Druga edycja Rajdu Waligóry zabiera nas na drugą stronę Gorców i wyrzuca trochę w kierunku Podhala. Baza rajdu zlokalizowana jest Nowym Targu, więc dojazd dla nas - jak nigdy - ekspresowy. O tyle, że start naszej trasy jest o 7:00, odprawa o 6:45, więc bez wyruszenia z domu około 4:00 nad ranem to się nie obędzie. To już w końcu taka nasza sobotnia tradycja.

"I am not a Sir. I work for the living..."
Gdy docieram na miejsce, baza jeszcze nie jest otwarta - jest dobre opóźnienie. Nie przeszkadza nam to, bo mamy czas dopieścić rowery przed startem: posmarować łańcuchy, sprawdzić ciśnienie w oponach itp.
Chwilę później możemy się już rejestrować, a tam powitanie, jakbyśmy byli jakimiś VIP'ami. Znamy się od lat, ale wszyscy do nas przez "Pan/Pani". O chodzi? Czemu tak oficjalnie - czy wyglądamy tak źle z rana, że nas nie poznali. NIE, no poznali nas. Od razu nanoszą nas na listę, bez przedstawiania się - Pan Grzegorz, Pani Basia. No halo, co jest :D ? Jaki Pan... chyba że Pan Ciemności. No to chyba, że tak... szkoda, że czasem umysłowej, ale zawsze :)
Od razu przywołuje mi w mojej chorej głowie postać Sierżanta Dornana, które znacie z Fallout 2 lub/i z relacji z Jaszczur - Zaklęty Monastyr. Takim tekstem po Was jechał, jak się mówiło "Yes, Sir". :D
To dla mnie mistrz zjeby. Taką zjebę mógłbym dostawać codziennie.

Kryzys rodzinny czyli BACZ aby Cię TUR zaraz nie sponiewierał...


A ostateczny Przełom przynosi pewne lodowate wspomnienie

CYTATY:
1) Drobna parafraza piosenki Gun's'Roses "Don't cry"
2) Parafraza tekstu z komiksu Marvela "The infinity war", wydanego w Polsce jako" Mega Marvel 3/94" - przez TM-Semic :)
3) Piosenka: Metallica "Fixxxer"
4) Drobna parafraza piosenki Kazika "Ja tu jeszcze wrócę"

Widzieliście tytuł tych zawodów? Zaklęty Monastyr! Pasuje Wam - ZAKLĘTY MONASTYR !!! Proste, że musimy tam być. Nie dość, że to kolejny Jaszczur, rajd przez wielu znienawidzony a przez nas ukochany, to jeszcze taki tytuł !!!. Do tego Malo napisał na facebookowej stronie Jaszczura, że to "rajd dla Szkodników, Pacanów, itp" - ciekawe skąd czerpał inspirację, aby użyć właśnie takich słów :)
No ale skoro ktoś nas wywołał do tablicy, to znowu wstajemy o 2:45 nad ranem, aby około 4:00 w nocy wyruszyć z Krakowa. Naszym celem jest Werchrata - mała wioska nieopodal granicy z Ukrainą, bo to tam znajduje się baza, z której wyruszymy aby odnaleźć Zaklęty Monastyr!

Na Biathlony Rowerowe jeździmy regularnie od kliku lat – w tym miejscu podziękowania dla Zdezorientowanych, za to że nam je kiedyś pokazali. Ta impreza to po prostu czysta zabawa. Upala się ile sił w nogach na strzelnicę, oddaje 5 strzałów, potem upala się z powrotem do mety. Za każde pudło, otrzymuje się 1 minutę kary, warto więc strzelać celnie. Jednakże jeśli dobrze upalacie to uspokojenie oddechu przed strzałem bywa nielada wyzwaniem.


Zmordowani Mordownikiem ciśniemy DALEJ (niż zazwyczaj)
Biathlond Nowohucki zawsze wypada w drugą niedzielę września, czyli zawsze dzień po Mordowniku. W praktyce oznacza to, że w nogach mamy zawsze jakieś 110 – 140 km, nierzadko w terenie trudnym, więc nasz świeżość jeśli chodzi o Biathlond, skończył się na którymś z ostrzejszych podjazdów wymyślonych przez Janka Mordownika. Z drugiej strony narzekać nie mogę, bo po pierwsze nikt nam  na Mordwnika jechać nie każe (naprawdę?), a poza tym gdyby Biathlon wypadał w sobotę, to nigdy byśmy na niego nie pojechali bo by nas nie było. Z dwojga złego zatem, lepiej że organizowany jest w niedzielę, bo dzięki temu możemy wybrać się na obie imprezy. Zawsze jednak zostają takie przemyślenia… jaki to miałbym wynik gdyby tak pocisnął na świeżo :)
Co więcej, przez ostatni lata ze względów organizacyjnych (budowy, roboty drogowe) trasa Biathlonu miała niecałe 5 km. Niby malutko, ale wiecie… UPALANIE. Ludzie na mecie spadali z rowerów ze zmęczenia. 5 km to na tyle niewielki odcinek, że można było cisnąć na FULL cały czas, bez rozkładania sił na trasę. Minuta kary za nietrafienie do celu to był kosmos. Minuta na takiej trasie to wieczność. A jak się komuś przydarzyły 2, 3 albo 4 pudła to leciał w tabeli w p**** pieron :)
Tegoroczny, jubileuszowy bo X Biathlon rowerowy, wraca do trasy dłuższej. Mamy teraz 15 km. Nadal 5 strzałów, ale przy 15 km, kara za pudło, nie jest już tak dotkliwa. To cieszy, acz te 15 km w trybie upalania to przejechać trzeba. Nogi trochę jak z waty po Mordowniku, ale co tam jedziemy. Będzie fajnie.
Z Mordownika wróciliśmy grubo po 3:00 w nocy, a o 8:40 musimy wyruszać na Biathlon. Kiedyś ten tryb życia mnie wykończy… weekend, czas relaksu…taaaa
Na starcie melduje się stała ekipa, która odwiedza tą imprezę – Zdezorientowani (także po Mordowniku, ale na trasie krótszej bo zaspali na długą :P) oraz Kamila i Filip. Jest także Wyklęty (bo przestał organizować rajdy) ale Niezapomniany Organizator takich rajdów jak Ciupaga Orient czy Galicja Orient, czy też Odyseja Miechowska.
Do 9:30 rejestrujemy się i potem w eskorcie policji odbywamy przejazd honorowy na start.

OGIEŃ Z DU*Y
Jak krzyczą na zawodach DH. Puść te klamki… tutaj jednak puszczenie klamek nie wystarczy. Tutaj trzeba jeszcze cisnąć.
Na starcie mamy dobrać się 5-tkami. Jako, że Agata i Bartek startują trochę później, to brakuje nam 5-tej osoby. Organizatorzy dołączają nam młodego chłopaka w niebieskiej koszulce – na potrzeby relacji będę nazwę Go „Niebieski”, bo nie poznałem nawet jego imienia. Określenie to powinno odczytywane być jak najbardziej pozytywnie, po prostu nie jestem w stanie w żaden inny sposób go scharakteryzować.
Jeszcze krótka odprawa: nie zderzać się, trzymać się prawej, sięgając po broń zachować rozsądek, słuchać się służb itp. i ruszamy.
Od pierwszych sekund ruszamy z kopyta i od pierwszych sekund uda krzyczą: na głowę upadłeś, nie pamiętasz co było wczoraj?
Niebieski szybko się oddala, ale nie ścigam go za wszelką cenę – może dałbym radę Go dojść, acz wątpię, bo poszedł jak burza. Na pewno nie utrzyma takiego tempa przez 15 km. Jadę własnym tempem, ale staram się aby prędkość nie spadała poniżej 30 km/h. Wszystko boli, ale trzeba zacisnąć zęby i napierać.
Wpadamy za pierwszy zakręt, Niebieski jeszcze w zasięgu wzroku, ale już naprawdę daleko przede mną. Jeśli jest tak silny aby utrzymać to tempo cały czas, to i tak nie mam z Nim szans. Kto wie jednak, może wypruje się na początku i będzie zwalniał w końcówce. Trzeba jechać swoje – mam doświadczenie z rajdów, to także nie jest mój pierwszy Biathlon, znam zatem już trochę swoje możliwości, jak i ograniczenia.
Tymczasem na drodze ogromna, głęboka kałuża. Da się ją objechać z lewej i prawej, ale inni zawodnicy, z poprzednich piątek lub już powracający blokują trochę te boczne przejazdy. Musiałbym wyhamować i czekać na swoją kolej. Trudno – idę środkiem. Jest na tyle głęboko, że fala pochodząca od przejazdu zalewa mi całe nogi, aż po kolana. Buty mam dokumentnie przemoczone w ciągu 2-3 sekund, ale co tam… ciśniemy dalej. Filip dobrze się trzyma. Próbuję przyspieszyć aby Go trochę odstawić, ale się nie daje. Bestia jest tuż za mną.
Wpadamy w część "ogródkową" trasy, raz błoto, raz płyty betonowe i szarpie na boki, ale jak tylko mogę to wyprzedzam zawodników z poprzednich grup startowych. Mam wrażenie, że zaraz umrę… na szczęście przy takich prędkościach trasa będzie się zaraz kończyć, nastąpi nawrotka, pęd na strzelnicę i do mety.
„Zrobiliśmy 3,5 km” – krzyczy z tyłu Filip. Jak 3,5 km… czyli nawet nie jestem w połowie do nawrotki. To jest cios dla psychiki… umrę zejdę na zawał. Staram się jakoś zebrać po tej radosnej nowinie i utrzymać tempo. Uda krzyczą z bólu, brakuje mi tchu, ale na tyle ile daję radę, cisnę dalej... Staram się nie myśleć o niczym, skupić się na drodze. Zamknąć ból w pudełku i odłożyć na półkę… na później. Teraz mi nie jest do niczego potrzebny.
W końcu, po minutach które wydają się wiecznością docieram do końca trasy – nawrotka. Nawrotka jest ciasna, muszę zwolnić – pozwala to jednak złapać oddech. Tlen, tlen, tlen… łapczywie i chciwie pożeram cząsteczki O2 :)
Ruszam z powrotem. Chwilę później mijaj Szkodnika, który zbliża się do nawrotki. Pięknie, różnica między nami to około 400 metrów – Szkodnik naprawdę ładnie ciśnie. Za kolejny moment mijam Kamilę. Zostało mniej niż połowa trasy, staram się zmobilizować i przyspieszyć. Na kilka chwil przed strzelnicą mijam Agatę i Bartka, który wystartowali w któreś grupie po nas. Cisną ile wejdzie – jest zabawa :)
Podnoszę wzrok – NIEBIESKI!! Ha! Teraz Cię dorwę… udaje mi się siąść Mu na ogonie. Dostrzegł mnie, przyspiesza, ale postanawiam że tym razem nie dam się odejść. "I'm like an X-wing commander cause I stay on target" :D

OGIEŃ Z LUFY
Na strzelnicę wpadamy równo. Rzucam okiem do tyłu, nie widzę Filipa. Nie ma co się jednak co zastanawiać na ile jest za mną, trzeba działać, aby Niebieski nie był przede mną. Już od startu miałem wszystko zaplanowane co i jak: rzucam rower, biegnąć na stanowisko strzeleckie ściągam prawą rękawiczkę (ciężko ładuje się śrut, w rękawiczkach rowerowych). Dopadam do broni, łamię ją, ładuję i przymierzam się do celu.
No istny tryb snajperski… ręce latają mi góra, dół, prawo, lewo. Delirium tremens. Gdy próbuję wstrzymać oddech aby je uspokoić, to płuca płoną żebrząc o tlen. Nie ma co długo celować i tak nie utrzymam długo broni stabilnie, zbyt wykończony na to jestem. Składam się do strzału i jest. Trafiony. Yeah !!! ładuję broń, składam się ponownie i bach – w cel.
Trafiłem trafiłem!! Świetnie dzieciaku. Nie daj się ponieść.– jeśli pamiętacie tą scenę? :D
 Zostały jeszcze trzy. Strzelam – w celu. No to jeszcze raz – w celu. Mam 4 trafienia, Mam ochotę wyć z radości, do tej pory 3 to był mój rekord na tych Biathlonach. Został ostatni cel. Tylko tego nie sp****ol - powtarzam sobie w myślach, wstrzymuję oddech i strzelam. JEST. Komplet !!! YEAH KOMPLET.
Rzucam broń i biegnę do roweru. Niebieski właśnie rusza. Nie wiem ile ma trafień, ale jeśli także ma komplet to dzielą nas 2-3 sekundy. Włączam tryb pogoń. Będę jak Tommy Lee Jones w "Ściganym", a On będzie ścigany jak doktor Kimble w "Ściganym" :D
Wyjeżdżając mijam się z Basią, czyli Filip musi już strzelać, nie widzę Go jednak. Krzyczę do Szkodnika tylko, że złapałem komplet i ruszam. Muszę dorwać dowódcę niebieskich :)

„Hamujesz, przegrywasz”
Niebieskie ucieka, ale ja właśnie dostałem zastrzyk euforii. Cisnę i Go dochodzę. Widzę po jego twarzy, że także jest wykończony – teraz jest najlepszy moment na atak psychologiczny. Zaciskam zęby z bólu i przyspieszam, mam wrażenie że zaraz mi gałki oczne eksplodują, ale przyspieszam. Zostawiam Go z tyłu kilkanaście metrów. Ciężko się czasem pozbierać kiedy jesteś już padnięty, a ktoś Cię wtedy wyprzedzi ze sporo większą prędkością od twojej. Jeśli właśnie masz kryzys, to psycha może wtedy klęknąć. No więc: ZOSTAJESZ KOLEGO.HASTA LA VISTA, MI AMIGO.
Mam nadzieję, że udało mi się Go zniszczyć w ten sposób właśnie. Teraz „wystarczy” dowieźć tą przewagę do mety… Wpadam za zakręt i muszę ostro hamować. To akurat najwęższa część trasy i zrobił się tłok. Kilka osób, jedzie bardziej rekreacyjnie tą imprezę, bez ścigania się i akurat tu taj na nich wpadłem. Nie mam jak ich wyprzedzić, bo z przeciwka napierają inni ciśnieniowcy. Klnę pod nosem, bo mijają kolejne sekundy… w końcu jest, lewa wolna. Zbieram się do wyprzedzania, a tu… NIE!!! NIE MOŻE BYĆ... Niebieski wyprzedza i ich i mnie.
K***!!! Pozbierał się, zebrał się w sobie i pocisnął. Te parę sekund przytrzymania w wąskim gardle i mnie doszedł. Walka zaczyna się na nowo. Wpadamy na szerszą drogę i od teraz będziemy się tasować, raz On pierwszy, raz ja. Planuję zaatakować w końcówce, ale zdaję sobie sprawę, że On planuje najpewniej tak samo. Finisz zapowiada się naprawdę ostro.
Przez moment jedziemy równolegle. Wymieniamy kilka zdań:
- Ale jazda?
- No jest zabawa!
- No to co? Dopalamy.
- Jasne. Tuż przed Tobą!! :D
Wpadamy na przedostatnią prostą - na jej końcu jest zakręt 90 stopni w lewo i potem ostatnia prosta do mety.
Składam się w zakręt, a ten myk-myk Niebieski pojechał po mniejszym łuku ten zakręt i wyszedł na prowadzenie.
Ah, jaki błąd!!
Trzeba było zamknąć, zastawić całym sobą tą linię. Grrr…. Ostatnia prosta, a On dopala jak poj.... eee... po jedzenie.
Przyspiesza. Ja też – teraz albo nigdy.
Patrzę na licznik 46 km/h – masakra !!! Na górskim rowerze, na oponach 2.4" po asfalcie :)
Niebieski zerka przez ramię czy Go doganiam – tak doganiam. Zerka drugi raz, trzeci. Tak, tak – zerkaj. Z każdym spojrzeniem przez ramię minimalnie zwalniasz, tracisz trochę skupienia na kręceniu. Meta jest tuż przed nami, moja kierownica jest na wysokości jego siodełka. Zostało może 20 metrów, mam wrażenie że umrę zaraz… tak, teraz nie wolno. Umrzesz za 20 metrów.  Teraz kręć. Po prostu kręć!!
Na jakieś 4-5 metrów przed metą Niebieski przestaje kręcić, chyba aby rozpędem przejechać przez - dość wysoki - próg mety. Ja wtedy dokręcam i wyprzedzam Go o pół roweru. HA!!!
Dokładność pomiaru na tej imprezie jest do 1 sekundy, więc czas na 100% mamy taki sam, ale jednak – wyprzedzam Go o pół długości roweru. Jest pięknie. Nie wiem, czy ma jakąś karę za strzeleniem, ale nawet jeśli nie to udało się - o pół długości roweru. Szkoda tylko, że nie mogę oddychać i trochę ciemno mi w oczach :)

Mam problem z oceną czasu w takiem stanie... nie wiem ile po mnie przyjeżdża Filip, ile potem Basia i Kamila.
Jakby kogoś interesowało to:

WYNIKI są tutaj.

Oficjalna galeria z imprezy tutaj

Teraz to już tylko wpadamy z wizytą do Sierżanta Kantyny który rozdaje bigos, grochówę, drożdżówki, chleb ze smalcem i napoje.
Ta impreza jest lekko chora, ale genialna. Szkoda, że nie ma więcej takich rajdów bo maratony MTB to się nie umywają do klimaty Biathlonu. Gdzie indziej pot zaleje Wam wzrok podczas celowania, a ręce ledwie będą trzymały broń :D
(Liczba km na tym wyjeździe podana wraz z dojazdem i powrotem)

Mordownik to klasa sama w sobie. Na którym innym rajdzie najwyższą nagrodą jest nieśmiertelność? Dyplomy, puchary, uściski prezesa (czasami nawet trochę zbyt czułe :D ) ale nieśmiertelność? TO JUŻ JEST KONKRET! Większość z Was pewnie wie o czym mówię, ale gdyby ktoś nie wiedział, to z formalności napiszę – na tym rajdzie, zaliczenie wszystkich punktów kontrolnych w limicie czasu daje medal „Immortala”. Jak popatrzycie w mitologię (w sumie dowolną), tych nieśmiertelnych to wielu nie było (nie mylić z nieumarłymi, bo tych to zawsze jest w ch**j i amunicji czasem nie starcza)…. i tak też jest tutaj. Janko Mordownik – Organizator – czuwa nad tym, aby po tą nieśmiertelność sięgnęli tylko nieliczni… tylko Ci, którzy przetrwają, to co dla Nich dzisiaj zgotował (oprócz makaronu na koniec rajdu). Wracamy zatem zarówno na Mordownika, jak i w Beskid Niski bo tamże rozgrywać się będzie dzisiejsza batalia śmiertelników z losem, fatum, karmą i innymi takimi…
Ostrzegam jednak, że relacja może być trochę chaotyczna, ponieważ ciężko będzie mi zachować chronologię narracji. Kilka kluczowych rzeczy działo się równolegle, a i zmieniały one obraz pola walki jak w kalejdoskopie. Dość jednak wstępu, pora zaczynać. Jedziemy:


"Obaj mając artefakty, definiujące nasz stan, łącząc fakty, uknuliśmy nasz plan..." (*)
Te artefakty to kompas i mapa, a nasz stan to trans!! (nie chodzi o to, że przyjechałem w sukience – bez jaj, przecież by się w błocie ubrudziła). Mówię o stanie naszych umysłów. Nasz plan na dzisiaj to zdobycie Immortala. Ambitnie i nie wiem czy realnie, ale to dla nas cel nadrzędny. Możemy być dzisiaj nawet ostatni, ale niech to będą ostatni, z tych którzy zdobyli ten medal :)
Artefakty w postaci mapy i kompasu mają nam w tym pomóc. Różne zawirowania i uwarunkowania organizacyjno-rodzinne sprawiły, że właściwie do tygodnia przed zawodami, nie wiedzieliśmy czy uda nam się na nich pojawić, ale kiedy sprawa się finalnie wyklarowała… myśleliśmy już tylko o jednym. O nieśmiertelności i cenie jaką przyjdzie nam za nią zapłacić…
Do tej pory na 5 startów udało nam się sięgnąć po Immortala tylko dwukrotnie.

(Nasz) Mordownik Pierwszy Jurajski, na którym nie mieliśmy szans nawet zbliżyć się do Immortala, był jednocześnie rajdem, na którym zdobyliśmy swój pierwszy punkt kontrolny po zmroku i to na jakiś starych, rowerowych lampkach, a nie na taktycznych szperaczach, którymi dysponujemy dzisiaj.
Mordownik Drugi Niski zaniósł nas w takowy Beskid, w Jaśliska i tam, na rewelacyjnie poprowadzonej trasie udało nam się zdobyć wymarzony medal. To były czasy, gdy nie prowadziliśmy jeszcze bloga, ale relacja była dostępna na stronie Mordownika w archiwum. Obecnie link ten już nie działa.
Mordownik Trzeci Dobczycki to nasz drugi Immortal – na styk, wpadliśmy na teren bazy o godzinie 21:59, ale formalnie karty oddaliśmy 22:00 czyli parę sekund po limicie. Formaliści mogą uznać ten medal za naciągany, bo godzina 21:59:59sek to jest formalny koniec limitu (z dokładnością do sekund).
Mordownik Czwarty Pilicowy to nasze rozbuchane oczekiwania, brak pokory, przesadna pewność siebie, srogie wtopy nawigacyjne, nieliche awarie roweru oraz zatrucie pokarmowe. Wszystko to zsumowało się do jednego z najsłabszych startów ever. Klasyczny koniec snów o potędze. Soczysty bitch slap :/ 
Mordownik Piąty Cho-Cho-cho-łowy to jeden z najwspanialszych rajdów w naszej historii. Cudowna trasa, fantastyczne tereny i Janko Mordownik w historycznej formie – tak pojechał z trasą, że naprawdę tylko nieliczni zdobyli Immortala. Jak ktoś chciałby się cofnąć w czasie, to relacja jest tutaj.

A dziś czeka nas Mordownik VI, ponownie Niski. 
Czy dziś się uda? Czy sięgniemy po nieśmiertelność? Czy osiągniemy dziś Olimp (Szkodnik! jeśli tylko mają tam dzisiaj kotlety i ryż, to musimy tam dotrzeć!) Wyruszamy z Krakowa o 4:00 rano i około 7:00 meldujemy się w Uściu Gorlickim. Znamy te góry, a znajomość pola bitwy nierzadko bywa kluczowa.
W bazie ruch jak w ulu – właśnie wyrusza trasa piesza, a my spędzamy ostatni chwile (przed odprawą, nie nasze ostatnie chwile) na przygotowaniu rowerów oraz pogawędkach z innymi świrami.
Chwilę później dostajemy dwa arkusze mapy A3 i zaczynamy planować nasz dzisiejszy wariant. Nasz plan to zacząć od południa, potem przeprawić się przez granicę i łapać punkty po słowackiej stronie, następnie zaatakować Radocynę i Popowe Wierchy, a na sam koniec zostawić sobie okolice Gładyszowa i Przełęczy Małastowskiej.
Już pierwsze spojrzenie na mapę przywołuje w nas wspomnienie rajdu Jaszczur – Złamany Krzyż oraz tegoroczny Rajd Hawran.
Tak jak na Hawranie, niektóre punkty pokryły się z Jaszczurem, to tak niektóre punkty dzisiejszego Mordownika pokryją się z Hawranem.
Co ciekawe potrójnego pokrycia nie będzie. Nie ma też w planach Lackowej ani Rotundy… trochę szkoda, zwłaszcza Lackowej.W końcu to Mordownik :)

Kablem od Żelazka po plerach
Co charakteryzuje żelazko? Oczywiście kabel – jest on idealny do zastosowań takich jak przemoc domowa. Ładnie świszczy tnąc powietrze i jeszcze ładniej siada na plecach. Pręgi jakie zostawia na długo przypominają o nieposłuszeństwie i karze, jakie za nie spotkała. A jak siądzie w nery samą wtyczką! Ho ho ho, sinior nielichy. A gdyby kabel sam w sobie nie pomógł, to mamy tutaj i drugi element wywierania wpływu. Dobrze rozgrzany może sprawić, że będziecie się palić do roboty jaką Wam zlecą. Pamiętajcie: nie musicie się przejmować, sąsiedzi i tak powiedzą „To dobry chłopak był, mało pił”
I takie coś nas dzisiaj spotkało. Od czwartego punktu na trasie będzie z nami jechał Żelazny Andrzej…eee… tzn. Andrzej Żelazko. W sumie to od punktu pierwszego, acz na początku to się będziemy mijać wybierając różne warianty, a na 4-tym punkcie dołączy do nas na stałe. Aż do samej mety będziemy jechać już w trójkę.
Bardzo nas to cieszy, bo lubimy jeździć w grupie. Gdy napieraliśmy jak 4 jeźdźcy Apokalipsy na Rudawskiej Wyrypie albo jak 7 wspaniałych na Hawran’ie, było naprawdę super. Bardzo chętnie zatem przygarniamy Andrzeja pod skrzydła naszej patologicznej rodziny.
Nabytek okaże się jednak krnąbrny (krnąbrny, ale nie rozwydrzony) i narzuci nam ostre tempo od samego początku.
Gdy zaczniemy się opóźniać i zalegać z tyłu, sięgać będzie po kabel… w końcu nazwisku zobowiązuje i ten kabel znowu będzie ciął powietrze. Powietrze i skórę na naszych plecach. Smagani przez Andrzeja będziemy się starać jechać jak najszybciej, aby uniknąć kolejnego złowieszczego świstu nad głową i bólu w plecach (ach te duże niewygodne plecaki…).
Tak szczerze, Andrzej naprawdę subtelnie, ale i skutecznie narzuci nam tempo jazdy. Jednak to trochę wstyd zalegać z tyłu, kiedy ktoś na Ciebie czeka na górze. Trochę głupio cały dzień robić za ariergardę… i tak oto, od punktu czwartego jedziemy już całość razem.

Maciej to istny HAKer, Panie HAWRANek
No właśnie, co z tą chronologią? Piszę o punkcie czwartym, a nie napisałem nawet że wyjechaliśmy z bazy.
No więc, wyjechaliśmy z bazy. Na tym etapie kabel od Żelazka nie spada jeszcze wesoło na nasze plecy, ale mimo to w całkiem niezłym (jak na nas) tempie łapiemy dwa pierwsze punkty kontrolne dzisiaj. Dzień się ledwie zaczął a już zaczynamy łapać nieliche przewyższenia – tak będzie dzisiaj przez cały czas. W drodze na pkt 3-cie, na przełęczy Czerteż (na którą musimy się oczywiście najpierw wspiąć z Hańczowej) spotykamy Maćka Kota, który minął nas na drugim punkcie. Okazuje się, że zerwał hak przerzutki. Zatrzymujemy się i staramy się Mu jakoś pomóc. Niestety jednak ani Basi, ani mój hak (które tachamy ze sobą w plecakach), nie pasuje do jego ramy. Szkoda, bo to oznacza, że Organizator Rajdu Hawran, nie pojeździ dzisiaj za dużo. Wywalił przerzutkę, skrócił łańcuch i zrobił jeden bieg z tyłu, ale umówmy się – w terenie górskim, takie rozwiązanie nie pozwoli na wiele.
Szkodnik zerwał już - w obecnej ramie - hak dwukrotnie, a więc ma przykaz dźwigać zapasowy ze sobą. Ja też swój zapasowy tacham – nie znasz dnia, ani godziny jak powiadają. No trudno, pomóc nie zdołamy tym razem. Wozimy ze sobą wiele rzeczy, nawet spinki do nieposiadanych łańcuchów (np. 7-mkę czy 8-mkę), ale niepasującego do naszych ram haka nie wozimy. Szkoda, że nie są one jakoś bardziej normalizowane, bo wtedy raz-dwa byłoby po problemie, a Maciek mógłby cisnąć dalej.
Chwilę później spotykamy naszych starych przyjaciół z Jaślisk (Mordownik 2014). Wtedy ledwo uciekliśmy z życiem… no i zniszczyły mi trampolinę.

Dziś znowu je spotykamy… ten sam wzrok co ostatnio. Zdjęcie zrobione na ostatnią chwilę przed zadymą. Zaczęło się oczywiście, jak 4 lata temu od niewinnych słów: gdzie Wy się znowu pchacie z tą trampoliną. Niestety kawałek jej wystawał mi z plecaka i się stwory pokapowały, że ją mam.
Znowu cudem uszliśmy śmierci.


Kozich Żeberek na obiad dzisiaj nie będzie
Zjeżdżamy z naszego trzeciego punktu, z przełęczy Czerteż. Spotkaliśmy się na tam z Andrzejem, ale On na kolejny punkt – na zboczu Koziego Żebra chce podjechać od Wysowej. My do Wysowej planujemy zjechać, więc pod Kozie Żebro kierujemy się z Hańczowej. Nasz wybór wynika z faktu, że na jednych wakacjach byliśmy na Kozim Żebrze rowerami i właśnie do Wysowej z niego zjeżdżaliśmy. Znamy zatem tą drogę, wiemy że ten odcinek, który prowadzi na punkt jest w pełni przejezdny. Poza tym atak od Wysowej oznacza podjazd i zjazd tą samą drogą – taki wypad po punkt. Nie przepadamy za tym, owszem czasem inaczej się nie da, albo jest to najkorzystniejsze rozwiązanie, ale tym razem uważamy że wariant z Hańczowej jest lepszy.
Andrzej pojechał od Wysowej i… spotykamy się właściwie w tej samej minucie na punkcie. Tyle by było z tego, który wariant był bardziej korzystny. Wtedy też zapada decyzja, że dalej jedziemy już wspólnie… wtedy też pojawi się znany Wam już kabel, który będzie gorąco zachęcał nas do wysiłku i parcia naprzód.
Jestem zdruzgotany, że przejeżdżamy przez Wysową i nie zatrzymamy się w naszej ulubionej restauracji. Taki wiem, że jest dopiero parę minut po 10:00 rano, ale za każdym razem kiedy zjeżdżaliśmy z gór do Wysowej, to właśnie na obiad. A dziś nie… czuję się oszukany i pokrzywdzony. Wiem, że nieśmiertelność tania nie jest, ale kurcze bez przesady… gdy mówiłem, że godzę się na wszystko w walce o nią, to nie miałem na myśli braku obiadu w Wysowej. No bez przesady!




Słowacka masakra szlakiem niebieskawym
O suchym pysku wspinamy się do granicy. Musimy wjechać na Słowację, bo część punktów kontrolnych ukryło się poza granicami naszego kraju.
Tuż za granicą witają nas niesamowite widoki i cudowny zjazd do miejscowości u podnóża gór. Gorzej, że po odnalezieniu tych lampionów, będziemy musieli cała straconą wysokość odrabiać. Trzymamy się niebieskiego szlaku, nawet nie z wyboru, bo wielkiego wyboru nie ma. Nie ma tutaj po prostu dróg, oprócz wspomnianego szlaku. Tzn. tego szlaku też właściwie nie ma w terenie… najpierw nabijamy się na potrójny drut kolczasty. Na drzewie znak szlaku niby jest, ale drut też jest. Bawiąc się w komandosów przeprawiamy się na drugą stronę ogrodzenia i ciśniemy coraz bardziej stromą polaną. Dogania nas Paweł Brudło, który chwile z nami konferuje, ale w pewnym momencie ciężko się rozmawia bo trzeba krzyczeć… My ledwie co pchamy pod górę, po trawie bez ścieżki, a On to podjeżdża z siodła. Masakra…




Po kilku minutach tracimy Go z oczu, ale pchamy dalej. Liczymy na to, że gdzieś na tej polanie pojawi się droga w lewo, która wprowadzi nas z powrotem w stronę granicy, gdzie wisi kolejny lampion… ale „daremne żale, próżny trud” (*). Pchamy i pchamy, ale polana ciągle po horyzont. Ze wskazań licznika wynika że powinniśmy skręcać w lewo już teraz. Postanawiamy zatem przebić się na dziko. Plan był dobry, ale góry nie współpracują… tu gdzieś powinien być niebieski szlak. Zamiast niego jest pionowa ściana do zrobienia. Bierzemy rowery na plecy i staramy się ją podejść, trawersując trochę jej strome zbocze.
Nachylenie jest takie, że czasem zjeżdżamy niemal na twarzy… do tego liście i gałęzie uciekające nam z pod nóg. Nim dotrzemy z powrotem do granicy, minie godzina… masakra nas ten punkt przytrzymał. To spora strata czasowa. Nie ma jeszcze tragedii, ale pojawia się pierwszy niepokój…


Przynajmniej wróciliśmy z (nie)dalekiej podróży i jesteśmy z powrotem w kraju bogatsi o dwa kolejne punkty.
To nie koniec naszej słowackiej przygody, bo będziemy musieli pojechać po jeszcze jeden lampion na słowackiej ziemi, ale o tym już w innym rozdziale.

„Wielka Sława to żart” (*)
No jak ostatnio widziałem Sławę, to rzeczywiście była wielka… no ale cóż zrobić, skoro tak lubi pączki.
A tak serio, to śmieszna akcja się odwala bo gdy już wygramolimy się do tego parszywego niebieskiego szlaku.
Docieramy na punkt, gdzie stacjonuje chwilowo ekipa Gorlice Bike, która kręci się po okolicy i kręci filmy. Zdjęcia też robią – ogólnie zbierają materiały foto-filmowe na potrzeby relacji z Mordownika oraz na potrzeby własne, bo – z tego co zrozumiałem – przygotowywać będą również jakiś rajd.
W normalnych okolicznościach nie byłoby w tym nic dziwnego, nic nadzwyczajnego bo przecież wielu Organizatorów robi zdjęcia i filmy… ale jedzie Szkoła Fechtunku ARAMIS, więc takie spotkanie nie może skończyć się bez przygód :)
Od tego momentu w czasie, od tego punktu kontrolnego będziemy spotykać ich ciągle. Jedziemy na jeden punkt – Bike Gorlice tam są, jedziemy na kolejny punkt – Bike Gorlice mijają nas w drodze, jedziemy na trzeci punkt – znowu Bike Gorlice. Tutaj dodam, że chłopaki poruszają się autem i rowerem (podjeżdżają gdzie się da autem, a potem cisną dalej na rowerze), a więc wcale nie jest tak że jedziemy tym samym wariantem po punktach.
Co więcej, chłopaki chciałby zebrać materiał na których mają różne ekipy, a ciągle trafiają na nas, zwykle w takich momentach, gdzie nikt lub prawie nikt inny na ten punkt nie dociera.
W pewnym momencie przy 5 czy 6 spotkaniu, rozwija się mniej więcej taka rozmowa:

- To znowu Wy? Co Wy tu robicie – specjalnie wybraliśmy nieortodoksyjny wariant aby Was więcej nie spotkać!
- Czy my wyglądamy na ekipę, która wybiera ortodoksyjne warianty? Przyjrzeliście się nam? Goni nas facet z kablem od Żelazka… już jakiś 70-ty kilometr.
- OOO… to może o tym zrobimy film!
- Już zrobili… ale facet miał nie kabel a łyżkę
- Jak to łyżkę?
- No łyżkę bo to najważniejszy element jesienią – dlaczego? Bo je się nią.

A film możecie zobaczyć tutaj – ostrzegam jednak, że what was seen cannot be unseen, pamiętajcie tym.
I tak niemal do końca rajdu, chłopaki z aparatem z Gorlic będą dla nas niczym pepporoni czy jak tak :)



Parszywa 12
Iście parszywa.. bo ten punkt pokazał nam, że nasz EVIL plan stał się BAD planem (Niby to samo, ale jakże inne… tak przy okazji, zauważyliście że w jeśli poprzestawiacie litery w słowie EVIL [zły] to otrzymacie słowo VILE [nikczemny] – złe słowo tworzące inne złe słowo! Przypadek? Nie sądzę!! Takie rzeczy nie dzieją się same - dokładnie tak samo samo jest z nazwą Polsat – jak poprzestawiacie kilka liter, kilka dodacie, kilka wyrzucicie to wyjdzie Wam słowo SZATAN !!!
Wracając do Parszywej 12. Tu też się trochę chronologia opowieści zaburzy, ale to dość ważny element równania.
Punkt 12 ulokowany jest… parszywie, względem nasze trasy. Jesteśmy na granicznym szlaku i nie za bardzo wiemy jak ugryźć 12-stkę. Trzeba się po nią wrócić do Żdyni, czyli zjechać z gór. Mamy jednak jeszcze jeden punkt po słowackiej stronie i potem punkty w okolicy Radocyny. No 12-stka jest nam nijak po drodze. Opcji jest kilka, ale każda oznacza specjalną wycieczkę pod 12-stkę i powrót. Zastanawiamy się, z którego punktu ta wycieczka będzie „boleć” najmniej – starta wysokości do Żdyni będzie znaczna, trzeba będzie to potem wszystko odrobić na nowo.

Opcji było kilka, oczywiście wybraliśmy tą najlepszą lokalnie!... i najgorszą globalnie. Wiecie,
- „widzenie tunelowe”
- nieznajomość kultury pracy Kaizen,
- brak zrównoleglania procesów,
- błędne zastosowanie metody 5S,
- brak dobrych praktyk nawigacyjnych,
- złamanie 14 zasad Deminga,
- błędna analiza FMEA poprzednich rajdów,
- zgubienie tablicy kaban,
- nieznajomość metody 5Why,
- zastosowanie 6 PI zamiast 6 sigma
czyli ogólnie jak się nachapać w krótkim okresie czasu bez myślenia o przyszłości, hulanki i swawole za bieżące zyski bez perspektywy przyszłych inwestycji, ograniczona perspektywa, brak szerszego kontekstu – słowem: parszywa 12-stka.

Decyzja jaką podejmujemy to atak na Słowację, potem pkt żywieniowy w Radocynie, potem Popowe Wierchy i z nich spadniemy zjazdem do Żdyni. Od wyjścia czerwonego szlaku (schodzącego z Popowych) do pkt nr 12 jest najkrótszy kawałek ze wszystkich opcji. Brzmi nieźle, prawda?
I rzeczywiście wypad od czerwonego szlaku do 12-stki to będzie niecałe 10 minut…. Ale kolejny punkt jest PO DRUGIEJ STRONIE Popowych Wierchów.
Gdybyśmy 12-stkę zrobili od asfaltu wcześniej (acz dłuższą drogą) to nie musielibyśmy raz jeszcze podchodzić na Popowe lub ich specjalnie objeżdżać. A tym sposobem zjeżdżamy na jedną stronę góry, tylko po to aby zaraz próbować dostać się na jej drugą stronę. Tak wybrany wariant da nam ponad godzinę straty… i extra długi podjazd gratis.
A sama dwunastka wyglądała tak:


GRANICE wytrzymałości czyli „Każdy umiera w samotności”(*)
Na razie jednak, zgodnie z podjętą decyzją atakujemy ostatni słowacki punkt – nadal dumni, z tego jaki to sobie fantastyczny wariant wybraliśmy. Jak to sobie taktycznie wykombinowaliśmy – winszuje Szkodnik, winszuję. No, no, Andrzej nawet na kilka minut zaprzestał chłosty kablem od Żelazka, tak zadowolony jest tego wariantu…
Punkt łapiemy szybko, ale podjazd ze słowackiej strony… z powrotem do granicy jest masakra. Niby asfalt, niby dobra droga… a nas masakruje. Ciśniemy z wolna do góry…. do tego pod mocny wiatr. Prędzej dotrę do granic wytrzymałości, niż granic Polski… gdy w końcu osiągniemy granicę (w sumie nie wiem którą…), musimy zrobić kolejny podjazd przez garb przed Radocyną.
Gdzieś na tym podjeździe spotykamy Marcina i Wojtka. Chwila rozmowy i wiemy, że mają już zrobione 1200m przewyższenia, my 1600m. Jadą odwrotnie do nas, więc te 1200 nas jeszcze czeka… plus pewien (de)motywacyjny dodatek za wariant z Popowymi.
Gdy docieramy na pkt żywieniowy w Radocynie, robimy krótką przerwę. Opycham się pierniczkami ile tylko mogę… bo zaraz czeka nas kolejny podjazd. Tym razem właśnie pod Popowe. Na tym podjeździe… gdzie każde z nas będzie jechało same (spore odległości się między nami zrobią), dojdzie do mnie jak wieki błąd uczyniliśmy. Jak to powiedział Andrzej, to dobry podjazd na rachunek sumienia. Jedziesz a on się nie kończy, mijają kilometry a on trwa i trwa… myślisz o swoich grzechach, złych uczynkach i błędach. Tak, błędach… zwłaszcza tym jednym malutkim błędzie, dzięki któremu będziesz ten podjazd robił drugi raz. Parszywa 12….
To co mnie cieszy, to same Popowe. Leżą one na czerwonym szlaku – głównym szlaku beskidzkim. Mamy zrobiony rowerami kawał tego szlaku, ale ten fragment z Popowymi zawsze jakoś tak nam uciekał. Fajnie było wypełnić tą nieciągłość w naszym „czerwonym” przejeździe. Szkoda, że dwa razy…



Dobrze Cię znowu widzieć, Wier(ch)ny Przyjacielu
Zjeżdżamy (i trochę sprowadzamy rowery) z Popowych, bo końcówka do Żdyni to naprawdę spora ściana. Łapiemy parszywą 12-stkę… pozdrawiamy naszych fotografów, bierzemy głęboki oddech i ciśniemy z powrotem pod górę. Korekta błędu, jaką udało nam się zrobić, sprawa że nie musimy wracać pionową ścianą pod górę na Popowe, ale musimy je objechać przez Gładyszów, a pod koniec wydymać na znany nam już Wierch Wirchne. W Gładyszowie dostaję kryzysu i sunę z wolna za pozostałą częścią mojej drużyny. Gdy dymamy łąką pod górę, pod starym wyciągiem w kierunku Wirchnego, to mam ochotę położyć się na trawie i umrzeć. Nawet kabel od Żelazka nie motywuje tak jak kiedyś….
Jakoś jednak udaje mi się wdrapać na górę.

W relacji z Hawrana pisałem Wam dlaczego Wierch Wirchne to nasz Przyjaciel i jak nas wtedy uratował. Dobrze tu znowu być, lubię ten niebieski szlak. Ponownie, jak kiedyś na wakacjach i jak na Hawranie, wyprowadza nas w miarę bezboleśnie na Przełęcz Małastowską. Stąd już prosta droga do Nowicy i na kolejny punkt przy cerkwi.
Zapada pomału zmrok, trzeba założyć lampki. Jest godzina 19:45… mamy dwie godziny 15 minut do limit i dwa ostatnie punkty do zrobienia. Nie jest źle! Nie wiem czy to perspektywa, że może się dzisiaj udać, czy też po prostu mi przeszło, ale kryzys odpuszcza. Mimo ponad 2500 przewyższeń w nogach, znowu zacznie mi się całkiem nieźle jechać. Dobra, dawać te punkty!!
Pierwszy z lampionów to zakole mocno meandrującej rzeki – Basia wymierza się na niego idealnie i punkt szybko wpada w nasze ręce. Po ostatni lampion czeka nas jeszcze jedna wspinaczka. Tego trochę szukamy, nawet z dobre 10 minut, ale gdy zostaje odnaleziony jest godzina 20:48. Mamy komplet na godzinę i 12 minut przed limitem. Pozostała tylko powrót do bazy.


„Droga stąd już tylko w dół…”(*) czyli wspominając Królika (Polskiego)
Mimo tego, że jesteśmy naprawdę wykończeni wpadamy w euforię. Udało się. Szkodnik, udało się!!!
Owszem, trzeba jeszcze wrócić do bazy, ale mamy godzinę 12 minut do limitu. Nie 12 minut, GODZINĘ 12 minut!!
A do tego przed nami, głównie zjazd. Szalony zjazd nocą do samego Uścia Gorlickiego.
Nie chcę zapeszać, ale nawet jakbym teraz, w tej właśnie chwili, urwał oba koła, to i tak zdążymy.
Nic już nie może nas zatrzymać – przełamaliśmy klątwę ostatnich dwóch lat.
Zjeżdżamy przez las, aż do drogi asfaltowej, a ja mam uczucie deja vu.
Piekielnie ciemna noc, my wyjeżdżamy na asfalt z kompletem punktów… z kompletem punktów na Mordowniku! Przed nami krótki, ostatni podjazd pod przekaźnik – ogromny, świecący czerwonym, migającym światłem. Już gdzieś to widziałem. Znam ten obrazek.
4 lata temu – w Jaśliskach. Dokładnie taki sam kadr stanął mi przed oczami. Było to w Króliku Polskim nad Rymanowem. Tam także migał nam na czerwono przekaźnik, noc była równie ciemna, bezksiężycowa jak dzisiaj i także gnaliśmy do bazy po Immortala. Wtedy wpadliśmy na metę na 3-4 minuty przed limitem. Dziś chcemy zdążyć przed 21:00, tak aby udowodnić SOBIE że 13 godzin wystarczyło by nam na tą trasę. Dlatego również gnamy, sprawdzając co chwilę zegarek - tym samym nawet bardziej nasila się uczucie mojego deja vu. Chce mi się śmiać, Szkodnikowi także banan z twarzy nie schodzi, nawet Andrzej schował zakrwawiony kabel od Żelazka.
To, że „scena tego finiszu” jest niemal identyczna jak ta 4 lata temu, ma dla mnie wymiar co najmniej symboliczny..
Lecimy zjazdem do Uścia Gorlickiego ponad 50 km/h – suniemy przez noc z czołówkami na kasku i szperaczami na kierownicach… zmęczeni, styrani, sponiewierani, ale szczęśliwi i… nieśmiertelni.
Do bazy wpadamy o 20:58. 13 godzin, 130 km, 2850 przewyższeń… taka jest cena nieśmiertelności.
Basia ląduje na 3-cim miejscu w kategorii kobiet i otrzymuje kolejny w swojej karierze nagrobek (takie są tutaj trofea).
3-cie, 7-me, 20-ste… dzisiaj liczby nie mają znaczenia. Dziś jesteśmy nieśmiertelni !!!


CYTATY:
1. Pisenka Wojtka Szumańskiego "Zegarek". Wg mnie arcydzieło i majstersztyk jeśli chodzi o tekst i opowiedzianą historię.
Inna sprawa, że ja też kiedyś taki zegarek dostałem w prezencie, ale to już inna historia.
2. Wiersz Adama Asnyka "Daremne żale"
3. Strauss "Baron Cygański - Wielka sława to żart"
4. Tytuł książki Hansa Fallady "Każdy umiera w samotności"
5.  Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Mury"

Końcówka sierpnia to stały termin Pucharowego KoRNO. Walimy zatem do Sośnicowic bo skoro mamy „…zaproszenie na herbatkę (to) nieładnie jest się spóźnić” (*). Znowu walimy mocną ekipą bo mamy komplet w aucie. Aż musieliśmy odmawiać niektórym Zawodnikom, tyle osób chciało z nami jechać na imprezę – to bardzo miłe, bo w końcu to „miło gdy ktoś Cię pożąda” (*)  :D
Niemniej pierwsi zgłosili się do nas członkowie SFA albo/i ich bliscy. Regularnie ćwiczą czas reakcji z bronią w ręku, więc kiedy się tylko zapisaliśmy, to nie dziwota że Was uprzedzili. Przykro nam, ale nie mogliśmy pomóc wszystkim.
Budzik jak zawsze w sobotę, odpalił o chorzej porze nad ranem, a godzinę później mknęliśmy już przez A4, aby niedługo potem gubić się w ogromnych lasach obok Kuźni Raciborskiej.

PANDA tu punkt…
Trasę przygotowuję niestrudzony Grzegorz Liszka i jego nieustraszona Panda, która wjedzie wszędzie aby rozstawić lampiony. Dziury, koleiny, nieprzejezdne drogi, krzaki – Panda takie rzeczy zjada na śniadanie. Ba! Posiada nawet "klucz do lasu" (zapytajcie Grześka o co chodzi), więc można się spodziewać że impreza będzie zacna i sroga, zwłaszcza że na obu mapach (formatu A3) przeważa kolor zielony – lasu będzie dzisiaj sporo. Cieszy mnie to niezmiernie, bo nieprzebyte knieje traktuję czasem jako drugi dom. A jakby ktoś nie wiedział, jestem domatorem, więc czasami mam ochotę z lasu po prostu nie wychodzić.
Uprzedzając trochę relację, powiem że Panda się spisała, bo wiele punkcików w bardzo fajnych ciekawych, leśnych miejscach wisiało.
Szkoda tylko, że pogoda się trochę popsuła, ale nie było tragicznie. Trochę nam dolało, ale patrząc po tym jak się zapowiadał dzień (zaczęło już nieźle napierać na odprawie), to finalnie dolało nam symbolicznie – większość dnia jednak nie padało. Mocno pochmurny dzień to także była bardziej zaleta niż wada, bo jak przypomnę sobie Świętokrzyskie Piekło to… powiem tyle symbiot nie lubi ognia.
Trasa podobnie jak Rajd KORNOLISZKA (no dobra, Liszkor :P :P :P) ułożona została w formie rogainingu, więc trzeba coś sensownie zaplanować. No dobra… nie rozpędzałbym się z tym sensownie, ale coś tam zaplanowaliśmy :)
Ruszamy!
Pierwsze punkty wchodzą nam bardzo sprawnie. Większy problem sprawia nam tylko jeden bunkier. Obchodzimy go dookoła, włazimy do środka, spacerujemy po dachu, nie widząc że lampion wisi na drzewie u naszych stóp. Przez chwilę boję się powtórki z Grassora... ale szczęśliwie tylko ten jeden punkt trochę się przed nami chowa (a szukamy go w 4 osoby), a z resztą nie ma już takiego problemu. Są zatem fajne miejsca: stary wojskowy rozkładany most, hołdy, ścieżka dydaktyczna pełna klimatycznych mostków - super.
Wybaczcie, że nie wrzucam zdjęć tych miejsc, ale jako że opisywałem ostatnio nasze wakacje (a było tego sporo, co pewnie zauważyliście) skończył mi się transfer na bikestats na sierpień :P
Wybrałem tyle zdjęć ile mogłem... kolejne zdjęcia od września. Peszek :)



„Syn Skywalkera nie może zostać Jedi…” (*)
No nie może!! Pewnie przepisy zabraniają, albo jakie normy rolnicze. Zostanie zatem FIZYKIEM. Pewnie część z Was właśnie się zastanawia, co znowu za pierdoły wypisuje tutaj mój lekko schorowany umysł. Cóż pytanie powinno raczej brzmieć, co kierowało człowiekiem który nadawał nazwy kukurydzy! Tak! Znowu kukurydzy – szczęśliwie jednak, nie musimy dymać przez nią jak na Świętokrzyskiej Jatce, bo są tu drogi. Niemniej każde pole ma swoją tablicę i mamy ciekawe podpisy, jeśli chodzi o odmianę kukurydzy.
Pierwsze pole które mijamy, zaraz po przejechaniu nad A4 to odmiana SKYWALKER :D :D :D 
Chwile później kolejne to FARADAY. Nie wiem kto tworzył nomenklaturę, ale "man of my own heart" (*).
To takie trochę nerdowskie: np. Russel w klatce na ciepło :D
Poniżej macie zdjęcie z kukurydzą w tle i Szkodnikiem, jakież wygodnie (tym razem) przez nią przejeżdżającym.


2012-sty w 2018-stym?
Czyli nadchodzi spóźniona zagłada i armagedon. Oglądaliście ten (jakże słaby…) film „2012”, o końcu świata?
Jak oglądałem go w 2010 roku to myślałem, że to film oparty na faktach! Potem przyszedł 2012 i okazało się, że końca świata jednak nie będzie. Odwołali albo przełożyli na inny termin. Pamiętacie jednak od czego wszystko takie apokaliptyczne filmy się zaczynają?
Nie, nie chodzi mi o to, że kosmici, kataklizmy czy inne siły wyższe atakują zawsze USA, Ci jednak dzielnie sobie radzą, a potem udostępniają to rozwiązanie (aż dziw, że bez opłat licencyjnych) całemu światu.
Chodzi mi o ten techniczny początek – pola magnetyczne ziemi zaczyna się zmieniać. Zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a kompasy szaleją…
Jeszcze na odprawie Organizatorzy apelowali o pożyczenie kompasu jednej Zawodnicze, bo jej własny się rozmagnesował. Można powiedzieć "zdarza się", ale kiedy nasz kompas (SILVA!!) też ulega rozmagnesowaniu… to wiedz, że coś się dzieje!! Może Szatan się nim interesuje ("Ty patrz, jaki ładny kompas" – Szatan)
Przypadek? Nie sądzę!
A było to tak… wypadamy z lasu do jakiegoś miasteczka, mijamy park i wpadamy na roboty drogowe (po ang. Street robots :D ).
Jakiś oficer w żółtym uniformie zatrzymuje nas i pyta o przepustkę. My, że nie mamy bo my z misją – tajną, więc aby nikomu nie mówił.
Aż Mu kask na oczy opadł, tak się przejął powagą tej informacji. Mówi: dacie radę przedrzeć się przez zrytą ziemię, ale strzeżcie się wielkich młotów: pneumatycznego, ręcznego i Andrzeja, bo to największy młot. Mijamy zatem wszystkie młoty (w tym Andrzeja) i przez ogródki, zjeżdżamy nad coś, co ma ponoć ma być stawem… ma być, ale to właśnie odpompowują. Stoi wielka pompa, silnik wyje a jacyś kolesie kradną wodę. Chyba kręcą tutaj kontynuację Hydrozagadki (uwaga link ryje banię), albo ktoś uznał część pierwszą za film instruktażowy.
Łapiemy lampion i debatujemy, czy pojechać bardzo dobrą szutrową drogą, której nie ma na mapie. Idzie w kierunku zachodnim i skoro wjeżdżają tutaj maszyny do robót rzecznych, to musi się ona połączyć z drogą do której chcemy się dostać – nie trzeba będzie wracać przez ogródki. Jeszcze spojrzenie na kompas czy to na pewno zachód…. A tu niespodzianka: to wschód. No to byśmy pojechali! Aby nas oszukało.
Patrzymy jednak na mapę… i zaraz zaraz, zgodnie z mapą ze wschodu to my przyjechaliśmy, czyli to musi być zachód. Kompas raz jeszcze – wschód jak byk.
Konsternacja. Mapa… no nie ma opcji, przyjechaliśmy drogą idącą na mapie z prawej do lewej, czyli ze wschodu. Droga którą sprawdzamy, to jej przedłużenie więc jadać z prawej na lewą stronę mapy, jadę na zachód. Kompas po raz kolejny – droga idzie na wschód. O co chodzi….? Jak na wschód?
Z zamyślenia wyrywa nas buczenie. Patrzymy na ten wielki silnik napędzający pompę – buczy jakby nigdy nie słyszał o dyrektywie EMC, a normy zharmonizowane postaci EN-PN 13766 (lub przynajmniej o EN-PN 55022 jeśli nie chce być maszyną) były mu zupełnie obce.
Pytam się koleżki, czy jest zgodny z wymaganiami zasadniczymi dla urządzeń elektrycznych.
On: BUU… nie jestem.
Pytam dalej: czy mógłby zredukować trochę zaburzenia promieniowe, bo nam kompas głupieje. Na nic jednak prośby i groźby… koleżka będzie dzisiaj siał... ferment w polu magnetycznym.
Zostawiamy zatem Buczącego Nocą (i dniem) i oddalamy się – wiecie, „z kwadratem odległości pole maleje” i te sprawy.
Oddalamy się naprawdę daleko, ale kompas nadal uparcie mówi że to wschód. Chwilę późnień docieramy do drogi… tak jak podejrzewaliśmy, na zachodzie. Orientujemy się względem szosy i cóż… kompas oszalał. Północ to południe, wschód to zachód. Przynajmniej konsekwentnie się przy tym upiera, ale wolimy mu dzisiaj do końca nie wierzyć…
Dobrze, że mamy drugi, no ale dwa kompasy rozmagnesowane tego samego dnia – naprawdę zastanawiamy się czy nie idzie (spóźniony od 2012 roku) koniec świata

"The Bridge of Khazad-dûm" (*)
Docieramy do rzeki, oczywiście nie od strony punktu... nawet jest to działanie planowe, bo tak nas "wystawiają" poprzednie punkty.
Tak jak sądziliśmy, nie znajdziemy tutaj mostu. Nastawiałem się na przeprawę wpław - rower nad głowę i dawaj przez wodę. Niemniej leży tutaj pewne zwalone drzewo. Patrząc na konstrukcję tej przeprawy, brakuje mi tutaj tylko Barloga, Gandalfa i tego ich sławnego "You shall not pass". (Gandalf approves - kolejny chory link...).
Ja dostaję od Basi bana na przeprawę - mówi, że pójdzie sama. Protestuję, ale wiecie Żona...
Ledwo co zakończyłem rehabilitację kolana, jeszcze nie do końca wiadomo jak będzie z nim dalej... no nieważne, mam na razie nie włazić na to drzewo, bo jakbym się poślizgnął czy coś, to powrót na rehabilitację i kolejne kilka tygodni z życia "w plecy" mam niemal gwarantowane. Nie lubię tak, ale cóż... zostaję na brzegu a Basia napiera po drzewie.
Sami zobaczcie, że była to naprawdę "mocna" przeprawa, bo drzewo wisiało na dość sporej wysokości nad lustrem wody.
Jak to potem Basia skomentowała, dobrze że drzewo miało sporo "chwytaków".
Niektórzy jednak woleli mniej subtelne rozwiązania i przechodzili "na dziko". Z jeden strony szacun, z drugiej zdziwko: czemu w najgłębszym miejscu? :D :D :D

Niech o poziomie zawodów najlepiej świadczy fakt, że był to jeden z naszych najlepszych przejazdów. Bez błędów nawigacyjnych (nie licząc tej wtopy z bunkrem, ale w świetle tego co czasem odwalamy, to nie było to nic wielkiego), nowy rekord średniej 19,6 km/h na 153 km (wiem, wiem, dla niektórych jest to słaba średnia, ale przypominam, że o kadencję to ja się mogę co najwyżej ubiegać, a w planie treningowym mam zapisaną suplementację ciastkami i nutellą) i ogólnie rewelacyjny przejazd, a mimo to nie wystarczył to Basi nawet na pierwszą piątkę.
Nie brakło może wiele, bo przekroczyliśmy magiczną liczbę 2000 pkt przeliczeniowych (minus 50 parę za wykorzystywanie limitu spóźnień), ale jednak – jeśli jedziemy na 100% swoich możliwości i właściwie bezbłędnie – a mimo to Basia ląduje dopiero w połowie drugiej piątki zawodów, to znaczy że nieliche harpagany tutaj dopalały!!!
Jakoś tak te Pucharowe KoRNA zawsze mają wyśrubowane wyniki – był kiedyś „sprint na Jurze” (wtedy ustanowiliśmy nasz prywatny rekord na 100 km) , teraz mieliśmy „Leśne upalanie”. Nie mówię, że to źle, ale że to już pewnego rodzaju tradycja. Pucharowe to wszyscy cisną, a i Ci wszyscy to zawsze mocniejsza ekipa niż na wielu innych zawodach.
Innymi słowy leśna część zachodniej mapy to były przeloty i łapanie nawet po 4-5 punktów na godzinę!!!
(punkty kontrolne bardzo blisko siebie, świetne drogi, płasko jak pewna 13-stka - mówię oczywiście kluczach :P)

Po tym jak odnowiłem kontuzję kolana na początku lipca - na naszym obozie szermierczym, nasz przyjazd na Świętokrzyską Jatkę stanął pod dużym znakiem zapytania. Jako, że jurajska edycja w październiku 2017 bardzo nam się podobała, (zwłaszcza pod kątem wielu bardzo ładnie umieszczonych punktów kontrolnych), widmo nie uczestniczenia w Świętokrzyskiej edycji mocno psuło nam humor.

Opowieść o tym jak pewna nasza wyprawa przemieniła się w morderczą walkę o…. i to walkę ze wszystkim! Próba bicia pewnego rekordu, skończyła się wprawdzie biciem i nawet ciężkim pobiciem, ale nas przez trasę, okoliczności i kilka innych rzeczy. Nie uprzedzajmy jednak faktów – aby zrozumieć uwarunkowania o których mówię, musimy zachować pewną chronologię narracji.

„Nie bój się, nie zabraknie to krajowa czysta…” (*)
Na Grassor’a nigdy wcześniej nie udało nam się dotrzeć. Impreza owiana jest legendą: długie trasy, trudne nawigacyjnie punkty (poukrywane) oraz odkrywająca się stopniowo mapa. Na podstawowej mapie zaznaczonych jest tylko kilka początkowych punktów kontrolnych, reszta zostaje ujawniona dopiero w trakcie, czyli w miarę zdobywania kolejnych lampionów (namalowane na nich są małe mapki i trzeba sobie nanieść te dodatkowe punkty na swoją mapę). Brzmi rewelacyjnie, prawda? Czemu zatem nigdy wcześniej tam nie dotarliśmy… bo Zachodniopomorskie. W huk daleko.
Dlatego też, gdy okazało się, że w tym roku oprócz Grassora będzie rozgrywana jeszcze specjalna edycja GRASSOR 300… to bardzo przykuło to naszą uwagę. Południe Wielkopolski, więc dojazd realny - tylko około 3,5 godziny.
Kilometrów do zrobienia także nie zabraknie bo trasa to 300 km rowerem!!! Słownie: trzysta. Słownie, dużymi literami TRZYSTA.
Limit czasu: 24h + 1h czasu stop (na bufet).
Do tego zaproszenie na tą imprezę dostaliśmy osobiście od Pawła-zawsze-Pudło eee Brudło, czyli zwycięzcy poprzedniej edycji.
Taką formę ma właśnie mieć ten rajd, zwycięzca poprzedniej edycji buduje trasę kolejnej. Rewelacyjny pomysł.
Powiem szczerze, że przykuło to naszą uwagę tak bardzo, że czerwcowy klasyk w postaci Rajdu IV Żywiołów, tym razem musiał odbyć się bez nas.
Na GRASSOR 300 stawiamy sobie dość ambitny, ale realny cel – pobić nasz rekord kilometrów. Na razie nasza najdłuższa wyrypa to 218 km na Adventure Trophy Kraków w 2017. Grassor 300 to idealna okazja aby spróbować poprawić ten wynik.
„Nie bój się nie zabraknie, to krajowa czysta, widzisz przed wojną ja byłem….” ROWERZYSTA !!! :) 
Ucieszeni jak dzieci, że mamy plan nie wiemy jeszcze, że nic - absolutnie nic - nie pójdzie według niego.

„Nie mamy z nimi szans, rozwalą szybko nas, to wrogich statków las, a nam już padł nasz...” rower 
Na Grassor’a 300 przybywa właściwie sama elita. Wyrypiarze, Harpagany, Nocne Masakry, Piachulce, Liczyrzepy… no nie ma tu nikogo z przypadku. Widać, że jest to impreza dla najmocniejszych zawodników - nie jest tutaj rozgrywana trasa krótka. Owszem ile zrobisz tyle zrobisz w limicie, ale zapisać się dało tylko na 300 km.
Z jeden strony zastanawiam się co ja tu robię… wśród ludzi, którzy nas po prostu miażdżą osiąganymi wynikami. Jeśli znajdą się tutaj jednak osoby z przypadku – to będziemy to właśnie my. Z drugiej strony, start ma imprezie gdzie, jest tylu tak mocnych zawodników to także cieszy. Nie tak dawno temu, nawet nie wiedzieli by kim jesteśmy, a dziś startujemy razem na hardcore’owym rajdzie. Jako jedna z najsłabszych ekip w tym gronie, ale jednak w tym gronie :)
Elita elitą, ale mimo że tak bardzo nastawialiśmy się na tą imprezę, to dotarcie na nią stanęło – na tydzień przed – pod dużym znakiem zapytania.
Dwa pierwsze tygodnie czerwca to nasz dwutygodniowy urlop i około 10 rowerowych wyryp górskich, zarówno w Sudetach jak i Karpatach (niedługo planuję wrzucić kilka relacji i zdjęć z tych wypraw, ale opornie mi to idzie bo czasem ciężko z czasem…).
Na ostatniej z wycieczek zabijam rower – ŁAMIĘ RAMĘ !!!
Masakra… rok temu w czerwcu, w Beskidzie Sądeckim zginał Santa (epitafium dla tej kochanej Bestii znajdziecie TUTAJ). Teraz w boju padł Król Dart(h)Moor Pierwszy… co za dramat. To jakieś fatum… znowu czerwiec i znowu pęknięcie pod rurą podsiodłową. Czy ja naprawdę jestem aż taki gruby i ciężki?
Rama jest wprawdzie na gwarancji jeszcze, ale rozłożenie roweru, wysyłka, rozpatrzenie reklamacji i złożenie roweru z powrotem… no nie ma opcji tego załatwić w 5 dni. Wyjazd na Grassor’a staje pod dużym znakiem zapytania, bo w sumie nie mam roweru.
Jesteśmy wściekli, bo bardzo nastawialiśmy się na walkę o nowy rekord… Postanawiamy zaryzykować i postawić wszystko na jedną kartę: spróbuję pojechać na pękniętej ramie. Chałupniczym sposobem usztywniam miejsce pęknięcia, na tyle ile się da (nie pytajcie jak, powiem tylko, że nieśmiertelna taśma naprawcza także była w użyciu). Zdaję sobie sprawę, że nie zda to egzaminu na oczekiwanym poziomie, ale może chociaż wytrzyma ten rajd. Jeden wyjazd… tyle wystarczy.
Pamiętacie tą scenę z Gwiezdnych Wojen? (Spokojnie. Wytrzyma... słyszałaś? Masz wytrzymać!)
W bazie nie mówię o tym nikomu przed rajdem – nie chcę wywoływać niepotrzebnych dyskusji. Jak się okaże, że rura z siodłem złamie się do końca po 5 km, to będzie tyle z walki o nowy rekord. Rower do startu trzymam na uboczu, aby nikt nie zauważył pękniętej ramy. Postaram się jak najwięcej jechać w pozycji stojącej, aby jak najmniej obciążać rurę… tak bardzo nie chcemy się wycofywać.


Co tam GRASSOwało w Wielkopolsce w ostatnią sobotę?
Może jeszcze słowo o mapach i trasie jako takiej. Dostaliśmy 3 arkusze mapy: 2 x A3 plus jeden A4.
Pierwsza A3 ma skalę 1:50 000, jest mapą charakterystyczną dla geoportalu i zaznaczono na niej ponad 30 punktów kontrolnych. Jest kilka przelotów, ale występują tutaj zagęszczenia/zgrupowania lampionów. Każdy z nich wart jest 30 punktów przeliczeniowych.
Arkusz A4 to jej zachodnia kontynuacja.
Druga A3 ma skalę 1:100 000 (ho, ho, ho…), jest mapą z lat 30-tych (sic!) i zaznaczono na niej tylko kilka punktów kontrolnych. Jest tzw. WIG’ówka (Wojskowy Instytut Geograficzny). Charakteryzuje się grassor’owym klimatem, czyli na punktach kontrolnych znajdują się małe mapki, odkrywające kolejne punkt kontrolne – niezaznaczone na arkuszu podstawowym. Każdy lampion na tej mapie ma wartość 50 punktów przeliczeniowych.
Paweł na odprawie mówi, że sumaryczne wartości map są do siebie zbliżone, czyli nic nie sugeruje od której mapy korzystniej zacząć.
W praktyce okaże się jeszcze, że punkty na mapie 1:50 000, mimo że rozstawione gęściej, będą trudniejsze zarówno nawigacyjnie jak i terenowo. Spore chaszczownie, piachy, trochę pagórów, królestwo pokrzyw oraz poukrywane lampiony. Punkt na WIG’ówce łatwiejsze nawigacyjne i terenowo, ale o wiele rzadziej rozstawione, co wymusi długie przeloty między nimi.
Postanawiamy zacząć od mapy 1:50 000 i spróbować „wyczyścić” ją całą lub niemal całą, a z WIG’ówki zrobić tyle, na ile pozwoli pozostały czas.
Wiemy, że nie damy rady zrobić całości – po pierwsze: 300 km w 24h to kosmos. Nawet jeśli uda nam się pobić nasz obecny rekord, to wcale nie znaczy że przejdziemy od razu 300 km. Między 300 a 218 jest ponad 8- innych liczby naturalnych, które też są fajne, a jak rozszerzymy dziedzinę na rzeczywiste to dostaniemy ich sporo więcej :P
Po drugie: jadę na połamany rowerze, tak? To taki trochę konkret argument, prawda?


Na dobry początek Kobyła w koronie :)
Wyruszamy ostrożnie, próbując rozeznać jakie obciążenie może wytrzymać pęknięta rura podsiodłowa. Wygląda na to, że na razie moje prowizorycznie usztywnienie trzyma i nawet nie skrzypi, więc odżywa nadzieja że wytrzyma cały rajd. Przyspieszamy zatem i trzymając się ekipy Roberta suniemy razem w „góry” :)
Może jest tutaj w miarę płasko (w dalszej części rajdu przekonamy się, że nie tak do końca…), ale jak każde województwo ma swój najwyższy szczyt. Jest nim tzw. Kobyla Góra (284 m) w paśmie Wzgórz Ostrzeszowskich. Jako jeden z pierwszych punktów zdobywamy zatem najwyższy szczyt województwa Wielkopolskiego !!!
Skoro można ponoć zdobyć Koronę Warszawy (najwyższe „szczyty” stolicy… zastanawiam się czy zalicza się do niej także szczyt głupoty), to czemu nie zacząć zdobywać Korony Wielkopolski. Zwłaszcza, że oprócz Kobylej Góry lampiony znajdują się na kilku innych lokalnych pagórach.
Pogoda znośna: według prognoz miało lać cały dzień, a leje co 1,5 godziny przez 15 minut, potem przestaje i cykl powtarza. Jest więc nawet spoko. Nie ma też upałów po 30 stopni, acz w przerwach między deszczami robi się dość parno.
Poniżej kilka zdjęć z eksploracji południowo-zachodnich okolic bazy.




Piaski (zjadają dużo) Czasu… a my nie zjadamy za wiele :P
Punkty niby gęsto, ale drogi są tutaj bardzo zapiaszczone. Czasami toniemy głęboko w piachu i jedzie się bardzo trudno. Do tego za niektórymi punktami trzeba mocno chaszczować, co także nie wpływa na przyspieszenie tempa. Staram się także na bieżąco kontrolować stan ramy, bo w ciężkim terenie, gdy trzeba mocno depnąć na pedał siedząc na siodełku, słyszę skrzypienie. Mam schiza, że zaraz się złamie… czasem jednak nie mogę pojechać na stojąco, bo tylne koło buksuje w piachu. W takim klimacie punkty idą nam dużo wolniej niż zakładaliśmy.
Planowaliśmy „wyczyścić” tą mapę do wczesnego wieczora i jeszcze przed zmrokiem wyjechać na WIG’ówkę. Teren jednak skutecznie nas opóźnia.
Zaczyna się także oddalać nam perspektywa pobicia rekordu, bo licznik nie chce przekroczyć 60 km. Kręcimy i kręcimy w piachu, a drogi jakoś nie ubywa.
Widzę już także, że nie dotrzemy na bufet – jest on najdalej położonym punktem od bazy. Północny skraj WIG’ówki. Nie grozi nam to jednak, skoro WIG’ówki nawet jeszcze nie zaczęliśmy, a przypominam że do przejechania jest arkusz A3 w pionie (w skali 1:100 000). Do zmroku jeszcze trochę, ale jest już popołudnie, a przed nami nadal ponad 1/3 mapy 1:50 000 do zrobienia.
Decydujemy się jednak pozostać przy pierwotnym planie i nadal czyścić naszą mapę, a nie przeskakiwać na WIG’ówkę bez ładu i składu, w nagłym przypływie żalu… Trzeba się z tym pogodzić, bufet (a na nim czas stop i godzinna wyżerka z dziczyzną!!) nam dzisiaj niepisany.
I znowu Leśmian w mojej głowie, jak na Wilczym:
...Nic - tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!
 Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?...


Popijawa u Leśnika i Wzgórze po ZBÓJU (w huk strome)
Jest 17:57 gdy wyjeżdżamy z lasu i ciśniemy przez jakąś miejscowość.
Mimo że nasze plecaki dźwigały (na początku rajdu) po 3-4 litry picia na głowę, wypatrujemy sklepu aby zapasy uzupełnić. Jesteśmy w trasie od kilku godzin, zapasów jeszcze niby sporo acz są już widocznie nadszarpnięte, a do tej pory nie widzieliśmy nigdzie ani jednego sklepu.
Pogoda jest dzisiaj co najmniej dziwna. Jak się słońce oprze na grzbiecie to robi się ciepło i bardzo parno, duchota - za chwilę przez 10-15 minut dość intensywnie pada deszcz. I tak w kółko, więc zapasy wody schodzą nam w dość szybkim tempie.
Wolelibyśmy zatem wspomóc się jakimiś lokalnymi dobrami. Wpadamy do zajazdu LEŚNIK – jeden z zawodników pomyślał o tym samym co my. Udało Mu się zatrzymać obsługę, która właśnie zamykała już lokal. Dzięki temu załapaliśmy się jeszcze w ostatniej chwili na uzupełnienie zapasów. Do zmroku ponad 3 godziny jeszcze, ale nasza pięćdziesiątka (mapa 1:50 000) ma jeszcze ponad 10 punktów do zrobienia… a piachów nie ubywa.
Nie wiem jak tu przeleciała elita tego rajdu… Albo my mamy jakiś dziwny wariant (acz staramy się trzymać dobrych dróg leśnych) ale po prostu są tak dobrzy… lub my tak słabi. Ech trzeba było u Leśnia kupić jakiś mocny bimber i schlać się jak świnia… przynajmniej mielibyśmy coś z życia.
Tymczasem docieramy do kolejnej "wielkiej" góry Wielkopolski - Wzgórze Zbójnik. Bardzo fajny to punkt, z którego decydujemy się zjechać na szagę - nie ścieżką, którą tu przyjechaliśmy, ale na skróty. Wpakowujemy się na chyba lokalną trasę DH, bo stromizna jest kosmiczna. Niby niewielka góra, a niemal pionowa ściana zjazdu i zaraz potem krzory, chaszcze i wiatrołomy...


KOSZMAR NOCY LETNIEJ : Nadziany Pan Kierownik, jakże bliski memu sercu…
Do tej pory nie szło nam rewelacyjnie, ale nawet znośnie – zwłaszcza, jak na jazdę na połamanym rowerze... Jednakże, teraz wraz z zapadnięciem nocy, pech postanowił dać o sobie znać i przywalił nam z pełną siłą. Tak jakby noc była jego sojusznikiem, a my ofiarami nieświadomie wchodzącymi w sidła. Póki ochraniały nas ostatnie promienie słońca, ostatnie światło dnia, było ciężko ale konsekwentnie parliśmy do przodu. Wraz z nastaniem ciemności zaczął się horror…
Namierzamy się na punkt pośrodku gęstego lasu. Nie ma do niego dobrego, sensowego dojazdu – najlepszym wariatem wydaje się być przecinka od małej ścieżki. Jak to z przecinkami bywa po kilku metrach, najpierw dziczeje a potem niemal znika. Kompas pomaga utrzymać kierunek, ale jedzie się fatalnie. Garby, koleiny (coś tu dawno temu jechało i zryło ziemię), trawy po kolana, połamane gałęzie. Światło czołówki oświetla „drogę”, jechać się da bo trasa prowadzi w dół, ale wysokie trawy maskują niemal wszystkie przeszkody… i jednej z takich pułapek nie zdołałem wypatrzyć. Coś uderza mi w koło od boku i spycha je do dużej, głębokiej koleiny. Siła nagłego zatrzymania koła wyrywa mi z rąk kierownicę i skręca ją, wraz z przednim kołem o 90 stopni. Nagłe zatrzymanie przodu na zjeździe powoduje, że tył staje dęba i wyrzuca mnie przez z siodełka… tak niefortunnie, że nabijam się klatką piersiową o skręconą właśnie kierownicę… Nabijam się tak mocno, że siła uderzenia przekręcę cały mostek wraz z kierownicą do pozycji domyślnej (koło pozostaje nadal skręcone o 90 stopni, bo jest zablokowane w dziurze).
Au…. To bolało. Naprawdę bolało. Przez moment nie mogę wstać z ziemi… niby jestem przyzwyczajony do pchnięć metalowymi przedmiotami w korpus, ale od lat staram się te pchnięcia raczej zadać niż przyjmować. To teraz siadło naprawdę soczyście, Pan Kierownik sięgnął niemal serca. I tak szczęście, że nie było to uderzenie bezpośrednio w splot słoneczny, bo nie wiem czy bym wtedy wstał… Robimy dłuższą przerwę bo trochę mnie to poturbowało. Sinior będzie kosmiczny.

KOSZMAR NOCY LETNIEJ 2: „… zamku, którego nie było” (*)
Jakoś pozbierałem się po kraksie i jedziemy dalej. Boli jak potomek płci męskiej kobiety negocjowalnego afektu… ale „walkę trzeba prowadzić do końca” (*) więc jakoś tam jadę. Przed nami punkt opisany jako „Zamek”, a dokładniej mają to być dwie brzozy w ruinach. Wjeżdżamy zgodnie z mapą w miejsce, gdzie te ruiny mają się znajdować i zaczyna się, coś czego do dziś nie potrafię wyjaśnić…Szukamy lampionu. Nigdzie go nie ma, mijają kolejne minuty a my szukamy i szukamy. Łazimy w kółko po lesie… wracamy do mapy. No to musi być tutaj. Jeszcze raz… szukamy i szukamy. Nic. Ponownie wracamy do mapy i ponownie przeczesujemy las z latarkami. Po prostu nie ma. Nie ma co jednak zgłaszać Braku Punktu Kontrolnego (BPK), że lampion zaginął czy ukradziony, bo drzewa z punktami były dodatkowo oznaczane ekologiczną, zmywalną farbą fluorescencyjną. Powinniśmy zatem znaleźć drzewo z zielonym napisem na pniu… ale jego też nie ma. Pada pomysł odpuszczenia tego punktu, ale patrzymy w mapę raz jeszcze. TO MUSI BYĆ TUTAJ. Namierzamy się chyba po raz czwarty i nadal nic… właśnie minęła godzina. Słownie: GODZINA, a my nadal siedzimy w ruinach, których nie ma. Zaczyna mnie brać złość… nie, nie ta sportowa. Tajki czysty wk***w…
Klnę tak, że dziki uciekają po krzakach. Wszystko się zgadza: ścieżki, ukształtowanie terenu, odległość od skrzyżowania… to jest niemożliwe i niedorzeczne, niedopuszczalne i niepoważne. TO JEST PORAŻKA !!!
I nagle jest…. Jest lampion. Obok nas… 50 metrów od miejsca zaparkowania rowerów. Ile razy przeszliśmy obok niego? 10? 15… może więcej. To jest niemożliwe, że go nie widzieliśmy… a jednak stało się. Takie rzeczy się nie dzieją, a jednak się wydarzyły. Choćby wracając do mapy, po raz drugi, po raz trzeci, PO RAZ CZWARTY musieliśmy przechodzić obok tego lampionu. Godzina w plecy, mimo że nawigacyjnie wymierzyliśmy się idealnie… Jesteśmy wściekli. Złamana rama (ciągły stres czy wytrzyma), kraksa z niemal przebiciem płuca, teraz jeszcze taka niedorzeczność… mamy dość. Naprawdę dość.


NOCNA MASAKRA 3: "Zmierzch męskości – penis w rowiu" (*)
Zmierzch już był i to dawno. Teraz to już ciemna noc… jedziemy na punkt, który ma być rowem przeciwczołgowym. Nadal mnie trzęsie z wściekłości o ten zamek. To nie jest gniew na Organizatora czy trasę. W sumie ciężko mi go jednoznacznie ukierunkować. Nie popełniliśmy błędu nawigacyjnego – weszliśmy w niego z dokładnością do 50 metrów, punkt nie był w jakimś dziwnym miejscu bez sensu… dlaczego zatem stojąc obok niego go nie widzieliśmy? Nie wiem… po prostu nie wiem, ale jestem na to mega zdenerwowany… do tego zaczął nam padać deszcz.
Dojeżdżamy do wielkiego rowu, zsiadam z roweru, idę po lampion… i ch**a !! Nie ma.
Zaczynam obszukiwać okolice, ale mamy powtórkę z zamku… obchodzimy rów w kółko, idziemy brzegiem, idziemy dołem. Raz Basia góra, a ja dołem, to ja górą, a Basia dołem.
No nie ma lampionu… Mam drgawki z wściekłości…. „STÓJ, TO NIE TAK! KUMULUJE WE MNIE MAGMA !!!” (*)
Jestem o krok od wybuchu, Basia także jest mega zniechęcona.
Ponownie wracamy do mapy. I znowu mamy pewność, że nawigacyjnie jesteśmy perfekcyjnie. Przechodzimy przez rów po raz kolejny. Ni ch**… w rowie nic nie ma. Deszcz leje nam na głowy, siadamy w trawie przy rowerach… tak na mokrym, tak na błocie, tak w strugach deszczu. Właśnie zestarzałem się o jakieś 100 lat… gniję sobie w grobie, mięso na mych kościach obgryzają szczury. Jest środek nocy, a my siedzimy na mokrej trawie. To jest to miejsce na pewno – ogromny stromy rów. Jedyny w tej okolicy. Głowę sobie daję obciąć, że to to miejsce… ale lampionu tutaj nie ma.
Deszcz nadal dzwoni nam o kaski… po prostu niebo śmieje się do łez nad naszym losem.
Tak źle to jeszcze nie było, co nie Mała? Gubiliśmy się, podejmowaliśmy złe decyzje, głupie warianty… ale takiej akcji jeszcze nie było. Czuję się jak ślepiec… jak mogliśmy nie widzieć tego lampionu na zamku stojąc przy nim… jakim cudem nie możemy znaleźć lampionu tutaj skoro wiemy, że na pewno tu jest…
Podejmujemy decyzję – zjeżdżamy do bazy. To nie ma sensu. Dziś los na każdym kroku daje nam do zrozumienia, że nie jesteśmy tu mile widziani. Złamany rower, kierownicą w bebechy, katastrofa na zamku… i teraz ten rów. Podejmujemy decyzję o powrocie do bazy… ale mimo to nadal siedzimy dalej na mokrym. Zaczynamy prowadzić upośledzoną konwersację:

- Zjeżdżamy, tak?
- No chyba tak.
- Dalsza walka nie ma sensu, prawda?
- No nie ma.
- Czyli do bazy.
- No do bazy, zjeżdżamy.
- Tak na serio?
- A Ty co myślisz?
- A Ty?
- No, zjeżdżamy.
- No dobra… szkoda trochę, ale zjeżdżamy.
- No to szkoda, czy zjeżdżamy
- No chyba podjęliśmy już decyzję
- No podjęliśmy, ale jak ma być szkoda to nie musimy…
- A jest sens?
- No nie ma.
- No to zjeżdżamy
- Dobrze, skoro chcesz…
- A Ty nie chcesz
- Tak, mam dość
- No to do bazy
- Chyba tak…
- No to chyba czy do bazy
- A Ty co sądzisz…
DOŚĆ !!! TO JEST BARDZIEJ JAŁOWE NIŻ... NIŻ... NIŻ JAŁOWIEC  !!!

Basia idzie do swojego roweru, ja do swojego. Idę i widzę… błysk zielonej farby na drzewie w świetle czołówki. Patrzę… lampion! To już jest kpina losu. Teraz się znalazł – teraz gdy przemoczyłem dupsko siedząc na mokrym. Robię krok w bok i już go nie widzę – znika w zieleni… ale nie muszę go już widzieć. Wiem, że tam jest.
Wołam Basię. Pytam czy go widzi. Ona mówi, że NIE. Nakierowuję ją na miejsce, w którym mi on mignął i pytam raz jeszcze „widzisz?”. Ona, że nie. Są jaja – ja też go teraz nie widzę, ale wiem że tam jest.
Podchodzimy bliżej i jest… Basia pyta: wiesz, że przechodziliśmy tędy ze 3 razy?
Może Ty… ja to chyba z 5 razy tędy przechodziłem… jest mi niemal niedobrze z wściekłości, która rozsadza mnie od środka.
Przypominam sobie, że "lepiej spalić jedno miasto niż złorzeczyć ciemnościom" (*).
Niestety nie mogę zachować się odwalić akcji jak Ra's Al Ghul w Batmanie

"Now if you excuse me, I have a city to destroy"

...bo do najbliżej cywilizacji mamy 6-7 km przez las. Do miast będzie w huk więcej…


NOCNA MASAKRA 4: Nie lubię piasku. Jest szorstki i drażniący. Wszędzie się wciska (*)
Finalnie decydujemy się wracać jednak do bazy… ale przez kilka, może kilkanaście punktów, bo jesteśmy naprawdę daleko od niej.
Deszcz zamienia się w ulewę, bardzo intensywną. Drogi, które tutaj wyłożone są piaskiem… stają się lepką mazią. Byliście nad morzem, na plaży i widzieliście ten piasek, który fale ciągle obmywają?
Fajnie się lepi i można stawiać zamki (NIE MÓW MI O ZAMKU – Basia)… fajnie też zapycha łożyska, hamulce, piasty i oblepia opony. Przedarcie się przez ten syf to makabra. Rowery rzężą i wydają niemiłosierne dźwięki. Próbuję swój przenosić nad tą masakrą, ale korpus boli mnie zbyt bardzo aby dało się wygodnie nieść maszynę. Poza tym, nawet bez kontuzji to niesienie roweru przez 6-7 km, byłoby niewykonane.
Piach, a właściwie maź oparta na piachu i wodzie dostaje się wszędzie. Chwilę później nie mam już przedniego hamulca wcale – klocki po cyklu ostatnich wypraw górskich, były już na wykończeniu i w obecnych warunkach po prostu zniknęły. Słyszę jak metal trze o metal… po rajdzie okaże się, że tarcza hamulcowa też będzie do wymiany. Cytat z serwisu „klocki skończyły Ci się już dawno, teraz to skończyła Ci się już stal na tarczy…”
Na liczniku jest 115 km dopiero, a niedługo będzie świtać… nowy rekord to popłynął w piz***
Katastrofą jest to, że ostatnie 15 km robimy już 3,5 godziny. TRZY I PÓŁ GODZINY !!!
Gdy finalnie docieramy do jakiegoś asfaltu, to jesteśmy przemoczeni, umorusani a sprzęt jest w katastrofalnym stanie (jakby nie był przed rajdem…). Hamulca z przodu nie ma, naciśnięcie klamki budzi ludzi w promieniu 2 kilometrów… i ten dźwięk… metal trący o metal, a między nimi ziarenka piasku. Ma wrażenie, że ten odgłos zostawia szramy na mej duszy.
Akurat dzisiaj także musiała nie wytrzymać mi kurta przeciwdeszczowa. Wiem, że jest styrana na wielu rajdach, ale zawsze przed deszczem chroniła… dziś przemokła na amen. Jestem jakby wyszedł z pod prysznica i zaraz potem wytarzał się w piachu.
Zaczynamy wracać do bazy, ale jakoś dziwnie nas znosi na mapę WIG’ówkę. Trzeba nadrobić tylko koło 5 km względem najprostszego wariantu „na bazę”, no i jakoś tak nas tam zaniosło na kolejny punkt.

WIG poszedł w górę… a my w kimę
W górę czyli na północ, bo tak się ta mapa układa względem naszej mapy 50-tki. Ten punkt wchodzi nam bez problemów i odkrywa nam lokalizację kolejnego punktu. Pierwszy grassor’owy klasyk łapiemy zatem niemal przed świtem, a planowo mieliśmy tu być o 18:00… potem liczyliśmy na 23:00, ale nam zeszło na zabawie w wodzie i piasku, a zamek nie był błyskawiczny, jeśli łapiecie aluzję... 
Ta mapa ma skalę 1:100 000, a bufet jest na końcu arkusza w pionie (my jesteśmy idealni na samym dole). Tyle by było z jedzenia… ech niemal jak Wielkanoc w domu „Z okazji świąt dostaniecie po jajku… TYM PRĘTEM !!!”
Pożywiam się zatem krokietami (znowu!) z plecaka i ruszamy na kolejne punkty. Każdy ma być tym ostatnim na drodze do bazy… przecież się wycofaliśmy, prawda? I tak sobie wpada, ostatni za ostatnim i jeszcze jednym ostatnim...
Koło 5:30 telepie mnie z zimna, bo przemokłem nocą. Wkładam na siebie wszystko co mam…. Masakra, jest czerwiec na nizinach, a ja wkładam wszystko co mam w plecaku (5 warstw !!!). Ostatni raz wykorzystałem wszystko z plecaka w Aplach, wieczorem na wysokości około 2500m, kiedy tunel Hochtor na drodze Hochalpenstrasse stał się bramą do Krainy Zła (wjeżdżaliśmy w tunel przy pięknym zachodzie słońca i temperaturze koło 24 stopni, w wyjechaliśmy w mgłę, deszcz i krainę zimna).
Zaczyna nas też bardzo mulić sen… tyle razy, tyle razy obiecujemy sobie porządnie wyspać się przed maratonami, które powodują zarwanie nocy. Raz! Raz się udało i było to genialne posunięcie! Czemu je zatem powtarzać, skoro można nie… lepiej przespać się 4 godziny z czwartku na piątek, niecałe 4 z piątku na sobotę, potem trzasnąć nockę na rowerze i zdychać nad ranem. Znajdujemy zatem wiatę przystankową i śpimy koło 30 minut. Budzi nas zimno i trzeba zacząć się ruszać, jeśli chcemy żyć.
Wracamy do naszego planu – wycofania się i zjechania do bazy, ale znowu nas znosi po kolejne punkty. W piaszczystych lasach niewiele się zmieniło, więc ponownie utykamy w lepkiej mazi, gdzieś w środku lasu.
Udaje nam się dotrzeć na punkt opisany jako grobla, ale tutaj to my się gubimy i popełniamy błędy (jesteśmy 200 metrów od niego na wschód, aby po 5 minutach pchania rowerów znaleźć się 200 metrów od niego na południe, a po kolejnym pchaniu przez piaski – jakieś 200 od niego na zachód…). Gdy finalnie uda nam się namierzyć go poprawnie, nie ma problemu z jego odnalezieniem.

To nie tak, nie tak, nie tak dziewczyno… to nie tak nam miało być
Chcieliśmy razem iść na wino bo się nam zachciało pić
To nie tak, nie tak, nie tak dziewczyno, nasze plany wzięły w łeb
Bo gdy pobiegłem po wino... wtedy mi zamknęli sklep (*)

W planie są jeszcze 4 pkt - wszystkie ostanie bo przecież się wycofaliśmy. Wszystkie na szeroko rozumianej najprostszej drodze do bazy, wymagające nadłożenie tylko około 30 km w sumie, ale los stwierdza, że skoro ignorujemy jego dyskretne sygnały postaci: kierownicą w bebechy, utknięcie na zamku itp, to musi nam bardziej dobitnie pokazać, że mamy się zbierać do bazy.
Na jednej zapiaszczonej ścieżce, gdy naciskam mocniej na pedały, starając się zmielić pod kołami mokry piach, słyszę chrupnięcie. Oj… chyba nie jest dobrze. Patrzę na ramę… pęknięcie jest już niemal na cały obwodzie. Zaraz odpadnie górna część rury z siodłem. To już nie jest dyskretny sygnał od losu… teraz to boję się już siadać na siodełku (z plecakiem przecież ja ważę ponad 100 kg!!!). Muszę stać na pedałach całą drogę powrotną. Definitywnie zatem koniec na dziś… trzeba się przestać oszukiwać. Docieramy do bazy kilka minut po 8:00 rano, mając jeszcze niecałe 3 godziny zapasu czasu do limitu.
Jesteśmy sponiewierani, umorusani i trochę jednak zniechęceni, ze dziś było „wszystko jest krew w piach” (*). Dosłownie… w piach.
Nie wiemy czy dzisiejsze przygody wynikają z przemęczenia, z pecha czy po prostu tak położyliśmy ten rajd sami z siebie.
Nie wiemy do dziś. Może wszystkiego było po trochu.
My wykręciliśmy dzisiaj 176 km czyli nawet nie zbliżyliśmy się do naszego rekordu (218 km)
To, że w takich warunkach Basia ląduje na 4 miejscu w kategorii kobiet, a nasz wynik przeliczeniowy przekroczył 1000 punktów jest, co najmniej, zadziwiające.
Ciekawe jakby to wyglądało gdybyśmy dali radę pojeździć jeszcze te 3 ostatnie godziny….

Zbieramy się do domu nim najlepsi zawodnicy dotrą na metę.
Tak będzie lepiej… Dziś nie jesteśmy w nastroju na rozmowy „jak poszło?” czy „co się stało?”
Teraz pora leczyć rany… pora naprawiać sprzęt (a będzie trochę zachodu z taką awarią – nawet nie wiem jeszcze, czy Dart(h)Moor powróci czy osiodłam coś innego. Czas pokaże…)
Mamy tylko nadzieję, że limit pech na najbliższe lata został już wykorzystany



CYTATY:
1) Piosenka Jacka Kaczmarskiego "Opowieść pewnego emigranta"
2) Piosenka-tribute dla gry Cookie M "World of Warships" - uwielbiam takie głupotki :)
3) Piosenka Tanclem "Księżycowa Pani" (niesamowita ballada, ale dziś nie do odnalezienia na google'ach :P
"...gdy ją zobaczysz, uciekaj idź precz. Niech Cię piękno jej nie zachwyca, bo ciało jej dawno na dnie morza jest i śmierć niesie światło księżyca... gdzieś tam w wieży pogrzebanej przez fale... zamku, którego nie ma już wcale" 
4) L.U.C Zrozumieć Polskę  - "Tribute to Stefan Starzyński". Frag. radiowego komunikat o wybuchu II wojny światowej.
5) Prześmiewcza parafraza tytuły dramatycznie słabej serii "Zmierzch". Księżyc w nowiu taaaaa...
6) Piosenka Łydki Grubasa "Półka"
7) To już kiedyś padło na tym blogu - poszukajcie w historii :P
8) Gwiezdne Wojny. Epizod II "Atak Klonów". Kultowy już tekst Anakina, będący przedmiotem wielu żartów.
9) Piosenka T-raperzy znad Wisły "Nie tak, nie tak, nie tak"
10) Kultowy tekst z filmu "Dzień świra"

Tropiciel to rajd przygodowy, który charakteryzuje się niesamowitym klimatem, dlatego też kombinowaliśmy jak Tour de Pologne pod Gliczarów, aby uchwycić oba rajdy w jeden dzień (Rajd Liczyrzepy za dnia, oraz Tropiciel 25 nocą). Na wstępie chcielibyśmy bardzo podziękować Organizatorom za przychylenie się do naszej nie-pierwszej-już-takiej prośby i przesunięcie naszego startu na najpóźniejszą możliwą godzinę. Dało nam to możliwość dotarcia na imprezę zaraz po wyrypie w Górach Bystrzyckich. Dziękujemy, przepraszamy za kłopot i obiecujemy że nie będzie to ostatni raz, bo niezbadane są plany i warianty Aramisów :)

Wesoły Rowerzysta i Demony Przeszłości
Wyjeżdżamy ze Spalonej około 21:30. Trochę późno, ale fajnie się siedziało w schronisku oraz ciężko było się zebrać po całym dniu dymania po górach. Ciśniemy przez noc z gazem w podłodze, aby dotrzeć do Miękini na czas. Nasz start to godzina 0:25, ale musimy się przecież jeszcze zarejestrować, odebrać pakiet startowy… ba, zaparkować i ściągnąć rowery z dachu. Rajd się jeszcze nie zaczął, a my już jesteśmy na styk z czasem.
Miękinia… miejsce, które budzi wspomnienia, a właściwie Demony Przeszłości.
„Zdarzyło się to wiele lat temu, ale widzę to za każdym razem kiedy tylko zamknę oczy” (*). Jeśli ktoś nie zna, jednej z naszej najbardziej hardcorowej przygody to można o niej poczytać tutaj: Tropiciel czyli w Bagnach Rozpaczy.
Niedaleko starej piaskowni znajduje się Rozlewisko Moczarki, miejsce gdzie utknęliśmy w bagnach na ponad 2 godziny. Miejsce, z którego naprawdę nie mogliśmy się wydostać, brodząc czasem po kolana w bagnie. Tam zrozumiałem, że możliwe jest chodzie w kółku po mokradłach, nie dlatego że nie wie się gdzie się idzie, ale dlatego że teren nie pozwala iść inaczej. Z perspektywy czasu była to cenna lekcja, ale raz wystarczy… nie chciałbym jej powtarzać, choć może ciężko w to uwierzyć, to naprawdę długo nie mogliśmy wydostać się z tej bagiennej pułapki. Plan na dziś: cokolwiek na nas czeka na Tropicielu, będziemy unikać Rozlewiska Moczarki.
Dojeżdżamy na styk, kilka minut po północy. Gdy ściągamy rowery z auta, podjeżdża do nas Krzysiek Wesoły – notoryczny zwycięzca rowerowych Tropicieli. Ten sam, który na Rudawskiej Wyrypie w 24 godziny zrobił koło 230 km, kiedy my 160. Fajnie się znowu zobaczyć. Jego ekipa także zaraz staruje, więc zdążymy wymienić tylko kilka zdań, acz jedno zapadnie nam w pamięć „zawsze jak widzę wasze rowery, to serce rośnie”. Dawno nikt nas aż tak miło nie przywitał. Dziękujemy !!!
Wpadamy do bazy i ekspresem się rejestrujemy. Kiedy na punkcie startowym wyczytują naszą ekipę: „Zapraszam kapitanów z 0:25”, to ja dopiero montuję numer startowy. Przelotem mijamy się także z Mateuszem, który także zaraz wyruszy (na trasę 40 km – my ciśniemy na 60). Nie ma jednak czasu teraz rozmawiać, konwersacje muszą poczekać na koniec rajdu, bo właśnie wybija nasza minuta startowa, a my jesteśmy… prawie gotowi.

Droga jest odpowiedzią
Od kilku edycji Tropiciela, jeden z punktów rajdu jest specyficzny. Zwykle trzeba go sobie samodzielnie wyznaczyć, na podstawie rozwiązania jakieś zagadki nawigacyjnej (np. podane azymuty i odległości, wykreślanie okręgów, których środkiem są punkty kontrolne i szukanie przecięć tychże okręgów itp. itd.) Tym razem jednak na mapie jest informacja, że punktu nie trzeba dodatkowo wyznaczać, ale jeden z punktów (nie wiadomo który) jest zaznaczony źle – tzn. nie znajduje się on tam, gdzie jest on zaznaczony na mapie. Trzeba przyjrzeć się mapie, zwrócić uwagę na wszelakie szczegóły bo „droga jest odpowiedzią”. Jak kochamy takie zagadki, ślęczymy nad mapą i totalnie nie mamy pojęcia co to może znaczyć. Owszem na mapie są pewne niestandardowe elementy: specjalnie zaznaczone bezpieczne przeprawy przez rzekę, ale jest ich kilka i odległość między pierwszą a ostatnią jest niemała. Niewiele nam to jednak daje pod kątem wyznaczenie dokładnej lokalizacji źle zaznaczonego punktu – nie wiemy także, który to punkt.
Postanawiamy zatem ruszyć w trasę na żywioł, może coś się wyklaruje po drodze – skoro droga ma być odpowiedzią.
Jak dany punkt będzie, gdzie ma być to go po prostu zbierzemy, a jak go tam nie będzie, to będziemy wiedzieć, że to właśnie ten był źle zaznaczony i wtedy będziemy się martwić.
Poniższe zdjęcie pochodzi z oficjalnej galerii Tropiciela i jest autorstwa: Mariusza Kieslicha. Pożyczamy je sobie na potrzeby realacji :)


"Welcome to my Apocalypse" (*)
Mięknia nocą… jesteśmy tutaj drugi raz, ale jako że mam całkiem niezłą pamięć do miejsc, od razu poznaję niektóre skrzyżowania czy fragmenty dróg. Chwilę po opuszczeniu granic miasteczka odbijamy w polną drogę i kierujemy się na północ, po nasz pierwszy punkt tej nocy. Błota jest tutaj zdecydowanie więcej niż w górach, musiało więcej padać… ale jedzie się nieźle. Dojeżdżamy do dużego ogniska, wydaje nam się że punkt ten jest o wiele za wcześnie niż wynikałoby to z mapy…. Kiedy podjedziemy bliżej okaże się, że to miejscowi zrobili sobie tutaj dzisiaj imprezę. Krzyczą do nas tylko „Dalej, dalej” Hahaha, ostro… zaszyć się w polach na popijawę, a tutaj 500 osób przez całą noc Im tędy przewali. Peszek :)
Chwilę później dojeżdżamy do właściwego punktu – jako, że udało nam się wyprzedzić kilka pieszych ekip, trafiamy na punkt gdy nie ma na nim prawie nikogo (żadnej kolejki, możemy zaatakować zadanie z biegu). Wjeżdżamy, a punkt ocieka demonicznością: ołtarz, posępna muzyka, świece i kapłan w szatach kapłana :D

„Czytujesz Bibilę?”
- Nieregularnie?
- Znam jeden fragment na pamięć... (*)

Po tym kultowym, iście filmowym początku, odczytany zostaje nam PO ŁACINIE fragment Apokalipsy Św Jana. Z łaciny znam jedynie "VEXILLA REGIS PRODEUNT INFERNI" (*), więc niewiele zrozumiałem z odczytanego tekstu, a tu pada zadanie „PRZETŁUMACZCIE”. Żebyśmy mieli jakąkolwiek szansę, po okolicznych krzakach ukryte są słoiki (SIC!) ze słowami po polsku – mają one nam pomóc w tłumaczeniu. Biegamy zatem „po gęstwinie” i szukamy słoików.
Chwilę później tłumaczymy tekst Apokalipsy. Pokrzepieni słowem o upadku świata, ruszamy dalej :)


Czekam NA RURZE… dobrze, że nie w grocie Nestle :)
Ciśniemy dalej przez noc. Na jednej z leśnych ścieżek odnajdujemy kartkę na drzewie z napisem „po nitce do kłębka” i linę... Jedziemy zatem za rozciągniętą liną. Docieramy do punktu obstawionego przez sekcję grotołazów. Zadanie jakie nas czeka sprawdzi nasze przygotowanie się na podstawie „przecieków”, jakie były udostępnione na stronie Tropiciela. Udostępniony został cały filmik o wyposażeniu alpinistycznym – nazwy tych elementów to jeszcze pamiętamy, ale nasze zadanie to dobrać co do czego pasuje.
Dobrze, że zajmujemy się szermierką, a nie asekuracją wspinaczkową bo wszystko dobraliśmy źle. A zatem kara!!! Jak Banda Drombo w Yattamanie (pasuje Wam że Japończycy zrobili na podstawie tej bajki film z aktorami – widziałem, srogo ryje psyche. Polecam).
Naszą karą są opony i rury, a dokładnie tor przeszkód z nich zbudowany. Niech zdjęcia wystarczą za słowa – cierpienia małego Szkodnika, ukaranego za braki wiedzy :)




Kolekcjoner lampionów
Dojeżdżamy na kolejny punkt. A tam kolejne zadanie sprawnościowe, ja wybieram spacer farmera i zapycham z walizkami po polu, a Szkodnik [mający słabość do Misia :D :D :D ] wybiera zadanie niedźwiedzie!! Kończy się to trzymanie wiadra wody na wyprostowanych rękach przed sobą, kiedy ja latam z ciężarami. Chwilę później mój wzrok przykuwa jednak zawartość stolika: leżą tam same produkty kolekcjonerskie. I to te najwyższej klasy!!
Jest i Mocarz, jest Klexodron i - muszę przyznać, że chłopaki zrobili mocny klimat. Kolekcjonował bym !!!

A tak serio: sam klimat tego punktu był niesamowity właśnie przez te białe pojemniki, ale w prawdziwym życiu to nie bierzcie tego gów***a.
Jak chcecie mocne doznania to zapraszam na jakieś dobre party w klimacie BDSM, tam przynajmniej macie słowo bezpieczeństwa (obiecuję je uszanować, najpóźniej godzinę po jego wypowiedzeniu) – w przypadku produktów kolekcjonerskich takiego słowa niestety nie ma. Wiem, że wpływ takich środków na ludzki organizm może być w jakimś stopniu fascynujący, bo „czy pewne formy zła nie mają w sobie jakiegoś dziwnego, perwersyjnego piękna?” (*)
Jeśli zatem kogoś ten temat interesuje to można poczytać o tym co ludzie przeżywają podczas mocnych tripów (czyli odjazdów) na tym oto forum.
Inny link, gdzie znajdziecie również odnośniki do opracowań naukowych w temacie, możecie znaleźć na głównym polskim forum dotyczącym dopalaczy. Poczytać można, dokształcić się warto, zażywać już nie.




„Czy to są krokiety?” czyli ostatni posiłek na Wzgórzu Szubienicznym
Teraz czeka na nas - jak w tytule – Wzgórze Szubieniczne. A tam zostaniemy poddani próbie odwagi. Należy włożyć rękę do dużego, zakrytego pudła i odszukać w nim klucze potrzebne do otworzenia leżących nieopodal skrzyń.
W pudle – zgodnie z instrukcjami otrzymanymi od Obsługi Punktu – czaić się może zło. Nie lękamy się jednak, bo wiecie jak to czasem bywa w życiu:

"Pnie się w górę ścieżką kamienistą
Wśród upiorów, widm, bezgłowych ciał,
Ale nie przeraża go to wszystko
Bo nie takie baki z domu znał." (*)

W pudełku nie jest zło, ale lód. Grzebię i grzebię… i nie mogę tych kluczy znaleźć. Finalnie jednak się udaje i chwilę później otwieramy skrzynię, a potem znajdującą się wewnątrz kolejną skrzynię i jeszcze jedną w tej drugiej. Taka przyskrzyniona incepcja :)
Jedna z ekip rowerowych, która także właśnie tu dotarła prosi nas o pożyczeniu skuwacza do łańcucha. Mamy takie narzędzie, więc kiedy Oni naprawiają swoje rowery, to mamy czas się posilić. Wyciągam moją wałówkę i słyszę głos Obsługi „Czy to są krokiety?” Oczywiście, że to są krokiety – napieramy od ponad 24h bez przerwy, do mety nadal daleko, to trzeba się wspomóc jakimś prawdziwym dopalaczem !!!
Szkoda tylko, że to mój ostatni posiłek… w znaczeniu ostatni krokiet. Dwa zjadłem na Rajdzie Liczyrzepy, jeden w drodze na Tropiciela i teraz został mi już ostatni. Widziałem aby kupić 8… wiedziałem. Obsługa jest trochę zaskoczona, że wożę krokiety w plecaku ale przecież coś muszę w nim wozić. Bez sensu wozić tak wielki plecak pusty, prawda?

Stara Piaskowania czyli niebezpiecznie blisko Rozlewiska Moczarki
Następny punkt jest w Starej Piaskowni. To tam był jeden z ukrytych punktów, na tym znamiennym Tropicielu, na którym niczym Artax (ten koń z „Niekończącej się opowieści”) tonęliśmy w Bagnach Rozpaczy. Piaskownia jest naprawdę rzut beretem od Rozlewiska Moczarki… wystarczy wyjść z niej ścieżką przez pole w stronę starej przepompowni i już można nieopatrznie wejść w straszliwą pułapkę, zostawioną przez moczary. Trzymamy się zatem głównej drogi przez łąkę i ani myślimy skracać sobie przez łąkę (to nie jest łąka!!!). Piaskownia robi niesamowite wrażenie, a my zjeżdżamy piaszczystą drogą na sam dół.


Tam czeka nas zadanie sprawnościowe czyli poranny fitness. Losujemy minutę napierania pajacyków. W sumie to dobrze, jest nad ranem, czyli najzimniej, wilgotność jest duża – jak się trochę poruszamy to się zagrzejemy. Lecimy zatem z pajacykami i chwilę późnień wyjeżdżamy na kolejny punkt – najbliżej byłoby skrócić sobie przez łąkę. NIE !!!! Mówiłem już, to nie jest łąka. Nie ma takiej opcji, objazd na około to całkiem niezły wariant. Zostawiamy za sobą „zakazane obszary” i lecimy dalej… kolejny punkt zdobyty, ale nadal nie mamy pomysłu ani który z pozostałych punktów jest zły, ani gdzie tak naprawdę się on znajduje. Tymczasem świta nad pewnym Rozlewiskiem.
Tak niewinnie wygląda teraz to miejsce. Niemal przyjaźnie… taki dolnośląski, złowieszczy Żleb Dergde’a


Jak to miło móc w tułowiu, umieścić komuś funt ołowiu :)
Kolejne zadanie to ASG – klasyk Tropiciela. Dojeżdżamy do punkty i chwytamy za broń. Jeden z wojskowych zachwyca się moim plecakiem. Pyta czy to kultowy Osprey Escapist. Ha, wiedziałem że armia doceni to co dobre. Potwierdzam, że jest to kultowy model i to co on już przeżył, to ciężko opisać.
Nie ma jednak dużo czasu na pogawędki. Chwytam za karabin i wchodzę w korytarze (zrobione strech'em), gdzie eliminuję kolejnych przeciwników. Gdy padnie pytanie "ubiłeś na pewno wszystkich?", poślę jeszcze jedną serię do celu, którego nie byłem pewien. Okazało się, że rozwalam go drugi raz. Nie można być jednak zbyt pewnym, prawda? :)    

„Rzu Ć-MA gazynek” … czyli "Kapitan Hak 3: Klątwa zza grobu"
Pamiętacie tą scenę z „Drużyny A” – serialu, który oglądało się za młodego na TV Krater (Polonia 1 była później, najpierw był Krater – swoją drogą, co kierowało człowiekiem, który wybrał taką nazwę?) Wracając do tematu: B.A. bał się latać, więc Go zahipnotyzowali. Miał zapadać w sen po usłyszeniu odpowiedniej komendy. Wybrano słowo „ćma”, bo przecież tego słowa prawie nigdy się nie używa. Podczas pierwszej strzelaniny, ktoś do Niego krzyknął: „RZU-ĆMA-GAZYNEK”. Można się domyśleć co się dalej stało :)
Jedno z naszych zadań także związane jest z magazynkami. Wpadamy na małą polanę w środku lasu, tuż obok Grobu Nieznanego Żołnierza a tam całkiem sporo ludzi w mundurach. Prowadzą nas do dość dużej wystawy broni, wskazują jeden z karabinów, a my musimy dobrać do niego magazynek.
Dobrze, że wybraliśmy grupę „łatwe” bo niektóre sprzęty to widzę pierwszy raz w życiu O_o
Chwilę później, gdy ciśniemy przez gęsty las atakuje nas Kapitan Hak. Po raz trzeci w tym roku Szkodnik niszczy hak przerzutki – tym razem nie urwał go całkowicie, jak poprzednimi razy, ale mocno wygiął. Masakra. Mamy zapasowy hak w naszych plecakach, ale udaje się ten stary naprostować. Będzie do wymiany bo widać po nim, że jest mocno nadwyrężony ale przynajmniej nie tracimy czasu na serwis w trasie. Wymienimy go już w domu wraz z tą cholerną przerzutką. Kiedyś jakiś konar mocno rozgiął jej wózek i teraz czasem łańcuch spada z kółeczka – jeśli wtedy naciśnie się mocniej na pedały, na haku powstaje moment gnący – łańcuch nie idzie do przodu, ale ciągnięty jest w bok. To już 3-cia taka akcja i 3-ci hak… trzeba tą przerzutkę w końcu wywalić, mimo że nie jest bardzo stara. Doginałem ją już z 5 razy, ale wózek przy mocnym obciążeniu ma tendencje do gięcia się się w stronę, w którą wykrzywił go konar i wtedy łańcuch spada z kółeczka. A wtedy jak tego natychmiast nie zauważysz, to jeden obrót pedałami i haka nie ma.
Do końca rajdu jednak wytrzyma – pęknie dopiero pod domem. Szkolony :)


J jak JAK ŻYĆ… albo raczej jak JA PIE****
Wszystkie punkty, które odwiedziliśmy do tej pory stały tam, gdzie były zaznaczone na mapie. Zostały nam dwa ostatnie. Oznacza to, że to jeden z nich będzie tym błędnie zaznaczonym. Drogą eliminacji przyjmujemy, że będzie to pkt J, ponieważ to właśnie przy nim znajdują się te dodatkowo zaznaczone, bezpieczne przeprawy przez rzekę. Nadal jednak nie daje nam to żadnych wskazówek gdzie ten punkt może się znajdować. Rozsiadamy się na jakieś wiacie przystankowej i kminimy co z tym punktem. Mija ze 20 minut, a mi głowa paruje – o co może chodzić. Droga jest odpowiedzią – dróg tu sporo, jest też wał, ale mega długi – przecież nie będziemy go całego jechać na ślepo bo to (chyba?) bez sensu.
Nie mam pojęcia co robić… jak żyć.
Z oddali idzie jedna z ekip z trasy pieszej, nawiązujemy rozmowę. Mówią nam gdzie ten punkt się znajduje – Im także ktoś go wskazał. Wszyscy są zdania, że ta zagadka niestety Tropicielowi się nie do końca udała – z mapy nie dało się wyczytać poprawnego położenia punktu J.
Co więcej, nie do końca jasna była także instrukcja, bo na przykład ja mając napisane że punkt J NIE JEST tam gdzie go zaznaczono, uważałem za bezcelowe jechać w tamto miejsce. Basia chciała – w ostateczności, gdybyś na nic innego nie wpadli - tam pojechać, "bo może będzie tam jakaś wskazówka". Ekipa z pieszej poinformowała nas, że była tam Obsługa Punktu, która przyznawała się, że są punktem fałszywym (udzielali także wskazówek, gdzie jest punkt prawdziwy).
Ja jakoś intuicyjnie wyszedłem z założenia, że skoro J ma być gdzieś indziej, to w miejscu gdzie jest zaznaczony na mapie, nie będzie niczego. Dopuszczałem nawet opcję, że niekoniecznie będzie on w okolicy fałszywego punktu, ale na przykład w zupełnie innym miejscu mapy. Gdy rozmawialiśmy w bazie z różnymi ekipami, właściwie wszyscy mówili nam że ten punkt nie Organizatorom nie wyszedł i nie dało się, tylko na podstawie danych na mapie go znaleźć.
Nie wpływa to jednak na mój odbiór rajdu. Wszystkie poprzednie zagadki i ukryte punkty na Tropicielu były super, zadania są zawsze rewelacyjne, organizacja stoi na najwyższym poziomie, zwłaszcza że mają tylu uczestników. Traktuję ten punkt J jako pomysł który nie do końca wypalił organizacyjnie, bo sam w sobie (że jeden punkt jest źle oznaczony) – to była ekstra idea!!.
Jedziemy za wskazówkami naszych Towarzyszy i udaje nam się zleźć zaginiony punkt. Cieszy nas on mniej niż inne, bo to nie jest nasza zasługa. Gdyby nie informacje od piechurów, to najpewniej nie odnaleźlibyśmy tego punktu wcale.
Z drugiej strony, czasem element szczęścia w życiu, bywa kluczowy. Tym razem szczęście się do nas uśmiechnęło, że Ich spotkaliśmy.

Pompki są dobre na wszystko
Lecimy na nasz ostatni punkt. Jesteśmy już wykończeni i trochę rozbici po punkcie „J”. Zarwana noc z piątku na sobotę (dojazd na Liczyrzepę), 80 km i 2200 przewyższeń na sobotnim rajdzie, zarwana noc na Tropicielu… sleepmonster nas masakruje. Oczy same się zamykają. Jedziemy szeroką szutrową drogą przez las, ale mam wrażenie że poruszam się jak we śnie… walczę aby nie zasnąć. Przegrywam. Budzi mnie uderzenie w drzewo… Takie karłowate, przydrożne drzewo, ale mimo wszystko wjechanie w nie trochę boli… Zasnąłem i zjechałem z drogi… Sponiewierało mnie trochę, ale sleepmonster nadal trzyma. Widocznie za mało mnie sponiewierało… Dojeżdżamy na ostatni punkt. Tutaj dostajemy wybór: albo zagadka kryminalna do rozwiązania albo 50 pompek na drużynę.
Wybór jest oczywisty, choćbyśmy byli w pełni sił na umyśle, wyspani i wypoczęci to pompek przecież nie odmówimy.
Obsługa zwraca się do Basi „Pani może przysiady zamiast pompek”. No, proszę Cię!!! Ona jest z Aramisa !!!
Padamy na glebę i lecimy: Basia trzaska 20, ja 30. Punkt zaliczony. Trochę szkoda zagadki, bo mogła być ciekawa, ale przecież nie dali nam właściwie, żadnego sensownego wyboru. Równie dobrze mogli zapytać: „chcesz ciastko, czy nie”. :D :D :D
Po trzaśnięciu pompeczek sleepmonster znika – wiedziałem, że pompki to lekarstwo na wszystko!!!
Mamy komplet punktów i niecałe pół godziny aby dojechać do mety. To już formalność. Po raz kolejny udaje nam się zdobyć miano Tropiciela (zaliczenie wszystkich punktów w limicie czasu).

Jesteśmy przeszczęśliwi, że udało się złapać oba rajdy i do tego ukończyć je z takim wynikiem. W bazie spotykamy Kamilę, Filipa, Lenona i Krzyśka, którzy atakowali trasę pieszą i którym też udało się zdobyć miano Tropiciela. Chwilę późnień wpadamy również na Mateusza, z którym nie zdołaliśmy porozmawiać przed naszym startem. Jest teraz czas wspólnie trochę odpocząć i przespać się na sali. Do domu wyruszymy dopiero koło południa. To był dobrze spędzony weekend, acz jesteśmy trochę sponiewierani i wybatożeni przez los :)

P.S. Trasa 60 km, my zrobiliśmy prawie 80... a wszystko przez strach. Jeden z zawodników nastraszył nas, że jedna z łąk to woda, koleiny, dziury i totalna nieprzejezdność. Pojechaliśmy zatem mocno na około i potem okazało się, że tej łąki było 300 m... czasem ciśniemy przez krzaki kilometrami, a tutaj strach, lęk, panika. Chyba zadziałała na nas klątwa ROZLEWISKA MOCZARKI :D

Cytaty:
1) Komiks "Batman: Venom". Jeden z prologów opowieści "Knightfall", opowiadający o narkotyku VENOM. 
2) Utwór "Welcome to my Apocalypse". Kolejna gratka dla nerdów, bo piosenka to ukłon dla kultowej gry FALLOUT. Właściwie każdy wers jest jakimś smaczkiem lub nawiązaniem.
3) Kultowa scena z filmu "Pulp Fiction"
4) Łac. "Nadciągają sztandary Króla Piekieł" - fragment "Boskiej Komedii" Dantego. Oczywiście część dotycząca Piekła.
5) Komiks Batman, jeden z odcinków "Knightsquest" będącego kontynuacją serii
6) Jacek Kaczmarski "Głupi Jasio"

Letnia edycja Rajdu Liczyrzepy zabiera nas w Kotlinę Kłodzką - a dokładniej w Góry Bystrzyckie. To, że kochamy góry to wiecie od dawna, ale część z Was może nie wiedzieć, że uwielbiamy drogi o nietypowych nazwach. Góry Bystrzyckie mają takich dróg bardzo wiele: Wieczność, Ścieżka Wielkiego Strachu, Droga Zbłąkanych Wędrowców (o, to chyba o nas). Owszem wspomniane góry znajdują się niebezpiecznie blisko kryjówek przeklętego Muflona, który całkiem niedawno (październik 2017) mocno nas sponiewierał w Masywie Śnieżnika. Wracamy jednak stawić czoła naszym Demonom i... lampionom punktów kontrolnych :)

Impreza na 102 czyli rzeczywistości jednak nie oszukamy
Na samym początku zapisaliśmy się na TR200, czyli na trasę 200-stu kilometrową z limitem czasu 15 godzin (plus dwie dopuszczalne godziny spóźnień). Rzeczywistość postanowiła jednak zweryfikować nasze plany.  
Jako wskaźnik weryfikacji dobrała ona czas i odległość. Jako, że planowaliśmy wystartować na Rajdzie Liczyrzepy w dzień, a na Tropicielu w nocy, to trzeba było uwzględnić jeszcze czas dojazdu między imprezami. Tropiciel, na naszą prośbę (nie pierwszą tego typu…) ustawił naszą godzinę startową najpóźniej jak się dało, ale i tak wypadła ona wcześniej niż się spodziewaliśmy czyli 25 minut po północy. Zdefiniowało to konieczność opuszczenia bazy Rajdu Liczyrzepy NAJPÓŹNIEJ o 21:30 – tak aby przeskoczyć z Gór Bystrzyckich za Wrocław, do Miękini (około 2,5 godz. samej drogi: a przecież trzeba jeszcze przebrać się, zjeść, zarejestrować itp.).
Po długiej, naprawdę długiej dyskusji podjęliśmy – łamiącą nam serce decyzję – przepisania się na TR100 czyli trasę 100-stu kilometrową. Jakbyśmy nie liczyli i nie kombinowali, odległości i czasu dojazdu nie dało się przeskoczyć.
Chcąc wystartować na dwóch imprezach w ten weekend, bez sensu było zatem startować na TR200, której limit spóźnień wypadał na północ, kiedy limit spóźnień TR100 to była 20:00. Do tego start TR100 był o 9:00, co oznaczało w miarę ludzki wyjazd z Krakowa, około 4:00 w nocy. Do tego trasa Wrocław – Kraków, w niedzielę rano po dwóch rajdach i dwóch nieprzespanych nocach… no nie byłoby to zbyt mądre. Na 3 dni przed rajdem, wykazaliśmy się resztkami rozsądku i przepisaliśmy się na „trasę setkę”.
Co poniektóre Pacany, których nie wymienię z imienia, nabijali się z nas, że zapisaliśmy się na trasę dla emerytów, no ale cóż było robić… zostało jedynie pokazać, że Ci emeryci to nie tacy najsłabsi są :)

Ja godna odwiedzenia !!!
No pewnie, że jesteś godna. Jesteś najwyższym szczytem Gór Bystrzyckich – Jagodna (977 m)!!!
Mamy do niej rzut beretem, bo baza rajdu jest w schronisku na przełęczy Spalona. To definiuje, że będzie powtórka z akcji z dwóch Jaszczurów (Otryt – baza w schronisku Chata Socjologa oraz Masyw Śnieżnika – baza w schronisku Stodoła), gdzie po całej górskiej trasie, na sam koniec trzeba jeszcze wydymać z powrotem do bazy. Na Jagodną mamy ze Spalonej około 4-5 km, ale inne punkty kontrolne porozrzucane są po całych Górach Bystrzyckich, w tym także po ich czeskiej części, a to oznacza że dymania na Spaloną na koniec rajdu nie unikniemy. Na samej Jagodnej także wisi jeden z naszych lampionów, ale to akurat bardzo nas cieszy, bo liczyliśmy po cichu, że Jarek rozłoży lampiony właśnie w takich miejscach.
Chwilkę przed 9:00 dostajemy mapy i kreślimy nasz wariant. Postanawiamy zacząć właśnie od Jagodnej, skoro jesteśmy już tak wysoko. Potem planujrmy skierować się dalej na południe, czyli stosunkowo szybko wkroczyć na Czechy (może nie tak szybko jak Wehrmacht w 1939, ale szybko!), a na koniec dnia zostawić sobie punkty znowu w granicach naszego kraju, ale te na północy.
Ruszamy! Wskakujemy na ścieżkę Nordic Walking’ową biegnącą na sam szczyt… i zaczyna wychodzić z nas słabość. To tylko 4 km… ale kręci się ciężko. Nie wiem czy to niewyspanie (wstaliśmy w końcu o 2:30 w nocy), ale jeśli tak, to słabo widzę Liczyrzepę i Tropiciela dzisiaj… no chyba, że to ogólnie słabość. Taka normalna, a nie z braku snu…. to wtedy spoko. Kręcimy i kręcimy, a szczyt zdaje się nie zbliżać. Mija nas Lukasz, który jedzie najpierw po inny punkt gdzieś na zboczu Jagodnej, a potem i tak dorwie nas na szczycie (masakra…).
W końcu resztkami sił docieramy na szczyt. Nie ma to jak dobry początek. Już czuć, że będzie dzisiaj ciężko.



Co Szkodnik robi na drutach?
Z Jagodnej ruszamy w dół – zjazd jest cudowny. Od razu podnosi nam to morale, bo kończy się dymanie pod górkę. Kilka punktów pochowanych jest na zboczach Jagodnej i przez to, że lecimy w dół wchodzą nam one jak złoto – zwłaszcza, że nawigacyjnie udaje się je namierzyć bez większych wtop.
Po 1,5 godziny mamy zatem już 4 zdobyte punkty i to na rajdzie górskim… i na tym kończy się dobre. Teraz znowu będzie pod górkę. Docieramy do Autostrady Sudeckiej – pięknej drogi idącej wzdłuż Gór Kotliny Kłodzkiej i znowu zaczynamy się wspinać. Ciśniemy najpierw polem, obok opuszczonych domów, potem przez las bardzo zrytą drogą. Zaczynamy spotykać hardcore’ów z TR200, którzy śmieją się z nas – jak pisałem wcześniej, że „wybraliśmy trasę dla emerytów”.
Potem udzielają nam złotych rad: „jedziecie na ten punkt? To najbliżej będzie Wam przez rzekę. Jest płytka.”
No tak… Aramisy rzadko wybierają normalne warianty, jak np. podjechanie do mostu. A może my chcemy mostem, co? Tylko, że nie zawsze nam to wychodzi…




Chwilę później, na zjeździe gubimy szlak na bardzo wielkiej polanie i ciśniemy trochę na szagę. Zgubienie szlaku było bardzo proste: polana jest ogromna i nie było na niej ani drzew, ani głazów…. NIC. Ostatni znak czarnego szlaku widzieliśmy zatem przy wjeździe na nią, a po horyzont nie było widać żadnych elementów „pionowych”, gdzie szlak mógłby być oznaczony. Zjeżdżamy zatem na czuja w stronę drogi, która znajduje się w dolinie i nagle DRUT KOLCZASTY oraz ELEKTRYCZNY PASTUCH.
Przecież nie będziemy się wracać pod górkę cały zjazd. Bawimy się zatem w komandosów i przeprawiamy przez druty (bzzzz…. bzzzz…. bzzzzz)
Bardziej uważamy jednak na drut kolczasty bo z prądem to jesteśmy oswojeni. Znowu łezka się oku kręci:

Ameryka Południowa…. Lubiłem ten mundur. Dobrze na mnie leżał, a Pułkownik zawsze mnie chwalił za wyniki. Ech młody byłem to się chciałem wykazać. Gdy podłączaliśmy prąd, wszyscy nagle stawali się bardzo rozmowni. Tylko czasem głowa bolała od tych wrzasków. No i te stare instalacje… nierzadko nie wytrzymywały przeciążeń i godzinami czekaliśmy, aż elektrownia przywróci zasilanie, bo bez tego nie mieliśmy narzędzi do pracy. Potem mnie ciągali po jakiś salach, pełnych ludzi w togach, którzy coś mówili o jakieś konferencji w Genewie czy coś takiego… do dziś nie wiem, o co chodziło. Dobrze, że któreś nocy koledzy zabrali mnie stamtąd, bo już mnie zaczynały drażnić te posiedzenia… a teraz to mam nowe imię, nowy domek i dużo jeżdżę na rowerze...

Druty zostają za nami… ciśniemy dalej w dół. Jesteśmy już prawie przy drodze, a tam potrójny drut kolczasty (nisko, średnio, wysoko).
No przez to, to już się nie przeprawimy. Musimy zawrócić i dymać pod górkę polaną… cudownie.
Szczęśliwie znajdujemy miejsce gdzie drut z lewej strony nie jest równy drutowi z prawej strony, ani też nie jest równy wartości drutu w tym punkcie (jak ktoś nie czai, to odsyłam do definicji ciągłości funkcji), więc dajemy rady się przemknąć



Je tu mezi vámi nějaký šermíř, který hledá lampiony? :D
No proste, że są tutaj szermierze szukający lampionów. Nawet dwójka i wkraczają właśnie na Czechy :)
Przekraczamy granicę, a czeska strona wita nas kilkukilometrowym podjazdem. Wspinamy się zatem najpierw asfaltem, a potem przez las aż do jakiegoś rezerwatu.

Najpierw odnajdujemy starą kapliczkę (lampion jest na drzewie obok).


Potem droga widzie raz w górę, raz w dół przy linii bunkrów. Jest ich tutaj naprawdę dużo. To pozostałości dawnych czasów, kiedy Czechosłowacja graniczyła z III Rzeszą. Bunkry te zostały zbudowane jako linia fortyfikacji, mająca bronić kraj przed potencjalną agresją. Rozbudowa tych umocnień trwała w latach 1935 – 1938, ale została zatrzymana przez tzw. Układ Monachijski, na podstawie którego część Czechosłowacji została przyłączona do Rzeszy.
Oprócz bunkrów, to co nas cieszy, to fakt że utrzymuje się piękna pogoda – właściwie z każdą godziną robi się coraz ładniej. Wstępne prognoz mówiły o 32 mm deszczu, a tutaj nie dość że jest ładnie, to nawet nie ma dużej ilości błota (w Krakowie cały ten tydzień napierało jak alianci na Drezno w 45-tym i naprawdę spodziewaliśmy się, że utoniemy w błocie).




87 punktów doświadczenia
Jeśli za każdy rajd dostawało by się punkty doświadczenia (w skrócie: expiło by się) to za Rajd Liczyrzepy powinniśmy dostać ich dokładnie 87. A było to tak:
Zaliczamy pkt nr 55, zawieszony na dość dobrze zakamuflowanym (w iglakach) bunkrze - zdjęcie powyżej. Nadchodzi dla nas czas decyzji. Mamy jeszcze około 5 godzin, ale już teraz zaczynamy szacować co się bardziej opłaca. Czy atakować 87-mkę (wartą 80 pkt przeliczeniowych), ale znajdującą się na górze Velky Desna (1115 m), która jest dość daleko od nas czy też wracać na polską stronę i zacząć zbierać 40-tki i 50-tki. 87-mka bardzo kusi, bo to najwyższy szczyt czeskich Gór Orlickich, ale mimo że mamy jeszcze spory zapas czasu, zaczynamy obawiać się, że wyprawa po nią spowoduje, że nie zdobędziemy 2-óch lub nawet 3-ech punktów „u nas”. Po prostu braknie nam na to czasu. Do tego trzeba uwzględnić podjazd na Spaloną, który zajmie nam na pewno ponad godzinę – zwłaszcza, że na zboczach spalonej ulokowane są 2 punkty, które także ten czas uszczuplą.
Z drugiej strony 5 godzin to naprawdę dużo… debatujemy i nie możemy się zdecydować. Siedzimy przy bunkrze i myślimy co zrobić. Myślimy naprawdę długo, co kosztuje nas kolejne minuty…
Finalnie decydujemy się odpuścić 87-mkę i zjeżdżamy do Polski. Przez najbliższe 3 godziny będę miał kaca moralnego, że nie pojechaliśmy na Velką. Będzie mi się wydawało, że mamy teraz taki zapas czasu, że na mecie będziemy z pół godzinnym zapasem (do limitu spóźnień). Będę miał rację – będzie mi się wydawało…
Kaca pogłębia fakt, że dwa pierwsze punkty po powrocie na stronę polską, wchodzą nam ekspresem (nic dziwnego, skoro są w dolinie). Chwilę potem nasza prędkość przelotowa jednak znacznie spadnie, bo ponownie wjeżdżamy w Góry Bystrzyckie. Cały plan nie wchodzenia w limit spóźnień, skończy się walką o to aby go nie przekroczyć.
Patrzcie - Szkodnik znalazł wielki znak Mercedesa !!!



"Stąd do Wieczności"
„Wieczność” to droga w Górach Bystrzyckich, która ma około 6 km długości i jest prosta jak strzała. Nie ma na niej żadnych zakrętów, jest prawie cała schowana w lesie, więc przebycie jej „z buta” trwa naprawdę długo. Na jej końcu stoi kamienna figura, zwana Strażnikiem Wieczności.
Nie będę tutaj opisywał historii tej postaci i legend z nią związanych, ale jeśli kogoś to interesuje to polecam poniższe źródła. Więcej o Strażniku możecie poczytać tutaj, tutaj oraz przede wszystkim tutaj.
Znamy Strażnika Wieczności. Gdy spotkaliśmy go pierwszy raz, zrobił na nas niesamowite wrażenie. Na szyi miał zawieszony kompas, ale baliśmy się Mu go zabrać – kto wie, jaką klątwą moglibyśmy oderwać. Co więcej, nic w tym dziwnego że się baliśmy, skoro to bardzo odludny teren, a tuż obok „Wieczności” biegnie „Ścieżka Wielkiego Strachu” (w powyższych linkach, także znajdziecie trochę informacji na jej temat). Uwielbiam takie miejsca i chociaż ten punkt był warty tylko 10 pkt przeliczeniowych, to musieliśmy Strażnika po prostu odwiedzić. Aby się jednak do Niego dostać, trzeba było ponownie odzyskać straconą wysokość, co zajęło nam dużo więcej czasu niż planowaliśmy. Nasze „stąd” było doliną, fragmentem Autostrady Sudeckiej tuż przy granicy z Czechami. W praktyce zatem nasze „stąd do Wieczności” to mozolne drapanie się pod nielichą górkę… 


Bystrzyckie srebro albo srebro (s)palone :)
Niestety, tym razem nie było nam dane wyruszyć wzdłuż „Wieczności” ponieważ ostatnie nasze punkty nie leżały przy tej drodze. Znajdowały się one na wschód i południe od niej, a na sam koniec pozostał jeszcze uroczy i morderczy podjazd pod Spaloną. Łapiąc lampiony w dawnych wyrobiskach, na forcie Wilhelma oraz na potężnych skałach, zauważyliśmy że nasz plan przybycia do bazy, przed końcem czasu podstawowego właśnie przestał być realny. Zaczęliśmy właśnie wchodzić w limit spóźnień i cały kac moralny związany z niepojechaniem na Velką Desną zniknął. Znowu zaowocowało doświadczenie – gdybyśmy nie odpuścili 87, to po stronie polskiej chwycilibyśmy dwa, trzy punkty tylko. Jadąc tak jak pojechaliśmy, zebraliśmy o wiele więcej punktów, owszem „tańszych” niż 87, ale przecież liczy się suma, która znacznie przewyższyła liczbę 87.


Przytrzymani trochę przez podjazd na Spaloną, docieramy do bazy kilka minut po czasie podstawowym – na początku limitu spóźnieni.
Nasz wynik daje nam dzisiaj MIEJSCE 2 (DRUGIE) W OPEN, co jest dla nas bardzo dużym zaskoczeniem. Owszem, największe harpagany pocisnęły na TR200, ale na TR100 ułomków to przecież nie było.
Lądujemy na drugim miejscu podium, objechani przez Łukasza, który odstawił nas już na Jagodnej (na samym początku rajdu).
W schronisku na Spalonej zostajemy na after-party do około 21:30, a potem wyruszamy do Miękini na Tropiciela.
„Tak upłynął wieczór i poranek, dzień pierwszy” – teraz czekała na nas noc. Może to nie jest do końca mądre łapać dwa rajdy w jeden dzień (noc?), ale cieszy to niesamowicie. Żal tylko, że musimy opuścić imprezę zbyt wcześniej, bo niektóre harpagany z TR200 to jeszcze walczyły w trasie i się z Nimi nie widzieliśmy. Nie dane nam było jednak na nich poczekać, bo po raz kolejny wzywał nas Tropiciel… oraz Demony Przeszłości, ale to już inna historia.


Cytaty:
1) Tytuł klasyki kina z 1953 roku,
2) Biblia. Księga rodzaju