SYSTEMowy Pachoł Salatyna
-
DST
20.00km
-
Aktywność Wędrówka
Sobota, 13 września 2025 | dodano: 14.09.2025
Pamiętajcie jak pisałem Wam kiedyś, że Banikov to Pachoł Salatyna? Aby to ustalić potrzebowaliśmy 17h godzin, musieliśmy zrobić 2500m podejścia oraz przejść 30 km, a także musieliśmy jeszcze to skonsultować Berestovą, Sivy'm Vrch'em oraz Ostrym... ale ważniejszą obserwacją tej wyprawy było to, że grań między Salatynem a Pachołem jest niesamowita. Są takie miejsca, w które chcecie wrócić i to nie raz, więc gdy nadarza się okazja, aby zabrać System Team w góry, to tym razem wybór pada na Tatry Zachodnie.
Zwłaszcza, że - jak tamten rok w zasadzie ciągle siedzieliśmy w Tatach - to w tym roku byliśmy w nich tylko raz, w zimie (tutaj). Włóczymy się po jakiś Alpach (nie jakiś, tylko Julijskich - Szkodnik) a w Tatrach nie było nas wieki. Trzeba to zmienić.
Jako, że zabieramy ze System Team, to plan wyprawy jest jak zwykle trzy wariantowy (trasa krótka, trasa średnia i trasa najlepsza!), ale jak to zawsze bywa w grupowych wyjściach, trzeba do tego podchodzić mocno elastycznie i dostosować wyjście do wszystkich uczestników.
Finalnie zatem uda się zrobić następującą pętlę:
- Dolina Rohacka, podejście pod Brestovą (1934m)
- Salatyn (2048m)
- Pachoł (2166m)
- Banikovskie Sedlo (2043m) i w dół do doliny
- Wodospad Rohacki i powrót do Doliny Rohackiej
Powrót jak zawsze po nocy - umówiliśmy się na cały dzień, to wykorzystamy cały dzień, mimo że będą lekkie bunty na pokładzie... przywykliśmy, doświadczenie w tłumieniu jest. Zwłaszcza, że - jak tamten rok w zasadzie ciągle siedzieliśmy w Tatach - to w tym roku byliśmy w nich tylko raz, w zimie (tutaj). Włóczymy się po jakiś Alpach (nie jakiś, tylko Julijskich - Szkodnik) a w Tatrach nie było nas wieki. Trzeba to zmienić.
Jako, że zabieramy ze System Team, to plan wyprawy jest jak zwykle trzy wariantowy (trasa krótka, trasa średnia i trasa najlepsza!), ale jak to zawsze bywa w grupowych wyjściach, trzeba do tego podchodzić mocno elastycznie i dostosować wyjście do wszystkich uczestników.
Finalnie zatem uda się zrobić następującą pętlę:
- Dolina Rohacka, podejście pod Brestovą (1934m)
- Salatyn (2048m)
- Pachoł (2166m)
- Banikovskie Sedlo (2043m) i w dół do doliny
- Wodospad Rohacki i powrót do Doliny Rohackiej
Zawsze powtarzamy "brak alternatyw wspomaga procesy decyzyjne" i jak jesteście na 2000 o zachodzie słońca, to niewiele można już zrobić aby uniknąć powrotu nocą :D
Jedziemy ze zdjęciami !!
"Zatroskany w nurcie różnych ważnych start
wynajduję w kalendarzu - parę wolnych dat
i zataczam myślą drogi mojej kres,
co mnie wiedzie w ukochane góry, tam gdzie był i jest..." (Drugi dom)
Wszystkie cytaty pochodzą z... dużej ilości utworów referujących do gór (TEGO, a także TEGO oraz TEGO, trochę też TEGO, jak również TEGO, no i oczywiście TEGO)
Mistrz Jacek też się znajdzie - TUTAJ
Ładna ekipa, razem ze mną 10 osób. To już konkret :)
"Porwaliśmy się na, zdobycie wielkich gór,
herosi z dawnych lat, służyli nam za wzór..."
"...przez niebotyczną grań, pieliśmy długo się
niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć..." (udało się, że nie :P)
"...idę dołem, a Ty górą
jestem słońcem, Ty wichurą
ogniem ja, wodą Ty
śmiechem ja, Ty ronisz łzy..."
"...a prowadziły nas, nadzieja, wiar, złość,
bo tam na dole zła, było dość..." (z dedykacją dla PB i BE :P :P :P)
"...i warto było iść, do góry wciąż się piąć,
by sobą wreszcie być i przestać karki giąć"
"W blasku ostrzeją zęby gór,
ja także oczy zaostrzę,
ostrzę naostrzę, mądrość milcząca, spiętrzona,
skały żywe, ściany milczące, turnie życzliwe..."
"...i tylko niech Tatry w śniegu zapłaczą (już za 2-3 miesiące :P)
Za Tobą, za mną, za nami,
oto są sprawy najprostsze
i nic ponad Tatrami"
"Tary z żył moich wyprute,
Tatry zdjęte z chmur, które już wielu zabiły
najtwardsze mięso ziemi,
powstałe z piękności, z wybuchu i z siły..."
"...lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej
zaciskał pięści i ze śmiechem wołał HEJ, PRZEPIĘKNIE JEST... i tylko tlenu mniej"
"...góry wysokie, wiem co z Wami walczyć każe,
ryzyko, śmierć, te są zawsze tutaj w parze,
największa rzecz - swego strachu mur obalić
odpadnie stu lecz następni pójdą dalej...
sam możesz wybierać los, zrozum to - wejdź na szczyt "
"Po grani, po grani, po grani,
tu mi drogi nie zastąpią pokonani
Tylko łapią mnie za nogi, krzyczą NIE IDŹ, STAŃ
Ci co w pół stanęli drogi,
i zębami, pazurami kruszą grań..."
"...teraz ścieżka jak od lat,
wiedzie mnie w cudowny świat,
do przyjaciół, których z mapy dobrze znam"
Pacholski Ekscalibur - ostatnio jak chciałem go wyciągnąć ze skały i ogłosić się królem, to mnie straż parku pytała co odwalam i czy się leczę :D
"Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech
Bo wszyscy padli tu zajadle łapiąc dech
I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak
Minęło parę chwil aż ktoś wychrypiał tak... PRZEPIĘKNIE JEST I TYLKO TLENU BRAK"
"Bo tutaj w górach jest mój dom,
śpią marzenia, gwiazdy lśnią,
Tu przestrzenią karmię serce,
żyć - co krok pragnę więcej..."
Z widokiem na BANIKOV :)
Na wypasie :)
Wracamy w doliny
"...przez Was w górach schodziłem nogi,
nie mogąc złapać oddechu,
Gór co stoją, nigdy nie dogonię,
znikających punktów na mapie,
jakie miejsce nazwę swym domem
jakim dotrę do niego szlakiem?"
Jak ja kocham wodospady - pryska po oczach :)
"To moja droga z piekła do piekła
Z wolna zapada nade mną mrok
Więc biesów szpaler szlak mi oświetla
Bo w siódmy krąg kieruję krok..."
Kategoria SFA, Wycieczka
Białe ściany Mangartu
-
DST
69.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Środa, 3 września 2025 | dodano: 16.09.2025
Neutralizacja bojowej stacji pogodowej Złotoroga zakończyła się pełnym sukcesem. Szykuj talary Złotorogi, bo czeka Cię kosztowny przegląd infrastruktury. Niemniej taki cyber-atak na jej serwer na pewno przyciągnie do nas uwagę służb i obawiam się, że sytuacja stanie się napięta jak plandeka na żuku... Trzeba zatem wdrożyć działania maskujące i pozorowane, aby podrzucić im kilka fałszywych tropów. Zakładamy, że Złotoróg jeszcze nas nie zidentyfikował - w znaczeniu bezpośrednio nas - jako agentów, ale na pewno już wie, że operujemy w rowerowej grupie turystycznej. Nie bez powodu to właśnie ta grupa została obłożona wczoraj pogodową artylerią (nie ma to jak Grad... zwłaszcza GRAD BM-21) . Każde nasze oddzielenie się od grupy nie ujdzie uwadze siepaczom Rogozłotego... trzeba zatem zastosować pewną dywersję i samodzielnie rozbić grupę na bataliony i drużyny, tak aby nasze oddzielenie stało się jednym z takich poddziałów.
W tym celu sięgamy po sprawdzone techniki perswazji i wywierania wpływu... zwłaszcza, że dzisiaj w planie jest wyjazd na 2000m npm. Przed nami stają bowiem białe ściany Mangartu (2679) - morderczy podjazd, który ciągiem będzie miał 1600m przewyższenia. Najpierw 800m w górę, potem lekkie wypłaszczenie i drugie ostrzejsze 800m up. Podjazd z cyklu: "każdy umiera w samotności".
W tym celu sięgamy po sprawdzone techniki perswazji i wywierania wpływu... zwłaszcza, że dzisiaj w planie jest wyjazd na 2000m npm. Przed nami stają bowiem białe ściany Mangartu (2679) - morderczy podjazd, który ciągiem będzie miał 1600m przewyższenia. Najpierw 800m w górę, potem lekkie wypłaszczenie i drugie ostrzejsze 800m up. Podjazd z cyklu: "każdy umiera w samotności".
DYWERSJA!!!
Rzucamy wyzwanie elektrykom:
- te wasze silniki to chyba nie poradzą sobie z tą ścianą, nie chcę zapeszać ale sądzę, że nie dadzą rady.
Rzucamy wyzwanie gravel'om:
- elektryki dziś słabo doładowane, były przerwy w dostawie energii nocą - jak dobrze zatem przyciśniecie, to są wasi! Połkniecie ich, ale musicie napierać!
Rzucamy wyzwanie harpaganom:
- dacie się przegonić gravel'om? Osłabną na takim podjeździe, gwarantuję, to wasza szansa: ścigniecie ich dzisiaj. Czuję to, zaufajcie nam.
Taktyka zadziałała. Na masakra podjeździe pod Mangart cała grupa bardzo mocno się rozciągnie. W zasadzie podzieli na kilka różnych grupek, z których każda będzie jechać w innym tempie. Pozwoli nam to ukryć nasze działania. Będziemy wyglądać jak jedna z takich grupek, nie przyciągając uwagi do naszych poczynań. Elektryki to na 2000m npm będą w dwie godziny... już o 11:00 i zaczną zjeżdżać. To jeszcze bardziej utrudni służbom Złotoroga identyfikację, bo będziemy się tymi grupami mijać - jedni nadal w górę, inni już w dół, jeszcze inni gdzieś właśnie mają postój. Idealnie nas to ukryje przed zbyt ciekawskim wzrokiem służb.
Dodatkowo drugą dywersją będzie podstawiona ekipa filmowa, niby kręcąca reklamę samochodu na drodze między Słowenią a Włochami. Latające drony, sztuczny dym, przejazdy sportowych samochodów i samochodów z stelażami i kamerami, czasowe zamykanie drogi, które dodatkowo sprawi że potworzą się małe oczekujące na przejazd grupki - idealnie. Bardzo skutecznie wtopimy się w tłum i będziemy mogli sprawdzić wszelakie zakamarki w okolicy drogi pod Mangart.
- Cmentarz wojenny z Pierwszej Wojny Światowej
- Sztolnie i kawerny imienia Cesarza Franciszka Józefa
- Wodospad Katedra
- Wodospad Parabola
- granica włoska i via ferrata na Mangart
- Fort z wojen napoleońskich - tzw. śpiący lew
- fort Hermana
- Cmentarz wojenny z Pierwszej Wojny Światowej
- Sztolnie i kawerny imienia Cesarza Franciszka Józefa
- Wodospad Katedra
- Wodospad Parabola
- granica włoska i via ferrata na Mangart
- Fort z wojen napoleońskich - tzw. śpiący lew
- fort Hermana
Jak na dzień, w którym krąg podejrzanych zaczynał się właśnie zaciskać wokół nas, to udało się nam - bez wykrycia - sprawdzić niesamowitą liczbę śladów i miejscówek.
Natomiast sama droga to 6h ciągłego podjazdu, niezliczona liczba zakrętów (nie tak jak wczoraj, gdy każdy miał swój numer) oraz 5 tuneli do pokonania. Na końcu oficjalnego traktu wkraczamy na zakazaną drogę... szosa jest zamknięta ze względu na obryw skalny, ale nasze maszyny dają radę! Przeprawiały się już nieraz przez gorsze rzeczy. Pojedziemy zatem dalej, aż do końca utwardzonego traktu. Tam musimy porzucić rowery i resztę drogi robimy z buta. Atakujemy białą ścianę Mangartu aż do początku via ferraty.
Samej ferraty nie zrobimy - nie mamy sprzętu (jesteśmy na rowerach w końcu), nie mamy dziś górskich butów (jesteśmy na rowerach przecież!), ale póki droga pozwala, to będziemy piąć się w górę. Celem jest chociaż "dotknąć" via ferraty, co sprawia że wyjdziemy na ponad 2200m.
Samej ferraty nie zrobimy - nie mamy sprzętu (jesteśmy na rowerach w końcu), nie mamy dziś górskich butów (jesteśmy na rowerach przecież!), ale póki droga pozwala, to będziemy piąć się w górę. Celem jest chociaż "dotknąć" via ferraty, co sprawia że wyjdziemy na ponad 2200m.
Wracając skręcimy w stronę Włoch oraz natkniemy się na rannego, "śpiącego lwa".
Ostatnim tchem przed śmiercią zdradzi nam krytyczne informacje o Złotorogu. Mangart to rzeczywiście jedna z jego baza, ale ciągle jesteśmy dwa-trzy kroki za naszym celem... Złotoróg dowiedziawszy się o tym, iż jest przez nas poszukiwany, zaszył się w swojej kryjówce awaryjnej w paśmie Kolovratu, ale o tym już w następnej części.
Tymczasem zapraszam pod białe ściany Mangartu!
Znowu ruszamy w teren!
Coś mi mówi, że będzie dziś ostro...
Pomnik z pierwszej wojny - front na 2000 metrów, zwłaszcza zimą to musiało być piekło na ziemi...
Kawerny
Kolejne układy przelewowe
Piechota morska Złotoroga - dobrze, że huk wodospadu zagłuszył wymianę ognia, bo by nas zdemaskowano. Ciała leżą w wodnym grobie... nie sądzę, aby ktoś je znalazł :P
Wodospad KATEDRA
Wodospad PARABOLA
Ruszamy dalej
Dywersja Automotive mode - nie wiem czemu, ale jak patrzę na to zdjęcie to widzę TO. W sumie pasuje do narracji o zleceniu na Złotoroga - są góry, są Włochy, są piękne auta :)
Rypiemy pod górę
Srogo pod górę...
Przez tunele!
Zakręt za zakrętem
Jest pięknie
Droga wydaje się nie mieć końca...
"Then it comes to be that this soothing light at the end of your tunnel, it's just a FRAIGHT TRAIN coming your way..." (całość TUTAJ)
"Hill after hill, breaking their lines of defense... our march carries on, no army can stop our approach" (całość TUTAJ)
Pod obrywem skalnym
"On the road that will lead us to ROME... Head on north!! " czyli w kierunku Włoch
Duch i Mrok :)
Białe ściany Mangartu !!!
Minęło około 6 godzin od startu, jaka piękna i biała ściana Mangartu !!! mam ochotę śpiewać na tą pojebaną melodię TUTAJ :D
No zacnie!
Teraz już z buta
Na granicy, ale nasze słupki są ładniejsze :P
Kierunek MANGART
Dotknąć VIA FERRATĘ
Nasza droga i Pan Mangart
Nasza droga widok z góry
Zjeżdżamy
"Black sheep, black sheep, have you any wool? Yes, Sir, yes, Sir, three bag's full, one for my Master" (czyli zaopatrzenie Złotoroga! Wiedziałem! - TUTAJ)
"...a Lion sleeps tonight?" (klasyka TUTAJ)
A tak serio, to niesamowite upamiętnienie bitwy... piękne
Znowu na granicy - L'italiano :D
Szlak, SZLAK !!! do fortu Hermana
Wąską ścieżką nad przepaścią
Fort Hermana
Zawsze jak wchodzę w takie miejsca to się zastanawiam czy trzeba będzie tłuc rogacizną... może warto wrzucić najpierw ze dwa granaty, aby trochę zniechęcić rogatych...
Kategoria SFA, Wycieczka
Ruski ślad prowadzi do źródeł Soczy...
-
DST
68.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Wtorek, 2 września 2025 | dodano: 11.09.2025
Misja w kraju byłej Jugosławii, Kryptonim: ZŁOTORÓG. Odcinek 3
Nasze podejrzenie zamienia się w stuprocentową pewność - Złotoróg wie o naszej obecności. Wczoraj w dolinie nad Planicą prawie udało nam się go dorwać, ale wymknał się w ostatniej chwili. Cholera, teraz na pewno będzie ostrożniejszy, co sprawi że jeszcze ciężej będzie nam go wytropić. Spodziewamy się fałszywych tropów oraz podstawionych (dez)informatorów.
Co więcej Złotoróg, świadom już naszej obecności, zaczyna czynnie przeciwdziałać naszej operacji. Uruchomił już swoją specjalną, bojową stację pogodową, która ma za zadanie utrudnić nam poszukiwania. Zaczęła ona napierać... i zalewają nas strugi deszczu. Będzie gorzej, bo musimy jechać na ponad 1500m n.p.m, a to oznacza, że zacznie także chłostać nas zimno i sromota :P
Co więcej Złotoróg, świadom już naszej obecności, zaczyna czynnie przeciwdziałać naszej operacji. Uruchomił już swoją specjalną, bojową stację pogodową, która ma za zadanie utrudnić nam poszukiwania. Zaczęła ona napierać... i zalewają nas strugi deszczu. Będzie gorzej, bo musimy jechać na ponad 1500m n.p.m, a to oznacza, że zacznie także chłostać nas zimno i sromota :P
Informacje przekazane przez grupę OVC wskazują na pewien "ruski" ślad w kontekście naszych poszukiwań. Nie mamy pewności czy trop jest prawdziwy, ale przy braku innych informacji pozostaje nam reagować na otrzymane dane - nie mamy możliwości zaplanowania większej operacji w terenie na podstawie wskazówek otrzymanych z wyprzedzeniem. Musimy działać na bieżąco. Sprawa ewidentnie się komplikuje... ale nie pozostaje nic innego jak podążyć tym tropem. Przed nami tzw. RUSKA DROGA... mam nadzieję, że przy takich obrocie spraw, nie natrafimy na miłośników niemieckiej muzyki klasycznej. Ostatnim razem w Syrii trzeba było sięgnąć po mocniejsze argumenty aby w końcu odpuścili (relacja TUTAJ).
Na pierwszy ślad, czyli potwierdzenie że otrzymane informacje są wiarygodne, trafiamy tuż za Kranjską Górą. Miejsce kultu!!! Złotoróg ewidentnie tutaj bywa i ma swoich wyznawców. OVC dobrze nas zatem naprowadziły - ruszamy wspomnianą RUSKĄ DROGĄ na przełęcz Vrsić. Leje, naprawdę leje... a nas czeka podjazd przez 24 serpentyny. Srogo. To jest kilka kilometrów ciągłego podjazdu, duża liczba przewyższeń do zrobienia. Wspinamy się zatem mozolnie, zakręt za zakrętem. Na jednym z wirażu odkrywamy tzw. RUSKĄ KAPILCĘ - udaje nam się dostać do akt opisujących to miejsce (macie je TUTAJ).
Historia tego miejsca sięga wielkiej wojny zwanej światową... nikt jeszcze wtedy nie podejrzewał, że będzie to zaledwie "pierwsza" światowa. No chyba, że Ferdynand... On o Traktacie Wersalskim powiedział "to nie pokój, to zawieszenie broni na 20 lat". I k***a, miał rację... warto czasem posłuchać mądrych ludzi...
Wspinamy się wciąż wyżej i wyżej w deszczu. Złotoróg się rozkręca - jego stacja pogodowa zaczyna srogo nawalać, ale jesteśmy dobrze przygotowani na taki warun. Hydrofobowe warstwy kewlaru i nomex.. eee... goretex'u, goretex'u oczywiście chronią nas przed najgorszym. Łykamy 24 serpentyny, nie jest łatwo ale jakoś "wchodzą" i jesteśmy na ponad 1600m (od ostatniej serpentyny do przełęczy jest nadal pod górę - tyle że już bez zakrętów :P).
Mgły przewalają się przez góry, jest pięknie ale nie jesteśmy tu przecież dla przyjemności, mamy robotę - rozkładamy stanowisko z optyką taktyczną i przechodzimy do obserwacji. Włączam tryb termowizyjny i wypatruję ukrywającego się Złotoroga (nie wierzycie, że mamy taki sprzęt? To obczajcie TO lub TO)
Ślad prowadzi dalej - szalonym zjazdem przez serpentyny po drugiej stronie przełęczy. Po drodze udaje nam się odnaleźć skitraną miejscówkę Złotego - tunel wydrążony w górze. Sprytne, ale udało się ją wyczaić. Depczemy Ci po kopytach, Rogozłoty :P
Wspinamy się wciąż wyżej i wyżej w deszczu. Złotoróg się rozkręca - jego stacja pogodowa zaczyna srogo nawalać, ale jesteśmy dobrze przygotowani na taki warun. Hydrofobowe warstwy kewlaru i nomex.. eee... goretex'u, goretex'u oczywiście chronią nas przed najgorszym. Łykamy 24 serpentyny, nie jest łatwo ale jakoś "wchodzą" i jesteśmy na ponad 1600m (od ostatniej serpentyny do przełęczy jest nadal pod górę - tyle że już bez zakrętów :P).
Mgły przewalają się przez góry, jest pięknie ale nie jesteśmy tu przecież dla przyjemności, mamy robotę - rozkładamy stanowisko z optyką taktyczną i przechodzimy do obserwacji. Włączam tryb termowizyjny i wypatruję ukrywającego się Złotoroga (nie wierzycie, że mamy taki sprzęt? To obczajcie TO lub TO)
Ślad prowadzi dalej - szalonym zjazdem przez serpentyny po drugiej stronie przełęczy. Po drodze udaje nam się odnaleźć skitraną miejscówkę Złotego - tunel wydrążony w górze. Sprytne, ale udało się ją wyczaić. Depczemy Ci po kopytach, Rogozłoty :P
Hint operacyjny dla innych agentów. Zawsze warto zaciągnąć informacji u źródła, dlatego na nasz radar wpadają źródła Soczy.
Ścieżka do nich to będzie hardcore - prawie via ferrata !!!, czyli średniej trudności droga rowerowa :D
Uważajcie tylko aby kierownica Was nie odepchnęła za bardzo od ściany, bo można glebnąć w dół i złamać sobie jakaś ważną kość... np. podstawę czaszki...
Niesamowity trakt i niesamowite miejsce. Zobaczcie na zdjęcia poniżej!
Tymczasem zaczyna mnie ten deszcz irytować - dzwonię do Agenta J.
- Da się coś z tą stacją Złotorogiego zrobić? Napiera jak ruscy na Berlin w 45-tym i zaczyna nas to już trochę drażnić. Z-hack'ujcie to jakoś!
- Zobaczymy co da się zrobić, trzymajcie się tam. Uruchamiam departament "Cyber" i chłopaki spróbują... ale "forteca, klasyka - potrójna ściana ognia".
- A próbowałeś emacsem przez sendmail? - pytam
No i powiem Wam, że spróbowali. Piękną robotę odwalili --> "zdjęli" główny serwer stacji i deszcz się skończył. Rogotzłoty musi być wściekły, ale wychodzi piękne słońce!
Cyber-ekipa wykonała lepszy atak DDoS niż ja kiedyś na Pocztę Polską, gdy wysłałem dwie paczki równolegle...
Obstawiamy zatem, że teraz może nastąpić PRZEŁOM w naszych poszukiwaniach i tak też się dzieje - trafiamy na Mały i Wielki Przełom Rzeki Soczy. Powiem Wam tak - coś pięknego!
Rowery przypięliśmy do stalowych lin jednego z mostów i poszliśmy na pieszy patrol po okolicy.
Kolejne tropy prowadziły do Wodnego Gaju czyli królestwa małych wodospadów i różnego rodzaju układów przelewowych. Znowu zeszło nam ze 45 minut na pieszej eksploracji!
Zwłaszcza, że natrafiamy także na tablice informacyjnie o tzw. froncie włoskim (przeciw wojskom austro-węgierskim) podczas IWW z dokładnie rozrysowanymi liniami frontów !!!
12 bitew o Dolinę Soczy, straty włoskie przekraczające milion, a austro-węgierskie ponad pół milion... dolina ta spłynęła krwią (także polską, ale o tym w innym odcinku), okopy na wysokości 2000 metrów, artyleria wyzwalająca lawiny aby "zmieść" wojska wroga... linia frontu na wysokości 2200m... przeraża i fascynuje jednocześnie...
- Da się coś z tą stacją Złotorogiego zrobić? Napiera jak ruscy na Berlin w 45-tym i zaczyna nas to już trochę drażnić. Z-hack'ujcie to jakoś!
- Zobaczymy co da się zrobić, trzymajcie się tam. Uruchamiam departament "Cyber" i chłopaki spróbują... ale "forteca, klasyka - potrójna ściana ognia".
- A próbowałeś emacsem przez sendmail? - pytam
No i powiem Wam, że spróbowali. Piękną robotę odwalili --> "zdjęli" główny serwer stacji i deszcz się skończył. Rogotzłoty musi być wściekły, ale wychodzi piękne słońce!
Cyber-ekipa wykonała lepszy atak DDoS niż ja kiedyś na Pocztę Polską, gdy wysłałem dwie paczki równolegle...
Obstawiamy zatem, że teraz może nastąpić PRZEŁOM w naszych poszukiwaniach i tak też się dzieje - trafiamy na Mały i Wielki Przełom Rzeki Soczy. Powiem Wam tak - coś pięknego!
Rowery przypięliśmy do stalowych lin jednego z mostów i poszliśmy na pieszy patrol po okolicy.
Kolejne tropy prowadziły do Wodnego Gaju czyli królestwa małych wodospadów i różnego rodzaju układów przelewowych. Znowu zeszło nam ze 45 minut na pieszej eksploracji!
Zwłaszcza, że natrafiamy także na tablice informacyjnie o tzw. froncie włoskim (przeciw wojskom austro-węgierskim) podczas IWW z dokładnie rozrysowanymi liniami frontów !!!
12 bitew o Dolinę Soczy, straty włoskie przekraczające milion, a austro-węgierskie ponad pół milion... dolina ta spłynęła krwią (także polską, ale o tym w innym odcinku), okopy na wysokości 2000 metrów, artyleria wyzwalająca lawiny aby "zmieść" wojska wroga... linia frontu na wysokości 2200m... przeraża i fascynuje jednocześnie...
Nadszedł czas decyzji czy wracać na track, którym pojechała nasza grupa czy zaryzykować i spenetrować jeszcze cała dolinę nad Wodnym Gajem.
Postanawiamy podjąć ryzyko, może grupa nie odnotuje naszej nieobecności - meldujemy się DJ'owi, że zostajemy w terenie do nocy i ruszamy pod górę... kolejne srogie przewyższenia wchodzą. Ślady prowadzą wciąż wyżej i wyżej... ale tam odkrywamy kolejny kult Złotoroga. Czuję, że jesteśmy blisko.
Pod schroniskiem znowu spinamy rowery i z buta szlakiem pieszym do góry - na kolejny wodospad i tutaj Rogotzłoty nas zrobił po prostu na szaro.
"Na wodospad" wprawdzie dotarliśmy, ale ukrył przed nami znak "Koniec pota" (koniec drogi) i będąc przekonani, że nad nami znajdziemy jeszcze jedną platformę widokową, zaczęliśmy wspinać się zanikającą ścieżką bardzo stromym zboczem. W pewnym momencie ścieżka zanika zupełnie, a my wspinamy się już niemal na czworakach między drzewami...
"To moja droga z piekła do piekła
Z wolna zapada nade mną mrok
Więc biesów szpaler szlak mi oświetla
Bo w siódmy krąg kieruję krok..." (całość TUTAJ)
Może nie biesów szpaler ale czołówka już tak, bo dzień się kończy i rzeczywiście zapada zmrok.... a my w lesie, na jakimś zboczu. Jak co weekend, nie?... no ale mamy tu robotę!
Coś nam nie pasuje, bo mamy wrażenie że zaczynamy oddalać się od wodospadu. Szybka analiza terenu i mamy potwierdzenie, zgubiliśmy ślad... około 15 min będziemy schodzić to co właśnie bezsensu podeszliśmy. Schodząc znajdziemy przegapiony przez nas kamień z napisem "koniec drogi:.
No szkolny błąd, zgubiliśmy się, ale z drugiej strony wyszło też doświadczenie w rajdów, że coś jest nie tak i zrobiliśmy korektę w nawigacji... cieszyć się czy wstydzić, ciężko powiedzieć...Wtopa nawigacyjna konkretna ale i rozsądna korekta, takie mocne 6 na 10 :D
"When to stop and when to go,
These are things you have to know,
When to start, when to break
Choices that you have to make...
Get to know your navigation,
handle every situation!" (całość TUTAJ)
Wracamy do maszyn - wygrałeś tą bitwę Złotorogi, zgubiłeś nas na tej skalnej ścianie... zmusiłeś do odwrotu, ale to jeszcze nie koniec.
Już na lampkach zjedziemy do miejsca dyslokacji naszej grupy.
Mamy nadzieję, że nikt nie zauważył naszej nieobecności... acz dzisiaj była długa i mogło to zostać wykryte. Trzeba na jutro przygotować jakaś zasłonę dymną... dywersję, aby nas nie zdemaskowanego. Zwłaszcza, że wpadły nam właśnie nowe wskazówki od Agentki D... przed nami bowiem staną Białe Ściany Mangartu!
A w nogach mamy coraz więcej kilometrów i przewyższeń...
Rogozłoty Pan Mgieł :)
Zaczynamy :)
Ruska Kaplica
Wspinamy się w deszczu
Ale ma to swój klimat
Kończymy :P
Na przełęczy
Kryjówka Złotoroga!
Lucyfer czyli niosący światło
Ssssssss...serpent :)
Niesamowity klimat
Jak to było: "trochę trudniejsza, terenowa ścieżka do źródeł Soczy"
NO SROGO !!!
"...im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy, sama biorąc na siebie cień zboczy... ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny, jest i będzie, będzie jak była bo źródło, źródło wciąż bije" (klasyka mistrza Jacka - TUTAJ)
Po jasnej stronie gór !!!
Pięknie
WOW !!!
BOSKO !!!
Szkodnik się wspina!
Like a boss :)
Przełom !!
Wodny Gaj
Wodny Gaj 2
W górę doliny - my nie umiemy po tracku :D
W dolinie
Kult ZŁOTOROGA !!!
I jego kulturyści - czyli ludzie uprawiający ten kult
Zachód słońca - wiecie jak my je kochamy
"Nothing is ever as we expect
They keep asking me where I go next
All we're chasing is a sunset... if there is a moment when it's perfect... as a sun goes down" (całość TUTAJ)
Kontemplując wieczorne mgły :)
DZIEŃ TRZECI:
68 km, 1745m up -- Ruska Droga, Ruska Kaplica, Przełęcz Vrsić, Przełom Soczy, Sunikov Wodny Gaj, Schronisko Dom dr Klementa Juga.
Kategoria SFA, Wycieczka
Od-SKOCZNIA na Wodospad
-
DST
87.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Poniedziałek, 1 września 2025 | dodano: 10.09.2025
Misja w kraju byłej Jugosławii - Kryptonim: ZŁOTORÓG, odcinek drugi.
Przeliczyliśmy się... to miała być formalność. Drugi dzień naszej wyprawy i już czujemy, że nie będzie łatwo. Wczoraj przegoniliśmy się ponad 1700m podjazdu pod górę... a mieliśmy wpaść tutaj jak po ogień, ustalić co i jak ze "Złotym", a potem fajrant. Tymczasem brakło nam sił i środków aby to była misja krótka, lekka i przyjemna. Informacja o spotkaniu z Jamnikiem była prawdziwa, ale zatrzymał nas morderczy podjazd i przybyliśmy na miejsce za późno. Było już po ich tete-a-tete, rendez-vous... zwał jak zwał... było PO! Spóźniliśmy się.
Tymczasem wieczorem wpada nam jednak kolejna wiadomość od Agentki D. "Grupa informatorów 'OVC' czeka na Was pod wodospadem i w obiekcie Aljazev Dom - mają nowe informacje o Złotorogim". Rozkładamy się mapami jak zaplanować dotarcie do otrzymanych lokalizacji - koordynaty, azymuty, marszruta.... Przejazd naszej grupy rowerowej ("kamuflażowej") nie przewiduje wjazdu pod ten wodospad, ani też pod to schronisko. Trzeba się będzie jakoś niepostrzeżenie oderwać... zaczynam mieć obiekcje, czy tej grupie OVC można będzie zaufać, czy nas nie wystawią. Nie mamy jednak zbytniego wyboru, trzeba sprawdzić trop.
Próbuję przełamać napiętą atmosferę jakim słabym żartem:
- Szkodnik widziałeś? Spotkanie pod wodospadem? To chyba nie będą OVC-e, a jakiś pradawny popieprzony mistrz, co siedzi pod i się tam doskonali przez kolejne dekady...
- Widziałeś przewyższenia i kilometraż? Musimy nadrobić około 22 km i ze 400m przewyższenia. To nam zajmie dekady.
- Robiliśmy trudniejsze akcje
- Ale czas, czas jest kluczowy. Musimy być w hotelu na konkretną godzinę, aby nikt się nie zorientował, że nas braku je na kolacji... zaczną coś podejrzewać!
- Czyli zapierdalamy, tak? To chcesz powiedzieć?
- I to srogo! Nastaw się, że to może być fałszywy trop albo coś spłoszy naszych rozmówców.
- Niestety obawiam się, że Złotoróg już wie, że tutaj jesteśmy i go szukamy. Najpewniej nie ustalił jeszcze dokładnie, że to my, ale jest już świadomy trwającej operacji. Możemy spodziewać się...
- Tak, wiem. Wszystkiego
- Wszystkiego - potwierdziłem... ale nie martw się. Będziemy gotowi! Możesz na mnie liczyć, czy kiedykolwiek Cię zawiodłem?
- Pomyślmy. Rozlewisko Moczarki...
- Ej, to była wina mapy, droga przy starej przepompowni miała istnieć, a nie istniała. Myślałem, że sobie to już wyjaśniliśmy!
- No dobrze, dobrze. Tamto się nie liczy, ale odpowiadając na twoje pytanie, to powiem że "zdarzyło się": pole kukurydzy na Świętokrzyskiej Jatce.
- To był zajebisty plan i zadziałał...
- Skrót przez wydłużenie, spowolnienie i przejebanie... zajebisty skrót.
- Rozdział zamknięty, nie wracamy do tego. Pakuj sprzęt, grzej maszynę i ruszamy - potrzebujemy motywacji. To będzie okres burzy i naporu!
- Spokojnie... czy kiedykolwiek Cię zawiodłam?
- Pomyślmy. Rozlewisko Moczarki?
- Ej, mieliśmy do tego nie wracać!
- I tego się trzymajmy. Ruszajmy!
W drogę!Przeliczyliśmy się... to miała być formalność. Drugi dzień naszej wyprawy i już czujemy, że nie będzie łatwo. Wczoraj przegoniliśmy się ponad 1700m podjazdu pod górę... a mieliśmy wpaść tutaj jak po ogień, ustalić co i jak ze "Złotym", a potem fajrant. Tymczasem brakło nam sił i środków aby to była misja krótka, lekka i przyjemna. Informacja o spotkaniu z Jamnikiem była prawdziwa, ale zatrzymał nas morderczy podjazd i przybyliśmy na miejsce za późno. Było już po ich tete-a-tete, rendez-vous... zwał jak zwał... było PO! Spóźniliśmy się.
Tymczasem wieczorem wpada nam jednak kolejna wiadomość od Agentki D. "Grupa informatorów 'OVC' czeka na Was pod wodospadem i w obiekcie Aljazev Dom - mają nowe informacje o Złotorogim". Rozkładamy się mapami jak zaplanować dotarcie do otrzymanych lokalizacji - koordynaty, azymuty, marszruta.... Przejazd naszej grupy rowerowej ("kamuflażowej") nie przewiduje wjazdu pod ten wodospad, ani też pod to schronisko. Trzeba się będzie jakoś niepostrzeżenie oderwać... zaczynam mieć obiekcje, czy tej grupie OVC można będzie zaufać, czy nas nie wystawią. Nie mamy jednak zbytniego wyboru, trzeba sprawdzić trop.
Próbuję przełamać napiętą atmosferę jakim słabym żartem:
- Szkodnik widziałeś? Spotkanie pod wodospadem? To chyba nie będą OVC-e, a jakiś pradawny popieprzony mistrz, co siedzi pod i się tam doskonali przez kolejne dekady...
- Widziałeś przewyższenia i kilometraż? Musimy nadrobić około 22 km i ze 400m przewyższenia. To nam zajmie dekady.
- Robiliśmy trudniejsze akcje
- Ale czas, czas jest kluczowy. Musimy być w hotelu na konkretną godzinę, aby nikt się nie zorientował, że nas braku je na kolacji... zaczną coś podejrzewać!
- Czyli zapierdalamy, tak? To chcesz powiedzieć?
- I to srogo! Nastaw się, że to może być fałszywy trop albo coś spłoszy naszych rozmówców.
- Niestety obawiam się, że Złotoróg już wie, że tutaj jesteśmy i go szukamy. Najpewniej nie ustalił jeszcze dokładnie, że to my, ale jest już świadomy trwającej operacji. Możemy spodziewać się...
- Tak, wiem. Wszystkiego
- Wszystkiego - potwierdziłem... ale nie martw się. Będziemy gotowi! Możesz na mnie liczyć, czy kiedykolwiek Cię zawiodłem?
- Pomyślmy. Rozlewisko Moczarki...
- Ej, to była wina mapy, droga przy starej przepompowni miała istnieć, a nie istniała. Myślałem, że sobie to już wyjaśniliśmy!
- No dobrze, dobrze. Tamto się nie liczy, ale odpowiadając na twoje pytanie, to powiem że "zdarzyło się": pole kukurydzy na Świętokrzyskiej Jatce.
- To był zajebisty plan i zadziałał...
- Skrót przez wydłużenie, spowolnienie i przejebanie... zajebisty skrót.
- Rozdział zamknięty, nie wracamy do tego. Pakuj sprzęt, grzej maszynę i ruszamy - potrzebujemy motywacji. To będzie okres burzy i naporu!
- Spokojnie... czy kiedykolwiek Cię zawiodłam?
- Pomyślmy. Rozlewisko Moczarki?
- Ej, mieliśmy do tego nie wracać!
- I tego się trzymajmy. Ruszajmy!
Pas startowy? :D
"The way is made clear when viewed from above" (klasyka - TUTAJ)
Za moment oderwiemy się od grupy
Spotkanie za wodospadem!
Informacja nadawana szyfrem świetlnym
Takie tak, pamiątkowe zdjęcie z akcji WODOSPAD
Uff... będzie bolało
Niebezpieczny skrót!
Gdzieś tam w głębi doliny ukrywają się nasi informatorzy
Wchodzimy w głąb doliny
Miejsce spotkania z OVC'ami
Moment przekazania informacji
Spojrzenie na zachmurzony TRIGLAV
Pościg za grupą, nim się zorientują że nas nie ma
Przeprawiamy się przez tereny zakazane/zagrodzone!
Piękne byłoby tu widoki, tylko te góry zasłaniają :D
Open Highway między szczytami !!!
Kierunek PLANICA
A Orzeł na to "Ale ja jestem..." (całość TUTAJ, ale BARDZO na własną odpowiedzialność!)
MAMUT !!
W kierunku schroniska
Nadal w tymże kierunku
Wciąż ten sam kierunek
Jest i ono
Unikamy głównej drogi aby nie przyciągać uwagi
Powrót do miejsca dyslokacji naszego pododdziału
W planach grupy był przejazd dolinami z Bledu do Planicy, ale my postanowiliśmy urwać się jeszcze na wodospad Pericnik, bo dostaliśmy cynk od Agentki D, że jest wypassss!
A potem już to wszystko jakoś samo poszło...bo ak naprawdę - decyzja o dojeździe do "końca" doliny, do schroniska Aljazev Dom zapadła na spontanie. No ale wiecie jest jest, znacie nas... no ja Was proszę. Jesteśmy w połowie doliny, a na jej końcu schronisko i można tam wyjechać rowerem. No ile my mamy lat aby nie skorzystać z takiej opcji.
Zrobić połowę doliny to była by herezja, więc po wodospadzie decyzja mogła być tylko jedna... nawet jeśli znak mówił 25% nachylenia drogi.
No więc, czemu wodospad w tytule to już wiecie a czemu OD-SKOCZNIA? Bo odskoczyliśmy, a jednocześnie zaliczyliśmy także Skocznię Mamucią w Planicy!
DZIEŃ DRUGI:
87 km, ponad 1700m up, Bled, dolina za doliną aż do Doliny Vratnej plus wodospad Pericnik, Planica.
Kategoria SFA, Wycieczka
Śladami Złotoroga i... Jamnika!
-
DST
88.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Niedziela, 31 sierpnia 2025 | dodano: 09.09.2025
Oto pierwsza część opowieści o naszej wyprawie do Słowenii w Alpy Julijskie, śladami pewnego Złotoroga. Przez 8 dni przejechaliśmy ponad 500 km i zrobiliśmy 12 000 przewyższeń (suma podejść), acz pewnie na same statystyki, metryki i podsumowania czas przyjdzie w ostatnim odcinku tej sagi. Taka odległość sprawiła jednak, że odwiedziliśmy wiele przepięknych miejsc, które zrobiły na nas ogromne wrażenie.
Chciałbym zatem tutaj, na tym blogu opowiedzieć Wam o tej wyprawie. Posłużę się jednak pewną specyficzną (czytaj upośledzoną - jak to nieraz tutaj bywa) narracją. Zapnijcie zatem pasy, bo wejdziemy w tajemniczy świat intryg, agentów i misji specjalnych. Od czasu do czasu będziemy jednak z tego świata przechodzić do opowieści prowadzonej w sposób miarę normalny, ale to będzie już wasze zadanie ---> ocenić co jest prawdą, a co prawdą wzbogaconą w pewną nutę narracji. Zaczynajmy!
Wiosna 2025, marcowy deszczowy dzień, gdzieś w mieście będącym dawną stolicą Polski...
Twarz naszego mocodawcy skryta była w półmroku, gdy siedział rozwalony wygodnie w ogromnym fotelu. Przed nim leżała stara, wypłowiała teczka... z takich, których sam wygląd wskazywał na to, że musi zawierać ściśle tajne dokumenty. Byliśmy pewni, że ta teczka "nosiła" już niejedną sprawę. Pewnie część z tych akt miała status: rozwiązana, zlikwidowana, zawieszona... ciekawi byliśmy co zawiera tym razem.
- Mam dla Was nowe zadanie. Pilne! - wychrypiała postać siedząca w półmroku.
- Też się cieszę, że Cię widzę... - odpowiedziałem oschle.
- Darujmy sobie uprzejmości i przejdźmy do konkretów.
- Komu, jak komu, ale Tobie nie jestem w stanie nic darować... absolutnie nic, jeśli wiesz o co mi chodzi.
Uśmiechnął się, ale nie skomentował. Zamiast tego rzucił kilka haseł:
- Kraj byłej Jugosławii. Kryptonim: ZŁOTORÓG. Do ustalenia jest miejsce pobytu i obecnie podejmowane działania w terenie.
- Złotoróg, mówsz... - zawiesiłe głos i zacytowałem klasyka - "Miałeś chamie złoty róg, ostał Ci się jeno sznur..." - poleciałem klasyką na tak zdawkowo rzucane zdanie.
- Blisko, ale nie. Nie trafiłeś. Jednak, nie będziemy się nad tym ani smucić, ani tym bardziej WESELIĆ... zapoznajcie się dokumentami, a dokładniej z legendą.
Niedbale rzucił teczkę na stół przed nas (No drodzy Czytelnicy - zapoznajcie się! Słyszeliście Pana siedzącego w półmroku -- TUTAJ).
Przekartkowaliśmy dokument za dokumentem... czego w nich nie było: zazdrość, niespełniona miłość, chciwość i tragiczna śmierć.
- Dzień jak co dzień na mieście - pokusiłem się o pewną prowokację - No i trochę botaniki: kwiaty. Dużo kwiatów.
Nasz mocodawca znowu się uśmiechnął... tym razem jakby serdeczniej, ale nie dał się wyprowadzić z równowagi.
- Ciekawe czy nadal będzie Wam tak do śmiechu, gdy będziecie łykać srogie dawki przewyższeń w trakcie misji.
- Lubimy duże dawki przewyższenia. Woli je Pan podjeżdżać czy podpychać? (parafraza tej sceny)
Znowu zignorował moją sugestię. Czuć było, że bardzo chce przejść do konkretów:
- Ogarnęliście legendę? - zapytał
- Tak. Krwawi kwiatami, to lekko niedorzeczne... ale jak mawiał Arnold: "jak krwawi to można to zabić" (klasyk - TUTAJ)
- Wystarczy, że ustalicie miejsce pobytu. Nie ma potrzeby likwidacji, a złota z rogów, to nie polecam nawet próbować zabierać - sami już wiecie czym to się skończyło, prawda? To smutne, że legenda nie ma happy endu, prawda?
- A która z legend ma happy end? - odpowiedziałem - Chyba tylko ta, której do końca się nie zrozumie.
Nie odpowiedział... napięcie było niemal wyczuwalne w powietrzu, ale ponownie nie skomentował mojej kolejnej prowokacji.
- Powtórzę raz jeszcze: kraj byłej Jugosławii. Kryptonim: Złotoróg. Do ustalenia pozostaje miejsce pobytu i podejmowane działania w terenie. Raporty potrzebujemy na wczoraj, więc pakujcie się i ruszajcie w teren.
- Dostaniemy broń i wsparcie ogniowe na żądanie? - zapytałem
- Owszem, karabiny, miotacze ognia, wsparcie lotnicze oraz dywizję pancerną.
- Żartujesz! - krzyknąłem
- Oczywiście, że żartuję To misja poza jurysdykcją ONZ. Nie mamy żadnej uchwalonej rezolucji uprawniającej do wprowadzenia wojsk na teren byłej Jugosławii.
- Czasami Wam to nie przeszkadzało...
- Pyskaty jesteś, wiesz?
- Zawsze byłem, to we mnie lubisz.
- Dość! Jesteście zdani sami na siebie, nie wprowadzimy żadnych sił. Ani pokojowych ani kuchennych :P
Tyle byłoby z mojej radości. Moja dywizja pancerna właśnie odjechała...
- ...ale - kontynuował - na miejscu spotkacie się z DJ'em.
- DJ'em?
- Agentka D oraz Agent J. To kryptonim operacyjny ich oddziału. Oni zaopiekują Was na miejscu i udzielą Was zarówno wsparcia jak i potrzebnych informacji.
- J? Przecież od sprzętu zawsze był "Q" - realnie mnie to zdziwiło
- James ostatnio narzekał na jakość Q, dostaniecie zastępstwo. Z tego co wiem, lepsze, mocniejsze, bardziej pewne.
- OK. Czyli za support odpowiada "J". Można powiedzieć, że J znowu nadaje... paczki, tak?
- Można to tak ująć, ale ważne! - kontynuował - Do Słowenii pojedziecie z grupą turystów, tak aby jak najbardziej wtopić się w tłum. Pojedziecie zatem bez pełnego sprzętu. Bagaż to maksymalnie 15 kg na osobę.
- 15 kg? Przecież nie damy rady zabrać nawet połowy potrzebnych...
- Powiedziałem, 15 kg. Której części zdania: "piętnaście kilo" nie zrozumiałeś?
- OK, OK. Skombinujemy sobie coś na miejscu.
30 sierpnia, godzina 4:00, stacja benzynowa, dawny Stalinogród (tutaj)
- Pakujcie się pokład! Jedziemy - głos kierowcy zakłócił ciszę poranka
- Przewidujcie problemy na granicy? To była Jugosławia, jeszcze niedawno nieźle się tam bawili "Igra rock'n'rolla cela Jugoslavia", a w rozmowach z wojskowymi na granicach dochodziło do uprzejmej wymiany... ognia! - pytam.
- Nie przewiduję problemów. Teraz jest to lepiej ogarnięte i mamy swoich ludzi w odpowiednich miejscach. "Celnicy na granicy podadzą rękę nam, celników na granicy ja bardzo dobrze znam...". Papiery będą zatem w porządku.
- Obyś miał rację... - odpowiadam kwaśno.
- A jak tam pedały? - krzyczy kierowca
To pytanie trochę mnie zaskakuje... pomału odpowiadam, próbując dociec co może mieć na myśli: "Raczej nie gustuję"
- Pytałem czy macie odkręcone pedały od rowerów, to konieczne w naszym transporcie.
- Aaaa... ufff, o to chodzi. Tak, mamy.
- A walizka 15 kg?
Kładę rękę na walizce... spokojnie, nikt Cię nie skrzywdzi.
- Mamy XXI wiek, trochę tolerancji, nieważne ile Ona ma, ona się identyfikuje jako 15-tka. Proszę jej nie prześladować i ogólnie to "Pani Walizka".
Zapada wymowna cisza... aż w końcu pada:
- Wy jesteście niereformowalni. Pakujcie się na pokład i lecimy.
30 sierpnia, godzina 19:30, okolice Jeziora Bohinj, hotel w kraju byłej Jugosławii
Ponad 10 godzin drogi... ale jesteśmy na miejscu. Wtopiliśmy się w grupę rowerowych turystów - nikt jeszcze nie podejrzewa, że będziemy regularnie znikać z tej grupy, aby sprawdzać wszelakie ślady i informacje o Złotorogu. Trwa właśnie spotkanie z "DJ-em". Występują Oni tutaj jako opiekunowie grupy, ale gdy nasi towarzysze dostają tracki GPS przejazdu, my dostajemy dodatkowe, niejawne informacje o potencjalnych miejscach przebywania Złotorogiego.
Jesteśmy wyposażeni we własne mapy terenu. Mamy także sprzęt GPS klasy wojskowej, wiec mamy dobry "podgląd w teren".
Do tego w naszym arsenale mamy:
- koncentraty jedzenia (fruciaki, musy)
- odtrutkę na trucizny (Fenistil żel)
- stymulanty i dopalacze (nieśmiertelny Kofaktin)
- odzież ochronną (kurtki przeciwdeszczowe, dodatkowe warstwy)
- optykę operacyjną (zoom x10)
oraz wiele innych gadżetów, które nieraz pomagały nam wychodzić z różnych opresji.
Na razie wydaje nam się, że nie czyhają na nas żadne zagrożenia... i mamy rację. Wydaje nam się.
Odprawa dobiega końca, a my udajemy się na "spoczynek" (czyli analizę na mapę i przygotowywanie sprzętu). Jutro sprawdzimy pierwsze tropy.
("...przyzwyczajony do czytania tropów, map").
Niedziela 31.08, okolice jeziora Bohinj, godziny poranne
Pierwszy dzień naszej wyprawy - na ten moment planujemy trzymać się z grupą. Dla kamuflażu, dla niepoznaki - bez żadnej "akcji pod arsenałem" gdzieś na boku, aby nie przyciągać do nas zbytniej uwagi. Zwłaszcza, że DJ doniósł nam, że Złotoróg bywa widziany w okolicach jezior Bohnin i Bled, co pokrywa się z trasą przewidzianą dla grupy. W drugiej cześci przekazanej wiadomości mamy też informację, że Złotoróg ma popołudniem spotkać się z kontaktem pseudonim "JAMNIK" w okolicach pewnego górskiego kościoła. Sprawdzimy ten trop także... RUSZAMY.
Obiekt poszukiwań - pierwsze ślady!
Obcy agenci aktywni w terenie, ale przemknęliśmy niezauważeni
Wspinamy się, a tymczasem podnoszą się mgły wojny
Srogo pod górę - serpentyny
Koća nad Uskovnici
Kolejne wskazówki, ale na niektóre operacje nie jesteśmy jeszcze gotowi
Rozpoznanie bojem w toku
Obserwacja pola walki
Wciąż głębiej i głębiej w teren
Zdjęcie pamiątkowe z pierwszego dnia operacji :)
Rozpoznanie bojem przyniosło skutek - rekonesans udany
"Wszędzie wokół anarchia, mutanty i bandyci,
a czasem jakiś wariat, za miotacz ognia chwyci.
Ciągłe niebezpieczeństwo i możesz skończyć marnie,
to amok i szaleństwo - na trzeźwo nie ogarniesz!
Ale po co nam stymulanty, bojowe narkotyki,
ziołowe wynalazki lokalnych ludów dzikich.
Mogą się iść z tym schować i iść na limbę
i się tam wypałować, wolimy bimber" (całość TUTAJ)
Kolejne wskazówki? NIE, brak wskazówek!
Kapitalny ten tekst "Handless clock knows no time" - zakochałem się
Niemal słyszę jak mruczy "No, it's fine..." :D
Gdzieś nad jeziorem Bled
Z dedykacją dla Pawła (tak,to jest hermetyczne) - mówisz, masz, TO ZOBOWIĄZANIE :D
Lokalny Czorsztyn tu mają!
Zaczynamy kolejny podjazd - tym razem na JAMNIK nad Kropą
Jak pocztówka, ale spóźniliśmy się - spotkanie ze Złotorogiem już się odbyło. Srogi podjazd nas zatrzymał (serpentyny)
...ale teren ciężki. Piękny ale ciężki, przedzieramy się z trudem.
Agenci Złotoroga czuwają - brygada zmotoryzowana.
DZIEŃ PIERWSZY:
88 km, 1700 up, Koća na Uskovnici (1154m) oraz kultowy Kościół w Jamniku.
Chciałbym zatem tutaj, na tym blogu opowiedzieć Wam o tej wyprawie. Posłużę się jednak pewną specyficzną (czytaj upośledzoną - jak to nieraz tutaj bywa) narracją. Zapnijcie zatem pasy, bo wejdziemy w tajemniczy świat intryg, agentów i misji specjalnych. Od czasu do czasu będziemy jednak z tego świata przechodzić do opowieści prowadzonej w sposób miarę normalny, ale to będzie już wasze zadanie ---> ocenić co jest prawdą, a co prawdą wzbogaconą w pewną nutę narracji. Zaczynajmy!
Wiosna 2025, marcowy deszczowy dzień, gdzieś w mieście będącym dawną stolicą Polski...
Twarz naszego mocodawcy skryta była w półmroku, gdy siedział rozwalony wygodnie w ogromnym fotelu. Przed nim leżała stara, wypłowiała teczka... z takich, których sam wygląd wskazywał na to, że musi zawierać ściśle tajne dokumenty. Byliśmy pewni, że ta teczka "nosiła" już niejedną sprawę. Pewnie część z tych akt miała status: rozwiązana, zlikwidowana, zawieszona... ciekawi byliśmy co zawiera tym razem.
- Mam dla Was nowe zadanie. Pilne! - wychrypiała postać siedząca w półmroku.
- Też się cieszę, że Cię widzę... - odpowiedziałem oschle.
- Darujmy sobie uprzejmości i przejdźmy do konkretów.
- Komu, jak komu, ale Tobie nie jestem w stanie nic darować... absolutnie nic, jeśli wiesz o co mi chodzi.
Uśmiechnął się, ale nie skomentował. Zamiast tego rzucił kilka haseł:
- Kraj byłej Jugosławii. Kryptonim: ZŁOTORÓG. Do ustalenia jest miejsce pobytu i obecnie podejmowane działania w terenie.
- Złotoróg, mówsz... - zawiesiłe głos i zacytowałem klasyka - "Miałeś chamie złoty róg, ostał Ci się jeno sznur..." - poleciałem klasyką na tak zdawkowo rzucane zdanie.
- Blisko, ale nie. Nie trafiłeś. Jednak, nie będziemy się nad tym ani smucić, ani tym bardziej WESELIĆ... zapoznajcie się dokumentami, a dokładniej z legendą.
Niedbale rzucił teczkę na stół przed nas (No drodzy Czytelnicy - zapoznajcie się! Słyszeliście Pana siedzącego w półmroku -- TUTAJ).
Przekartkowaliśmy dokument za dokumentem... czego w nich nie było: zazdrość, niespełniona miłość, chciwość i tragiczna śmierć.
- Dzień jak co dzień na mieście - pokusiłem się o pewną prowokację - No i trochę botaniki: kwiaty. Dużo kwiatów.
Nasz mocodawca znowu się uśmiechnął... tym razem jakby serdeczniej, ale nie dał się wyprowadzić z równowagi.
- Ciekawe czy nadal będzie Wam tak do śmiechu, gdy będziecie łykać srogie dawki przewyższeń w trakcie misji.
- Lubimy duże dawki przewyższenia. Woli je Pan podjeżdżać czy podpychać? (parafraza tej sceny)
Znowu zignorował moją sugestię. Czuć było, że bardzo chce przejść do konkretów:
- Ogarnęliście legendę? - zapytał
- Tak. Krwawi kwiatami, to lekko niedorzeczne... ale jak mawiał Arnold: "jak krwawi to można to zabić" (klasyk - TUTAJ)
- Wystarczy, że ustalicie miejsce pobytu. Nie ma potrzeby likwidacji, a złota z rogów, to nie polecam nawet próbować zabierać - sami już wiecie czym to się skończyło, prawda? To smutne, że legenda nie ma happy endu, prawda?
- A która z legend ma happy end? - odpowiedziałem - Chyba tylko ta, której do końca się nie zrozumie.
Nie odpowiedział... napięcie było niemal wyczuwalne w powietrzu, ale ponownie nie skomentował mojej kolejnej prowokacji.
- Powtórzę raz jeszcze: kraj byłej Jugosławii. Kryptonim: Złotoróg. Do ustalenia pozostaje miejsce pobytu i podejmowane działania w terenie. Raporty potrzebujemy na wczoraj, więc pakujcie się i ruszajcie w teren.
- Dostaniemy broń i wsparcie ogniowe na żądanie? - zapytałem
- Owszem, karabiny, miotacze ognia, wsparcie lotnicze oraz dywizję pancerną.
- Żartujesz! - krzyknąłem
- Oczywiście, że żartuję To misja poza jurysdykcją ONZ. Nie mamy żadnej uchwalonej rezolucji uprawniającej do wprowadzenia wojsk na teren byłej Jugosławii.
- Czasami Wam to nie przeszkadzało...
- Pyskaty jesteś, wiesz?
- Zawsze byłem, to we mnie lubisz.
- Dość! Jesteście zdani sami na siebie, nie wprowadzimy żadnych sił. Ani pokojowych ani kuchennych :P
Tyle byłoby z mojej radości. Moja dywizja pancerna właśnie odjechała...
- ...ale - kontynuował - na miejscu spotkacie się z DJ'em.
- DJ'em?
- Agentka D oraz Agent J. To kryptonim operacyjny ich oddziału. Oni zaopiekują Was na miejscu i udzielą Was zarówno wsparcia jak i potrzebnych informacji.
- J? Przecież od sprzętu zawsze był "Q" - realnie mnie to zdziwiło
- James ostatnio narzekał na jakość Q, dostaniecie zastępstwo. Z tego co wiem, lepsze, mocniejsze, bardziej pewne.
- OK. Czyli za support odpowiada "J". Można powiedzieć, że J znowu nadaje... paczki, tak?
- Można to tak ująć, ale ważne! - kontynuował - Do Słowenii pojedziecie z grupą turystów, tak aby jak najbardziej wtopić się w tłum. Pojedziecie zatem bez pełnego sprzętu. Bagaż to maksymalnie 15 kg na osobę.
- 15 kg? Przecież nie damy rady zabrać nawet połowy potrzebnych...
- Powiedziałem, 15 kg. Której części zdania: "piętnaście kilo" nie zrozumiałeś?
- OK, OK. Skombinujemy sobie coś na miejscu.
30 sierpnia, godzina 4:00, stacja benzynowa, dawny Stalinogród (tutaj)
- Pakujcie się pokład! Jedziemy - głos kierowcy zakłócił ciszę poranka
- Przewidujcie problemy na granicy? To była Jugosławia, jeszcze niedawno nieźle się tam bawili "Igra rock'n'rolla cela Jugoslavia", a w rozmowach z wojskowymi na granicach dochodziło do uprzejmej wymiany... ognia! - pytam.
- Nie przewiduję problemów. Teraz jest to lepiej ogarnięte i mamy swoich ludzi w odpowiednich miejscach. "Celnicy na granicy podadzą rękę nam, celników na granicy ja bardzo dobrze znam...". Papiery będą zatem w porządku.
- Obyś miał rację... - odpowiadam kwaśno.
- A jak tam pedały? - krzyczy kierowca
To pytanie trochę mnie zaskakuje... pomału odpowiadam, próbując dociec co może mieć na myśli: "Raczej nie gustuję"
- Pytałem czy macie odkręcone pedały od rowerów, to konieczne w naszym transporcie.
- Aaaa... ufff, o to chodzi. Tak, mamy.
- A walizka 15 kg?
Kładę rękę na walizce... spokojnie, nikt Cię nie skrzywdzi.
- Mamy XXI wiek, trochę tolerancji, nieważne ile Ona ma, ona się identyfikuje jako 15-tka. Proszę jej nie prześladować i ogólnie to "Pani Walizka".
Zapada wymowna cisza... aż w końcu pada:
- Wy jesteście niereformowalni. Pakujcie się na pokład i lecimy.
30 sierpnia, godzina 19:30, okolice Jeziora Bohinj, hotel w kraju byłej Jugosławii
Ponad 10 godzin drogi... ale jesteśmy na miejscu. Wtopiliśmy się w grupę rowerowych turystów - nikt jeszcze nie podejrzewa, że będziemy regularnie znikać z tej grupy, aby sprawdzać wszelakie ślady i informacje o Złotorogu. Trwa właśnie spotkanie z "DJ-em". Występują Oni tutaj jako opiekunowie grupy, ale gdy nasi towarzysze dostają tracki GPS przejazdu, my dostajemy dodatkowe, niejawne informacje o potencjalnych miejscach przebywania Złotorogiego.
Jesteśmy wyposażeni we własne mapy terenu. Mamy także sprzęt GPS klasy wojskowej, wiec mamy dobry "podgląd w teren".
Do tego w naszym arsenale mamy:
- koncentraty jedzenia (fruciaki, musy)
- odtrutkę na trucizny (Fenistil żel)
- stymulanty i dopalacze (nieśmiertelny Kofaktin)
- odzież ochronną (kurtki przeciwdeszczowe, dodatkowe warstwy)
- optykę operacyjną (zoom x10)
oraz wiele innych gadżetów, które nieraz pomagały nam wychodzić z różnych opresji.
Na razie wydaje nam się, że nie czyhają na nas żadne zagrożenia... i mamy rację. Wydaje nam się.
Odprawa dobiega końca, a my udajemy się na "spoczynek" (czyli analizę na mapę i przygotowywanie sprzętu). Jutro sprawdzimy pierwsze tropy.
("...przyzwyczajony do czytania tropów, map").
Niedziela 31.08, okolice jeziora Bohinj, godziny poranne
Pierwszy dzień naszej wyprawy - na ten moment planujemy trzymać się z grupą. Dla kamuflażu, dla niepoznaki - bez żadnej "akcji pod arsenałem" gdzieś na boku, aby nie przyciągać do nas zbytniej uwagi. Zwłaszcza, że DJ doniósł nam, że Złotoróg bywa widziany w okolicach jezior Bohnin i Bled, co pokrywa się z trasą przewidzianą dla grupy. W drugiej cześci przekazanej wiadomości mamy też informację, że Złotoróg ma popołudniem spotkać się z kontaktem pseudonim "JAMNIK" w okolicach pewnego górskiego kościoła. Sprawdzimy ten trop także... RUSZAMY.
Obiekt poszukiwań - pierwsze ślady!
Obcy agenci aktywni w terenie, ale przemknęliśmy niezauważeni
Wspinamy się, a tymczasem podnoszą się mgły wojny
Srogo pod górę - serpentyny
Koća nad Uskovnici
Kolejne wskazówki, ale na niektóre operacje nie jesteśmy jeszcze gotowi
Rozpoznanie bojem w toku
Obserwacja pola walki
Wciąż głębiej i głębiej w teren
Zdjęcie pamiątkowe z pierwszego dnia operacji :)
Rozpoznanie bojem przyniosło skutek - rekonesans udany
"Wszędzie wokół anarchia, mutanty i bandyci,
a czasem jakiś wariat, za miotacz ognia chwyci.
Ciągłe niebezpieczeństwo i możesz skończyć marnie,
to amok i szaleństwo - na trzeźwo nie ogarniesz!
Ale po co nam stymulanty, bojowe narkotyki,
ziołowe wynalazki lokalnych ludów dzikich.
Mogą się iść z tym schować i iść na limbę
i się tam wypałować, wolimy bimber" (całość TUTAJ)
Kolejne wskazówki? NIE, brak wskazówek!
Kapitalny ten tekst "Handless clock knows no time" - zakochałem się
Niemal słyszę jak mruczy "No, it's fine..." :D
Gdzieś nad jeziorem Bled
Z dedykacją dla Pawła (tak,to jest hermetyczne) - mówisz, masz, TO ZOBOWIĄZANIE :D
Lokalny Czorsztyn tu mają!
Zaczynamy kolejny podjazd - tym razem na JAMNIK nad Kropą
Jak pocztówka, ale spóźniliśmy się - spotkanie ze Złotorogiem już się odbyło. Srogi podjazd nas zatrzymał (serpentyny)
...ale teren ciężki. Piękny ale ciężki, przedzieramy się z trudem.
Agenci Złotoroga czuwają - brygada zmotoryzowana.
DZIEŃ PIERWSZY:
88 km, 1700 up, Koća na Uskovnici (1154m) oraz kultowy Kościół w Jamniku.
Kategoria SFA, Wycieczka
SYSTEM Dolinek połączonych
-
DST
71.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Niedziela, 24 sierpnia 2025 | dodano: 25.08.2025
SYSTEMOWA wyprawa w Dolinki. Sami wiecie jak kocham te miejsca, więc bardzo fajnie było zabrać tutaj ekipę naszego engineeringu. Co więcej, Dolinki hartują - pękło więc 1400m up, mimo że pojeździliśmy tylko po kilku z nich, ale tak tu już jest. Dolinki sprawiają, że boisz się każdego skrętu (90 stopni) z głównej ścieżki, bo to jest zawsze ściana 14-20%. Można nabawić się traumy :D
Zebrało się nam pięć rowerów - to i tak nieźle, bo obawiałem się dezercji całego batalionu :D
A tak serio, to nie każdy jest rowerowy, nie każdy chce jechać ekipą z roboty w weekend, nie każdy lubi dymać srogo... choć tu do końca nie wiem, może jednak większość lubi, tylko że nie wszyscy pod górę?
Jeszcze inni czytają na blogu "Zakopane - Kraków", "Łódź - Kraków" i wam po prostu nie wierzą, że będzie spoko i krótko... wiecie jak jest :D
Ze Szkodnikiem rowerowo to już dawno utraciliśmy wiarygodność jak mówimy, że w sumie to będzie prawie po płaskim.
Przejazd był tak zaplanowany aby jak najmniej dotykać cywilizacji (czyli maksymalne łączenie Dolinek różnymi szlakami):
- Dolinka Będkowska w całej długości
- przebicie na Szklary i czerwony szlak dokoła Szklar (mega jest ten opuszczony dom w lesie, totalnie w gęstwinie - creepy)
- Dolinka Szklarki oba zbocza
- Dolinka Racławki - wąwóz Stradlina, główny trakt, wąwóz Zbrza
- Dolinka Eliaszówki z ruinami Dabelskiego Mostu
- niebieski rowerowy polami nad Dolinkami (nazywam to drogą Wierchową)
- Skała 512 niesłusznie zwana Skałą 502 przez lata :D
- Dolinka Kobylańska
- naleśniki o zmroku w Bradysówce (schronisko turystyczne w Dolinkach)
Zebrało się nam pięć rowerów - to i tak nieźle, bo obawiałem się dezercji całego batalionu :D
A tak serio, to nie każdy jest rowerowy, nie każdy chce jechać ekipą z roboty w weekend, nie każdy lubi dymać srogo... choć tu do końca nie wiem, może jednak większość lubi, tylko że nie wszyscy pod górę?
Jeszcze inni czytają na blogu "Zakopane - Kraków", "Łódź - Kraków" i wam po prostu nie wierzą, że będzie spoko i krótko... wiecie jak jest :D
Ze Szkodnikiem rowerowo to już dawno utraciliśmy wiarygodność jak mówimy, że w sumie to będzie prawie po płaskim.
Przejazd był tak zaplanowany aby jak najmniej dotykać cywilizacji (czyli maksymalne łączenie Dolinek różnymi szlakami):
- Dolinka Będkowska w całej długości
- przebicie na Szklary i czerwony szlak dokoła Szklar (mega jest ten opuszczony dom w lesie, totalnie w gęstwinie - creepy)
- Dolinka Szklarki oba zbocza
- Dolinka Racławki - wąwóz Stradlina, główny trakt, wąwóz Zbrza
- Dolinka Eliaszówki z ruinami Dabelskiego Mostu
- niebieski rowerowy polami nad Dolinkami (nazywam to drogą Wierchową)
- Skała 512 niesłusznie zwana Skałą 502 przez lata :D
- Dolinka Kobylańska
- naleśniki o zmroku w Bradysówce (schronisko turystyczne w Dolinkach)
Dobra wyprawa z tego wszystkiego wyszła i wszyscy przeżyli. To chyba dobrze :)
Wodospad Szum w Bedkowskiej nadal szumi - sprawdzam to co pewien czas (okresowy przegląd), ale do tej pory - bez awarii.
A mówią, że Będkowska jest wyasfaltowana...
Zjazd do Szklarki
Zjazd do Szklarki - na zoom'ie
Czerwony szlak Doliny Szklarki zawsze na propsie
Widokowo jest on obłędny - czy to wygląda na okolice Krakowa, a jednak!
W poszukiwaniu wąwozu Stradlina...
...który zaprowadził nas na samo dno Doliny Racławki
Dziko!
Wąwóz Zbrza - dobrze się niesie, dobrze się pcha :D
Cmentarz choleryczny i ofiar I wojny światowej
Ruiny Diabelskiego Mostu - przedzieramy się przez rzekę
Krzyż Milenijny nad kopalnią
Dolina Eliaszówki - wyższe partie :P
WOW - to jest nowość, lody, mleko, serwatka i inne krowo-pochodne produkty. Nowo otwarty sklep samoobsługowy z kasą w ścianie lub płatnością BLIK'iem.
Jak w Czechach i na Słowacji (leśne bary) - uwielbiam to rozwiązanie!
OPEN SPACE pomiędzy Eliaszówką a Racławką
Droga Wierchowa
Droga Wierchowa 2
TATERY wyszły!
Piknik pod wiszącą skałą - uczennic nigdy nie odnaleziono, a inżynierów... przekonamy się w poniedziałek :D
Kierunek Dolinka Kobylańska
Riders of the setting sun :)
(Nota, bene, znacie alternatywą dla House of Rising Sun --> House of Setting Sun, po niemiecku, trochę słabe tłumaczenie ale idzie się połapać jak ktoś nie ogrania niemieckiego, ale uwaga - na własne ryzyko, jak zawsze ---> TUTAJ dla "teledysku", TUTAJ dla lepszego tłumaczenie)
OPEN HIGHWAY !!!
Kategoria SFA, Wycieczka
Łódź - Kraków, wariant czarny
-
DST
496.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Czwartek, 14 sierpnia 2025 | dodano: 21.08.2025
Kolejny z naszych niepoważnych pomysłów - powrót z Łodzi do Krakowa, na rowerze... nie wprost, a zygzakiem... i nie po drogach, ale szlakami i lasami, na tyle ile to tylko możliwe. Znacie nas już chyba na tyle, że wiecie iż my bardziej "W TEREN" niż asfalt, dlatego te odległości między startem a celem robią się tak dziwne... jakbyście jechali normalnie to do Łodzi z Krakowa nijak nie będzie 500 km :D
No ale o to właśnie chodzi - normalnie - my nie jeździmy w wariancie innym niż CZARNY, więc z Łodzi rypaliśmy nawet czasem przez wiatrołomy, choć... OK... przyznam, jakoś dużo ich nie było tym razem.
No to jak? Robimy tak jak zawsze: najpierw technikalia a potem lecimy z opowieścią?
No ale o to właśnie chodzi - normalnie - my nie jeździmy w wariancie innym niż CZARNY, więc z Łodzi rypaliśmy nawet czasem przez wiatrołomy, choć... OK... przyznam, jakoś dużo ich nie było tym razem.
No to jak? Robimy tak jak zawsze: najpierw technikalia a potem lecimy z opowieścią?
Projekt autorski "POLSKIE MIASTA - Czarne powroty"
Planowanie na mapie, nie ukrywam - UWIELBIAM TO. Rozłożyć się z mapami i "jechać" szlakami tak aby maksymalnie omijać miejscowości i główne drogi. Owszem nie zawsze takie wymijanie będzie możliwe, no ale to się nazywa optymalizacją - zrobić tak aby było jak największe. Trzeba po prostu odpalić kilka dobrych hamiltionian'ów, zmiennych stanu i funkcjonałów (tutaj) i zacznie robić się samo. To żart oczywiście, tak naprawdę to wolę to robić to samodzielnie, bez pomocy cyfrowych... co najwyżej mogę się ubrać do tego specjalnie w mundur i wtedy zaczynam planować kierunki na których dokonamy przełamania masywów, forsowania rzek czy też manewry oskrzydlające tak aby wyjść w kierunku na...
Jak siadam do planowania na mapie to w duszy gra mi to: THE WHOLE WORLD IS MY ARENA !!! a ręka sam zaczyna kreślić warianty, objazdy... "TAAAK - a potem jak drzemy przez jakieś wiatrołomy to gra już tylko TO" - Basia... Ech, ten mój mały kochany KILL-JOY :D
A skoro jesteśmy już przy planowaniu... to zastanówmy się --- zrobiliśmy Warszawę, zrobiliśmy Przemyśl, przejechaliśmy Szlak Piekielny z Piekła do Nieba, objechaliśmy Tatry oraz Góry Świętokrzyskie, nawet zrobiliśmy Zakopane... a przecież wszystko to zaczęło się dawno, dawno temu gdy odbiliśmy się od Częstochowy w 2021 roku (329 km, jazda Kraków - Częstochowa - Kraków, czerwonym szlakiem Orlich Gniazd i niebieskim Warowni Jurajskich). Na liście nadal czekają Wrocław, Opole, Sanok, Sandomierz, Rzeszów, Zakopane 2, szlak Wielki Rogacz - Tarnów... i inne. Ale dzisiaj pada na ŁÓDŹ.
Czemu akurat teraz? Dwa powody w jednym - długi weekend.
Długie weekendy - idealnie pasują na takie wyprawy, bo są długie (niektóre wyprawy z w/w listy zamknięcie w 1-2 dni, ale na niektóre to szacujemy 4 dni non-stop).
Długie weekendy to tłok w górach, nad morzem... warto więc uderzać wtedy na mniej uczęszczane szlaki.
(Acha, no i muszą być dostępne bilety na pociąg czy autobus wożący rowery... no i musi być wtedy pogada... jak widzicie wiele zmiennych, hamiltionany naprawdę mogą tu pomóc!)
Jak siadam do planowania na mapie to w duszy gra mi to: THE WHOLE WORLD IS MY ARENA !!! a ręka sam zaczyna kreślić warianty, objazdy... "TAAAK - a potem jak drzemy przez jakieś wiatrołomy to gra już tylko TO" - Basia... Ech, ten mój mały kochany KILL-JOY :D
A skoro jesteśmy już przy planowaniu... to zastanówmy się --- zrobiliśmy Warszawę, zrobiliśmy Przemyśl, przejechaliśmy Szlak Piekielny z Piekła do Nieba, objechaliśmy Tatry oraz Góry Świętokrzyskie, nawet zrobiliśmy Zakopane... a przecież wszystko to zaczęło się dawno, dawno temu gdy odbiliśmy się od Częstochowy w 2021 roku (329 km, jazda Kraków - Częstochowa - Kraków, czerwonym szlakiem Orlich Gniazd i niebieskim Warowni Jurajskich). Na liście nadal czekają Wrocław, Opole, Sanok, Sandomierz, Rzeszów, Zakopane 2, szlak Wielki Rogacz - Tarnów... i inne. Ale dzisiaj pada na ŁÓDŹ.
Czemu akurat teraz? Dwa powody w jednym - długi weekend.
Długie weekendy - idealnie pasują na takie wyprawy, bo są długie (niektóre wyprawy z w/w listy zamknięcie w 1-2 dni, ale na niektóre to szacujemy 4 dni non-stop).
Długie weekendy to tłok w górach, nad morzem... warto więc uderzać wtedy na mniej uczęszczane szlaki.
(Acha, no i muszą być dostępne bilety na pociąg czy autobus wożący rowery... no i musi być wtedy pogada... jak widzicie wiele zmiennych, hamiltionany naprawdę mogą tu pomóc!)
ŁÓDŹ you like...
...to ride your bike for so f**king long and so f**king far... a jeśli odpowiedź brzmi "TAK" to zapraszam.
Zaplanowanie czarnego wariantu z Łodzi zajęło nam kilka dobrych dni tzw. "research'u". Na naszych wyprawach jeździmy zygzakiem bo bardziej przypomina to zawody na orientację niż przejazd - jedziemy bowiem od punktu do punktu. Od jednego fajnego miejsca do innego. Nie chcieliśmy także z Częstochowy wracać przez Jurę, bo Orle Gniazda mamy mocno objechane. To już na wejściu wyrzucało nas na zachód od tego miasta, a więc wariant w kierunku na Śląsk, a skoro tak to może by także zahaczyć o długodystansowy czerwony szlak Jury Wieluńskiej? Działoszyn, jaskinia Szachownica, rezerwat Węże, kraina wapienników... wariant zachodni otwierał nam ogromne połacie terenów, a jednocześnie niebezpiecznie wydłużał wycieczkę do absurdalnych parametrów... jak tak dalej pójdzie to będziemy wracać z Łodzi do Krakowa przez Poznań i Wrocław... potrzeba było kilku odważnych decyzji, a jednocześnie niektóre "skróty" trasy były mega nieatrakcyjne, bo byłoby to "gonienie po wioskach", bez lasów czy ciekawych miejsc. Sporo pracy sztabowej.
Aby Wam trochę uzmysłowić o czym mówię, to dla przykładu weźmy jedną z map Compass'u (TUTAJ) i wyznaczcie na niej "sensowny" w rozumieniu CZARNYM (szlakami, lasami, atrakcjami) wariant przejazdu między np. Skalbmierzem a Słomnikami. Ja wiem, że szosowcy pognają po drogach i będą zachwyceni... ale, nie śmiejąc się z nikogo i z całym szacunkiem do różnych odmian kolarstwa, dla nas to jest ograniczenie. Najbardziej umysłowe :D
My musimy mieć pewien "input" (wsad) od krainy, przez którą jedziemy... z tego samego powodu także, będą tereny w których nie zorganizujemy naszego rajdu na orientację. Nie dlatego że się technicznie nie da tego zrobić, ale dlatego że trasa tam, nie spełni po prostu naszych oczekiwań. Simple as that :P
Wracając do powrotu z Łodzi - finalna postać trasy wyglądała tak:
Zaplanowanie czarnego wariantu z Łodzi zajęło nam kilka dobrych dni tzw. "research'u". Na naszych wyprawach jeździmy zygzakiem bo bardziej przypomina to zawody na orientację niż przejazd - jedziemy bowiem od punktu do punktu. Od jednego fajnego miejsca do innego. Nie chcieliśmy także z Częstochowy wracać przez Jurę, bo Orle Gniazda mamy mocno objechane. To już na wejściu wyrzucało nas na zachód od tego miasta, a więc wariant w kierunku na Śląsk, a skoro tak to może by także zahaczyć o długodystansowy czerwony szlak Jury Wieluńskiej? Działoszyn, jaskinia Szachownica, rezerwat Węże, kraina wapienników... wariant zachodni otwierał nam ogromne połacie terenów, a jednocześnie niebezpiecznie wydłużał wycieczkę do absurdalnych parametrów... jak tak dalej pójdzie to będziemy wracać z Łodzi do Krakowa przez Poznań i Wrocław... potrzeba było kilku odważnych decyzji, a jednocześnie niektóre "skróty" trasy były mega nieatrakcyjne, bo byłoby to "gonienie po wioskach", bez lasów czy ciekawych miejsc. Sporo pracy sztabowej.
Aby Wam trochę uzmysłowić o czym mówię, to dla przykładu weźmy jedną z map Compass'u (TUTAJ) i wyznaczcie na niej "sensowny" w rozumieniu CZARNYM (szlakami, lasami, atrakcjami) wariant przejazdu między np. Skalbmierzem a Słomnikami. Ja wiem, że szosowcy pognają po drogach i będą zachwyceni... ale, nie śmiejąc się z nikogo i z całym szacunkiem do różnych odmian kolarstwa, dla nas to jest ograniczenie. Najbardziej umysłowe :D
My musimy mieć pewien "input" (wsad) od krainy, przez którą jedziemy... z tego samego powodu także, będą tereny w których nie zorganizujemy naszego rajdu na orientację. Nie dlatego że się technicznie nie da tego zrobić, ale dlatego że trasa tam, nie spełni po prostu naszych oczekiwań. Simple as that :P
Wracając do powrotu z Łodzi - finalna postać trasy wyglądała tak:
Mapa Google jest dla mnie poglądowa... ja takie rzeczy muszę oglądać na mapach szczegółowych.
Trasa w szczegółowym opisie:
- stacja Łódź Kaliska i dzida na Pabianice (jak najszybsze wejście w "zielone" - Las Królewski)
- pomnik lotników, który tak bardzo-bardzo chciałem odwiedzić, Dłutów (TUTAJ)
- maksymalnie jak się da lasami na Bełchatów ("dziura w ziemi", Góra Kamieńsk, leśno-industrialny klimat - RURKI W LESIE !!!)
- odbicie się w kierunku na Pajęczno i Działoszyn, złapać mało znany, długodystansowy czerwony szlak Jury Wieluńskiej
- Lasy nad Górną Liswartą
- Lasy Koszęcina i Miasteczka Śląskiego (Leśna Rajzo), Świerklaniec (Pałac i Walczące Zwierzęta!)
- Pogoria III oraz IV
- Obwodnica VELO Sławkowa i wyjście na Pustynię Błędowską (nowe VELO)
- Olkusz i Bukowno
- dzida na południe na Garb Tęczyński (aby nie wracać przez serce Dolinek - bo nas po 3 dniach zmasakrują, Dolinki to Dolinki, one masakrują :P)
- Zabierzów i wjazd do Krakowa
- pomnik lotników, który tak bardzo-bardzo chciałem odwiedzić, Dłutów (TUTAJ)
- maksymalnie jak się da lasami na Bełchatów ("dziura w ziemi", Góra Kamieńsk, leśno-industrialny klimat - RURKI W LESIE !!!)
- odbicie się w kierunku na Pajęczno i Działoszyn, złapać mało znany, długodystansowy czerwony szlak Jury Wieluńskiej
- Lasy nad Górną Liswartą
- Lasy Koszęcina i Miasteczka Śląskiego (Leśna Rajzo), Świerklaniec (Pałac i Walczące Zwierzęta!)
- Pogoria III oraz IV
- Obwodnica VELO Sławkowa i wyjście na Pustynię Błędowską (nowe VELO)
- Olkusz i Bukowno
- dzida na południe na Garb Tęczyński (aby nie wracać przez serce Dolinek - bo nas po 3 dniach zmasakrują, Dolinki to Dolinki, one masakrują :P)
- Zabierzów i wjazd do Krakowa
Nasza gablota i miejsce startu :)
"ŁÓDŹ twoja niech przypłynie, za sobą mosty spal, zawsze gdy jesteś przy mnie, coś się ważnego musi stać..." (Pieśń Okrętów - polska wersja SHIP SONG, Nicka Cave'a)
Może sama nie przypłynie, bo to my do niej dojedziemy pociągiem, ale mosty zostaną spalone - mamy bilet tylko w jedną stronę. Jest około 5:00 rano a my siedzimy sobie zatem na dworu "Kraków - Główny" i czekamy na pociąg. Śmieszna sprawa z tym moim schorowanym umysłem... jak słyszę zapowiedzi "Pociąg do... przez Kraków - Główny, Kraków - Płaszów, Kraków - ..." to widzę jedną scenę. To powtarzanie nazwy, to jest dla mnie nieśmiertelne "Gozer - Gozerian, Gozer - Podróżnik, Gozer - Niszczyciel przybył... WYBIERAJCIE I GIŃCIE"... no i gdy zapowiadają te pociągi Główny - Płaszów, to wręcz podświadomie czekam na tą drugą cześć "wybierajcie i gińcie"... no ale nigdy nie mówiłem, że ja jestem zdrowy psychicznie.
Wtem, Goze...eeee.... pociąg wbija na stację, a my doń. Kierunek ŁÓDŹ KALISKA. Będziemy tam około 8:30. Dobry czas bo cały dzień przed nami.
Jest czwartek 14.08, wzięliśmy sobie jeden dzień urlopu przyklejony do długiego weekendu aby mieć zapas na powrót... szacujemy że zajmie to nam 3 dni, zwłaszcza że Częstochowę będziemy mijać od strony zachodniej, więc do Krakowa pojedziemy "trochę" na około - w sumie to mógłby napisać, że wbijemy na orbitę Częstochowy, aby nabrać drugiej prędkości kosmicznej i móc "uciec" z tejże orbity czyli strefy przyciągania tego miasta :P
Tyle ile tylko się da, dosypiamy sobie w pociągu. Po raz kolejny sen będzie towarem deficytowym w ten baaaaardzo długi czwartek, zakończony zapewne niedzielą :P
Plecak ponownie waży mi około 16-17 kg (na osobę bierzemy co najmniej 6-7 litrów picia, bo może być kłopot z uzupełnianiem po drodze - planem jest trzymać się mocno terenu, więc sklepy będą występować sporadycznie, a nie na każdym kroku... no i święto, 15-ty. Nie wszystko wszędzie będzie otwarte).
Droga jest celem... ruszajmy! Niech znowu w sercu zagra "500 miles, 500 miles, Lord I'm 500 miles away from home... I'll be free, I'll be free, I'll come home to my country".
Wtem, Goze...eeee.... pociąg wbija na stację, a my doń. Kierunek ŁÓDŹ KALISKA. Będziemy tam około 8:30. Dobry czas bo cały dzień przed nami.
Jest czwartek 14.08, wzięliśmy sobie jeden dzień urlopu przyklejony do długiego weekendu aby mieć zapas na powrót... szacujemy że zajmie to nam 3 dni, zwłaszcza że Częstochowę będziemy mijać od strony zachodniej, więc do Krakowa pojedziemy "trochę" na około - w sumie to mógłby napisać, że wbijemy na orbitę Częstochowy, aby nabrać drugiej prędkości kosmicznej i móc "uciec" z tejże orbity czyli strefy przyciągania tego miasta :P
Tyle ile tylko się da, dosypiamy sobie w pociągu. Po raz kolejny sen będzie towarem deficytowym w ten baaaaardzo długi czwartek, zakończony zapewne niedzielą :P
Plecak ponownie waży mi około 16-17 kg (na osobę bierzemy co najmniej 6-7 litrów picia, bo może być kłopot z uzupełnianiem po drodze - planem jest trzymać się mocno terenu, więc sklepy będą występować sporadycznie, a nie na każdym kroku... no i święto, 15-ty. Nie wszystko wszędzie będzie otwarte).
Droga jest celem... ruszajmy! Niech znowu w sercu zagra "500 miles, 500 miles, Lord I'm 500 miles away from home... I'll be free, I'll be free, I'll come home to my country".
"...był ze Zduńskiej Woli, Ona z PABIANIC, kochali się jak pary z pornoli, ale to wszystko na nic...
Życie jak na filmach to jest blef, szybko Cię obudzi szpadel w łeb, jeśli świat wydaje Ci się coraz lepszy, to znaczy, że zaraz coś się spieprzy!" :P (całość TUTAJ)
HA! Udało się w końcu gdzieś ten cytat wpasować. Ostatnio miałem taką okazję, jak robiłem relację z czerwcowej Orient Akcji, ale... zapomniałem. A jechaliśmy wtedy przez Zduńską. Teraz Zduńskiej nie będzie, ale będą Pabianice. Z Łodzi wyruszamy na południowy zachód i kierujemy się właśnie na Pabianice. Pierwsze kilometry to przejazd przez miasto, więc nie będzie to nic ciekawego. Zwłaszcza, że to ŁÓDŹ - czego oczekiwaliście. Żartuję oczywiście, ale nie byłbym sobą bez tych drobnych złośliwości. Tak naprawdę fajnie zobaczyć jak te nasze miasta się rozwijają i zmieniają, zwłaszcza jeśli nie byliście tutaj lata. Najlepsza chyba prezentacja tego stanu rzeczy to ta kultowa reklama - ŁÓDŹ, k***a!
Wyjeżdżamy z miasta i przejeżdżamy przez Pabianice. To tam "wsiadamy na mapie na zielone" i zaczniemy trzymać się lasów. Pierwszy na liście jest tzw. Las Królewski pod samym miastem. To środek Polski, więc spodziewamy się, że część dróg to będzie jeden piach i... nie rozczarujemy się. Owszem będą tu piękne szutrowe przeloty, ale jedziemy w wariancie kombinowanym, czyli musi przeskakiwać między takimi drogami, bo niekoniecznie "lecą" one w takim kierunku jaki nam pasuje... a pomiędzy nimi będą piachy, piachy, piachy!
Zrobiło się 35 stopni w słońcu... masakra. Zapowiada się długi weekend w piekle "...la la la la słońce napierdala".
Piachy powodują, że robi się jeszcze bardziej gorąco - promieniują gorącem... a poza tym ciężko się przez nie przedziera rowerem. Mamy początek wyprawy, pierwsze 30-40 km, a już leją się z nas hektolitry potu. W samo południe, w piachach środkowej Polski, pod wściekle napierającym słoneczkiem jedziemy... kilometr za kilometrem, godzinę za godziną. Życie jak na filmach to jest blef... uśmiechnięta para na rowerze w lesie, co? Plecak ponad 15 kg, upał i piach między zębami. Pieczemy się, ale i hartujemy.
Ubrani oczywiście "na długo", z buffem UV (kask też dobrze chroni przed słońcem - nie oznacza to jednak, że nie jest w nim gorąco, ale chroni skutecznie), jedziemy wciąż dalej i dalej. Nie pierwszy raz przedzieramy się przez piach, nie pierwszy raz słońce robi nam "GRILL NA HALI" (smażę się jak skwarka, grill na hali, znowu moja warta), jedziemy!
Wyjeżdżamy z miasta i przejeżdżamy przez Pabianice. To tam "wsiadamy na mapie na zielone" i zaczniemy trzymać się lasów. Pierwszy na liście jest tzw. Las Królewski pod samym miastem. To środek Polski, więc spodziewamy się, że część dróg to będzie jeden piach i... nie rozczarujemy się. Owszem będą tu piękne szutrowe przeloty, ale jedziemy w wariancie kombinowanym, czyli musi przeskakiwać między takimi drogami, bo niekoniecznie "lecą" one w takim kierunku jaki nam pasuje... a pomiędzy nimi będą piachy, piachy, piachy!
Zrobiło się 35 stopni w słońcu... masakra. Zapowiada się długi weekend w piekle "...la la la la słońce napierdala".
Piachy powodują, że robi się jeszcze bardziej gorąco - promieniują gorącem... a poza tym ciężko się przez nie przedziera rowerem. Mamy początek wyprawy, pierwsze 30-40 km, a już leją się z nas hektolitry potu. W samo południe, w piachach środkowej Polski, pod wściekle napierającym słoneczkiem jedziemy... kilometr za kilometrem, godzinę za godziną. Życie jak na filmach to jest blef... uśmiechnięta para na rowerze w lesie, co? Plecak ponad 15 kg, upał i piach między zębami. Pieczemy się, ale i hartujemy.
Ubrani oczywiście "na długo", z buffem UV (kask też dobrze chroni przed słońcem - nie oznacza to jednak, że nie jest w nim gorąco, ale chroni skutecznie), jedziemy wciąż dalej i dalej. Nie pierwszy raz przedzieramy się przez piach, nie pierwszy raz słońce robi nam "GRILL NA HALI" (smażę się jak skwarka, grill na hali, znowu moja warta), jedziemy!
Las Królewski za Pabianicami
Szutry premium jak mawiają niektorzy gravel'owcy :P
Leśne przeloty
Ale piachów też trochę będzie - tutaj jeszcze umiarkowanie, ale za moment już znaczenie więcej
"..czerwieńszy będzie kwadrat nasz lotniczy znak, bo cóż że spada któraś z gwiazd, skoro cała wnet eskadra pomknie na szlak" (całość TUTAJ)
Pomnik lotników w lesie przy Dłutowie. Pierwszy "mocny" punkt na naszej trasie. Od dawna chciałem zobaczyć to miejsce, więc nasz przejazd musiał "lecieć" tędy. Ślady II wojny światowej, siły powietrzne, historie ludzi rzuconych w wir zawieruchy dziejów... Niesamowity jest tutaj ten pomnik lotników, wspaniałe upamiętnienie załóg. Wiem, ze nie każdy przepada za historią, ale pamiętajcie że "naród nie znający swojej historii jest skazany na jej powtórzenie".
Rozgrzany kadłub aż parzy pod dotykiem. Widziałem niejeden pomnik lotników, ale ten tutaj jest jednym z najwspanialszych w mojej ocenie. No i to, że w takich miejscach nie może zabraknąć biało-czerwonej szachownicy. Research przed wyprawowy się opłacił! Udało się znaleźć to niesamowite miejsce na trasie!
Rozgrzany kadłub aż parzy pod dotykiem. Widziałem niejeden pomnik lotników, ale ten tutaj jest jednym z najwspanialszych w mojej ocenie. No i to, że w takich miejscach nie może zabraknąć biało-czerwonej szachownicy. Research przed wyprawowy się opłacił! Udało się znaleźć to niesamowite miejsce na trasie!
W poszukiwaniu pomnika
JEST !!!
Warto także przeczytać historię tej oraz innych maszyn (wrzesień 1939) na tablicy obok pomnika - niestety dość mocno wyblakła od słońca. Przeczytać się da, ale zdjęcie niestety nie wyszło.
Przez Święte Ługi w poszukiwaniu ELDORADO
Lasy przynoszą trochę cienia, ale jesteśmy na nizinach, więc nie ma cudów... jest gorąco. Bardzo gorąco. Ani grama wiatru (w sumie w czym podaję się wiatr? Nie chodzi mi o prędkość, ale o ilość - w gramach? w litrach? :D). Zostańmy przy gramach, no więc ani grama wiatru. Jedziemy lasami od szlaku do szlaku, łącząc w jedną całość przeróżne trakty i ścieżki. Kierujemy się na tzw. Święte Ługi - miejsce wypoczynkowe nad jeziorem, schowanym głęboko w lesie. Piachy, piachy, piachy... idzie ciężko, no ale czego innego można było oczekiwać? Szlak na drzewie mówi, że zmierzamy do Eldorado, więc chyba musi być ciężko. Mój ulubiony wiersz Edgara Allana
"Rycerz na schwał, na koniu w cwał
W dzień jasny i w noc bladą
Śpiewając rad, wędrował w świat
I szukał Eldorado
Przeminął wiek, osiwiał człek
Duch troską drżał mu bladą
Bo nigdzie mu, nie błysł kraj snu
Rojone Eldorado!
A gdy już był, u kresu sił,
Napotkał marę bladą
O, cieniu, mów
Gdzie kraj mych snów
Mów, gdzie jest Eldorado?
Za szczyty gór
Za kresy chmur
W krainę cieniów bladą
Śpiesz noc i dzień
Odrzeknie cień
Tam znajdziesz Eldorado" (całość w oryginale, zaśpiewane: TUTAJ)
W dzień jasny i w noc bladą
Śpiewając rad, wędrował w świat
I szukał Eldorado
Przeminął wiek, osiwiał człek
Duch troską drżał mu bladą
Bo nigdzie mu, nie błysł kraj snu
Rojone Eldorado!
A gdy już był, u kresu sił,
Napotkał marę bladą
O, cieniu, mów
Gdzie kraj mych snów
Mów, gdzie jest Eldorado?
Za szczyty gór
Za kresy chmur
W krainę cieniów bladą
Śpiesz noc i dzień
Odrzeknie cień
Tam znajdziesz Eldorado" (całość w oryginale, zaśpiewane: TUTAJ)
Spiesz noc i dzień, czy to metafora życia - dzień za dniem...?
Zawsze też zastanawiałem się... "w krainę cieniów bladą", czy to oznacza śmierć? Jak tak mi to pachnie... cytując klasyka "cuchnie tu śmiercią".
Wiecie jak to bywa z przepowiedniami, nastawiacie się na wasze rozumienie, a potem rozczarowanko (TUTAJ)
Zawsze też zastanawiałem się... "w krainę cieniów bladą", czy to oznacza śmierć? Jak tak mi to pachnie... cytując klasyka "cuchnie tu śmiercią".
Wiecie jak to bywa z przepowiedniami, nastawiacie się na wasze rozumienie, a potem rozczarowanko (TUTAJ)
Bezdrożami...
Ku Świętym Ługom...
Oto i one
"...spiesz noc i dzień, odrzecze cień, tam znajdziesz Eldorado"
"Kiedy się wypełniły dni i przyszło zginąć latem...a lato był piękne tego roku"
Po drodze mijamy także pamiątki Września 39. Jesteśmy w miarę niedaleko Wielunia, a to tutaj poszły pierwsze niemieckie uderzenia na początku II wojny światowej.
Warto poczytać historię miejscowości Szczerców - załączam zdjęcie tablicy, tak aby uświadomić sobie, że już wtedy, w erze gdy nie śniło się jeszcze o internecie czy szerokim dostępie do mediów, to wojsko i ludność cywilna wiedziała, że wybuchnie wojna. Tego typu zdarzenia nigdy nie dzieją się nagle. Owszem uderzenie bywa wykonane z zaskoczenia, ale sytuacja eskaluje stopniowo, aż do wybuchu. Przygotowania także zajmują czas, a dziś, w dobie satelitów i niemal nieograniczonej łączności takie przygotowania (np. ruchy wojsk) będą widoczne.
Z jednej strony to dobrze, bo będzie widać... z drugiej, co wtedy? Cytując (fonetycznie) rosyjskie powiedzenie... i mogą być błędy, bo słabo znam ruski: "Garady nje mogut dvigat'se nazad, ane padajut tam gdje stojat" i tak ta opowieść toczy się przez od wieków. Historia ludzkości to niestety historia wojen. A każda z większych resetuje pewien (niekoniecznie sprawiedliwy ale jednak) porządek i ustawia nowy. Wojny napoleońskie, które złamały potęgę Francji i przyniosły tzw. "koncert mocarstw", I wojna światowa która była końcem monarchii, II wojna światowa która była początkiem końca kolonializmu... i początkiem neokolonializmu (ale to już inna historia). Ważne jednak aby nie być w strefie zgniotu, kiedy takowe wojny przechodzą - niestety rzadko to się nam udaje.
Warto poczytać historię miejscowości Szczerców - załączam zdjęcie tablicy, tak aby uświadomić sobie, że już wtedy, w erze gdy nie śniło się jeszcze o internecie czy szerokim dostępie do mediów, to wojsko i ludność cywilna wiedziała, że wybuchnie wojna. Tego typu zdarzenia nigdy nie dzieją się nagle. Owszem uderzenie bywa wykonane z zaskoczenia, ale sytuacja eskaluje stopniowo, aż do wybuchu. Przygotowania także zajmują czas, a dziś, w dobie satelitów i niemal nieograniczonej łączności takie przygotowania (np. ruchy wojsk) będą widoczne.
Z jednej strony to dobrze, bo będzie widać... z drugiej, co wtedy? Cytując (fonetycznie) rosyjskie powiedzenie... i mogą być błędy, bo słabo znam ruski: "Garady nje mogut dvigat'se nazad, ane padajut tam gdje stojat" i tak ta opowieść toczy się przez od wieków. Historia ludzkości to niestety historia wojen. A każda z większych resetuje pewien (niekoniecznie sprawiedliwy ale jednak) porządek i ustawia nowy. Wojny napoleońskie, które złamały potęgę Francji i przyniosły tzw. "koncert mocarstw", I wojna światowa która była końcem monarchii, II wojna światowa która była początkiem końca kolonializmu... i początkiem neokolonializmu (ale to już inna historia). Ważne jednak aby nie być w strefie zgniotu, kiedy takowe wojny przechodzą - niestety rzadko to się nam udaje.
Nadal bezdrożami...
"Przejdą wieki i lata przeminą, pozostaną ślady dawnych dni..."
Dość dokładnie opisana sytuacja przed i w trakcie - warto
Zdobywając GÓRĘ MOCY
Jak
ktoś nie wie, to mowa o Górze Kamieńsk. Jest to góra, która powstała z
ziemi usuniętej w trakcie powstawania odkrywkowej kopalni BEŁCHATÓW.
Została po prostu nasypana, a że postawiono na niej wiatraki (a także
wyciąg narciarski i zrobiono tu szlaki zjazdowe! została okrzyknięto
Górą Mocy. Byliśmy tu tylko raz, dawno dawno temu bo w 2018 roku (wtedy).
Zachód słońca zastał nas na leśnych ścieżkach wokół Bełchatowa, w których znajdziecie wiele industrialnych elementów - moje kochane rurki! Mógłbym przy nich siedzieć i słuchać jak leje się ta woda - tak wiem, to chore. Leczę się... nieskutecznie, ale leczę się. Doceńcie starania. Numer konta do docenia to: xxxx xxxx
Podjazd pod Górę Mocy jest srogi, naprawdę srogi, zwłaszcza że mamy w nogach już jakieś 130 km (spoiler alert - dzień zamkniemy z wynikiem 176 km).
Góra trochę zarosła lasem i nie ma już takich fajnych widoków jak kiedyś - szkoda trochę, no ale z drugiej strony na tym polega rekultywacja terenu.
Rozsiadamy się na szycie i jemy kolację (bułki z plecaka). Jest już zmierzch, więc trzeba także odpalić lampki - teraz w planie dwa punkty widokowe na kopalnię Bełchatów, a potem trzeba będzie poszukać, gdzie możemy się przespać 2-3 godzinki gdzieś na dziko.
Zachód słońca zastał nas na leśnych ścieżkach wokół Bełchatowa, w których znajdziecie wiele industrialnych elementów - moje kochane rurki! Mógłbym przy nich siedzieć i słuchać jak leje się ta woda - tak wiem, to chore. Leczę się... nieskutecznie, ale leczę się. Doceńcie starania. Numer konta do docenia to: xxxx xxxx
Podjazd pod Górę Mocy jest srogi, naprawdę srogi, zwłaszcza że mamy w nogach już jakieś 130 km (spoiler alert - dzień zamkniemy z wynikiem 176 km).
Góra trochę zarosła lasem i nie ma już takich fajnych widoków jak kiedyś - szkoda trochę, no ale z drugiej strony na tym polega rekultywacja terenu.
Rozsiadamy się na szycie i jemy kolację (bułki z plecaka). Jest już zmierzch, więc trzeba także odpalić lampki - teraz w planie dwa punkty widokowe na kopalnię Bełchatów, a potem trzeba będzie poszukać, gdzie możemy się przespać 2-3 godzinki gdzieś na dziko.
Wciąż dalej i dalej lasami...
Nabieramy kierunek na Bełchatów
Mamy tu jedno czy dwa drzewa? :)
Słońce pomału chyli się ku horyzontowi...
Uwielbiam te rurki!!! Chlupocze !!
Riders of the setting sun :)
Industrialny klimat okolic Bełchatowa
Widok ze srogiego podjazdu pod Górę Mocy
Szczyt o zmierzchu
Świt na BALI... siana :D
Przejazd
wzdłuż kopalni to kilometry, naprawdę kilometry - to w końcu ponoć
największa dziura w ziemi w Europie. Po zrobienie kilku nocnych zdjęć ruszamy dalej zostawiając Bełchatów za plecami. Podejmujemy
także decyzję aby zjechać "skosem" w stronę czerwonego szlaku Jury
Wieluńskiej. Jazda w tamtym kierunku czyli na Działoszyn i Pajęczno
uzależniona była od czasu, w którym uda nam się dojechać do Góry
Kamieńsk. Wariant ten wydłuża nasz powrót na Kraków o jakieś 50-60km, ponieważ jest to
jazda po trójkącie, a nie zjazd "w dół" (czyli na południe) najkrótszą
drogą. Mamy jednak pewien zapas czasu, więc nie trzeba odpuszczać tego szlaku,
na który czaimy się już od lat. Co więcej bardzo dobrze wszystko się nam
ułożyło. Od Bełchatowa do Pajęczna nie ma ciągłości lasów, więc trzeba
przelecieć koło 30 km przez wioski... nic ciekawego i za dnia to byłaby
katorga (zwłaszcza gdy będzie upał). No ale mamy noc! Idealnie -
przejechanie tego odcinka w nocy to doskonała opcja -- robić najmniej
ciekawe odcinki nocami, aby nie tracić widoków ani atrakcji. Mnie pasuje.
Chwilę nam to jednak zajmie bo to spora liczna kilometrów i dojedziemy do Pajęczna około 1 w nocy. To stamtąd wbijemy na tajemniczy, długodystansowy szlak Jury Wieluńskiej, ale to nad ranem, a nie w środku nocy.
Zaczyna nas dopadać zmęczenie. Mamy na liczniku zrobionych dzisiaj 176 km, jest pierwsza w nocy, a jedziemy od 8:30. Do tego srogo nam dziś dogrzało - trzeba złapać kilka godzin snu, jakąkolwiek regenerację. Tuż przed miejscowością znajdujemy starą i trochę zaniedbaną wiatę, ale ławki "działają". Podłączamy do ładownia sprzęty (z powerbanków), ubieramy po 1-2 dodatkowe warstwy i "przytulamy" się do drewna. Wiata jest przy blisko drogi głównej niestety i będą tutaj czasem śmigać, niestety z nadmierną prędkością, ciężarówki. Uda nam się przespać około 3 godzin... acz w trybie szarpanym, bo "przelatujący" TIR zrywa nas czasem na równe nogi. Sprawi to, że nie wytrzymamy w pełni do rana i jeszcze przed wschodem słońca, około 4:00 w nocy ruszymy dalej w drogę, zjeżdżając z dróg asfaltowych na dość duże pola. Słońce wzejdzie dla nas zatem pomiędzy balami siana (nazywanymi przez nas kulkami). Śpiew ptaków, zapach zboża, kulki i świt. Mimo, że nie jesteśmy w górach z widokami, to jednak będzie to piękny wschód słońca - sami, pośród ogromnych pól, z lekkim porannym chłodem. Śniadanie (z plecaka) zjemy także siedząc przy "kulkach" i chwilę później spotkamy się z długo wyczekiwanym, długodystansowym, czerwonym szlakiem Jury Wieluńskiej. Witaj czerwony przyjacielu, jeszcze nie mieliśmy okazji.
Chwilę nam to jednak zajmie bo to spora liczna kilometrów i dojedziemy do Pajęczna około 1 w nocy. To stamtąd wbijemy na tajemniczy, długodystansowy szlak Jury Wieluńskiej, ale to nad ranem, a nie w środku nocy.
Zaczyna nas dopadać zmęczenie. Mamy na liczniku zrobionych dzisiaj 176 km, jest pierwsza w nocy, a jedziemy od 8:30. Do tego srogo nam dziś dogrzało - trzeba złapać kilka godzin snu, jakąkolwiek regenerację. Tuż przed miejscowością znajdujemy starą i trochę zaniedbaną wiatę, ale ławki "działają". Podłączamy do ładownia sprzęty (z powerbanków), ubieramy po 1-2 dodatkowe warstwy i "przytulamy" się do drewna. Wiata jest przy blisko drogi głównej niestety i będą tutaj czasem śmigać, niestety z nadmierną prędkością, ciężarówki. Uda nam się przespać około 3 godzin... acz w trybie szarpanym, bo "przelatujący" TIR zrywa nas czasem na równe nogi. Sprawi to, że nie wytrzymamy w pełni do rana i jeszcze przed wschodem słońca, około 4:00 w nocy ruszymy dalej w drogę, zjeżdżając z dróg asfaltowych na dość duże pola. Słońce wzejdzie dla nas zatem pomiędzy balami siana (nazywanymi przez nas kulkami). Śpiew ptaków, zapach zboża, kulki i świt. Mimo, że nie jesteśmy w górach z widokami, to jednak będzie to piękny wschód słońca - sami, pośród ogromnych pól, z lekkim porannym chłodem. Śniadanie (z plecaka) zjemy także siedząc przy "kulkach" i chwilę później spotkamy się z długo wyczekiwanym, długodystansowym, czerwonym szlakiem Jury Wieluńskiej. Witaj czerwony przyjacielu, jeszcze nie mieliśmy okazji.
Z widokiem na kopalnię Bełchatów
Świt na BALI :D
Szkarłatnym traktem czyli Szlakiem Jury Wieluńskiej
Wspomniany już parę razy długodystansowy czerwony szlak Jury Wieluńskiej to szlak, na który chciałem trafić od dawna, ale nigdy nie było okazji. No dobra, jakoś tam go czasem przecinaliśmy czy to na jakimś Bike Oriencie w okolicy Załęczańskiego Parku Krajobrazowego czy też - najmocniej - na naszym pierwszym Jaszczurze (Ukryty Wapień) w 2016 z bazą w Działoszynie. Nigdy nie udało mi się napisać relacji z tego Jaszczura - a działo się wtedy naprawdę wiele. BA! miałem już nawet gotowe tytuły niektórych rozdziałów np. "Przypomnij sobie swoją porażkę w jaskini" - Mistrz Yoda... ale jakoś nigdy nie udało mi się dokończyć tego wpisu.
Jaskinia o której mowa to była sławna "Szachownica", w której mieliśmy etap specjalny Jaszczura. Trzeba było odnaleźć w lesie mapę jaskini - to nam się udało. Następnie przy pomocy tej mapy, odnaleźć ukryte w różnych jej odnogach lampiony... nie wiedzieliśmy jednak, że jaskinia będzie pełna "stowarzyszy" (punktów stowarzyszonych). Co więcej, w lesie ukryte były dwie mapy: ta dla trasy pieszej i ta dla rowerowej. Odnaleźliśmy, nie wiedząc o tym, mapę dla piechurów. Zabraliśmy się za eksplorację jaskini, nie wiedząc że skoro mamy złą mapę to będziemy zbierać tylko stowarzysze względem naszej trasy... porażka, prawda? No nie do końca, bo myśmy wtedy umieli TAKIEGO HUGE'a w nawigację precyzyjną i zebraliśmy złe punkty względem naszej mapy... czyli uwaga - jakie? POPRAWNE dla naszej trasy! Więcej szczęścia niż rozumu. Więcej przypadku niż nawigacji. Innymi słowy, mieliśmy złą mapę, ale że źle ją czytaliśmy, to zebraliśmy poprawne punkty - jeszcze jeden dowód, że dwa minusy dają plus :P
Poza tym Malo wepchnął nas także w rezerwat Węże, gdzie schodziliśmy do innej jaskini po lampiony, a było to naprawdę robiące na nas wrażenie zejście. Rozumiecie, prawda? ZEJŚCIE...
Problemy w tym, że nic wtedy nie wiedzieliśmy o tym terenie, nie mówiąc już o długodystansowych szlakach gdzieś w środku Polski.
Dlatego też, dojechanie do tego szlaku teraz, na pełnej świadomości jest dla mnie czymś niesamowitym. Witaj tajemniczy i zapomniany Szlaku Jury Wieluńskiej.
Dla niektórych z Was może to być dziwne, podniecać się paskiem na drzewie... szlak to szlak... no może, a może właśnie nie? Może jest w tym jakaś magia... Droga jest celem... follow the path... watch your steps...
Nasz przejazd nie pokryje nawet 10% tego szlaku, bo kierujemy się na południe, a więc głównie go przecinamy, niemniej chwilę nim jednak pojedziemy. Ponoć w innych miejscach, zwłaszcza w województwie śląskim jest on dość dobrze oznaczony, ale tutaj... na granicy łódzkiego, oznakowania są śladowe. Mamy także dość chłodny poranek, nad Wartą unoszą się mgły, jest wilgotno ale i bardzo cicho... nikogo, po prostu nikogo na trakcie. Cisza, mgły, wijąca się rzeka a Wy jedziecie niemal zapomnianym szlakiem, szukając śladowych jego oznaczeń na drzewach. Jest też proza życia: szlak ten może nie jest wybitny widokowo, bo biegnie mocno wzdłuż rzeki w terenach nizinnych... czytaj: ROŚLINNOŚĆ PLUGAWA I ROBACTWO wysoko-aktywne, ale i tak jest fajnie. Kolejny z "wielkich" szlaków, chociaż tylko częściowo, wpada do naszej kolekcji.
Nota bene, bardzo polecam Wam tą książkę --> TUTAJ. Dla nas stała się inspiracją w planowaniu wypraw.
Śladowe oznaczenia
Nie znikaj, czerwony przyjacielu! Wytrzymaj, kiedyś Cię odmalują na nowo! Mocno w to wierzę.
Gdzieś nad Wartą
Zostawiamy Łódzkie i wjeżdżamy w Śląskie
W kierunku LISWARTY
VENTILATOR i rzeka odwiedzin WARTA...
Opuszczamy
czerwony i łapiemy niebieski - niebieski liswarciański szlak rowerowy.
On teraz będzie nas prowadził w naszej wyprawie. Znowu zaczyna się upał -
dzień już w pełni wstał.
Zaszywamy się głęboko w lasach i przebieramy w nowy zestaw ciuchów. Ja wiem, że wożenie drugiego zestawu dla niektórych z Was jest dziwne, ale jak jesteście w trasie 60 - 70h bez prysznica i normalnego noclegu, to uwierzcie że chusteczki higieniczne aby się odświeżyć i przebranie w nowy zestaw, to jest coś, co naprawdę wzmacnia morale. Tak, trzeba drugi (i czasem trzeci) zestaw dźwigać na plecach, ale coś za coś. Komfort ma swoją cenę. Poza tym jakby złapała nas burza czy inna ulewa, to wtedy taki zestaw także robi robotę. Dla tych którzy jeżdżą 5 - 8 godzin i wracają do domu, może to być niezrozumiałe, ale noc w mokrych ciuchach kiedy temperatura spada, a jesteście już tak wykończeni, że ciężko być w ciągłym ruchu i pasowałby się choć trochę zdrzemnąć... no to robi się problem. Poza tym "mokre" potrafi mocno otrzeć/odparzyć, a jak przed Wami jeszcze 250 km to też to może być kłopot. Nawet jak nie dorwą Was deszcze (niespokojne...), to przepocone po całym dniu, ubrudzone błotem, pyłem, kurzem ciuchy na 2-gi czy 3-ci dzień to nic miłego. I czy da się wytrzymać w nich jak trzeba? TAK, ale czy trzeba skoro są alternatywy?
Trzymamy się niebieskiego, który zaprowadzi nas w okolice MEGA VENTYLATORA !!!
Są to ruiny wiatraka Rębicach Królewskich. Polecam przeczytać o tym miejscu, bo to jest prawdziwy rarytas pod kątem perełek na naszej trasie, a sama jego historia jest także bardzo ciekawa. (TUTAJ). Temu niesamowitemu miejscu dedykują tą ryjącą banię piosenkę: "Ventilator, Aligator, Benzin-motor, monitor, wibrator..."
Zaszywamy się głęboko w lasach i przebieramy w nowy zestaw ciuchów. Ja wiem, że wożenie drugiego zestawu dla niektórych z Was jest dziwne, ale jak jesteście w trasie 60 - 70h bez prysznica i normalnego noclegu, to uwierzcie że chusteczki higieniczne aby się odświeżyć i przebranie w nowy zestaw, to jest coś, co naprawdę wzmacnia morale. Tak, trzeba drugi (i czasem trzeci) zestaw dźwigać na plecach, ale coś za coś. Komfort ma swoją cenę. Poza tym jakby złapała nas burza czy inna ulewa, to wtedy taki zestaw także robi robotę. Dla tych którzy jeżdżą 5 - 8 godzin i wracają do domu, może to być niezrozumiałe, ale noc w mokrych ciuchach kiedy temperatura spada, a jesteście już tak wykończeni, że ciężko być w ciągłym ruchu i pasowałby się choć trochę zdrzemnąć... no to robi się problem. Poza tym "mokre" potrafi mocno otrzeć/odparzyć, a jak przed Wami jeszcze 250 km to też to może być kłopot. Nawet jak nie dorwą Was deszcze (niespokojne...), to przepocone po całym dniu, ubrudzone błotem, pyłem, kurzem ciuchy na 2-gi czy 3-ci dzień to nic miłego. I czy da się wytrzymać w nich jak trzeba? TAK, ale czy trzeba skoro są alternatywy?
Trzymamy się niebieskiego, który zaprowadzi nas w okolice MEGA VENTYLATORA !!!
Są to ruiny wiatraka Rębicach Królewskich. Polecam przeczytać o tym miejscu, bo to jest prawdziwy rarytas pod kątem perełek na naszej trasie, a sama jego historia jest także bardzo ciekawa. (TUTAJ). Temu niesamowitemu miejscu dedykują tą ryjącą banię piosenkę: "Ventilator, Aligator, Benzin-motor, monitor, wibrator..."
Tu był kiedyś punkt kontrolny na jednym z rajdów :)
Piękna droga
VENTILATOR !!!
Robi wrażenie :)
Kolejna z rzek na naszym trakcie
Odwiedzić LISY nad Górną LASwartą :P
...lub
na odwrót? Lasy nad Górną Liswartą? Nie mam pamięci do tych nazw... acz
zastanawia mnie czy jeśli LISwarta to jeden z dopływów Warty, to czy inne
dopływy to będą LAS-, LES, LOS-, LUS-warty? Logicznie by to pasowało,
prawda? Tak wiem, zryty jestem :P
Nie ma niestety leśnego połączenia między Lasami a Ventylatorem i będziemy musieli przejechać około 12 km przez wioski. Niby niewiele, ale zrobiło się 36 stopni, a powietrze niemal stoi... nie czuć nawet pędu powietrza od jazdy. Te kilkanaście kilometrów po asfalcie, od którego żar po prostu bije to będzie hardcore. Spłoniemy... to będzie parzyć. Jaramy się jak Londyn w 1666... a odcinek zdaje się nie kończyć. Patelnia, piec, grill na hali... masakra... ale docieramy finalnie do Lasów nad Górną Liswartą. W cieniu drzew temperatura spada i można znowu odetchnąć. Po tych kniejach przelecimy z mapą od tzw. Dębowego Krzyża do Błękitnego Krzyża, a potem jeszcze bardziej na południe. Mapa - jaką to daje wolność. Łączymy sobie ścieżki, które nam pasują - nie przejmując się jak biegną szlaki i główne trakty. Jeśli trzeba to przebijamy się do dróg, których kierunek nam bardziej pasuje. Czasem warto przejechać wąską, zapiaszczoną ścieżką całe 200 metrów, aby dostać się do leśnej autostrad po drugiej stronie gęstego kwadratu lasu. Mapa to prawdziwa wolność.
Lasami dojedziemy do... kolejnych lasów - kierujemy się bowiem na Koszęcin i lasy Miasteczka Śląskiego. Ogromne "zielone" kompleksy na Śląsku, kilometry leśnych ścieżek z najbardziej chyba znaną LESNĄ RAJZO (leśna pętla około 150 km)!
Opuszczanie lasów jest niebezpieczne więc tego unikamy. Poruszamy się głównie między drzewami, tak jest bezpieczniej - nie wierzycie? Zobaczcie jedno ze zdjęć poniżej, co się stało, gdy tylko na chwilę wyjechaliśmy do cywilizacji :P
Nie ma niestety leśnego połączenia między Lasami a Ventylatorem i będziemy musieli przejechać około 12 km przez wioski. Niby niewiele, ale zrobiło się 36 stopni, a powietrze niemal stoi... nie czuć nawet pędu powietrza od jazdy. Te kilkanaście kilometrów po asfalcie, od którego żar po prostu bije to będzie hardcore. Spłoniemy... to będzie parzyć. Jaramy się jak Londyn w 1666... a odcinek zdaje się nie kończyć. Patelnia, piec, grill na hali... masakra... ale docieramy finalnie do Lasów nad Górną Liswartą. W cieniu drzew temperatura spada i można znowu odetchnąć. Po tych kniejach przelecimy z mapą od tzw. Dębowego Krzyża do Błękitnego Krzyża, a potem jeszcze bardziej na południe. Mapa - jaką to daje wolność. Łączymy sobie ścieżki, które nam pasują - nie przejmując się jak biegną szlaki i główne trakty. Jeśli trzeba to przebijamy się do dróg, których kierunek nam bardziej pasuje. Czasem warto przejechać wąską, zapiaszczoną ścieżką całe 200 metrów, aby dostać się do leśnej autostrad po drugiej stronie gęstego kwadratu lasu. Mapa to prawdziwa wolność.
Lasami dojedziemy do... kolejnych lasów - kierujemy się bowiem na Koszęcin i lasy Miasteczka Śląskiego. Ogromne "zielone" kompleksy na Śląsku, kilometry leśnych ścieżek z najbardziej chyba znaną LESNĄ RAJZO (leśna pętla około 150 km)!
Opuszczanie lasów jest niebezpieczne więc tego unikamy. Poruszamy się głównie między drzewami, tak jest bezpieczniej - nie wierzycie? Zobaczcie jedno ze zdjęć poniżej, co się stało, gdy tylko na chwilę wyjechaliśmy do cywilizacji :P
Lasy nad Górną Liswartą
Od Dębowego Krzyża...
...przez lasy...
...do Błękitnego Krzyża
Przeloty
Wyjechać na chwilę do cywilizacji i co się dzieje... ech
Do czorta!
Ruinki zawsze na propsie
I znowu kończy się dzień...złota godzina
LEŚNA RAJZO Garbaty mostek
Mijają kolejne kilometry, ale i godziny. To naprawdę duże leśne obszary i przejechać przez nie, to nie jest 5 min. To kilka godzin. Doliczając do tego czerwony szlak Jury Wieluńskiej i poszukiwanie VENTILATORA, to na Leśnej Rajzo jesteśmy już od koniec drugiego dnia naszej wyprawy. Do zmroku już bliżej niż dalej, a my wciąż jedziemy. Słońce zachodzi, a my jedziemy. Kolacja (ponownie z plecaka - choć dwudniowe bułki nie są już tak fajne jak świeże, ale w naszym wariancie to rzadko mijamy jakieś ekskluzywne food-point'y, inne niż mały sklep spożywczy w małej miejscowości). Leśna Rajzo wyprowadza nas na tzw. Garbaty Mostek. Kapitalne miejsce, gdzie na jednym Tropicielu był punkt kontrolny. Bardzo lubię to miejsce, a nocą robi jeszcze lepsze wrażenie. Postanawiamy jechać jeszcze jakiś czas i około 1:00 w nocy szukać miejsca na nocleg. Czuć po nas zmęczenie drugim dniem i drugą naderwaną nocą (wyjazd pociągiem w czwartek był bardzo wcześniej rano, a w nocy ze środy na czwartek, to nie poszliśmy spać jakoś wcześnie - pakowanie, przygotowania, itp).
Chcemy jednak dojechać przynajmniej do Pałacu w Świerklańcu nim przyłożymy głowę do jakieś ławki, drewna czy w najgorszym razie trawy...Licznik zatrzyma się na ponad 150 km.
Leśno Rajzo!!
Garbaty mostek
Stanica :)
Walcząc ze zwierzętami i sleepmonsterem
...i
frustracją. Mega frustracją. W Świerklańcu przed wejściem do parku
pałacowego jest niesamowite miejsce - cukiernia, która ma takie
ciasteczka, że ja bym tam mógł zostać na wieki.
Za każdym razem kiedy wpadamy do lasów przy Miasteczku Śl. to nie może się obyć bez wizyty w tej cukrowej placówce! Nie ma takiej opcji, to jest punkt obowiązkowy... a dziś... jest przed 1:00 w nocy. ZAMKNIĘTE! Buuuu... wyć mi się chce... do księżyca. W zasadzie to do połowy księżyca, bo pełnia była tydzień temu, kiedy wracaliśmy z Zakopanego.
Ciasteczka pełnią w moim życiu bardzo ważną rolę, a teraz ich nie dostanę... POZBAWION... OKRADZION... co za dramat. Być w Świerklańcu i nie kupić ciasteczek. Brzmi jak herezja... a jednak. Nic z tego. Przybytek rozpusty zamknięty.
Mocno atakuje nas już także sleepmonster. Ciężko się jedzie bo wychodzą z nas trudy minionych dni i nocy. Musimy złapać trochę snu, zaczyna nas mulić... W Parku w Świerklańcu są niesamowite figury walczących zwierząt (można je zobaczyć TUTAJ lub DRUGA), ale nie za bardzo chcemy rozkładać się na ławce w parku. Jest duża szansa, że zaczepią nas inne walczące zwierzęta... w stanie np. upojenia alkoholowego, więc pasowałby nam się gdzieś "zaszyć". I wtedy wybór pada na zamek. HAHHAHA tak jak podczas jazdy z Przemyśla, zamek na placu zabaw! Ale tym razem, to to jest zamczysko, wielopoziomowe! Dobre miejsce, wbijamy na nocleg, tu się rozłożymy.
Wbijamy do zamku jak kiedyś Shrek po Fionę "Alright, good fellas, let's crash this party...".
Rozkładamy się do snu, acz miejscówka będzie finalnie średnia. Chociaż wygląda na zajebistą - jest cała z metalu. W nocy rosa będzie wszędzie i nas to mocno przemoczy, a to sprawi że będzie nam zimno. Nie da się głęboko przysnąć gdy telepie Was z zimna... przemęczymy się 3,5 godziny, aby oszukać organizm, ale jednak będzie to średnio przyjemne - zimno i mokro. Trzeba to jednak jakoś wytrzymać - świt już blisko czyli nieśmiertelne "The night is darkest just before the dawn. And I promise you, the dawn is coming"
Za każdym razem kiedy wpadamy do lasów przy Miasteczku Śl. to nie może się obyć bez wizyty w tej cukrowej placówce! Nie ma takiej opcji, to jest punkt obowiązkowy... a dziś... jest przed 1:00 w nocy. ZAMKNIĘTE! Buuuu... wyć mi się chce... do księżyca. W zasadzie to do połowy księżyca, bo pełnia była tydzień temu, kiedy wracaliśmy z Zakopanego.
Ciasteczka pełnią w moim życiu bardzo ważną rolę, a teraz ich nie dostanę... POZBAWION... OKRADZION... co za dramat. Być w Świerklańcu i nie kupić ciasteczek. Brzmi jak herezja... a jednak. Nic z tego. Przybytek rozpusty zamknięty.
Mocno atakuje nas już także sleepmonster. Ciężko się jedzie bo wychodzą z nas trudy minionych dni i nocy. Musimy złapać trochę snu, zaczyna nas mulić... W Parku w Świerklańcu są niesamowite figury walczących zwierząt (można je zobaczyć TUTAJ lub DRUGA), ale nie za bardzo chcemy rozkładać się na ławce w parku. Jest duża szansa, że zaczepią nas inne walczące zwierzęta... w stanie np. upojenia alkoholowego, więc pasowałby nam się gdzieś "zaszyć". I wtedy wybór pada na zamek. HAHHAHA tak jak podczas jazdy z Przemyśla, zamek na placu zabaw! Ale tym razem, to to jest zamczysko, wielopoziomowe! Dobre miejsce, wbijamy na nocleg, tu się rozłożymy.
Wbijamy do zamku jak kiedyś Shrek po Fionę "Alright, good fellas, let's crash this party...".
Rozkładamy się do snu, acz miejscówka będzie finalnie średnia. Chociaż wygląda na zajebistą - jest cała z metalu. W nocy rosa będzie wszędzie i nas to mocno przemoczy, a to sprawi że będzie nam zimno. Nie da się głęboko przysnąć gdy telepie Was z zimna... przemęczymy się 3,5 godziny, aby oszukać organizm, ale jednak będzie to średnio przyjemne - zimno i mokro. Trzeba to jednak jakoś wytrzymać - świt już blisko czyli nieśmiertelne "The night is darkest just before the dawn. And I promise you, the dawn is coming"
ZAMEK. Nasz miejscówka na kilka godzin nocy - Szkodnik śpi :)
Lepiej nie budzić... dla własnego bezpieczeństwa. Skoro mamy zamek, to mamy i Księżniczkę... a te lubią śpiewać piosenki --->
"We won't give up, we won't give in, to the Empire,
every fight survived, we call a win. We will inspire
troops on the ground, flying X-wings,
The Alliance will give them everything... we will fight fire with fire till Emperor retires. Let's light up space!"
i trzeba będzie znów zapierdalać... (całość TUTAJ)
Nasz zajebisty zamek - ja nie wierzę czasem gdzie my śpimy :D To jest nie do wiary :D
Ku wielkiej wodzie...
4:40 rano... no nie da się, telepie nas z zimna. No to pospane... grrrr... trochę słaby ten sen, ale przynajmniej sleepmonster poszedł w cholerę. Wróci, zawsze wraca... "co Was nie zabije, to... wróci i spróbuje ponownie. Bądź gotów". Zbieramy się pomału do dalszej drogi. Klimat jest niesamowity - mgły, mgły, mgły. Zimny i mglisty poranek. Ha, połowa sierpnia, ale już czuć nadchodzącą niedługo jesień. Poranki w czerwcu czy lipcu były inne, dużo cieplejsze. Za 2-3 godziny słonko odpali na pałnej k.... mocy i znowu zacznie nas spopielać, ale teraz mamy jeszcze niezły chłodek...
Zalew w Świerklańcu wygląda fantastycznie gdy niebo powoli zaczyna się zapalać. Jak kocham zachody słońca, to kolory przez świtem także bywają niesamowite. Zaczyna się trzeci dzień naszej poniewierki. Być może dzisiaj w nocy uda nam się już dotrzeć do domu, acz muszę powiedzieć że dzień trzeci będzie nam szedł już wolniej niż dwa poprzednie: więcej przerw, więcej zamulania, czuć zmęczenie... ale jedziemy.
Naszym celem jest przejazd (przez wieżę widokową na Górze Siewierskiej - no a co!) między wodami Śląska. Jezioro Świerklaniec, Jezioro Rogoźnik, Pogoria III oraz IV.
Droga ucieka wolniej niż planowaliśmy, nie jedziemy już na świeżo. Z Przemyśla też tak było, 3-ci dzień był dniem kryzowym. Znowu (tak znowu!) przebieramy się - trzeci zestaw ciuchów wchodzi do gry. Ostatni już, no ale mamy też prawie 2/3 drogi za nami, więc nie jest źle.
Kierunek Pogoria. Nie ukrywam jednak, że będziemy tu wyglądać trochę dziwne... ludzie na rolkach, plażujący, pływający, a my z plecakami jak na 3 dniową wyprawę... bo w sumie tak jest, to jest 3 dniowa wyprawa... ale trochę nie pasuje to obrazu Pogorii i rodzinnej rekreacji nad wodą. Nad "trójką" złapiemy jakie frytki i jedziemy dalej - kierunek Sławków i jego niesamowita rowerowa obwodnica (po prostu genialna!), a stamtąd zaczniemy... oddalać się od Krakowa, bo wariant czarny przejazdu rządzi się swoimi prawami :P
Jestem jak LUCYFER (czyli "niosący światło") - pasuje mi to
Przed wschodem słońca
No pięknie to wygląda
Jest i kula ognia zza horyzontu
Wieża widokowa na Siewierskiej Górze
Znowu idziemy przez "ujeby" jak mawia nasz ulubiony gavelowiec (szutr-premium-fan)
My nie narzekamy - zacna droga
Przez KUKUR !!!!
Jest i POGÓR :D (Pogoria IV)
Między POGORIAMIA !!!
"Ogień pustyni i spalona ziemia..." (uwielbiam ten tekst - to tytułu rozdziałów kapitalnej książki "Pan Lodowego Ogrodu")
Na 400-setnym kilometrze drogę przesłania nam Pustynia (Błędowska). Koła utoną w piachu, napędy się zatrą, a nasze kości wyblakną na słońcu... pustynia zabija.
Jest w niej jednak coś magicznego...ale co tam będę pisał, oddam głos literaturze:
"Większość ludzi próbuje naprawić problem tam, gdzie on się znajduje, a nie tam gdzie się zaczął. To jak uświadomić sobie, że na pustyni zboczyłeś z trasy o pięć mil... Błąd nie leży tam, gdzie jesteś. Był nim pierwszy krok w niewłaściwym kierunku."
"Pustynia była nieugięta w swoim gniewie, zdeterminowana, aby wypalić całe życie, jakie odważyło się pojawić między wydmami. Morderczy upał za dnia i dojmujący chłód po zmroku sprawiały, że jedyną zmianą w tym miejscu była ilość czasu, jaka dzieliła człowieka od śmierci.”
"- (...) Nie lubię pustyni, bardziej od innych terenów.
- Dlaczego?
- Jest sucha. I wietrzna. No i jest słońce. Tu demonstruje swoją siłę, przypomina ci, że jesteś mała i nieistotna. Z czasem spala wszystko, co masz, od nadziei, przez godność, aż po samo życie."
"Na pustyni jest się trochę samotnym... Równie samotnym jest się wśród ludzi."
albo cytat z "Alchemika" (chociaż od Paulo Coelho osobiście wolę Deco Morreno :D :D :D)
"Trzeba kochać pustynię, ale nie wolno jej ufać bezgranicznie. Gdyż pustynia jest probierzem dla człowieka – wystawia na próbę każdy jego krok i zabija go, gdy pozwoli sobie na moment nieuwagi."
Ze Śląska można wrócić do Krakowa na tysiące sposobów... my wybieramy ten przez oddalanie się :)
Nasz powrót to jednak kapitalna okazja aby zobaczyć VELO PUSTYNIA - nowo otwartą ścieżkę rowerową w miejscu tzw. szlaku pustynnego, który nawet na nogach był ciężki do przejścia. Obok biegnie sobie także Velo Pszemsza, teraz zrobili i Velo Pustynia... super pomysł, super wykonanie. Niesamowite. Wielkie brawa za kawał dobrej roboty. Jesteśmy zachwyceni, acz na pustyni jak to na pustyni, słońce grzeje jak popieprzone. Dogrzeje nam przez te 3 dni srogo, oj dogrzeje.
Chcąc w pełni poznać to nowe Velo, objedziemy pustynię w kółko, całą - tak jakby mało nam było zrobionych kilometrów. Krotka przerwa w food track'u przy wiacie "Róża Wiatrów" i ruszamy na ostatni etap naszej dzisiejszej wyprawy. Pora ruszać do Srebrnego Miasta.
W kierunku pustyni
Velo-obwodnica Sławkowa - to lubię!
Są i szutry premium
Entering the desert... jak w Fallout'cie :D
No zacnie!
Czy wiecie, że na tej pustyni odbywały się manewry Wehrmachtu (ćwiczenia walki na pustyni) nim Rommel poprowadził DAK na Egipt?
Oaza (naprawdę tak się nazywał tutaj przystanek na ścieżce - miejsce gdzie Pszemsza "dotyka" żółtego szlaku)
Ogień pustyni i spalona ziemia :D
Ale to zajebiście porobili
AMAZING !!!
Lecimy dalej - "szosa" na Olkusz
Przez Srebrne Miasto
Tak
nazywany
jest Olkusz. Tak jak w Krakowie znajdziecie rzeźby smoków, we Wrocławiu
krasnoludki, to w Olkuszu znajdziecie gwarków. Znamy chyba każdy szlak w
lasach obok Srebrnego Miasta, ale nigdy nie byliśmy na jego rynku. My
często do lasu, a rzadziej do cywilizacji. Jest
zatem okazja, zwłaszcza że kierunek nam bardzo pasuje, aby przejechać
przez centrum. Może znajdziemy trochę srebra? Oby to tylko nie była kula
na wilkołaki wystrzelona przez kogoś kto pomyli nas z dzikiem :P
Robimy, tak jak postanowiliśmy - wjazd na kwadrat (rynek) :D
Innymi słowy wjazd w jakąś większą cywilizację robimy na 430-tym kilometrze naszej trasy, nieźle nie?
Niebieski szlak, idący poprzez nowo utworzone pojezierze (zapadliska wypełniające się wodą) prowadzi nas przez Srebrne Miasto, a w ścisłym centrum przesiadamy się na szlak zielony w kierunku Bukowna. Nim jednak opuścimy Olkusz poszukamy figur gwarków. Legendy o ich niewyobrażalnym bogactwie do dziś rozpalają wyobraźnię. Srebrne Eldorado.
Robimy, tak jak postanowiliśmy - wjazd na kwadrat (rynek) :D
Innymi słowy wjazd w jakąś większą cywilizację robimy na 430-tym kilometrze naszej trasy, nieźle nie?
Niebieski szlak, idący poprzez nowo utworzone pojezierze (zapadliska wypełniające się wodą) prowadzi nas przez Srebrne Miasto, a w ścisłym centrum przesiadamy się na szlak zielony w kierunku Bukowna. Nim jednak opuścimy Olkusz poszukamy figur gwarków. Legendy o ich niewyobrażalnym bogactwie do dziś rozpalają wyobraźnię. Srebrne Eldorado.
"Silver dreams of Eldorado
All have drowned in seas of pain and blood
Silver dreams of Eldorado
May come true but only in your heart" (minimalna parafraza klasyki --- TUTAJ)
Gwarek: "Rzuć srebrnika, kurwiu!"
Do Ruin Owczarni
Pozostało
przebić się na południe w kierunku Garbu Tenczynskiego, a nim - przez
Bukową Górę - do domu. Ach, jak my znamy i kochamy te tereny. Pustynia
Starczynowska, Szlak Kordonów Granicznych,
miejsce śmierci Ks. Rapacza, ruiny Owczarni, Puszcza Dulowska, Bukowa
Góra, Łysa Kleszczowska - wiem, wiem... części z Was te nazwy mogę
niewiele mówić, ale dla mnie to są miejsca, gdzie poruszam się bez mapy.
Jak mam
do nich słabość, a powrót z takiej wyprawy przez nie to też jest coś
niesamowitego. To nie jest już Szlak Kordonów Granicznych, to Szlak
Kordonów Granicznych na naszej wyrypie ŁÓDŹ - KRAKÓW.
Niektóre z tych miejsc stały się punktami naszego pierwszego wielkiego rajdu "Wiosenne CZARNE KoRNO" (tutaj, tutaj oraz tutaj)
Niektóre z tych miejsc stały się punktami naszego pierwszego wielkiego rajdu "Wiosenne CZARNE KoRNO" (tutaj, tutaj oraz tutaj)
"Płaczą owce po utraconym domu
wspominając swe szczęśliwe niegdyś godziny
dziś wypasać nie ma ich już komu
przeto policz otwory w ścianach ruiny..."
Ech to były wierszyki... czasem mnie trochę poniosło z chorą weną :D :D (krzyż morowy na zniszczonym, zapomnianym cmentarzu cholerycznym):
Weź mnie i przyłóż do ciała
pozwól musnąć twoje krwotoki
aby bakteria co dotąd spała
cichutko przenikła do twojej posoki
Do studni zanieś ją potem
tam, gdzie woda w słońcu się mieni
i niczym diamentem lub złotem
raduj - mego Pana - zarazą na ziemi...
Nostalgia
trip, po prostu nostalgia trip. Przez moje ukochane Dolinki
Podkrakowskie wracamy do domu. Kończy się już trzeci dzień i zapada noc.
Niedaleko za ruinami owczarni jest już zupełnie ciemno, więc suniemy
przez mrok Puszczy Dulowskiej. Już bliżej niż dalej. Choć do domu
zostało jeszcze jakieś 30 km, to już teraz to czuję - zrobiliśmy to,
przejechaliśmy to.
Łodź - Kraków w wariancie czarnym. 3 dni i dwie noce. Szkodnik,
zrobiliśmy to! Jesteśmy pojebani, ale zrobiliśmy to!
Przez lasy BUKOWNA !!!
Spektakularnego zachodu słońca dzisiaj nie będzie...
Szkodnik ciśnie przez Pustynią Starczynowską (która już ładnie zarasta lasem... o to zabiegają władze, bo pustynia ta zaczęła wchodzić do Olkusza zagrażając miastu!)
Prawie jak w domu!
Miejsce śmierci Ks. Rapacza (1946)
W ciemny tunel zbudowany z tarniny i innych kolczastych przyjaciół
Ruiny owczarni - czerwona, tylna lampka zrobiła robotę, klimat post-apo :D (odpalcie sobie TO i chodźcie nocą po takim miejscu w lesie)
Dobra godzina na takie akcje :)
Jest i moja kochana Bukowa Góra
Szkodnik przedziera się przez mrok
Ciiiii... nie chcemy obudzić Łysej Kleszczowskiej
Radar w Zabierzowie robi klimat po nocy
Objawienia nad Rudawą...
Pozostało
wrócić do domu. Jest kilka minut po drugiej w nocy czyli mamy już
niedzielę gdy wjeżdżamy do Krakowa... w sumie dobrze, że wyprawę
zaczęliśmy w czwartek, bo gdybyśmy zaczęli w piątek, to by to oznaczało,
że już za kilka godzin zadzwoni budzik do roboty. To byłby jednak lekki
hardcore, a tak przynajmniej będziemy mieć niedzielę na odespanie
wyprawy. Zbliżamy się zarówno do domu jak i do wyniku 500 km, więc
jesteśmy naprawdę wykończeni. Boli... w zasadzie wszystko. Od tyłka od
siodełka, poprzez kolana od kręcenia i stopy od naciskania na pedały,
ramiona od ciężkiego plecaka... no i dochodzi zmęczenie. Basię zaczął
odcinać sleepmonster pod radarem w Zabierzowie i musieliśmy zrobić tam
krótką przerwę, aby oszukać organizm zamknięciem oczu na 5-7 min (to
naprawdę działa... kilka razy z rzędu - potem przestaje...3-ciej nocy
przestaje :P).
Ja chciałem cisnąć na dom bez tej ostatniej przerwy bo wiedziałem, że jak zrobimy przerwę to mnie sleepmonster dorwie - póki walisz na pełnej, to czasem udaje się mu jakoś uciekać. No ale nie było opcji - musieliśmy poratować Szkodnika przed końcowym etapem wyprawy... no i zgodnie z przewidywaniami mnie także sleepmonster dorwał.
Dorywał mnie nad Rudawą, na drodze rowerowej prowadzącej na krakowskie Błonia czyli po prostu kilka kilometrów przed domem. No i dorwał mnie koszmarnie, nie jestem w stanie jechać, zamykają mi się oczy i zjeżdżam z drogi na łąkę... a tam skarpa i rzeka, więc "that was too close!".
Teraz ja muszę złapać 10-15 min snu, bo nie dojadę. Siadamy zatem na chwilę na ławeczce przed Rudawą i chwilę później po prostu odpływam. Budzi mnie tryb alert bo mówi do mnie jakiś obcy głos, zrywam się i próbuję ocenić co mnie właśnie ominęło... cholera, na chwilę zamknąć oczy.
Nadal jest środek nocy, nadal jesteśmy na ławeczce przed Rudawą, ale stoi przed nami jakiś gość z piwem w ręku... oho, może być ciekawie... gość jest zalany niemal w trupa i bardzo ciężko przychodzi mu wyartykułowanie swojego przekazu...
...twierdzi że odnalazł Matkę Boską i bardzo chciałbym nam ją dać... oho alert... znam takich, to są grupy w które wchodzi się łatwo, ale aby z nich wyjść, to trzeba sobie to wyjście wyrąbać siekierą lub wystrzelać...
Ja chciałem cisnąć na dom bez tej ostatniej przerwy bo wiedziałem, że jak zrobimy przerwę to mnie sleepmonster dorwie - póki walisz na pełnej, to czasem udaje się mu jakoś uciekać. No ale nie było opcji - musieliśmy poratować Szkodnika przed końcowym etapem wyprawy... no i zgodnie z przewidywaniami mnie także sleepmonster dorwał.
Dorywał mnie nad Rudawą, na drodze rowerowej prowadzącej na krakowskie Błonia czyli po prostu kilka kilometrów przed domem. No i dorwał mnie koszmarnie, nie jestem w stanie jechać, zamykają mi się oczy i zjeżdżam z drogi na łąkę... a tam skarpa i rzeka, więc "that was too close!".
Teraz ja muszę złapać 10-15 min snu, bo nie dojadę. Siadamy zatem na chwilę na ławeczce przed Rudawą i chwilę później po prostu odpływam. Budzi mnie tryb alert bo mówi do mnie jakiś obcy głos, zrywam się i próbuję ocenić co mnie właśnie ominęło... cholera, na chwilę zamknąć oczy.
Nadal jest środek nocy, nadal jesteśmy na ławeczce przed Rudawą, ale stoi przed nami jakiś gość z piwem w ręku... oho, może być ciekawie... gość jest zalany niemal w trupa i bardzo ciężko przychodzi mu wyartykułowanie swojego przekazu...
...twierdzi że odnalazł Matkę Boską i bardzo chciałbym nam ją dać... oho alert... znam takich, to są grupy w które wchodzi się łatwo, ale aby z nich wyjść, to trzeba sobie to wyjście wyrąbać siekierą lub wystrzelać...
"Trust in me, and you will never go hungry
God's chosen woke to what's plaguing the whole country
Every word spoken opposing me take notice
You are in the presence of a modern day Moses...
I'm the Father, come, child, come
And those who don't believe, you should run, child, run
Got the Holy Spirit and a gun, child, gun
And if you don't come, you were done, child, done
...But it's for the greater good, Eden's Gate glimmers
And I can take you, grab me by the fingers
But if you don't, well, that makes you the enemy Only God's chosen are woken, not a friend of me
And you can believe that I'm skipping all the pleasantries
And the remedy regretfully is death as penalty..." (całość TUTAJ)
Obserwuję uważnie gościa i zastanawiam się czy zaraz nie zrobi się nieprzyjemnie - ręka na wszelki wypadek wędruję bliżej gazu pieprzowego, który mam w zasobniku przy pasie.
Szczęśliwie gość nie jest agresywny - jest nawalony pod korek, ale w ręce ma naprawdę figurkę Matki Boskiej. Mówi nam, że jest pijany i ma problem z mówieniem, że szedł właśnie do domu ale znalazł figurkę i nie powinna ona leżeć na ziemi. Chciałby ją postawić na ławeczce, ale my na na niej siedzimy, a on ma problem z koordynacją i nie da rady tego zrobić jeśli się nie przesuniemy. Mówimy OK i zwalniamy ławeczkę, a On jest przeszczęśliwy, kładzie figurkę i mówi raz jeszcze, że nie powinna leżeć na ziemi, dziękuje nam, żegna się i odchodzi zataczającym się krokiem w ciemność nocy. Grubo... no ale w sumie, my nie wyglądamy lepiej... przysypiamy na ławeczce jak menele. Tyle że to nie alkohol, a srogie wyjebanie :P
Te parę minut snu plus wejście w tryb alert postawiło mnie na nogi, jedziemy pod smoka. O tej porze to bulwary wiślane są całe dla nas!
Jeszcze zdjęcie ze smokiem aby stało się zadość tradycji i można wracać do domu. Przed klatką licznik pokaże 496 km... kto by pomyślał, przy powrocie z Warszawy zrobiliśmy 489 km, a przecież Łódź jest dalej niż W-wa. Chyba coraz większymi zygzakami po tych naszych mapach jeździmy.
Tak czy siak, podał rekord długości trasy - pobiliśmy powrót ze stolicy o 7 km, a czasowo zbliżyliśmy się do powrotu z Przemyśla (71h). Przewyższenia bez szaleństw, bo łódzkie było płaskie. Parametry parametrami, ale wyprawa niesamowita - jesteśmy przeszczęśliwi, że "po raz kolejny udało się przeżyć" i kolejne miasto z naszej listy powrotów zostało zaliczone. Niedziela będzie na odespanie tej wyrypy, a potem - jak trochę odpoczniemy - to wracamy na szlaki. Nie ma innej opcji, więc trzymajcie się, Piraci i do zobaczenia gdzieś w lesie lub w górach.
"When I find myself in times of trouble, Mother Mary comes to me, speaking words of wisdom, LET IT BE..." (całość to klasyka - TUTAJ)
Bulwary są nasze! Zdjęcie rozmazane bo z ręki, podczas jazdy, zwykłym aparatem - nie ma co oczekiwać cudów
SMOKU !!! Znowu podróż SMOKIEM - DIPLODOKIEM się zrobiła !!!
Kategoria SFA, Wycieczka
Zakopane - Kraków, przez góry
-
DST
230.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Piątek, 8 sierpnia 2025 | dodano: 12.08.2025
Kolejny z naszych głupich pomysłów na chore wyrypy... Wszystko zaczyna się od niepoważnego pytania: "A może by tak wrócić z Zakopanego do Krakowa na rowerze?". Oczywiście mówimy o powrocie szlakami i ścieżkami rowerowymi, a nie rypanie "główną" po asfalcie.
Na takie głupiutkie pytanie, ktoś rzuci równie głupia odpowiedź: "No, w sumie, czemu nie!?"... no i skończy się to jeszcze głupiej, bo realizacją.
Chociaż realizacja ta zajmie nam 39 godzin czyli sobotę, noc i niedzielę, a także zrobimy ponad 4300m przewyższenia na 230 km.
Nie ukrywam, że zakładamy także, iż była to pierwsza edycja takiego powrotu, bo opcji "szlakami z Zakopca" jest kilka. Tą wersję nazwaliśmy Czarnym Zygzakiem Zachodnim.
Zygzakiem bo podobnie jak było w przypadku powrotu z Warszawy rok temu, mocno będziemy jeździć "prawo - lewo" po mapie, zamiast walić "na wprost", na północ, wprost na Kraków. Zachodnim bo na takich odległościach między miastami, można naprawdę mocno pobawić się planowanie marszruty. A czemu czarny... po tylu latach na tym blogu, to już chyba sami wiecie.
Na takie głupiutkie pytanie, ktoś rzuci równie głupia odpowiedź: "No, w sumie, czemu nie!?"... no i skończy się to jeszcze głupiej, bo realizacją.
Chociaż realizacja ta zajmie nam 39 godzin czyli sobotę, noc i niedzielę, a także zrobimy ponad 4300m przewyższenia na 230 km.
Nie ukrywam, że zakładamy także, iż była to pierwsza edycja takiego powrotu, bo opcji "szlakami z Zakopca" jest kilka. Tą wersję nazwaliśmy Czarnym Zygzakiem Zachodnim.
Zygzakiem bo podobnie jak było w przypadku powrotu z Warszawy rok temu, mocno będziemy jeździć "prawo - lewo" po mapie, zamiast walić "na wprost", na północ, wprost na Kraków. Zachodnim bo na takich odległościach między miastami, można naprawdę mocno pobawić się planowanie marszruty. A czemu czarny... po tylu latach na tym blogu, to już chyba sami wiecie.
Plan jest taki:
1. Zakopane - przyjazd Flixbusem (przewożą rower!), godzina 6:20 jesteśmy na dworcu w Zakopanem,
2. Droga pod Reglami (czarny szlak) aż do Kir.
3. Gubałówka (1129m)
4. Czerwony szlak na Chochołów przez Ostrysz (1023m) i Tomicki Wierch
5. Szutry i Velo, przez Domański Wierch i Ścieżkę Dookoła Tatry, w kierunku na Nowy Targ.
6. Nowiutkie Velo w stronę Klikuszowej.
7. Niebieski szlak przez Janiłówkę (817m) oraz Trubacz (804m).
8. Pasmo Podhalańskie do Spytkowic
9. Dalej niebieskim szlakiem aż na Przełęcz Zubrzycką
10. No to teraz trzeba będzie się jakoś przebić przez Pasmo Polic (1369m) i zjechać do Bystrej Podhalańskiej (czerowny GSB)
11. Znowu Niebieskim Szlakiem na Groń (810m) niedaleko Jordanowa.
12. Koskowa Góra (867m)
13. Żółtym przez Pasmo Koskowej i zmiana kolory na niebieski - Mioduszyna (632m) nad Suchą Beskidzką
14. Złapanie Małego Szlaku Beskidziego czyli Chełm (603m) i dalej do Lanckorony
15.Draboż (432m) i zjazd nad Wisłę
16. Powrót Wiślaną Trasą Rowerową do Krakowa
1. Zakopane - przyjazd Flixbusem (przewożą rower!), godzina 6:20 jesteśmy na dworcu w Zakopanem,
2. Droga pod Reglami (czarny szlak) aż do Kir.
3. Gubałówka (1129m)
4. Czerwony szlak na Chochołów przez Ostrysz (1023m) i Tomicki Wierch
5. Szutry i Velo, przez Domański Wierch i Ścieżkę Dookoła Tatry, w kierunku na Nowy Targ.
6. Nowiutkie Velo w stronę Klikuszowej.
7. Niebieski szlak przez Janiłówkę (817m) oraz Trubacz (804m).
8. Pasmo Podhalańskie do Spytkowic
9. Dalej niebieskim szlakiem aż na Przełęcz Zubrzycką
10. No to teraz trzeba będzie się jakoś przebić przez Pasmo Polic (1369m) i zjechać do Bystrej Podhalańskiej (czerowny GSB)
11. Znowu Niebieskim Szlakiem na Groń (810m) niedaleko Jordanowa.
12. Koskowa Góra (867m)
13. Żółtym przez Pasmo Koskowej i zmiana kolory na niebieski - Mioduszyna (632m) nad Suchą Beskidzką
14. Złapanie Małego Szlaku Beskidziego czyli Chełm (603m) i dalej do Lanckorony
15.Draboż (432m) i zjazd nad Wisłę
16. Powrót Wiślaną Trasą Rowerową do Krakowa
To chyba tyle jeśli chodzi o technikali... to co, gotowi? Możemy przejść do narracji? Jeśli tak, to zapraszam na opowieść o naszym powrocie z Zakopanego do Krakowa na rowerach.
No więc... tak, wiem - nie zaczyna się zdania od "no więc"...
No więc, wymyśliliśmy sobie z Szkodnikiem że pojedziemy na ciastko i kawę do Zakopanego na Krupówki.
Wsiedliśmy we FlixBus'a i VOILA! Jesteśmy na miejscu!
No i wtedy... tak, wiem - nie zaczyna się zdania od "No i..."... NO I CH*J :D
Jesteśmy w Zakopanem i nagle uświadamiamy sobie straszną prawdę. Wybraliśmy się tutaj w środku wakacji. Przecież zginiemy w dzikach tłumach... Ale to był durny błąd! Jechać do Zakopca w wakacje. Uciekajmy! No ale (sami już wiecie NO I ALE CO :P)... jak uciekać, skoro Flix już odjechał.
Szczęśliwie się składa, że czystym przypadkiem mamy akurat przy sobie rowery. Wrócimy zatem na rowerach!
Przypadkiem także mamy ze sobą mapy i dobrze zaplanowany (opis powyżej) wariant przejazdu... no zupełnie jakbyśmy jakoś tak się nastawiali na taki powrót lub brali go pod uwagę w kontekście analizy ryzyka (np. ryzyka spóźnienia się na autobus powrotny).
Mam na sobie także 18 kg plecak (Basia 12 kg), więc jesteśmy dobrze wyposażeni na taką potencjalną podróż - samego picia mamy na plecach i w bidonach ponad 11 litrów.
Dla ciekawych: nasze pełne wyposażenie na takie wyrypy opisałem Wam w relacji "Dookoła Tatry - Wariant Czarny".
Droga pod Reglami
Ruszamy z dworca. Jest 6:30 więc wpadamy zobaczyć jak wyglądają Krupówki. Prawie nikogo - prawie, bo rozpakowują się dostawy, sprzątają się lokale. Widać, że miejsce przygotowuje się na wielogodzinne oblężenie, które nastąpi w najbliższym czasie.
Chwilę później wjeżdżamy na Drogę pod Reglami i mijamy kolejne odejścia w tatrzańskie "dolinki" (Ku Dziurze, Za bramką, itp). Tutaj już trochę ludzi spotkamy - widać po plecakach, że wybierają się w wyższe partie gór. Niemniej i tak uważam, że było dość pusto jeszcze - w końcu mamy środek wakacji! Droga nam trochę faluje, a czasem nawet jakieś schody się przytrafią, więc siłą rzeczy łapiemy nasze pierwsze przewyższenia. W praktyce będzie tego 8 km i 300m up, więc nie przejazd tędy wchodzi nam tak od kopa, jak by to się mogło wydawać. Kierujemy się na Kiry i to stamtąd, tak naprawdę dopiero zaczniemy łapać kierunek, mniej lub bardzie,j w stronę Krakowa.
Łapie mnie nastrój piosenki, która zawsze będzie kojarzyła mi się z daleką drogą - mimo, że tekst niekoniecznie skupia się na samej drodze.
Wynika to jednak z faktu, że za młodu słyszałem tam "Not a shirt on my back, now a pain to my knee..." (a z tym kolanem to się aż by za dobrze zgadzało...). Mimo, że trochę nie tak idzie ten tekst to jednak:
"Lord I'm one, Lord I'm two, Lord I'm three, Lord I'm four
Lord I'm five hundred miles AWAY FROM HOME..." (całość TUTAJ)
Metryki :)Chwilę później wjeżdżamy na Drogę pod Reglami i mijamy kolejne odejścia w tatrzańskie "dolinki" (Ku Dziurze, Za bramką, itp). Tutaj już trochę ludzi spotkamy - widać po plecakach, że wybierają się w wyższe partie gór. Niemniej i tak uważam, że było dość pusto jeszcze - w końcu mamy środek wakacji! Droga nam trochę faluje, a czasem nawet jakieś schody się przytrafią, więc siłą rzeczy łapiemy nasze pierwsze przewyższenia. W praktyce będzie tego 8 km i 300m up, więc nie przejazd tędy wchodzi nam tak od kopa, jak by to się mogło wydawać. Kierujemy się na Kiry i to stamtąd, tak naprawdę dopiero zaczniemy łapać kierunek, mniej lub bardzie,j w stronę Krakowa.
Łapie mnie nastrój piosenki, która zawsze będzie kojarzyła mi się z daleką drogą - mimo, że tekst niekoniecznie skupia się na samej drodze.
Wynika to jednak z faktu, że za młodu słyszałem tam "Not a shirt on my back, now a pain to my knee..." (a z tym kolanem to się aż by za dobrze zgadzało...). Mimo, że trochę nie tak idzie ten tekst to jednak:
"Lord I'm one, Lord I'm two, Lord I'm three, Lord I'm four
Lord I'm five hundred miles AWAY FROM HOME..." (całość TUTAJ)
Jeden z pierwszych podjazdów dzisiaj
Ku Dziurze i za Bramką - super są te nazwy :)
Głód na Gubałówce
Pierwszy konkretny podjazd... Gubałówka (1129 m). Niby zakopiański klasyk, który wszyscy znają, ale w sumie to ilu z Was wyszło tu na nogach, a nie przyjechało kolejką czy samochodem? Ci bardziej zahartowani górsko to raczej od razu walą w Tatery Wyższe, a nie na Gubałówę, natomiast ogromna ilość osób wybiera raczej kolejkę lub auto. My podjeżdżamy zielonym szlakiem do czarnego - tak aby "łapać" leśne drogi tam gdzie się da, na tej totalnie wyasfaltowanej, górze. Nie będziemy przecież wjeżdżać tylko po asfalcie. Kamień i korzeń pod kołem to jest mus. Błotny mus :)
Tymczasem nasz plan jest iście szatański - zjeść pyszne śniadanie na skomercjalizowanym zakopiańskim pagórze... i powiem Wam tak: TEN PLAN NIE MIAŁ WAD... nie uwzględniał jednak tego, że o 9:00 rano tutaj nic nie jest otwarte. Ani buda z zapiekankami, ani restauracja, nie nawet małe stoisko z regionalnymi potrawami. Przejechaliśmy cała Gubałówkę w poszukiwaniu jedzenia i nic... KOMPLETNIE NIC! Ruch już niby spory, bo tak jak na Kurpówkach wszyscy się gotują... to słowo pasuje w kontekście jedzenia, prawda? Gotują się na przyjęcie potoku turystów... ale nie o 9:00. O 9:00 możesz umrzeć z głodu. Tyle by było z naszej kawy i ciastka na Gubałówce :P
Finalnie zjemy bułkę z kotletem z plecaka (zabrałem na wyprawę 4 sztuki tego rarytasu). Już słyszę: jak rasowy polski turysta --> bułka z kotletem, białe skarpetki i klapki firmy "Keep away from fire", nawet nic nie kupi, nie da zarobić. NO HALO! Chcieliśmy kupić śniadanie, tak? Wszystko było zamknięte. To już jest pech level Czarni... być w miejscu, gdzie wszyscy chcą każdemu coś sprzedać... ale nie Tobie. Ty zgiń z głodu!
Ruszamy na czerwony szlak
Da się chociaż trochę nie asfaltem na Gubałówkę :)
Tymczasem nasz plan jest iście szatański - zjeść pyszne śniadanie na skomercjalizowanym zakopiańskim pagórze... i powiem Wam tak: TEN PLAN NIE MIAŁ WAD... nie uwzględniał jednak tego, że o 9:00 rano tutaj nic nie jest otwarte. Ani buda z zapiekankami, ani restauracja, nie nawet małe stoisko z regionalnymi potrawami. Przejechaliśmy cała Gubałówkę w poszukiwaniu jedzenia i nic... KOMPLETNIE NIC! Ruch już niby spory, bo tak jak na Kurpówkach wszyscy się gotują... to słowo pasuje w kontekście jedzenia, prawda? Gotują się na przyjęcie potoku turystów... ale nie o 9:00. O 9:00 możesz umrzeć z głodu. Tyle by było z naszej kawy i ciastka na Gubałówce :P
Finalnie zjemy bułkę z kotletem z plecaka (zabrałem na wyprawę 4 sztuki tego rarytasu). Już słyszę: jak rasowy polski turysta --> bułka z kotletem, białe skarpetki i klapki firmy "Keep away from fire", nawet nic nie kupi, nie da zarobić. NO HALO! Chcieliśmy kupić śniadanie, tak? Wszystko było zamknięte. To już jest pech level Czarni... być w miejscu, gdzie wszyscy chcą każdemu coś sprzedać... ale nie Tobie. Ty zgiń z głodu!
Ruszamy na czerwony szlak
Da się chociaż trochę nie asfaltem na Gubałówkę :)
Panoramki :)
Cho-cho-Chochołowskie pasmo samozwańcze
Czemu samozwańcze? Bo ja je tak nazywam - nie ma chyba ono jakieś swojej oficjalnej nazwy. Znacie ten szlak? Czerwony przez Ostrysz (1023m) z Gubałówki do Chochołowa. Polany i pola, a także piękna widokowa droga (Tatery na wyciągnięcie ręki). Pośrodku pasma, dość stromy szczyt - Ostrzysz... trzeba miejscami srogo podepchać. Nadal jesteśmy w bezpośrednich okolicach Zakopanego, a na liczniku robi się nam już 800m przewyższenia. Grubo... ta trasa to naprawdę będzie ostra wyrypa.
W sumie to... Chochołów czyli aby jechać na Kraków, to trzeba by się kierować na północ... ale nie w naszym wariancie. Łapiemy piękne szutry prowadzone pagórami (np. Domański Wierch) i nabieramy kierunku na Nowy Targ. Zaczyna się zygzak! Jazda prawo-lewo, wschód-zachód po mapie, aby łapać ciekawe szlaki i drogi rowerowe, które NIEKONICZNIE w najkrótszy sposób zaprowadzą nas do Krakowa.
Szkodnik na czerwonym szlaku - widok z boku!
W sumie to... Chochołów czyli aby jechać na Kraków, to trzeba by się kierować na północ... ale nie w naszym wariancie. Łapiemy piękne szutry prowadzone pagórami (np. Domański Wierch) i nabieramy kierunku na Nowy Targ. Zaczyna się zygzak! Jazda prawo-lewo, wschód-zachód po mapie, aby łapać ciekawe szlaki i drogi rowerowe, które NIEKONICZNIE w najkrótszy sposób zaprowadzą nas do Krakowa.
Szkodnik na czerwonym szlaku - widok z boku!
Szkodnik na czerwonym szlaku - widok z tyłu!
Szkodnik na czerwonym szlaku - widok z przodu!
Podpych pod Ostrzysz :)
Na zielonej trawce :)
Widokowymi szutrami zjeżdżamy do Ścieżki Dookoła Tatry i "odpalamy" nowiutką gminną drogę rowerową w kierunku Klikuszowej.
No i powiem Wam tak... ZACNA. Jest naprawdę zacna. Jak SUŁOSZOWA - przepiękna, kolorowa droga przez pola. Jak ktoś nie zna Sułoszowej, to zapraszamy do nas na korepetycje z okolic Krakowa, bo o Sułoszowej to zaczyna słyszeć pół świata - zrobiła się moda na Instagramach, Tiktok'ach i innych takich na tą malowniczą wieś.
To właśnie tam (wróciłem myślą już do naszej wyprawy, przez "tam" nie mówię o Instagramach i Tiktok'ach, ani o Sułoszowej, ale o naszej ścieżce :P), to właśnie tam - gdzieś za nieprzebytymi polami i za Krzyżem Milenijmy czeka na nas kolejny z naszych dzisiejszych przewodników. Niebieski szlak. Bardzo długi niebieski szlak, który przeprowadzi nas przez Pasmo Podhalańskie, a potem nawet jeszcze dalej. Tak naprawdę to planujemy opuścić go dopiero w Paśmie Polic, pod Babią Górą. Witaj zatem szlaku w kolorze nieba, witaj nasz błękitny przyjacielu. Prowadź nas przez Janiłówkę (817m), Trubacz 803m (nie mylić z Turbaczem!) czy Żeleznicę 912m. Znowu bardziej na zachód niż na północ, ale cóż poradzić. Nie dyskutujemy, szlak wskazuje drogę, to jedziemy.
Rogate na szlaku!
Widokowo lecimy sobie przez zielone pagóry :)
Tak to można dymać :)
Widzieliście jaki on ma plecak? Nareszcie coś sensownego po kątem wielkości :)
Lokalna Sułoszowa :)
No i powiem Wam tak... ZACNA. Jest naprawdę zacna. Jak SUŁOSZOWA - przepiękna, kolorowa droga przez pola. Jak ktoś nie zna Sułoszowej, to zapraszamy do nas na korepetycje z okolic Krakowa, bo o Sułoszowej to zaczyna słyszeć pół świata - zrobiła się moda na Instagramach, Tiktok'ach i innych takich na tą malowniczą wieś.
To właśnie tam (wróciłem myślą już do naszej wyprawy, przez "tam" nie mówię o Instagramach i Tiktok'ach, ani o Sułoszowej, ale o naszej ścieżce :P), to właśnie tam - gdzieś za nieprzebytymi polami i za Krzyżem Milenijmy czeka na nas kolejny z naszych dzisiejszych przewodników. Niebieski szlak. Bardzo długi niebieski szlak, który przeprowadzi nas przez Pasmo Podhalańskie, a potem nawet jeszcze dalej. Tak naprawdę to planujemy opuścić go dopiero w Paśmie Polic, pod Babią Górą. Witaj zatem szlaku w kolorze nieba, witaj nasz błękitny przyjacielu. Prowadź nas przez Janiłówkę (817m), Trubacz 803m (nie mylić z Turbaczem!) czy Żeleznicę 912m. Znowu bardziej na zachód niż na północ, ale cóż poradzić. Nie dyskutujemy, szlak wskazuje drogę, to jedziemy.
Rogate na szlaku!
Widokowo lecimy sobie przez zielone pagóry :)
Tak to można dymać :)
Widzieliście jaki on ma plecak? Nareszcie coś sensownego po kątem wielkości :)
Lokalna Sułoszowa :)
Przez Pasmo Podhalańskie część 1
Bardzo długi niebieski szlak, niesamowicie też zróżnicowany na całej swej długości - od pięknej, szerokiej drogi do... nieistniejącego szlaku przez krzory i chaszcze. Jego pierwsze kilometry to typowy beskidzki klasyk: korzenie, kamienie, ale da się jechać i w górę i w dół. W większości przypadków oczywiście! To góry, więc zarówno pchanie, jak i sprowadzanie po "za stromym" także będzie, ale bez tragedii.
Jest gorąco jak w piekle... Licznik pokazuje 35 stopni ciepła. Żar leje się z nieba, a my spływamy potem. Podpychy po łąkach, gdzie gorąco odbija się od trawy, wysysają z nas ostatnie siły... to aż parzy. Pot leje się z nas strumieniami, a w naszych zapasach wody i izotoników zaczyna panować gospodarka rabunkowa. To także kolejne przewyższenia - już samo dojechanie do szlaku to był srogi i długi podjazd, a teraz tenże szlak dokłada nam górki i pagórki. Odcinek Bucznik - Żelaznica jest dziki. Piękny, ale dziki. Przez dziki nie rozumiem tutaj chaszczy... te pojawią się dalej, ale raczej pola, pola, pola. Bardziej przypomina to Beskid Niski przypomina niż granicę Podhale i Orawy. Coś niesamowitego, ale zmęczenie w nas już także ogromne... zwłaszcza, że podejście pod Żeleznicę nas masakruje. Obalam 0,75l butelkę wody w zasadzie duszkiem, trzy łyki i pusta... jest ciężko, ale idziemy dalej. I słowo idziemy oddaje nasz stan, zagęszczenie poziomic pod tym szczytem jest naprawdę srogie.
W drodze na Trubacz
Jest gorąco jak w piekle... Licznik pokazuje 35 stopni ciepła. Żar leje się z nieba, a my spływamy potem. Podpychy po łąkach, gdzie gorąco odbija się od trawy, wysysają z nas ostatnie siły... to aż parzy. Pot leje się z nas strumieniami, a w naszych zapasach wody i izotoników zaczyna panować gospodarka rabunkowa. To także kolejne przewyższenia - już samo dojechanie do szlaku to był srogi i długi podjazd, a teraz tenże szlak dokłada nam górki i pagórki. Odcinek Bucznik - Żelaznica jest dziki. Piękny, ale dziki. Przez dziki nie rozumiem tutaj chaszczy... te pojawią się dalej, ale raczej pola, pola, pola. Bardziej przypomina to Beskid Niski przypomina niż granicę Podhale i Orawy. Coś niesamowitego, ale zmęczenie w nas już także ogromne... zwłaszcza, że podejście pod Żeleznicę nas masakruje. Obalam 0,75l butelkę wody w zasadzie duszkiem, trzy łyki i pusta... jest ciężko, ale idziemy dalej. I słowo idziemy oddaje nasz stan, zagęszczenie poziomic pod tym szczytem jest naprawdę srogie.
W drodze na Trubacz
Zacny ten niebieski... tutaj :)
Jest i on
Wciąż dalej i dalej
Widzicie Szkodnika na zdjęciu?
Rypiemy pod górę...
Rypiemy przez potoki... wydaje się, że do przejechania, ale grząską, bardzo grząsko i głęboko. Nie ryzykujemy
No BESKIDU - jak w Beskidzie Niskim :D
Przez Pasmo Podhalańskie część 2
Wchodzimy na główny trakt Pasma, zaczynający się nad Harkabuzem i lecący aż do Spytkowic. Naszym niebieskim szlakiem biegnie granica między Podhalem i Orawą, a gminy zrobiły tutaj niesamowite Velo. Piękna droga, acz wiecie... kiedy dojedziemy do Spytkowic okaże się, że mamy na liczniku już 90 km. Słownie DZIEWIĘĆDZIESIĄT... a nadal jesteśmy w gminie Jabłonka. Patrząc klasycznie na mapę, to przy tej odległości to już chyba powinniśmy być w okolicach Krakowa, prawda? Ale to nie byłby wariant czarny wtedy! My jedziemy tak jak prowadzą szlaki, a te tańczą szalonym zygzakiem po okolicznych pagórach!
Od okolic Nowego Targu nie byliśmy w zasadzie "w cywilizacji". Owszem przecinaliśmy jakieś drogi, ale to też raczej gdzieś w lesie czy w polu, więc nie było gdzie uzupełnić zapasów. W takich chwilach doceniacie, że plecak miał 18 kg, a w nim mieliście 6 litrów wody. Upał jest koszmarny, monotlenek diwodoru szybko schodzi w takich temperaturach...
Śladami dawnych, niespokojnych dni...
Zacne to VELO !!!
Tatry zostają z tyłu, a inne góry zajmują ich miejsce na widnokręgu
Katastrofa "na niebieskim" czyli wdrażamy plan awaryjny
Ostatnia część Pasma Podhalańskiego czyli fragment od Spytkowic do Przełęczy Zubrzyckiej, przez Beskidy, Wolnik i Targoszówkę to około 15 km łącznie. Część tego szlaku (tą z Wolnikiem) znamy, bo gdy budowaliśmy trasę Mordownika w Zawoi w pierwszym roku plagi (2020), to aż tutaj wisiały nasze punkty kontrolne rajdu. Już wtedy szlak ten był bardziej umowny niż realny - rozwalony zwózką drewna, z niepełnymi oznaczeniami oraz w wielu miejscach zarośnięty i zachaszczony. No więc powiem tak, że wtedy był... trochę bardziej przyjazny niż dzisiaj... zaczynamy się rypać jakimiś chaszczami, ścieżki nie ma wcale, las miejscami totalnie nie-przebieżny... co ciekawe, oznaczenia są odnowione! Przeszły tędy chyba ze 3 osoby... czyli my i gość znakujący trasę. Zaczyna nam iść naprawdę wolno... bardzo wolno. Na tyle wolno, że robi się to dużym problemem, zwłaszcza że dzień pomału się kończy... a jak nas tutaj zastanie zmrok, to... nie wyjedziemy stąd do rana. Patrząc po tempie przedzierania się... a więc bazując na twardych danych, pozyskanych na dwóch pierwszych kilometrach tej części szlaku... zrobienie całości, czyli wspomnianych już 15 km zajmie nam od 6 do 7 godzin... masakra. Zrobiło się totalnie nieprzebieżnie... chaszcze, gałęzie, mokradła. Srogi wprdl od natury zaczynamy obskakiwać.
I wtedy... kiedy ja toruję przez kolejny wiatrołom, Szkodnik krzyczy że znalazł na mapie coś czego ja nie widziałem. Pod nami (w znaczeniu na zboczu góry) jest szutrowa "biała" droga, która wychodzi z Sidziny. Biegnie ona niemal do Przełęczy Zubrzyckiej. To nas uratuje! "Zmienność decyzji świadczy o ciągłości dowodzenia". Nie ma sensu walczyć tutaj z tą dziczą, trzeba się na rympał przebić w dół... jeśli trzeba to wykarczować sobie drogę, jeśli to nie pomoże - wypalić, Walczymy! Nie negocjujemy, wyrębujemy! TA SCENA !!!
I wtedy... kiedy ja toruję przez kolejny wiatrołom, Szkodnik krzyczy że znalazł na mapie coś czego ja nie widziałem. Pod nami (w znaczeniu na zboczu góry) jest szutrowa "biała" droga, która wychodzi z Sidziny. Biegnie ona niemal do Przełęczy Zubrzyckiej. To nas uratuje! "Zmienność decyzji świadczy o ciągłości dowodzenia". Nie ma sensu walczyć tutaj z tą dziczą, trzeba się na rympał przebić w dół... jeśli trzeba to wykarczować sobie drogę, jeśli to nie pomoże - wypalić, Walczymy! Nie negocjujemy, wyrębujemy! TA SCENA !!!
Niebieski dziczeje...
Hmmm....
To będzie doskonała decyzja... Zjedziemy do Sidziny, a tam otwarty sklep! Uzupełnimy mocno nadszarpnięte po całym dniu zapasy i posiedzimy chwilę na chodniku pod sklepem jak menele (patrz piją wodę... no, jak zwierzęta). No dobra, nie tylko wodę - coś z cukrem też musi wejść. Chwilę później ruszymy "białą" drogą w kierunku przełęczy.
Wow, jechaliśmy tędy kiedyś, raz w życiu... lata temu, kiedy to było, "CIUPAGA Orient" z bazą w Jordanowie kiedy Bikeholicom chciało się jeszcze organizować rajdy. Na bidę z 10 lat, jak nie więcej... O! mam! Znalazłem relację Darka z tej imprezy (tutaj). Tak, to już 11 lat czyli czas przed-blogowe dla mnie w zasadzie.
Wow, jechaliśmy tędy kiedyś, raz w życiu... lata temu, kiedy to było, "CIUPAGA Orient" z bazą w Jordanowie kiedy Bikeholicom chciało się jeszcze organizować rajdy. Na bidę z 10 lat, jak nie więcej... O! mam! Znalazłem relację Darka z tej imprezy (tutaj). Tak, to już 11 lat czyli czas przed-blogowe dla mnie w zasadzie.
Na białej drodze z Sidziny
Gdy drogę zagradza wielka góra...
Docieramy do przełęczy. Mamy już zachód słońca, a więc zrobiło się trochę chłodniej. Czuję jak paruję ze mnie ciepło... znacie to uczucie? Gdy pod koniec rajdu macie wrażenie, że emitujecie, po prostu promieniujecie tym zgromadzonym ciepłem... No ale to nie koniec rajdu. Nawet nie jesteśmy w połowie trasy jeszcze. Lepimy się od potu, pewnie lekko chuchniemy zmęczeniem, chaszczem i błotem, ale nadal żyjemy... "500 miles, 500 miles, 500 miles, I am 500 miles away from home". Przed nami Polica (1369m). Potężna góra zamyka nam zatem drogę. W planie było prawie się na nią wdrapać czyli dojechać (jechać... tak, oczywiście, ha ha ha) do schroniska na Hali Krupowej pod Policą, ale zamiast na szczyt to odbić w drugą stronę na Okrąglicę (1239m) i czerwonym głównym beskidzkim, przez Judaszkę (841m) zjechać do Bystrej Podhalańskiej.
Plan zacny, ale liczyłem że w najgorszym razie... podkreślam najgorszym razie, to o 18:00 będziemy na Hali Krupowej. Jest prawie 20:00, a my stoimy na początku podejścia na Halę Krupową. Do zrobienia jest prawie 500m podejścia według mapy.
Gdybyśmy zaczęli wyprawę w piątek, a więc mieli niedzielę w zapasie, to nie byłoby problemu z czasem... ale my w poniedziałek musimy być w pracy. Mamy na naszą "wycieczkę" tylko sobotę i niedzielę, a po wyjściu na Halę - znowu podkreślę "PO wyjściu - to wg czasów na mapie do Bystrej jest około 5h z buta. Owszem sporo będzie w dół, więc ROWER POWER ale Okrąglicę, Urwanicę, Soskę i Naroże to zrobić i tak musicie. Bardziej w dół nie oznacza tylko w dół :P
Uwzględniając rowerową przewagę na zjeździe, szacujemy że razem z podejściem na Halę - na bidę - zajmie nam to ze 4h... na podejściu to z rowerami nie nadrobimy (zawsze jednak możemy stracić...). Na zjeździe owszem, ale nie ma co liczyć na cuda. Trzeba liczyć te cztery godziny do Bystrej... a to oznacza, że nie wrócimy do Krakowa przed poniedziałkowym porankiem. Już teraz szacujemy, że bez Policy, to w domu będziemy koło 19:00 - 20:00 w niedzielę.
Cóż, za słabi jesteśmy na pełen plan - tak samo było podczas powrotu z Warszawy (489km, 54h) oraz podczas powrotu z Przemyśla (71h, 350km, 7500m up)... wprowadzamy korektę. Zjeżdżamy z Przełęczy Zubrzyckiej i łapiemy "rowerówkę", która ominie szczyty i wprowadzi nas na GSB za Judaszką i Narożem. Będzie pod górę, musi być, musimy "przełamać się" przez Pasmo Polic, nie ma zmiłuj, ale rowerówka zrobi to w najniższym jego miejscu, a nie jak szlak, przy Policy (czyli w najwyższym). Na pewnym etapie styrania organizmu to naprawdę zaczyna robić kolosalną różnicę.
Trzeba założyć lampki... kolejna noc w lesie, prawda Szkodnik? Jak w zasadzie co weekend, naprawdę ciężko mi znaleźć jakieś sobotnie noce nie spędzane w lesie, zdarza się owszem, ale rzadko. Naprawdę rzadko... co my robimy z własnym życiem? :P
Czuć już po nas srogie zmęczenie... mamy ponad 2000m przewyższenia w nogach i około 110 km na liczniku. Przełamanie pasma zaboli... może nie tak jak życie, ale zaboli. A i tak będzie to tylko wstęp do tego co na nas czeka za chwilę. "Can it get any harder?" - level FLEET ADMIRAL...
Plan zacny, ale liczyłem że w najgorszym razie... podkreślam najgorszym razie, to o 18:00 będziemy na Hali Krupowej. Jest prawie 20:00, a my stoimy na początku podejścia na Halę Krupową. Do zrobienia jest prawie 500m podejścia według mapy.
Gdybyśmy zaczęli wyprawę w piątek, a więc mieli niedzielę w zapasie, to nie byłoby problemu z czasem... ale my w poniedziałek musimy być w pracy. Mamy na naszą "wycieczkę" tylko sobotę i niedzielę, a po wyjściu na Halę - znowu podkreślę "PO wyjściu - to wg czasów na mapie do Bystrej jest około 5h z buta. Owszem sporo będzie w dół, więc ROWER POWER ale Okrąglicę, Urwanicę, Soskę i Naroże to zrobić i tak musicie. Bardziej w dół nie oznacza tylko w dół :P
Uwzględniając rowerową przewagę na zjeździe, szacujemy że razem z podejściem na Halę - na bidę - zajmie nam to ze 4h... na podejściu to z rowerami nie nadrobimy (zawsze jednak możemy stracić...). Na zjeździe owszem, ale nie ma co liczyć na cuda. Trzeba liczyć te cztery godziny do Bystrej... a to oznacza, że nie wrócimy do Krakowa przed poniedziałkowym porankiem. Już teraz szacujemy, że bez Policy, to w domu będziemy koło 19:00 - 20:00 w niedzielę.
Cóż, za słabi jesteśmy na pełen plan - tak samo było podczas powrotu z Warszawy (489km, 54h) oraz podczas powrotu z Przemyśla (71h, 350km, 7500m up)... wprowadzamy korektę. Zjeżdżamy z Przełęczy Zubrzyckiej i łapiemy "rowerówkę", która ominie szczyty i wprowadzi nas na GSB za Judaszką i Narożem. Będzie pod górę, musi być, musimy "przełamać się" przez Pasmo Polic, nie ma zmiłuj, ale rowerówka zrobi to w najniższym jego miejscu, a nie jak szlak, przy Policy (czyli w najwyższym). Na pewnym etapie styrania organizmu to naprawdę zaczyna robić kolosalną różnicę.
Trzeba założyć lampki... kolejna noc w lesie, prawda Szkodnik? Jak w zasadzie co weekend, naprawdę ciężko mi znaleźć jakieś sobotnie noce nie spędzane w lesie, zdarza się owszem, ale rzadko. Naprawdę rzadko... co my robimy z własnym życiem? :P
Czuć już po nas srogie zmęczenie... mamy ponad 2000m przewyższenia w nogach i około 110 km na liczniku. Przełamanie pasma zaboli... może nie tak jak życie, ale zaboli. A i tak będzie to tylko wstęp do tego co na nas czeka za chwilę. "Can it get any harder?" - level FLEET ADMIRAL...
Zachód słońca pod Pasmem Polic
Ach te często uczęszczane rowerówki :D
Schron GSB - zacny, naprawdę zacny schron
Koszmarny nocny GROŃ (810m)
Są takie góry, które masakrują. Nie dlatego że są takie trudne, ale dlatego że stają na waszej drodze w chwili, kiedy nie macie już siły, kiedy macie kryzys i kiedy nie jesteście na to gotowi. Nie muszą mieć 1000m, cholera często nie mają... Góry Złote, Jawornik (o jesteś) Wielki... o kur*a, myślałem że zdechnę na podpychu... po całym dniu, 12h godzinach góra, dół, góra, dół... ostatni pagór... nie chciał się skończyć... Rudawska Wyrypa (24h, 200km) i Skalnik w Rudawach Janowickich o świcie nad ranem... myślałem, że nie wyjdę... Jaworzyna Konieczniańska, na szlaku granicznym w Beskidzie Niskim, przy Koniecznej... 9 "pięter" nienawiści... (przez piętra rozumiem tutaj spiętrzenia/podejścia... wypłaszczenie, że niby już mamy szczyt i jeb... kolejne "podejscie"... nazwałem to schodami... piętro i spocznik... piętro i spocznik...) czy jak Lenon nam opowiadał: Kierat, podejście nocą czarnym szlakiem na Szczebel... jeden z zawodników rzyga ze zmęczenia na podejściu, a Lenon mówi "no kur*a, to jest samogenerująca się góra"... wszystkie te szczyty nie mają 1000m wysokości! Ktoś z Was pewnie dorzuci na listę Lackową od Przełęczy Beskid nad Izbami... też "tylko" 997m... a legenda, po prostu legenda podejść.
A przecież czasami wychodzimy na 2200m i jest git... to nie jest kwestia wysokości, to kwestia chwili. Aby to w pełni zrozumieć to musicie sami to przeżyć. Albo nie... musicie zdychać na szlaku. Tej nocy, do tego za-SZCZYT-nie znienawidzonego grona dołącza on - GROŃ (810m) nad Osielcem.
Jest 21:30 kiedy żegnamy się z GSB w Bystrej Podhalańskiej i zaczynamy orientować się na pagóry Beskidu Makowski (Średniego). Musimy przebić się przez dwa szczyty, Groń i Koskową Górę aby otworzyć sobie szlaki na Kalwarię i Lanckoronę. Przez te dwa szczyty musimy się przebić zgodnie z niepisaną zasadą Beskidu Makowskiego i Wyspowego (wzdłuż pasm jest git, w poprzek jest srogo). My musimy je niestety zrobić w poprzek. Na Groniu byliśmy też tylko raz - to był jeden z punktów kontrolnych wspomnianej już Ciupagi Orient w 2014 roku. Dzisiejszej nocy, po 11 latach wracamy... Hello Groń, it's been a while...
No i zaczyna się... 410m przewyższenia do zrobienia. Niby mówią, że w nocy jest łatwiej, bo nie widać jak bardzo jest pod górę... ale Groń nas przemieli, zmasakruje, wybatoży...
Gdy powiemy Mu, że będziemy podchodzić to wyślę nam spersonalizowaną wiadomość "I don't know what kind of bullsh*t power play you pull here... but that's my terriroty... I will massacare you, i will f*ck ya up!!!" (całość przekazu TUTAJ)
Pchamy... krok za krokiem, po dość sypkich kamieniach - pchamy...
Noc jest przepiękna. Księżyc jest niesamowity. A przecież czasami wychodzimy na 2200m i jest git... to nie jest kwestia wysokości, to kwestia chwili. Aby to w pełni zrozumieć to musicie sami to przeżyć. Albo nie... musicie zdychać na szlaku. Tej nocy, do tego za-SZCZYT-nie znienawidzonego grona dołącza on - GROŃ (810m) nad Osielcem.
Jest 21:30 kiedy żegnamy się z GSB w Bystrej Podhalańskiej i zaczynamy orientować się na pagóry Beskidu Makowski (Średniego). Musimy przebić się przez dwa szczyty, Groń i Koskową Górę aby otworzyć sobie szlaki na Kalwarię i Lanckoronę. Przez te dwa szczyty musimy się przebić zgodnie z niepisaną zasadą Beskidu Makowskiego i Wyspowego (wzdłuż pasm jest git, w poprzek jest srogo). My musimy je niestety zrobić w poprzek. Na Groniu byliśmy też tylko raz - to był jeden z punktów kontrolnych wspomnianej już Ciupagi Orient w 2014 roku. Dzisiejszej nocy, po 11 latach wracamy... Hello Groń, it's been a while...
No i zaczyna się... 410m przewyższenia do zrobienia. Niby mówią, że w nocy jest łatwiej, bo nie widać jak bardzo jest pod górę... ale Groń nas przemieli, zmasakruje, wybatoży...
Gdy powiemy Mu, że będziemy podchodzić to wyślę nam spersonalizowaną wiadomość "I don't know what kind of bullsh*t power play you pull here... but that's my terriroty... I will massacare you, i will f*ck ya up!!!" (całość przekazu TUTAJ)
Pchamy... krok za krokiem, po dość sypkich kamieniach - pchamy...
"Piękna noc, Alfredzie.
Zgadza się, paniczu Bruce. Noc godna myśliwego" (całość TUTAJ)
Piękna Bestia wyłania się zza chmur
Taaa... noc jest piękna, ale z tego piękna to my mamy pięknie
przejeb*ne... góra nie chce się skończyć. Jesteśmy wykończeni,
kilometrami, podejściami (pamiętajcie, że mamy ponad 2000w w nogach już
dziś), słońcem i upałem, a GRONiowaty nie chce się współpracować.
Ciągle mam wrażenie, że za zakrętem jest szczyt... potem... 8 zakrętów dalej, nadal pchając, osuwający się w dół po kamieniach rower, myślę to już ostatnia prosta... nie, nie była. Nie była też prosta, była stroma...
Szkodnik zostaje w tyle... ale nie mam siły Mu pomóc. Poradzi sobie, jest Mały ale też Wielki... poradzi sobie. To podejście z cyklu "każdy umiera w samotności"... pchamy, każde w swoim tempie... z każdym usuwającym się z pod buta kamieniem, z każdym bolesnym uderzeniem się w rower, bo nagle odbiło go do tyłu (tak stromo jest), narasta we mnie wkrw... WKRW. Pcham na pełnym WKRW'ie... dopalam się nienawiścią... kończ się! A Groń: "NIE".
Przedwierzchołek! Jestem prawie na szczycie! Groń "Możesz powtórzyć? Jakoś nie dosłyszałem tych twoich bredni..."
Przedwierzchołek, teraz to już na pewno! Sleepmonster: "On to zawsze był głupi, nie Groń? Jeb*ąć Mu?" A Groń "Nie krępuj się, Monstie! Z pełną mocą!"
Dyszę... Szkodnik też... nasze oddechy zakłócają ciszę nocnego lasu, ale nikt się nie odzywa... jest źle. Jest naprawdę źle.
Sleepmonster także zaczyna nas gryźć... jestem wykończony, wkrw'iony, ledwie pcham ten rower, oczy mi się zamykają, czuję jakby nie miał już kompletnie sił... a tymczasem kolejny kamień usuwa się z pod nóg na stromym zboczu i cała energia włożona w popchnięcie roweru, zamienia się uślizg buta do tyłu... tyle by było. Tytaniczny wysiłek roztrwoniony w ułamku sekundy dzięki uprzejmości Pani Fizyki... Nie wyjdziemy tego nigdy... Syzyf i Edyp "Yo, Rolling Stone... Yo, Muth-fucka"...
Szczyt... jesteśmy... jesteśmy! Jesteśmy zmasakrowani... Jest 30 minut po północy... ale jesteśmy na szczycie.
Podchodzimy do partyzanckiej kaplicy i stwierdzamy, że musimy tu złapać ze 3 godziny snu... bo jest masakra. Odcina nas i zmęczenie i sleepmonster. Nie ma tu żadnej wiaty niestety, a trawa jest już bardzo mokra od nocnej rosy... trudno, mamy nadzieję, że nikt się nie obrazi o to, ale prześpimy się 2-3 godziny na schodach kaplicy. Podłączamy do powerbank'ów do ładowania wszystkie nasze sprzęty (zegarek, aparat, lampki), otulamy się w kurtkę, zwijamy w kulkę i idziemy spać... tak, dokładnie. Na schodach kaplicy.
Ciągle mam wrażenie, że za zakrętem jest szczyt... potem... 8 zakrętów dalej, nadal pchając, osuwający się w dół po kamieniach rower, myślę to już ostatnia prosta... nie, nie była. Nie była też prosta, była stroma...
Szkodnik zostaje w tyle... ale nie mam siły Mu pomóc. Poradzi sobie, jest Mały ale też Wielki... poradzi sobie. To podejście z cyklu "każdy umiera w samotności"... pchamy, każde w swoim tempie... z każdym usuwającym się z pod buta kamieniem, z każdym bolesnym uderzeniem się w rower, bo nagle odbiło go do tyłu (tak stromo jest), narasta we mnie wkrw... WKRW. Pcham na pełnym WKRW'ie... dopalam się nienawiścią... kończ się! A Groń: "NIE".
Przedwierzchołek! Jestem prawie na szczycie! Groń "Możesz powtórzyć? Jakoś nie dosłyszałem tych twoich bredni..."
Przedwierzchołek, teraz to już na pewno! Sleepmonster: "On to zawsze był głupi, nie Groń? Jeb*ąć Mu?" A Groń "Nie krępuj się, Monstie! Z pełną mocą!"
Dyszę... Szkodnik też... nasze oddechy zakłócają ciszę nocnego lasu, ale nikt się nie odzywa... jest źle. Jest naprawdę źle.
Sleepmonster także zaczyna nas gryźć... jestem wykończony, wkrw'iony, ledwie pcham ten rower, oczy mi się zamykają, czuję jakby nie miał już kompletnie sił... a tymczasem kolejny kamień usuwa się z pod nóg na stromym zboczu i cała energia włożona w popchnięcie roweru, zamienia się uślizg buta do tyłu... tyle by było. Tytaniczny wysiłek roztrwoniony w ułamku sekundy dzięki uprzejmości Pani Fizyki... Nie wyjdziemy tego nigdy... Syzyf i Edyp "Yo, Rolling Stone... Yo, Muth-fucka"...
Szczyt... jesteśmy... jesteśmy! Jesteśmy zmasakrowani... Jest 30 minut po północy... ale jesteśmy na szczycie.
Podchodzimy do partyzanckiej kaplicy i stwierdzamy, że musimy tu złapać ze 3 godziny snu... bo jest masakra. Odcina nas i zmęczenie i sleepmonster. Nie ma tu żadnej wiaty niestety, a trawa jest już bardzo mokra od nocnej rosy... trudno, mamy nadzieję, że nikt się nie obrazi o to, ale prześpimy się 2-3 godziny na schodach kaplicy. Podłączamy do powerbank'ów do ładowania wszystkie nasze sprzęty (zegarek, aparat, lampki), otulamy się w kurtkę, zwijamy w kulkę i idziemy spać... tak, dokładnie. Na schodach kaplicy.
Zaczyna się podejście...
UPADŁY Groń !!!
Nawet schody mogą być łóżkiem, jak jesteś wystarczająco styrany
"These mist covered mountains are a home now for me..." (całość TUTAJ), a jak wolicie coś bardziej w naszym klimacie to:
"Już dopala się ogień biwaku, a nad rzeką unosi się mgła
po szwadronie ni śladu, nie znaku... tylko diegtiar w oddali gdzieś gra
Tylko słychać gdzieś bardzo daleko,
jęk szarpnęli unosi się w zwyż.
za urwiskiem, tam wije się rzeka,
a za rzeką mogiła i krzyż...
...pod tym krzyżem, pod drzewem zwalony,
śnią żołnierze o Polsce swój sen,
bodaj po to być warto żołnierzem,
by sen cudny, przyśnić jak ten..." (całość TUTAJ)
Nocą
odwiedzi nas lis... mimo zmęczenia będę spał w trybie alert i otworzę
oczy, gdy coś się zacznie się szwendać przy nas. Cześć futrzaku, jak nie
ukradniesz mi bułki z kotletem to chodź tu sobie ile chcesz, nawet nie podnoszę głowy ze schodów (niesamowicie wygodnie śpi się w naszych kaskach - mówię o stabilizacji głowy)... tylko NIE TUP,
ludzie tu śpią. Mamy umowę? Budzik na 3:30... acz ogólnie spało się ciężko/słabo. Cholernie twardo, zimno bo schody
kamienne, a nie drewniane... ale ogólnie te 3h jakoś przedrzemiemy,
minimalnie się chociaż restartując. To zawsze pomaga, mimo że mój
rehabilitant powtarza, że "2h na kamieniu to nie regeneracja". Niemniej
sleepmonster pójdzie w cholerę, zwłaszcza że zaraz po wstaniu zaleję go eliksirem "Matka wie, że ćpiesz?". Możemy ruszać dalej, ale Groń już na zawsze wpisał się na moją
listę szczytów, które kiedyś mnie zmasakrowały. Ech, ta lista rośnie... jesteśmy słabi.
Błotnisty ten Groń
Kamienisty ten Groń :P
Przepiękna ta noc
Ale już niedługo będzie świtać
Świt na Koskowej Górze (867m)
Z Gronia nie wszystko zjedziemy - za stromo, za mokre/śliskie kamienie miejscami, a my zbyt zmęczeni. Może bym to na świeżo zjechał, ale po tylu godzinach w trasie nie ryzykujemy. Nie przyjdzie nam się jednak długo tym martwić bo zaraz za przełęczą zaczyna się podejście na Koskową Górę. Też strome, ale jednak te 3h na kamieniu, trochę postawiło nas na nogi. Do tego zaczyna się przejaśniać... "a po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój, nagle ptaki budzą mnie tłukąc się do..." oczu, tak kur*a, oczu. Też by pasowało :D
Chociaż cytat z innej kapeli byłby bardziej adekwatny
"Don't you cry tonight, there's a heaven above you... you'll feel better with the morning light."
Przyznacie chyba że pasuje. Świat się rozjaśnia, chociaż ta noc była zjawiskowa - księżyc był niesamowity. Nadal jest bardzo widoczny na niebie, bo słońce jeszcze nie odpaliło na pełnej k... mocy, na pełnej mocy. Na razie po prostu zaczyna być widać kształty i kontury, a my podchodzimy sobie z wolna na Koskową Górę. Można przestać płakać - podejście na GRONiowatego się skończylo. Koskowa to już wejdzie, nie bez trudu, ale bez tragedii.
Nadal śmierdzimy, nadal jesteśmy brudni, nadal jesteśmy wykończeniu ale... nadal idziemy! Raz jeszcze, niech to wybrzmi: KRYZYS ZAŻEGNANY. Koskowa to może nie jest spacerek w naszym stanie, ale wchodzi łatwiej, dużo łatwiej niż Groń. A pod szczytem, przy kapliczce robimy sobie śniadanie z widokiem. Jest przepięknie, jest pusto... tylko my, nikogo, po prostu nikogo i wschód słońca z widokiem 360 na góry. Kryzys jest już tylko wspomnieniem. Wiem, że jeszcze nie jeden do nas przyjdzie, jak nie teraz to kiedyś, ale to nie ma teraz znaczenia... teraz jest pięknie. "Chwilo trwaj, jesteś taka piękna..." O cześć Mefisto, nie wiedziałem, że tu będziesz :P.
To jest totalny reset dla umysłu. Czasami nas pytają jak to robimy, że mamy tyle energii... odpowiem: "No właśnie tak".
W takich chwilach nie ma pożarów w projektach, nie ma niezapłaconych rachunków, nie ma deadline'ów, nie ma debatujących czy jak lis "wtargnął" na osiedle to trzeba dzwonić na straż miejską czy nie... Nie ma nic. Jest spokój.
Owszem, to zrobiło się dla nas trochę jak narkotyk, ale cóż... wiecie jak kocham postać Batmana z komiksów... odpowiem zatem kolejnym cytatem, tym razem z "Czarnego Pająka" --> "Wszystko co potencjalnie łagodzi ból, uzależnia nas... pomyśl o tym, Batmanie, pomyśl co to jest dla Ciebie".
Podejście pod Koskową
Wysypy, wyspy, wszędzie te nasze kochane wyspy :)
Niebo odwala spektakl!
Kapliczka na Koskowej
Dobrze, znowu tu wrócić :)
Dzień już w pełni już wystartował - druga część soboty, bo w sumie to nie spaliśmy (stopni kaplicy to nie liczę), więc mentalnie to nie jest jeszcze niedziela.
Ta to już jest z Zakopanego do Krakowa. Pagór za pagórem. Przedzieramy się, jeden po drugim :P
"Gdyby mógł cofnąć czas..." czyli Mioduszyna (632m)
Są góry, który z jakiegoś - często niespotykanego - powodu, wyryją się w naszej pamięci. Taką górą jest Mioduszyna nad Suchą Beskidzką. Na jej szczycie znajduje się wiata turystyczna, z takim oto napisem "Gdybym mógł cofnąć czas...". I nie jest to napis farbą na ścianie, zrobiony przez jakiegoś turystę, ale wyrzeźbiony na wiacie napis jako część oryginalnej konstrukcji. Tak mnie to chwyciło za serce, że wiata ta stała się jednym z punktów kontrolnych naszego rajdu: KOMPANIA KORNA w 2019 roku. Z Koskowej Góry na Mioduszynę prowadzą trzy łączące się ze sobą szlaki - najpierw żółty przez Pasmo Koskowej, potem czarny na Makowską Górę (nad Makowem Podhalańskim), a potem niebieski biegnący do Suchej Beskidzkiej. Innymi słowy, znowu jazda "lewo-prawo" po mapie, zamiast w kierunku na dom, ale co tam... Mioduszyna na tej wyprawie musi nam wejść. Poza tym na żółtym szlaku trzymają zamknięte Zombie! Nie wierzycie, też nie wierzyłem - zobaczcie TUTAJ. To był mój samotny wyjazd z czasów, kiedy Basia jeszcze dochodziła do siebie po operacji kolana... i kiedy ja nie przypuszczałem, że dokładnie za rok, to ja będę w takiej samej sytuacji.
Trochę zarosło, ale nadal trochę boję się otworzyć... jak jeden z odcinków "Walking Dead" (otwarcie szopy na farmie...)
Nim jednak w pełni ruszymy w drogę, zaszywamy się w lesie i przebieramy w suche ciuchy z plecaka. Może nie da się wykąpać, ale jednak kilka mokrych chusteczek do odświeżenia się, nowy zestaw ubrań i od razu robi się lepiej na duchu. To mega poprawia komfort i to nawet mimo tego, że za moment i ten outfit będzie cały w błocie lub/i przepocony. Przebranie się "w nowe" po całym dniu i nocy, robi robotę.
Ruszamy i.. toniemy w błocie. Żółty będzie rozjeżdżony quadami i ścinką drewna makabrycznie... zmęczy nas to bardzo: ciągle zejście z roweru, przenoszenie przez kałuże i zwalone drzewa, chwilka jazdy, znowu zejście i noszonko... Przedarcie się na Mioduszynę, dodając ostatnie, także srogie podejście na sam szczyt, zajmie nam więcej czasu niż zakładamy i tylko utwierdzi nas w przekonaniu, że odpuszczenie Hali Krupowej pod Policą to był dobry wybór. Niby przed chwilą obserwowaliśmy świt na Koskowej Górze, ale teraz za moment będzie południe, a przed nami nadal jeszcze sporo drogi i pagórów.
Czyli gdyby mógł cofnąć czas... to nic bym nie zmienił. To dobra decyzja z tą Policą była :D
Nie zmienia to faktu, że uwielbiam ten szczyt przez ten napis... a skoro jesteśmy już przy takim temacie, to niech poleci ballada w temacie:
"If I could relive one day of my life, if I could re-live just day single one, you - on the balcony, my future Wife..." (całość TUTAJ)
Przeszkoda!Trochę zarosło, ale nadal trochę boję się otworzyć... jak jeden z odcinków "Walking Dead" (otwarcie szopy na farmie...)
Nim jednak w pełni ruszymy w drogę, zaszywamy się w lesie i przebieramy w suche ciuchy z plecaka. Może nie da się wykąpać, ale jednak kilka mokrych chusteczek do odświeżenia się, nowy zestaw ubrań i od razu robi się lepiej na duchu. To mega poprawia komfort i to nawet mimo tego, że za moment i ten outfit będzie cały w błocie lub/i przepocony. Przebranie się "w nowe" po całym dniu i nocy, robi robotę.
Ruszamy i.. toniemy w błocie. Żółty będzie rozjeżdżony quadami i ścinką drewna makabrycznie... zmęczy nas to bardzo: ciągle zejście z roweru, przenoszenie przez kałuże i zwalone drzewa, chwilka jazdy, znowu zejście i noszonko... Przedarcie się na Mioduszynę, dodając ostatnie, także srogie podejście na sam szczyt, zajmie nam więcej czasu niż zakładamy i tylko utwierdzi nas w przekonaniu, że odpuszczenie Hali Krupowej pod Policą to był dobry wybór. Niby przed chwilą obserwowaliśmy świt na Koskowej Górze, ale teraz za moment będzie południe, a przed nami nadal jeszcze sporo drogi i pagórów.
Czyli gdyby mógł cofnąć czas... to nic bym nie zmienił. To dobra decyzja z tą Policą była :D
Nie zmienia to faktu, że uwielbiam ten szczyt przez ten napis... a skoro jesteśmy już przy takim temacie, to niech poleci ballada w temacie:
"If I could relive one day of my life, if I could re-live just day single one, you - on the balcony, my future Wife..." (całość TUTAJ)
Podejście pod Mioduszynę
Szczyt !!!
A Wy? Co byście wtedy zrobili...?
"Szosa" na Suchą Beskidzką :)
Dziko :)
Mniejszy Brat patrzy czyli w odwiedzinach u Onufrego Starszego (stażem)
Z Mioduszyny zjeżdżamy przez kapitalną, nowo-zrobioną platformę widokową do Suchej Beskidziej, a stamtąd kierujemy się do czerwonego szlaku - Małego Szlaku Beskidzkiego. MSB jest bratem GSB i biegnie przez Beskid Mały i Wyspowy. Wita nas srogim podjazdem na Chełm, ale warto bo na szczycie znajduje się zabytkowa figura Św. Onufrego.
Nazywamy go Onufrym Starszym, bo niedaleko Lanckorony jest mniejsza i trochę młodsza (acz nadal stara w kontekście zabytków) kolejna figura Św. Onufrego. Na obu mieliśmy punkty kontrolne naszej KOMPANI KORNEJ (cholera, z wszystkich robionych edycji KoRNA, to chyba właśnie Kompania udała nam się najbardziej. Nie mówię, że siła KORNOlisa była zła, ale jakoś tak to właśnie Kompania jest w mojej percepcji wyróżniająca się pod kątem trasy - jak ktoś chce to może przypomnieć sobie Raport Szefa Sztabu Kompanii Kornej)
Z Chełmu kierujemy się na Lanckoronę, gdzie skorzystamy z otwarcia cukierni przy rynku i zjemy pyszne i chyba zasłużone Hiszpany (bezy). Będziemy trochę niedopasowani do wizerunku gości, bo rowery mamy są całe w błocie... my także jesteśmy w cali w błocie... jest szansa, że trochę też śmierdzimy... owszem przebraliśmy się w czyste cichy, ale kilka pagórów temu! Znowu jest 35 stopni w słońcu... i znowu tyramy się po krzakach... więc sami wiecie jak jest...
Nazywamy go Onufrym Starszym, bo niedaleko Lanckorony jest mniejsza i trochę młodsza (acz nadal stara w kontekście zabytków) kolejna figura Św. Onufrego. Na obu mieliśmy punkty kontrolne naszej KOMPANI KORNEJ (cholera, z wszystkich robionych edycji KoRNA, to chyba właśnie Kompania udała nam się najbardziej. Nie mówię, że siła KORNOlisa była zła, ale jakoś tak to właśnie Kompania jest w mojej percepcji wyróżniająca się pod kątem trasy - jak ktoś chce to może przypomnieć sobie Raport Szefa Sztabu Kompanii Kornej)
Z Chełmu kierujemy się na Lanckoronę, gdzie skorzystamy z otwarcia cukierni przy rynku i zjemy pyszne i chyba zasłużone Hiszpany (bezy). Będziemy trochę niedopasowani do wizerunku gości, bo rowery mamy są całe w błocie... my także jesteśmy w cali w błocie... jest szansa, że trochę też śmierdzimy... owszem przebraliśmy się w czyste cichy, ale kilka pagórów temu! Znowu jest 35 stopni w słońcu... i znowu tyramy się po krzakach... więc sami wiecie jak jest...
Platforma widokowa nad Suchą, na zboczu Mioduszyny
Klimatyczna kładka
Dzień dobry!
Mały Szlaku Beskidzki!
Prowadź nas na Chełm!
Przed wjazdem na skrzyżowanie spójrz w lewo, spójrz w prawo... :)
"Ojczyzna moja to te ciche pola, które od wieków zdeptała niewola
to te kurhany, te smętne mogiły, co jej swobody obrońców przykryły...
Ojczyzna moja to ten duch narodu, co żyje cudem, wśród głodu i chłodu
to ta nadzieja, co się w sercach kwieci, pracą u ojców, a piosnką u dzieci..." (to wiersz Marii, TUTAJ w poezji śpiewanej)
Chełm (603m) na Małym Szlaku Beskidzkim
Historia pewnego Onufrego
Jest i tenże :)
Draboż (432m) - ostatni z ostatnich
Do domu wrócimy przez Brzeźnicę i Wielkie Drogi - już WTR'ką (Wiślaną Trasą Rowerową), jak prawdziwi niedzieli turyści. Tylko te ogromne plecaki... i błoto będą ściągać na nas wzrok innych rowerzystów. Zwłaszcza "odpicowanych" szosowców w białych skarpetkach i dość eleganckich "na sportowo". Znowu nie wpisujemy się w krajobraz :P
No cóż... my się na salony nie nadajemy. Wsiadł na rower, Szkodnik z liściem na głowie... bo ja mówi: "Jestem z lasu" :D
Nim jednak zjedziemy na WTR'kę to z Lanckorony czeka na nas ostatni pagór - DRABOŻ.
To także nasz punkt kontrolny z Kompanii Kornej, więc końcówka naszej trasy to jest mocny nostalgia trip.
Zwłaszcza, że Draboż, Trawna Góra i Drożdżownik to były także moje pierwsze pagórki po operacji kolana - kiedy powiedzieli, że man zielone światło na rower. Powiedzieli abyśmy się przejechali się zobaczyć jak działa kolano. Działało, wiec jebnęliśmy trasę ponad 100 km - mądre to może nie było, tak niecałe 3 miesiące po operacji, ale pisałem Wam że to już uzależnienie.
Jesteśmy wykończeni, licznik przewyższeń dobił do 4300m, licznik kilometrów ma ponad 200... ale do domu jeszcze ponad trzydzieści stąd będzie. Tyle że już po płaskim, już po równym. Przez Tyniec, gdzie "Pod lutym turem" mają super zapiekanki (wejdzie takowa jak złoto po takiej trasie!).
Kalwaryjskie dróżki
No cóż... my się na salony nie nadajemy. Wsiadł na rower, Szkodnik z liściem na głowie... bo ja mówi: "Jestem z lasu" :D
Nim jednak zjedziemy na WTR'kę to z Lanckorony czeka na nas ostatni pagór - DRABOŻ.
To także nasz punkt kontrolny z Kompanii Kornej, więc końcówka naszej trasy to jest mocny nostalgia trip.
Zwłaszcza, że Draboż, Trawna Góra i Drożdżownik to były także moje pierwsze pagórki po operacji kolana - kiedy powiedzieli, że man zielone światło na rower. Powiedzieli abyśmy się przejechali się zobaczyć jak działa kolano. Działało, wiec jebnęliśmy trasę ponad 100 km - mądre to może nie było, tak niecałe 3 miesiące po operacji, ale pisałem Wam że to już uzależnienie.
Jesteśmy wykończeni, licznik przewyższeń dobił do 4300m, licznik kilometrów ma ponad 200... ale do domu jeszcze ponad trzydzieści stąd będzie. Tyle że już po płaskim, już po równym. Przez Tyniec, gdzie "Pod lutym turem" mają super zapiekanki (wejdzie takowa jak złoto po takiej trasie!).
Kalwaryjskie dróżki
Kierujemy się na DOBRY POCZĄTEK
DRABOŻ !!!
Już na WTR - po prostu dojechać do domu...
Prawie w domu... ale zaraz za tą skałą będą ZAPIEKANKI !!!
Dojechaliśmy! Dojechaliśmy z Zakopanego do Krakowa na rowerach. Przez góry, szlakami i drogami rowerowymi.
Tak, jesteśmy pojebani - to sam wiem... nie trzeba mnie przekonywać.
Powiem więcej, kolejna wielka wyrypa za nami, ale już wiemy że Zakopane wróci jeszcze na agendę... ale musimy mieć wtedy 3 dni, a nie 2.
I może dopiero za rok, bo trochę regeneracji po tym co odwaliliśmy jest na potrzebne.
A czemu 3 dni... hmmmm, powiem tak:
Zakopane, Nowy Targ, Gorce, Wyspowy... bardziej na wschodzie i bardziej na rympał na wprost niż zygzakiem.
No ale zobaczymy czy się uda, czas pokażę. Na razie to mamy inne plany... ŁÓDŹ YOU LIKE TO RIDE :P
Zachód słońca nad Wisłą
Jednej rzeczy tylko zabrakło - zdjęcia z misiem na Krupówkach
Z każdej takiej wyprawy (Warszawa, Przemyśl) mamy dwa zdjęcia: otwarcie z warszawską Syrenką lub przemyskim Niedźwiedziem i koniec z Smokiem Wawelskim. Powinno zatem być tutaj także zdjęcie z Misiem na Krupówkach... ale czytając ostatnie wiadomości to obawiam się, że mogłoby to nas zrujnować finansowo :D
Może zatem dobrze, ze żaden nas Misiek nie wypatrzył, ponoć ten w Zakopanem jest najgroźniejszy - tam zawsze coś z tym Miśkiem dziwnego się odwalało :P
Skoro jednak dni odzielamy okresami snu to...znów... ten weekend miał bardzo długą sobotę. Niedzielę nam ktoś ukradł :P
Co innego mogę powiedzieć na koniec:
"- Orders, Sir!
- Fire
- Captain?
- FIRE !!!"
Kategoria SFA, Wycieczka
Velka Cho-cho-cho-CHOCHULA
-
DST
51.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Sobota, 19 lipca 2025 | dodano: 20.07.2025
Potężna pętla po krańcach Tatrach Niżnych i Wielkiej Fatry czyli Velka Chochula (1653m), Kozi Chrbet (1330m) oraz Zvolen (1403m).
Jako, że zapowiadała się piękna sobota, to ruszamy w dawno nie widziane Tatry Niżne. Jak kiedyś lecieliśmy Kralovą Holę, Bartkovą oraz Velką Wapennicę... i na mapie zostawała wtedy niezdobyta Velka Chochula, to wiedziałem... po prostu wiedziałem, że tu niedługo wrócimy. Chochul, taki niezaopiekowany, został za naszymi plecami gdy schodziliśmy po nocy w doliny. Tak się nie godzi, zwłaszcza że w sercu ciągle gra...
" Zatroskany w nurcie różnych, ważnych spraw
wynajduję w kalendarzu parę wolnych dat
i zataczam myślą drogi mojej kres,
co mnie wiedzie w ukochane góry, tam gdzie był i jest..."
...ten mój drugi, rodzinny, własny dom
zbudowałem go przed laty, wyobraźnią swą
powędruję wysokim pasmem gór
by odnaleźć swoją młodość, zostawioną tu" (minimalne parafraza - całość TUTAJ)
Plan jest taki:
Liptovska Osada i wbijamy na żółty rowerowy, który po różnych "zawijasach" i trochę w wariancie kombinowanym z zielonym i niebieskim pieszym wprowadzi nas na Hiadelskie Seldo (1103m).
Tam ukrywamy rowery w krzakach i spinamy je grubym zapięciem. Z buta podchodzimy (prawie 700m podejścia...) na VELKĄ CHOCHULĘ bo tutaj z rowerem już nie wolno.
Wracamy, a potem znowu rowerem przez Kozi Chrbet na Keckę i dzida w dół na Donovaly... a potem kolejne 400m podejścia na Zvoleń i powrót do L.Osady szlakami przez to pasmo.
Wszystko się uda. Wyjdzie 51 km oraz ponad 2200m przewyższenia.
Wyjazd z Krakowa nad ranem, powrót do domu po 3:00 w nocy (to nadal sobota? - w sumie tak, jak ktoś oddziela dni okresem snu a nie godzinami :P)
Tam (po lewej) dziś będziemy, ale najpierw trzeba POD ten pagórek podjechaćJako, że zapowiadała się piękna sobota, to ruszamy w dawno nie widziane Tatry Niżne. Jak kiedyś lecieliśmy Kralovą Holę, Bartkovą oraz Velką Wapennicę... i na mapie zostawała wtedy niezdobyta Velka Chochula, to wiedziałem... po prostu wiedziałem, że tu niedługo wrócimy. Chochul, taki niezaopiekowany, został za naszymi plecami gdy schodziliśmy po nocy w doliny. Tak się nie godzi, zwłaszcza że w sercu ciągle gra...
" Zatroskany w nurcie różnych, ważnych spraw
wynajduję w kalendarzu parę wolnych dat
i zataczam myślą drogi mojej kres,
co mnie wiedzie w ukochane góry, tam gdzie był i jest..."
...ten mój drugi, rodzinny, własny dom
zbudowałem go przed laty, wyobraźnią swą
powędruję wysokim pasmem gór
by odnaleźć swoją młodość, zostawioną tu" (minimalne parafraza - całość TUTAJ)
Plan jest taki:
Liptovska Osada i wbijamy na żółty rowerowy, który po różnych "zawijasach" i trochę w wariancie kombinowanym z zielonym i niebieskim pieszym wprowadzi nas na Hiadelskie Seldo (1103m).
Tam ukrywamy rowery w krzakach i spinamy je grubym zapięciem. Z buta podchodzimy (prawie 700m podejścia...) na VELKĄ CHOCHULĘ bo tutaj z rowerem już nie wolno.
Wracamy, a potem znowu rowerem przez Kozi Chrbet na Keckę i dzida w dół na Donovaly... a potem kolejne 400m podejścia na Zvoleń i powrót do L.Osady szlakami przez to pasmo.
Wszystko się uda. Wyjdzie 51 km oraz ponad 2200m przewyższenia.
Wyjazd z Krakowa nad ranem, powrót do domu po 3:00 w nocy (to nadal sobota? - w sumie tak, jak ktoś oddziela dni okresem snu a nie godzinami :P)
No to co? Działamy? Up we go!
Tłok w tych górach :D
Lokalne maksimum czyli przełęcz - niestety bardzo lokalne. Zaraz się zacznie kolejne podejście
Wspinamy się
Bardzo się wspinamy
A tam będziemy wieczorem - ZVOLEŃ! Srogi z przewyższeniami dziś będzie
Słowacy są niesamowicie dumni z tego powstania (SNP)
Tu ukryjemy rowery
Tu ukryliśmy rowery - trzeba wejść głęboko w krzor bez ścieżki w odpowiednim miejscu, trzeba mieć elektro-narzędzia aby przeciąć metalowe zapięcia i wyrwać drzewo :P
Nie mówię, że się nie da... ale minimalizujemy ryzyko.
Zaczynamy podejście z buta
Otwierają się widoczki
Pierwszy przedwierzchołek przed Chochulą :)
Drugi już czeka - tzw. Mała Chochula
Jest pięknie
Bajka
Szkodnik na Chochuli z prawej :)
Szkodnik na Chochuli z lewej :)
ZAJEBISTY ZNACZEK z tym miśkiem !!!
CHO-CHO-CHO-CHOCHULA !!!
Ruszamy na Kozi Chrbet i powiem Wam, że ten szlak będzie niesamowity
Wąsko nad sporym spadkiem
Miejscami gęsto
I znowu otworzy się bajka
Niesamowita rowerówka!
GENIALNA - z tyłu Chochula
Góry żyją :)
Chochula i całe pasmo Koziego Chrbetu
Jest i kolejna tabliczka
Maszyny odpoczywają... my też
Teraz będzie dzida w dół :D
Po kamyczkach
Trudniejsze odcinki :P
Urokliwe źródełko
Zaczynamy podejście pod Zvoleń - nie to nie jest szczyt, to nawet nie jest 1/3 podejścia... naprawdę... masakra...
400m pod górę, na wprost... po prostu na wprost.
Srogo...
Dużą część naszej trasy na tylnym planie: CHOCHULA, potem ten stożek i wypłaszczenie to KOZI CHRBET i po prawej Kecka.
Przedwierzchołek Zvolenia i panoramki
Dzikie ostatnie fragmenty podejścia
Prawie na szczycie
Niestety nie zdążyliśmy na zachód słońca... 400m pionowego podejścia nas trochę spowolniło
Kolejna tabliczka do kolekcji
Ale i tak jest pięknie - "Ciemności kryją ziemię". Zapada noc
Pora się zwijać nim wyjdą Miśkowate na noce spacery :D
Ostatnie podejście - Mały Zvoleń przed nami
Teraz zielonym od auta... ale niewiele czasu nadrobimy bo okaże się: dzikim, nieuczęszczanym szlakiem o nachyleniu pion (to co się da zjedziemy lekko nadpalając tarczę... ale będzie dużo sprowadzania. Miejscowość na 600m... jesteśmy na 1300m... a szlak jest krótki. Bardzo krótki jeśli chodzi o odległość. Dopowiedzcie sobie nachylenie :P)
A dla ciekawych:
Kategoria SFA, Wycieczka
OrientAkcja 2025
-
DST
105.00km
-
Sprzęt The Darkness
-
Aktywność Jazda na rowerze
Piątek, 6 czerwca 2025 | dodano: 13.06.2025
Dawno nie było nas na OrientAkcji. Powodów tego stanu jest wiele: od terminów wypadających w trakcie naszych uropów, po kwestie wyboru miedzy pokrywającymi się rajdami. Nierzadko także to po prostu nasza miłość do gór wygrywa i kierujemy się nie w łódzkie, ale gdzieś na południe od Krakowa. Nic na to nie poradzimy - ten typ tak ma. It's not a bug, it's a feature --> "ja Was kocham moje góry, a że miłość nie rdzewieje, to gdy Pan mnie wezwie w chmury, powiem Mu że wolę w knieje...".
Tak... gdy mnie wezwie w chmury, powiem Mu, że wolę w knieje... no właśnie, tym razem jest inaczej, bo ta edycja OrientAkcji to memoriał. W podsumowaniu poprzedniego roku (Podsumowani 2024) pisałem Wam, że w 2024 przedwcześnie pożegnaliśmy dwójkę znanych nam zawodników. I tak jak Liszkor stał się memoriałem Grześka, tak OrientAkcja staje się memoriałem Renaty. Nie może nas tam zatem zabraknąć, więc już od początku roku - widząc rajdowy kalendarz - planujemy, że w tym roku na OrientAkcję w województwie Łódzkiem wrócimy.
Tak... gdy mnie wezwie w chmury, powiem Mu, że wolę w knieje... no właśnie, tym razem jest inaczej, bo ta edycja OrientAkcji to memoriał. W podsumowaniu poprzedniego roku (Podsumowani 2024) pisałem Wam, że w 2024 przedwcześnie pożegnaliśmy dwójkę znanych nam zawodników. I tak jak Liszkor stał się memoriałem Grześka, tak OrientAkcja staje się memoriałem Renaty. Nie może nas tam zatem zabraknąć, więc już od początku roku - widząc rajdowy kalendarz - planujemy, że w tym roku na OrientAkcję w województwie Łódzkiem wrócimy.
Na ziemi Sieradzkiej...
"...powiem Mu, że wolę w knieje" - a tych będzie dzisiaj niemało, bo baza rajdu jest zlokalizowana w ośrodku wypoczynkowym nieopodal Sieradza. Mapa Compass'u "Ziemia Sieradzka" jest zielona, jest wściekle zielona od lasów, a jej północna część jest dla nas bardzo mało znana. To zawsze cieszy, gdy rajd zabiera nas w nieznane nam tereny, zwłaszcza do nie-oswojonych jeszcze lasów.
To jedna z tych map, która wciąż, nadal, ciągle (i jeszcze kilka takich słów) czeka na objechanie.
Na ten moment znamy jakieś jej drobne wycinki, głównie na południu w okolicy Góry Kamieńsk, ale "zielone" na północy nie doczekało się jeszcze swojej... swojej...swojej... kolei??
Nie wiem co to za konstrukcja zdaniowa, ale zawsze myślałem, że jeżdżą tam jakieś pociągi :P :P :P
Ruszamy zatem w łódzkie, a że mamy kawałek drogi to budzik dzwoni o 4:00 rano... nie ma to jak spokojny początek weekendu, dzień relaksu po ciężkim tygodniu :P
Po dotarciu na miejsce meldujemy się w bazie, rejestrujemy i czekamy na start, acz gdy dostajemy mapy jestem trochę zaskoczony - zakładałem, że trasa "uderzy" na południe od Sieradza, a u niespodzianka, lecimy w lasy na północ i nad Wartę. Jeszcze głębiej w nieznane nam tereny.
...ciągle pada deszcz
Prognozy pogody były słabe: do 16:00 ładnie, ale o 17:00 "wzwyż" spory deszcz. Mimo, że nieraz jeździliśmy w deszczu to spodziewany się terenów mocno zapiaszczonych, a piach i woda to jest rzeź dla sprzętu. Liczy zatem, że prognozy się nie sprawdzą... i mamy rację! To znaczy sprawdzą się częściowo: o 16:00 będzie mocno padać, ale do 16:00 będzie padać słabiej, z krótkimi momentami kiedy nie... świetnie, po prostu świetnie. Cytując znanego pomysłodawcę głównych funkcjonalności platformy FaceBook, Adama Mickiewicza TO LUBIĘ, rzekałem TO LUBIĘ :P
No ale cóż było robić, przynajmniej deszcz nie jest zimny więc ruszamy w bory... czasem na pełnej petardzie, a czasem przy żałosnych dźwiękach dławiących się mokrym piachem napędów.
Kompletu punktów się nie udało - zebraliśmy 23 z 27 (albo 24 z 28, czy jakoś tak - nigdy nie przywiązuje do tego większej uwagi). Ogólnie BEZ CZTERECH, więc nie jest tragicznie. "Not good, not terrbile" - cytując klasyka, ale fajna zabawa była.
To tyle komentarza, leci trochę zdjęć:To jedna z tych map, która wciąż, nadal, ciągle (i jeszcze kilka takich słów) czeka na objechanie.
Na ten moment znamy jakieś jej drobne wycinki, głównie na południu w okolicy Góry Kamieńsk, ale "zielone" na północy nie doczekało się jeszcze swojej... swojej...swojej... kolei??
Nie wiem co to za konstrukcja zdaniowa, ale zawsze myślałem, że jeżdżą tam jakieś pociągi :P :P :P
Ruszamy zatem w łódzkie, a że mamy kawałek drogi to budzik dzwoni o 4:00 rano... nie ma to jak spokojny początek weekendu, dzień relaksu po ciężkim tygodniu :P
Po dotarciu na miejsce meldujemy się w bazie, rejestrujemy i czekamy na start, acz gdy dostajemy mapy jestem trochę zaskoczony - zakładałem, że trasa "uderzy" na południe od Sieradza, a u niespodzianka, lecimy w lasy na północ i nad Wartę. Jeszcze głębiej w nieznane nam tereny.
...ciągle pada deszcz
Prognozy pogody były słabe: do 16:00 ładnie, ale o 17:00 "wzwyż" spory deszcz. Mimo, że nieraz jeździliśmy w deszczu to spodziewany się terenów mocno zapiaszczonych, a piach i woda to jest rzeź dla sprzętu. Liczy zatem, że prognozy się nie sprawdzą... i mamy rację! To znaczy sprawdzą się częściowo: o 16:00 będzie mocno padać, ale do 16:00 będzie padać słabiej, z krótkimi momentami kiedy nie... świetnie, po prostu świetnie. Cytując znanego pomysłodawcę głównych funkcjonalności platformy FaceBook, Adama Mickiewicza TO LUBIĘ, rzekałem TO LUBIĘ :P
No ale cóż było robić, przynajmniej deszcz nie jest zimny więc ruszamy w bory... czasem na pełnej petardzie, a czasem przy żałosnych dźwiękach dławiących się mokrym piachem napędów.
Kompletu punktów się nie udało - zebraliśmy 23 z 27 (albo 24 z 28, czy jakoś tak - nigdy nie przywiązuje do tego większej uwagi). Ogólnie BEZ CZTERECH, więc nie jest tragicznie. "Not good, not terrbile" - cytując klasyka, ale fajna zabawa była.
Jedziesz?
Jadę, jadę...
Wariant czarno-zielony :P
Wzdłuż pól
Dobry techniczny drop :)
Trochę się tego naszukaliśmy, bo sporo skoczni tam było
"...kładka była zła..." :P :P :P
Kocham takie miejsca i ten kolor
Wciąż dalej i dalej
Omijając piasek :)
Zacna wieża :)
Bunkry zawsze na propsie
Pada i...
...mokro :P
Nad Wartą
Industrialnej akcenty
Coraz bardziej mokro, bo drzewa już przeciekają :)
Kategoria Rajd, SFA
