Z naszej wyprawy na Wzgórza Strzelińskie zjeżdżamy wprost do bazy Tropiciela, czyli lecimy naszym Aramisowym klasykiem - wycieczka za dnia, rajd nocą. Sen jest dla słabych :D Weekendy trzeba po prostu wykorzystywać w pełni, więc w zasadzie to już nasza tradycja, aby łączyć imprezy nocne z dziennymi. Jedynym parametrem, który trzeba uwzględnić to przejazd z jednego rajdu na drugi, no ale jako, że nasza minuta startowa na Tropicielu wypada około 20 minut po północy, to tym razem będzie to "na spokojnie".
Musimy tylko przebrać się w suchy zestaw ciuchów i w zasadzie jesteśmy gotowi ruszać w ciemność. No dobra, jeszcze łyk ELIKSIRU (sroga dawka kofeina czyli Szkodnik LEJ PO BOMBIE) zgodnie z poniższym:

Tak więc, wracając do relacji - bomba z kofeiny po ciężkim dniu na Wzgórzach Strzelińskich i meldujemy się na starcie... a tam "Orgi" zdradzają co nas dzisiaj czeka.
Na odprawie usłyszymy, że dwa punkty będą bardzo trudne - zarówno terenowo jak i nawigacyjnie. Ma być przygoda... będziemy kląć na czym świat stoi, będziemy ich przeklinać w rozpaczy, ale przygoda będzie i... nawet nas dojedzie. Brzmi jak każdy punkt JASZCZURA (na przykład TUTAJ), więc śmiem twierdzić, że jesteśmy zahartowani... niekoniecznie gotowi, ale na pewno zahartowani. To znaczy, wiecie... niedawno poszerzyłem swój słownik przekleństw i klątw, więc chyba spełnimy pokładane w nas oczekiwania. Jestem już na lekcji nr pięć i obecnie konstruujemy bluzgi wielokrotnie złożone, a ja nieustannie się dokształcam, poprzez różne wykłady:D :D :D Definitywnie jesteśmy zahartowani :)
Dostajemy mapy i planujemy nasz wariant. Postanawiamy zacząć od jednego z tych dwóch problematycznych punktów - czyli przyjmujemy strategię jak w "Czarnej Żmii": "Uderzymy w najbardziej ufortyfikowany fragment frontu, aby się przekonali, że NIE ŻARTUJEMY!"
Tak, ten plan jest bez wad - mapy na mapnik, odpalamy czołówki i światła na kierownicy i ruszamy w noc. Znacie już to uczucie (albo przynajmniej ten cytat - z innych moich relacji): "Światło wzywa, Mrok musi odpowiedzieć".

No wzywa, wzywa... mamy pełnię!!!

Strzeż się "L-ek", zwłaszcza w lesie :D
Wyjeżdżamy z miejscowości "bazowej" i kierujemy się na okoliczne łąki i otaczające je lasy. Znowu spędzimy noc w lesie - który to już raz... chyba wchodzi nam to już w krew, skuteczniej niż kleszcze i komary. No dobra, przekonajmy się czy ten trudniejszy "Punkt L" nawiąże walkę z zahartowaną rajdowo, acz trochę upośledzoną ekipą. Droga, którą widzicie na powyższym zdjęciu szybko przechodzi w łąkę... mimo, że na mapie dobry trakt biegnie sobie na całej długości lasu. W rzeczywistości jednak urywa się znienacka (a pamiętajcie, że jak atakowaliście Znienacka, to Znienacko bronił się jak Umiał, a Umiał to był dopiero zawodnik :P). Ładny początek... niczego innego nie oczekiwaliśmy.
Drogi zatem już nie ma, a trawa to jedna rosa - aż lśni w świetle czołówek... Do tego wszędzie mgły, mgły i jeszcze raz mgły... oj będzie mokro. Bardzo mokro. Na razie to nie punkt, ale buty i spodnie nie nawiążą walki... przemoczymy je w kilkanaście sekund. Co więcej, im głębiej "w łąkę" tym mgła gęstnieje i widoczność spada do kilku metrów. Nie będzie łatwo nawigować na przykład po kształcie lasu, bo drzewa po prostu toną w białym mleku. Według naszej mapy, oprócz tej głównej drogi (której nie ma...) powinno od niej odchodzić kilka różnych ścieżek/przecinek/traktów, ale w praktyce mamy (skąpane we mgle) łąki, łąki, łąki i rozrzucone (na nich) mniejsze lub większe zagajniki.
Nawigujemy właściwie tylko z kompasem. Azymut na róg lasu (którego z łąki nie widać) i przechodzimy 20-30 metrów, sprawdzenie azymutu, kolejne 20 metrów, sprawdzenie azymutów... widoczność na kilka metrów, więc ciężko jest "złapać tym azymutem" coś w terenie, aby się na to kierować. Poruszamy się zatem bardzo, bardzo pomału, bo co kilka kroków weryfikujemy kierunek. Jest róg lasu! Widzimy go dopiero gdy w zasadzie na niego wejdziemy... teraz kolejny azymut i znowu 20-30 metrów przez mgłę, weryfikacja azymuty, kolejny kawałek i znowu kompas... No bez kitu, nawigacja precyzyjna a jak było w Iraku (-ej czym się różni szkoła od bazy ISIS? - nie wiem, ja tylko steruję dronem)
Pomału, precyzyjnie ale bardzo się nam to opłaci. WCHODZIMY NA "L-kę" bezbłędnie! Ha! Super. Mamy czasem swoje momenty.
Niemniej, szczerze powiem: TAK, był trudny nawigacyjnie, zwłaszcza w tej mgle. Naprawdę trudny. Lubimy takie, ale zaowocowało nam tutaj doświadczenie z naszych chorych nawigacyjnych gier KrakINO. Bez niego to chyba do dziś chodzilibyśmy po tej mokrej łące :P
Być może jak ktoś "robił" ten lampion już o świcie, to wtedy nie był aż tak trudny. Niemniej w ciemności i we mgle, łapany z kilku azymutów (róg lasu, kolejna polana, następna ściana lasu, drugie jeziorko, itp) był naprawdę wyzwaniem. Strasznie nas cieszy, że wszedł nam tak bezbłędnie, ale zajął nam prawie godzinę - czyli był naprawdę trudny! Godzina i to bez błędów nawigacyjnych, to chyba samo w sobie potwierdza, że to było wyzwanie.
Z resztą przedzierając się potem na kolejny punkt, trochę "ratowaliśmy" 3 zagubione ekipy, które desperacko krążyły po łąkach i lesie w poszukiwaniu "L-ki".    

Napisałem przed chwilą, że nad ranem znowu się zaczęło... zapytacie pewnie "co się zaczęło"? To dobre pytanie. Najpierw wpadliśmy na ukryte w lesie laboratorium i tam musieliśmy przeprowadzić doświadczenia z różnymi odczynnikami używając specyfiku w naszej probówce. Pamiętacie to jeszcze z chemii, nadmanganian potasu lub w nowej nomenklaturze manganian (VII) potasu. Uwielbiam takie zadania... to jest klimat. Zwłaszcza ta trupia czacha na flaszce. Scena trochę jak TUTAJ.
Chwilę później wpadamy rakietę wbitą w ziemię - no, teraz to jest już się mega klimat zrobił. Te lasy były niegdyś niemieckimi poligonami i skrywają niejedną tajemnicę.
Sami zobaczcie na zdjęciach poniżej.

Docieramy do WUHAN! Teren jest skażony, dlatego musimy ubrać się w specjalne ochronne stroje aby zbliżyć się do punktu kontrolnego. Kocham takie akcje na Tropicielach.
Chociaż na zdjęciu poniżej to Szkodnik przypomina mi bardziej Kubę Rozpruwacza, a nie lekarza... jakby przed chwila napisał "LIST DO SZEFA" (jak nie znacie, nie wiecie o czym mówię to zobaczcie podłączony link i przeczytajcie, bo to właśnie w tym liście, po raz pierwszy pojawił się pseudonim, który znamy do dziś wszyscy). Czy ja już mówiłem jak bardzo uwielbiamy takie punkty kontrolne :D

Nasz dłuższy urlop w Sudetach podczas tegorocznego weekendu majowego zaczynamy od RUDAWSKIEJ WYRYPY czyli 24-godzinnej poniewierki po Rudawach Janowickich, Górach Kaczawskich oraz innych wszelakich okolicznych pagórach. Kto nas choć trochę zna ten wie, że na Rudawską wbijamy regularnie jak ruska kukułka godzinę inwazji na kolektywny Zachód.
Tak wiem, że godzinę się wybija a nie wbija, ale jakoś tak pasowało mi to do narracji, a że słowa podobne, to zakładam że połapiecie się o co chodzi. Natomiast mówiąc o poprzednich edycjach, to jak ktoś nigdy nie widział relacji z poprzednich Wyryp, to może zaglądnąć TUTAJ (2017), TUTAJ (2018) czy TUTAJ (2019)...z roku 2020 wpisu nie ma, bo po świecie latały wtedy jakieś kulki z kolcami i ogólnie zrobiła się trochę niezdrowa atmosfera, a w późniejszych latach, zamiast w rajdzie to uczestniczyliśmy w specjalnej operacji" kryptonim "KOLANO", więc także relacji nie ma. Ciągle coś... jak to teraz piszą na mieście. Ciągle coś leci światłowodem... tak, coś na pewno, ale jednak nie relacja bo mieliśmy sporą przerwę. Można zatem powiedzieć, że jest to dla nas powrót... dobrze, że przynajmniej nie zza grobu. Inna sprawa, że na blogu relacja ta zostanie zapisana w miesiącu kwietniu 2024... a tak naprawdę piszę ją dopiero w drugiej połowie grudnia 2024. No bo CIĄGLE COŚ i jako tak weny nie było.
Spróbujmy zatem odtworzyć, chociaż częściowo, co się wtedy działo... Gotowi? Nie? Doskonale! My też nie, więc improwizujmy :P

Łoooo, Panie... wytłumaczyć tytuł tego rozdziału i moje chore skojarzenia, czyli prace mojego schorowanego umysłu to będzie ciężko. No ale spróbujmy.
Po pierwsze mapy jakie dostajemy układają się w krzyż (dobrze, że nie żelazny...), co jest widoczne na zdjęciu poniżej. Mówiąc dyplomatycznie: "trasa będzie trudna i długa, więc krzyżyk na drogę"... mówiąc w wprost: "do przejechania jest w HUGE". Układamy to sobie jakoś i próbujemy zaplanować jakiś sensowny wariant. Robert i Aśka (niestrudzeni Organizatorzy Rudawskiej) nie pomagają, bo trzeba będzie zrobić po tej mapie dwie pętle. Nie można zbierać punktów jak leci, nawet jeśli będą blisko siebie bo karta startowa Wam na to nie pozwoli. Trzeba wybrać jedną z pętli, przejechać ją i dopiero potem wyjechać na pętle drugą. Pamiętacie, że jesteśmy w górach, prawda? No więc ogólnie, można to podsumować stwierdzeniem, że celem będzie nie tylko zapierdalać po pagórach przez 24 godziny, ale zapierdalać DWA RAZY po tych pagórach przez 24 godziny. Zacnie milordzie, prawda? :P
Próbujemy zatem zaplanować jakiś sensowny przejazd, ale nagle dostrzegam skalę mapy... 1:333 i to jest koniec. Kotwica na umyśle weszła jak ruska armia do Afganu w 79-tym... Przez cała noc, naprawdę przez całą noc, jadąc lub pchając rower pod górę będę nucił piosenkę "TRISTA TRIDTSAT TRI" (333). Zakładam, że to jest tak hermetyczne, że muszę to wyjaśnić, bo wiele osób nie ogarnie o czym teraz piszę. Może zauważyliście, że poszły już dwa nawiązania do ruskiej armii... nie bez przyczyny. Tylko uwaga - aby to wyjaśnić... no zrobi się trochę kontrowersyjnie, więc wrzućcie na luz przed czytaniem.
Kontekst: Ci którzy znają nas lepiej, wiedzą jak głęboko siedzimy w temacie obecnej wojny za naszą wschodnią granicą. Mimo że nie sposób przewidzieć, czy to wszystko nie skończy się Trzecią-Światową, to jeśli śledzicie na bieżąco zmiany linii frontu (ale tak naprawdę dokładnie), to nie sposób nie znać "piosenki" o tytule: "TRISTA TRIDTSAT TRI" czyli 333.
Jak zobaczyłem zatem skalę mapy, to po prostu aż mnie siekło... to tylko liczba, ale jednoznacznie kojarzy się ona z rosyjską artylerią.
Jest to komenda synchronizacji ostrzału artyleryjskiego z "Gradów" czy "Uraganów"... ostrzału służącego do wyburzania całych miast... kiedyś w Afganistanie, później Syrii a teraz na Ukrainie --> zobaczcie sobie koncert w Moskwie po ogłoszeniu aneksji obwodów. Tłum się bawi, a orkiestra gra "333"
Ogólnie tekst utworu  można streścić do stwierdzenia: wszyscy walimy ze wszystkiego przez cały czas. Wykonanie z angielskimi napisami, tłumaczeniem TUTAJ.
Wszyscy: ruski pariniok (Mobiki), ruski aficer, ruski huligan ("Sztorm Z")
Ze wszystkiego: "Grad", "Sołncepiok", "Smerch", "Iskander", "Uragan"
Przez cały czas: "333 od zmierzchu do świtu, od świtu do zmierzchu... za Rasiju Matuszku 333"
Inne fragmenty typu DRG czy WSU to zostawiam już Wam do samodzielnego rozszyfrowania. To dość łatwe w erze Google'a :P
Będąc fanem różnego rodzaju wojskowych pieśni i marszów, muszę przyznać że utwór mi się podoba... muzycznie... pod kątem prezentowanej w nim wschodniej mentalności i zapowidzi, nie podoba mi się wcale (dokładnie jak TEN... tu tekst też zabija).... Nie zmienia to faktu, że to "333" tak mi wjechało na psychę, że naprawdę całą noc będę podśpiewywał "333"... Szkodnika zacznie już to nawet trochę drażnić, że będziemy iść przez jakieś chaszcze, a ja będę nucił sobie "trista tridtsat tri... " Chociaż w sumie trochę ten utwór także i nas charakteryzuje na rajdach takich Rudawska.
Walimy wszystkim co mamy, przez cały czas, przez 24 godziny... przez rzeki, wąwozy i góry.
Cóż zrobić, Robert dała skalę 1:333... i zrobił mi noc "na muzycznie" :P

NA SKOPIEC !!!
Wiecie już zatem jak mija nam noc – na podśpiewywaniu piosenki ruskiej artylerii… natomiast co do trasy, to trzeba przyznać że już na etapie planowania, okazało się że bardzo mocno wpisuje się ona w nasze plany długo-weekendowe. Po Rudawskiej Wyrypie planujemy bowiem zostać na tydzień na Dolny Śląsku i przejechać czeską stronę Karkonoszy oraz KRAINĘ WYGASŁYCH WULKANÓW czyli Góry Kaczawskie, bo Compass wydał nową mapę tego terenu. Trzeba zatem ją objechać i sprawdzić – bierzemy na siebie tą misję. Nie pamiętam kiedy ostatnio byliśmy na Skopcu, czyli na najwyższym szczycie Kaczaw, to będzie z 8-10 lat jak nic, bo choć Dolny Śląsk odwiedzamy często, to jednak Skopiec nie bywał naszym pierwszym wyborem… a tu jeden z dzisiejszych punktów kontrolnych rajdu to właśnie ten szczyt.
Doskonale – wyprzedzamy oczekiwania Klienta! Będziemy na Skopcu wcześniej niż planowaliśmy… tyle że w nocy, bo start rajdu to północ. Tak też zaplanowaliśmy wariant przejazdu - ruszamy najpierw w Kaczawy, a Rudawy zostawiamy sobie na drugą cześć rajdu. Wyjeżdżamy zatem z Janowic Wielkich i przez ciemność kierujemy się w stronę Gór Kaczawskich… pamiętacie? „Noc była czarna jak sumienie faszysty, jak zamiary polskiego pana i polityka angielskiego ministra…” a w tej nocy słychać tylko TRISTA TRIDTSAT TRI !!!

Przed Skopcem złapiemy punkt w ruinach starego folwarku – OGROMNYCH ruinach. Takie punkty kontrolne uwielbiamy. Zwłaszcza nocą robią niesamowite wrażenie. Stamtąd jesteśmy już na wypadkowej na Skopiec, ale przed nim natkniemy się na hmmm drzewo sandałowe. Ostatnie takie widziałem na poligonie w Centrum Szkolenia Siła Powietrznych, na którym po kursie podoficerskim wieszało się trampki (tak, te kultowe z „podaję strój na ZAPRAWĘ”). Gdy byliśmy tutaj ostatni raz, nie było tutaj tej instalacji… ej, to była kraina Konokowicza tu NIE BYŁO NICZEGO. Nawet drogi… bo dopiero ją budowali.
A teraz takie cuda. Niebieskie drzewo z wiszącymi butami. W sumie… nie ma do końca zdania czy to ładne czy nie.
Uwielbiam osobliwości w lesie (dziwne tabliczki z napisami, upiorne konstrukcje, rzeźby i inne takie leśne skarby) więc SUPER KLIMAT, ale czy artystycznie to ładne… na pewno uroku dodaje, że jest to pomalowane na niebiesko, bo to nietypowa kolorystyka dla drzew.
Nazwa też fajna: INTO THE BLUE i dobrze coś takiego zobaczyć, skoro już ktoś to tu postawił, ale nie mam do końca zdania czy sama rzeźba mi się podoba. Może jestem za głupi aby zrozumieć przesłanie.
Dla mnie postawił to DENDROFIL-SNEAKERhead. Ja tam nie wnikam w wasze fantazje i zachcianki, acz jak macie jakiś ciekawy fetysz to wyślijcie na priv… dla kolegi szukam.
Mimo, że punkt jest na Skopcu to obok jest Baraniec, który jest ponoć wyższy niż najwyższy szczyt Kaczaw – nie pytajcie, korona gór to jest tak pełna sprzeczności, że nie ma sensu tego roztrząsać (np. Góry Złote i ichnie Kowadło co ma poniżej  1000m, kiedy obok jest Postawna 1117 i Brusek też ponad 1000… tak, tak, powiecie że ma tam prowadzić znakowany szlak turystyczny. Tak jak NIE prowadzi na Wysoką Kopę w Izerach, która w koronie jakoś jest. Albo Kłodzka Góra vs Szeroka Kopa czy też pomiary Borowa vs Chełmiec… jedni mierzą górę z wieżą, drudzy… my mamy koronę zrobioną kilka razy już i zaliczone wszystkie podejrzane o najwyższość, więc kłóćcie się dalej o listę). My tymczasem dla sportu wbijamy także na Baraniec, bo TAK - bo warto, skoro już tu jesteśmy.
Chwilę później łapiemy punkt na Skopcu. Jest zacnie – piękna noc, a my znowu na jakimś szczycie i teraz kozacki zjazd na Wojcieszów.

No niestety, piszę te relację po ponad pół roku od imprezy więc ciężko mi pamiętać każdy szczegół wyprawy. Muszę się zatem oprzeć mocno o zdjęcia.
Jedno jest pewne, Robert chyba wziął sobie do serca, że lubimy ciekawe punkty kontrolne i nawalił ich na trasie ich naprawdę sporo. Odwiedzimy różne sztolnie/jaskinie/wyrobiska oraz fajne punkty widokowe. Takie trasy kochamy. Naprawdę ładna trasa w tym roku i mimo że w Rudawach byliśmy wiele razy, to nadal rajd rzucił nas w miejsca, w których nigdy wcześniej nie byliśmy! REWELACJA.
Nie obyło się także bez błędów nawigacyjnych. Ten który pamiętam, to punkt który miał być na skale na zboczu… nie pamiętam ile to miało być od drogi, ale załóżmy że ze 150 metrów. Przeszedłem prawie kilometr pod górę… wyszedłem na szczyt jakieś góry, patrzę na mapę. Przeszedłem o wiele poziomic za dużo, bo jak spojrzałem na mapę to lampion miał być bliżej drogi stokowej niż szczytu… a ja wlazłem na szczyt. To zabawne jak czasem lecimy pół rajdu jak po sznurku, od punktu do punktu, nawigacja level expert, potem nagle wtopa jak HUGE…. i w sumie nie wiemy dlaczego tak się stało. Przecież mapę odczytaliśmy dobrze: skała na zboczu. Czemu zatem wleźliśmy aż na szczyt… bo nie znaleźliśmy skały podczas podejścia… tej samej, tej ogromnej, z której ciężko będzie nam zejść, bo jest tak wielka i stroma…

Oooo… tą akcję pamiętam dobrze. Lecimy sobie szlakiem przez las, gdzieś za Kolorowymi Jeziorkami, a tu nagle quad… w konfiguracji nietypowej, można zobaczyć na zdjęciu. Kierowca do nas: z nieba mi spadacie, pomożecie mi go podnieść. No pomożemy, ale pytam czy nic Mu nie jest… bo gość nie ma kasku… i nie to, że go już ściągnął, nie jest ubrany jak typowy kierowca quada. Twierdzi, że jest OK tylko go cytuję „wyjebało na wyboju”. Fajnie to brzmi… Pan twierdzi że jechał 100 km na godzinę i go wyjebało. Pytam o ten wybój, a on pokazuje 5 cm „górkę” na szutrowej drodze. Mówi z dumą „O tutaj, tutaj”.
Hmmm… Pan chyba nie umie za bardzo jeździć… w to 100 km/h też nie wierzę, bo „przeturlikanie” się po lesie z taką prędkością grozi różnymi urazami, na przykład złamaniem jakieś ważnej kości… na przykład podstawy czaszki. Nie kwestionujemy jednak Pana osiągnięć i staramy się pomóc wytachać quad z powrotem na drogę. W trójkę to jest mega trudne… masakra, ale się uda. Na tyle, że będzie mógł podpiąć traktor jak tu wróci popołudniem i weźmie maszynę na hol. Pan jest mega wdzięczny za pomoc i zaprasza na wódkę. Mówimy OK, ale tylko jeśli pojedziemy po nią 100 km/h przez las na quadzie… chyba nie zrozumiał ironii bo mówi OK i zaprasza jak kiedyś jeszcze będziemy w okolicy… zaprasza na quady… pokaże nam jak się jeździ. Tak… na pewno zadzwonimy do Pana jak będziemy znowu w Rudawach. Na pewno.

OOO... to też akcja, którą pamiętam. Poszukiwanie jednego punktu przez ponad godzinę, chyba nawet ponad półtorej... i finalnie go nie znaleźliśmy. Odmierzyliśmy się gdzie powinien być, wchodzimy w krzaki, a tam nic. No to opcja BRUTE FORCE czyli przeczesanie okolicznego lasu. Nie ma.
Powrót do drogi, odmierzenie się raz jeszcze i dzida w krzaki... nic. Ni HUGE'a... no to jeszcze raz, ale tym razem od drugiej strony lasu. Przedzieramy się przez wiatrołomy i nic... nigdzie nie ma lampionu. Dochodzą do nas inne ekipy i potwierdzają nasze czytanie mapy - wskazują to samo miejsce, w którym - także według nas - powinien wisieć lampion. Nic. Jeszcze raz, reset i razem idziemy po lampion. Nadal nic... w pewnym momencie mamy już 5 zespołów (łącznie z nami), które niemal karczują las. I to nie taki zwykły las bo obrodziło tu wiatrołomami... przedzieramy się przez podmokłe tereny i zwalone drzewa. Wszyscy mówią TUTAJ, a tutaj nie ma nic... no TA SCENA, Serio.
Finalnie wszyscy wpiszemy BPK (Brak Punktu Kontrolnego). Mogę komisyjnie stwierdzić, że jak 5 ekip mówi że lampionu tam nie było - albo to był błąd na mapie, błąd rozstawienia lub ktoś zabrał lampion. Wszystkie rzeczy czasem się dzieją. Niemniej dla nas BPK i kropka :)

Jaszczur/Chaszczur. Naprawdę! "Spytajcie Andrzeja, daję słowo nie kłamię..." (parafraza TEGO). To był naprawdę dziki Jaszczur… pełen chaszczy, kolców i walki z terenem. Nierównej walki... z nierównym terenem, bo to były pagóry. Galicyjskie pagóry. Zapraszam zatem na opowieść o naszej poniewierce… zarówno - właśnie po tychże pagórach Pogórza Przemyskiego, jak i rubieżach „Księstwa Arłamowskiego”.
Na wstępie, powiedziałbym też, że to piękna klamra kompozycyjna… ale w sumie nie wiem czy taka znowu piękna. Klamra na pewno, czy piękna – to już dyskusyjne. Klamra na pasku być jednak musi, bo wtedy bardziej boli jak soczyście siądzie Wam na plerach. Mlaśnie! Pamiętajcie tylko kabel od żelazka jest lepszy w te klocki… a skoro już mowa o tym, to Andrzej znowu wyruszył z nami w trasę. No ale po kolei, wróćmy na razie do klamry.
Rok – w zasadzie mija równy rok od momentu kiedy dałem się namówić na podniesienie własnej wartości (i masy!) poprzez włożenie śruby w kolano… OK, gdyby spojrzeć po aptekarsku to brakuje tygodnia i pełna rocznica od operacji, to będzie RUDAWSKA WYRYPA 2024… też ostro, bo tam jest planowana trasa rowerowa 200 km.
Niemniej, mam wrażenie pewnej klamry kompozycyjnej, bo ostatnim rajdem przed operacją był "Jaszczur – Łemko Combat" w Beskidzie Niskim, a teraz… około 12 księżyców później… znowu wracamy na Jaszczura i to ponownie we wschodnie rubieże naszego kraju. Tym razem w „Galicyjskie Pagóry”.
Owszem, to nie jest może pierwszy Jaszczur po operacji bo już na jesieni 2023 udało się wybrać na edycje: „Saint Cross” oraz niesamowitą „Złoto-Zlaty”, ale jednak… jakaś tam symbolika dla mnie występuje, a inna sprawa że ja lubię doszukiwać się takich powiązań.

Dzisiejszy plan zabaw

"Galicja była magiczna, absolutnie owiana słodką pajęczyną ponadnaturalności, która wraz z deszczem obmywała ludzi i zaklęte w czasie budynki" (TUTAJ)
Galicyjskie Pagóry. Tereny przedeptane przez dzielnego wojaka Szwejka czy też ogólnie armię Austro-Węgier... Tereny skrywające przez nami jeszcze wiele tajemnic.Tymczasem...
Malo wraca do pandemicznych schematów organizując „NnN” czyli NIEmaraton na NIEorientację… innymi słowy nie podaje gdzie zlokalizowana jest baza rajdu, a rzuca tylko kilka wskazówek. Na ich podstawie trzeba przyjechać w wytypowane miejsce i zrobić sobie tam selfie. Jeśli zdjęcie rzeczywiście będzie zrobione w miarę dobrym miejscu, to podeśle Ci On wtedy pełne dane dotyczące lokalizacji bazy… a jeśli nie, no cóż – pojeździsz sobie sam w innym tereny (zdarzyło się już takie coś… szczęśliwie nie nam, ale z tego co wiem, to na jednym „NnN” już się to  zdarzyło… i to nie był to błąd o 3 wioski, ale inne województwo…).
My jednak jesteśmy zabezpieczeni na taką ewentualność – bierzemy ze sobą mapę Compass’u „Pogórze Przemyskie”. Jak nie znajdziemy bazy to sobie jakąś wycieczkę po okolicy sami zrobimy. Nie damy się terroryzować Jaszczurowi :P
Otrzymane wskazówki przedstawiają profil wysokościowy czyli pokazują jak kształtuje się droga do bazy, wychodząc z jakieś doliny. Przeglądając mapę Compass’u wytypujemy lokację: pagór ŁYSA i powiem Wam, że będziemy naprawdę blisko dokładnego trafienia… no ale nie uprzedzajmy faktów.
Na razie budzik dzwoni o 3 w nocy, a kilka minut po 4-tej ruszamy w drogę. Trzeba mieć trochę zapasu na szukanie tej cholernej bazy...
Po drodze, już na autostradzie A4 dołączy do nas Andrzej. Powiedziałbym, że był to idealny timing spotkania bo "zjechaliśmy się" tuż przed zjazdem/ślimakiem… ale w praktyce był to kompletny przypadek, bo w praktyce umówiliśmy się już na miejscu.. tzn. na jakimś tam miejscu (dokładnie to w okolicy Birczy) bo dokładnego położenia bazy jeszcze przecież nie znamy…
Finalnie, po korespondencji zdjęciowo-lokalizacyjnej odnajdziemy bazę – szczyt góry Chomińskie (468m). Łysa jest górą w zasadzie obok, więc nie trzeba było dużo nadrabiać aby znaleźć się we właściwym czasie, we właściwym miejscu. Malo rozbił namiot tuż przy wieży widokowej i to stamtąd wyruszymy w teren. Taka ciekawostka: tuż przy wieży znajduje się pomnik, upamiętniający tragiczną bitwę Wojsk Polskich z 1939 roku tzw. bitwę na Wzgórzu Chomińskim lub bitwę obronną pod Birczą… i okaże się on pierwszym punktem kontrolnym rajdu.

Czyli zaczynamy testy naszych nowych napędów, a mnie właśnie założyli złoty łańcuch.
Pasuje Wam złoty łańcuch na kasecie – to nawet lepsze niż takowy na szyi. Ciekawe czy foczki na to lecą :D... byle nie miśki, bo tutaj to można w lesie niedźwiadka spotkać. 
Sprzęt przeszedł gruntowny przegląd i remont tuż przed Jaszczurem, bo nasze poprzednie napędy były już w dramatyczny stanie. Można by się zastanawiać czemu akurat przed Jaszczurem, tam się przecież głównie pcha i spaceruje z rowerem. No właśnie! Brać nowy napęd od razu na zużycie, to zawsze żal. Sami chyba wiecie, że pierwsza rysa boli najbardziej, a tutaj nam to nie grozi – wiele przecież nie pojeździmy. A tak naprawdę, tak po prostu wyszło.
Popatrzcie na to z drugiej strony, przejdę się po lesie, poświecę złotem sarnowatym (sarniawym?) i jeleniowatym po oczach, a co! Niech widzą bogactwo i przepych… dosłownie, czaicie bazę przePYCH… podPYCH… i tak dalej, i tak dalej. Wciąż dalej… bo pchania to będzie po horyzont.
Dobra, tyle o sprzęcie, pora ruszać w trasę… jeszcze tylko ciepłe słowo od Malo na drogę (nie, nie będzie to „KALORYFER”). Będzie to…

Pussy Magnet - 12 karatów :D

Przepych :D

To cytat z Organizatora, bo na odprawie okazuje się, że trasa TNP-50 to nie będzie „Trasa NIE-piesza”, ale raczej „TRASA NAPRAWDĘ PRZEJEBANA”. Co gorsza zapowiedzi nie będą odbiegać jakoś znaczenie od rzeczywistości, bo okaże się, że będzie to jeden z najdzikszych Jaszczurów, w jakich będziemy uczestniczyć. Owszem, Jaszczury bywają najdzikszymi rajdami wśród rajdów, w których uczestniczymy - tak z założenia, ale ta edycja postanowiła sięgnąć po nowe standardy… albo ich zupełny brak. Wszystko zależy z jakiej perspektywy spojrzycie na to zagadnienie i jaką metrykę przyłożycie. A pomyśleć, że bywały i takie Jaszczury, na których robiliśmy komplet punktów kontrolnych… tym razem nam to jednak nie zagrozi.
Z samej mapy, która - jak zawsze - jest raczej poglądowym spojrzeniem na teren niż jego dokładnym odwzorowaniem, nie wynika wprost z czym się dzisiaj spotkamy… a będzie to w zasadzie całkowity brak dróg. Tzn, źle powiedziałem… jakieś drogi się zdarzą, niektóre nawet dość dobre, ale będą biegnąć tak, że nie będzie nam się opłacać nimi podążać wcale… k***a, nawet 50 metrów… naprawdę!! Wszystkie dobre i akceptowalne drogi będziemy tylko przecinać. Będzie zatem chwila na spojrzenie z tęsknotą w lewo i prawo, zachwycenie się linią traktu… i znowu w las na dziko…
Co więcej lasy pogórza będą zawalone wiatrołomami, a błota będzie po kolana… skutecznie nas to spowolni w naszym noszeniu rowerów…
Jak ktoś włóczył się szlakami pogórzy, ten wie jak bardzo nie-turystyczne bywają to tereny (i dobrze, bo to oznacza, że nadal są dzikie)… ale po 15 godzinach „w dziczy” bywa, że macie po prostu dość :P

Dobra - zdjęcia znaczenie wyprzedziły relację, ale co tam nadrobimy :P
Wyjeżdżamy z bazy przez wielką zieloną polanę i wjeżdżamy w las. Tam nasza droga w zasadzie od razu się kończy – mówię o tej dość słabej ścieżce, która na mapie prowadzi w kierunku punktów kontrolnych. Zaczynamy zatem od chaszczowania, nie wiedząc jeszcze, że dziś to cały dzień tak będzie wyglądał…
Próbujemy ustalić położenie tzw. LOP’ki (linii obowiązkowego przejścia), na której znajdą się ukryte dwa lampiony. Linią tą jest oczywiście… przebieg wąwozu, więc zostawiamy rowery na krawędzi tego parowu i zaczynamy go przeszukiwać „brute-force’em”.
Stowarzysze wyrastają jak po deszczu, mamiąc i kusząc „weź mnie”, ale pilnujemy mapy. Towarzyszy nam tutaj Marcin G, który Jaszczury zwykł robić z buta. Tempo mamy podobne, ale finalnie będzie On szybszy. Idzie bowiem dalej po odnalezieniu punktu kontrolnego – nie musi wracać po rower.
Teraz dużą część opowieści można streścić w następujący sposób:
- znajdujemy dobrą drogę HURRAA
- jej kierunek jest kompletnie nam nie pasujący
- przecinamy ją zatem (nie) bez żalu…
- ryjemy dalej jakimiś zachaszczonymi przecinkami lub nawet bez nich
To jest jakaś paranoja, że w zasadzie – w pierwszej fazie rajdu – nie będziemy trafiać na żadne drogi, których kierunek byłby chociaż trochę nam pasujący.
Co ciekawe zmieni się to w drugiej części rajdu, ale obecnie to mamy tylko chaszcz, krzor, błoto, wiatrołom. Zapętl… powtórz. Noch ajn-mal, otra vez, egen...
A gdy przez moment wydaje się, że teren stał się spoko bo macie trawy, to zaraz dostajecie FONETYCZNE ostrzeżenie: mlask, chlup, śluuurp… i już wiecie, że trzeba uważać aby się nie uzależnić, bo chodzenie po bagnach wciąga.
Dzikie tereny Pogórza Przemyskiego to też ogromne zielone polany – do jednej z nich przedzieramy się bez drogi przez jakieś 20 min! Szkodnik zahartowany w bojach, rzuci czasem tylko „zaklęciem mocnego słowa” i będzie chaszczował dalej. Widać, że wziął sobie kiedyś do serca radę z tytułu tego rozdziału, którą można także sparafrazować do stwierdzenia, że „jeśli brutalna siła nie działa, to oznacza że używasz jej za mało”. Fajny ten Szkodnik, zacny i renomowany - mało jest niewiast, które tak targałyby ze mną rower po chaszczach za jakąś kartką na drzewie... doceniam to bardzo :)
Wyłamujemy sobie zatem drogę przez krzory i wiatrołomy trójosobową tyralierą: Szkodnik, Andrzej i ja.
Polana jest tzw. wysoko-wartościowym celem (high-value target) bo w jej okolicy znajdują się aż 4 punkty kontrole. Dwa poniżej na jakiś rozejściach strumieni, jeden to mega zarośnięta ambona w której trzeba policzyć szczebli, a ostatni to szczyt góry… na który nie prowadzi żadne ścieżka. Będzie gęsto… bardzo gęsto. Ukryjemy zatem rowery w gąszczu i pójdziemy po lampion pieszo. Polany te są przepiękne, ale także niebezpieczne. Za dnia tego zagrożenia uda się unikać, ale w nocy już nie – mianowicie zaczynają na nich, z ziemi, wyrastać jakieś pochodne tarniny lub inne chuj-Wi-co… nie znam się na botanice. To coś ma mega twarde gałęzie i kolce, wjechanie na to – to jest murowany flak. Nawet nasze grube opony nie wytrzymają takiego strzału z kolca.

Mijają kolejne godziny, słońce chyli się już ku zachodowi, a u nas bez zmian – chaszczujemy po kolejnych lidarach, za kolejnym lampionami, ale jakby trochę mniej! Od popołudnia zaczęły występować tu jakieś drogi, ścieżki, które umożliwiają chociaż trochę jazdy. Nie wiem, nie znam się, może wszelakie drogi wychodzą na żer dopiero popołudniami… rano ich nie było.
W nogach mamy też już trochę przewyższeń (znaczenie przekroczyliśmy już 1000) bo tu ciągle góra – dół, góra – dół. Tak, przez dół rozumiem także wąwóz czy debrzę do spenetrowania w poszukiwaniu lampionu.
Tuż po zachodzenie słońca, góra na którą podchodzimy wydaje się nie kończyć (Szybenica)… mimo, że ma tylko około 500 m npm. Masakra to jest podpych… ale polana z widokiem na szycie, to coś pięknego. Ostatnie promienie słońca jeszcze tu padają, więc to idealny moment na kolację. Rozkładamy się z popasem i zastanawiamy co my robimy z własnym życiem…rypiemy się przez nieprzebieżne lasy w poszukiwaniu kartek na drzewie. Jeśli przyszło by to wyjaśnić jakieś pozaziemskiej cywilizacji, to przecież "tego się nie da wytłumaczyć"...
Zakładamy lampki, bo „Ciemności kryją ziemię”. Teraz zrobi się naprawdę ciekawie bo będzie jeszcze trudniej nawigacyjnie…
Niemniej, zjazd polaną już w ciemnościach (gdyż zeszło nam na ucztowaniu), to jest bajka. Ach, to musi z dołu pięknie wyglądać - jest już ciemno, ale jeszcze nie na tyle aby nie odróżnić nieba od pagóra (pagór jest ciemniejszy). Jak ktoś zatem by nas obserwował, to będzie widział światła sunące po stoku – ta polana, jako jedna z nielicznych nie ma kolczastych pułapek, wiec zjeżdża się super. Bajer! Natomiast jedno z pierwszy zadań po zmroku to odnalezienie starej dzwonnicy. Nie dość, że można do niej wejść – co nie jest takie oczywiste w przypadku zabytków, to wisi w niej sznur, którego długość musimy zmierzyć. Kapitalne zadanie!

Reper na szczycie :)

Lecimy dalej – znowu podmokła ścieżka, która doprowadza do kolejnej polany, a tam przedziwna ale kapitalna konstrukcja. Pomost prowadzący na drzewo. Most przypomina mi moje traumy z dzieciństwa! Walczyliście kiedyś ze kościotrupem/szkieletem na takim moście, który w każdej chwili mógł się załamać? (Prince of Persia 2 - TUTAJ). Ile godzin próbowało się to przejść, jak ja się bałem kościanego... horror, a teraz, w środku nocy, w środku ciemnego lasu, spotykacie podobną konstrukcję do swoich dziecięcych koszmarów. Niesamowity klimat.
A mówiąc o Prince of Persia, jak widzę Szkodnika na moście to wychodzi mi, że nie Prince a Princess... i to będzie koniec dla mojej zwichrowanej psychiki... natychmiast wczesa mi się niemiecki „szlagier” PRINZESSIN i będę go sobie nucił już do końca rajdu :P 
Będziemy jechać przez polany, przez pagóry, przez las, a ja jak zapętlony: "Ich weiß nicht, was mich an dir so reizt (Prinzessin!), Vielleicht, weil du mit deinen Reizen geizt? Ist das nur Spott
(Prinzessin) Oder ist das Hohn (Prinzessin)...?" :D

Noc już głęboka a my nadal w lesie. Trzymamy się czerwonego szlaku, którego przebieg – mimo że nie jest zaznaczony na naszej mapie – całkiem fajnie wpasowuje się w marszrutę pomiędzy punktami kontrolnymi. Jednakże w pewnym momencie dostrzegam strzałkę w bok na drzewie… i to taką dość wyraźną. Wskazuje ona całkiem niezłą ścieżkę i podaje informację 100 metrów.
Nie podaje jednak co będzie za te 100 metrów. Pytam moich towarzyszy naszej dzisiejszej poniewierki: „sprawdzimy?”. Niezbyt zainteresowani, ale mnie zaintrygowała ta strzałka… zwłaszcza, że jest dość wyraźna i.. krzywa, więc widać, że nie była narysowana przez leśnika czy kogoś z „obsługi lasów”. Ktoś ewidentnie chce nam coś pokazać… mówię „poczekajcie, sprawdzę”. Basia i Andrzej są nawet zadowoleni z takiego obrotu spraw - zrobią sobie w tym czasie mała przerwę. Zostawiam rower i ruszam z czołówką na głowie głębiej w las.
Ścieżka jest wąska i dość kręta, ale dobrze przetarta, przypomina trochę rowerowy „singiel”. Podążam za jej biegiem i chwilę później znajduję… GRÓB. Trochę tego się spodziewałem, ale kompletnie nie spodziewałem się tego co na nim znajdę… tabliczka na krzyżu mówi „JESTEM W STUDNI”. A obok grobu znajduje się studnia… NO HARDCORE klimat się właśnie zrobił… pamiętajcie, że jesteśmy w środku lasu i w nocy. Studnia jest dość spora, wyłożona kamieniami… podejść i zaglądnąć?
Co znajdę w studni „tylko to co zabiorę ze sobą” czy wręcz przeciwnie, na przykład fankę filmu „Ring”, która powie że czuje się trochę samotna i abym wpadł tam do niej… ogarniacie, WPADŁ. To jest słowo klucz.
Zrobiła się atmosfera, którą najlepiej przybliża cytat z „Pana Lodowego Ogrodu”, który jest tytułem tego rozdziału. W takich chwilach to nim zaglądnę do studni, to miałbym ochotę – tak profilaktycznie, tak na „dobry wieczór” – wrzucić do niej jakiś egzotyczny owoc, najlepiej bez zawleczki. Albo może to będzie lepszy pomysł, posłuchać rady majora Pluta i delegować to zadanie: „Ja major, ja nie mogę odstąpić żołnierzy, do mnie komenda batalionu należy, Ryków - miły przyjacielu, Ty jesteś zuch na Szpady, wyjdź Ty, bracie Ryków... wiesz co, wyślemy kogo z naszych poruczników”
A tak na zimno: czy historia opisana na tablicy jest prawdziwa? Może być, to są tereny na których dokonywały się zbrodnie lat 40-stych, ale może to też być propagandowa legenda. Tego pewnie się już nie dowiemy, ale dziwi mnie, że Malo nie dał tutaj punktu. To jest miejsce typowo Jaszczurowe.

Daj mi zgodę na ten dzień, który właśnie KONA ? :P :P :P
Dorzuć do ogniska drzew, utul mnie w ramionach (klasyk TUTAJ)
Ale się romantycznie zrobiło, co? Uprawiamy przecież tzw. kolarstwo romantyczne – bez ścigania się, ale za to przez chaszcze. Czego nie rozumiesz ?
A tak serio, to docieramy pomału do bazy czyli do namiotu pod wieżą, przy której pali się ognisko. Jest grubo po 2-gie w nocy, prawie 3:00. To był hardcore’owy dzień. Jeden z dzikszych Jaszczurów w naszej karierze orientacyjnej, ale bardzo nam się podobał. Jesteśmy wytyrani, sponiewierani i srogo wybatożeni, ale także zadowoleni. Fajny klimat aby na końcu rajdu usiąść przy ognisku. Oj, jakoś dawno nie było okazji…
Koniec kwietnia, Pogórze, lód skuwa szyby samochodów w okolicy bazy (duży spadek temperatury w nocy nastąpił), jest 3:30 w nocy, a Ty siedzisz przy ogniu i dokładasz aby nie zgasło… to był piękny, ale i trudny rajd.
A w niedzielę rano… no dobrze, przedpołudniem bo trzeba to odespać (w aucie), ruszymy na dzikie trakty Księstwa Arłamowskiego, no ale to już kolejna z naszych opowieści…
„Już dopala się ogień biwaku, a nad rzeką unosi się mgła, po oddziale nie śladu, ni znaku, tylko łańcuch w oddali gdzieś gra” (parafraza TEGO)

Pierwszy raz w naszej - chyba już niemałej (11 lat) – ORIENTacyjnej (ORIENTalnej?) historii docieramy na rajd o nazwie HAŁA, a dokładniej to Wiosenna HAŁA. Jakoś tak nigdy nie było nam tutaj po drodze: kiedyś nie było na Hale w ogóle tras rowerowych (organizowane były tylko i wyłącznie trasy piesze), a jak już pojawiły się rowery to albo termin nam nie leżał albo rajd „wywalał” uczestników gdzieś daleko w mazowieckie. Za daleko. W tym roku jest jednak inaczej: świętokrzyskie i to w terminie, kiedy nie ma w kalendarzu innych imprez w okolicy.
Basia mówi „JEDŹMY!” Powiem szczerze, że ja byłem na początku trochę sceptycznie nastawiony do tego rajdu, dlatego że limit czasowy dla trasy rowerowej był dość krótki (8h)… a my przecież lubimy pobawić się trochę dłużej. Niemniej jak zobaczyłem w regulaminie pewien zapis, to inaczej spojrzałem na opcję sobotniej HAŁY i dałem się namówić Szkodnikowi.

Tak brzmiał ten zapis. No może nie dosłownie, ale taki miał sens. Chodziło o to, że punkty w terenie miały wagi, które zostały specjalnie scharakteryzowane: jeden punkt przeliczeniowy za punkt, do którego jest pełen dojazd rowerem, 1,5 punktu przeliczeniowego za punkt z dojazdem w okolice lampionu, 2 punkty przeliczeniowe dla lampionów do których nie ma żadnego dojazdu!
To mnie kupiło – lampiony, do których nie ma żadnego dojazdu. To mnie przekonało, jedziemy!
No i pojechaliśmy… baza znajdowała się w Niekłaniu Wielkim czyli gdzieś pośród nieprzebytych lasów okolic rzeki Pilicy i pewnego Kamiennego Skarżyska. Gdzieś tutaj, przez bory, puszcze i knieje, biegnie także czerwony SZLAK PIEKIELNY, który obecnie znamy dość dobrze ale także  fragmentarycznie. W naszych, bliżej nieokreślonych czasowo planach, chcemy przejechać go całego na jednej wycieczce: od Piekła do Nieba (243 km). Napisałem na jednej wycieczce świadomie, nie nastawiam się, że to koniecznie musi być w jeden dzień – nocą też się będzie dobrze jechać, zwłaszcza po tak klimatycznym szlaku.
Wracające... jako, że to nasz pierwszy raz na HALE to może dwa słowa o samym rajdzie. Okazało się, że to taki trochę bardziej oswojony Jaszczur, co należy odczytać jako duży komplement bo Jaszczury kochamy… acz Malo czasem przesadza z ich dzikością (wspinanie się po koronach drzew czy wyjście na wieżę, w której zawaliła się klatka schodowa i trzeba się wspiąć po ścianach… itp., itd). Sami wiecie, z wpisów na tym blogu, jak bywa na niektórych „mniej” oswojonych Jaszczurach.
Podsumowując zatem ten wątek: oswojony Jaszczur to impreza rozgrywana nadal na mega starej (poglądowej) mapie, wrzucająca uczestnika w bagna, chaszcze, strome pagóry i jeszcze bardziej strome doły, ale jednak z zachowaniem pewnego poziomu BHP.
Co ciekawe na rajdzie będą także punkty stowarzyszone, ale będą to stowarzysze BAAARDZO oswojone. To znaczy będą to punkty z trasy pieszej, bez perforatorów ale z pisakami (jak w klasycznych imprezach INO). W związku z tym pomylenie punktu właściwego ze stowarzyszem będzie wymagać ciężkiego inwalidztwa umysłowego – nie pytajcie czemu w naszej karcie znajdzie się punkt „pisakowy”… nie pytajcie, sam Wam powiem w ostatnim rozdziale :P

Ruszamy z bazy, którą jest szkoła pod lasem. I to tak dosłownie pod lasem bo przez bramę wychodzi się na drogę z czarnym szlakiem! Fajnie mieć taką szkołę, u nas to wychodziło się – owszem – do parku, ale to były lata 90-te, więc w tym parku to można było obskoczyć wprdl od dresiarzy. To byli nasi  pierwsi psychoterapeuci, dbający o to czy w życiu nam się wszystko układa – ciągle pytali czy mamy jakiś problem. Ech wspomnienia – czasy słusznie minione. 
"Wsiadamy" na szlak i dzida do lasu. Odmierzamy się do pierwszego punktu kontrolnego i lecimy dobrą szutrową drogą do miejsca, gdzie powinien wisieć lampion… i wisi, ale tylko ten z flamastrem… czyli dla nas to stowarzysz. Hmmmm… odmierzamy się raz jeszcze, tym razem z innej strony i… cholera, nadal wychodzi, że to tu. No ale przecież nasze lampiony miały mieć perforatory, a punkty trasy pieszej – inne od naszej – miały mieć flamastry. Robimy poszukiwanie trybem BRUTE FORCE’em okolicznych przecinek, ale nie ma żadnego innego lampionu. Wygląda nam to na błąd na mapie lub podczas rozstawiania trasy. Dla nas to ewidentnie nasz punkt. Jakbyśmy się nie namierzali, wychodzi że jesteśmy w dobrym miejscu. Gdy my rozkminiamy sytuację, przybywa w to miejsce jeszcze kilku innych zawodników i zaczynają debatę: nasz – nie nasz… zaczynają szukać nawet po 100 – 200 m od miejsca, w którym jesteśmy.
Podejmujemy odważną decyzję – pisz BPK i lecimy dalej. Wygląda to na błąd trasy/mapy, nie ma zatem co tu tracić więcej czasu, zwłaszcza że debata wśród innych zawodników dopiero się rozkręca i mamy już całe stronnictwa różnych opcji: pojawia się nawet pomysł, że ktoś zostawił flamaster, a zgubił perforator. Próbują nas zatem przekonać do szukania w krzakach perforatora… tak jak pisałem, nawet 100 czy 200 metrów dalej… na bez jaj. Nie będziemy czesać losowych krzaków, mogę czesać krzaki podejrzane (o ukrycie punktu kontrolnego), ale nie losowe. No szanujmy się :D
Jak lubię brute force, to jednak karczowanie lasów, osuszanie stawów czy przekopywanie gór to nie jest optymalna strategia… Wielu rzeczy szukałem po krzakach, ale nie 100 czy nawet 200 metrów dalej - przecież to jest absurdalne. Mówimy Im, że piszemy BPK i lecimy dalej, ale Ci nie dają za wygraną… próbują nas przekonać do poszukiwań innego lampionu lub „zgubionego” perforatora. Zostawiamy Ich w tym szaleństwie – dla nas to BPK.

Innymi słowy, chodzi o finisz z tętnem w strefie śmierci. Walczymy bowiem o kolejne lampiony i to niemal do ostatniej minuty limitu czasu. A dzisiaj jest to sporym ryzykiem… Nie ma tutaj przewidzianego żadnego limitu spóźnień – nie zmieszczenie się w czasie choćby o jedną minutę, to jest dyskwalifikacja. Nie odpuszczamy jednak zmagań i w ostatnią godzinę próbujemy „wyhaczyć” 3 punkty. To jednak nie jest takie proste, bo część z nich to punkty bez dojazdu, a więc mamy ryzyko utknięcia gdzieś w chaszczach czy bagnie. To nie będzie podjazd pod lampion i „dzida” dalej, ale chaszczowanie i potem powrót do rowerów. To wszystko kosztuje cenne minuty, które kończą się w zastraszającym tempie…. Pierwszy punkt jest najprostszy (niestety piszę tą relację z dużym opóźnieniem i nie pamiętam już o którym numerze tu mowa – niemniej, dla ciekawych, chodzi o lasy na północ od bazy). Drugi punkt zaczyna sprawiać problemy, bo dojazd do niego powinien być – do wyboru do koloru – z trzech różnych przecinek leśnych. Jednakże... pierwsza przecinka odmawia współpracy… błoto po kolana i wiatrołomy. Zeszłoby tutaj na walkę i to sporo… próbujemy drugą, ale i druga nie współpracuje – jest jeszcze gorsza. Trzecia to objazd punktu do około po dobrych drogach, bo idzie zupełnie z drugiej strony lampionu… znowu będzie to kosztować czas. Odpuścić go i lecieć po inny punkt, czy ryzykować?
Nie wiedząc jakiej klasy będzie trzecia z przecinek, bo przecież może się okazać, że zrobimy objazd aby natknąć się na podobną sytuację co dwie poprzednie...
Ryzykujemy jednak, gnamy na około i atakujemy od trzeciej przecinki… jest znośna, a dosłownie NOŚNA, bo da się rowery nieść, nie haczą się o gałęzie wiatrołomów! Jest lampiony, mamy!
Został 3-ci punkt i 20 min… no ale te 20 minut to jest na znalezienie lampionu oraz powrót do bazy… Dajemy sobie 8 minut – z zegarkiem w ręku. Dosłownie osiem minut. Jeśli w 8 minut nie znajdziemy, to odpuszczamy i gnamy na bazę. Presja jest duża, bo 12 minut na finisz to będzie hardcore, ale hardcore wykonalny… o ile nie zdarzy się jakiś nieprzewidziany… np. wiatrołom lub podmokły teren. Ruszamy za ostatnim punktem – ten pamiętam – ósemka. Numer zgodny z czasem jakie sobie daliśmy, więc wyrył się w mojej pamięci – dzida przez las w kierunku ósemki.
Mamy kawałek dojazdu, więc upalamy ile się da: na skrzyżowaniu w lewo, potem 300 metrów i w prawo, na kolejnym prosto… jak w transie.
Wpadamy na polanę i ruszamy w krzaki… minęło 6 minut, mamy dwie minuty na znalezienie lampionu. Szukamy… ale nic tu nie ma. Patrzę na zegarek, 30 sekund minęło… wracamy do roweru i spojrzenie na mapę… "nie dostrzeliliśmy", to powinno być 50-70 metrów dalej. Inna odnoga lasu. Dawaj - wpierjot, noch einmal!
90 sekund minęło, szukamy ale nadal nic… 115 sekund. Co robimy? Wystarczy nam 10 minut na finisz, prawda… zamiast 12? Ryzykujemy?

Zanurzamy się w krzaki po raz trzeci i jest! Jest lampion… ale z flamastrem. Stowarzysz… Grr…. Kolejne 40 sekund minęło. Zaraz naprawdę nie zrobimy finiszu, już teraz to jest bardziej niż na styk. Zostało 20 sekund na obszukanie okolicy, ale nie widzimy właściwego lampionu. Nagle straszna myśl – a jeśli jest tak jak z naszym pierwszym? Jeśli jest błąd i nie ma tutaj naszego… cholera, jeśli jest to weźmiemy stowarzysza, ale jeśli nie ma to przegramy wszystko z kretesem. Decyzja, decyzja, decyzja… zostało 8 i pół minuty. Pamiętajcie, debatowanie to też decyzja – decyzja o dłuższym pozostaniu w miejscu. Nie ma już żadnego zapasu - zbieramy stowarzysza i długa na bazę.
Niecałe 8 minut, a mamy spory kawałek drogi. Odpalamy tryb „nie hamujemy dla nikogo, co po drodze to pod koła – amor wybierze”. „Siadamy” na szutr i palimy napęd… skracać szlakiem czy robić objazd szutrem. Szlaki były tu różne – jak będzie słabo przejezdny to koniec, ale szutrem jest sporo dalej… decyzje, decyzje, decyzje.
Szutrem, tylko przyspiesz. W bazie możesz się przewrócić, zemdleć, ale teraz przyspiesz! Koła mielą, łańcuch skrzypi, bo jest naciągany jakąś chorą siłą - z tyłu „zamknęliśmy” kasetę. Ciśnij, do odcięcia – a w naszych napędach odcięcie to jest koło 40 km/h. Wyciągnąć to z nóg na leśnej drodze to jest hardcore… ale przed oczami widzę tą scenę:

- It will not hold forever      - We don’t need forever

Wytrzymać ostatnie 5 minut… upalamy ile fabryka dała, a idzie dzisiaj na 3 zmiany i robi w nadgodzinach.
Gdy wypadamy na asfalt mamy 4,5 minuty do limitu – to już ostatnia prosta do bazy! Uda się! Po raz kolejny się uda – znowu wykalkulowany finisz na styk. Może nie przebije to naszego najlepszego wyniku 4 sekundy przed dyskwalifikacją (komputerowy pomiar!), ale wpadamy do bazy z minimalnym zapasem. Udało się.

Po śniegu nie ma już w zasadzie nawet śladu i to do poziomu nawet 1000m npm w górach, więc ewidentnie można już zacząć pompować koła, smarować łańcuchy i ostrzyć zębatki!  Owszem niewykluczone, że nie dowali po ryju jeszcze zimą w nadchodzących tygodniach, ale na ten moment odpalamy już rower - zwłaszcza że w ostatni weekend lutego odbywa się mniejsza edycja BIKE ORIENTU w okolicach Spalskiego Parku Krajobrazowego.
Spała to lasy, ogromne i nieprzebyte lasy więc na pewno będzie fajnie! No dobra, może nie takie nieprzebyte bo szukaliśmy tu kiedyś bunkrów w Konewce, potem tropiliśmy Demony Wojny, a nawet sprawdziliśmy co kryje się po drugiej stronie lustra... wody zalewu niedaleko stąd. Rok temu zawitaliśmy tu także - tym razem w ramach IT Orientu)     
Nie zmienia to faktu, że chętnie tutaj wracamy i nie inaczej jest tym razem. Chętnie pogonimy za lampionami ukrytymi gdzieś w tych leśnych ostępach.
Baza Bike Orientu znajduje się w Ceteniu czyli tym razem przesuwamy się bardzo na wschód lasów spalskich - to dobrze, bo część wschodnią mamy zwiedzoną najmniej. 

Coś chyba za bardzo drewniany ten cypel :P
Budzik dzwoni o 4:30, a godzinę później jesteśmy już w drodze, aby zdążyć na odprawę, która odbędzie się kilka minut przed dziewiątą. Na niej dowiemy się, że zawody odbywają się z wykorzystaniem dość nietypowej mapy - mianowice bardziej przypomina mapę sportowego INO niż turystyczną, z tą różnicą, że kolory nie oznaczają tym razem przebieżności lasu, ale jego wysokość. Owszem daje to pewne wskazówki co do przebieżności, bo Im coś niższe tym może być gęstsze, ale takie mapowanie nie będzie działać w każdym przypadku, bo "choinki" mogą być i wysokie i gęste :P
Po otrzymaniu map kreślimy nasz wariant. Nastawiamy się na próbę zrobienia kompletu punktów kontrolnych, bo trasa to w teorii tylko 60 km, a limit czasowy to 8h. Są rajdy gdzie przeloty są takie, że pęka 100 km w 6h, ale tym razem tak nie będzie. W zasadzie nie dotkniemy asfaltu! I to będzie super. Rajd w 99% będzie przebiegał terenowo i to niekoniecznie dobrymi, szutrowymi ścieżkami, ale czasem po piachu, czasem przez krzaki, czasem "po korzonkach". Okaże się, że przez całe 8h nie wyjedziemy z lasu i jak dla mnie to REWELACJA!
Nasz plan to pętla startująca w kierunku wschodnim i tak też startujemy. Już na pierwszym punkcie kontrolnym dojdzie do śmiesznej akcji - po raz kolejny udowodnione zostanie, że działania grupowe wcale nie sprzyjają nawigacji. Kilku zawodników znajduje w lesie starą stodołę i wiszący na niej lampion. Robi się pospolite ruszenie.. nieważne, że numer na lampionie nie zgadza się z oznaczeniem na mapie, nieważne że opis punktu to cypel. Dobra drewniana szopa też się nada. Basia krzyczy do Nich: "prrrr szaleni, to nie jest nasz punkt kontrolny"
Podnosi się bunt, że co my tam wiemy, skoro przecież lampion tutaj wisi. No cóż... powodzenia! my jedziemy dalej i kilkaset metrów dalej łapiemy poprawny - nasz - punkt kontrolny: cypel.
Ciekawe ile osób łącznie podbiło nie ten co trzeba lampion. Acz aby być fair, sami nieraz tak mamy, że jak jest lampion, to się pojawia zew "BRAĆ!!!".
Tym razem uratowało nas poprawne czytanie mapy :)

Cypel nad mokradłami :)

Czuję się obserwowany :P

Pędem w las !!!

"Świat dla nikogo się nie zatrzyma
Zdradzi Cię nie raz
Biegnij przed siebie, kierunek trzymaj
Z wiatrem lub pod wiatr" ... (klasyka polskiej piosenki - TUTAJ)


Prawdziwie ROMAN-tyczny towarzysz :P
Lecimy dalej i przy jednym z punktów spotykamy Romana, który pyta czy mógłby do nas dołączyć i jechać z nami. My lubimy jeździć w grupie, bo to zawsze okazja do prowadzenia ciekawych rozmów i poszerzenia horyzontów... zwłaszcza, jak się człowiek tak zagada, że wyjedzie poza mapę, bo wszyscy gadają, a nikt nie nawiguje. Wtedy to się naprawdę poszerza horyzonty i to o kilometry. Tym razem jednak uda się bez takich wtop - pilnujemy się. Rozmowy prowadzimy na przelotach, ale na skrzyżowaniach staramy się uważać i to nie tylko na pierwszeństwa przejazdów dla dzików czy saren, ale także na kierunek w którym ciśniemy. 
Ogólnie ten rajd nawigacyjnie nam siądzie i to całkiem nieźle - objedziemy trasę bez większej wtopy (to rzadkość niespotykana dla naszej marki :D)
Owszem jakieś drobne korekty zawsze się przytrafią ("teraz w lewo... czekaj! miało być w to drugie lewo!").
Teraz uwaga - leci duża seria zdjęć:

Mielimy piach pod kołami :)

Tu produkują miody polskie :)

Lasy te były areną wielu walk partyzanckich majora Hubala. Wiele tu miejsc, które to upamiętniają.

Dobre miejsce na GEO-cache :D

Dobre ruiny zawsze na propsie :)

Leśne upalanie

Jak odnaleźć to jedno drzewo w lesie :)

W głębi lasu...
Trasa poprowadzona jest świetnie - nie wychodzi z lasu. Asfaltu będzie dosłownie 1 km, z licznikiem w ręku i to dlatego, że ktoś go tu wylał chyba przypadkiem :D
Punkty kontrolne ulokowane są w urokliwych miejscach: dawne wyrobisko, pomnik partyzancki, zarośnięte ruiny, jeziorka, itp.
To lubimy, to dla nas jest wyznacznik dobrze zrobionej trasy, a nie jak czasami: dołek, dołek, dołek, dołek, o! odmiana, dołek z kamerdolcem!
(jak się któryś z budowniczych utożsamia, to bez urazy - ale my jesteśmy po prostu wybredni i na trasy patrzymy bardziej turystycznie a nie sportowo).
Wjeżdżamy coraz głębiej w spalskie lasy i szukamy kolejnych lampionów.
Lecą nam kolejne kilometry, ale czas upływa szybciej niż się spodziewaliśmy. Cały czas jest terenowo i dużo lecimy po ścieżkach i korzeniach, a czasem przez krzaki - na azymut.
Czasem natrafimy na leśne autostrady i drogi szybkiego ruchu (szutry), ale częściej walimy przez przecinki i ścieżki, co jednak skutecznie spowalnia przelot.
Trasa 60 km w 8h, na pierwszy rzut oka miła być formalnością, a tu 3.5h robimy jej połowę. Idzie dobrze, ale nie nazwałbym tego formalnością jednak.

Nie sugerujcie się, że widzicie drogę - nie prowadzi na punkt kontrolny :P

Dobra ORIENT'alna "wysiadka"

Nasze bestie :)

No to dymamy pod górkę i przez krzaki :P

Bezbłędnie :D

Przecinki  - jeśli myślicie, że my prosto, to jesteście w błędzie - my w lewo :P


Nie-najmądrzejszy świerk
Mimo braku większych błędów nawigacyjnych, to naprawdę zaczyna gonić nas czas. Owszem, jeśli nie wtopimy gdzieś w jakiś spektakularny sposób, to tzw. "komplet" (punktów kontrolnych) raczej nie będzie zagrożony, ale jednak wiecie... 60 km, limit 8h, no zakładaliśmy pewien buffor, który... nam nie grozi.
Zwróćcie uwagę na ważne założenie: jeśli nie wtopimy gdzieś spektakularnie :P
To ważne założenie i uda się je zrealizować, chociaż będę się śmiał ze zdjęcia mapy, na którym Piotrek (budowniczy trasy) nakreśli optymalny wariant.
Będzie na nim taka sytuacja - potrzebujecie ścieżki na zachód i ona w takim kierunku biegnie, ale hmmmm - powiedzmy, że... - ma pewną nieciągłość w terenie. Trzeba skręcić na południe, do większej drogi, pojechać tą drogę i dopiero z niej za jakiś czas, odbić z powrotem na północ aby dotrzeć z powrotem do ścieżki. Innymi słowy trzeba objechać jej pewna nieciągłość :P
Albo walić na wprost - na rympał przez chasz i krzor, nie przejmując się stwierdzeniem "zalecany objazd".
Mówię do Piotra, że to nie był duży odcinek... w znaczeniu tej nieciągłości. Po co to objeżdżać jak można szturmem chaszcz wziąć... i że nie rozumiem, po co ten objazd i czy na pewno jest optymalny. A Piotr: "jak rozwieszałem trasę, to też pocisnąłem na wprost przez krzaki"
Hahaha... doskonałe. Wersja optymalna dyplomatyczno-oficjalna, aby się gawiedź nie burzyła i wersja dla zaawansowanych... w upośledzeniu nawigacyjnym.
Podoba mi się to. Zwłaszcza, że jeden z punktów kontrolnych ma opis "POWALONY ŚWIERK". Zastanawiałem się czy chodzi o to, że jest on jakiś hmmmm dziwny, odbiegający od normy :D
Nie wiem jak sam świerk, ale widzę że przymiotnikiem tym można także opisać nasze umiłowanie objazdów :P
Pamiętajcie, w lesie czy na baganch to wyznajemy zasadę "ani kroku wstecz". My po prostu widzimy drogi, tam gdzie ich nie ma... a tam gdzie są, to czasem z nich nie korzystamy :D

A tymczasem, kolejna seria zdjęć --->

Lampion nad wodami :)

Intrygujący styl malarski tej kapliczki, naprawdę intrygujący

Kolejna przecinka

W stronę światła :D

PędźDoliną Szkodniku :D

Takie drogi mają w sobie coś pięknego :)

Patrzę za plecy, a tam pościg :P

60 km w takim terenie to nie jest spacerek :P

Pkt 6 "Powalony świerk"


Komplet na początek sezonu
Wpadamy do bazy kilka minut po 17:30 czyli około 40 min przed limitem (start opóźnił się o 10 min).
Mamy komplet punktów kontrolnych. Powiedziałbym, że wracamy z nowym standardem, ale wiecie że to nieprawda - to przypadek :D
Zbyt nas ciągnie w chaszcze i bagna, aby zawsze udawało się skończyć trasę z kompletem. Już niedługo odbędzie się tzw. "powrót do średniej", co nie zmienia faktu, że bardzo nas cieszy, iż udało nam się zrobić komplet punktów kontrolnych (25 lampionów).
Dobre upalanie było... tego było mi potrzeba. Bardzo fajna trasa, ciekawe punkty kontrolne i  "bez-wtopowo-nawigacyjnie" spędzona sobota. Umiemy w Orient... czasem :D
A czasem nie i wtedy to dopiero jest fajnie :D :D :D
Do zobaczenia na kolejnych trasach.

Zimowy Rajd Doliną Soły to impreza pod patronatem "Rajdu Beskidy", z którą mamy ciągle jakoś pod górkę. Raz, słownie raz udało nam się wystartować w normalnym trybie - zima 2022 (tutaj), a tak to zawsze coś. Już trzeci rok "zawsze coś". Przykładowo dokładnie rok temu 13 stycznia, dzień przed rajdem uznałem, że skręcenie kolana będzie świetnym pomysłem... nie było, ale o tym to już wiecie choćby z "Podsumowania 2023". Tym razem - zima 2024 - zapisaliśmy się na trasę rowerową, ale trochę pogoda nie dopisała. Przez wiele lat jeździliśmy po śniegu, nawet w górach bo uwielbiamy jak śnieg chrupie po grubymi kołami, niemniej jako że na rehabilitacji jestem co najmniej do końca kwietnia, to nie zamierzamy ryzykować jakieś kraksy na lodzie. Przepisujemy się na trasę pieszą, czyli po raz kolejny nie wprost - nie może być normalnie :P

No właśnie ochłodziło się i spadł śnieg. Dlatego też idziemy na trasę pieszą, a to nie pozostanie niezauważone w bazie. Większość zawodników bardzo kojarzy nas z rowerami, więc nasz start na trasie pieszej zawsze budzi szum :D
Padł na nich blady strach? No prawie... bo w grupie pieszej to dużo nie wywalczymy, ale żarty żartami, były kiedyś takie czasy kiedy budziliśmy grozę na trasie pieszej. Pamiętam to jak dziś - strach i niedowierzanie. Nota bene, dojdzie do fajnej rozmowy na ten temat z Tadeuszem i Anią, bo będziemy właśnie wspominać nasze pierwsze spotkanie, lata temu na PRZEPRAWIE w 2017 roku (trasa piesza 50 km). To był pierwszy raz gdy zrobiliśmy 50 km pieszo, ale też w zasadzie nasz pierwszy raz na trasie pieszej, a że impreza była dość kameralna, to prawie nikt nas tam nie kojarzył. Tadeusz wystartował walczyć o podium, a my wystartowaliśmy walczyć o przetrwanie :D
On ogarnął regulamin, my nie. W regulaminie była narzucona kolejność zaliczania PK, a opuszczenie któregoś z punktów to była dyskwalifikacja. My po punkcie pierwszym, wiedząc że nie zrobimy całej trasy i NIE WIEDZĄC, że zaliczymy NKL'a, poszliśmy od razu na punkt trzeci (pomijamy "dwójkę"). Tadeusz biegnie, ciśnie i... spotykamy się na trójce. Jest w szoku... jak? Jakim wariantem, jakim cudem już tu jesteście? Przecież Was wyprzedziłem... a my - nie wiedząc jaka to jest sytuacja - żartujemy, że w lesie to znamy wszystkie skróty. Wiecie jak Jason Voorhees z serii "Piątek 13-stego" (wszyscy uciekają biegiem, On idzie ale i tak ich dorwie, no a dziesiąta część serii dzieje się w kosmosie! - polecam TO oraz także TO a na deser może być TO. Chyba, że wolicie perspektywę ofiar, to wtedy TU. Ogólnie to kocham wszystkie te psychopatyczne postacie - TU macie zebrane je wszystkie razem... i TU też, że tak nieśmiało powiem, a Basia się irytuje, że TĄ wersję słyszała więcej razy niż oryginał... Tak, wiem - jestem jebnięty :P). No dobra ale wróćmy z tej dygresji od dygresji do dygresji właściwej.
Tadeusz ciśnie dalej, a my znowu coś odpuszczamy i spotykamy się z Nim na 5-tce czy 6-stce. Panika rośnie, a my nawet nieświadomi jakie emocje wywołujemy :D
Pasuje Wam... jak w Batmanie "musisz stać się kimś więcej niż człowiekiem w umyśle przeciwnika. Legendą, Panie Wayne, legendą".
...no a dziś. Na rower nie pojadą bo ślisko, pobiegać nie pobiegają bo dawno już minęły czasy kiedy dzieliłem swoje kolana na prawe i lewe, ostatnio było to z pękniętą łąkotka i to bez... łakotki jako takiej :P.
Ech... "...światło świtu w twoim wszechświecie przynosi ból. Światło cię parzy... a jednak pamiętasz... pamiętasz wszystko... sięgasz po moc, aby zmiażdżyć cień, który cię zniszczył, ale jesteś teraz o wiele słabszy, niż byłeś. Jesteś jak malarz, który oślepł, jak kompozytor, który który stracił słuch - pamiętasz gdzie była twoja potęga, ale dostęp do niej jest już tylko wspomnienie. I dlatego twoja furia, która dawniej zniszczyła by świat, dziś może jedynie...." Dobra, bo znowu odpływam - nie ma co płakać nad utratą, bo nigdy takiej mocy nie było. Czyli oszukaliśmy system, bo zawsze byliśmy słabi, więc nic się straciliśmy :D
Ogólnie dużo śmiechu na odprawie, ale chyba już przyszła pora przejść w końcu do relacji.

Nie siedź na zimnym Szkodnik, bo wilka dostaniesz... niedźwiedzia, węża i ze 4 króliki :P

Pora przejść do relacji - łatwiej powiedzieć niż zrobić, bo trasa była dość jednolita pod kątem punktów kontrolnych, co nie znaczy że łatwa - wręcz przeciwnie, ale po kolei...
Jak to na rajdach "beskidowych" (mimo, że to beskid w Dolinie Soły :P) dostajemy w cholerę map, w tym jedną w języku dawnej lokalnej ludności zamieszkującej Wilamowice. Dzieki temu opisy punktów będę brzmieć co najmniej dziwnie:
ale dodaje to klimatu do dzisiejszych zmagań. Wiemy, że 50 km w śniegu to nam nie grozi, więc postanawiamy ogarnać głównie leśną cześć mapy. To jest trochę bolączka tras pieszych, że w niektórych terenach kończy się to wędrowaniem po asfaltach i miejscowościach (rowerem to się takie odcinki śmiga, ale pieszo...). Ruszamy zatem na północ bo tam znajduje się zagęszczenie leśnych punktów.
Trasa okaże się naprawdę wymagająca nawigacyjnie bo:
- podkład OpenStreet okaże się - o dziwo - niedokładny (jedna z najbardziej dokładnych map, w tych terenach nie będzie mieć naniesionych wielu ważnych elementów topograficznych. Jest to szok i doprowadzi to do kilku trudnych, a nawet jednej kryzysowej sytuacji!)
- cześć lampionów będzie bardzo słabo widoczna w śniegu (zdjęcia poniżej pokażą Wam o czym mówię), a większość trasy będziemy poruszać się na azymut czyli tak jak wskaże kompas - nieważne że nie ma drogi, nieważne że nie ma mostu, nieważne że to krzaki... trzeba trzymać kierunek.
Najbardziej będzie nas zatem irytować to, że w wielu miejscach nie ma na mapie zaznaczonych cieków wodnych. Wiecie, że ogólnie lubimy "niedokładne" mapy, które są wyzwaniem nawigacyjnym czyli gdy musisz nawigować po kształcie lasu czy po drogach, których na mapie brak, ale rzeki jakoś nie wpadają nam dzisiaj w tą kategorię. Może dlatego, że po prostu trzeba się przez nie przeprawiać, a nasza obecna sprawność fizyczna pod kątem skoków pozostawia wiele do życzenia... zawsze pozostawała, ale teraz to czuć po prostu bardziej.
Cieki wodne, które niektórzy zawodnicy biorą z buta - czytaj przeskakują, z moim kolanem są lekko zaporowe jeszcze. Z resztą dla Basi także i wcale nie chodzi o mechanikę nogi, ale o psyche. Ja do malutkich podskoków na jednej nodze to wróciłem dopiero w końcówce listopada i cały czas nad tym pracujemy. To jest masakra, bo niby wszystko już mechanicznie działa, ale po prostu nie mam wybicia z operowanej nogi... a gdyby spróbować wybicia z drugiej nogi, to znowu trzeba na nierównym lądować na tej operowanej. Ogólnie zatem dużo będziemy kombinować jak się przeprawić - widać to na zdjęciach. No ale pisałem Wam o tym powyżej: "pamiętasz gdzie była twoja potęga, ale dostęp do niej jest już tylko wspomnieniem".
I tak jest super, że możemy tu być, ale nie zmienia to faktu że przy czwartej rzece, przy której kombinujemy z powalonymi drzewami i innymi podobnymi rozwiązaniami zaczyna nas po prostu irytować.

...i wtedy wchodzi Jaszczur, cały na złoto. Nikt nie spodziewał się Jaszczura akuart w złocie, zwłaszcza w październiku. Przecież miał nas odwiedzić Jaszczur tępy jak głaz i do tego nienajczystszy - "Brudny Bałwan" czy jakoś tak (org. Bludny Balvan - głaz narzutowy wg ponoć dobrze poinformowanych). Coś się chyba jednak organizacyjnie nie spięło w Jaszczurowni i Malo - właściwie w ostatniej chwili - zmienił miejsce i formę imprezy. Innymi słowy: nagle... wtem, o tak! to słowo lepiej oddaje dramaturgię sytuacji... WTEM !!! z Bludnego Balvana Jaszczur zrobił się Złoto - Zlaty. No to teraz już wiecie jak to się wszystko zaczęło, a ja zapraszam do poczytania, co z tego wszystkiego wynikło.
 
Instrukcje były nieja...wne
Zmiana formy i miejsca rajdu przyniosła także powrót do procedur iście COVID'owych, kiedy to Malo robił NIEmaratony na NIEorientacje. Dla tych którzy nie śledzili tego zjawiska wtedy, nie było to walka z obostrzeniami sanitarnymi jako takimi, ale raczej bojkot legendarnego już zakazu wejścia do lasu. Wspomnienie tego jest nadal żywe w narodzie - na przykład TUTAJ! Skoro Malo zakładał wtedy NIEbazy i robił NIEmaratony, to czy jeśli będziemy trzymać tej pewnej znanej konwencji (Batman miał BATharpun, BATjaskinię, BATlekarstwo...) to czy NIEbazę dla NIEmaratonu złozył NIEmen? :P
Tak czy siak dostajemy info, że 4-ty Jaszczur w tym roku odbędzie gdzieś, a bazę rajdu mamy sobie znaleźć. Co to znaczy? Ano tyle, że jedziemy nie wiadomo gdzie, a po drodze będziemy dostawać instrukcje co daje. Na jednym z Jaszczurów część zawodników pojechała do innego województwa niż było trzeba bo instrukcje były nieja... wne :P
Pamiętam, że z niektórych stron skupiających informacje o rajdach chciano Jaszczura wywalić, bo nie uznano za rzetelną informacje, że bazą jest miejscowość Namiotowo Własne.
Ten rajd można kochać lub nienawidzić - innej opcji nie ma :P
Wracając do relacji: mamy ruszyć do przodu, wiedząc tylko że Jaszczur odbędzie się w "złotym terenie" na pograniczu polsko-czeskim. Zapachniało zatem Górami Złotymi (Rychleby) i mamy nadzieję, że nie zmarnujemy żywota szukając Eldorado, jak pewien rycerz (kocham ten wiersz POE'ego - TUTAJ). Łapiemy nocleg w Kotlinie Kłodzkiej (w sprawdzonym miejscu, gdzie nie robią problemów z powrotem o 2:00 w nocy z ubłoconymi rowerami... co wcale nie jest takie oczywiste, bo w niektórych agro mają o to duże ale :P ).
Na wszelki wypadek bierzemy do torby mapy Masywu Śnieżka, Ziemi Kłodzkiej oraz Gór Złotych oraz Gór Opawskich/Jeseników. Jak nie odnajdziemy bazy, to pojedziemy sobie na wycieczkę. Podchodzimy do tego po prostu bardzo luźno - jak instrukcje będą słabe, to się pobawimy sami, a nie będziemy płakać i złorzeczyć w internecie :P
7 minut po północy (z piątku na sobotę) meldujemy się pod Złotym Stokiem i wysyłamy Malo naszą lokalizację. W odpowiedzi otrzymujemy instrukcje odnalezienia bazy... ech nasz nocleg od baz to 70 km... obstawialiśmy serce Gór Złotych pod Lądkiem Zdrojem, a baza będzie właściwie w Górach Opawskich (dość blisko Głuchołaz). Nie jest źle... "inni mają jeszcze gorzej, ale nie da się ukryć że są tacy, którym jest lepiej".
Nie pośpimy za bardzo, bo dojazd do noclegu to jeszcze ponad godzina, a potem z rana musimy jechać z powrotem do NIEbazy. Doliczając jakieś śniadanie po drodze, to zrobi się naprawdę MALO godzin na sen.
Cóż "nie ma spokoju dla podłych, ani tych którzy ośmielają się stawić im czoła..." (komiks Spider-man: Shriek)
Następnego dnia rano meldujemy się w NIEbazie, która znajduje się na polskiej granicy. Dosłownie na granicy, bo przy słupku granicznym 169/16. Jest to po prostu rozbity na dziko w lesie namiot, z którego Malo odprawia kolejne ekipy zawodników. Jak często na Jaszczurze, jesteśmy tutaj jedynymi rowerzystami, więc porywamy mapy i zaczynamy planować nasz wariant dzisiaj. To chyba pierwszy Jaszczur, na których nie ma lidarów ani wycinków wysokościowych, bo Malo stwierdził że "Czesi mają słabe te lidary"... tak, to nie przejęzyczenie, Czesi - cała trasa biegnie po czeskiej stronie i sięga do kurortu Jesenik, a nawet trochę dalej na pasmo ze Zlatym Chlumem. 

Fragment naszej dzisiejszej mapy

A tak wygląda całość

NIEbaza :P


Ruszamy na trasę. Dwa pierwsze lampiony są bardzo blisko bazy (zabytkowy obiekt - kapliczka) oraz kępa drzew. Jak przyszło na Jaszczurze, zaraz po starcie zjeżdżamy z utwardzonych dróg i w oba wskazane miejsca kierujemy się jadąc bezpośrednio przez łąkę. I tak nie ma co narzekać (jeszcze...), bo tydzień temu prognozy pogody zapowiadały w tym terenie wodny armagedon i temperaturę około 2-3 stopni. Innymi słowy miało pizgać złem, chłostać i batożyć, a mamy piękny, słoneczny dzień.
A pamiętamy jak potrafi tutaj napierać tutaj złem:

"But when you’re in dead space, you best prepare to be cold
And no one’s gonna hear you scream, so don’t travel alone..." (całość TUTAJ)

Nadal mi zimno na samo wspomnienie (traumę ciężko jest wyprzeć)... Jaszczur Ścieżka Muflona (35 km w 18h...) czy Jaszczur Ogniste Pograniczne... gdzie chłód pogranicza chłostał mięso biczem z deszczu aż ciało odchodziło od kości... albo znaleźliśmy się w polu rażenia stacji bojowo-pogodowej Snieżnikus.  Dlatego też mamy w plecaku ze 4 warstwy na głowę... tzn, nie dosłownie, bo chodzi o o kilka kubraczków na grzebiet, a nie na głowę w znaczeniu głowy. Ogarniacie, prawda?
PRAWDA?
Zadałem pytanie! Odpowiadamy jak pytam, dobrze?
DOBRZE ?!? No!

A dziś? Cisza! To akurat nie było pytanie do Was, to było pytanie retoryczne! Dziś mamy 25 stopni na termometrze. Co więcej to już nasz 3-ci Jaszczur z piękną pogodą w tym roku (po Łemko-combat oraz Saint Cross). To się przecież nie zdarza. To jest dowód ostateczny, że klimat się ociepla!
No nie ma innego wytłumaczenia, to jest argument kończący dyskusję. Szach mat sceptycy (klimato i wagino), argument ad Jaszczurum jest mocniejszy niż każdy argument, nawet ten ad Hitlerum. Pogódźcie sie z tym.

OOOO są tu jakieś drogi i to jakie ładne...

...a nie, ch*j, my tędy...

...i tędy

...i tędy też...


Basia dostała niezłego kopa :P
Przedzieramy się na południe szukając kolejnych lampionów. Zgodnie z tym co pisałem powyżej, częściej jedziemy bez drogi (ewentualnie słabą ścieżką) niż jakimś normalnym traktem. Do tego tam gdzie chcielibyśmy przejść, mamy łąki OKUPOWANE przez bydło - dosłownie okupowane (Achtung Minen). Musimy się jednak przedrzeć, a to czasem oznacza przeprawy przez ogrodzenia lub "dzidę" przez krzory. W pewnym momencie coś się jednak dzieje... Basia się zatrzymuje, cała drży. Patrzy na mnie takim maślanym wzrokiem, oddech jej przyspiesza... WOW, tyle lat razem, a tu nadal takie emocje Nią szarpią (dosłownie...)... no, no... ale cóż, trzeba stanąć na wysokości zadania... dać kobiecie czego pragnie... lata doświadczenie przeze mnie przemawiają, jeszcze żadna nie oparła się mojej urokowi gdy używam mojej tajnej broni "prawy przycisk - zapisz jako..." :D
Podchodzę i pytam, opowiedz mi czego pragniesz:
"Odetnij mnie od prądu..." - szepce
AAAAAAA... czyli "mamy fazę" na ogrodzeniu... ech, a już myślałem... że jakaś akcja się zapowiada... kolega mi odpowiadał, że też miał podobnie.
Jego dziewczyna nachyla się do lodówki, wybiera najlepsze kąski, a On wtedy podchodzi od tyłu i... no sami wiecie. A tu się straszny raban i rwetes się zrobił...
Pytam: co, nie lubi w ten sposób?
On: lubi, ale nie w Tesco
No właśnie... źle odczytane intencje rujnują czasem naszą reputację. Dlatego staram się takowej nie posiadać i wtedy jestem bezpieczny - nic mnie nie wyprzedzi i zawsze będę pierwszy <evil laugh> :D
Widzę, że Basia postanowiła porobić coś na drutach... nie wiem do końca co, ale staram się odłączyć ją od ogrodzenia i czasem przez to podłączam się do niego sam. Bzzzzzz-czy jak w  dobrym ulu.... no i finalnie, jako że było kilka takich ogrodzeń, to sobie trochę poBZZZZykaliśmy na tych łąkach... jak za młodu. Nawet owce nas obserwujące, tak jak kiedyś, ze strachem przysiadły na zadach :P

Zaufaj mi, tędy będzie najlepiej - rypaj przez ogrodzenie :P

Rypaj przez rzekę :P

...na zielonej trawce :)

Bezdrożami :)


"...a gdy już był,
u kresu sił,
napotkał marę bladą,
o cieniu mów,
gdzie kraj mych snów..." (mój ukochany wiersz Edgara Allana - tutaj w oryginalne w wersji poezji śpiewanej, tutaj PL tłumaczenie)
Ech Ciężko się dzisiaj jedzie, zupełnie jakbym miał jakąś śrubę w kolanie :P... 
Pewnie zabrakło smarowania i zardzewiała, więc teraz ciężko chodzi... Aby było ciekawiej, co 500 - 700 m trzeba schodzić z rowerów i przedzierać się przez krzaki. Potem znów trochę jazdy i znowu krzor. Niemniej mamy wrażenie jakbyśmy zupełnie nie byli w formie, bo idzie nam naprawdę słabo... czujemy pierwsze symptomy kryzysów jakie nas czekają.... a przyjdą one gdzieś w nieprzebieżnych krzakach, gdy po raz n-ty kierownica zablokuje się między gałęziami, konar wejdzie w szprychy... zamiast zapłonąć, a ostrężyny złapią kolcami twoją łydkę... albo udo... albo ramię... bo, k***a, obrodziło ich jak w Czarnobylu!!
Będzie to:
- kryzys tożsamości: co ja, k***a, robię z własnym życiem?
- kryzys świadomości lokalizacji: gdzie ja, k***a, jestem?
- kryzys poczucia odległości: ile jeszcze, k***a, do jakieś ścieżki...?
- kryzys poczucia czasu: długo, k***a, jeszcze ...?
- kryzys obranego plany: wymyśliłeś, k***a, wariant... wymyśliłeś... zajebisty...
- kryzys relacji międzyludzkich: Malo, masz w ryja za ten punkt...
Wychodzi z nas także ciężki tydzień w pracy, zarwanie nocy na dojazd z Krakowa do Kotliny z piątku na sobotę i teraz nierówna walka z Jaszczurem.
Przynajmniej przyszłość nie skrywa przed nami żadnych tajemnic: zginiemy tu, k***a,... nawet nie znajdą naszych ciał... mówię Ci, zginiemy tutaj.
Aby było jasne, Jaszczur zawsze idzie nam wolnej niż piechurom i taka jest już specyfika tego rajdu, ale dziś naprawdę ciężko się nam te rowery nosi... kryzys wieku średniego? Nie wiem czy XXI wiek jest jakimś wiekiem średnim, nie ogarniam o jakiej metryce tutaj mówimy... ale kryzys jest, duży... do tego spotęgowany przez ----> patrz kolejny akapit.

Jakieś drogi tu są, ale ich kierunek nam kompletnie nie pasuje :P

Bardzo tego na zdjęciu nie widać, ale to było mega urwisko - pionowe ściany, wprost do jeziorka. Fantastyczne miejsce na punkt kontrolny

Znowu pod górę...

Domek na drzewie :)

Ten rajd to Mem... (luźne nawiązanie do cyklu ten kraj to mem :D - już czekam na odc o 2023 :D )


PARSZYWA DWUNASTKA... czyli idąc zawsze pod prąd
Co za chłop... gdzie on ten lampion rozstawił? Idę potokiem pod górę... przez trawy, przez podmokły teren. Bardzo podmokły teren, ale nigdzie tego lampionu nie ma.
Jesteśmy pewni, że jesteśmy w dobrym miejscu: odmierzyliśmy się od skrzyżowania, jest potok schodzący stromym zboczem, wszystko się zgadza!
Obszukamy się jak dzicy po krzakach i błocie, ale lampionu nie znajdziemy. Po 20 minutach przeczesywania okolicy trzeba podjąć decyzję: nie ma co tracić więcej czasu, jedziemy dalej.
Nie będzie nam ta sytuacja jednak tak bardzo dawać spokoju, że po rajdzie będziemy korespondować z Malo, gdzie ten punkt "stał". Na podstawie udzielonych wskazówek i wyjaśnień, tylko utwierdzimy się w przekonaniu, że byliśmy w dobrym miejscu. Innymi słowy, albo lampion zaginął albo po prostu my jakoś go nie zauważyliśmy, bo nawigacyjnie byliśmy dokładnie tak jak podał Malo. Jakkolwiek by nie bylo, fakt jest tak, że dla nas to BPK (brak punktu kontrolnego) i taki zapis poszedł w kartę.
Chwilę później szukamy wielkiej skały w lesie, ale droga która tam prowadzi na mapie... jest drogą tam prowadzącą na mapie. W terenie jej nie ma. Tak bardzo nie ma się jak dostać w okolice tej skały, że podejmujemy desperacką próbę (acz udaną) pójścia singletrack'eim po prąd. Tak, jako rowerzyści wiemy że to wbrew wszystkim zasadom, ale nie ma tu innych dróg! Po prostu trzeba przyjąć nieśmiertelną zasadę, że "czerwone oznacza: zachowaj szczególną ostrożność" i jakoś udaje nam się wyjść na górę.
To już jesień, więc nie ma dużego roku na singlach - obyło się więc bez "trudnych" sytuacji.
Teraz to trudniejsza cześć - skala. Malo jak zawsze dał lampion na szczycie... impreza "no security", co?
Za stary już na to jestem... skała jest pokaźna i wcale nie jest na nią łatwo wejść. To już nie te czasy kiedy chodziło się po takich rzeczach... co nie zmienia faktu, że wleźć to jedno, ale zejść jest trudniej. Nie mając jeszcze w pełni tej nogi sprawnej, trochę utknąłem na tej skale... finalnie udało się jednak jakoś - mniej więcej - zejść i to nawet bez nagłego tracenia prędkości spadania przy kontakcie z ziemią... a pamiętajcie, to nie prędkość zabija - tylko nagła jej utrata. 

Znowu tyramy pod górę...

Singlem nadal pod górę...

My coś chyba jednak robimy nie tak na tych singlach-zjazdowych...

Gdzieś na tych skałach będzie lampion

Widzicie tą górę? Tam jest kolejny lampion... a licznik przewyższeń bije


MNOHO PRAMEN HORA
Jesteśmy w górach (złotych) nad kurortem Jesenik. Zakochany jestem w tych terenach, bo atakowaliśmy je kiedyś z kierunku Głuchołaz i już wtedy złapały mnie za serce (niemniej udało mi się zrobić tylko dwa wpisy na blogu z 11-stu czy 12-stu wyjazdów w te tereny: Que SERA(k) SERA(k) oraz klasyk tych ziem czyli Electro-Pradziad). Ogromne wrażenie zrobiła na mnie także góra, tuż nad kurortem, bo jak stwierdziliśmy z Basią, ten pagór po prostu przecieka. Jest nieuszczelniony! Znajdują się tutaj dziesiątki różnych źródeł - każde podpisane, obudowane, udostępnione. Już wtedy był to efekt "WOW", a dziś Jaszczur tylko dołożył swoją cegiełkę bo rzucił nas na poszukiwaniu kilku z nich!!
PRAMEN to po czesku właśnie źródło, a mamy tutaj ich bez liku: Polski Pramen, Finsky Pramen, Magdeburski Pramen, Pramen Louise i tak dalej, i tak dalej. Ogólnie MNOHO PRAMEN HORA. A prawie przy każdym kubeczek :)
Podchodząc pod szczyt spotykamy także VLADA Draku - można go zobaczyć na zdjęciu poniżej. Być może przyjechał do kurortu na odwyk od jakiegoś innego trunku. Krew nie woda, co Drak?
Słońce pomału już schodzi w dół, a my lądujemy na Niedźwiedzich Skałach (super punkt widokowy)... Odrysowujemy panoramę widoczną ze skał - dobrze, że zdążyliśmy przed zmrokiem, bo inaczej to byśmy wypełnili kratkę na karcie startowym czarnym kolorem :P
Chwilę później, już w ciemności, przedzieramy się przez las i znajdujemy kilka intrygujących rzeczy:
- leśny prysznic (cała kabina oraz woda spadająca z góry - klawo!)
- drewnianą figurę z szyszką w... ech sami zobaczcie
Te lasy skrywają wiele tajemnic... ale może niektóre lepiej pozostawić nierozwiązane? Bo jeszcze skończycie z szyszką w... jak ten poniżej na zdjęciu.

Pramenów Ci tutaj dostatek

VLAD Drakul :D

Pramen mój ulubiony :)

"Słońce już gasło..." nasza nadzieja  także...

Oczko na szczycie

Rzecz dzieje się w filharmonia... Sierżant Jebajłow pyta porucznika Rżewskiego:
- Panie Poruczniku, może by tak nasrać do fortepianu?
- Francuzi swołocz, nie zrozumieją dowcipu
Jelonek uznał, że zrozumieją :D

Widoczki

Rysowanie panoramek

Szkodnik gra na tablecie :D

Zatyczka...

Kolejny pramen

Prysznic leśny

Standardowo, Jaszczur bez grobów to nie Jaszczur

Mam dany walec. Walec jest lekko popisany :P


Na Zlaty Chlum czyli PRA(men) ŹRÓDŁO PUNKTÓW KONTROLNYCH
Przejeżdżamy przez Jesenik nocą. To naprawdę urokliwe miasteczko i fajnie je znowu zobaczyć, tym razem w iście jesiennej szacie. Naszym zadaniem jest odnalezienie Lwa Madziarskiego i odpisanie inskrypcji z pomnika. Lew w tym świetle robi wrażenie lekko płochliwego. Poza tym, co jest frontem pomnika? Przód lwa - pysk, czy też bok lewa, skoro lew stoi równolegle do ścieżki :P Basia twierdzi, że trzeba odpisać słowa "z pod" pyska, ja front pomnika definiuję od drogi, która tu przyprowadziła, czyli tak jak patrzymy na ten pomnik. Typowy nie-do-końca-jasny jaszczurowy punkt. 
Teraz czeka nas tyranie na kolejną górę. Z Jesenika wychodzimy czerwonym szlakiem i kierujemy się na Zlaty Chlum - górę, na której czeka nas zadanie związane z wieżą widokową. Po całym dniu tyrania po pagórach to kolejne przewyższenia, które musimy pokonać. Naprawdę czuć już zatem trudy tego rajdu... górskie Jaszczury uczą pokory.
Chłoszczą także po ryju, ale to dlatego że lubią... nie ma to nic wspólnego z nauką tejże pokory...
Po drodze spotykamy - nieznane nam wcześniej, bo kiedyś podjeżdżaliśmy na Chlum od innego szlaku - niesamowite źródło. Ze względu na jego charakter, w mojej percepcji zostaje Źródłem Punktów Kontrolnych. Znak na ścianie kojarzy mi się z lampionem. Część osób powie potem, że bardziej przypomina to strzałkę kompasu - zgadzam się, to też fajna interpretacja, ale to tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że jest to źródło z dedykacją dla orient-"pacanów, szkodników i zbieraczy padliny". 
Aż żal, że Malo nie dał tutaj punktu kontrolnego. Cieszy mnie jednak fakt, że nasz wariant podejścia pod Chlum poprowadził nas akurat tędy! 

Portal do Świata Lampionu

Coś płochliwy ten lew :D

PRAMEN Punktów Kontrolnych :)


Podejście na Złoty Chlum wydaje się nie kończyć... wychodzi z nas także zmęczenie po całym dniu. Jest już godzina 23:00, a my tyramy stromą ścieżką cały czas pod górę. Zakładaliśmy naiwnie, że wygramolenie się tutaj zajmie nam mniej czasu, ale rzeczywistość nie współpracuje. No dobrze to nie jest, zwłaszcza że jesteśmy naprawdę daleko od bazy... w zasadzie to najdalej jak się da, czyli na południu południowej mapy (a baza znajduje się na północy mapy północnej).
Finalnie... styrani, z mozołem... osiągamy wysokość schroniska oraz wieży widokowej. Okazuje się, że trwa tutaj impreza jakieś czeskiej, koło 15-osobowej grup (acz wszyscy to ludzie 40 i 50 plus bo młodych w zasadzie tutaj nie ma). Jak nas tylko ujrzeli to... porywają nas do środka, do schroniska. Nie ma opcji odmówić - wciągają nas siłą. Cześć nieźle mówi po polsku, część wcale, część po niemiecku, cześć po angielsku - my natomiast znamy jakieś pojedyncze czeskie słówka typu cesta, vyhlidka itp. W praktyce gadamy zatem w 4 językach naraz. Czesi są zachwyceni naszą mapą (acz mówią, że jest trochę stara i nieaktualna - @Malo, weź sobie to do serca :P), oglądają nasze rowery, debatują ile godzin zajmie nam powrót do Polski. Nie chcą nas wypuścić z imprezy i częstują nas GULASZEM z pieczywem, Kofolą, ogórkami oraz kiełbasą. Jest po prostu niesamowicie... i bardzo wesoło. Kosmiczny klimat i nie ma po prostu opcji z Nimi nie zjeść. Siedzimy i zajadamy wszystko co wjeżdża na stół. Kofoli i pacierza nigdy nie odmawiam :D :D :D 
Pytają nas czemu jesteśmy tak bardzo późno, bo ostatnia ekipa z rajdu pojawiła się tutaj jakieś 4h temu. Co więcej, jako że były to ekipy piesze, to są bardzo zaskoczeni, że my jesteśmy na rowerach. Tłumaczy jak się da, zawiłości tego rajdu i zasady Jaszczura.
Gdy w końcu zjemy wszystko co nam dali, udaje nam się jakoś zacząć zbierać do dalszej drogi, co wcale nie jest takie proste...ciągle nam coś donoszą i chcą abyśmy zostali. Wiem o co chodzi, czytałem o tym w komiskach, utuczą nas i pójdziemy do gara. Na pewno!
Mówimy, że musimy jechać, pytają nas gdzie - pokazujemy kolejny punkty kontrolny i oświadczamy, że zjedziemy niebieskim szlakiem w jego okolice... i wtedy się zaczyna kosmos.
Dostajemy ZAKAZ poruszania się niebieskim szlakiem bo tam jest za stromo i zrobimy sobie krzywdę. Mówimy, że sprowadzimy, ale blokują nam drogę, fizycznie nie chcą nas puścić na niebieski szlak. Jeden z nich bierze naszą mapę, analizuje i mówi - jednocześnie pokazując - mamy pojechać czerwony szlakiem bo lepszy dla rowerów, potem skręcić w lewo na dużym skrzyżowaniu i potem bez szlaku, prawą odnogą  w cofającą się drogę ...i będziemy na wysokości punktu.
Powiem Wam tak: sprawdziło się co do joty!! "Wyrzuceni" na szlak czerwony, trzymając się podanych instrukcji weszliśmy niemal w punkt (kontrolny). Widać było, że gość zna tutaj każdą ścieżkę :)

Wieża na Złotym Chlumie

Kofola w schronisku o 23:30 :D

Tabliczki

Szkodnik wdrapujący się po nocy na jakąś skałę

Szkodnik po nocy na jakiejś skale :D


"Es ist vollbracht" 
Lubię tłumaczenie DOPEŁNIŁO SIĘ / WYPEŁNIŁO SIĘ. To napis na jednej z kapliczek, którą spotykamy po ponownym zjeździe do Jesenika (ze Zlatego Chlumu). Pomału zaczynamy się także kierować z powrotem do Polski. Zejdzie nam jednak trochę, bo spory kawałek przed nami. Czesi śmiali się z nas, że przed świtem dotarcie do Polski nam nie grozi.
Zadamy kłam tej estymacie knedlikowskiej :D i to łapiąc po drodze kolejne punkty kontrolne, powalczymy o powrót jeszcze pod osłoną nocy.
Jednym z punktów po drodze będzie niesamowita kapliczka, którą można zobaczyć poniżej, ale w kartę poleci wpis BPK - Brak Punktu Kontrolnego.
Naszym zadaniem było odpisać inskrypcję na białym kamieniu, ale Malo nie znał "instytucji" WĘDRUJĄCYCH KAMIENI (coś jak Geo-bug'i w Geocachingu) i po prostu ktoś ten kamień zabrał tuż przed rajdem. Nie zmienia to faktu, że nocą taka kapliczką wygląda genialnie. 
Do bazy wrócimy o 2:30 w nocy... dość mocno styrani, a tu trzeba jeszcze wrócić do miejsca noclegu, bo o 8:30 wyjeżdżamy do Wrocławia na finały Pucharu Dolnego Śląska w szermierce klasycznej. Sen nam w ten weekend zatem nie grozi. Co innego Malo - zmogło go w NIEbazie i dość słabo ogarnia fakt, że wróciliśmy. Nie będziemy Go mocno rozbudzać, też chcemy jak najszybciej się przespać, chociaż ze 2-3h przed trasą. Normalnie posiedzielibyśmy przy słabo palącym się ognisku, ale mamy naprawdę napięty harmonogram... następnym razem zatem.

Tak więc:
"...już dopala się ogień biwaku, a nad rzeką unosi się mgła
po szwadronie ni śladu, ni znaku, tylko silnik w oddali gdzieś gra" (parafraza TEGO utworu)

To nasz silnik gdy odjeżdżamy w noc. Do następnego Jaszczura - oby także górskiego, bo takie są najlepsze. Na ten moment, trzeba przeskoczyć ze świata orientu, w świat żelaza, ale to już kompletnie inna historia.

To powinno być motto naszej dzisiejszej wyprawy

Klimatyczna ta kapliczka

Nasza karta startowa

Wracamy na Rajd Waligóry, który często gości w naszym kalendarzu rajdowym. Naprawdę często jakby się tak zastanowić bo 2017 - Nostalgia Trip po Gorcach, 2018 - Gorce "Jebnąć Ci?" Turbacz, 2019 - SPISZ testament, 2020 - COVID w Dolinie, 2021- Nadal ciągnę ten wózek Szpilówka. Sporo, przyznacie sami. No ale brakuje 2022. Rok temu nie dotarliśmy, bo rajd pokrył się z Jaszczurem - Ból Podków... Stawanie do rywalizacji z Jaszczurem jest ryzykowne, bo może Was coś naprawdę zmieść z planszy, ale i tak nie nie ukrywam że - ból podków bólem podkowami, ale mieliśmy także silny ból dupy, że te imprezy się pokryły... Ze łzami w oczach i smarując jakimś analgetykiem nasze rowy...eee rowery, pojechaliśmy na Jaszczuru, a nie na Waligóru... (dla niekumatych - leki przeciwbólowe nazywa się czasem lekami ANALgetycznymi, więc MUSZĄ pomagać na ból dupy - proste, prawda?). Dobra dość o latach minionych - w tym roku rajd jest w Brzesku, więc mamy ten rajd niemal pod domem.

Brzeska arena dzisiejszych zmagań

Numer startowy 212. Co powiedzą Intjernjety o tym przypisaniu: 
Liczba anielska 212 obejmuje atrybuty figury 2 i energie figury 1. Ponieważ figura 2 pojawia się dwa razy, wibracje figury 1 są wzmocnione... No jasne!
Ech, być ZODIAKAREM - szczęście przepowiedziane w gwiazdach :D :D :D 


Piotr Pierwszy Rajdowy... a może Rajd Pierwszy Piotrowy?
Na rajd wybiera się z nami jeden z naszych Szermierzy z Grupy Armii SFA Południe "Dywizja Kraków", Piotr, który odpowiada za szkolenie grupy dziecięcej, a także nieraz zastępuje nas w obowiązkach prowadzenia grup dorosłych. Umie także w dobre jedzenie i sztućce... zwłaszcza te dłuższe, które zostawiają rany kłute, a w naszych zawodach coraz bardziej i częściej obija maski innym pretendentom do medali. Nastał zatem czas, aby i jego rzucić na najcięższy kawałek frontu orientacji pod wspólnym sztandarem SFA :D
Pamiętacie jak Tomek zadebiutował na Kaczawskiej Wyrypie (18h w deszczu w listopadzie... TUTAJ) i co? Teraz wygrywa niemal wszystko w zawodach szermierczych - został zahartowany przez ogień wariantu czarnego i prawdziwego orienteeringu, czytaj przeżył "dzidę na rympał". Ledwie przeżył.. no ale teraz wygrywa... zobaczymy co zatem czeka Piotra, ale wierzymy że jest dobrze przygotowany na takie wyzwanie.
W bazie okaże się, że na rajd przyjdzie także Andrzej, który zarzekał się jeszcze niedawno, że na Waligórę nie da rady przejechać. W praktyce pojedziemy w czwórkę, a czasem nawet w jeszcze większej ekipie bo będą do nas to dołączać, to "odrywać się" różni inny zawodnicy, np. Wojtek. Część trasy przejedziemy zatem w piątkę lub nawet szóstkę, ale skład startowy wyruszy w sile (lub słabości) czterech jeźdźców... pato-nawigacji... czterech żółwi... żółwi ninja... chodzących po drzewach. Będzie to można zobaczyć poniżej na kilku zdjęciach... na razie uwierzcie po prostu na słowo. 
Zaraz po odprawie, Basia montuje Piotrowi nasz roboczy - z deseczki do krojenia - mapnik i mówi: "prowadź wodzu na parlament" (w kontekście jutrzejszych wyborów parlamentarnych ten tekst można rozumieć różnie). Będziemy tylko bardzo kaszleć, chrząkać i ogólnie odstawiać manianę, gdy Piotr będzie planował bardzo pobłądzić lub zjechać wszystko, tylko po to aby zaraz to wszystko podjeżdżać :D :D :D 
Szkoda, że nam nikt tak nie kasła, gdy my błądzimy... no, ale żeby nie było, byliśmy pod dużym wrażeniem jak  Piotr poradził sobie z nawigacją na rajdzie!

Szkodnik przestań grać na komórce i zajmij się nawigacją!

Pogańskie tereny... brzeski złoty cielec (tylko złota Im pewnie zabrakło... wiecie jak  jest:
- To czyste złoto?
- Rano było czyste, tylko te gołębie srają... )


"Jesteśmy tu, ludzi w ch** eeee TŁUM" jak było w pewnej piosence (TUTAJ)
Wyruszamy z bazy z dość ambitnym planem zrobić komplet. Jak zawsze mogę powiedzieć, że "TEN PLAN BYŁ BEZ WAD" !! tylko czasem... później... coś się delikatnie skomplikuje :D
Zobaczymy jak będzie dzisiaj. Pierwsze punkty to spory ruch, bo obrodziło uczestnikami. Prawie 300 osób na starcie na wszystkich trasach to jest naprawdę imponująca liczba, a przy takiej liczbie zawodników zawsze na pierwszych punktach robią się kolejki. Trzeba też uważać aby nie sugerować się czyimś wariantem, bo czasem polecicie za wybitnym nawigatorem, który ciśnie prosto na punkt, a czasami agent dezorientacji sprowadzi Was w okolice czarnej d... dziury. To nie jest łatwe, to nie jest proste, ale trzeba być jak "Rajski" (mój kumpel ze szkoły z dawnym lat).
Pierwsze klasy LO i piszemy sprawdzian: pytania są z wyborem między a), b), c), d), itp. Tzn. abyśmy się zrozumieli, do wyboru było a, b, c i d, a nie "abcd" i "tp" - nie było tam tego TP, rozumiecie, prawda? No!
Nasza Pani "przyjdzie-dzień-sądu-oj-przyjdzie" Profesor na chwilę musiała wyjść z klasy... a wiecie, pytania były wzięte ze Zbioru Zadań "UDUPIACZ" więc łatwo nie było... zaraz po jej wyjściu Rajski się odpala i zaczyna niemal krzyczeć: drugie B, trzecie D, piąte A... a jedna z dziewczyna, taka mega obowiązkowa i bardzo uczciwa, mówi: "nie podawaj odpowiedzi na głos, daj samodzielnie pomyśleć".
Rajski odpowiada: NIE SUGERUJ SIĘ, szóste D, siódme A
No centralnie jak teraz na ORIENCIE: nie sugeruj się i nawiguj.
Pierwszy punkt wpada nam dość łatwo, zwłaszcza że Piotr jest z Brzeska i mówi "o tutaj to nam kazali karnie biegać w ramach WF'u". Też znam takie miejsca, gdzie się karnie biegało.
Czasy się zmieniają, metody WF-istów nigdy :D
Docieramy do pkt nr 7 przed którym ktoś wykopał wielki rów, a przynajmniej tak ostrzegali Organizatorzy na odprawie. My z Basią przeprawiamy się zostawiając rowery, ale Piotr i Andrzej targają maszyny ze sobą. Tu była dobra akcja, bo Piotr po prostu bierze rower i skacze z nim na drugą stronę. Trochę źle wyliczy odległość (ten rów był naprawdę szeroki jak na skok z rowerem na ramieniu), straci równowagę po drugiej stronie, skomentuje sytuacje jak przystało ("k***a")... i gdy już widzę, jak spada do rowu na łeb,  to ten - mimo utraty równowagi - ODWRACA SIĘ i skacze z powrotem! Sprawna bestia!
Ja z moim kolanem to bym przy takiej utracie balansu zapikował w dół jak jakiś dron w ruski okop... pewnie złamałbym sobie przy tym jakąś ważną kość, na przykład podstawę czaszki... a ten po prostu oszukał to zakrzywienie czasoprzestrzeni zwane grawitacją i wydostał się ze złowieszczego przyciągania tej czarnej dziury pod nim :D

Rowo Widokowo :P

Rowo - okopowo :P

Rowo - skokowo :P


Na JAR-emu :P :P :P
Ruszamy dalej na południe mapy, a tam czekają na nas JARY JARY i JARY... a potem jeszcze trochę jarów. Ogólnie będziemy chodzić po jarach oraz ich zboczach.  W sumie rozkminialiście kiedyś czym różni się jar od wąwozu, od wądołu, parowu i debrzy? Nie? No widzicie! A Orientaliści muszą. A inne takie: wykrot a karpa? Wysiadka a ambona? Posyp a nasyp. Tak, ja wiem że nasyp to jest dół na odwrót i ma się nijak do posypu, ale tylko zaznaczam, że nieraz sroga rozkmina idzie w lesie czego tak naprawdę szukamy...
Jarów na tym rajdzie będzie naprawdę wiele i ciężko umieścić je chronologicznie w tej opowieści, więc umówmy się - na potrzeby relacji - że CIĄGLE hasaliśmy po jarach, a na zdjęciach będziecie mieć to udokumentowane.
Jako, że to tereny dość blisko Krakowa, więc je dość dobrze znamy - choć jeśli mam być szczery, to te dalsze Pogórza są lepsze/fajniejsze niż Wiśnickie i częściej to tam jeździmy, ale to dzisiejsze także poznaliśmy całkiem nieźle. Wiele się tu nie zmieniło, te same krzaki, te same pagóry, nawet owce tak samo ze strachem przysiadły na zadach na mój widok :D
Pamiętliwe bestie :P

Piotr Trzeci punktowy :D

Ciśniemy przez pola

Psychodeliczne zagajniki :D

Trawers ściany JARU

W blasku słońca

Przez ROWO do Nowo-drogowo :D


Lasy mają oczy... i ciasteczka
Jeden z punktów kontrolnych znajduje się w tzw. Leśnej Galerii - jest to miejsce, które odkryliśmy całkiem niedawno sami podczas szlajania się po lesie w okolicach początku roku.
Spora galeria z leśnej galerii... galeria z galerii czaicie, nie? znajduje się TUTAJ. Nota bene, po linkiem znajdzie także zdjęcia z innego dzisiejszego punktu kontrolnego - ciekawe czy poznacie o czym mówię :)
Tak jakoś wyszło, że Organizatorzy zorganizowali tutaj zarówno bufet (ciasteczka!) jak i zadanie specjalne. 
Zadaniem specjalnym jest znalezienie dwóch obrazów i zrobienie sobie z nimi zdjęcia.
To kapitalny pomysł, szkoda tylko że nie został wybrany ten obraz MEGA  fajnym Jaszczur - można go zobaczyć w podlinkowanym wpisie powyżej.
Podoba mi się także jak niektórzy zawodnicy w trybie NAPIERANIA analizują otrzymywane wiadomości :D
- Tu nie ma perforatora!
- Bo to zadanie specjalne. Musisz zrobić sobie z zdjęcie z taką i taką rzeźbą. Jak je pokażesz to ja podbiję Ci kartę, jasne?
- TAK
POCISNĄŁ -- WRACA
- Znalazłem, ale tam też nie było perforatora...
Ja mam ochotę wtedy zapytać, którego dokładnie fragmentu zdania: "zrobić zdjęcie" nie zrozumiałeś... ale siedzę cicho, aby w ryja nie dostać :D

HEREZJA !!!!! Przecież na mygłach śpi się najlepiej! Nie wierzycie? No to na przykład ----> TUTAJ (Rudawska Wyrypa 2018) oraz TUTAJ (Adventure Trophy 2019)

ZOSTAŃ TAK - robię foto !!!

Widać, że to nasza szkoła :D

Spojrzenie w przód...

...i w tył



"Fucking back-stabber..." (nie idzie znaleźć linka bezpośrednio do tej sceny, ale tekst pochodzi z tego KULTOWEGO filmu - trzecia część "Martwego Zła" - ARMIA CIEMNOŚCI)
Przysiadamy na moment zjeść jakaś bułę, dać fory tym którzy się ścigają, co by ich za mocno nie objechać :D :D :D
A tak serio, kolano, pierwszy rajd Piotra plus niemal cała czołówka pucharu na liście startowej... co się będę ścigał, tylko się zmęczę. Przysiądę, bułkę zjem, śniadanie najważniejszy posiłek dnia, a to dopiero moje czwarte. I nie mówcie mi, że tak piszę aby odwrócić uwagę od tego, że nie jesteśmy w formie. To nie odwracanie uwagi, ale umiejętność akcentowania ważnych kwestii typu --->
- Słyszałem, że w lesie dostałeś w ryja!
- Taki las, parę drzewek!
No więc przysiadamy i postanawiamy zacząć trollować innych zawodników, bo jesteśmy na "logicznej przelotowej" między punktami. Ciągle ktoś wypada z krzaków, krzyczy "cześć", my odpowiadamy "cześć", czekamy aż nas prawie minie i pytamy "nie podbijasz?".
Reakcje są boskie, a przecież tu nie ma żadnego punktu kontrolnego.
Pamiętajcie ARAMISY to czyste zło i zawsze możecie liczyć od nas na jakiś ciepłe słowo. Na przykład "kaloryfer" :P
A co do tytułu tego akapitu, to popatrzcie na zdjęcie z kapliczki - jeszcze z tą "kreską" to wychodzi lekka psychodela :D

Jakoś tak TA SCENA :D

Wciąż dalej i dalej

Upamiętnienie załogi Liberatora z 1944 (jak ja lubię takie miejsca)

Jedziemy dalej!


WANNA SEND NUDES? :D
Chodzi o polskie słowo WANNA, taki "mebel" łazienkowy, a nie angielskie słowo "łona", chociaż w sumie o łona to też chodziło, co więcej te łona eksponowane... niemal słyszę tą ciszę przed waszym monitorem, która zapadła po tym sucharze :D 
Jeśli zastanawiacie się, co tu się w zasadzie odwaliło to powiem, że było tak:
jedziemy po punkt nr 14 i ciśniemy całkiem fajną, widokową drogą - widoczną na zdjęciu poniżej. Tam na polu, z widokiem na pagóry stoi wanna... a w tej wannie nieodziana niewiasta. Nooooo, panna w wannie taka na dwa palce... tfuuu... PIANA w wannie taka na dwa palce. Piana bo to scena kąpieli z widokiem. Panna to była nie na palce, ale na rękę, nogę i coś jeszcze bo miała rubensowe kształty (popatrzcie na barokowe aniołki w kościołach to zrozumiecie). Powiem, że Pan, który tą Panią fotografował, nie musiał dużo wody wlewać do tej wanny, bo jak Pani do niej weszła... to już się tej wody niewiele zmieściło.
Pamiętajcie, prawo ArchiSedes jest bezwzględne: "ciało raz puszczone w ruch, dalej puszcza się samo" :D

No istna Afrodyta... i to taka dobrze odżywiona, tak abyś nie przeoczył jej nawet z dużego dystansu :D
Tak przy okazji, zniszczyć Wam dzieciństwo? Pamiętamy wszyscy "Mitologię" Parandowskiego, prawda? Afrodyta narodziła się z morskiej piany... ach jak romantycznie, prawda? No, nie do końca... cytat z pełnej wersji, a nie tej ugrzecznionej dla klas III podstawówki "Afrodyta urodziła się u wybrzeży wyspy Kithira z piany morskiej powstałej z kastrowanych genitaliów Uranosa"
Damn, kto to wymyśla... skąd piana z genitaliów... czekaj, wróć. NIE PYTAŁEM. Naprawdę, nie było pytania. Nie chcę wiedzieć :P
Uwagę jednak przyciąga także ten URANOS... znacie mój nieśmiertelny tekst na podryw angielskojęzycznych lasek?
Nazywam to podrywem na astronoma, bo opowiadam Im o planetach i naszym układzie słonecznym:
"There will be only 7 planets left in our galaxy when I destroy URANOUS" (jak nie rozumiecie to nie szukajcie - dla tych którzy rozumieją, zabija prawda?). 
Dobrze... wracając do tematu. My ciśniemy drogą do lasu, Pani w wannie puszcza... bańki mydlane, Pan ją fotografuje i próbuje zasłonić BLENDĄ przed naszym wzrokiem. Nie dziwię się, bo nie ma patrzenia za darmo, pay per view musi być. Pewnie będą potem kosić ludzi za to na hajs na portalu "TylkoWENTYLATORY" czy jakoś tak. Dziwny sklep...
Pech chciał, że musieliśmy się zatrzymać aby spojrzeć na mapę i trochę tak głupio wyszło, jakbyśmy się na nich lampili na nich...  zastanawiałem się czy nie podjechać bliżej i zadać Mu nurtujące mnie pytanie. JAK ON ZMIEŚCIŁ TĄ WANNĘ DO TEGO "Bajerisze Motor Wagen" stojącego na poboczu... 
No nic, show nie dla nas... wracamy do lasu, pochodzić po jarach :P

Panna w topieli :D

Praca w ścianie :P

Andrzej przytula się do drzewa... czyli spadek w miarę swobodny po zboczu :P

Zabieramy się stąd!!



"Obudziłem się w ogórkach, wszędzie wojska od cholery
Moja Żona czyli córka Tadeusza, Kazimiera
łasi mi się do pancerza
patrzy w oczu moich toń
MISEK !!!!
za lampionem GOŃ, GOŃ, GOŃ..." (parafraz Mistrza Andrzeja TUTAJ)
Szkodnik popędza jak dziki - bo ma ochotę na zrobienie kompletu. Bardzo miło i kulturalnie każe nam "ZAPIERDALAĆ"... jak mi tego brakowało...a  nie czekaj, mam to na co dzień :D
No jest duża szansa zrobić komplet, więc zaczyna się nacisk, szantaż i wymuszanie.
"... a że jestem chłopak szczery, jak filozof rzymski Katon
pytam: co to do cholery, wojna czy maraton?
Ja już dłużej nie zamierzam biegać w tym Tour de Lampion" :D
ale Szkodnik krzyczy: "za lampionem GOŃ, GOŃ, GOŃ..." no i nie ma wyboru.
Andrzej i Piotr podzielili mój los... zapierdalamy we trzech. Wojtek się wykpił - zaginął po drodze. Dla niego już spokój, a cierpienie jego już zakończone...
Gnamy jak opętani od lampionu do lampionu.  
Buy the way (kup sobie drogę - dziwne to angielskie powiedzenia :D)...albo to drugie HANDLUJ Z TYM... no dziwne. 
Na Bocheńcu było akurat otwarcie nowej wieży widokowej, a sami chyba wiecie jak reagujemy jak coś takiego wchodzi z ziemi. Wychodzi, to trzeba na to wleźć, więc Szkodnik zasuwa pod górę, przez wąwóz na Bocheniec. I to tak zasuwa, że nie idzie się za Nim utrzymać.
A na szczycie? Wież ubrali w kokardkę na otwarcie - genialne, jak ładnie, dla mnie bomba. Bez ironii! Super
No dobra, ale to polećmy z kolejną porcją zdjęć, bo wieżę na Bocheńcu to przyjechały zobaczyć nawet jakieś popaprańce z Mad Max'a --->

Szkodnik każe, to zadupiamy...

Andrzej nie skacz, to się kiedyś skończy... jest nadzieja. Nie skacz.
Andrzej, zejdź. Szkodnik nie będzie już Cię prześladował...

Ja trochę nie ogarniam co się na tym rajdzie działo...

Wariant czarny to jedyna opcja :D

Wygląda niewinnie, prawda? Ale spróbuj zwolnić...

Lampion, lampion, widzisz tutaj coś?
Mówiłem, że nie wszyscy wytrzymali to tempo...

Szkodnikus się nie chrzani i idzie brute force'em przez pagóry...
Wieża z kokardką!!!


Nie w każdej muszli słychać morze...- tako rzecz chłopak bez zęba na przedzie.
Wbijamy na Bocheniec, a tam - tak jak wspominałem - impreza na wieży z kokardką. To na górze, a na dole - pod wieżą - goście z Mad Max'a szukają wody, bo dziś dość naprawdę gorąco... nam też się właśnie kończy.
WTEM !!!
"Chwila przerwy, krótki oddech złapać chcemy - ale gdzie tam!
Podchodzi do nas, tak na oko - pijany poeta
Mówi: czuję jak nieznośna lekkość głazy w duszy spiętrza
po czym wybiegł gdzieś za rogiem kontemplować własne wnętrza..." (parafraza TEGO)
Gość na rauszu podbija do nas i mówi, że wie gdzie są lampiony. Jeden na wzgórzu, a drugi w Toi-toi'u... pytamy czy na pewno "w". Zamyślił się... spodobało Mu się i zamyślił się raz jeszcze.
Mówi, że być może za... ufff... było blisko, już myślałem że będziemy szukać w muszli, w której morza to raczej nie usłyszycie...
Azymutujemy sie od toi-toi'a i schodzimy do źródełka, przy którym powinien wisieć lampion, ale tu jest druga impreza... dla "dresów". Pierwszy bez zęba na przedzie wygląda tak jakby przed chwila lampiona to zajumał... to znaczy, uważam że gdyby mógł, to zajumał by całe źródełko... tylko ciężko nosić samemu taki kamienny słup (uwiera w plecy).
Szukamy, ale nie ma - musieli zabrać...
Zgłaszamy to telefonicznie do bazy. Po prostu "amba fatima, był lampion i ni ma... amba to takie zwierze - co zobaczy to zabierze".
Coś mi się wydaje, że ta Amba, to nie ma zęba na przedzie... pewnie mu inna amba zabrała... Robimy zdjęcia, że tu byliśmy i ruszamy dalej. Ostatnie dwa punkty to już formalność i zjeżdżamy do bazy z kompletem! YEAH !!!

Rajcują mnie takie gabloty :D

Kapliczka, źródełko i GEO-CACHE :D
Na karcie startowej odbiliśmy pieczątkę z tego cache!

Dobre drzewo na punkt :D


Ja: - HA! Komplet. Mamy tytuł Waligóry.
Szkodnik: Nie, nie mamy!

- Jak to nie?
- Bo trasa rowerowa była 60km a nie 100 i tytuł Waligóry był tylko na pieszej 50-tce?
- Czyli oszukali nas?
- Dostałeś darmowe mapy i dobre jedzenie, więc chyba nie jest tak źle.
- No źle nie jest. Było gorzej i chwalili  :P 

I tak wyglądała ta sobota. Było wszystko... nawet nagie panie :D
A jak są nagie panie, to chyba nie może być źle, no chyba że "chłopaki się chowajta, nadciąga Adelajda, Sprite'a nie dopijajta..."

(Na melodię "Chodź na Pragie")
"Grzej bracie furę i jedź na Waligórę
Weź kompas i zacny rower tyż
Zobaczysz plagie, dziewczynki nagie
każda na wagie, ma to co wisz...."
no ta w konkurencji "na wagie" to wysuwał się na prowadzenie.
To był lekko szalony dzień :P

Wracamy na Jaszczura... to domknięcie pewnej kompozycji, bo nasz ostatni Jaszczurowaty to był ten w Beskidzie Niskim czyli Łemko-Combat. To była także ostatnia impreza, na jakiej byliśmy przed kilkumiesięczną przerwą w rajdach i wyprawach, spowodowaną sami już wiecie czym. Trochę takie "pożegnanie z bronią" i to w dość typowym dla Jaszczura stylu :P 
Dlatego też towarzyszy mi to takie dziwne uczucie, jakbyśmy właśnie wracali z jakieś bardzo dalekiej podróży...a może nawet nie tyle dalekiej, co długiej. Naprawdę długiej i mimo, że nie jest to pierwszy rajd po "przerwie", jest to pierwszy JASZCZUR po. A wiecie jak bywa po :P
Co więcej ta edycja zabiera nas w Świętokrzyskie... i to nie tylko województwo, ale i w góry! W Góry Świętokrzyskie.

"Nie czekaj dłużej - zwiedzanie zacznij w czwartek
zabierze swoją pannę i pokaż Jej DĄB BARTEK
Pacanów jest - tu klimat piękny niczym bajka
Bałtów jest - zobaczysz dinozaurów jajka..
Zabierz rower, wypożycz kajak...
Sandomierz miażdży, Busko nastraja
... ŚWIĘTOKRZYSKIE STYLE"  (całość TUTAJ)
Koniecznie zapoznajcie się z podlinkowaną powyżej piosenką, której słowa tytułują ten rozdział. Uważam, że każde województwo powinno mieć taką promocję - to jest genialne. Trochę upośledzone ale jednak nadal genialne :D
Jeśli spojrzeć na orientalne areały dzisiejszej imprezy, to okaże się iż wracamy ze Szkodnikiem w tereny, gdzie kiedyś odbywał się Bike Orient (dawno dawno temu więc brak dedykowanej relacji na blogu) oraz gdzie samodzielnie, już kilka razy, szlajaliśmy się po szlakach (na przykład TUTAJ).
W bazie dołączy do nas Andrzej, więc klasycznie pojedziemy w trójkę.
A mówiąc o bazie, wiecie co leżało na stole, przy którym Malo robił odprawę? POCZTÓWKA ! Ale nie byle jaka - pocztówka z nami - sami zobaczcie poniżej.
Wersja limitowana! Napis limitowana powinno się tłumaczyć jako ograniczona i może on dotyczyć sportretowanych tutaj osób... oraz ich umiejętności nawigacji. No, ale nie ma co przedłużać wstępu. Ruszamy w Góry Świętokrzyskie zmierzyć się z lidarami i jaszczurowymi lampionami i chcemy to zrobić "Świętokrzyskie style"

Górna fotografia to Jaszczur - Ogniste Pogranicze (wodny armagedon cholera, a nie jakieś ogniste limes'y...)
Środkowa to Jaszczur - Zaginione Śluzy
Dolna to Jaszczur - Graniczna Przełęcz


LOP, LOP, LOP (czyli x3)
Pojawia się presja aby dobrze nawigować już od startu, bo pierwszy lampion znajduje się bardzo blisko bazy (zapomniałem dodać, że postanawiamy przyjąć wariant: wschód, północ, zachód bo trasa układa się - mniej więcej - w odwróconą literkę "T". Tak, dokładnie, T jak tragedia, a o co chodzi?). Już pierwszy lampion kusi stowarzyszem, ale nie dajemy się nabrać. Przed nami zatem LOP'ka czyli Linia Obowiązkowego Przejścia/Przejazdu. Na niej mają znajdować się aż 3 lampiony, więc na bogato. Oznaczenie na mapie nie jest dla nas w pełni jasne - każde z nas, zakłada że LOP'ka pokazuje inną ścieżką... w praktyce LOP'ka nie będzie pokazywać żadnej drogi, bo będzie wąwozem, jarem, debrzą... nazwij to jak chcesz. Ogólnie będzie zarośniętą dziurą w ziemi o nieregularnym kształcie i przebiegu liniowym... tzn. krzywym... ale liniowym. No wiecie o co chodzi... tyle że z naciskiem na zarośniętą. Cóż by nie... po co dawać lampiony na drodze, skoro można nie :P
Powinniśmy się domyślić. Wszystkie 3 lampiony wiszą w jednym miejscu, co nie jest standardowym rozwiązaniem jeśli chodzi o LOP'ki.
Patrząc na to, że w zasadzie dopiero co wyjechaliśmy z bazy, a już chodzimy po rowach i krzakach... no to zapowiada się, że będzie to klasyczny Jaszczur. Rower będzie balastem podczas przedzierania się przez roślinność (plugawą bo jesteśmy poniżej 1000 m npm).
Chwilę później atakujemy nasze pierwsze lidary dzisiaj i oczywiście zaczynamy do wtopy... w terenie jest więcej dróg niż na na naszej - poglądowej - mapie. Owocuje to, że skręcamy o trakt za wcześniej i szukamy po lewej stronie, a lampiony wiszą po stronie prawej (czyli po lewej od następnej ścieżki, a nie tej naszej). Dopiero wnikliwy skan terenu pozwala nam się zorientować, że coś jest grubo nie tak - chodzimy po płaskim (tyle że pod górę - tak, po płaskim, ale pod górę, czego nie rozumiesz? :P), ale nigdzie nie ma dołków. Dołków, które będą dzisiaj znakiem rozpoznawczym trasy...
Korekta pozwala nam jednak pochwycić oba lampiony. To już 6 punktów, a jesteśmy może ze 3-4 km od bazy.... na bogato :)

EX EL :D

Into the woods :)

Chciwość - straszna rzecz. Szkodnik zgarnia 3 punkty!!!
Fragment dzisiejszej areny zmagań

KNOCK and BLOCK szaleją na Jaszczurze :)

Dzida wpierjot :D

Leśne upalanie


"Mój dziadek co nierobem był, na peryferiach świata, strzepywał z włosów gwiezdny pył..." i w świętokrzyskie latał :P (parafraza klasyki z dzieciństwa - TUTAJ)
Na peryferiach świata... to na pewno. Gdzie my w zasadzie jesteśmy? Na głównym czerwonym szlaku świętokrzyskim - odpowie Szkodnik. To niby wiem... ale to są rzeczywiście jakieś obrzeża cywilizacji. Szukamy malej kapliczki, bo naszym zadaniem jest odpisać kto jest jej fundatorem i w którym roku to było. Odmierzamy się wzdłuż drogi i lecimy stromym zjazdem pod sam -  jak to Malo nazywa - obiekt sakralny. Tuż obok stoi jakiś gość z kosą i ścina trawy. Pyta czego tu szukamy... nie czuję się komfortowo kiedy ktoś z takim ostrzem na wierzchu zadaje mi to pytanie. Odpowiadamy, że naszym zadaniem jest odpisać fundatora tej kapliczki tutaj, a On z dumą odpowiada że był to jego dziadek.
To nie jest pierwszy raz, jak przydarza nam się taka akcja - chociaż najbardziej - w tym klimacie - to pamiętam akcję z przed kilku lat. Na pytanie "czego szukacie" odpowiedzieliśmy, że "Smoka z Puszczy Noteckiej - czyli pomnika upamiętniającego jeden z największych pożarów lasów w Polsce". Wtedy to starszy Pan odłożył kosz z grzybami, ściągnął beret i odpowiedział z dumą "pokażę Wam gdzie on jest, wyrzeźbił go mój dowódca".
Okazało się, że nasz przypadkowy przewodnik był strażakiem, który brał udział w walce z żywiołem (opowiadałem Wam o tym TUTAJ).
Zawsze w takich chwilach widzę scenę z "Batman: Venom" - "choć wydarzyło się to wiele lat temu, widzę to za każdym razem kiedy zamknę oczy (...) a cienie, które napotykam są puste i zimne". Niesamowite są takie spotkania. To dzisiejsze także zrobiło na nas wrażenie - te małe i często zapomniane obiekty, gdzieś w polu lub pod lasem, odżywają na nowo w takich momentach.

"Świat był drzwiami słabości i ścianą odwagi
Wytrąciłaś mnie z równowagi" (całość TUTAJ)

Znowu gdzieś w środku lasu...

...z mapą na kierownicy

Klasyka...

Mistrz drugiego planu :D


Kolejne godziny mijają nam w bardzo podobny sposób:
- pchanie
- chaszczowanie
- znowu trochę pchania
- więcej chaszczowania
- próba namierzenia lampionu z lidaru
- korekta namierzenia
- chaszczowanie
- korekta namierzenia
- więcej chaszczowania
- JEST !!!
-... no dobra, gdzie ja zostawiłem rower :P

Edgar, znalazłem studnię! Masz wahadło? (tak wiem, to był betonowy suchar...)

Klasyk 2

Klasyk 3 - z pokorą (na kolanach) po lampion

Cuchnie stowarzyszem na kilometr :P ale jest tak ładnie rozświetlony ,że... brałbym :D

No więc bierzemy.


"Uderzył deszcz, wybuchła noc, przy drodze pusty dwór
W katedrach drzew, w przyłbicach gór, wagnerowski ton
Za witraża dziwnym szkłem, pustych komnat chłód
W szary pył rozbity czas, martwy, pusty dwór..." (klasyk - TUTAJ)
Dwa punkty z efektem WOW. Pierwszy to grób pierwszych mieszkańców miejscowości Mokry Bór. Do tego zachowany jest on w naprawdę dobrym stanie. Chwilkę się go naszukamy, bo bardzo łatwo go przeoczyć i to mimo że "teoretycznie" stoi na skrzyżowaniu dróg...ale tylko teoretycznie, bo trzeba wejść trochę głębiej w krzor. 
Drugim takim punktem jest opuszczony dom, do którego także nie prowadziła żadna droga i trzeba przez chasz na wprost. Sami zobaczcie zdjęcia.
Uwielbiam takie miejsca, uwielbiam jak stają się punktami kontrolnymi rajdów. Jeden z najlepszych punktów dzisiejszej trasy.
Dla porównania - także w Świętokrzyskim, inny opuszczony dom - BIKE ORIENT Kozłów
I mega miejsce w Borach Strobrawskich, ruiny karczmy "Wilcza Buda" !!! - TUTAJ

Pierwszym mieszkańcom...

Opuszczony dom


"Weselny pyton, weselny pyton, tańczy go Radom, tańczy go Bytom..." (całość TUTAJ)
I Świętokrzyskie także! Całe a może nawet połowa! Wyjeżdżamy z dzikich pól i trafiamy prosto w przejazd motorów i ciężarówek. Wpadaliśmy właśnie w środek naprawdę dużego orszaku weselnego. Goście na motorach jeżdżą na tylnym kole, ciężarówki trąbią jak popieprzone - przez chwilę myślałem nawet, że to jakaś blokada drogi przez lokalnych rolników, no ale "w krainie latających siekier" (Świętokrzyskie) to po prostu dobra weselna impreza (3 zabitych, 10 rannych - norma).
Chwilę jedziemy razem przyłączając się do kakofonii - tzn. drzemy ryja, tak dla klimatu :D, ale trzeba jednak uważać, aby nie poznali żeśmy zamiejscowi - innymi słowy drzemy ryja jak wszyscy, co by w tego ryja nie dostać. Nie udało mi się zatem zrobić zdjęcia - kaski, rowery, mapy to wszystko dało się wytłumaczyć, ale zdjęcia.... nie... to by nie przeszło.
Wiecie, nie chcieliśmy ryzykować scenariusza jak poniżej:
"
W zacnej knajpie pod Kielcami siedzi Stasiu z Markiem,
czas beztrosko im tak płynie, choć przebrali miarkę (...)
Wszedł do knajpy jakiś łobuz kosę miał za pasem
Potem jeszcze czterech weszło z otworzonym kwasem
Stasiu smutny Marek smutny poznać to po minie
Stasiu myśli Marek myśli któryż pierwszy zginie..." (całość TUTAJ)

Przez pola :)

A za nami orszak weselny


"Dołek, k***a, a ja w tym dole
stowarzyszy tutaj, że ja pierd*** (...)
Krzysztof znalazł więcej i jest liderem
będzie trenerem i managerem
nic z tego, w centrali Mu dupę obrobię
podjebę trochę - pomogę sobie"
(parafraza mojej ulubionej piosenki o mojej pracy TUTAJ i to mimo, że pracuję w innej branży, to w engineeringu koszty to też ważne słupki) 
Północna część mapy to jakiś dramat... wygląda to mniej więcej tak...
Lidar pokazuje od 10 do 30 dołków... dołków jest oczywiście więcej niż na lidarze, bo lidar pokazuje tylko te największe. 
Sytuacja jednak stabilnie się pogarsza... bo jak dochodzimy we wskazane miejsce, to w co drugim dołku wisi stowarzysz... Krzysztof także szuka i kontempluje...
I ktoś by mógłby powiedzieć - prawdziwa nawigacja, super.
Tak - w pierwszym dołku, TAK
Mniej tak - w drugim dołku.
Irytujące - w dołku numer 20. GRRRR
KUR*A !!!! - w 50-tym dołku
A lidarów jest tutaj sporo... na każdym lidarze 1 lub 2 punkty kontrolne. Można to zobaczyć na jednym ze zdjęciu poniżej.
Nawigacja, szukanie, decyzje który lampion wziąć plus wtopa na jednym z punktów i mega długie poszukiwanie... no mijają godziny, serio godziny... dzień się zacznie kończyć.

Takie dołki...

Zachodzi już słońce

Ambona nr 26


Jak patrzę na te lidary, to mam wrażenie że operowały tu jakieś GRADY (acz Malo mówi, że to wyrobiska)

Skończyły się dołki, zaczęły się DOŁY...

Zapada noc, a przed nami jeszcze sporo trasy... przynajmniej dołki się skończyły.

"Gdy gaśnie pamięć ludzka - dalej mówią kamienie..." (lubię takie punkty kontrolne)

Myślą :P

Nadal myślą :P

Zabrania się rozłupywania głazów :P


Rozalkę do pieca? Nie tym razem... tym razem do kaplicy
Zauważyliście, że te wszystkie szkolne nowele "Janko M", "Antek", "Dym" to było prawdziwe rycie bani? Ile myśmy mieli lat... 10? 11? A czytasz: Rozalkę znachorka wrzuca do pieca na 3 zdrowaśki. Albo kociołownię rozdupiło i tylko dym napierał ze zgliszczy... jak z ruskich tanków pod Vuhledarem w 2022 i 2023.  
Albo "O psie, który jeździł koleją"... polubiłeś zwierzaka? Świetnie! Dawaj go pod koła! Byłoby przykro, gdyby coś go rozjechało... Jak tak się pomyśli o kanonie lektur z podstawówki, to hmmmm no przyznacie chyba sami, że ryło psychę dziecka :D
A dziś Facebook blokuje posty, w których ktoś pokazuje, że świat to nie zawsze piękne miejsce bo obrażasz czyjeś uczucia... jak to się ma do: ANTUŚ, DAWAJ ROZALKĘ DO PIECA? :D
A skąd ta rozkmina? Ano, jest przed północą a my pchamy jak na zdjęciu poniżej, czyli tyramy pod jakiś pionowy pagór, bo ostatni z punktów kontrolnych to Kapilca Św. Rozalii... i no i jakoś tak mi się skojarzyło z dawnymi lekturami. Samo miejsce jest niesamowicie klimatyczne. Kolejny punkt z efektem WOW, jak ktoś nigdy wcześniej nie był (my pierwszy raz poznaliśmy je właśnie na Bike Orient'cie)

Szlak się wypionował...

Targamy...

Byliśmy tu już kiedyś :D (TUTAJ)

Znowu nocą po jakiś skałach chodzimy...


Komplet Plus (ale nie Komplet PREMIUM :P )
Zjeżdżamy do bazy kilka minut po północy mając komplet punktów, jednocześnie nie mając tego kompletu :D
Jak to możliwe? Ano, nawet prosto, bo dla trasy rowerowej dostępne były wszystkie punkty na mapie, ale jako komplet Malo zdefiniował "bez 600-set" (punktów przeliczeniowych), W praktyce zatem aby mieć komplet na naszej trasie, nie trzeba było fizycznie odwiedzić wszystkich punktów. Było to związane z faktem, że część lampionów wisiało w terenach naprawdę nierowerowych... Wiedz, że jak lampion ma mnożnik razy dwa dla trasy rowerowej, to będziesz tyrał. A jak ma oznaczenie TRUDNY i przelicznik razy dwa... to będziesz tyrał bardziej.
My natomiast wzięliśmy więcej punktów niż zdefiniowany komplet. Różne są wagi punktów kontrolnych, więc nie jest to tak wprost, ale na potrzeby relacji uprośćmy to do stwierdzenia że nie zdobyliśmy 2 lampionów, a mogliśmy - aby nadal mieć komplet - odpuścić nawet 4 lub 5. Odpuściliśmy wspomniane dwa, bo nie prowadziły tam tak zupełnie żadne drogi... w zasadzie ścieżki to nawet nie podchodziły w okolice lampionów i stwierdziliśmy, że mamy już dość dołków na dzisiaj.
Nazwaliśmy to zatem KOMPLET PLUS, ale nie KOMPLET PREMIUM bo jednak nie mamy tych dwóch ostatnich.
To i tak jeden z lepszych wyników na Jaszczurze, bo czasem jest takie chaszczowanie że zrobimy góra połowę trasy. Tym razem także było chaszczowanie, ale patrząc na wyniki - byliśmy ekipą, która zebrała najwięcej punktów przeliczeniowych ze wszystkich. SZOK. Na Jaszczurach zwykle piechurzy są od nas zawsze szybsi (bo nie muszą targać dwu-kołowego balastu przez krzory). A tu takie zaskoczenie. Ktoś by mógł pomyśleć, że "FACHURA"... ale nie, głupota i bycie upartym. Tyle :P
No, ale cóż mogę powiedzieć. Dobrze było wrócić na Jaszczuru, nawet takie świętokrzyskie Jaszczuru :D :D :D

Niemniej - jeśli mam być szczery to północna część mapy i te dołki... a co ja będę sam mówił, niech przemówi klasyk ---> masz tu dedykację, MALO
Natomiast opuszczony dom, grób pierwszych mieszkańców i punkty w okolicach czerwonego i niebieskiego szlaku - kapitalne :D 

AWERS

REWERS

GÓRY KAMIENNE !!! Mordownik w Górach Kamiennych! No, Janko Mordownik i Spółka Kam-asz (lub Łukmila :D) to pojechali w tym roku z miejscówką rajdu.  Mimo, że ja na razie to powinienem tak bardziej po płaskim jeździć (tak aby mi się śruba w kolanie nie wygła :P), to jednak gdy słyszę Góry Kamienne, to dostaję prawie kiślu w majtach! No halo! Musimy tam być, choćbyśmy mieli tylko spacerować i z oddali podziwiać te wszystkie porfirowe urwiska kamiennych pagórów. Nie ma opcji nie jechać... przecież możemy polecieć trasę rekreacyjnie i delikatnie...? Możemy, prawda? Możemy...?

"ZEPNIE SIĘ !!!"
Opowieść o Mordowniku zaczyna się pod koniec zeszłotygodniowego WYZWANIA, bo gdy na mecie rozmawiamy z zespołem Pędzące Ślimaki (pozdrowienia dla Agi i Jarka) to pytam się Ich, czy widzimy się z Nimi na Mordowniku za tydzień. Oni jednak mówią, że nie bo za tydzień jest RYŚ czyli Nocny Maraton z Przygodami dla Służb Mundurowych i ich sympatyków. O żesz !! Przez te wszystkie operacje, śruby w kolanie, kule u nogi (w sumie to w rękach...) zupełnie zapomnieliśmy o RYSIU, na którym byliśmy dwa lata temu i to też była mega zabawa.
Kurna, imprezy się pokrywają i się przecież nie rozdwoimy... ale zaraz, zaraz. Czekaj! Ryś staruje w nocy, a Mordownik jest w dzień. Mordownik to Jedlina-Zdrój, a Ryś to Kąty Wrocławskie... około 70 km w linii prostej... Zepnie się?
ZEPNIE SIĘ!!!
W trybie VIP (bo po terminie zapisów i dzięki uprzejmości Organizatorów... a także przy pomocy Ślimaków) zapisujemy się na Rysia i tym sposobem wracamy do starych praktyk dwóch rajdów w jeden dzień. A właściwie jednego rajdu w dzień, a drugiego w nocy. Ja Wam mówię, najlepsze weekendy to takie jednodniowe, w których sobota trwa z piątku na poniedziałek!
Będzie trochę karkołomnie, bo trzeba będzie to dobrze logistycznie zaplanować...
Niemniej najpierw dyplomacja, bo na Mordownika jedzie z nami Andrzej, a On o Rysiu to jeszcze nic nie wie.
Musi dowiedzieć się, że jedzie z nami nie tylko na Mordownika... na pewno ucieszy Go ta wiadomość. Na pewno :D
Tydzień później, nasz jednodniowy (licząc ilość snu) weekend zaczyna się o godzinie 2:00 w nocy z piątku na sobotę. Jest to godzina pobudki, a sam wyjazd jest zaplanowany na 3:00.
Szczęki znowu chwyta za kierownicę - co mogliście zobaczyć na profilu FB Basi i wiezie nas przez noc w kierunku Jedliny Zdrój.
"Zepnie się" - taki jest plan na dziś. Już za kilka godzin Mordownik wystartuje, a my nadciągamy przez mrok aby zameldować się na starcie...

"Ściskałem go mocno w ramionach, lecz mimo to wydawało mi się, że zsuwa się pionowo w przepaść, z której nie będę mógł go wyciągnąć..."
(Antonie de Saint-Exupery "Mały Książę")
Jedlina-Zdrój. Meldujemy się na odprawie, a tymczasem piesza "pięćdziesiątka" już w terenie. Na drodze do bazy mijamy się z kilkoma zawodnikami, którzy już cisną za pierwszymi lampionami. W bazie witamy się z Jankiem, Kamilą i Łukaszem i czekamy na naszą dzisiejszą mapę. Zapowiada się piękny, nawet chyba trochę za ciepły dzień w przepięknym terenie. Góry Kamienne, Góry z Kamienia... niemal słyszę jak w sercu gra, że  "The whole world is MY ARENA" Będzie się działo!
Janek przedstawia nam na odprawie trasę i nagle mówi o jednym z punktów: "Tam uważajcie jadąc rowerem, bo syn mi tam spadł w przepaść..."
Robi się cisza, która trwa niemal wieczność... czuć powagę sytuacji. Aż wreszcie ktoś odważny, decyduje się ją przerwać milczenie:
- I co...?
- Nic... lampion wisi - odpowie Janek.
Ciężko znaleźć słowa aby opisać tą chwilę... aż chciało by się zapytać... czy... czy... czy lampion wisi dokładnie, tak jak zaznaczono na mapie?
Wiadomo, że w ciężkich emocjonalnie chwilach można się przecież pomylić. Pomylić ścieżkę, przekręcić współrzędne, to się w takich chwilach może zdarzyć każdemu :D
No ale Janko Mordownik to profesjonalista - lampion będzie wisiał perfect.
Chwytamy zatem za mapy i zaczynamy planować nasz wariant na dziś. Czy sięgniemy po Immortala - medal za zdobycie wszystkich punktów kontrolnych w limicie czasu? Nie nastawiamy się na to, bo obiecaliśmy sobie postarać się - chociaż postarać się - nie przeciążyć mojej nogi. Co więcej musimy również tak zjechać do bazy, aby zdążyć na Rysia (nasza minuta startowa to 23:15 w Kątach Wrocławskich). Parę minut po godzinie 8:00 rano ruszamy... napisałbym, że ruszamy w nieznane, ale to moje ukochane Góry Kamienne, więc doskonale wiemy co nas dzisiaj czeka (podpych, wypych, wyryp, wynos i inne takie :P...)

Dzisiejsza mapa

Into the sun...

Szkodnik walczy z jednym z pierwszych podjazdów dzisiaj


"Embrace your fame, red squadron leader
Call out his name: 'Rote Kampfflieger'... " (całość TUTAJ)
Wraz z Andrzejem ruszamy z Jedliny na północ. Na pierwszy ogień leci lampion przy bramie wysoko-położonego kościoła - jak wysoko, można zobaczyć na zdjęciach powyżej (czyli trzeba się było wygramolić na niezłe zbocze, aby tam dotrzeć). Od razu zauważamy, że będziemy musieli przyzwyczaić się do nawigacji na tej mapie. To podkład z Maps.cz, czyli naprawdę dokładny, ale niestety w takim kolorze, że przy mojej wadzie wzroku wraz z dzisiejszym słońcem, ja po prostu połowy szczegółów nie widzę.
"Znikają" mi zwłaszcza "białe" dobre drogi. Szkodnik i Andrzej zgłaszają to samo, więc przez pierwszą godzinę będziemy bardzo walczyć z "wstrzeleniem się" w tą mapę. Mieni mi się ona w oczach... spowoduje to spore, acz małe błędy w przejeździe. Spore w znaczeniu nawigacyjnym bo nie zauważamy wielkich skrzyżowań na mapie, a małe w znaczeniu czasowym bo dość szybko będą korygowane - ciężko wielkich skrzyżowań nie zauważyć w terenie, tylko musimy wtedy po prostu wyjaśnić swoją konsternację :)
Nasz drugi lampion to Fokker Dr.1 stojący przez Pałacem w Jedlince. Dzisiaj jest tu znany i ceniony browar, ale historia tego miejsca jest dużo bardziej złowieszcza - mówię tutaj o czasach II wojny światowej. Była to jedna z siedzib Organizacji Toda  (warto spojrzeć TUTAJ) czyli komórki odpowiedzialnej za szeroko rozumiane projekty budowlano-konstrukcyjne (najczęściej rękami więźniów obozów). Mówię tutaj na przykład o Kompleksie Riese, projekcie Arado w Kamiennej Górze czy o tzw. "Muchołapce" w Ludwikowicach Kłodzkich. Do tego przed pałacem stoi replika samolotu Fokker Dr.1 czyli legendarna maszyna Manfreda von Richtofena (Czerwonego Barona - 80 zestrzeleń). Nota bene, polecam film fabularny z 2008 jak nie widzieliście - dość wierny historii oraz pełen smaczków: kocham fragment "Nazywają Pana le Diable Rouge, Der Rote Baron... skąd to?" - kapitalna scena. Mimo, że samolot który tam stoi to Albatros (Fokker Dr.1 pojawił się dopiero w końcówce IWW). No nic, wracając do relacji...
Lampion wisi na skrzydle Fokkera. Jest klimat. Za nami pałac... acz ja pamiętam go w lekko niecodziennej odsłonie (albo codziennej jeśli mówimy o pierwszej połowie lat 40-tych :P)
Odbywała się tutaj to wielka impreza rekonstrukcyjna, właśnie przy okazji otwarcia odnowionego pałacu. Zrobili tu bitwę wojsk lądowych i powietrznych (samoloty latały na sporym low-pass'ie jak na okoliczne góry i kiedy przechodziły nad polem walk, to detonowane były ładunki ukryte w ziemi - tak aby "zasymulować" bombardowanie). Ziemia drżała podczas eksplozji, a klimat tak się udzielił rekonstruktorom, że w czasie bitwy musiała interweniować Ochotnicza Straż Pożarna. Związane to było z faktem, że zapaliły się trawy. Klimat zrobił się zatem jeszcze lepszy, bo wymiana ognia trwała, w najlepsze a strażacy równolegle gaszą płomienie. Przypominam, że doskonałych dowódców, którzy ratują "beznadziejne" kampanie także w wojskowym slangu nazywa się strażakami. No był mega :D
Sam Fokker także robi świetne wrażenie, mimo że część z naszych znajomych powie, że to marna przykro-atrapa. Przypominam, że w trakcie IWW wyprodukowano tylko 420 sztuk tego samolotu i jak na trójpłat miał niesamowite osiągi. Do tego, jego najbardziej znany pilot czyli Manfred von Richtofen (Czerwony Baron) był związany ze Świdnicą. Ogólnie to była rodzinka z tradycjami... tymi uznawanymi za dobre, jak i tymi uznawanymi za bardzo złe. Brat Manfreda, Lothar był także asem myśliwskim (40 zestrzeleń, przeżył Wojnę Światową)... kuzyn Wolfram von Richtofen został feldmarszałkiem Lufftwaffe i został zbrodniarzem wojennym podczas IIWW. Był odpowiedzialnym za równanie z ziemią (z powietrza) całych miast, np. Stalingradu.  
Dobra, bo znowu odpłynąłem w dygresji od dygresji... no ale sami widzicie, że punkt kontrolny był z efektem WOW.
Na tym etapie dołącza do nas także Wiki, który zawsze bardziej napiera niż nawiguje... ech, chyba nie wie co czyni... teraz to będzie napierał bardziej, ale wariantem z dupy.
No ale spoko: jak chce, to my zapraszamy. Od tego momentu, niemal cały rajd przejedziemy w czwórkę - niemal bo będą chwile, kiedy wartość granicy z lewej strony, nie będzie się równać wartości granicy ze strony prawej i nie będą one równe wartości funkcji w punkcie :P :P 
Dla niekumatych, mówię o warunku ciągłości funkcji, więc gaworzę nie wprost, że będą w tej jeździe chwile nieciągłości :D       

Fokker Dr.1

Mam nadzieję, że synchronizatory działają bo inaczej będzie po śmigle :)

Kiedyś
Straż pożarna frontu wschodniego :D


Najpierw do kasyna, a potem na siłownię... :D
Janko Mordownik mówił, że nie odwiedzimy dzisiaj Gór Sowich - jednie te z Kamienia. Hmmm... to jak wytłumaczycie zdjęcie poniżej? Tak wiem, że można to tłumaczyć naszym nie-do-końca-optymalnym-wariantem, zwanym również "planem z dupy", ale tak naprawdę to trasa zahaczy o okolice kompleksu RIESE. Janko oszukał nas zatem na odprawie... oszukał nas także mówiąc, że trasa będzie łatwa i nie wymagająca :P
Nasunie mi się szereg obserwacji dotyczących otaczającej nas rzeczywistości:
- trasy MTB tutaj to czasem trasy bez trasy (zdjęcie poniżej)
- trasy MTB będą tutaj czasami OTT lub UTT (Over the - Under the trees)
- podjazd 29% ryje łydki... ale także i beret.
- trzeba było iść stokówką, a nie szlakiem, którym przestały chodzić już nawet dziki i sarny...
Co by jednak nie mówić, lampion uda się nam namierzyć perfekcyjnie, bo pomału zaczyna nam "wchodzić" ta mapa - przyzwyczajamy się do jej kolorystyki i szaty graficznej.
Aby nie tracić wysokości, polecimy potem garbem aż do Góry Kasyno i odwiedzimy "leśną" siłownię (po drodze zaliczając punkt na małym mostku).
Wszystko się zgadza:
- w Kasynie trzeba wygrać trochę golda
- za golda kupić jakiś poręczny AXE'y  (taki do nakurw*ania - pamiętacie, to jedyny czasownik dobrze opisujący tą broń: z AXA się naku***a) :D
- poćwiczyć trochę na siłowni aby zrobić formę (niby najpierw masa, potem rzeźba... ale ja masę zrobiłem już ze 4 razy, a rzeźbiarzem nigdy nie byłem :D )
No i niby będziemy już gotowi pojechać zobaczyć się z bestyjką z Zatoki Pirackiej, ale o tym za chwilę - najpierw DŁUUUUUUGA seria zdjęć)

Janko kłamał lub nasz wariant jakiś taki dziwny

MTB :)

MTB czy UTT (under the tree)?

Drogi zaczynają się pionować...

4 jeźdźców pato-nawigacji (czwarty to zdjęcie robił, przez plecy do tyłu)

Piękny zjazd... byłoby przykro gdybyśmy go podchodzili :P

Szkodnik pod górku :P

Lampion pod mostku

Warianty czerwone czy czarne? Z nami to nie ruletka - zawsze czarne :D 
Aha... i kim był Osówek bo nie wiem co to za jednostka chorobowa?

- Co robisz w Walentynki? - Biceps i klatę :D 


"Oh, don't you sail and don't you row and certainly don't you swim
'Cause if you aren't careful you'll end up inside of him
He'll eat you up and spit you out
You better stay away
Heed the sign that says "Beware
The beast of Pirate's Bay!" (całość TUTAJ)
W Głuszycy znajduje się najprawdziwsza Zatoka Piracka, którą znamy z naszych własnych wypraw (na przykład TUTAJ). Niesamowite miejsce na rozwieszenie lampionu - to są właśnie te punkty kontrolne z tak zwanym efektem WOW. Nie ukrywam, że rajdy stawiające takie punkty, lecą kosmicznie w górę, w naszym prywatnym rankingu najlepszych imprez.
Podjazd tutaj będzie kosztował nas trochę sił, ale warto - nie tylko dla lampionu, ale ogólnie warto zobaczyć to miejsce.
Co więcej, z góry widać, że woda jest zamieszkała i to przez dość duże stworzenia rybopodobne. Na zdjęciu nie wyjdą, bo nie mam takiego zoom'a w moim szturmowym aparacie rajdowym - trzeba byłoby mieć naprawdę mocny sprzęt foto, aby je ładnie uchwycić. Nie zmienia to jednak faktu, że coś tam żyje i nie jest to liche. To tylko dodaje klimatu temu miejscu.
Bestia z Zatoki Pirackiej :)
Jak ktoś jest odważny, to może pójść i sprawdzić z bliska co to jest. Ja nie idę, jako że mój Magnetic Power Armor oraz DPL Disruptor Pulse Luncher (dla gubiących się w moich chorych nawiązaniach - TUTAJ) zostawiłem w domu, to do wody dziś nie włażę.
Ruszamy dalej.

The Darkness in the sun, waiting for the Beast of Pirate's Bay :D

No dobra, nie tylko rower... Im też zrobię... niech mają zdjęcie z takiego zacnego miejsca :D 

Wspinaczka w Górach Kamiennych :D

W stronę światła :)


"Nie mam nogi, pożarli ją moi..." czyli Wzgórze Artystów oraz Kaleków... (cytat pochodzi stąd ---> TUTAJ)
Jedziemy pod górę, ostro pod górę... znowu. Tym razem jest to Wzgórze Artystów.
W pewnym momencie dogania nas Artur i zaczyna wyprzedzać. Już mamy przyspieszyć aby pokazać Mu, że nie ma z nami szans :D, ale dostrzegamy w jakim jest stanie.
Szok... ktoś mu upierdo*lł cały goleń. Mimo takich obrażeń ciśnie mocno pod górę... Z dwóch goleni została mu tylko jeden - ten lewy (LEFTY).
Straszne... ewidentnie coś mu go zeżarło... "jestem tego pewien, czytałem o tym w komiksach". Nie może być innego wytłumaczenia!
Nie przyjrzałem się dokładnie jego ranie, więc nie mogę z całą pewnością stwierdzić, jaki stwór upitolił mu kończynę, ale na pierwszy rzut oka to mógł być jakiś Dale Kanon :P
Mówię zatem do Basi: "weź Go nie wyprzedzaj, puśćmy go przodem". Wykażmy się zrozumieniem dla okaleczonego. Ja mam tylko śrubę w nodze i są problemy... a ten biedak ma cały goleń urypany... być może właził za lampionem do wody w Zatoce... nie oceniajmy :)

Art of suffering :P

Drogi idą naokoło - nie mamy na to czasu :P

Podpych z cyklu: "każdy umiera w samotności"

Koń by się uśmiał z naszego wariantu :P


"W dół na złamanie karku gnam (...) nad przepaścią - bez łańcuchów, bez wahania..." - klasyka (całość TUTAJ)
Kolejny punkt z efektem WOW, a nawet nie sam tylko punkt, a wręcz cały dojazd do niego. Tego miejsca nie znaliśmy zupełnie, a jest po prostu niesamowite. Z przełęczy pod warzywniakiem czy jakoś tak :D :D :D
Nie, czekaj, źle... Wawrzyniakiem, tak? No ok, niech będzie Wawrzyniakiem. Prowadzi tutaj szlak rowerowy, który jest wąską ścieżkę trawersującą bardzo strome zbocze. Kapitalnie się tym jedzie, ale naprawdę trzeba uważać, bo jeden fałszywy ruch i można się nieźle zsunąć... Korzenie i kamyczki nie ułatwiają sprawy, robiąc z tego extra fajny, ale dość techniczny singiel. KAPITALNA SPRAWA!
No ale szlak szlakiem, bo aby tu wyjść to trzeba było nieźle podymać, a jak wspomniałem, ściany tutaj to są pionowe. Możecie zobaczyć na zdjęciach poniżej jak wyglądało podejście.
Jeszcze większym wyzwaniem będzie stąd zejście. Szlak biegnie wzdłuż całego garbu, a my chcemy się dostać w dół, do drogi tak aby pojechać na kolejny punkt... wybieramy zatem najmniej strome, co nie oznacza, że niestrome... po prostu NAJMNIEJ strome... i zsuwamy się w dół. Muszę bardzo uważać, bo moje kolano takich akcji jeszcze nie powinno odwalać, a podłoże tutaj jest dość sypkie. To naprawdę, dosłownie - w miarę kontrolowane zsunięcie się. Ostro...  

Niesamowity szlak !!!

Tak to wygląda z perspektywy kierownicy

Kolejny punkt z efektem WOW - Kazikowe Skałki

No dobra, ale aby pojeździć nad przepaścią to trzeba się najpierw do tej przepaści "dotelepać"...

Góry Kamienne... na jednym obrazku

No dobra, na dwóch :D

A teraz trzeba to zejść... nie pokazujcie tego mojemu Rehabilitantowi, bo nie było to zbyt mądre...

Masakra to była ściana...

Tutaj ściana w całej okazałości, już po zejściu... "po raz kolejny udało się przeżyć"


Andrzej do Andrzejówki, a Wiki... gdzieś w w pizdu :D
Czujemy się trochę jak menele... w końcu pełznęliśmy w dół zbocza Wawrzyniaka, jak upojeni alkoholem, którzy pełzną spod warzywniaka :D
W sumie zeszliśmy na dół tylko po to, aby za moment znowu się drapać na jakaś wielką skałę po kolejny lampion... no ale czego oczekiwać, to Mordownik. Trzeba się umordować - raz w dół, raz w górę... i tak w kółko, do zajebania :D
Kierujemy się teraz na Skalną Bramę, która wyprowadzi nas w kierunku Waligóry - najwyższego szczytu Gór Kamiennych oraz schroniska Andrzejówki, gdzie zlokalizowany jest punkt żywieniowy. Na podjedzie Wiki nas mocno odstawia, ale chwilę później pomyli drogi i zjedzie gdzieś... w pizdu. Jak się potem okaże, sam nie do końca wie gdzie. Ja wiem - WE dupie :D
Błąd w nawigacji i brak poczekania na nas na skrzyżowaniu zaowocuje, że pojedziemy dalej we trójkę - to jest ta nieciągłość funkcji przejazdu, o której Wam pisałem powyżej.
Wiki nie zgubi się jednak permanentnie bo spotkamy się ponownie przy Andrzejówce, ale zgubi się na tyle, że będzie do tej Andrzejówki wjeżdżał od zupełnie innej strony i nie znajdzie punktu, który my zbierzemy w drodze do schroniska.
Ja wiem, że nasze warianty mogą powodować skrajne emocje i człowiek potrzebuje się czasem wyrwać z tej patologii, ale to trzeba z głową, bo my jednak te lampiony znajdujemy... jakoś... ale znajdujemy.
Krótki popas w Andrzejówce, reunion Team'u i ruszamy dalej... jest już popołudnie, więc czasu robi się coraz mniej.

Lampion na skale

I znowu pod górę - w kierunku WALIGÓRY, najwyższego szczytu Gór Kamiennch

Jest i Waligóra :D

Ruiny dawnego pałacu myśliwskiego/schroniska


"Wściekła kłótnia wstrząsa niebiosa hałasem, czy Bóg czy rozsądek ma być ich kompasem" - klasyka (całość TUTAJ)
No właśnie.. .czasu coraz mniej. Jest nadal jakaś szansa zrobić całą trasę i powalczyć o medal Immortal, ale wymaga to zwiększenia tempa. Jesteśmy już nieźle wytyrani, a do tego mieliśmy dzisiaj jechać delikatniej, aby nie przeciążyć nogi. Nogi lub w zasadzie śruby w moim kolanie - a wiecie jak działają obciążenie zmęczeniowe na elementy mechaniczne :P 
W zasadzie ja mam nadal jeszcze tylko po płaskim na razie jeździć, a od rana tyram po górach. Co ja poradzę, że to kocham i te kilka miesięcy przerwy były dla mnie naprawdę ciężkie... nie zmienia to faktu jednak, że zdaję sobie jednak sprawę, że mogę przesadzi i wtedy cofniemy się w leczeniu. Nie chcę powtórki z rozrywki...
Długo debatujemy co robić, bo jednak jest spora szansa, mimo wszystko, na zrobienie Immortala. Zupełnie tego nie zakładaliśmy, spodziewając się że zrobimy może z połowę trasy, a tu się zapowiada że będzie to około 90% !!
Zaczyna zatem kusić aby... "przycisnąć" i powalczyć. Basia się jednak na to nie zgadza - to głos rozsądku, tam gdzie ja zaczynam słuchać raczej głosu serca. Szkodnik chce abym trochę odpuścił, zwłaszcza że nocą mamy jechać jeszcze na Rysia - co samo w sobie, jest hardcore'owe, jeśli uwzwględnimy fakt, że nadal  jestem na rehabilitacji...
Innymi słowy, Szkodniczek dopuszcza pewien poziom szaleństwa, ale nie pozwoli mi przekroczyć pewnej linii... choć widzę, że też ze sobą walczy. Ją też kusi aby zawalczyć o kolejną w naszej karierze nieśmiertelność, zwłaszcza że jest na to spora szansa. Wspomniana debata jest naprawdę długa i przejdzie przez przez obie fazy: emocjonalną i racjonalną... wszyscy przeżyją, acz bez strat się nie obędzie :P
Finalne postanowienie jest jednak takie, że nie chcemy finiszować do mety w jakimś morderczym tempie, aby nie zwiększać prawdopodobieństwa kraksy, pecha czy jakiegoś innego niefajnego zdarzenia. Odpuścimy zatem sumarycznie 3 punkty z 24... co i tak, jak na definicję spokojnego przejazdu na trasie górskiej, to je takie trochę umowne...
To chyba jednak rozsądna decyzja, co nie znaczy że nie zaboli... 
Ruszamy powalczyć o punkty w drodze powrotnej do bazy.
Na pierwszy ogień idzie szczyt Czarnek, na który podejście możecie zobaczyć poniżej. 

Grzegorz Liszka (widząc jak dymamy na wprost po lampion): Ej, tam obok jest ścieżka... hej, HEJ !!! AAAAAAAA (z nutką rezygnacji)... to Czarni, nie przetłumaczysz... 

Pięknie mu tu!

Kamienne Korony (TUTAJ można zobaczyć jak się je zdobywa z rowerem)

Czy duży paśnik to WYPAŚNIK :D ?


" - O k****a (widząc podejście)
- To Kostrzyna!
- Skąd wiesz.
- Pamiętam. Ty nie?
- Nie
- A powinnaś..."
Jadąc z okolic Waligóry czarnym szlakiem, wylądujemy pod Kostrzyną - jedną z moich ukochanych 3-ech Kamiennych Koron. Basi aż się ugną nogi, jak zobaczy podejście... zwłaszcza, że  będzie myśleć, że to Czarnek, na który musimy się właśnie wytachać. Niestety drobny błąd w nawigacji, brak odbicia z drogi na południe sprawi, że wylądujemy pod Kostrzyną zamiast pod Czarnkiem. Dialog powyżej jest prawdziwy :D
Jako, że ja mam chorą pamięć, jeśli chodzi o miejsca, to od razu widzę, że to co jest przed nami, to nie jest Czarnek.
Basia i Andrzej finalnie ucieszą, że to jednak był błąd i nie trzeba będzie tego dymać pod górę. W pewnym sensie trochę szkoda, bo ja kocham te 3 pagóry!
No ale skoro ma być dzisiaj ostrożniej, to może - mimo wszystko - lepiej. Rozdarty jestem...
Pamiętajcie, że oprócz 3 Kamiennych Koron jest tutaj także Szpiczak -  zacny podpych dla rowerów (TUTAJ)
Dziś jednak na nim punkt kontrolny ma tyko trasa piesza.

3 Kamienne Korony

Na drugi ogień polecą punkty w okolicy Sokołowska. Niegdyś uzdrowisko, a jeszcze niedawno w zasadzie była to opuszczona miejscowość. Parę lat temu, wyglądało to naprawdę smutno... w sumie to, z jednej strony niesamowite, ale z drugiej także i smutne, widzieć jak w tętniącym niegdyś życiem kurorcie, czas się zatrzymał.
Byliśmy tu ze 4 lata temu i wyglądało to... zostańmy może przy tym słowie "smutno", aby nie używać innego.
Tym bardziej bardzo ucieszy mnie to co zobaczę: otwarte sklepy, ze 2-3 działające kawiarnie, "wolne pokoje", trwająca odnowa domu zdrojowego - WOW.
Sokołowsko budzi się ze zbyt długiego snu. Super!
Tak jak Wałbrzych, który podniósł się właściwie z ruin, tak teraz Sokołowsko znowu zaczyna żyć! Cieszy mnie to, naprawdę cieszy.

Kolejny punkt z efektem WOW - Grota Hermana!

Ma nieodparte wrażenie, że ktoś mnie obserwuje... SOKOŁOWSKO żyje :D

Poszarpane panoramy Gór Kamiennych i pewne legendarne PORFIROWE URWISKO ("na zielonym", po lewej)!!!

Zachód słońca w Górach Kamiennych


"Then it comes to be that thie soothing light at the end of your tunnel was just a freight train coming your way..." (całość TUTAJ)
Nasz ostatni punkt kontrolny znajduje się w nieczynnym tunelu kolejowym. Wielu zawodników sprawi on problem, bo dotrą do miejsca oznaczonego na mapie i będą szukać lampionu, nie zorientowawszy się, iż znajduje się on pod nimi. My jesteśmy zahartowani z takimi akcjami z Jaszczura - już trzy razy tak było.
Jaszczur - Kamienne Ściany (punkt w tunelu przy Zaporze Plichowickiej), Jaszczur - Ciemna Strona Gór (punkt w tunelu pod Drogą Głodu) oraz Jaszczur - Graniczna Przełęcz (punkt w tunelu pod Przełęczą Łupkowską). Co więcej, zawsze to był punkt podwójny czyli jeden na górze, a jeden z tunelu. Znamy zatem te numery (i bardzo je lubimy).
Od razu szukamy wejścia do tunelu i nawigujemy się od stacji kolejowej. I tak - będzie to kolejny punkt z efektem WOW dzisiaj! Sami zobaczcie.

Ptasie rozdroże :)

Na Borową też jest niezły wypych, ale góra ma świetną wieżę widokową.
Jesteście Team Borowa czy Team Chełmiec? Kłócą się tutaj, co jest najwyższym szczytem Gór Wałbrzyskich :D

"Then it comes to be that the soothing light at the end of your tunnel Was just a freight train coming your way..."

Ostatni już dziś lampion i kolejny z efektem WOW


Do bazy zjeżdżamy przed limitem. Oznacza to, że była to dobra decyzja aby nie robić tych 3 punktów, bo aby dziś powalczyć o Immortala, to trzeba by dużo mocniej przycisnąć końcówkę. Nie oznacza to, że nie jest mi trochę smutno, że w moich kochanych górach nie sięgnęliśmy po nieśmiertelność. Cóż, chyba po prostu nie można mieć wszystkiego...
Zrobiliśmy około 2000m z hakiem przewyższeń i 85 km... mocno nam też dogrzało, bo dzień był piękny, ale bardzo upalny.
Nie mamy jednak zbyt dużo czasu aby odpocząć... lub chociaż pogadać z Kamilą, Jankiem i Łukaszem. Trzeba się przebierać i gnać dalej, bo RYŚ już czeka.
Nasza minuta startowa to 23:15, a mamy około godziny drogi do Kątów Wrocławskich (nim się ogarniemy z posiłkiem, przebraniem, itp będzie naprawdę mocno po 21:00).
Na pocieszenie po niezdobyciu nieśmiertelności pozostał fakt, że Basia zajęła 3-cie miejsce na podium dzisiaj - pięknie, ale to jednak nie koniec walki dzisiaj. Ruszamy teraz zapolować na RYSIA, ale to już osobna historia... kolejny wpis jak ktoś jest ciekawy :D
A co do Mordownika jeszcze, to była to jedna z najlepszych edycji ever, a startujemy od 2013 więc mamy jakieś tam rozeznanie (Jaśliska 2014, Chochołów 2017, Uście Gorlickie 2018 i teraz Jedlina 2023 - te edycje to był ogień !!!)
Czy zrobienie 21 z 24 punktów na górskim rajdzie, w trakcie rehabilitacji, było mądre? - Pewnie nie.
Czy zluzowanie końcówki, aby chociaż choć trochę zmniejszyć ryzyko było mądre? - Pewnie tak.
Czy było pięknie? - ZDECYDOWANIE TAK !!!