jesteśmy słabi i jeździmy wolno). Najciekawszym punktem na tej pętli (z tej nędznej i lichej ilości, które zrobiliśmy) to jaskinia, w której zamontowany jest sejsmograf. Kapitalne miejsce na punkt, do jaskini oczywiście wczołgiwała się Basia, ja jestem za gruby...Szkodnik jaskiniowy dał radę i przyniósł Wam zdjęcie sejsmografu.

W bazie okazuje się, że mimo małej ilości punktu z drugiej pętli to poszło nam nieźle. Basia ląduje na miejscu pierwszym, ja na drugim (z 7 śmiałków na TR200). Jestem zaskoczony, bo drugie miejsce na wyrypie to naprawdę sukces. Zwycięzcą oczywiście jest mocarny Krzysztof...o zamarzniętych nogach :)
Lenon także zachwycony terenami. Łapiemy trochę snu w bazie i wracamy na Kraków. Trzeba się ekspresem przepakować i gnać do Przemyśla na Team360. Nie ma lekko :)
Szkoda tylko, że nie widzieliśmy się z Sergiuszem, Darkiem i Jackiem, którzy atakowali trasę pieszą 50-tkę, ale tak to bywa jak my jesteśmy w drodze nim Oni przyjadą i jesteśmy w drodze, jeszcze trochę po tym jak Oni skończą...Mam nadzieję, że następnym razem uda się, co najmniej, spotkać na szlaku.